4Van Nederland mis
ik alleen de haring'
Saaiste stad van de
V S wil van imago af
'Baaihoe]
ITALIAANS VAKANTIEDORPJE VAN FAMILIE SMIT:
provinciebest|
Iloco-bur!
6Mens Wijkt
bestand tegen
meer straling'
DE STEM EXTRA MAANDAG 10 AUGUSTUS 1987
Pionieren
Pizza's
YÊsss®*
PAPIER
VOOR UW PEN
CDA-beSeid
Hondepoep
Wim Koek (5)
VAN EYSDEN
Kindervakantk\
[BRESKENS-Zaterdag
13 augustus arriveert
[in Breskens een gloed-
lieuwe, speciaal daar-
roor gebouwde, cata-
laran, met aan boord
'00.000 kilo IJslandse
is om in de plaatse
lijke vismijn zijn weg
laar de Europese
arkt te vinden.
Crazy conversa
tion
Heed my words
Sneller
;oncurrentie
Wim Koek (6)
T48
Door onze correspondent
Gerard Kessels
VENTIMIGLIA - Een bord
aan de linkerkant van de
weg: 'Bar ta Wim a 300 m.'.
Dat kan niet missen. De
reiziger nadert het vakan
tiedorpje van Wim, Kees
en Anneke Smit. Drie Ne
derlanders die in Italië
wortel geschoten hebben.
Bij Ventimiglia exploite
ren ze 33 eenvoudige va
kantiehuisjes, een bar en
een pizzeria.
„Ik wil niet meer terug. Ik mis
alleen de Nederlandse haring",
zegt Wim. De drie 'Smitjes'
zouden nooit in Italië terecht
zijn gekomen als hun ouders
niet zo'n verwoede kampeer
ders waren geweest. Als de
dansleraren Jan en Ann Smit,
sul van het rondjesdraaien op
Haagse parketvloeren, neer
streken aan de Ligurische kust
in Noord-Italië, leefden ze he
lemaal op.
Was er in dit zonnig oord een
boterham te verdienen voor
een paar ondernemende Ne
derlanders? In 1957 werd de
knoop doorgehakt. In het
plaatsje Campo Rosso Mare bij
Ventimiglia, op een paar kilo
meter van de grens met Frank
rijk, huurden ze een stukje van
de kuststrook. De artisjokplan-
ten die er op stonden werden
met een bulldozer platgemaakt.
Op het strand verrezen elf, ja
wat eigenlijk? Geen bungalows
of vakantiehuisjes, meer
keetjes. Eén ruimte met een
paar stapelbedden, een for
nuisje met een ijskast en een
zithoekje. Een tamelijk Spar
taans onderkomen. Het aantal
huisjes is inmiddels uitgebreid
tot 33. Anneke: „Zo'n huisje is
net iets meer dan een tent. Het
is hier luxe-kamperen, zeg ik
altijd. Sommigen mensen stel
len er zich te veel van voor en
die valt het dan in het begin
wat tegen."
Het was pionierswerk, vooral
die eerste jaren. „De eerste
winter was er nog geen muur
om de huisjes tegen het water
te beschermen", zo herinnert
Anneke zich. „Alle huisjes
kwamen blank te staan. Toen
het water zakte heeft mijn
moeder met een plamuurmesje
alle slijk van de vloeren ge
krabd. Drie dagen later stond
alles weer onder water. In die
tijd zullen ze ook wel eens ge
dacht hebben: waar zijn we in
hemelsnaam aan begonnen."
Het was een troost dat 'Villa-
gio Internazionale', zoals ze het
vakantiepark gedoopt hadden,
Anneke Smit: „De winter
vliegt hier voorbij. Vaak
hebben we in september, ok
tober nog gasten. In de win
termaanden knappen we de
huisjes op en gaan zelf op
vakantie. Italië hebben we al
bijna helemaal verkend. Ook
in Spanje zijn we veel ge
weest."
van het begin ar aan een succes
was. Vooral spoorwegpersoneel
wist de weg naar Campo Rosso
Mare te vinden. De grensplaats
Ventimiglia is een belangrijke
halte van de Amsterdam-
Rome-Express. Voor gratis rei
zend spoorpersoneel was Villa-
gio Internazionale met zijn Ne
derlandse leiding een geliefde
en gemakkelijk bereikbare va
kantiebestemming. „Mijn
ouders wisten helemaal niet
dat het zo gunstig lag. Het
bleek later een bijkomend
voordeel", zegt Anneke.
Extra toeloop kwam er ook na
een groot verhaal in het da
mesweekblad Libelle. Uit een
kast haalt Anneke het ver
geelde exemplaar van 31
augustus 1957 tevoorschijn. Op
Anneke Smit met haar
zoon Giancarlo op het strand
van Ventimiglia: „Als de
gasten net zo tevreden zijn
als in de tijd dat onze ouders
de leiding hadden, dan is dat
een groot compliment."
de omslag een lachend vrou
wengezicht tegen een kanarie
gele achtergrond. Nadat Helga
een aantal problemen uit de
wereld heeft geholpen met
wijze raad van vrouw tot
vrouw, volgt het artikel over de
durfals Smit compleet met fo
to's van het timmerende en
poetsende echtpaar.
In het hoogseizoen, zo meldt
Libelle het thuisfront, kan er
bij Smit voor 75 gulden per
week gelogeerd worden. „Wat
men ervoor krijgt? Een klein
huisje dat door een verstandige
Nederlandse huisvrouw is in
gericht", zo zet Libelle het licht
op groen. „Voor dat bedrag
kunnen we het tegenwoordig
niet meer doen", lacht Anneke.
In de topmaanden juli en
augustus moet nu 430 gulden
per week betaald worden.
De publicatie in Libelle
maakte heel wat los. Ook ande
ren zagen in een keer mogelijk
heden aan de Italiaanse bloe-
menriviera. Er zit nu een
kluitje van Nederlandse va-
kantiebedrijven in de omge
ving van Ventimiglia. Som
mige landgenoten hebben mo
derne bungalowparken met
zwembaden en alles erop en er
aan. Maar de familie Smit is
het oude concept van 'veredeld
kamperen' altijd trouw geble
ven.
Anneke, Wim en Kees hebben
dit jaar voor het eerst het heft
in handen. Hun ouders hebben
de exploitatie van Villagio In
ternazionale overgedragen aan
de kinderen. Anneke, die ook
optreedt als woordvoerder van
de familie, heeft de algemene
leiding. Wim houdt zich vooral
bezig met de exploitatie van de
bar. Ook bij verzengende hitte
weet hij een prima gekoelde
Heineken uit zijn tapkraan te
halen. Kees, die in september
met een Italiaanse trouwt („als
ze dan tenminste nog wil"), is
van vele markten thuis. Hij
geeft overdag surflessen en om
zes uur 's avonds begint hij
hout te verzamelen voor zijn
pizza-oven. Zijn verloofde
werkt mee. Als proeve van be
kwaamheid zet Kees de ver
slaggever een 'pizza capriccio-
sa' voor.
Vanuit een regenachtig Am
sterdam volgen Ann en Jan op
een afstand hoe het drietal het
er in het zuiden vanaf brengt.
„In Amsterdam is het koud en
regenachtig", weet Anneke.
„Maar mijn moeder vindt het
heerlijk. In hun hart zijn mijn
ouders toch altijd stadsmensen
gebleven. Hier is het een boe-
renomgeving. Mijn vader had
toen hij pas in Italië was een
Renault 4. Hij was wijd en zijd
de enige met een auto en hij
werd steeds te hulp geroepen
als er iets was. Bij een begrafe
nis, een trouwerij of een ge
boorte werd mijn vader opge
trommeld."
Anneke is getrouwd met een
Italiaanse sportleraar. De 14-
jarige zoon Giancarlo spreekt
al behoorlijk Nederlands, maar
het is duidelijk dat het nog
maar een kwestie van tijd is of
de familie is helemaal 'ver-Ita-
liaanst'. Ook met Kees en Wim
is dat het geval. Anneke heeft
er niet zo'n moeite mee. „Het is
misschien gek, maar ik heb me
nooit zo afgevraagd of ik terug
wil naar Nederland. Thuis is
voor mij waar mijn gezin is, of
dat nu in Nederland, in China
of in Italië is."
CHICAGO (AP) - Uit stu
dies en analyses van de me
dische behandeling bij de
slachtoffers van de kern
ramp in Tsjernobyl blijkt
dat mensen meer radio-ac
tieve straling kunnen ver
dragen dan tot nog toe werd
aangenomen. Dat staat in
een verslag in het vorige
week verschenen medische
tijdschrift Journal of the
American Medical Associa
tion.
In hetzelde artikel staat echter
wel dat er zeker geen genees
wijze kan worden gevonden
voor stralingsslachtoffers na
bijvoorbeeld een kernoorlog.
Daarentegen staat in het
blad dat de gevolgen op lange-
termijn op de gezondheid door
straling als gevolg van een
Amerikaanse bovengrondse
kernproef in de Stille Oceaan
in 1954 lange tijd onderschat
zijn geweest.
Van de 500 mensen die na de
kernramp in Tsjernobyl in een
ziekenhuis werden opgenomen
met stralingsziekte is meer dan
90 procent er weer bovenop en
de meesten zijn ontslagen, al-
dus het verslag van de Ameri
kaanse beenmergspecialist Ro
bert Gale.
Gale heeft de Sovjets meege
holpen bij de behandeling van
de slachtoffers van de kern
ramp op 26 april vorig jaar.
Daarbij kwamen twee men
sen direct om het leven en 29
anderen bezweken aan de op
gelopen verwondingen als ge
volg van te sterke straling.
Tot nog toe nam men aan dat
een stralingsdosis van 450 rad
fataal zou zijn voor ongeveer 50
procent van de blootgestelde
personen. Sommige overleven
den van de ramp in Tsjernobyl
kregen echter 600 rad. Volgens
Gale kunnen mensen met be
hulp van een speciale behande
ling die op de slachtoffers in de
Sovjet-Unie is toegepast, mis
schien wel een stralingsdosis
verdragen van 800 rad.
Een stralingsdosis van 1 rad
staat ruwweg gelijk aan de
straling van 50 röntgenfoto's
van de longen.
Gale voegde er echter wel
aan toe dat wat er in Tsjerno
byl is gebeurd slechts een frac
tie weergeeft van de gevolgen
bij een kernoorlog. „De medi
sche zorg na Tsjernobyl met
artsen en wetenschappers uit
20 landen en voor vele miljoe
nen aan apparatuur en medi
cijnen, is nietszeggend bij wat
nodig is tijdens een kernoor
log", aldus Gale.
In een ander verslag in het
blad staat dat de gezondheids
risico's na de ontploffing van
een waterstofbom voor de be
woners van Bikini in 1954 gro
ter zijn dan werd aangenomen.
Bij 2.300 bewoners zijn gezwel
len aan de schildklier gecon
stateerd als gevolg van de stra
ling. Aanvankelijk werd ge
zegd dat slechts twee atollen
van Bikini zwaar besmet wa
ren met radio-actieve straling.
Maar volgens een studie van de
Universiteit van Seattle zijn
ook 12 andere atollen besmet
waardoor bewoners gevaar op
lopen schildklierafwijkingen
op te lopen.
PEORIA (AP) - Iedereen in
de Verenigde Staten kent de
stad Peoria in de staat Illi
nois; niet omdat het zo bij
zonder is, maar juist omdat
het doorgaat voor het meest
gemiddelde, middelmatige,
en derhalve saaie oord in de
VS.
Van dit verstikkende imago wil
de stad echter af, en er wordt
gewerkt aan een mediacam
pagne om Peoria te lanceren
als een moderne, bruisende,
cultureel actieve stad. „We
hebben hier een geweldige
stad. De kwaliteit van het wo
nen is echt goed. We hebben
opera, ballet, een symphony-
orkest, een theater, musea, vijf
golfbanen, professionele sport
faciliteiten en de mooiste par
ken die u ooit heeft gezien", al
dus Jim Finch, de vice-voorzit
ter van Economische Ontwik-
kelingsraad voor het gebied.
Peoria ontleent zijn saaie
imago voor een deel aan een
aantal demografische onder
zoeken, waarin de bevolking
uit de bus kwam als een per
fecte doorsnede van het Mid
den-Westen, de graanschuur
van de Verenigde Staten. Peo
ria, aldus de vice-president van
het Newyorkse promotiebu
reau dat de imagoverbetering
van de stad ter hand heeft ge
nomen, voldoet glansrijk aan
alle demografische criteria
voor de meest gemiddelde stad
van de VS.
Deze weinig opwindende
eigenschap heeft er wel voor
gezorgd dat de stad vaak als
proeftuin wordt gebruikt voor
politici; wie in Peoria in de
smaak valt, valt in het hele
Weer een stunt van het
'zorgzame' kabinet. Als u
gezinshulp nodig heeft door
ziekte, dan moet u die zelf
gaan betalen tegen ongeveer
35 gulden per uur. Wie
wordt er weer gepakt door
de bezuinigingsdrift van het
CDA: ouden van dagen, zie
ken, hulpbehoefenden, mi
nimumloners, chronische
zieken. Niet de mensen met
'n groot salaris. Die hebben
wel 'n werkster of dienst
meisje voor het minimum
loon. U wordt eerst gepakt
als u ziek bent met goed
kope medicijnen en mocht u
dan door ziekte, ouderdom
of lichamelijke handicap
gezinshulp nodig hebben,
dan wordt het nog eens
dunnetjes overgedaan.
Dit wordt allemaal be
kokstoofd door mensen die
zieken en ouden van dagen
laten betalen en zich zelf in
de Kamer laten bedienen
met koffie, of een papiertje
aan laten dragen door grote
volwassen mannen in het
zwart met vlinderstrik om.
Dan hoeven ze niet van hun
stoel af en kunnen ze door
blijven denken hoe ze uw
portemonnee leeg kunnen
krijgen. En de (CDA)- ka
merleden waar u op ge
stemd heeft ,half onderuit
liggend in hun bank in de
Kamer, knikken rustig ja en
gaan verder met pitten. Hun
salaris is best leuk en dat
willen ze zo wel houden.
Dus meedraaien met de
CDA-wind zoals een haan
op een kerktoren.
En als u zich voor de ver
kiezingen ,als de 'heren' de
straat opgaan en u 'n bloe
metje aanbieden, weer laat
overhalen door hun uitge
streken gezicht en mooie
woorden, zitten zij de ko
mende jaren weer goed. En
zal bij u de strop steeds
strakker aangetrokken
worden. Tegen die tijd heb
ben zij wel een andere baan.
Made,
L. v. Gils
Inhakende op de column
'Mensen en Honden' van
dhr. Koek zou ik graag het
volgende willen opmerken.
Het is vreemd dat als de
stadsvervuiling ter sprake
komt, stedelingen altijd het
gevoel voor verhoudingen
uit het oog verliezen. Een
hoopje hondestront op
straat vormt voor velen een
grote bron van ergernis,
maar in diezelfde stad razen
wel duizenden auto's en
brommers die met hun stin
kende uitlaatgassen het
leefmilieu verzieken. Om
van de smerige industrie
centra nog maar niet te
spreken.
Maar ja, dat is menselijke
vervuiling. Dat recht heb
ben we onszelf toegeëigend.
Nu wil Boersma hoge boetes
invoeren voor een baas die
zijn hond op de stoep laat
poepen. En dat moet dan
gaan plaatsvinden in een
land waar je voor een
moord negen maanden de
gevangenis indraait en
waar je als gedetineerde
weekendverlof krijgt om je
criminele activiteiten onge
hinderd voort te zetten. Er is
niets op tegen vervuiling
met boetes te bestraffen,
maar je moet de zaak wel in
de juiste proporties blijven
zien. Als een peukje op
straat beboet gaat worden
in de geest van Boersma,
dan moet de eigenaar van
die stinkende fabriek als
mede de politici die hem een
wettelijke basis hebben ver
schaft tot levenslange ge
vangenisstraf veroordeeld
worden.
Er is echter ook nog een
geheel ander element dat
aan de discussie toegevoegd
moet worden: de morele
kant aan de zaak. Waar
haalt de mens het recht
vandaan om uit te maken
waar een hond wel of niet
mag kakken. Is de aarde
soms van ons alleen? Men
doet het voorkomen of een
hoopje hondestront op
straat een vervuiling van
het milieu is, maar dat is
echter een verdraaiing van
feiten. Waar nu straatste
nen geplaveid zijn was
vroeger natuur. Bomen, hei,
bossen en planten, waar
dieren ongehinderd hun be
hoefte konden doen. Toen
kwam de mens, niet tevre
den met de wereld waarin
hij geboren was. Er moesten
huizen komen, steden ge
bouwd worden en voor die
nieuwe nederzettingen
moest de natuur wijken. Op
die plaatsen waar de natuur
vroeger zijn gang kon gaan
werden straten aangelegd
en de fauna moest plaats
maken.
Het is dan ook niet de
hond die de straat bevuilt,
maar de mens die de natuur
bevuild heeft en ook de
straten en wegen. Dat ge
zeur van die hondenhaters
moest nu maar eens afgelo
pen zijn.
Roosendaal,
Jaap Pleij
Reageren op stukjes in de
krant behoort niet tot mijn
dagelijkse bezigheden, maar
uitzonderingen bevestigen
nu eenmaal de regel en
daarom ook mijnerzijds een
reactie op het ingezonden
stuk van de heer Seters. Na
een vluchtige blik langs de
kopen is steeds het eerste
stuk welke ik echt helemaal
lees de rubriek van Wim
Midden-Westen in de smaak.
De regering van president Ni
xon maakte hiervan gebruik
om de verschillen te peilen tus
sen de bewoners van de Oost
kust, de Westkust, en het Mid
den van de Verenigde Staten
Het Caterpillar-concern, 's
werelds grootste fabrikant van
grondverzetmachines, was ja
renlang de economische kurk
waarop Peoria dreef, maar ook
de tegenslagen waarmee het
bedrijf te kampen had gingen
niet aan de stad voorbij: de
helft van de 36.000 werknemers
werd ontslagen. Dat is de reden
dat Peoria, de stad die een last
draagt, nu al het mogelijke in
het werk stelt om zich te pre
senteren als een moderne stad,
zodat men een graantje kan
meepikken van de High-Tech-
Boom.
Daar was dat jongetje
in de trein. De hele
lange rit, twee keer
een landsgrens over, liep hij op
stevige beentjes heen en weer
tussen onze coupé en die waar
zijn ouders probeerden een
dikke baby binnen de perken
van geluidsfatsoen te houden.
„Ik ga naar vakantie, hééééél
ver." Het klonk als lekker pub
en wij gaven met „O, ja en
„Da's niet mis, zeg" precies de
goede antwoorden, waarop het
toverdeurtje opensprong.
Hij klom op de bank tussen
ons in en was niet meer te stui
ten. Wat ze allemaal hadden in
gepakt, en dat Dinke nog „vies
bah" luiers droeg en hij al lang
niet meer. Dat oma een beetje
moest huilen toen ze weggin
gen, „en ze heeft ons snoepjes
gegeeft voor in de trein."
Zo tjoeketjoekte dat opge
wonden mondje door. Tot zijn
vader hem kwam halen, er
moest een poosje geslapen wor
den, het werd al donker buiten,
zie je wel. „En als je dan wak
ker wordt, nou dén zijn we
er 1"
De volgende ochtend vroeg, op
een nevelig zuid-Frans station
pleintje met ochtendhumeur,
werd de roep van de kruiers
overstemd door een schril jon
gensstemmetje: „Ja maar, pa
pa, waar is vakantie nou En
papa met dik-beluierde Dinke
op de ene en een tas vol speel
goed aan de andere arm, opge
wekt: „Hier, ventje." Een schel
gekrijs schudde het domme
lende plein wakker: „Waar dan
hier Ik zie helemaal geen va
kantie, hier is 't stom."
En dan dat andere jongetje.
Op zijn logeeradres hadden ze
geen kind aan'm. Hij speelde
de godganse dag, onverzadig
baar. Als een verwonderd ko
nijn in een ongerept knollen-
veld zat hij midden in de kamer
blokken te stapelen tot Gaudi-
achtige bouwsels. De eerste da
gen riep hij af en toe nog ze
nuwachtig: „Kom gauw kijken,
ik heb een, hele hoge toren.
Kom dan gauw, anders is-ie
stuk." Maar al moesten we
eerst nog gas lager draaien,
boek wegleggen, wc doortrek
ken, de toren stond altijd nog
overeind.
Na een paar dagen werd het
jongetje helemaal rustig. Kwam
zelf naar de keuken of naar bo
ven gelopen om met levendige
gebaren te schilderen wat een
mooi kasteel beneden te be
zichtigen was. Liep daarna wél
gespannen de kamer in. En al
tijd viel onze uitroep van be
wondering samen emt een klein
zuchtje van opluchting: „Hij
staat nog, zie je wel." Als z'n
vader en moeder volgend jaar
fA!/C
op vakantie zouden gaas,;,
hij dan weer komen ]<J
vroegen we. Daar moesi-j,,
erg lang over nadenken.'1
kwam hij met dit voorstel; f
papa en mama gewoon i
zijn, mag Annemieke das]
een poosje naar hier I
ik thuis met mijn eigen bli
bouwen en dan is zij er 11
niet om alles kapot te t
„Tante, mag ik J
paar nachtjes komen slape
En zo zat Crissy genoegd
onze tafel te puzzelen, kn
plakken, kleuren. „Vijfei
riep ze, nog vóór we dej
lende telefoon oppakten a|
loops konden meedelen e
geetje te hebben. Ze wil
vijfenhalf en ze kletste
stuk, alsof ze een leve
van tachtig jaren in een j
dagen voor ons moest a
en. En toen dit, en die
keer dat, en ook nog
thuis altijd zus, en „alsn
nekoeken hebben, eet
altijd allemaal op, dat J
van mama." Eigenlijk ooi|
van ons om daar niks vanij
leven, maar tóch in het vo
zicht testellen: „Danzi
morgen eens een lekkere:
pannekoeken bakken,"
Een grote schaal beslaj
klein meisje met haarne
bovenop: „Lekker veel,
lust er wel tien." Zelfs all
je mama thuis de hele]
pannekoeken in, dan nou
me zo'n grote inhaalmano'
wat overdreven.
Ze begon met stroop etl
tweede pannekoek besa
ze dik met jam. Toen tel
ste stukje in haar morel
dween begon ze zachtjes:
len. Ze wou er ook ee:|
bruin suiker, en eentje
pruimen en nog wel veell
„maar m'n bulk is vol]
snikte ze voluit en was:
lijks te troosten met eeil
en Sesamstraat, terwijl
der aten.
Crissy had erg
schreef haar moeder lal:
vertelde nog steeds oveil
logeerpartij. „En dat ze;
helpen pannekoeken
maar -en dat begrijp
goed- terwijl zij op del
zat, aten jullie samen
pannekoeken op."
Verkoop, leasing, verhuj
Van onze verslaggever
MIDDELBURG - Het dage
bestuur van de provincie Zed
heeft bij de minister van Veij
en Waterstaat bezwaar gen
tegen opneming van het
hoekkanaal in het struclj
schema vaarwegen. In het scM
is het Baalhoekkanaal onde]
van het hoofdvaarwegennet.
Gedeputeerde Staten schrijven c
nister het vreemd te vinden
Buit
[Van onze verslaggever
ioofdmoot van de lading is
cabeljauw, maar er is ook
ilm aan boord.
itiatiefnemer van dit project I
het Breskense vishandel- en I
ransportbedrijf Vooruit, dat
derin samenwerkt met Noorse
in IJslandse bedrijven.
(A Flying Circus in words)
MontyHoe heet U
Python: I beg your pardon
Monty: How hot you
Python: Iskander Ypsilon-
kov.
Monty: Aha, U bent Belg
Python: Nee, Jehovagetuige.
Monty: Stalagmiet of sta-
lagtiet.
Python: Eer, bietje 'n mietje.
Monty: En's Zondags
Python: Blindstarnakelreu-
telteut.
Monty: Uit principe
Python: Nee, uit bruine, ste
nen kruiken.
Monty: Bent U soms krui-
kezeiker
Python: Nee, Oeteldonker
bij kunstlicht.
Monty: O, juist. Dank U,
and Pretty Pacedays
Python: Niks te dank, and
the same to you met de
paasdagen.
MontyEen trieste j anboel.
Python: Say you that well, a
sad John Bull.
Give Peace a chance
That sort of thing
is what The Beatles
used to sing.
I eannot sing
so I only say:
Take a vacation
every day
>e catamaran is afgelopenl
'eek in het Noorse Kristian-I
ind te water gelaten. Het is]
in speciaal gebouwd koelschip|
lat, naar verwachting, twee|
igen sneller de IJslandse vis|
Europa kan hebben dan de.
lans in gebruik zijnde koel-|
mtainerschepen.
„Wij leggen vooral de na-
'uk op kwaliteit", zegt de heeij
_i. Oosterbaan sr. van Vooruit
Mijn vermogenl [Daarvoor zijn we al diverse
■teren in overleg geweest, ook
>p IJsland. Volgende week zonj
lag gaat een ploeg weer naai
bt eiland om behulpzaam tj
iijn bij de verpakking van dd
"is. Bedoeling is eerste klal
'aliteit vis op de Europesq
larkt te kunnen aanbieden".
Ik heb heel mij n leven
met een gerust geweten
een belastingvrij
vermogen bezeten
Rij ker werd ik er niet v
in Fiscus Argus ogen.
't Was het soort dat
armt:
Het was mijn onvermog* De lading van de catJ
TrJlv crnnrl fpll(ll?aran komt dus in Breskensl
J Oily gOOQ ieiiüBaar Oosterbaan acht niet uit-f
Wij vinden U allen feesloten dat ook op anderd
een juwel van een vent ■"""opese vismijnen op dezi
Moge U leven derhalve |"anier IJslandse vis wordl
zolang U er bent. gangevoerd. „Je kunt niet alle]
op een vismijn brengen, dal
Alter ego bluesc™^de prijsvorming niet teT
Ieder mens moet
verkeert.
Koek.
Veel van wat hij neerzet
en onder woorden brengt is
voor mij herkenbaar en
roept leuke herinneringen
terug. Ook ik ben een oud-
Marine-man, heb een gezin
met kinderen van na-de-
oorlog en heb meer van de
wereld gezien dan Lutje
broek en Muggebeet.
Ik vind eigenlijk dat ik
me niet tot heer Seters be
hoef te richten. Wim deed
dit op zijn eigen relative
rende en met een 'English
Style' gevoel voor humor op
een voortreffelijker wijze
dan ik ooit zou kunnen, als
'British born' Nederlander
mag Wim wat mij betreft
nog Anglofieler in z'n stuk
jes zijn.
Oudenbosch,
Charles Da Ponte
Naar aanleiding van de dis
cussie over de column van
Wim Koek wil ik ook reage-
lo-burgemeester J. Thomae;
wij met het initiatief van he
met zichzelf door het le»
heeft ons de wijsgeer
leerd,
dattiebijditstreven IX""^1^üa"ef+ vanhe
steeds in selcht gezetó ij als geXnteteftu™!
'ar streven. „Meer buiteni
ndse vis op onze mijn bete|
John O'J» 6611 soede prijsvormin.
en moet het niet uitleggen all
i op deze verslagge- ^e^mid|
heb .voordat ik deze! ig op de bijeenkomt wITrol
schreef, eens met een*
Jaarlijkse visserij wimpels i|
eskens werden uitgereikl
mensen gepraat ovet
Wim Koek. Al deze ral
lezen of kennen hem1 'je v„.
omdat de rubriek nieri yklXi Breskens;
ressant is. Ik zelf leesttL* „T f*,"4 om d<
weieens, maar vindt hei h aP ajn hurdrge ruvea
een nietszeggende rul Daarom zijn wi
Wat deze man ook sch buitenlan^e aanvoer'
wat het ook voor onder rd ^,1J ,wefs e]
is, het geheel is niet de d adm,nftra ,i
eend rrt YlsmiJn geautomatij
gaat worden zodat al!
- ptgegevens direct beschil
Geheel zelfvers ar
schrijft hij dingen,
een normaal mens zou'
nen schrijven. Ik vraa! 06Qe naam
af of deze man niet eer;
nieuw moet gaan da °P het belang van hi
over wat er in de krat riJgebeuren voor de gi
moeten staan. Daarl Oostburg en vooral
verstandige en grappii ,,^nschap Breskei
lumns in. Daar heb jeJ dprom gaan wij ook zo vi
zer wat aan. Geen pet, §arantieregeling voor
ven van de heer Kor* T*gmg van visserijschi
Breskens heeft een g(
-I alle insiders en v
Breda, Er alles aan doen oi
A Jansen [T0le houden".
