'Expositie bevrijdt mij uit mijn isolement'
BUITEN BEELD IN HILVERSUM: DECORBOUWER ROB DE GOOYER
OVERZICHTSTENTOONSTELLING JAN SIERHUIS IN DE BEYERD IN BREDA:
Brave modernisten
in jubilerend
Beaubourg in Parijs
Tawfik el-Hakim (88) overleden
Successen voor Billy
Joel in Sovjet-Unie
=3=
HILVERSUM - Twee tek
kels van vijf meter, een
leeuwekop zo groot als een
schuurdeur, zilveren scheef
gezakte wolkenkrabbers,
een tweedimensioneel pa
leis.
Laconiek
Werkplaats
Ateliers
Sandberg
Eenzaamheid
Injecties
DINSDAG 28 JULI 1987
Buren
Provocaties
Alom bekend
Vooral hits
PESTEM Gl
DUITSLAND 1
DUITSLAND 2
Sushe en Wh
H ambo ne
„Polen heeft de hoogste vorm van
communisme bereikt. Het is één
grote troep"
Adam Michnik, leider Solidariteit
DE STEM
T2
Pas als je er op tikt, zie je het
Door Jan Koesen
Goden, nimfen, antieke kasten,
ja, zelfs de Nachtwacht van
Rembrandt. Nep, nep, allemaal
nep. Maar: „Je moet er op tikken
wil je het zien," zegt decorbou
wer Rob de Gooyer.
Televisie is voor een heel groot deel
illusie. Maar de magiërs van Hilver
sum heten niet Merlijn of David
Berglas, maar gewoon de Hoofdafde
ling Dekorproduktie/Divisie Televi
sie Faciliteiten. En de toverspreuken
zijn niet abacadabra of simsalabim,
maar hardboard, zachtboard, triplex,
multiplex, vuurhout, tempex en piep
schuim. De toverstaf is hier een
kwast, verf, de spijker en de spuitbus.
De droomfabriek is 30.000 vier
kante meter groot: immense, hoge
hallen, de vloeren bespat met verf, de
tnuren getekend met vreemde recht
hoeken en spetters. Het lijkt wel een
werf, maar geen schepen worden hier
te water gelaten, maar decorstukken
die soms zo groot als een huis kunnen
zijn.
Dekorproduktie heeft drie afdelin
gen: de constructie (decorbouwers,-
timmerlieden, schilders), de vormge
ving (decorateurs, requisiteurs, stof
feerders) en Materiële Voorzieningen
(nabewerking, transport, magazijn).
Zij voeren allemaal uit wat de decor
ontwerper, een ander vak, heeft be
dacht op papier. De ontwerper is de
architect, de decorbouwers zijn de
bouwvakkers.
Rob de Gooyer kreeg een opleiding
als timmerman, vond de bouw niet
leuk, kwam via een advertentie bij de
NOS terecht en* is daar heel happy.
„Je moet inventief «zijn, een oplossing
a la minute weten te bedenken voor
een probleem". Hij heeft meegewerkt
aan wat in het Hilversumse jargon
'eenmalige produkties' heet en 'serie-
produkties'. Iets wat 2 afleveringen
meegaat, heet al een serieproduktie.
Doe het geen pijn om met hart en ziel
een mooi decor te bouwen, de illusie
van een stad, een huis, een sprookje
op te zetten. En dan is het voorbij en
moet het hele zaakje afgebroken wor
den? Rob zit hier niet zo mee. Hij aan
vaardt laconiek dat dat zijn lot is. De
meeste kunstwerken door hem en zijn
collega's gemaakt, belanden eerder
vroeg dan laat op de schroothoop of
worden gekanabaliseerd op bruik
bare grondstoffen. Verkoop van de
decors is er ook niet bij, hoewel me
nigeen graag een gipsen draak of een
tempex sirene in het trappenhuis zou
willen. De NOS maakt decors voor de
omroepen en de omroepen zijn de
eigenaren.
Rob; „Net als bij een huis wordt er
eerst een bestek gemaakt wat er ge
daan moet worden en komt er een
plattegrond en aanzichttekening. Als
het een complex decor is, komt er nog
een maquette bij. Wij mogen daar
niets aan veranderen. Maar natuur
lijk zijn we in sommige constructie-
punten vrij. Dan zet ik een lat er an
ders op als dat beter is, maar aan de
vormgeving kom ik niet".
De NOS heeft aparte werkwoorden
die de rest van Nederland niet kent.
'Dat is mooi gehout of gemarmerd'
betekent dat een decorstuk net echt
hout en net van marmer is. Inder
daad, je moet er op tikken om het te
zien.
Een decorstuk komt, zegt Rob de
Gooyer, op de televisie anders over
dan op de werkplaats. Er staat een
ander licht op, de camera verschaft
een ander perspectief. En opeens is
die grote gekleurde en-getekende tri-
plexpiaat een kasteel, geworden
waarin Doornroosje weent, sluipt
daar een monster uit vervlogen tijden
rond dat bij lijkschouwing van piep
schuim blijkt te zijn. „Je moet door de
glitter heenkijken", zegt Rob, die daar
geen moeite mee heeft.
Hij geeft een rondleiding. Het
wordt een tocht van ruim een uur en
het had best een dag kunnen duren.
De afdeling requisieten is een toon
beeld van goede organisatie. Wil een
regisseur een tafeltje uit de 19de
eeuw? Kom maar langs. En daar
staan de tafels, met nummer en al,
keuze te over. Serviezen uit diverse
periodes, een enorme verzameling
schrijfmachines van tekstverwerker
tot metalen hamertje-tik, telefoons
van tweedelige houten constructies
tot druktoetsplastieken. Foto's of
schilderijen nodig, regisseur? Tast
toe. En de laden, vele meters hoog,
schuiven open: van silhouet tot 'oude
meester'.
We arriveren in een kelder waar ge
raamtes van hout liggen. Ik zie een
oud Dracula-deurtje en raak het aan.
De monsterkopjes veren terug, ze zijn
van rubber. Deuren en ramen zijn
modulair gemaakt, dat wil zeggen,
gaan van een grondmaat uit. Zo is er
nooit geëmmer of iets past.
De grote stukken worden zoveel
mogelijk in de ateliers klaargemaakt,
want een studio kun je moeilijk een
week opeisen voor het bouwen van
een decor. De gevaartes komen op
constructies met vijzel wieltjes en
worden zo gekard naar de studio. De
deuren van de decorafdeling zijn dan
ook zo groot als die uit de Bijbel
spektakels van Cecil B. de Mille.
Ik zie 'ruïnes', restanten van pro
dukties. Een toneelvereniging zou
hier een delirium krijgen. De decoraf
deling van de NOS is een van de
grootste van Europa. Maar alles
duurt zolang het duurt. Heel af en toe
belandt er een stuk in een expositie of
museumpje. Dan mag de illusie lan
ger duren dan een paar uur.
Rob de Gooyer, decorbouwer bij de NOS, in bizar gezelschap.
,(y» riiao-
Door Henk Egbers
BREDA - Jan Sierhuis
(1928), verrukt over zijn
retrospectieve in De
Beyerd in Breda: „Ik heb
mijn werk nog nooit op
deze manier in zo'n mooie
omgeving bijeengezien.
Wat mezelf daarbij opvalt
is de constante lijn in mijn
schilderen en tekenen. Ik
vind het hier en daar zelfs
virtuoos". Geroerd kijkt
hij ook naar het boek 'Jan
Sierhuis', dat vijftig uit
stekende kleurreproduk-
ties uit zijn oeuvre bevat.
'Jan Sierhuis hoeft nauwe
lijks introductie', berichtte De
Beyerd aan de media. Wie
kent Jan Sierhuis niet, die ar
tiest met zijn driftig kleurige
expressie! Even driftig rea
geerden de media op dit
nieuws: zijn overzichtsexpo
sitie in De Beyerd; te begin
nen met zo'n drie minuten (en
dat is lang) in het NOS-jour-
naal. Jan is er wat beduusd
van. „Ik heb zelf het gevoel,
dat ik in het verleden toch
wel wat onderschat ben. Er is
toen te oppervlakkig en mo
dieus naar mijn werk geke
ken."
Zijn vriend Karei Appel,
die andere Amsterdamse jon
gen uit de na-oorlogse schil
derexplosie die Cobra heette,
heeft een Jan Sierhuis boven
zijn bed hangen. „Je denkt
toch niet, dat hij dat doet als
ik een soort Cobra-achtige
Appel zou zijn, waarmee ik
soms vergeleken werd. Karei
zei zelf tegen me: 'Jij Cobra;
kom nou!' Ik ben in die tijd
als schilder opgegroeid; in die
typische na-oorlogse jaren
van de Amsterdamse school.
Dat is heel waardevol ge
weest; ook de vrienden daar
bij. Maar ik heb toch een
eigen manier van werken
ontwikkeld; met een sterk
realistische inslag. Mijn
sterke kleurgevoel is aan het
begin ook sterk gevoed vanuit
het Franse."
Jan Sierhuis is een geboren
schilder. Gerrit Kouwenaar
begon een portret over hem
aldus: „Als men in Amster
dam, een republiek ergens in
Noord-Europa, geboren is in
1928, op 21 december, en men
heet Sierhuis Johannes Al-
phonsus, dan is men een
schilder". Jan is een schilder,
wat niet wil zeggen dat hij
niet heeft moeten knokken
om 'er te komen'. Met respect
noemt hij de naam van Sand
berg, die hem stimuleerde.
„Jan, ik snap niet hoe jij dat
volhoudt met een paar kinde
ren op deze zolder. Ik heb het
opgegeven", zei deze tegen
hem. In 1971 schreef Sand
berg: „Na tien jaar sta ik
weer in je werkplaats en heb
meteen het gevoel: je hebt een
sprong gemaakt. Vroeger de
driftige chaos die ons omringt
en soms overweldigt, nu de
chaos bedwongen...."
Aan het begin van de ten
toonstelling hangt een zelf
portret uit 1941, het jaar dat
hij juridisch volwassen werd:
een wat bedeesde jongen die
afwachtend naar het leven
kijkt. Eind veertiger - en
midden vijftiger jaren werkte
hij .aan de Rijksacademie in
Amsterdam, waaraan hij nu
docent is. Hij kreeg onder
meer les van Jan Wiegers.
Ook studeerde hij nog aan de
academie van Antwerpen.
„De studenten van tegen
woordig zouden het leven van
Cézanne eens moeten lezen,
dan weten ze wat er komt kij
ken om het als kunstenaar te
redden," zegt Jan Sierhuis. Ze
zouden ook zijn leven kunnen
lezen. William Rothuizen
schreef er wat over op in ge
noemd boek.
„De weg die je gaan moet is
een oeuvre maken, dat niet
aan stijl en tijd gebonden is,
maar gebaseerd op je eigen
persoonlijkheid als kunste
naar. En dat kost tijd om van
de rest nog maar niet te spre
ken. Eenzaamheid en isole
ment is daarbij vaak je lot.
Met deze expositie in De
Beyerd heb ik het gevoel wat
uit mijn isolement bevrijd te
worden", aldus Jan Sierhuis.
Toch had hij in 1968 al een
tentoonstelling in De Beyerd,
omdat Frans Niemeyer hem
toen al helemaal zag zitten.
Hij kocht voor 1.500 een
doek van hem aan voor de ge-
Jan Sierhuis: „Ik zou beeldhouwer kunnen zijn
meente Breda. De oud-direc
teur van De Beyerd bekent
nu: „Die aankoop kostte me
indertijd bijna mijn kop, om
dat ik met dit bedrag het bud
get had overschreden". En
Jan: „Soms heb ik mijn mooi
ste doeken voor krankzinnige
prijzen verkocht. Nu ben ik
duur. Ik ben niet meer zó
gek!"
Het spijt hem, dat hij niet
een aantal doeken voor deze
expositie heeft kunnen terug
halen Amerika, Denemarken,
Duitsland en nog enkele lan
den. „Vooral in New York zit
ten enkele hoogtepunten, die
nog meer samenhang in de
kwaliteit - die toch al con
stant is - zouden kunnen
brengen." Hij vertelt dat hij
op zijn atelier - sedert enkele
jaren het voormalige atelier
van Wim Schuhmacher - wel
10.000 tekeningen heeft lig
gen.
„Voordat ik aan een doek
begin, heb ik wel honderd te
keningen gekrabbeld. Ik zou
beeldhouwer kunnen zijn".
Het feit dat de bekende beeld
houwer prof. Bronner hem
naar de academie haalde,
heeft daar nog mee van doen.
„Ik ben erg plastisch," zegt
Sierhuis. „Maar beelden ma
ken blijft bij een aanzet. Ik
mis daarbij de kleur". Hij
weet niet meer dat hij in '68 in
De Beyerd door hem beschil
derde keramische schalen ex
poseerde. „Ik heb zoveel ge
daan..."
Het was niet zo gek wat bur
gemeester Feij van Breda zei
bij de opening van deze ten
toonstelling. Hij wees op de
barokke expressionistische
geest van Jan Sierhuis en was
van oordeel dat het tegen
Vlaanderen leunende Breda
de uitgesproken plaats is om
deze schilder uit Amsterdam
- foto de stem johan van gurp
in het zonnetje te zetten. Jan
is een echte Jordaner en het
ligt een beetje voor de hand,
dat toen onze hoofdstad 'van
uit het zuiden als toevluchts
oord grote culturele en artis
tieke injecties kreeg, dit zijn
doorwerking zou krijgen voor
eeuwen. Er is niet zoveel ver
schil tussen een Antwerpe
naar en een Amsterdamse
Jordaner. Sierhuis heeft in de
Vlaamse hoofdstad een van
zijn beste tijden doorge
bracht.
De Nederlandse critici de
den nogal zuinig over zijn
manier van schilderen. Geen
wonder dat hij op zwerftocht
ging door landen als Spanje
en Mexico, terwijl ook het
Vlaamse expressionisme hem
boeide. Hij proefde een beetje
aan het abstract-expressio-
nisme van de zestiger jaren,
maar eigenlijk kon hij niet
zonder concrete figuraties;
met name de mens. Hij ont
wikkelde zich als een ras
schilder met grote capacitei
ten. Welke bezwaren nje ook
tegen hem had, je kon eigen
lijk niet meer om Sierhuis
heen. De Wilde begreep dat
en zette in 1971 vijf zalen van
het Stedelijk in zijn geboorte
stad vol met zijn werk. Dat
was in de periode dat bijvoor
beeld een oorlog in Vietnam-
activist Sierhuis inspireerde.
Het schilderij 'Landschap
met parachute' uit 1972, dat
hij de gemeente Breda cadeau
deed bij deze tentoonstelling,
heeft daarmee van doen.
Jan zegt dat hij zijn doeken
uit de jaren zestig vooral ziet
als een gevecht met vorm en
ruimte. „Daarna ben ik weer
lyrischer geworden; de laat
ste tijd zelfs een beetje im
pressionistisch". Het merk
waardige is dat hij enerzijds
spreekt over zijn hang naar
realisme en anderzijds in zijn
werk een sfeer van mystiek
ervaart. „Dat realisme heeft
te maken met tien jaar buiten
schilderen".
Als jongen woonde hij een
tijd in Sloterdijk en zat dan
veel met zijn tekenstift langs
de slootkant van dit Hol
landse poldergebied. Later -
toen hij aanvankelijk nog
huisschilder was om de kost
te verdienen - werkte hij met
een ezel op straat in Amster
dam en ontmoette daar zijn
eerste collega's, die hem bin
nenvoerden in het artistieke
wereldje. „Dat schilderen
rond het Kolkje en andere
plaatsen was een geweldige
leerschool. Het is jammer dat
studenten dat tegenwoordig
niet meer doen. Een artiest
als Picasso heeft het aanvan
kelijk ook buiten geleerd."
Natuurlijk heeft ook Jan
Sierhuis gedroomd eens een
beroemd schilder te worden.
Hij zegt nu - na vijftig jaar
schilderen - „Ik vind dat ik
het aardig gered heb. Ik heb
zo wel mijn twijfels over mijn
plaats in de Nederlandse
kunstgeschiedenis, maar
toch... het lot van elke echte
schilder, het isolement, heb ik
intens beleefd, maar ik heb
het gevoel daar nu doorheen
te zijn."
'Jan Sierhuis, schilderijen en te
keningen'. De Beyerd, Bosch
straat, Breda. Open: dl.-zo. 10.00
(za. en zo. 13.00)-17.00 uur. Tot en
met 30 augustus.
Door onze correspondent Bob van Huët
PARIJS - Is moderne kunst nog wel offensief en uit-
dagend? Je kunt het je afvragen na een bezoek aan
'L'Epoque, la mode, la morale, la passion', de grote ju
bileumtentoonstelling van het Centre Georges Pompi-
dou in Parijs. Ter gelegenheid van de tiende verjaar
dag is het werk van 60 vooraanstaande modernisten
samengebracht voor een overzicht van de ontwikke
ling sinds 1976.
Veel bekende namen dus in
de beroemde kunstfabriek.
De oude garde wordt verte
genwoordigd door onder an
dere Jean Dubuffet, Willem
de Kooning en de in Kleef
geboren Joseph Beuys. On
der jongeren Jack Goldstein
(Canada), Thomas Schutte
(Duitsland), Enzo Cucchi
(Italië), Ger van Elk uit Am
sterdam en de in Parijs op
handen gedragen Keith Ha
ring, de Amerikaanse graf
fiti-artiest.
Dubuffet bijt het spits af.
'Site avec 4 personages' is
een heel bont en uitbundig
doek. Een van de laatste van
de twee jaar geleden overle
den Fransman voor wie kin
dertekeningen een bron van
inspiratie warea Rond vier
simpele figuurtjes spettert
een fabuleus graffiti-vuur
werk, waarin - volgens de
schilder zelf - 'geen herken
bare vormen aanwezig zijn'.
De cilindercomposities van
de Amerikaan Frank Stella
doen denken aan een uitge
laten blaasorkest. De felle
kleuren contrasteren sterk
met het bijna plechtige werk
van Pierre Soulages. Grote
zwarte vlakken met inge-
kerfd lijnenspel. Jean-
Pierre Rainaud maakte ze
ven in badkamerstegels uit
gevoerde autoportretten.
Julian Schnabel geeft vorm
aan 'de dood van de mode'.
Een kapotgeslagen servies
heeft hij hiervoor met som
bere kleuren en grove kwast
bewerkt.
- foto t sticht
De sinds zijn omstreden pi
laren weer actuele Daniel
Buren ontbreekt natuurlijk
niet. Zijn uit 1984 daterende
'Cabane éclatée' is een let
terlijk uit elkaar gespatte
hut. De verticaal gelijnde
spetters zijn terug te vinden
op de muren rondom. Hu
mor ook bij de Duitser Rein-
hard Mucha. Van TL-bui-
zen, keukentrappen en plak
band maakte hij een bizarre
satelliet. Zijn ladders leid
den nergens heen.
Een optimist lijkt Mucha
niet, evenwel als Cucchi, die
met heel primitieve vormen
naar de bronnen van de be
schaving zoekt. Ger van Elk
heeft een niet te identifice
ren voorwerp in een foto
grafisch bewerkt doek inge
pakt. Elegant is de houding
van het bronzen 'Nijinsky-
konijn' van de Engelsman
Barry Flanagan. Jammer is
dat elke artiest in een eiger
ruimte zit opgesloten. Di
recte confrontaties zijn er
hoegenaamd niet.
Lang heb ik gezocht naar de
'provocaties' die de samen
stellers van de expositie op
een voorafgaande perscon
ferentie hadden beloofd. Ge
vonden heb ik ze niet of het
zou misschien de oplopende
verzameling kleerhangers,
deegrollen en sinaasappel
kistjes moeten zijn van Tom
Cragg. Te oordelen naar wal
Beaubourg laat zien is de
moderne kunst anno 1987 ze
ker origineel, soms verras
send, maar over het alge
meen toch ook heel braaf.
De Franse filosoof Luc
Ferry zag hierin onlangs de
bevestiging dat de culturele
avantgarde sinds het einde
van de jaren '70 in een on
omkeerbare crisis verkeert
Anderen houden het echter
op een indutten van het ooit
spraakmakende museum
Misschien is het wel de prijs
voor de door wijlen Georges
Pompidou nagestreefde po
pularisering van de mo
derne kunst. 'L'Epoque,
mode, la morale, la passion'
duurt nog tot 17 augustus.
CAIRO (DPA) - De grootste en bekendste schrijver van
Egypte en de Arabische wereld, Tawfik el-Hakim, is op 88-
jarige leeftijd in Cairo overleden.
Naar het semi-officiële dagblad 'Al Ahram' gisteren meedeelde,
stierf de auteur zondagnacht na een langdurig, smartelijk lijden
in het ziekenhuis waarin hij sinds begin juni op Intensive Care
lag.
Tawfik el-Hakim was in 1980 en 1982 en ook dit jaar weer, voorge
dragen voor de Nobelprijs voor letterkunde. Hij was op 8 oktober
1898 in Alexandrië geboren en studeerde in Cairo en Parijs rech
ten. Daarna was hij gedurende vijf jaar advocaat. Hij vereenzel
vigde zich met de revolutie van 1919 onder Saad Zaghlul en in 1951
met die van Gamal Abdel Nasser.
Na publikatie van een reeks artikelen in 'Al Ahram' in de jaren
zeventig onder de titel 'Gesprekken met God', werden Hakim
werken in enkele Arabische landen als 'godslasterlijk' verboden.
Tawfik el-Hakim schreef o.m. 'Terugkeer van de Geest', 'Vogel
uit het Oosten', het autobiografische 'Advocaat onder Fellahs' en
'Lot van een kakkerlak'.
MOSKOU (AP) - De Ameri
kaanse popster Billy Joel is
zondag in Moskou een tour
nee door de Sovjet-Unie be
gonnen. Hij startte zijn eer
ste concert in het met 20.000
fans volgepakte Olympisch
stadion en onthaalde het
publiek onder andere op
zijn versie van het Beatles
nummer 'Back in the
USSR'.
De fans in Moskou hadden vier
tot zes roebel (ongeveer 12 tot
18 gulden) betaald om de 38-ja-
rige zanger-pianist te kunnen
zien optreden. „Deze muziek is
echt Amerika", zo verwoordde
een van de toeschouwers zijn
enthousiasme.
Hoewel Joels platen door het
staatsplatenlabel Melodija niet
zijn uitgebracht, is zijn werk
toch alom bekend in de Sovjet-
Unie. Fans hebben beslag we
ten te leggen op cassette-band
jes die veelvuldig worden ge
kopieerd en doorgegeven.
Voordat zijn tournee van
start ging zei Joel dat het 'het
hoogtepunt' van zijn leven zou
worden. Hij benadrukte echter
dat zijn beslissing om in de
Sovjet-Unie te touren geen po
litiek karakter droeg.
Joel bracht in Moskou vooral
zijn hits ten gehore en nodigde
het aanvankelijk stram in hun
stoelen zittende publiek uit te
Billy Joel met zijn vrc0
Christie. - foto*'
dansen en naar het podium f
komen. Het nummer 'Honesty
droeg hij op aan wijlen dichte-'
Vladimir Visotski, die de laat*
ste tijd als kunstenaar postuu.'
erkenning ondervindt in zij®
geboorteland. Zaterdag brachj
Joel een bezoek aan het gr®
van de dichter, die in 1980 over
leed.
Joel geeft nog twee optre
dens in Moskou en zal verd®
nog drie concerten in Lenin
grad geven. Van de tournee
wordt een documentaire f
maakt die later in de VS te zie®
zal zijn.
NU
20.28
Sterren-
slag^
In de vierde 'Sterrei
druipen ditmaal Engels
artiesten, TROS-medi
kers en sportverslagg
voor hun plezier doe
modder. In actie kome
ier meer Lee Towers,
Harris, Caroline Wind
lai), Georgie Davis,
Blanker (ex-Dolly Dot)
Brandsteder, Ria Stalm
Evert ten Napel.
m
19.12
- J
De Double
Dutch Show
De IKON brengt vana
de met drie Emmy Av
bekroonde documentair
Double Dutch Show'. D<
werd gemaakt door
Blumberg, een onafh:
üjke filmmaker in Ami
In 'De Double Dutch S
volgt Blumberg meisje:
competitie-touwtjesspri
gen. Zo'n veertigdui
vooral zwarte meisjes,
mee aan een swingende
strijd in Manhattan. He
een van de grootste culi
evenementen in Amerik
16.00
Sie-er
-Es
Ze kookte, voedde de k
ren op en wachtte in
blokhut verlangend op c
rugkeer van haar mai
wil het Hollywood-clichi
de pioniersvrouwen va:
wilde westen. Het mag
'Sie - er - Es' brengt var
dag een film van de En
cineaste Philippa Ws
waarin deze op zoek i:
gaan naar de heldinner
dit tijdperk. Ze ontdekt
beroemdheden als Cala
Jane en Ann Oakley
schietkunsten demonst
den, maar ze vond voor
dochters van deze vro
in onze tijd, de vermetel
deo-rijdsters.
20.00
Die Chance
seines Lebe
'Fast break' is de gesel
nis van een kleine ma:
erin slaagt een supers!
worden. David Greene
in een joods specialit
restaurant en droomt
een grote carrière. Zijn
liefde gaat uit naar bi
bal, maar tot nu is 1
nooit in geslaagd een
als trainer te vinden. O
dag krijgt hij echter een
bod van de Cadwal
Universiteit in Nevada.
[fjf hier hoofd m hëai
ÜE2£ COMPUTSé
CBKcCHT"
