VTSCHAPPIJ
LUXAFLEX®
ILLEKTIE.
etfakers
»IONS
WAT VOOR NIEUWE
VERORDENINGEN
ZIJN ER VANDAAG?
iDRIJF
NISTRATIEF
IN PRIJS
GARANTIE
17.750;
17.750;
18.250.
14.250/
14.250.
10.500.
14.000/
10.750/
8.500/
11.250/
8.250/
ên* Oude Zoutdijk 2-£
POLITIEKE
OPLOSSING
BLIJFT UIT
GEMAAKT.DAT ZIE JE METEEN.
wintig jaar geleden kwam Israël ze
gevierend uit de Juni- of Zesdaagse Oorlog. En pas
sant werden op Egypte de Sinaï-woestijn en de Gaza*-
strook, op Jordanië oostelijk Jeruzalem en de weste
lijke Jordaan-oever en op Syrië de Golan-hoogvlakte
veroverd. Door die gebiedsuitbreiding kreeg Israël in
eens er 950.000 Palestijnen bij. Israël heeft nooit
vrede kunnen sluiten met die Palestijnen. Er is al 20
jaar lang een wederzijds wantrouwen. Op deze pagina
treft u een monloog aan van een Palestijnse vrouw. Ze
heet Sumaya Farhat, ze is 38 jaar, biologe, getrouwd
en moeder van drie kinderen. Haar monoloog bevat
flarden uit het dagelijks leven onder de 20 jaar du
rende Israëlische bezetting op de westelijke Jordaan-
oever.
Brug over
Veel geld
Arabieren
Kampen
Moe
Niet serieus
nedewerksters is er op
tsingsmogelijkheid voor
aan uit:
nees en adverteerders via
itoor;
nistratieve werkzaamheden,
voldoet aan de volgende
Ischerm;
ing.
geregeld in de cao voor het
f in nederland.
bij de heer b. cleiren, chef
7 (na 19.00 uur).
juni 1987 richten aan
aatschappij de stem b.v.,
elszaken.
1229
breda
'Luxaflex'Raftinette
'Luxaflex' Jalouette
'Luxaflex' Gordijn
jaloezieën
'Luxaflex' Plissé
'Luxaflex'
Rolgordijnen
'Luxaflex' Horren
'Luxaflex' Buiten
zonwering
interieurspecialist
23 - Hulst - telefoon 01140-14120
KM
BOUWJAAR
PRIJS
43.000
1984
31.000
1985
45.000
1984
35.000
1984
66.000
1984
55.000
1985
80.000
1985
22.000
1984
63.000
1983
73.000
1984
50.000
1983
Door Rob Simons
„Als Palestijnse leef ik in het dorp Bir Zeit
ut het land Palestina en behoor ik tot een
ejoep mensen die het erg moeilijk heeft in
fet leven. Zij hebben geen eigen staat of
schoon zij een land hebben dat hen afge-
mmen is. Mensen die geen rechten heb-
ben, die niet zoals andere volkeren leven
m geen grondrechten hebben. Mensen die
door hun situatie slechts ellende en ver
drijving ervaren en daardoor volkomen
tertwijfeld zijn.
Iedere Palestijnse familie heeft drie-
Iwart van de familieleden in het buiten
bad. Wij zijn negen broers en zusters,
ilechts dire wonen hier, zes wonen in het
juitenland. Mijn man heeft vijf broers die
lllemaal in het buitenland wonen. Hij is de
tnige hier. Dit verblijf in het buitenland is
liet vrijwillig maar voor het grootste deel
jedwongen. In 1967 heeft Israël een dag
na de oorlog met Jordanië een volkstelling
gehouden. Iedereen die niet aanwezig was,
geldt niet meer als inwoner van het gebied,
maar als vreemdeling zonder het recht om
terug te komen of rechten uit te oefenen
zoals met betrekking tot een erfenis of
eigendom in deze bezette gebieden.
Daardoor zijn er veel Palestijnen buiten
de bezette gebieden die niet terug kunnen
komen. In vele gevallen was de man ten
tijde van de volkstelling buiten het bezette
gebied, zodat hij niet terug mag komen
waardoor zijn hele gezin gedwongen werd
ook af te reizen. Aangezien wij geen so
ciale verzekering en ouderdomspensioen
hebben, zijn de familieleden voor sociale
en financiële hulp op elkaar aangewezen.
Als Palestijnse moeder leef ik voortdu
rend in angst en spanning. Steeds moet ik
luisteren: wat voor nieuwe verordeningen
zijn er vandaag? Ik moet steeds oppassen
dat ik niets mis en niets verkeerds doe. Ik
heb geleerd, ik kan lezen en schrijven, ik
lees kranten en luister naar de nieuwsbe
richten. Wat gebeurt er met de Palestijnen
die niet kunnen lezen en schrijven. Veertig
procent van de Palestijnen zijn nog analfa
beten. Palestijnen in het buitenland kun
nen nieuwe Israëlische bepalingen hele
maal niet volgen.
Als een Palestijn uit de bezette gebieden
naar de Arabische landen gaat, moet hij de
lordaanbruggen over. Jordanië verbiedt
ons het Ben Goerion-vliegveld te gebrui
ken. Wie dat wel doet, wordt zwaar ge
straft. Veel Palestijnen doen het deson
danks want het is makkelijker om in vier
uur in Europa te zijn dan pas in drie of
vier dagen via Jordanië in Europa aan te
komen.
Als Palestijnse moet ik eerst toestem
ming van de militaire gouverneur vragen.
De aanvraag moet schriftelijk in het He
breeuws worden ingediend. Ik ken geen
Hebreeuws, zodat ik het tegen betaling bij
een schrijver laat schrijven. Bij de Allenby-
hrug gaat mijn naam door een computer
en pas dan hoor ik of ik al dan niet mag
doorreizen. Als de computer bijvoorbeeld
door een elektriciteitsstoring uitvalt, wordt
het Palestijnse reisverkeer gestremd. Als ik
de uitreisvergunning krijg, moet ik met een
totale reistijd van acht tot tien uur reke
ning houden voor ik Amman bereik, of
schoon de afstand tussen Jeruzalem en
Amman slechts 80 kilometer bedraagt. In
Jordanië zijn ook bepalingen uitgevaar
digd- Jonge Palestijnen in de leeftijd van
'6 tot 30 jaar die naar Jordanië gaan, mo
gen pas na zes maanden terugkomen. Aan
de andere kant mogen Palestijnen van de
westelijke Jordaanoever van Jordanië
maar een maand blijven, opd'.t ze weer te
rugkeren. Vandaar dat we tussen hamer en
aambeeld staan.
Als we op bezoek gaan naar Jordanië, kost
het veel geld, een paar honderd gulden,
voor de uitreisvergunning. Het moeilijkst
le verdragen is niet het geld, maar de psy
chische spanning: krijg ik toestemming of
niet? Eenmaal bij de Allenby-brug wordt
Hebreeuws gesproken dat wij met ver
staan, zodat de Palestijnse reizigers vaak
verkeerd reageren. Als ze naar luiks moe
ten gaan, gaan ze naar rechts. Of de schoe
nen uittrekken in plaats van de rok. Je
wordt steeds afgesnauwd en uitgescholden.
Het is droevig te zien hoe mensen geïnti
mideerd worden. Over je eigen gebruikte
spullen moet je soms invoerrechten beta
len. Mijn moeder is bijvoorbeeld boerin en
draagt haar Palestijnse klederdracht die ze
zelf heeft genaaid. Toen ze vorig jaar uit
Amman met jurken kleden terugkwam,
moest ze voor elke jurk 120 invoerrech
ten betalen, jurken die ze zelf gemaakt
had. Verder mogen we niets aan elektroni
ca, cosmetica, speelgoed, boeken of medi
cijnen uit Jordanië mee terugnemen. We
mogen zelfs geen boterhammen voor de
kinderen meenemen. Als je dan bedenkt
dat we soms wel tien uur bij de brugover
gang moeten wachten. Je wordt heel streng
onderzocht. Iedere vrouw wordt naakt
door een vrouwelijke militair onderzocht
en dat is vooral voor ouderen moeilijk te
verdragen.
Veel Palestijnen zien hier onder deze
omstandigheden geen toekomst meer en
emigreren. We hebben op de westelijke
Jordaanoever een geboortecijfer van 4,5
procent, een van de hoogste in de wereld,
maar het bevolkingsaantal neemt vrijwel
niet toe. Van de westelijke Jordaanoever
emigreren velen. In de Gazastrook hebben
de Palestijnen niet die mogelijkheid, aan
gezien zij geen Jordaanse pas maar alleen
een document hebben dat hun Palestijnse
status bevestigt.
De Israëli's horen niet graag dat wij van
ons zelf zeggen dat we Palestijnen zijn. Ze
zeggen liever: jullie zijn Arabieren. Ergens
voelen wij hun minachting en vernedering
tegenover ons. Des te meer daar wij er erg
trots op zijn dat wij Palestijnen zijn, want
dat is onze identiteit waarvoor wij uitko
men, die wij willen behouden. Als Palestij
nen zijn we in ons land, spreken we onze
eigen Arabische dialecten en hebben we
onze eigen traditie, levensbeschouwing, ze
den en folklore. Iedere keer merken we
weer aan de Israëli's dat we onbemind zijn.
Het treurigste daarbij vind ik dat een
jonge Israëlische soldaat die 18, 19 jaar
oud is, maar half zo oud als ik, met zo'n
arrogante blik mij aankijkt en geen zin
heeft om iets tegen mij te zeggen en alleen
met een handbeweging iets verlangt zoals
een identiteitsbewijs of het openen van de
kofferruimte. Als men iets zou vragen,
krijgt men te horen dat men zijn mond
moet houden of wordt men bedreigd. Het
doet pijn te zien hoe Palestijnen worden
behandeld.
Een Israëlische soldaat kan door het
autonummer van op een afstand al onze
auto als een Palestijnse auto herkennen.
Palestijnse auto's op de westelijke Jor
daanoever hebben nummerborden die
blauw of groen zijn en bovendien geeft een
Hebreeuwse letter naast het nummerbord
aan uit welke stad wij komen. Bij militaire,
controleposten worden wij aangehouden
en moeten we identiteitsbewijzen laten
zien en wordt de auto doorzocht. Voor ons
is dat een nachtmerrie. Als je als man geen
identiteitsbewijs op zak blijkt te hebben,
kun je een nacht m de gevangenis belan
den. Als vrouw moet je op straat blijven
wachten tot iemand anders je identiteits
bewijs heeft opgehaald.
Elf procent van de bevolking van de weste
lijke Jordaanoever of 90.000 Palestijnen le
ven in 17 grote vluchtelingenkampen. Zij
zijn naar het kustgebied gekomen. Ze heb
ben het bijzonder moeilijk. Ze hebben
geen kiesrecht en kunnen zonder bezit niet
makkelijk aan een Jordaans paspoort ko
men. Als een Palestijn geen Jordaanse pas
heeft, kan hij niet in de Arabische Golfsta
De situatie In de door Israël bezette gebieden: Palestijns onbegrip tegenover Israëlisch gezag.
FOTO AP
Jammerklachten uit
de bezette gebieden
ten werken. Vaak hebben deze yluchtelin-
genkampen geen waterleiding en riolering.
De levensomstandigheden zijn erg moei
lijk. Gemiddeld wonen zeven personen in
één kamer. Een gezin dat uit 14 of 15 per
sonen kan bestaan, heeft meestal maar
twee kamers. Bijzonder karakteristiek voor
de Palestijnen is dat je in zo'n vluchtelin
genkamp als bijvoorbeeld Jellazoun een
vertegenwoordiging van de Palestijnen uit
de hele kustvlakte ziet: een biiurt voor
mensen uit Jaffa, een buurt voor Lod en
anderen uit Haifa enz. Je ziet die groepen
met hun tradities, hun klederdracht en hun
huwelijkszeden. Als je door dat kamp
loopt, ga je van het ene dialect naar het an
dere. Iedere groep bewaart zijn eigen iden
titeit van zijn dorp of streek. Men denkt
altijd, als die mensen samen leven, eten en
drinken, dan wordt alles uitgewist. Nee,
het is het menselijke dat die traditie niet zo
eenvoudig uitvlakt.
Het is makkelijk te begrijpen dat er veel
botsingen zijn tussen de Palestijnse bevol
king uit vluchtelingenkampen als Jella
zoun, Balata en Deheishe en Israëlische
militairen. Palestijnen die in een vluchte
lingenkamp leven, lijden het meest en zien
het meest uit naar een oplossing van het
Palestijnse vraagstuk. Ze zien geen moge
lijkheid en zijn daardoor het meest gefrus
treerd. Ze hebben geen hoop en worden
gedeprimeerd. Ze grijpen naar geweld of
zien alleen een oplossing door confrontatie
met het leger.
Ze zijn moe van het wachten. Nu is het 20
jaar en daarvoor nog eens 20 jaar, dus 40
jaar wachten zij op een oplossing. Er komt
niets. Het wordt steeds erger. Zij verliezen
alleen mensen, land en rechten en hebben
geen sprankje hoop. Van iedere familie zit
wel iemand in de gevangenis. Veel vrou
wen en erg veel kinderen zijn gedwongen
te werken. Het komt heel vaak voor dat 12,
13 jaar oude kinderen als zwartwerkers
door Israëli's voor de oogst in de kust
vlakte worden afgehaald, 's Ochtends om
vijf uur wordgp ze al met bussen vervoerd,
's Avonds om acht uur komen de bussen
terug, en dat is kinderarbeid.
De gezondheidstoestand is in de vluch
telingenkampen heel slecht. Er is een kli
niek van de Verenigde Naties waar een
arts enkele uren voor 500 tot 600 patiënten
spreekuur houdt. Ik heb zelf gezien dat hij
de patiënten niet eens aankijkt, maar al
leen dezelfde recepten tegen pijn uit
schrijft. Ik heb hem erover aangesproken.
Hij zegt: wat voor een andere mogelijkheid
is er. Honderden mensen wachten. Het
sterftecijfer vooral van kinderen is dan ook
hoog.
In die vluchtelingenkampen worden ook
uitgaansverboden afgekondigd. In Jella
zoun is een keer 13 dagen achtereen een
uitgaansverbod van kracht geweest. Dan
mogen de mensen maar twee uur hun huis
uit om water te halen, want er is geen stro
mend water in de huizen. Als ik s avonds
door het kamp ga om mijn familie op te
zoeken, hoor ik het zoemen als in een bij
enkorf. Het is een enorme concentratie van
mensen die daar leven. Het,is een heel
merkwaardig gevoel. Je schaamt je als
mens daar toe te kijken hoe de mensen le
ven.
Het nederzettingenbeleid op de westelijke
Jordaanoever heeft de Palestijnen bewust
gemaakt dat de Israëlische regering het
niet serieus meent wanneer zij over vrede
spreekt. Wie vrede wil, dient ook de be
hoeften van de Palestijnen te erkennen.
Nederzettingen bouwen in Palestijns ge
bied betekent onttrekking van Palestijns
land ten behoeve van de Israëli's. Wanneer
de Palestijnen zien dat ze hun familieleden
van buiten niet in hun dorpen mogen laten
wonen, ze geen huizen mogen bouwen op
hun eigen grondbezit als dat buiten de
dorpsgrens ügt en in plaats daarvan wordt
je grond in beslag genomen en wordt het
voor Israëlische nederzettingen gebruikt,
dan zijn ze nog gefrustreerder en zien ze in
Israël werkelijk expansionistische trends
en opvattingen. In Bir Zeit hebben we bij
voorbeeld een bepaalde gemeentegrens die
in 1965 werd vastgesteld. Sindsdien wonen
er veel mensen in Bir Zeit, maar de ge
meentegrens mag niet verlegd worden. We
mogen niet buiten die grens huizen bou
wen. We krijgen geen vergunning van de
militaire gouverneur. Officiëel geldt dit ge
bied buiten de gemeentegrens als staats-
land van Israël.
Het land van de bij in 1967 gehouden
volkstelling afwezige Palestijnen wordt
door Israël overgenomen. Land dat vroe
ger van Jordanië was, is automatisch aan
de staat Israël toegevallen. Verder wordt
met geweld land onteigend onder het voor
wendsel dat het uit veiligheidsoverwegin
gen of in het algemeen belang gebeurt. Vo
rig jaar hebben we het zelf ervaren. In Bir
Zeit kregen wij en nog 95 andere families
een circulaire waarin bekend werd ge
maakt dat ons stuk land op bevel van de
militaire gouverneur onteigend werd in het
algemeen belang om een autosnelweg aan
te leggen. Als we recht op compensatie
dachten te hebben, konden we op een be
paalde dag op het kantoor van de gouver
neur in Rammalah erop aanspraak maken.
In de circulaire werden we er overigens
op opmerkzaam gemaakt dat de waarde
van het land wordt bepaald volgens de
waarde die in de Turkse tijd werd vastge
steld, namelijk nog geen tientje voor 1000
vierkante meter, we hebben uitgerekend
dat we voor onze 6000 vierkante meter
minder dan 60 zouden krijgen. Een week
na ontvangst van dat schrijven zagen we
dat bulldozers onze olijfbomen al tegen de
vlakte kwakten. Dat was twee weken voor
de olijfoogst. We hebben geschreeuwd:
wacht tot we hebben geoogst. Maar ze
hebben niet geluisterd.
Nu wordt een snelweg door ons dorp
aangelegd als verbindingsweg van verschil
lende Israëlische nederzettingen met het
kustgebied. Je merkt meteen of de wegen
naar een nederzetting gaan door de goede
kwaliteit. Terwijl wegen die naar Arabi
sche dorpen gaan, helemaal kapot zijn.
Nederzettingen hebben een goede verlich
ting en ieder huis in de nederzetting heeft
een automatische telefoonverbinding
waarmee je de hele wereld kunt opbellen.
In Bir Zeit hebben we voor 3000 inwoners
150 telefoontoestellen, maar slechts twee
lijnen. We hebben de telefoonnummers
2471 en 2472 voor ons dorp en nog 40 an
dere dorpen met in totaal 50.000 inwoners.
Als er iets aan de hand is, wordt het num
mer 2472 meteen door het leger voor eigen
gebruik weggenomen.
Er zijn vele vormen van intimidatie die
wij ervaren en steeds weer nieuwe vormen.
Een keer heb ik gezien dat een soldaat
twee jongemannen gesommeerd heeft elk
aar in het centrum van de stad Ramallah
af te tuigen. Een andere keer heb ik een
soldaat gezien die een jongeman vroeg zijn
hoge schoenen uit te trekken die er als mi
litaire schoenen uitzagen. Hij zei: het komt
je niet toe in zulke schoenen te lopen. Hij
nam zijn schoenen weg en de jongeman
moest zo naar huis gaan.
Mijn dochter gaat op zes kilometer van
ons huis naar school. Onderweg wordt de
bus door militairen aangehouden. Alle
passagiers moeten uitstappen en te voet
verder lopen. Ook kleine kinderen, zes ki
lometer in de hitte. De bus mocht het dorp
niet in. De kolonisten rijden razendsnel
door het dorp en we zijn altijd bang dat ze
een kind aanrijden. Ze zijn altijd
schietklaar. Als ze een groep jongeren zien,
komt het voor dat ze schieten. Ook bij stu
dentendemonstraties. Ofschoon het leger
en politie aanwezig is, komen bewapende
kolonisten of burgers en mengen zich on
der de studenten. Zij zorgen het meest
voor confrontatie. Want als ze wegblijven
gebeurt er niets.
De toestand is erg treurig. We hebben het
gevoel dat men met alleen aan deze situa
tie gewend is geraakt, maar men heeft zich
eraan overgegeven. Men ziet geen uitweg
in juni 1987 woonden op de westelijke
Jordaanoever met een oppervlakte
van 5878 vierkante kilometer en de
Gazastrook met een oppervlakte van
323 vierkante kilometer in totaal 1,4
miljoen Palestijnen. De democrati
sche verhouding tussen joden en Ara
bieren heeft in Israël een politieke en
ideologische discussie over de toe-
komstie grenzen en het democratisch
karakter van de joodse staat op gang
Terwijl de Arbeiderspartij in tuil
voor vrede met Jordanië bereid is een
territoriaal compromis aan te gaan,
wil de Likoed 'geen centimeter' van
hef bijbelse land van Israël' opgeven.
Onder toenemende Invloed van sterfte
nationalistische en religieuze stromin
gen werd in de bezette gebieden een
Voldongen feiten'-politiek gevoerd.
Het kolonisatiebeleid waarmee de
Arbeidersparty was begonnen, werd
vanaf 1977 door de Ljkoed-regeriogen
van Begin en Sjamir met voortvarend
heid voortgezet In de Gazastrook op
de westelijke Jordaanoever en op de
Golanhoogvlakte wonen zo'n 85.009
joodse kolonisten in 136 nederzettin
gen terwijl meer dan 100.000 Israëli
sche burgers zksh in het in 1967 j
nexeerde deel van Jeruzalem f
Door de kruipende annexatie van
de bezette gebieden groeit dat deel
van de Israëlische bevolking dat ook
In het kader van een vredesverdrag
niets voor opgave van gebied voelt De
Likoed wil de Palestijnen slechts een
beperkte mate van administratief zelf
bestuur geven, waarbij de openbare
orde en veiligheid evenals de zeggen
schap over land en wapenverdeling in
Israëlische handen blijven.
De discussie tussen Israëlische
voor- en tegenstanders van een inter
nationale conferentie ter inleiding van
tussen Israël en een Jordaans-Pales-
tijnse delegatie gaat uiteindelijk over
de politieke toekomst van de weste
lijke Jordaanoever, Gazastrook en de
Golanhoogvlakte.
meer. Ook de buitenwereld is onverschillig
geworden. Als een Palestijn om het leven
komt, zegt dat de mensen niets meer. Van
onze universiteit zijn de afgelopen maan
den vier studenten neergeschoten. Nie
mand zegt iets. Het wordt vanzelfsprekend
geacht.
De mogelijkheden tot verzet van de Pa
lestijnen in de bezette gebieden zijn zeer
beperkt. Niet meer dan het gooien van een
steen. Dat is de enige mogelijkheid. Tegen
een steen hoef je als tegenwicht geen kogel
af te schieten. Intimidatie en straffen zijn
er van boetes van duizenden guldens tot
huisarrest, stadarrest, bezoekverbod, uit
reisverbod, administratieve hechtenis wat
betekent dat je zonder vorm van proces zes
maanden in de gevangenis zit, en die pe
riode kan steeds opnieuw worden ver
lengd, gevangenisstraf, uitwijzing, het
dicntmetselen van kamers en het met de
grond gelijk maken van een huis.
We zijn zeer gedeprimeerd. Bij elke poli
tieke gebeurtenis zoals Camp David of de
zitting van de Palestijnse Nationale Raad
of het Reagan-plan krijgen we steeds weer
hoop maar er komt niets uit. We zien dat
we steeds minder land overhouden, minder
mensen toestemming krijgen om hier te
blijven, minder vergunningen voor projec
ten worden afgegeven. Dat nauwelijks iets
gedaan wordt op het gebied van onderwijs
of het scheppen van werkgelegenheid voor
jonge mensen.
Hoe meer men onder druk wordt gezet,
wanhopiger wordt en geen uitzicht meer
ziet, des te meer neigt men er toe de radi
cale krachten te steunen. Dat heeft ten ge
volge dat men tot geweld overgaat en
denkt dat er geen andere mogelijkheid dan
geweld bestaat. Ik zie het bij mijn kinde
ren. Ik heb mijn elfjarige zoon over recht
vaardigheid verteld. Hij lachte mij uit. „Ha
mama, jij woont kennelijk op de maan. Je
weet niet wat er in de wereld gebeurt. Zo
iets bestaat toch niet. Ik geloof niet in
rechtvaardigheid. Alleen met macht kan
men wat bereiken." Wanneer schoolkinde
ren dat al zeggen.Ik vertelde het zijn le
raar, die zei: wat denkt U wat voor moei
lijkheden ik heb wanneer ik over naasten
liefde spreek. Dan lachen ze me uit. Zo iets
bestaat niet. Naastenliefde. Maak vrede
met uw naaste, verzoen je. Samen leven.
Dat is alles utopie, menen de kinderen.
Het is ongelooflijk moeilijk kinderen te
leren dat er gerechtigheid, hefde en vrede
bestaat. De kinderen geloven het niet.
Voor hen is dat utopie. Ze hebben alleen
het tegendeel meegemaakt. De jonge Pa
lestijn die zich nu tegen de Israëlische be
zetting verzet, heeft niet anders gekend.
De jongeren die rond 1967 zijn geboren,
kennen geen normaal leven.' Ze hebben
minder angst en schuwen de militairen
minder. Als bijvoorbeeld in de Gazastrook
een Palestijnse jongere een militair tegen
komt, doet hij zijn hemd open en zegt:
hier, schiet maar!
Ik geloof in vrede met Israël te kunnen
leven wanneer wij onze eigen Palestijnse
staat hebben, waar wij onze eigen levens
stijl kunnen bepalen en grondrechten heb
ben. Ten einde die verworvenheden te
kunnen behouden, is het onvermijdelijk
vTede te sluiten. Dat betekent dat we al
onze kracht voor de opbouw van onze
staat gebruiken. Vrede betekent dat we
normale economische, culturele en poli
tieke betrekkingen met de buurstaten en
vanzelfsprekend ook met Israël aanknopen
en ontwikkelen. Pas dan kan de vrede
vruchten afwerpen."