H T 'IK MIS MIJN PLAATS IN DE KERK WAARIN IK BEN OPGEGROEID' OUD-j VON DIKKEi DOORBRAA NAA PLATTELAN WEL BEREIK W oo oor homo's is er in de kerk van Ter Schure, Bomers en Simonis geen plaats. Tegen die discriminatie trekt Floris Michiels van Kessenich ten strijde. Hij is bekend van zijn acties 'Oog in oog met de bisschop'. Zijn bijnaam de 'roze jonker' dankt hij aan zijn confronterende optredens bij conservatieve, katholieke manifestaties waar hij, getooid in een stem mig kostuum en met een roze driehoek, de communie wenst te ontvangen. Oog in oog met kardinaal Simonis werd hem dat in Utrecht onlangs geweigerd. De domi nicaan Harrie Salemans zei daarover: 'Die jongen eenzaam op de eerste rij en niemand die een arm om hem heen sloeg. Heeft dat nog iets met de kerk te ma ken?' Een lichte huiver bekruipt Floris Michiels wan neer hij zich de arm van zo'n 'bidprentjeskatholiek' lij felijk voorstelt. Maar hij zou het zeer gewaardeerd hebben als iemand de hostie met hem had gedeeld. Contract Eenzaam avontuur Risico vermeden Prettige uitleg Pausbezoek Zeer eenzaam Breed platform 171 Madonna raad) viert vandaag staan. Het jubileum vd wat stiller is gewordei weging dan een pae beeld actie werd g* kruisraketten. Een te^ majoor bd M. H. vor helft van de jubileur van de Koninklijke Mil neerde met het voorzj er later van heeft verv Afstand W EE K E v Door Heieen Crul Als de zeer donkergroene deur van het recent gerestaureerde Amsterdamse grachtenpandje waar hij woont, open gaat, sta ik oog in oog met een heden daagse dandy. Florentio Guilhelmo Ma rio Michiels van Kessenich, zoals ik later op de oorkonde van de Leidse Studenten Vereniging 'Minerva' kan lezen. Door het fraaie interieur van zijn wo ning danst een lichte decadentie, ver sterkt door een kunstzinnig gepenseeld portret van een familielid, antieke meu belen en boeketten die getekend zijn door een licht kwijnen. De bewoner zelf neemt plaats op het brede bed dat met een bordeauxrode sprei en een twintigtal kussentjes in alle kleuren van de ondergaande en opko mende zon als een eiland in de kamer drijft. Hij ademt een levensgevoel uit dat Piet Paaltjens of Goethes jonge held Werther onmiddellijk als eigen zouden herkennen. Daarbij belichaamt Floris Michiels ook nog eens het verschijnsel 'eeuwige student'. Hij is 29 jaar, studeert Duits en kunstgeschiedenis en is bezig met zijn docteraalscriptie. Hij hoopt op een baan, maar ook in het onderwijs is er de de dreiging van discriminatie van homofie len. „De wet op de gelijke behandeling is er nog steeds niet door." Bij het begin van ons gesprek overhan digt hij mij een keurig getypt contract dat ik moet ondertekenen en waarin ik „De Eeuwige en Jezus zijn realiteiten voor ml]. Daarom Is dat ter communie gaan ook zo belangrijk voor mij.- foto Gelderland pers - Floris Michiels van Kessenich tijdens zijn actie In de St. Jansbasiliek In Den Bosch. - foto ap Het bittere gevecht van de 'roze jonker' verklaar dat de tekst van dit interview zijn inzage en goedkeuring moet hebben. Als hij mijn blik verlangend naar het trapje voor zijn deur ziet gaan en ik ook anderszins verraad de goede georgani seerde chaos in huize Michiels te willen verlaten, haast hij zich te verklaren dat hij dit in overleg met zijn advocaat doet, omdat zijn eerste interview een zeer 'traumatisch ervaring' was. De eigentijdse missie die Floris Mi chiels van Kessenich ook bij het verkrij gen van een baan, hoopt te kunnen blij ven beoefenen, is hem niet zo maar in de schoot komen vallen. Met een licht ge voel voor drama vertelt hij, bijna aan het eind van het ons gesprek: „Ik heb u nog niet verteld dat ik op mijn 21e een se rieuze poging tot zelfmoord heb ge daan." Die mislukte echter. „Je hebt toch een eigenaardige relatie met het le ven als je het eerst heb afgezworen en dan wakker wordt. Dan vraag je je af: wat moet ik er mee?" Het werd hem duidelijk dat het kennelijk de bedoeling was dat hij iets met dit le ven ging doen. „Ik heb mij als taak ge steld mijn eigen leed en bitterheid als ho moseksueel tot iets positiefs om te bui gen en mij daarbij voor te houden dat het om een algemeen gevoel van leed en bitterheid gaat dat steeds weer opnieuw wordt gecreëerd bij anderen. Homo-zijn is een eenzaam avontuur waarbij je hele maal alleen je plaats moet zien te verove ren in je milieu, binnen het onderwijs, studentenleven en de kerk zonder dat je van de maatschappij de steun van de vanzelfsprekende acceptatie ervaart." Zijn nadrukkelijke presentatie als homo die door sommigen als irritant wordt ervaren, verklaart hij met een: „Tijdens je socialisataie word je beïn vloed door een terreur van heterosek suele normen. In de leesboekjes van de basisschool breit ma misschien niet meer, maar er is wel altijd sprake van een ma en een pa, van heteroseksuali teit." „Kinderen vernemen in onderwijs en opvoeding nooit neutraal en spelender wijs iets over twee mannen of twee vrou wen die samen een huishouding hebben. Zolang heteroseksualiteit als de enige werkelijkheid wordt gepresenteerd, zal homoseksualiteit altijd een ongewenste afwijking büjven. In eerste instantie wil ik nergens geweerd worden op grond van mijn homoseksuele geaardheid. Om het even of dat nu de kerk, een studenten vereniging, een beroep of wat dan ook is." „Het is heel handig dat mensen nu weten dat ik homo ben, want daardoor wordt het risico vermeden dat ze me automa tisch als hetero registreren omdat ze in principe iedere man als hetero zien. Daarmee voorkom ik ook het gevaar van contacten die gebaseerd zijn op mijn ver meende heteroseksualiteit. In de jaren dat ik daar niet voor uitkwam, was er al tijd de angst: accepteert men mij ook als ze weten dat ik homo ben?" Floris Michiels heeft alles wat hem voor moeders tot een ideale schoonzoon maakt. Licht krullend, blond haar, een blauwe, argeloze oogopslag, een zwierig kleedgedrag, een hoffelijk optreden en uiteraard zijn afkomst. Maar ook de schijn van een begerens waardige huwelijkskandidaat werpt hij resoluut van zich af. Als ik vraag wat hij doet als hij naar een studentenbal moet, pakt hij triomfantelijk een grote foto van een in gala uitgedoste jaarclub die zich met enigszins onthutsende regelmaat in mannetjes en vrouwtjes laat opdelen. „Je moet er voor téllen", zegt hij en ja hoor, dan blijkt er toch één paar af te wijken: Floris zelf met zijn mannelijke partner. „Ik heb daar nooit een punt van ge maakt, men weet dat van mij." Een dubbele naam in Leiden vergoedt wellicht veel en het siert natuurlijk een jaarclub dat het zoveel modernisme on der de leden heeft. Het is bovendien be kend dat de tolerantie van homoseksua liteit stijgt naarmate het verder van het eigen bed is. Hoe ervaren zijn ouders dat? „Tot mijn elfde heb ik in het buitenland gewoond. Gedurende mijn eerste maand op school in het Gooi, kwam ik met de hele schutttingtaal-litanie thuis, allemaal woorden die ik niet kende en Neder landse kinderen wel. Daar was ook het woord 'homo' bij en ik vroeg aan mijn moeder wat het betekende. Zij heeft toen op een heel prettige manier uitgelegd dat hier om twee samenwonende mannen ging die van elkaar hielden. Ze heeft mij ook verteld dat ze gediscrimineerd wer den zoals Joden en negers." „Door die prettige uitleg heb ik mij nooit de vooroordelen over homo's eigen gemaakt. Ik ben mijn moeder altijd dankbaar geweest dat ik datgene wat ik ben niet als vies of slecht ben gaan zien. Ik kon daar vrij in zijn. Ik ontdekte het aan het begin van de puberteit toen ik dertien was. Ik ontdekte vervolgens ook dat homoseksualiteit zowel maatschap pelijk als religieus weerstanden oproept en dat er reacties aan verbonden zijn die ik niet had verwacht. Mijn vader rea geerde er op met een: het hoort niet. We hebben nog steeds een gecompliceerde relatie." „Mijn moeder was weliswaar niet dis criminerend naar homo's toe, maar het is inderdaad heel anders als het je eigen zoon betreft. Ze is een heel gelovige vrouw die door mij religieus in de knoop kwam. Volgens de opvattingen van haar RK-geloof heeft ze een zoon die een zon dig leven leidt. Er wordt aan de ouders van homoseksuele kinderen door de kerk geen enkele positieve steun gegeven. Ze is nog niet met mij naar een demonstra tie geweest, zoals andere homo-moeders. Mijn twee zussen zijn zeer solidair." Ik ken een moeder van een homofiele zoon die iedere keer als Simonis en con sorten weer zo'n discriminerende uit spraak doen, in tranen uitbarst. Ze voelt zich persoonlijk gewond en ervaart het als een onrecht wat haar en haar zoon wordt aangedaan. Ze is heel gelovig maar heeft het instituut kerk de rug toe gekeerd. U en uw moeder kiezen die weg niet? „Ik heb met mijn moeder ten tijde van het pausbezoek een enorm vervelende discussie gehad over het feit dat zij, door naar de paus te gaan in Utrecht, eigen lijk heel sterk tegen mij koos. Voor haar is de paus toch de plaatsvervanger van God op aarde. Opgevoed in de katho lieke hiërarchie en traditie kan zij niet de stap nemen hem als een menselijke, feil bare, kerkelijk leider te relativeren. Zo zie ik hem wel." „Het dubieuze gedrag van allerlei pau sen in de geschiedenis rechtvaardigt zo'n visie ook. Het vervelende is dat de psy- chologische dreiging van het machtsin stituut kerk zo groot is dat het 'Ik heb gezondigd in woord en gedachten' som mige kritische gedachten niet eens toe staat. Kardinaal Simonis gaat van deze geloofshouding uit." „Ik zelf ben opgevoed binnen de joods-christelijke traditie en mijn den ken, normen en waarden zijn daar gro tendeels op gebaseerd. Ik heb me een tijd afgezonderd van de kerk, tussen mijn 20e en 25e jaar, maar ik heb toen ge merkt dat ik daar niets voor terugkreeg. Zelfs geen gevoel van vrijheid, nee." „Ik miste mijn plaats in de geloofsge meenschap waarbinnen ik ben opge groeid. De Eeuwige - want voor mij is het goddelijke geen man of vrouw - en Jezus zijn realiteiten voor mij. Daarom is dat ter communie gaan ook zo belangrijk voor mij. Door de uitnodiging hem te ge denken, geeft Jezus iedereen het recht ter communie te gaan. Dat is voor mij een heel sacraal moment, waarop het ver bond tussen hem en de mens tastbaar wordt." Op de foto waarop u de communie weigerd wordt door Simonis, ziet u er zo sereen en gelaten uit. Wat gaat er op zo'n moment door je heen? Krijgt u door dit alles nooit aanvallen van woede of ver driet? „Ik heb toen bij de manifestatie van de stichting Contact Rooms Katholieken in Utrecht Simonis lang en diep in de ogen gekeken waarbij ik, gestimuleerd door christelijke teksten en liederen, die bevestigden dat Jezus voor iedereen is gestorven, steeds meer ging stralen en hij steeds sipper ging kijken en tenslotte zijn blik afwendde. Ik knielde na de weige ring van de communie op het midden pad en heb gebeden tot het eind van de dienst. Het was sociaal een zeer eenzaam moment. Zo iets grijpt je wel degelijk aan. Dat merkte ik heel sterk op de roze zondag in Enschedé, toen ik dus wel wel kom was in een godshuis. Het gevoel van bevestiging wat ik toen kreeg heeft mij tijdens de dienst doen huilen." Floris Michiels van Kessenich wil de ko mende tijd tot een breed platform ko men van mensen die actie kunnen onder nemen tegen al degenen die 'waardig heid' van homo's in de katholieke kerk ter discussie stellen. Zelf denkt hij ook aan aparte, maandelijkse eucharistievie ring voor homoseksuelen als een eiland van rust. „We zoeken naar priesters die dat willen doen". Is isolatie van homo's binnen de kerk wel wenselijk, vraag ik hem. Er zijn speciale vrouwenvieringen, als iedere groep die gediscrimineerd wordt er uit trekt, dan heeft de discriminerende groep vrij spel. „Ik wil in ieder geval dat mensen de mogelijkheid hebben een eucharistievie ring bij te wonen die homo-vriendelijk is, die extra bevestiging heb als je katho lieke homo nodig. En natuurlijk gaan we door met oog in oog-acties en andere protesten." Floris Michiels zucht lang en zwaar. Reden voor mij om te vragen of hij het leven altijd als een last ervaart. Homo seksualiteit heeft toch ook wervende kanten? Griekse idealen. Een hang naai esthetica, een bepaalde levensstijl „Het was kennelijk allemaal niet de moeite waard om er voor te blijven le ven. Ach, ik geniet heus wel van het le ven. Ik speel toneel, zing, aquarelleer, ik roei. Ik vind binnen de homoseksualiteit heel veel liefde en vriendschap. Mijn partner woont in New York. Dat bete kent veel reizen en opbellen. Maar ook in je relatie word je geconfronteerd met twee mensen die allebei de nodige frus traties achter de rug hebben. Meer dau hetero's, ja. Homo's hebben een extra portie. Je bent niet gewenst in kerk en maatschappij. Dat is een domper op ja leven." KJ en bedevaartgangster I 1 «naar de Madonnakuip, M^fdie de Amerikaanse megaster en moeder van altijd durende verwarring heeft aanbe den en met geschroeide wijsvin ger kan aantonen een lichtje voor haar te hebben ontstoken, kon me niet helpen. Wat er nu zo geweldig was aan Madonna? Het antwoord luidde: „Nou, ge woon te gek". Daar moest ik het mee doen. En met wat televisie beelden van een ondermaats vrouwtje met een plastic glan zend pakje aan, dat geïnspireerd leek op corset en badpak van vergangen tijden. Ze oogt niet zo geweldig, ze zingt ook niet zo geweldig en toch is zij een super ster, die kruiwagens geld ons land heeft weten uit te slepen. j Hoe kan dat? Er zijn deskundigen die bewe ren dat zij een sexy vamp is, die geleidelijk aan op Marilyn Mon- roe begint te lijken. De vergelij king met Marilyn gaat nog flink mank, ofschoon de in te lopen achterstand weer niet zo groot is als die tussen Quasimodo, de klokkenluider van de Notre Dame en Clint Eastwood. Er was maar één Marilyn en er lo pen vele duizenden Madon- naatjes rond in de vorm van 'look-alikes' en 'wannabees', die op Madonna Louise Veronica willen lijken of haar willen zijn. Dat is alleen mogelijk met een haalbare mythe, met Madonna, de patrones der play-back kin deren. Marilyn Monroe staat hoog verheven, halfweg tussen de aarde en de met rozen be dekte voeten van de echte Ma donna, de Sterre der Zee. Van de pop-Madonna riep de 'Mail on Sunday' met stentor stem uit: „Ze ziet er uit als een hoer en ze denkt als een pooier". Met een dergelijke kwalificatie van wiens dochter dan ook komt men in onmiddellijk levensge vaar te verkeren, zo diep zal de belediging door vader en broers van de bruid worden gevoeld. Maar de Mail leek het typisch kenmerken van het hedendaagse moderne meisje te vinden. Kenmerkend aan Madonna zijn het straatmadelievige en het commerciële. Ze zingt ook het best over sex en geld. Madonna dominatrix. Ze is vulgair, maar -zo lees ik in kritieken- ook wel hef. En niet weinig wulps. „Madonna's too hot!", had de koningin der Engelse sensatie bladen, de 'Sun' geschreven. Ze zou haar rode, uit frutseltjes op gebouwde onderbroek hebben uitgetrokken en in het publiek geworpen, waarop ze, in een massaal offergebaar, een veel voud aan onderbroeken terugge- slingerd kreeg en ze zou er bij het zingen van 'Into the Groove' met scabreuze gebaren geen twijfel over hebben laten be staan dat het niet om de groef in een grammofoonplaat ging. Wat zien de aan Madonna toegewijde kinderen in de me gaster? Is zij het mooiste kind van Dolle Mina wellicht? In 'The Sunday Times' heeft Ste phen Pile een bosje leugens om trent Madonna uit de grond ge- rokken. Ze dreigt niet kaal te worden; ze is niet van plan om in acht afleveringen van 'Dynas ty' op te treden; het is niet waar dat zij het huis van Rock Hud son wil kopen dat de zeer on aangename bijnaam 'Pestpaleis' gekregen heeft. Het is niet waar dat haar man, Sean Penn, haar met een honkbalknuppel heeft geslagen en haar bed slechts wil delen als zij een aids-test heeft ondergaan. Penn heeft wel de neiging iedereen neer te slaan die de ogen naar hem opslaat en hij moet zestig dagen zitten, in beperkte luxe. Geloof dus niet alles wat er omtrent Madonna wordt ge zegd. De Londense 'Star' meldde dat Madonna een kogel vrije bh droeg. Het is bekend dat Imelda Marcos enkele 'bul letproof exemplaren bezat maar Madonna draagt een zoge naamde bullet- of kogel-bh, waaraan scherpe speerpunten zijn gemonteerd. Zo komt d£ roddel in de wereld. Het ziet er naar uit dat Madonna Elvis in roem gaat overtreffen. Als ze straks haar licht niet langer meer zal laten schijnen en haar ster verbleekt, zullen Madonna- logen geleerde stukken schrijven over de vraag:. „Who's that girl". Dat was dan Madonna, troosteres der bedroefden me' dromen van sex en geld. Door Jan Bouwmana „Veiligheid garandeert nog geen ook gedeelde veiligheid niet.' En ander moment in het gesprek: teresseren mij nou die 48 kruisr; in WoensdrechtDie maken hel geen bal uit in het vredesvraagstuk. Generaal-majoor bd M. H Meyenfeldt meent dat het milii teem de zaken, die de vredesbe' met haar grote demonstraties in gin van de jaren tachtig in West had losgeslagen, weer aardig in de heeft gekregen. „De NAVO schrol tijds van die grote betogingen, heeft zijn policy aangepast; men een strategie ontwikkeld om op di ken te reageren. Ik denk dat ze wi lemaal in de greep zijn van de besi machten." Is het Interkerkelijk Vredesbi (IKV) dan na 20 jaar terug bij af J vindt Von Meyenfeldt. De be' moet echter een dikkere huid zich van kritiek niets aantrekken, die positief is. Zo heeft het IK' zijns inziens te veel gelegen laten li aan beschuldigingen een handlange Moskou te zijn. Waarom vragen aan Von Meyer over 20 jaar IKV Je praat dan tocl een oud-topofficier die van januari tot september 1977 het directeur! van de hoogste militaire opleiding ii1 derland, de KMA in Breda, gecc neerd heeft met het voorzitterschap het IKV, hetgeen toen voor niet gen in binnen- en buitenland onver baar en dus onverteerbaar was. Di bovendien precies op de helft van d jarige periode, toen ook de over werd gemaakt van beraad naar de - voor de een beroemde, voor di der beruchte - campagne 'Help de wapens de wereld uit, om te beginne Nederland'. Het pikante is echter dat Von Mt feldt later afstand heeft genomen va IKV, maar wel vredesactivist is gebli „Ik ben mijn eigen weg gegaan", ze, er zelf van in de tuin van zijn bung V en en gevolge van ties als die van het IKV raakte afschrikkingsdenken in een loofscrisis en werd de publieke c nie een factor van betekenis in veiligheidsbeleid". Zo luidt de s zin van het boek 'In actie voor vredesklimaat; twintig jaar IKV', de geschiedenis van het beraad tisch beschrijft. Het boek wordt v daag op het jubileumfeest offici ten doop wordt gehouden. Door Jan Bouwman» Wat is nou twintig jaar. Maar je kul heden ten dage amper meer voorste dat de Nederlandse regering zich

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1987 | | pagina 26