Hoevense derde
bij verkiezing
Miss Holland
KRO ZENDT VIER DON CAMILLO-FILMS NOGMAALS UIT
Een blik zegt meer dan 15 zinnen
DE STEM=
Fernandel: bejubelde
Verkoper van geluk'
i 1
ZATERDAG 1 AUGUSTUS 1987
Nederlandse
documentaire
Amerikaanse
filmhumor
Criticus
Films
DE STEM GIDS
Boeiend verhaal
Suske en Wiske:
Verwachtingen
ctmbone
BUITEN BEELD IN HILVERSUM: DE SCENARIOSCHRIJVER
Miljoenen
Peppone
Inleiding
Spanning
Onzekerheid
Moed
Dorpje
Hoogtepunt
Vriendschap
Paardegebit
Terence Hill
„Ik wist dat ik een raar smoel had,
maar dat het op film er zo erg uit zou
zienhad de spiegel me nooit
verteld.
Fernandel
4 «iSEw!
t*#** i 2 A*
Van onze rtv-reactie
IN de documentaire 'The
importance of being fun
nyin America' doet
de Nederlandse filmer
Thijs Ockersen een hele
serieuze poging het genre
van de 'lachfilm' te door
gronden. Ockersen
spreekt over 'comedy',
want zo wordt dat ge
noemd in Amerika, het
land waarop hij zich con
centreerde.
Van de Europese grapjassen
komt alleen Norman Wis
dom aan de beurt. Volgens
Ockersen zijn Wisdom en de
overleden Louis de Funès de
uitzonderingen die de regel
bevestigen dat de bioscoop-
lach in de VS wordt ge
maakt.
In de documentaire die de
VPRO zondagavond om
20.42 uur op Nederland 2 uit
zendt in het kader van
'augustus-humormaand'
komen naast Norman Wis
dom de oude comedy-maker
Carl Reiner, scenarioschrij
ver Bob Gale, komiek
Tommy Chong (van Cheech
and Chong) en actrice
Whoopi Goldberg aan het
woord. Thijs Ockersen heeft
een speelfilm-element inge
bouwd door af en toe een
jonge Amerikaanse actrice
(Wendie Jo Sperber) op te
laten draven, die hem ach
tervolgt met lastige vragen.
Thijs Ockersen werkte aan
vankelijk als filmcriticus en
maakte daarna documentai
res over de Amerikaanse
filmregisseurs Sam Fuller
en Don Siegel en over scien-
ce-fictionfilms en het grie
zelgenre. Voor 'The impor
tance of being funny' zocht
hij contact met een reeks
filmkomieken. De meeste
namen kon hij na enige tijd
doorstrepen, Jerry Lewis
had geen belangstelling, Mel
Brooks had het te druk,
Woody Allen houdt niet van
interviews, Lucille Ball rea
geerde niet, Danny Kaye
was net overleden, Gene
Wilder is niet aanspreek
baar omdat zijn vrouw,
Gilda Radner ernstig ziek is.
Whoopi Goldberg ging
iets gemakkelijker omdat ze
getrouwd is met de Neder
lander David Claessen.
Tommy Chong werkt niet
langer samen met Cheech,
omdat films over marihua
nagebruik in de jaren tach
tig niet meer kunnen. Hij
*$0^0-
Carl Reiner - fotoap
Whoopi Goldberg
- fotoap
speelt nu kleinere rollen in
series en films en was bereid
de Nederlandse filmmakers
te vertellen wat wel en wat
niet is toegestaan in Holly
wood.
De interessantste ge
sprekken zijn die met de
twee oude rotten, de Ameri
kaan Carl Reiner en de En
gelsman Norman Wisdom,
De eerste is al bijna dertig
jaar actief als schrijver, pro
ducent en regisseur. Reiner
(de vader van Rob Reiner,
de 'meathead' uit 'All in the
family') was de man achter
de Dick Van Dyke show. La
ter werkte hij met Steve
Martin en nu maakt hij op
zijn oude dag komische
films voor jongeren.
De Amerikaanse lach-ma-
kers die er niet voor voelden
in een Nederlandse docu
mentaire over humor uit te
leggen wat nu eigenlijk leuk
is, zijn wél te zien in een
films die de VPRO in augus
tus uitzendt. Zondag wordt
'The producers' van Mei
Brooks uitgezonden en in de
komende weken volgen 'The
disorderly orderly' van
Jerry Lewis, 'Everything
you always wanted to know
about sex' van Woody Allen,
'Swiss Miss' van Laurel en
Hardy en 'Modern Times'
van Charlie Chaplin. Van de
komiek Richard Pryor
wordt de show 'Richard
Pryor, here and now' uitge
zonden.
Van onze verslaggever
AALSMEER - De 21 jaar oude Ellis Adriaensen uit Hoeven
is gisteren tijdens de Miss Holland-verkiezing in Aalsmeei
derde geworden. Van de 24 kandidaten moest de studente
alleen Jacqueline van Staa en de nieuwe Miss Holland Jac
queline Creemers voor laten gaan.
De miss-verkiezing vanuit het
studio-complex van producent
Joop van der Ende in de bloe
menveiling van Aalsmeer werd
door de Tros rechtstreeks op tv
uitgezonden. De organisatie
was in handen van deze om
roep, het nationaal comité miss
Holland-verkiezing in Amster
dam en Van der Ende.
De jury, onder leiding van
tv-presentatrice Willy Dobbe,
bestond uit Lou van Rees, Lu
cia Boer van het Miss Holland
comité, fotograaf Paul Huf,
meubelontwerper Jan des Bou-
vrie en gossip-journalist Henk
van der Meyden.
Ellis Adriaensen haalde
finale van gisteravond via efl
voorronde die medio juni in he
Bredase Turfschipcomplei
werd gehouden. De eerste se
lectie waarbij de jury onde
leiding van Willy Dobbe he
aantal titel-kandidaten terug
bracht tot zes overleefde zi
eveneens. Daarna kreeg zij ii
de laatste ronde plaats drie toe
bedeeld.
De Hoevense volgt aan he
Moller-instituut.in Tilburg ee
MO-studie Frans en Engels
Eerder studeerde zij in Zwit
seriand en Frankrijk.
Door Toon Kloet
TOEN in 1853 in ons lan
de bisschoppelijke hiërar
chie werd hersteld, wer
het vicariaat Breda, da
tot 1803 bij het diocee
Antwerpen had behoord
een zelfstandig bisdom
Mgr. Joannes van Hooy
donk, in 1782 geboren r
Ulvenhout en sinds 18
priester, werd de eers'
bisschop.
Van Hooydonk was toen a
sinds 1827 apostolisch admi
nistrator van het vicariaa
Breda en sinds 1842 titulai
bisschop van Dardanië, dat i
een landstreek op de Balkan.
Die Joannes van Hooydonk
dus een man dus met, histo
risch gezien, een opmerke
lijke plaats in de geschiedeni
van het bisdom Breda. Toe
was hij tot voor kort voor d
meesten hooguit een regeltj
of tien in een oude encyclope
die, een lot dat hij deelt me
veel van zijn tijdgenoten.
Aan die betrekkelijke onbe
kendheid is nu een einde ge
komen dank zij het boe
'Joannes van Hooydon
1827-1867' van de Bredas
historicus dr. P. Melief, oud
rector van het Newmancol
lege in Breda, thans nog do
cent kerkgeschiedenis aan d
priesteropleiding op het -i
dit verband historisch- adre
'Bovendonk' in Hoeven. He
boek is uitgegeven in de seri
monografieën van de Stich
ting Zuidelijk Historisc"
Contact in Tilburg (Bijdrage
tot de geschiedenis van h
Zuiden van Nederland).
Na uitvoerig onderzoek i
Nederlandse en Romeinse ar
chieven is dr. Melief tot ee
beeld gekomen van Va
Hooydonk dat hij in het ko
als volgt tekent: een cons
ciëntieuze, hardwerkend
apostolisch vicaris en bis
schop, die veel aandacht be
steedde aan de opbouw va
de kerk in zijn kerkdistric
een man met beperkte gave
en mogelijkheden, die zie"
met volle overtuiging voegd
in de traditie van de heilig
katholieke en apostolisch
kerk zoals hij die verston
een man die pathetische vas
tenbrieven schreef en gee
grote vriendschap koesterd
voor paters.
Ruim 10 pagina's vult d<
auteur met de opsommin
van het historisch materia
dat hij voor zijn werk hee
geraadpleegd. Wie daaruit
conclusie zou willen trekke
dat het dus wel een dor w~
tenschappelijk boek zal zij
zit er naast. Melief heeft i
boeiend verteld verhaal afg
leverd: een stuk kerkgeschi
denis, een beeld van het doe
en denken op religieus gebi
jaar voor de af-
van de Zuiderzee,
De visserij op onze na
tionale haringvijver is tot
een dieptepunt gedaald. Af
zet in het buitenland is er
nauwelij ks. Gar antieprij -
zen voor gerookte haring en
subsidie op ansjovis mogen
niet baten.
In die vroege jaren twintig ko
men ook de eerste klachten
over 'visserij met mechanische
Oihirmt. een ver
waaide straat-
h'nd. oesukhi-
laar heelt maar
drie peten.
Door Jan Koesen
HILVERSUM - „De koning
stierf en daarna stierf de
koningin" is een verhaal.
„De koning stierf en daarna
stierf de koningin van ver
driet" is een plot.
Een van de moeilijkste banen
in de televisie is scenario's
schrijven. Er is dan ook een
ernstig tekort aan dit type
schrijver. We kennen in ons
land niet of nauwelijks een op
leiding, erg best wordt het niet
betaald, Jan en alleman zit aan
je verhaal te frunniken en uit
eindelijk ben je toch maar een
radertje in een machine. De
glorie van een schrijver die iets
helemaal uit het niets verzint
en daar lauweren, of hoon, of
onverschilligheid mee oogst, is
de scenario-schrijver onbe
kend.
De eer gaat naar de regisseur,
de acteurs en de omroep. Wie
serieus het Nederlandse drama
op de buis volgt, constateert
doorgaans middelmaat. Af en
toe mikt Nederlands drama op
meer, maar in dat geval betreft
het vrijwel altijd een komische
serie met lekkere dialogen en
scènes waarin stereotypen op
hun cue wachten.
Dat het anders kan, bewijst
het buitenland, met name En
geland. Denk maar eens aan
'The Edge of Darkness' van vo
rig jaar en 'The Singing Detec
tive', respectievelijk door
VARA en VPRO gekocht. Dit
waren series waar niet om de
30 seconden gelach van moest
afdampen, hier kwamen geen
zogeheten kostelijke typetjes
doorgaans van plat-Amster-
damse snit hun onbeduidende
riedel afdraaien. Dit was echt
drama, hier gebeurde iets met
mensen, hier vond een ontwik
keling in karakters plaats.
Waarorp het in het buiten-
dialoog, ook al is die vol gees
tigheden, vertraagt onnodig.
De punch-line humor maakt
van de karakters sterotypen.
TV is een medium dat een open
aanbod doet. Er is sprake van
een 'non-captive audience'. Dat
wil zeggen: naar een bioscoop
of schouwburg gaat men be
wust, dat is een keuze, daar is
moeite voor gedaan, geld voor
betaald, daar is voor gereisd, is
iets voor georganiseerd. Dit pu
bliek zit met heel andere ver
wachtingen in de zaal dan het
niet zo bewust gevangen pu
bliek thuis voor de buis. Daar
kan van alles op het scherm ge
beuren, maar als de bel gaat, de
waterleiding springt of een
hond in de tuin poept is het ge
daan met de aandacht voor het
TV-drama.
Een TV-drama auteur moet
visueel leren denken. Een ge
kwelde of ironische blik zegt
meer dan 15 uitgebalanceerde
zinnen. Ook is dat kleine
schermpje niet geschikt voor
massa-scènes. Ben Hur en Star
Wars zijn gemaakt voor het
enorme doek, de donkere zaal.
De beeldbuis kan dat niet be
vatten. Schrijf dus niet teveel
personen in een TV-drama,
zegt de docent.
Toen Achterberg en ik
praatten over het thema TV-
drama, zei ik hem dat ik vond
dat er zelden behoorlijke dialo
gen uit Nederlandse strotte-
hoofden komt. Het blijft de
hoorspelkern. Het lijkt net of
het Nederlands zich niet voor
dialogen leent. En ik verwees
naar de door mij aanbeden
Britten waar echt gepraat
wordt op het scherm.
Onzin, zei Achterberg, die
praten net zo hoorspelachtig
als bij ons, maar jij hoort dat
niet.
Stralend van geluk ontvangt Miss Holland 1987, Angeliqti
Cremers (21 jaar) uit het Limburgse Schinveld, de welgc
meende felicitatiekussen van de tweede en derde geplaats
ten, de zeventienjarige Jacqueline van Staa linksen
Hoevense Ellis Adriaensen (21- foto#
Door Tom Smeets
LATEN we eerlijk zijn: het
voor de zoveelste keer her
halen van een succesvolle
serie speelfilms is en blijft
een staaltje van gemak
zuchtige (zomerprogram
mering. Maar er is een
slechtere keus te maken, dat
valt ook niet te ontkennen.
Het nogmaals uitzenden
van vier Don Camillo-films
kan in deze verregende da
gen voor enige opklaringen
zorgen.
Wie Don Camillo zegt, zegt op
de eerste plaats Fernandel.
Toen deze vermaarde Franse
acteur stierf, stond er boven
zijn necrologie niet voor niets
'Don Camillo is dood'. Tot het
einde toe werkte Fernandel
aan zijn pastoorscreatie. Tij
dens de opnamen van weer een
nieuwe aflevering -het moest
de zesde Don Camillo-film
worden - zakte hij, gekleed in
priesterkleren, in elkaar, uitge
put van een behandeling met
kobaltbestraling.
Maar wie Don Camillo zegt,
zegt ook Giovanni Guareschi.
De naam van deze in 1968 over
leden Italiaanse schrijver zal
onverbrekelijk verbonden blij
ven aan zijn meest succesvolle
creatie.
In zijn jonge jaren was Gua
reschi redacteur en later
hoofdredacteur van enkele hu
moristische tijdschriften. In
1945 richtte hij het weekblad
Candido op en daarmee maakte
hij naam. Hij liet de verhalen
die hij in zijn blad publiceerde
in boekvorm bundelen.
Vooral 'Don Camillo' sloeg
aan, zij het in het buitenland
nog meer dan in eigen land.
'Don Camillo' ging in miljoenen
exemplaren over de toonban
ken, want er kwamen vertalin
gen in vrijwel alle denkbare
talen. Ook in het Nederlands,
waar 'Don Camillo' (het boek
verscheen in 1948) onder de titel
'Don Camillo en de kleine we
reld' uitkwam. Later volgden
'Don Camillo en zijn kudde'
(1953), 'Don Camillo in Rusland'
(1962) en 'Don Camillo in de
bocht' (1962).
Minstens zo belangrijk als de
rol van de pastoor, is die van
burgemeester Peppone. Een
communistische burgemeester!
En dat leverde een dankbare
bron van tegenstellingen op.
Beiden proberen op hun eigen
wijze de arme bevolking van
het kleine Italiaanse dorpje te
helpen. De vriendschap tussen
de pastoor en de burgemeester
dateert uit de oorlog. Toen za
ten ze samen in het verzet.
Maar die vriendschap wordt
regelmatig op de proef gesteld
dankzij de politieke tegenstel
lingen. Al speelt de politiek niet
land wel kan en bij ons niet
echt, is een heel verhaal dat te
maken heeft met kwesties als
geld en talent, met een traditie
in het echte verhaal (een roman
in Nederland gaat doorgaans
over een Ik die met zichzelf be
zig is) plus factoren als het
taalgebied (het is logisch dat de
Britten en de Duitsers hun tv-
produkt op een veel en veel
grotere markt kwijt kunnen
dan de Nederlanders) en na
tuurlijk ook de plaatselijke tv-
cultuur.
Jan Rutger Achterberg, dra
maturg, heeft eens een 'Inlei
ding tot het schrijven van tele
visiedrama' geschreven, be
doeld voor de dienst opleidin
gen van de NOS. Een omroep
krijgt regelmatig werken toe
gezonden van ambitieuze ama
teurs die de omroep wel even
een poepje willen laten ruiken.
Achterberg zegt behartens-
waardige dingen voor aanko
mende schrijvers. Drama is
niet de realiteit zelf, drama re
presenteert de realiteit. Per
soonlijk diep gevoelde emoties
kunnen, in een drama ver
werkt, irritatie en de lachlust
opwekken. Een boeiend ge
sprek, dat in werkelijkheid
vaak uren kan duren en emo
tioneel zeer beladen kan zijn, is
in dramatische vorm gegoten
een scène van hooguit tien mi
nuten.
Vaak kiest een onervaren
schrijver meer dan één thema,
waarbij twee plots om de aan
dacht gaan strijden en de kij-
Onder leiding van Nico Knapper wordt de nieuwe Nederlandse serie 'Medisch Centrum West' op
genomen. Een goed scenario is in Nederland een probleem. Een boeiend verhaal en serieuze dialo
gen krijgen Nederlandse schrijvers heel moeilijk uit hun pen. - fotoanp
ker er niet meer uitkomt. Dat is
overigens heel wat anders dan
een plot in een plot.
Een karakter, zegt Achterberg,
wordt pas duidelijk in actie en
vooral in een crisissituatie. Met
actie wordt hier niet bedoeld
dat de held aan een helikopter
over blikkerende krokodille-
tanden wordt gesleurd. Ingeto
gen, stil gedrag is ook actie.
Een plot, zoals het drama van
de koningin in de inleiding ver
meld, geeft dramatische span
ning aan een verhaal, maakt
het de moeite van mee-beleven
waard. Er is een voortdurende
beweging voorwaarts, gedra
gen door een logische ontwik
keling van oorzaak en gevolg.
'Drama is men in a mess',
drama gaat altijd over mensen
die in de problemen zitten.
Een te vroeg geplaatste cli
max in een drama is rampzalig.
Want na een climax neemt de
spanning en de daarmee ge
paard gaande interesse van de
toeschouwers snel af en is het
ondoenlijk het drama langer
dan nodig is, voort te zetten.
Dit impliceert dat de schrijver
zich al vroeg moet realiseren
dat hij niet te snel elementen
met grote dramatische potentie
plaatst, maar ze oppot voor de
paukeslag.
Een scenario-schrijver moet
ook de nieuwsgierigheid op
wekken. Dan blijven de men
sen kijken, ook al begrijpen ze
er op dat ogenblik niets van. De
schrijver dient dan ook zolang
mogelijk onzekerheid te creë
ren. Hij mag nooit te expliciet
zijn, moet meerdere mogelijk
heden openlaten, het spel niet
te vlug weggeven.
Deze technische regels gel
den natuurlijk voor iedereen
die een verhaal vertelt, in welk
medium dan ook, van thriller
tot mop aan de bar.
Een goede dialoog, zegt Jan
Rutger Achterberg, bevat le
vendige spreektaal en maakt
gebruik van korte zinnen.
Pamflettaal en 'statements'
zijn uit de boze. Een dialoog
moet het spel vooruitbrengen,
niet vertragen. Een statische
altijd een rol, want niets men
selijks is de beide heren
vreemd. In feite proberen ze
elkaar voortdurend de loef af
te steken en ze schrikken daar
bij voor allerlei bedenkelijke
methoden in het geheel niet te
rug.
Het was indertijd een pu
bliek geheim dat de schrijver
Guareschi vooral affiniteit had
met burgemeester Peppone. Z'n
eigen achtergrond maakt dat
verklaarbaar. Guareschi zat
onder de oorlog in een concen
tratiekamp en belandde later
dankzij z'n politieke ideeën in
de gevangenis.
Als schrijver werd hij geprezen
voor zijn moed en zijn gave de
verschillende kanten van het
Italiaanse karakter, met al z'n
tegenstrijdigheden, treffend uit
te beelden. De ironie bleef
daarbij nooit achterwegen.
Toen er in 1951 sprake van
was dat in een Frans/Ita
liaanse samenwerking de eer
ste Donw Camillo-roman ver
filmd zou worden, bedong
Guareschi niet voor niets dat
hij zelf de rol van Peppone zou
spelen. De Franse regisseur Ju-
lien Duvivier, zelf ook niet de
eerste de beste, voelde daar
eigenlijk niets voor, maar
durfde geen neen te zeggen,
bang dat hij anders de rechten
zou verspelen.
Guareschi's acteurscarrière
heeft echter maar kort ge
duurd. Al snel na het begin van
de filmopnamen trok de schrij-
de opnamen van een van de
ver zich terug. De bezigheden
op de filmset eisten te veel van
zijn krachten. Hij werd er al
leen maar nerveus van en in
plaats van voldoening, leverde
het hem slechts zware hoofd
pijnen op.
De rol werd toen toebedeeld
aan Gino Cervi, een man die
overigens opmerkelijk veel op
Guareschi leek. Het verhaal
wil dat velen na de première
niet eens in de gaten hadden
dat Guareschi de rol van Pep
pone niet zelf vertolkte.
Desondanks zou Cervi's
naam door de rol van Peppone
worden gevestigd. Later zou hij
in Italië ook furore maken
dankzij de rol van detective
Maigret, toen ook de Italiaanse
televisie van de Simenon-ver-
halen een serie maakte.
De opnamen voor de Don
Camillo-films hadden allemaal
plaats in Brescello, een dorpje
in de Povlakte aan de weg van
Parma naar Mantua. Ook de
tweede film stond onder regie
van Julien Duvivier. Voor een
derde aflevering voelde hij
niets. De Italiaan Carmine
Gallone nam de regie toen over.
De Don Camillo-creatie be
hoorde tot de hoogtepunten uit
het oeuvre van Fernandel, een
man met een hoogst opmerke
lijke carrière die maar liefst
149 films telt. De pastoors-sou
tane vertienvoudigde z'n tochal
aanzienlijke bekendheid en
niet alleen in Frankrijk. In
Hollywood werd de eerste Don
Camillo-film niet voor niets
met Oscars overladen, een eer
die buitenlandse films zelden te
beurt valt.
Fernandel heeft overigens
lang geaarzeld toen hem de rol
van Don Camillo werd aange
boden. Regisseur Duvivier
moest al z'n overredingskracht
gebruiken om de komiek over
te halen. Verwonderlijk is dat
niet. Tot dat moment had Fer
nandel bijna uitsluitend de
doorsnee, zelfs een beetje schle
mielige Fransman uitgebeeld
en dat is andere koek dan een
op en top Italiaanse dorpspas
toor.
Deze rol bood hem echter de
gelegenheid tot meer karakter-
spel, iets dat er tot dat moment
in zijn carrière nog nauwelijks
van was gekomen. Over zijn rol
zei hij zelf: „Het feit dat ik een
overtuigd katholiek ben, heeft
mij geloof ik enorm geholpen
van deze rol meer te maken
dan alleen een komisch pa
tertje."
Over het succes van de films
zei hij eens: „Het is de mense
lijke vriendschap tussen twee
politieke tegenstanders die telt,
vriendschap die niet te ver
woesten is. Don Camillo en
Peppone bewijzen dat vriend
schap meer waard is dan poli
tiek en daarom hebben ze de
sympathie van het grote pu
bliek."
Fernandel kreeg overigens
de hoogst denkbare zegen voor
zijn rol. Paus Pius XII ontving
hem in 1954 in een privé-
audiëntie om hem te compli
menteren met z'n rol van pas
toor. De ontvangst in het Vati-
caan was om meer dan een re
den opmerkelijk, omdat er in
katholieke kring nog al eens
kritiek was geuit op het feit dat
de communisten in de film 'veel
te sympathiek' werden voorge
steld.
Tot de meest markante uit
spraken van Fernandel behoort
deze: „Ik ben lelijk, wraak
zuchtig en pretentieus. Ik heb
de hersens van een bureau
craat. En ik heb het hoofd van
een paard. Daar spot ik mee."
Dat hij dit niet zonder succes
deed, bewijst het feit dat presi
dent De Gaulle hem officiéél op
het Elysée ontving om hem het
Legioen van Eer uit te reiken,
vanwege zijn verdiensten als
'verkoper van geluk'.
Fernandels legendarische
'paardegebit' betekende niet
alleen een onmiskenbaar punt
van herkenning, het leverde
hem ook de nodige overlast op.
Hij kon zich nergens vertonen
zonder voor een complete sa
menscholing te zorgen.
In een interview vertelde hij
daar eens over: „Begrijp me
goed, ik ben niet de man om me
te beklagen. Een acteur wordt
door het publiek gemaakt en ik
ben gelukkig met m'n popula
riteit. Maar soms weegt de be
kendheid erg zwaar. De show
business is onverbiddelijk en
hard."
Als konkreet voorbeeld
daarvan vertelde hij het vol
gende verhaal: „Toen mijn
schoonmoeder en later mijn
broer stierven, heb ik maar een
deel van de begrafenis kunnen
bijwonen. Ik liep in de stoet en
ik was kapot van ellende. Maar
het publiek langs de route
gierde en brulde en fotografen
namen close-ups van mijn ge
zicht. Ik kon wel huilen van
narigheid, maar de mensen
bleven lachen. Ze konden het
niet verwerken. Een gezicht als
het mijne achter een baar.
Men wil altijd om mij lachen."
De mogelijkheid om nogmaals
om Fernandel te lachen wordt
nu vier zaterdagen achter elk
aar door de KRO geboden. En
terecht gebeurt dat met de rol
waarmee Fernandel onverbre
kelijk verbonden zal blijven.
Dat werd drie jaar geleden nog
eens bewezen, toen in Italië een
poging werd ondernomen het
succes nieuw leven in te blazen.
Terence Hill mocht toen de
rol van Don Camillo overdoen.
Niet Bud Spencer, de man met
wie Terence in tal van komi
sche spaghetti-westerns een
enorme populariteit had opge
bouwd, mocht de rol van Pep
pone spelen. Dat deed de Ierse
acteur Colin Blakely. Het
mocht niet baten.
Wie Don Camillo zegt, zegt
Fernandel en wil in dit ver
band van niemand anders we
ten. Ook niet van Terence Hill.
Fernandel
- foto upi
