DESTE1^^^^_
ZANDVOORT, WAAR
DE PALMBOOMPJES
VAN PLASTIC ZIJN
DE CER<
VERBi
EEN PG
p de spaarzame warme dagen is
zij het verzamelpunt van half Nederland. De Noord-
zee-kust met haar tientallen badplaatsen. Een van de
bekendste is Zandvoort. Uitlaapklep voor 'tout Amster
dam' en trendsettend voor de vaderlandse badmode.
Onze verslaggever deed een dagje Zandvoort. Welke
strandpaviljoens zijn 'in'? Hoe bloot is Zandvoort? En
wat valt er 's avonds en 's nachts te beleven? Bij Bou-
wes linksaf, naar het zuidstrand. Daar is het 't span
nendst. Bij paviljoen nr. 5, de Take Five. Verzamelpunt
van de neo-fotomodellen en de stevige binken. De
leeftijd ligt globaal tussen de 20 en 35. Funkmuziek
bepaalt de sfeer. Twee plastic palmboompjes voor de
deur moeten voor het zuidelijk imago zorgen.
Veel vlees
Ingetogen
Naaktstrand
Minder show
Mijnenvegers
Desolaat
Polonaisevolk
me, even buiten h<
Monthermé. Her er
Ivoor de tenten. Uit cl
[mertje, terwijl een pe
in alle toonaarden t(
ISemoy spelen een
[van Mozart. Twee h<
in de rivier en dat is
jmusic' van Handel.
Icampinggasten eens|
van het terrein aller
ten, nog steeds verv
|gen.
Vrouwen
O
DoorJo Cortenraedt
Het Zandvoortse ligterras, een typisch
Hollands verschijnsel, is goed bezet op
deze midzomerdag. Tussen glazen scher
men staan bedjes met matrassen opge
steld, waar de trouwe klanten zich aan
de zonnestralen kunnen blootstellen,
zonder te hoeven afdalen naar die
strandkrabbers daar beneden. En je
krijgt geen zand tussen de tenen.
De meeste mensen kennen mekaar.
Plat Amsterdams is de voertaal. Vrien
den, vriendinnen. Soldaat Jan werkt in
zijn vakantie in dit paviljoen. Hij ver
zorgt de ligstoelen en dat bevalt hem
best. „Prima meiden komen hier jöh.
Nee, ik hoef niet naar Spanje. Hier
versta je de mensen tenminste."
Vooral lui uit de horeca komen, zegt
Jan. 's Avonds werken, overdag relaxen.
Maar volgens ingewijden komen er ook
de jongens die het voor mekaar hebben.
Een handeltje hier, een handeltje daar.
Je ziet ze niet alleen bij de Take Five,
maar ook bij de andere trendy paviljoens
op het zuidstrand. Af en toe gaan de he
ren - beginnende dertigers - rond de ta
fel op het zitterras. De vriendinnen, een
aantal jaren jonger, krijgen dan een ijsje
en moeten zich maar op hun manier on
derhouden. Ze vergelijken hun nieuwste
tangaslipjes, of badpakken die conse
quent worden afgerold.
De volgende aanrader is de Gammon
Club, paviljoen nr. 2. In het diepgeel ge
stoken. Oude Stones-muziek en veel
would-be's. Onze gids heeft het over or-
di's die hier komen. Met zijn term 'veel
vlees' bedoelt hij de ruim voorradige
body builders en de stevig uit de kluiten
gewassen dames van rond de dertig. Aan
de gesprekken te horen moet de halve
Jordaan hier liggen. Rolex-horloges en
dikke gouden kettingen vallen nog het
meest op. Twee dames verontschuldigen
zich dat ze in Zandvoort zijn, en niet in
een of ander tropisch oord. „Ja hoor 's,
we zijn van de winter al op reis geweest,
Ondanks de smerige zee verkoopt de vis nog goed.
- FOTO'S PETER SCHOLS
Het strand van Amsterdam
en in april hebben we ook nog een
weekje Canarische Eilanden gedaan.
Nee, we doen het nu effe rustig an, dan
gaan we in september weer."
Verder zuidwaarts ligt Paviljoen nr. 1,
Castell Plage. De nep-franse naam kan
niet verhinderen dat de sfeer er oer-Hol-
lands is. De gemiddelde leeftijd ligt iets
hoger. De soort muziek zijn we vergeten.
Of was er geen? Castell Plage heeft be
tere tijden gekend.
De verwachting was dat bij paviljoen nr.
la ('Freddie en Paul'), de mannelijke
helft zou domineren. In de praktijk valt
dat mee. Althans die dag. Ingetogen pu
bhek en zachte achtergrondmuziek. Dit
paviljoen is populair bij de hongerige
badgasten, want hier wordt iets meer
aandacht besteed aan het eten dan nor
maal gebruikelijk langs de stranden.
Strandplezler voor het paviljoen Take Five, een van de populairdere stekjes van net jongere publiek.
Het Zandvoortse hoogtepunt bereiken
we bij Club Mistral van Tijn Akersloot.
De loop zit er goed in. Jeugdige, vlotte
types. Het grote terras zit constant vol
met snelle jongens en blote meisjes van
tussen de 17 en 25, met uiteraard weer
uitschieters naar boven. Muziek van
Talk Talk en U2 zorgt voor de dromerige
sfeer, die het beste de vakantiegevoelens
benadert. De bikini-broekjes met kanten
roesjes, een paar jaar geleden gelanceerd
op Ibiza, zijn hier nu helemaal in bij de
jonge meisjes. De sfeer is wat minder
protserig dan bij de andere paviljoens.
Ook als je in een ügstoel op het strand
ligt, hoor je er nog bij. Opvallend is het
gemak waarmee slanke donkerharige
jongens van buitenlandse origine de
vlasblonde Hollandse meisjes aan zich
weten te binden.
Nog verder naar het zuiden neemt de be
volking af. Langzaam maar zeker verla
ten we het textielstrand (wie heeft die
term uitgevonden?) en bewegen ons rich
ting naaktstrand. Het eerste openbare
strand in Nederland voor blote mensen.
Begin jaren zeventig was dat de kroon op
de periode van de flowerpower. Iedereen
gelijk, togetherness. Toen nog revolutio
nair, nu heel gewoon.
Al een stuk vóór de waarschuwings
borden hebben hier en daar wat strand-
gasten de broek uitgetrokken. En als we
de grens gepasseerd zijn, zitten we mid
den in de drukte. Het Zandvoortse
naaktstrand is inmiddels al een flink
stuk uitgebreid, om alle streeploze zon-
aanbidders te herbergen. Niettemin is de
gemiddelde bezetting per vierkante me
ter minstens zo hoog als op het strand
waar de schaamte nog niet voorbij is.
'Adam en Eva' heet het paviljoen van
het eerste uur. Hier ligt dan ook de harde
kern. De gemiddelde leeftijd: zo tussen
de 35 en de 40. Echtparen, stelletjes,
maar ook veel alleenliggers van beiderlei
kunne. In verhouding weinig tieners. Die
er zijn, kwamen mee met hun ouders, in
wier geest ze ook zijn opgevoed.
Minder show ook dan op het gewone
strand. Maar weinig mensen met een
houding van 'kijk mij eens'. Bloot slaat
dood. Het valt na vijf minuten al niet
meer op. De erotiek vind je op het tex
tielstrand. Hier is het spannende er van
af.
Een kersverse aanwinst op het naakt
strand is 'Club Brasil'. Een nagelnieuw
Nederlanders en honden, ook op het
Zandvoortse strand onafscheidelijk.
paviljoen, ook alweer met plastic pal
men. Op de luxueuze ligbedden heeft
zich een iets jonger, maar rustig publiek
neergevlijd. Geen muziek, want dat
hoort niet op het naaktstrand. „Wat eet
je schat, een chateaubriand?", vraagt een
heer aan zijn gezellin. „Ja, doe maar",
zegt ze terwijl ze haar grote hond in de
Engelse taal sommeert af te liggen.
Waar Nederlanders zijn, zijn honden.
Ook op het strand. De borden 'verboden
voor honden tussen 15 mei en 15 sep
tember' staan er voor niets. Van poe-
deltjes tot bouviers, je komt ze massaal
tegen langs de hele kust. Erg fris is het
niet, maar dat geldt eigenlijk voor het
hele strand. Bruin vochtig zand, ver
mengd met schelpen en afval. En de zee
mag dan op afstand mooi zijn, het water
heeft een smerige roestkleur met veel
schuim van de fosfaten en ander che
misch spul. Toch zijn er nog genoeg vrij
willigers die zich door de golven laten
dragen. De viskarren prijzen 'vers zee
banket' aan. Vers of niet, het vindt gretig
aftrek.
Tussen de zonnebaders door scharrelen
wandelende mijnenvegers. Een paar
oude mannen met metaaldetectoren. Ge
concentreerd stofzuigeren ze over het
strand, luisterend naar de geluidjes die
een koptelefoon in hun oren piept. Ze
zijn niet op zoek naar oorlogsrelikwieën,
maar naar verloren geld. „Op een drukke
dag kun je weieens geluk hebben", roept
er een. Rijksdaalders, guldens, kwartjes
en dubbeltjes. Op briefjes reageert het
ding niet. De Belgen zouden er zó een
mop over kunnen bedenken.
Terug bij Bouwes in hartje Zandvoort.
Verder noordwaarts is het druk. Familie
paviljoens, waar behalve Nederlands ook
een hartig woordje Duits wordt gespro
ken. Meer nog dan op het zuidstrand
ontbreekt ook hier de lome, tropische
sfeer die je toch zou verwachten op een
midzomerse stranddag. Het gaat er alle
maal wat zenuwachtig aan toe.
Tegen een uur of vijf, uiterlijk zes, wor
den de klapstoelen al ingepakt. Hoe
warm het ook is, het strand biedt tegen
de avond een desolate indruk. Wel veel
wandelaars, maar geen verliefde mensen
die wachten op de maan. Slechts een en
keling die een heldhaftige duik neemt in
de schemering. Alleen de geldzoekers
zijn onvermoeibaar. Zij stropen nog
steeds het strand af. Gedreven door be
geerte. Verder is het stil langs het water.
Geen zomerse strandparties a la St. Tro-
pez. Op die paar jongens na die twee
kratjes bier door het zand slepen.
Zandvoort by night. De Kerkstraat is
het drukst. Patat met mayonaise-sfeer.
En een paar luidruchtige kroegen. In de
Haltestraat is het iets beter. Maar de po
pulairste cafés De Klikspaan en café
Neuf onderscheiden zich niet van een
dorpskroeg. In het Joegoslavische restau
rant vragen ze 'hat es geschmeckt?'. En
Kenzo blijkt niet méér dan een middel
matige disco te zijn.
De meeste badgasten gaan 's avonds te
rug naar Amsterdam. Wat overblijft is
wat polonaisevolk en Duitsers. De zoge
naamd betere gasten zou je dan in Club
Cecils onder het casino mogen aantref
fen. Maar de portier - van Zuidameri-
kaanse origine- die 's middags in de
Gammon Club nog een mooie Hollandse
blondine aan de haak had geslagen, ver
telt ons oprecht dat we die avond de eer
ste en wellicht ook laatste gasten zijn.
Dan maar even een afzakkertje in café
Scandals, de leukste tent van Zandvoort.
De betreffende blondine van de portier
heeft daar overigens al wat veldwerk ver
richt en een andere jongen veroverd. Het
is voor haar tenslotte vakantie.
Door Els van der Vaart
IWie het jolige gezelschap ziet,
[nauwelijks kunnen voorstellen
[zelfde bonte mengeling kampeer
[avonds op het altaar van de Egll
[Pierre et Paul (de Petrus en Paulj
lin Bouillon concerteert. „Ik z"
reen tweede dirigent in Breda wd
zo gek is om in een caravan op d
reis te gaan", zo merkt een int
broek gestoken musicus aan he[
van Bredanaar Jan de Breet op.
De reeks tenten en caravans wi
volkt door Cercle Musical du Et]
en uitzonderlijke vocaal-instr_
ombinatie van de Koorgroep
[hout en het Bredaas Barok Ent
[Zevenendertig koorleden, dried
musici en zo'n vijftig man 'aanhi
[leeftijd variërend van een half jl
[ver boven de gepensioneerde H
[rijn van de partij. „Van advocal
[loodgieters", zo stellen de organisl
[„Rangen en standen kennen we hf
[De fluitist heeft deze week nog ei
[koelkastje van iemand omgebou
fas".
Tien jaar geleden trok de 'Cercl
de eerste keer naar Frankrijk. Wf
begon als een studentengrap, is
[dels 'uit de klauwen gelopen' I
[enorme organisatie. Zondag 12 jiL
[veerde het Brabantse gezelschap]
[minuscule Franse plaatsje, enkel
tallen kilometers voorbij de gren
Het is waar. Mannen
zijn niet zo sterk. Tijdens de
tweede wereldoorlog is bij her
haling gebleken dat vrouwen bijzond»r ge
schikt zijn voor spionage en sabotage. Ze
paren onschuld aan koelbloedigheid, en
dat zijn deugden die de meeste mannen van
nature niet meedragen. De man is niet zo
moedig. In de natuur zien we de leeuwin op
jacht gaan, terwijl haar man, de koning der
dieren, onder het lommer van een boom
ligt te dromen.
Mannen zijn ook niet zo taai. Kunt u
zich een negentigjarige man voorstellen die
als een vlieg de Eiger of de Mont Blanc be
klimt? We vinden het al heel mooi als hij
op een koele lentedag naar de kruin van de
Sint Pietersberg weet te klauteren. Maar
zie: vanuit de International Herald Tri
bune kijkt me het opgewekte gezicht aan
van de 91-jarige Hilda Crooks, die met een
rugzak van het formaat van de Amers-
foortse kei de beroemde japanse berg Fuji
gaat beklimmen. In kringen van Alpinisten
staat Hilda bekend onder de bijnaam
Grandmother Whitney, naar de hoogste
berg van Califomië, die zij vanuit alle
windstreken heeft bestormd. Hilda is een
zuil van een vrouw, die nog wortelt in het
wilde westen.
Er lopen heel wat opmerkelijke vrouwen
rond in Amerika. Van alligatorfokkers in
Florida tot Nancy Reagan. Nu zijn er in
eens een paar opgedoken in de rechtspraak,
die met onorthodoxe vonnissen de aan
dacht op zich hebben gevestigd. Manne
lijke rechters wilden nog wel eens opvallen
door het uitspreken van straffen die zo
langzamerhand in lichtjaren kunnen wor
den vertaald: zes maal levenslang plus 99
jaar of 540 jaar, met aftrek van voorarrest.
Een echt fantasierijk vonnis velde vorige
week rechter Veronica Simmons in Los
Angeles over een 63-jarige, in het weelde
rige Beverly Hills wonende neurochirurg,
die als eigenaar van vier verkrotte en van
ratten vergeven flatgebouwen bij herhaling
had geweigerd gerechtelijke bevelen tot
verbetering van de woningen uit te voeren.
De neurochirurg moet nu zelf een maand
in zo'n rattenkrot gaan wonen. Met een
aan de enkel gemonteerde elektronische
verklikker worden zijn gangen nagegaan.
Nog opmerkelijker was een vonnis van
rechter Dorothy Baker in Portland in de
staat Oregon, die ten noorden van Califor-
nië ligt. Een man, die ontucht had gepleegd
met kinderen werd opgedragen om na het
uitzitten van zijn straf in drieduimsletters
op de deur van zijn woning en op de zij
kanten van zijn bestelauto de volgende
waaschuwing de laten schilderen: „Gevaar
lijke seksmisdadiger - Geen toegang voor
kinderen". Die weerzinwekkende waar
schuwingen moet hij vijf jaar blijven geven.
De bijkomende straf zal tot gevolg hebben
dat de veroordeelde vijf jaar het mikpunt
zal zijn van spot en wraak. Er was niet wei
nig kritiek op rechter Dorothy Baker, die
zich klaarblijkelijk heeft laten inspireren
door het rechtsgevoel der Puriteinen van
drie eeuwen geleden, dat ontaardde in de
beruchte heksenprocessen van Salem en
dat nobel is beschreven in „The Scarlet
Letter" van Nathaniel Hawthorne, waarin
Hester Prynne vanwege eenmalige overspe
ligheid een rode letter A (van adultery of
overspel) op de borst moet dragen en haar
zonde door goede werken poogt uit te boe
ten.
Als de Puriteinen een boer betrapten die
zich aan zijn koe had. vergrepen werden zo
wel de dader als het slachtoffer gehangen,
zo streng waren ze. Er leeft nog iets van dat
Puritanisme, want volgens velen in Port
land en ver daarbuiten is rchter Dorothy
Baker lang niet ver genoeg gegaan in haar
vonnis. Er zijn voorstellen gedaan om kin
derlokkers in een opvallende tint te kleu
ren, zoals groen, of ze een tatouage op het
voorhoofd te geven waarmee ze hun ver
werpelijk gedrag tot aan de dood zoude»
adverteren. Een hoogbejaarde klimmer als
Hilde en een fantasierijk rechter als Doro
thy Baker, die zijn in ons overbeschaafde
land niet te vinden.
dtermuslc van Hëndel.
