DESTEM
DE CERCLE MUSICAL
VERBAAST FRANSEN
MET VIVALDI EN
EEN POTJE MET VET
Hm
VTERDAGI O
5 JUL119871 CL
lisevolk
amping Base de Loisirs D'Haul-
me, even buiten het centrum van het Noordfranse
tonthermé. Her en der staan muziekstandaarden
voor de tenten. Uit de bossen klinkt een jazzy num
mertje, terwijl een paar meter verderop Vivaldi's Gloria
n alle toonaarden te horen is. Aan de oever van La
Semoy spelen een hoboïst en een cellist een duetje
ran Mozart. Twee hoornblazers staan tot hun knieën
de rivier en dat is wel zo toepasselijk bij 'The Water-
music' van Handel. Zo nu en dan komen een paar
campinggasten eens kijken wat er zich in die uithoek
van het terrein allemaal afspeelt om na enkele minu
ien, nog steeds verwonderd, hun weg weer te vervol-
en.
Zwangere sopranen
ZATERDAG I
25 JUL119871
'Stik goed'
Uitdaging
Geen poespas
Potje met vet
- FOTO'S PETER SCHOLS
am
In in hun oren piept. Ze
pk naar oorlogsrelikwieën,
Jtren geld. „Op een drukke
leens geluk hebben", roept
aalders, guldens, kwartjes
Op briefjes reageert het
I Belgen zouden er zó een
hen bedenken.
[>uwes in hartje Zandvoort.
laarts is het druk. Familie-
|ar behalve Nederlands ook
Jordje Duits wordt gespro-
Ig dan op het zuidstrand
t hier de lome, tropische
Jch zou verwachten op een
Itranddag. Het gaat er alle-
Iwachtig aan toe.
Ir of vijf, uiterlijk zes, wor-
%toelen al ingepakt. Hoe
l is, het strand biedt tegen
desolate indruk. Wel veel
naar geen verliefde mensen
pp de maan. Slechts een en-
|i heldhaftige duik neemt in
hg. Alleen de geldzoekers
Joeibaar. Zij stropen nog
land af. Gedreven door be-
Ir is het stil langs het water.
Te strandparties a la St. Tro-
[paar jongens na die twee
(oor het zand slepen.
by night. De Kerkstraat is
J'atat met mayonaise-sfeer.
luidruchtige kroegen. In de
l het iets beter. Maar de po-
lés De Klikspaan en café
Icheiden zich niet van een
In het Joegoslavische restau-
]ze 'hat es geschmeckt?'. En
niet méér dan een middel-
I te zijn.
iadgasten gaan 's avonds te-
nsterdam. Wat overblijft is
ievolk en Duitsers. De zoge-
e gasten zou je dan in Club
i het casino mogen aantref-
,de portier - van Zuidameri-
[dne- die 's middags in de
lub nog een mooie Hollandse
n de haak had geslagen, ver-
;cht dat we die avond de eer-
ht ook laatste gasten zijn.
r even een afzakkertje in café
s leukste tent van Zandvoort.
nde blondine van de portier
verigens al wat veldwerk ver-
andere jongen veroverd. Het
tenslotte vakantie.
C
Door Els van der Vaart
He het jolige gezelschap ziet, zal zich
auwelijks kunnen voorstellen dat die-
itlfde bonte mengeling kampeerders 's
vonds op het altaar van de Eglise Sts.
ierre et Paul (de Petrus en Pauluskerk)
Bouillon concerteert. „Ik zou ook
een tweede dirigent in Breda weten die
o gek is om in een caravan op concert-
eis te gaan", zo merkt een in zwem-
roek gestoken musicus aan het adres
an Bredanaar Jan de Breet op.
De reeks tenten en caravans wordt be-
olkt door Cercle Musical du Brabant;
m uitzonderlijke vocaal-instrumentale
Mibinatie van de Koorgroep Ooster-
out en het Bredaas Barok Ensemble,
evenendertig koorleden, drieëndertig
musici en zo'n vijftig man 'aanhang', in
ieftijd variërend van eert half jaar tot
ir boven de gepensioneerde leeftijd,
ijn van de partij. „Van advocaten tot
todgieters", zo stellen de organisatoren.
.Rangen en standen kennen we hier niet.
)e fluitist heeft deze week nog even het
loelkastje van iemand omgebouwd op
is".
Tien jaar geleden trok de 'Cercle' voor
It eerste keer naar Frankrijk. Wat toen
■egon als een studentengrap, is inmid-
Ms 'uit de klauwen gelopen' tot een
norme organisatie. Zondag 12 juli arri-
eerde het Brabantse gezelschap in het
anuscule Franse plaatsje, enkele tien-
allen kilometers voorbij de grens. Cel
lo's, synthesizer, dwarsfluiten en violen
komen uit de kofferruimten of het keu
kenkastje van de caravan tevoorschijn.
Ieder jaar groeit de Frankrijk-caravaan.
„Het is een virus. Als je deze concertreis
een keer hebt meegemaakt, dan kun je
niet meer zonder. Na afloop hoor je
tachtig procent van de deelnemers weer
roepen dat het de laatste keer is geweest.
Toen in februari de officiële aanmel
dingstermijn sloot, hadden zich pas an
derhalve violist en drie zwangere sopra
nen aangemeld. Maar een paar maanden
van tevoren krijgt iedereen het toch weer
te pakken".
Cercle musical du Brabant is in feite
Jan de Breet, zo wordt herhaaldelijk en
uitdrukkelijk gesteld. „Die man heeft
een charisma, da's ongelooflijk. Hij komt
met de meest absurde ideeën, maar op
een of andere manier klinken ze uit zijn
mond best realiseerbaar. En dat blijkt
ook". De Breet is dirigent van zowel het
Bredaas Barok Ensemble als de Koor-
groep Oosterhout. Hij was degene die de
twee gezelschappen bij elkaar bracht en
vandaar ook dat de jaarlijkse maar toch
incidentele samenwerking zo soepel ver
loopt. Als De Breet zijn wenkbrauwen
optrekt, dan weet ieder koorlid en iedere
musicus wat hem te doen staat.
cdrag tot aan de dood zouden
Een hoogbejaarde klimmer als
n fantasierijk rechter als Doro-
die zijn in ons overbeschaafde
vinden.
^atermuslc van Handel.
De Cercle Musical du Brabant compleet met aanhang op de camping.
FOTO'S DE STEM/JOHAN VAN GURP
Een muzikale vakantietrip
In Monthermé is de plaatselijke bevol
king donderdagochtend al volop attent
gemaakt op het eerste concert van Cercle
Musical du Brabant. In de hotels, op te
lefoonboxen en bij de recepties van de
diverse campings kondigen de affiches
het 's avonds in de 'Salie de Fêtes' ge
plande optreden aan. De voorgaande
dag is de 'annonceur' met een megafoon
en enkele trompetisten door het dorp ge
trokken. Vrijdag en zaterdag vinden in
Bouillon en Charlesville-Mezières de
concerten plaats.
De daaraan voorafgaande dagen moet er
hard gewerkt worden. Iedere ochtend is
iedereen om half tien present bij de repe
titie. Wij zijn amateurs, maar wel stik
goede", zo stelt dirigent Jan de Breet.
„Wat we hier in die week voor elkaar
brouwen, daar heb je thuis maanden
voor nodig. Hier zijn zelfs alle musici tij
dens de repetitie aanwezig, probeer dat
in Breda maar eens voor elkaar te krij
gen. Weg van alle dagelijkse beslomme
ringen hoeft niemand op de klok te kij
ken. En hier op de camping speelt die
enorme band mee, dat werkt ongelooflijk
stimulerend. Wat we hier ten gehore
brengen, dat moet gewoon perfect klin
ken".
Tien jaar geleden trok de Cercle voor
de eerste keer naar Frankrijk. Drie jaar
trad het gezelschap in Les Andelys op,
daarna was Thionville aan de beurt en
de laatste drie jaar werden de tenten in
de Saverne opgeslagen. Soms zaten er
tien man in de zaal, andere keren werd
er opgetreden voor honderden Fransen
en volgde na staande ovaties een uitno
diging van de burgemeester voor een of
ficiële ontvangst op het stadhuis. „In
Straatsburg hingen de mensen in de ven
sterbanken". Elk jaar worden er drie
concerten gegeven. „Dat is het maximaal
haalbare. Daarna is de fut eruit. Zelfs
beroepsmuzikanten kunnen daarover
meespreken".
„Natuurlijk willen we liever in een van
de culturele wereldsteden concerteren.
Wat kwaliteit betreft, zouden we de No
tre Dame in Parijs of Venetië aankun
nen. Punt is dat we dan de formule
rondom de Cercle geweld aan moeten
doen. Het kamperen in een rustige
streek, op een afstand die voor iedereen
haalbaar is en lekker met elkaar aan de
slag gaan. Tijdens eerdere concertreisen
zijn rondom een kampvuurtje al heel wat
romances ontstaan. Muziek is een vorm
van communicatie en dat komt tijdens
deze reizen volop uit de mouw. Dan
maakt het niet zoveel uit dat we in een
klein plaatsje zitten waar je maar moet'
afwachten hoeveel publiek er komt",
meent Jan de Breet.
De voorbereidingen voor de concertreis
gingen een half jaar geleden van start.
De dirigent stelde een programma, opge
hangen aan Vivaldi's Gloria, samen.
„Een dergelijk stuk met deze amateurs
brengen, da's een gigantische uitdaging".
Als uitsmijter geldt Hoy a hoy, een eigen
compositie van De Breet. Het stuk duurt
viereneenhalve minuut en hij heeft er we
ken aan een stuk vrijwel fulltime aan ge
werkt. „Ja, eigenlijk ben ik hartstikke
gek. Maar het is toch iedere keer weer
een uitdaging om met iets nieuws te ko
men".
De 'Sale de Fêtes' herbergt die don
derdagavond zo'n honderd man publiek.
„Niet gek voor zo'n klein dorp". Koor
en orkest zitten zo ongeveer midden in
de zaal. Besloten is om het in een nis ge
bouwde podium te laten voor wat het is.
„We zitten liever wat dichter bij het pu
bliek". De kleding varieert van een vale
Repetitie In vakantleafeer.
Reclame met trompet en megafoon.
Het eerste concert In Monthermé.
Een potje met vet In de dorpskroeg.
spijkerbroek tot een keurige stropdas.
Alles is goed, als het maar wit van boven
en blauw van onderen is. "Vorig jaar
hebben we voor de eerste keer aan een
concours in Rotterdam deelgenomen.
Stonden de koren in keurige smokings
en fluwele rokken hartstikke vals te zin
gen. Je had ze moeten zien kijken toen
wij allemaal in onze eigen kloffie aan
kwamen, maar we zijn wel als eerste uit
de bus gekomea".
Het lijkt typerend voor de Cercle Musi
cal du Brabant. Geen poespas, maar wel
een prestatie leveren. En dat laatste ge
beurt tijdens het eerste concert in het pa
tronaatshuis van Monthermé. De akoes
tiek kan niet tippen aan de kerken die
vrijdag aan zaterdag als 'concertgebouw'
gelden. Maar de cercle brengt volgens
traditie het eerste concert in de gast-
plaats. „Kerken mogen dan wel mooier
klinken, maar zo'n gebouw schrikt toch
veel mensen af. In een gemeenschapshuis
loopt iedereen zo naar binnen".
De nadelige kant van het 'concertge
bouw' in Monthermé komt pas tijdens
het concert om de hoek kijken. Met pu
bhek erbij klinkt het geluid wat dof. Dat
neemt niet weg dat de solisten Joan en
Wil van den Heijkant en Henk van
Mierlo in hun duetten voor het nodige
kippevel weten te zorgen, terwijl het aan
zwellende Eviva Bacco bij het pubhek
duidehjk in de smaak valt.
Het programma is zorgvuldig afgewo
gen. Koper, strijkers, hobo's, hoorns en
fluiten komen stuk voor stuk voor het
voethcht, terwijl de 'maestro' het ap
plaus benut om het rijkelijk vloeiende
zweet van zijn voorhoofd te vegen.
Om half elf halen de koorleden en de
musici opgelucht adem. De vuurdoop is
achter de rug. De toegift 'Promenade
Francaise' wordt door enkele Franchises
zachtjes meegezongen. Prima, zo consta
teert De Breet nadat het minuten du
rende applaus is weggeëbd. "Ik ben geen
autoritaire dirigent. Tijdens zo'n concert
kan ik staan zwaaien wat ik wil, maar
het zijn toch de mensen voor me die het
voor elkaar moeten brengen".
Direct na het optreden trekt het com
plete gezelschap naar de plaatsehjke
'stamkroeg'. Schubert, Gabrieh en Mar
tini zijn vergeten. Jan de Breet wordt in
ruil voor een pilsje achter de piano ge
lokt en een medley van 'Ik zag twee be
ren broodjes smeren' tot 'Een potje met
vet' worden op vol volume meegezongen.
Zondag vindt in dezelfde zaak het af-
scheids-etentje plaats. Degenen die voor
de vijfde of de tien keer aan de Cercle
deelnemen krijgen dan een lintje. De
meesten trekken daarna, „vaak met een
brok in de keel", verder op vakantie, an
deren gaan weer richting thuis. De Breet
gaat een kijkje nemen in Italië. "Eens
zien of dat leuk is voor volgend jaar".
