4Je gaat zo verschrikkelijk aan jezelf twijfelen'
RI EE UI
EUROPE
1
OH
d» 1
\tl
ROSENMÖLLER PREEKT EIGEN MANNEN HET GRAF IN
ZIEKTE L.E.: VAGE KLACHTEN DIE MAAR NIET VERDWIJNEN
TUetofr
MAANDAG 16 FEBRUAR11987
EXTRA OP MAANDAG
'Als ik me ergens in vastbijt hebben ze een
slechte aan me'. Aldus bestuurder Paul Rosen-
moller van de Vervoersbond FNV enkele we
ken geleden, als het overleg met de Rotter
damse havenwerkgevers over sanering van de
stukgoedsector op niets is uitgelopen.
Lachertje
Sanering
Solidariteit
Halsstarrig
Grimmig
Verdeeldheid
Agressie
Overal pijn
Gek
Psychiater
Vrij normaal
Madam Cyn
MAANDAG 16 FEBRl
DE Europese ruimte
kwart eeuw oud, gaat
nen staan. In niet ger
ken aan de Ariane, Et
Na een onderbreking
de ontsteking van dt
Ariane-lanceringen b
hervat.
LOSSE U>1
FLODDERS J
T48
Situatie havens explosief
Door Pieter-Jan Dekkers
En ze hebben het geweten, die havenbaronnen. Van
daag gaat de staking de vijfde week in, dreigen de ac
ties zich uit te breiden tot andere sectoren in de haven
en is er geen enkel uitzicht op een oplossing.
De havenwerkgevers staan
voor het blok: toegeven aan de
eis van de Vervoersbond
('Geen man gedwongen de
poort uit') zonder dat de over
heid financieel bijspringt, be
tekent het einde van een aan
tal stukgoedbedrijven. Maar
de boot afhouden zal die be
drijven eveneens in grote pro
blemen brengen. En de con
currentie, amper honderd ki
lometer verder, ligt op de loer.
De Vervoersbond FNV kan
trouwens ook nauwelijks meer
terug. Het trauma van de
wilde havenstaking in 1979 zit
nog diep. Stakingsleider Paul
Rosenmöller, in 1979 een van
de actievoerders, wil voorko
men dat het vertrouwen tus
sen bond en leden, sinds 1979
weer moeizaam opgebouwd,
door een compromis met de
havenbaronnen wordt onder
graven.
De manier waarop de ha
venwerkgevers, verenigd in de
Scheepvaart Vereniging Zuid
(SVZ), onder leiding van G.
Zeebregts die sanering willen
doorvoeren, getuigt overigens
niet van veel inzicht in de his
torische verhoudingen in de
Rotterdamse haven. Want be
halve de 350 ontslagen presen
teert Zeebregts ook een pakket
cao-voorstellen, waarvan de
honden geen brood lusten.
Bovendien, Rosenmoller is
niet de man van het compro
mis. Bestuurder Cees Zwij
nenburg van de Vervoers-
bond-CNV: 'Het is moeilijk
met hem op een compromis
aan te sturen. Hij werkt zuiver
uit idealisme in de haven en
daar mag je bewondering voor
hebben. Maar hij preekt nu
zijn eigen mannen het graf in,
want door die acties verdwijnt
er werk uit de haven. Dat
vindt ik triest'.
'Geen man gedwongen de
poort uit' is vastgelegd in het
zogeheten 'Van der Louw-ak
koord', dat in 1985 tussen ha
venwerkgevers, Vervoersbon-
den FNV en CNV en het mi
nisterie van Sociale Zaken is
gesloten. Geen stelling voor de
eeuwigheid, want dé werkge
vers willen zich niet binden
aan de periode na 1990.
Bovendien, een mens is niet
aan het onmogelijke gebonden
en dus stellen de werkgevers
eind vorig jaar een sanerings
plan voor de stukgoedsector
op. Het water staat hen tot de
lippen. De bedrijven lijden
jaarlijks tientallen miljoenen
guldens verlies en zonder sa
nering dreigt de hele sector te
verdwijnen.
'De mensen in de haven
hebben zich tot nu toe zeer ge
disciplineerd gedragen', zegt
Rosemöller eind december
1986, als de onderhandelingen
met de werkgevers zich moei
zaam voortslepen. 'Ik denk dat
ze dat blijven doen, maar er
zijn grenzen'.
Op maand^gcl2 januari zijn
die bereikt en breekt de eerste
staking uit Er wordt gekozen
voor een 'lading-vriendelijke'
staking. Dat houdt in dat er
door een ploeg kort gestaakt
wordt bij een stukgoedbedrijf
waar op dat moment veel
schepen aan de kade liggen.
De volgende ploeg gaat dan
gewoon aan de slag. Het laden
en lossen kan zo, zegt Rosen
moller, gewoon doorgaan, zij
het met vertraging.
Lading-vriendelijk? Zee
bregts noemt dat een lachertje.
Elke week publiceert zijn SVZ
een lijst met schepen die naar
de concurrenten zijn uitgewe
ken, hoeveel lading daardoor
voor Rotterdam verloren is
gegaan en hoeveel miljoenen
guldens schade de bedrijven
hebben geleden.
Zeebregts kan het nietSaten
voortdurend in te spelen op de
sentimenten. Zo verschijnt er
enkele dagen na het begin van
de 'estafette-staking' een pa
gina-grote advertentie in de
dagbladen waarin de werkge
vers uitleggen waarom ze geen
kant uit kunnen. Toen zij uit
Rotterdam vertrokken..' staat
er boven.
En dat doen de schepen.
Hoewel moeilijk is te controle
ren hoeveel schepen als gevolg
van het conflict een "veiliger'
haven hebben gezocht in Ant-
Paul Rosenmöller van de Vervoersbond FNV (rechts) schudt de hand van zijn 'directe te
genstander' G. Zeebregts, de woordvoerder van de havenwerkgevers. fotoanp
Zwarte Piet moet worden toe
gespeeld legt Zeebregts een
nieuwe eis op tafel waarvan
hij weet dat die voor Rosen
moller onaanvaardbaar is:
Tegelijk met de sanering van
de stukgoedsector moet onder
handeld worden over een
nieuwe cao.
werpen en Hamburg, gaat het
om meer dan honderd sche
pen.
Van enige internationale so
lidariteit is overigens geen
sprake. Want hoewel de Belgi
sche vakbonden 'Rotterdamse'
lading besmet hebben ver
klaard wordt er aan de kaden
in Antwerpen menig voor de
Maasstad bestemd schip gelost
en geladen.
Die solidariteit is trouwens
toch een rekbaar begrip. In de
felle concurrentiestrijd tussen
de Westeuropese havens vecht
iedereen voor z'n eigen aan
deel. De Belgische bonden bij
voorbeeld schrikken er niet
voor terug een stapje terug te
doen om meer lading - en dus
meer werk - naar Antwerpen
te halen. Wat de afgelopen we
ken nog eens is aangetoond in
het rapport van accountants
bureau Klynveld Kraayenhof
En de Westeuropese haven
werkgevers zelf beconcurre
ren zich op leven en dood. Ter
wijl al jaren sprake is van een
enorme overcapaciteit in de
stukgoedsector staan ze elkaar
met lage tarieven naar het le
ven.
De Westeuropese regerin
gen tenslotte belijden met de
mond dat er een Europees
Zeehavenbeleid moet komen,
om vervolgens de eigen ha
vens met extra subsidies 'con-
currentievast' te maken.
Terug naar Rotterdam,
waar na een week staken mi
nister De Koning (Sociale Za
ken) wakker wordt Hij doet
beide partijen enkele 'inhou
delijke suggesties' om het
vastgelopen overleg binnen de
commissie-Van der Louw
weer op gang te brengen. Om
dat De Koning vervolgens het
ambt van minister van Bin
nenlandse Zaken gaat bekle
den nemen hoge ambtenaren
van Sociale Zaken zijn bemid
delaarsrol over.
De eerste bijeenkomst levert
in ieder geval enkele aankno
pingspunten op, al weigeren
de havenwerkgevers halsstar
rig de gedwongen ontslagen
van tafel te halen.
Die 'inhoudelijke suggesties'
zijn zo vaag dat beide partijen
er hun eigen opvattingen in
zien bevestigd. Feit is dat de
voorstellen de suggestie wek
ken dat Sociale Zaken meer de
kant kiest van de Vervoers
bond dan oog heeft voor de
problemen van de werkgevers.
Die plaatsen de nodige vraag
tekens bij het op Sociale Za
ken gemaakte rekensommetje.
Toch enig optimisme. 'Als de
wil aanwezig is kan volgende
week overeenstemming wor
den bereikt', zegt Rosenmoller.
Als die tweede onderhande
lingsronde begint hebben de
werkgevers al enig water in de
wijn gedaan: het aantal ge
dwongen ontslagen kan onder
voorwaarden tot 135 man wor
den teruggebracht.
De partijen worden het na
urenlang onderhandelen eens
over de grote lijnen van de
door Sociale Zaken voorge
stelde maatregelen. Alleen
over het werkgelegenheidsef
fect blijft men het hartgrondig
oneens.
Als ver na middernacht de
Zeebregts heeft goed ge
gokt: Rosenmoller weigert
over een nieuwe cao te praten
zolang de gedwongen ontsla
gen niet van tafel zijn gehaald.
Bovendien zijn de cao-voor
stellen van de werkgevers op
zich al volstrekt onbespreek
baar. Het bevriezen van de lo
nen, het afschaffen van de
prijscompensatie en het inle
veren van verworven rechten
stuit op heftig verzet van de
Vervoersbond.
De bemiddeling is dus mis
lukt, de Zwarte Piet ligt bij de
Vervoersbond en de sfeer
wordt grimmiger. Dat is al
snel te merken in de haven
zelf, waar een 24 uursstaking
in de stukgoed het voorspel
blijkt te zijn voor stakingen
elders in de haven.
Want ook in andere sectoren
van de Rotterdamse haven is
de nood hoog gestegen. In de
containersector kampen (vaak
dezelfde) werkgevers met een
enorme overcapaciteit, het ge
volg van een jarenlange con
currentiestrijd met Antwer
pen, Zeebrugge en Le Havre.
Via een herstelplan en een
nieuwe cao willen de werkge
vers de loonkosten drastisch
terugbrengen. Weigeren de
bonden daar aan mee te wer
ken dan vallen er in deze sec
tor 250 ontslagen.
Ook in het massagoed (ko
len- en erstoverslag) neemt de
onrust toe. Daar wordt al lang
onderhandeld over een nieuwe
cao, tot nu toe zonder succes.
Om die onderhandelingen on
der druk te zetten is het werk
al enkele malen onderbroken.
Zeebregts gelooft dat de
Vervoersbond FNV 'wraak'
neemt voor het mislukken van
de bemiddeling in de stukgoed.
'Het massagoed moet kenne
lijk plat voor het stukgoed',
zegt hij. Onderhandelaar Ver-
roen ontkent dat Hij beschul
digt de SVZ er van die die
slechts over 'toeters en bellen'
wil onderhandelen en de
werknemers niet serieus
neemt
Vandaag gaan de acties hun
vijfde week in. Uitzicht op een
vergelijk lijkt verder weg dan
ooit.
In beide kampen is wel
sprake van een groeiende ver
deeldheid. Paul Rosenmöller
voelt de hete adem van het
communistisch-getinte Onaf
hankelijke Verbond van Be
drijfsorganisaties O VB in z'n
nek, dezelfde organisatie waar
hij tijdens de wilde stakingen
van 1979 als actieleider onder
dak vond.
De OVB eist bij de onder
handelingen te worden be
trokken, de Vervoersbond eist
dat als alleenrecht voor zich
op. Het gevolg is dat radicale
groepen onder de havenwer
kers weer aan invloed winnen,
zodra Rosenmoëller ook maar
één gedwongen ontslag in de
haven zou accepteren.
Ook in het werkgeversfront
zijn de eerste scheurtjes zicht
baar. Sommige kleine stuk
goedbedrijven zijn rijp om een
afzonderlijk akkoord met de
Vervoersbond te sluiten. An
dere ondernemers willen
doorvechten tot vast staat wie
er in de Rotterdamse haven de
baas is.
In die sfeer van toenemende
agressie gooit een werkge
versorganisatie als de Protes
tants-Christelijke Beroeps-
goederenvervoerders (PCB)
olie op het vuur door het kabi
net op te roepen militairen in
te zetten om de schepen te la
den en te lossen.
En dat allemaal vanwege
een handtekening, die in 1985
door Zeebregts is gezet om
dreigende arbeidsonrust af te
kopen. Hij zal zich nog wel
twee keer bedenken alvorens
hij zijn pen opnieuw in de inkt
doopt
Door Heieen Crul
Weer neemt verbijstering bezit van haar ge
zicht wanneer Johanna (37) mij vertelt over de
jaren die achter haar liggen. „Het waren er
acht, maar het leken er wel tachtig", zegt ze.
Ze beschouwt die jaren als volkomen verlo
ren. Johanna ziet er fantastisch uit; een knap
pe, goed geklede vrouw met een mooi lichaam.
Het is haar op geen enkele manier aan te zien
dat ze L.E. heeft.
Sinds vorig jaar weet ze dat Toen was ze
weereens 'hartstikke ziek' en waren zij en haar
man ten einde raad. „U geeft haar een verwijs-
kaart voor dokter Hazevoet", zei haar man te
gen de huisarts, „óf ik leg haar op straat, net
zolang tot een GGD-wagen haar komt halen
en naar het ziekenhuis brengt Dit kan zo ge
woon niet meer. Of wilt u soms dat ik haar laat
rotten op haar bed, een vrouw van 36, want dat
gebeurt nu.
L.E. is de nietszeggende afkorting voor een
ziekte, die een deur naar een wereld van leed
en onbegrip opent Bijna niemand heeft er van
gehoord en zelfs artsen laten zich misleiden
door deze grillige, raadselachtige aandoening,
die officieel 'Lupus Erythematodes' heet.
Het is onbekend hoeveel mensen aan L.E.
lijden. Wel weet de Nationale Verenging voor
L.E. patiënten (Postbus 40, 1180 AA Amster
dam) dat er jaarlijks 1400 nieuwe L.E.-Iijders
bijkomen.
De slachtoffers zijn voornamelijk vrouwen,
die vaak jarenlang voor 'hysterisch' of 'zeur
piet' worden versleten, vanwege him moeheid
of andere vage klachten. Niet zelden komen zij
bij de psychiater terecht en opname in een
psychiatrische inrichting is evenmin een uit
zondering.
De diagnose 'L.E.' kan dan ook een einde
maken aan een lijdensweg vol omzwervingen
in het medisch circuit, miskenning en vertwij
feling. L.E. wordt wel 'de grote imitator' ge
noemd Hij bootst namelijk de verschijnselen
van zeer uiteenlopende ziekten na. L.E. kan
zich bovendien op allerlei verschillende plaat
sen in het lichaam openbaren en dat maakt het
allemaal zeer verwarrend, ook voor artsen.
Het begon allemaal zo'n negen jaar geleden,
als een donderslag bij heldere hemel, toen Jo
hanna op een avond TV zat te kijken. „Ik
voelde me altijd volkomen gezond. Opeens
werd ik verschrikkelijk duizelig, tegen flauw
vallen aan. Mijn klieren (wijst naar haar hals)
gingen opzetten en mijn hart bonkte heel snel.
Het was net alsof ik mijn spieren niet meer in
bedwang kon houden.
De huisarts mompelde iets van: te hard ge
werkt, een beetje overspannen misschien,
maar ik had niets bijzonders gedaan. Ik was
balletdanseres, had een eigen balletstudio, ik
was altijd wel ergens mee bezig, maar dat wa
ren allemaal dingen die ik graag deed.
Ik heb overal pijn, zei ik tegen de cardioloog
van het ziekenhuis. Mijn spieren leken wel
koorden en mijn hele rug stond scheef. Reek
sen onderzoeken leverden na maanden de con
clusie op: het lijkt wel een hartspierontsteking.
Ik moest wel drie, vier keer per dag overge
ven, ik werd zo mager als een lat en ik stond te
tollen op mijn benen."
De ene dokter vond alle verschijnselen, die
bij de 'Papegaaienziekte' zouden horen, de an
dere weefselbeschadigingen, de derde ontdekte
teveel witte bloedlichaampjes en de vierde gaf
een pot valium.
„Als je niet gek bent, word je wel gek op die
manier. Ik moest voortdurend met een zonne
bril oplopen, omdat mijn ogen geen daglicht
konden verdragen. Ik heb een jaar lang in bed
gelegen, dan sleepte ik me naar het kleedje
voor de haard om daar te gaan liggen en in de
huiskamer te zijn.
Ik had soms zoveel pijn, voelde me zo ellen
dig dat zelfs praten me te veel was. Als je een
beetje mens bent, heb ik in die tijd tegen Jan,
mijn man geroepen, neem dan pillen voor me
mee. Dan vreet ik die op en is het afgelopen. Zó
is het ook geen leven.
Begrijp me goed, normaal ben ik niet stuk te
krijgen. Ik ben heel levendig van aard, kan de
hele dag in de weer zijn en loop voor heel veel
dingen warm. Maar als je jaar in jaar uit moe
en ziek voelt, moet overgeven, spierpijn hebt,
midden in de nacht benauwd wordt en je hart
gaat opspelen, als je alleen maar in bed kunt
liggen of op de bank kunt hangen, als alles je
de grootste inspanning kost, dan hoeft het op
een bepaald moment niet meer.
De homeopaat gaf me slangegif, daar kreeg
ik een hartspierontsteking van. Een helder
ziende riep dat het aan mijn bloed lag. Een
manuele therapeut heeft mij zo beschadigd,
dat ik een halfjaar lang niet kon lopen.
Tenslotte kwamen we bij een iriscopiste te
recht die ook arts was. Ze heeft een foto ge
maakt van mijn iris en die samen met anderen
bestudeerd. Haar conclusie was: „Ik heb nog
nooit zulke ogen gezien, er is geen enkel or
gaan bij jou dat in orde is. Zij had het dus uit
eindelijk bij het rechte eind."
„De cardioloog, waarbij ik al die tijd op con
trole kwam, had op een gegeven moment even
het idee, dat het misschien L.E. kon zijn, maar
daar is hij toch weer van afgestapt. Hij dacht
wel dat een en ander met mijn afweersysteem
te maken had.
Je doet het allemaal zelf, riep hij af en toe.
En wat denk je dan na jaren tobben, met een
dochtertje dat al bijna niet meer kan geloven
dat haar moeder niet doodgaat, met een huis
waar het nooit meer gezellig is, met een li
chaam dat altijd pijn doet? Dan kan je het wel
uitgillen: wat mankeer ik toch?!
Dan ga je denken: misschien doe ik het wel
allemaal zelf. Ben ik zo gestoord of gek dat ik
het niet eens door heb, dat ik dit doe. Je gaat zo
verschrikkelijk aan je zelf twijfelen. Doe me
een plezier, zei de cardioloog in die dagen, ga
eens naar de psychiater."
Maar ook de bezoeken aan de psychiater le
verden niets op. „We kregen een nieuwe huis
arts en dachten hoopvol: die is jong, misschien
weet hij wat meer. Mijn man had intussen iets
over L.E. gelezen en was er van overtuigd dat
ik dót had.
De huisarts zei echter dat het psychisch was,
want ik was bij alle doktoren en alle afdelin
gen van het ziekenhuis geweest Er is genoeg
aan je gesleuteld zei hij
Jan heeft toen de vereniging voor L.E.-pa-
tienten gebeld en zo kwam ik tenslotte bij dok
ter Hazevoet terecht. Daar kreeg ik voor het
eerst in al die jaren het vebaasde gevoel van:
hè, ik heb kennelijk toch echt iets. Na een aan
tal bloedproeven werd het omonstotelijk be
wijs geleverd: ik had L.E. Als ze dat bloedon
derzoek nu eens zeven jaar eerder hadden ge
daan".
Johanna is het levend bewijs dat L.E. kenne
lijk heel goed te behandelen is. Maar je had
haar een jaar geleden eens moeten zien. Uitge
teerd, geel, zwarte kringen onder haar ogen,
haar ogen zelf dichtgeknepen, rood en trane-
rig. „Ik was niets meer waard. Nu zie ik er vrij
normaal uit, maar schijn bedriegt ook wel een
beetje.
Ik heb nu voor de vierde achtereenvolgende
maand verhoging, 38,5. Ik slik twaalf tabletten
per dag. Terwijl ik hier met jou zit te praten
heb ik een brandende uitslag in mijn nek en
doen mijn schoudergewrichten pijn. Maar ik
weet: het gaat voorbij. Dan heb je opeens
zweertjes in je mond, twee dagen later zijn die
weg, maar doet je keel pijn.
Je hebt gewoon steeds iets nieuws. Het is de
kunst om niet iedere dag te verdrinken in de
ontdekking: tjee, nu heb ik hier weer wat en
kijk eens wat daar zit. Ik probeer een gezonde
zieke te zijn. Als L.E.-patiënte ben je je eigen
aanvaller, daarom moet je ook je eigen verde
diger zijn. Dus heel goed luisteren naar je li
chaam, niets forceren."
L.E. kan zich o.m. uiten in verschijnselen en
klachten als hoofdpijn, hartklachten, ge
wrichtsaandoeningen, die op het eerste oog op
reuma lijken, nierontsteking, stoornissen in
het bloed, zweertjes in de mond, overgevoelig
heid voor zonlicht, buikpijn, rugpijn en een
vlindervormige roodheid op neusrug en wan
gen.
„Je kunt als L.E.-patiënt één van deze ver
schijnselen hebben, maar ook een paar. Geen
twee L.E.-patiënten zijn hetzelfde. L.E. is niet
te genezen, maar wel goed te behandelen.
Wanneer de ziekte in een vroeg stadium wordt
ontdekt kan de (blijvende) schade aan de in
wendige organen beperkt blijven," aldus dr.
Hazevoet
Veel mensen hebben L.E. in lichte mate,
bijna nog zonder verschijnselen en weten het
daarom niet. Hoe kan je er achter komen dat je
L.E. hebt?
Dr. Hazevoet: „Als je je bijvoorbeeld al een
hele tijd niet lekker voelt Zo in de trant van
een griepje dat niet overgaat Je houdt dat
gammele, vermoeide gevoel. Je hebt nog steeds
verhoging. Daarnaast gaat L.E. vaak gepaard
met gewrichtspijnen. In tegenstelling tot
reuma heb je dan niet steeds op dezelfde plaat
sen pijn, nee de pijnen verspringen. Dan weer
hier, dan weer daar.
Ze verspringen niet alleen, maar zijn ook
voorbijgaand. Overigens is de diagnose heel
eenvoudig te stellen door middel van twee
bloedproefjes. Een arts moet er alleen aan den
ken dat bloedonderzoek op L.E. te doen. Als er
niets in je bloed gevonden wordt, kun je rustig
aannemen, datje geen L.E. hebt"
LONDEN - Cynthia
Payne (53) is de be
roemdste hoerenma-
dam van Groot-Brittannië. y
Over haar persoontje
wordt met evenveel X
zwier en veel bij-
zonderheden ge- I
schreven in kwali- I
teitskranten, met 1 Cj\ <-
name The Times
en The Independent, Qy
als de volkse Mirror
en The Sun.
Omdat dames die de voor
naam Cynthia dragen in Enge
land doorgaans met de afkorting
'Cyn' worden toegesproken,
noemen alle Britten Cynthia
Payne 'Madam Cyn'. Dat is
meteen een woordspeling, want
'cyn' wordt op dezelfde manier
uitgesproken als 'sin', wat zonde
betekent.
Deze zondige madam heeft
net een vrolijk proces achter de
mg dat 13 volle dagen heeft ge
duurd en zo'n 100.000 pond ge
kost. Volgens de politie, die
Cynthia afgelopen jaar 42 dagen
lang in de gaten had gehouden
(een operatie waarvan de kosten
ook al op zo'n 150.000 pond ge
schat worden), leidde Madam
Cyn op Ambleside Avenue No
32 in het Zuidwest-Londense
Straatham het afkeurenswaar
dige bestaan van ordinaire bor
deelhoudster.
Wel 30 agenten van Coitus
Interuptus (dat is de bijnaam
van een bepaald team van de
Londense zedenpolitie) deden
op 30 mei 1986 volkomen onver
wacht een inval in het huis van
Madam Cyn. 'Toevallig draaide
daar net een van haar populaire
feestjes op volle toeren.
De gasten waren overwegend
ouwe heren, onder wie enkele
wijze dominees, deftige ambte
naren, geleerde rechters, advo
caten, gepensioneerde leden van
het politiekorps en gedistin
geerde zakenlieden. Zij verkeer
den in het gezelschap van een
stel nog betrekkelijk jonge da
mes die volgens de zedenpolitie
hun vleselijke diensten aanbo
den tegen contante betaling.
Madam Cyn superviseerde
dit feestje dat door de zure
agenten prompt „een seksparty"
werd genoemd. Nu is er geen
enkele Britse wet die het op
touw zetten van dergelijke parti
culiere bijeenkomsten verbiedt,
zolang de organisator er niets
aan verdient. Doet die dat wel
en bovendien nog geregeld, dat
kan hij of zij voor het gerecht
gesleept worden.
Dit laatste overkwam natuur
lijk Madam Cyn. Alle landelijke
kranten volgden uitvoerig haar
sensationele proces. De Britten
snoepten er iedere dag even gul
zig van bij het ontbijt en het
avondeten. Want in de Lon
dense gerechtszaal bleef geen
enkel smeuïg detail verborgen.
Diverse klanten en medewerk
sters van Madam Cyn vertelden
alles over de feestjes die gere
geld plaatsvonden m Ambleside
Avenue 30.
De invitaties die door Cyn
thia Payne werden verspreid,
noemden haar woning 'Het
Huis van de Duizend en Eén
Geneugten'. Alle getuigen na
men het op voor Madam Cyn.
Een nette heer van 85 zei dat hij
naar haar feestjes ging voor de
lol. „Op mijn leeftijd krijg je
makkelijk last van eenzaam
heid," vertelde hij. "Je seksuele
vermogens zijn ook niei|
dat. Cynthia's feestjes
voor mij ideale theraj
opkikkertjes."
De Britten vonden
proces van Madam Cm
waar festein. Er werd otf
praat op de tv. „Waar hel]
laatst weer gezien? Och
Madam Cyn!" Want »0
Britten is seks nog altijd
chertje. Er eerlijk oven
doen ze niet gauw. Korl
toch te berde, dan is het
kluchtige ofwel in
zin. Vanwege een of and
wijking proberen ze el
van te overtuigen, dat
au sérieux dient te wordet|
men.
Door Rogor Slir
Madam Cyn, die
haar trotse boezem volj
gevers
Art
Door PU
De Ariane werd voor h<
vember 1979. Die eerste st
middels zijn er achttien
van er vijf mislukten. Da
een vrij normaal verschi,
nieuw programma.
bollig roodborstje, werd)
sproken. Op de beklaagd:
had zij heftig ontkend dj
woning een bordeel wf
mag toch zoveel feestjes I
als ik wil?" vroeg ze vera]
digd. En dat een van haal
welijke gasten helemaal!
was gehuld, had ook nilal
tekenen, want zelfs de b
van York draagt tegen»
leren mantelpakjes, en tl
mag, mogen mijn gasten o
De jury van 4 dames t
ren gaven Madam Cytl
schot van gelijk. Het pub
de gerechtszaal applaudis
Madam Cyn ging tevrefc
huis en vierde haar ovenj
op de politie met een fa
ze er nog nooit een op t(
gezet. Haar film, 'Person
vices', met Julie Walters|
rol van Madam Cyn,
Groot-Brittannië verti
den. In West- Duitsland is|
te zien en in april komtl
Londen.
Regisseur Terry
nationaal bekend wegi
Monty Python-televisid
baseerde deze film op It
'An English Madam', g
ven door de steengoede 1
romanschrijver Paul Baili
verscheen afgelopen jaar.l
Madam Cyn een gevd
straf van 6 maanden Ul
zeten wegens een andetf
als bordeelhoudster dat)
had verloren.
Cynthia Payne heeft i
boek en die film al 60.00
verdiend. Ze is ook ved|
ger geworden - zo
ze volgens het conservatt
gerhuistid Nicholas Fd
eigenlijk een decoratie -i
Hij voegde er direct aa
hij dit als een grapje I
maar je kan nooit welt
de Britten zijn toch
crieten!
TlllllllllllllllllllllllllllUIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIillllllllllllllllllllllllll I
In haar belangwekkende
studie "Life in Scotland' ver
telt Rosalind Mitchison dat
rond de eeuwwisseling de
Kerk van Schotland (The
Kirk) een lijst had samenge
steld van soorten werk die op
zondag beslist niet mochten
worden verricht.
Die lijst vermeldde ook:
beating your wife. The Kirk
had er geen bezwaar tegen
dat een Schot z'n vrouw een
stevig pak slag gaf als hij dat
nuttig en nodig oordeelde
maar niet - dit zij herhaald -
niet op Zondag. Veel aardi
ger dan The Kirk komt The
Police te voorschijn uit Ro
salinds verslag van het leven
in Schotland. Sommige poli
tiepostenvertelt ze, hadden
een speciaal soort kruiwagen
aangeschaft voor het vlot en
komfortabel thuisbrengen
van hen die het Water des
Levens te gulzig hadden ge
dronken.
De politie was toen al des
dronkaards beste vriend. Na
dit kruiwagenrelaas ver
wachtte ik het verhaal te ho
ren van de legendarische
Andrew McTavish maar Ro
salind vertelt geen grapjes,
alleen historische feiten.
Toch is het een historisch feit
dat Oom Agent Andrew
McTavish eens een keer
moest wekken toen hij lag te
slapen in de sneeuwheuvel
tegenover de herberg.
Eenmaal vertikaal zaa An
drew tot z'n schrik een|
kere vlek in de
voelde de nodige pijn1*
rechterheup. Zeer i
stak hij de hand in de jl
zak, voelde nuttigfe»J
keek de hand daarop'-
keurig en riep
The Lord be praisei'J
maar bloed, m'n fles
heel.
Rosalind heeft gelijkI
het Water des Levens, J
Gaelic Uisge Beatha'f
Whisky, zoals mij he'll
verminken is een boek!
te schrijven, dikker ét'1
Life in Scotland, w®"!
kan ze beter overWf
Andrew. Voor je hef
je in de Geschiedenis #1
Water des Levens ooi 1
met de ballade van 1*1
of Kirrimuir en je k»si
Rosalind niet verlai¥t
ze in biezonderheden
uitbrengt over tik j
hung lads' met hu»'
dat 'o standing cock W|
conscience' en hun
drinking - song van"
pletten waarvan de
nog krenkend tiras
salind, toevallig ook
minee's dochter:
The minister's dochter was there toe
and she gat roarin'fu,
sae they doubled her o'er a bale o' hay
and bulled her like a coo.
Een Ariane-3 raket gaat
van start met twee satellie
ten onder de neuskegel.
«••'y
M 1
Joh"1
Op een' steenworp afstand
Europese kunstmanen on two
Door Piet Smolders
IN Noord wijk, direct achter
duinen, ligt een uitge
strekt en nog steeds
Broeiend complex van ge
houwen die, hoewel op een
steenworp afstand van de
Noordzee, weinig te maken
hebben met de verkenning
van zeeën en oceanen, waar
mee de Hollanders in de loop
oer eeuwen zowel roem als
Beldelijk gewin binnenhaal
den.
Nee, voor de mensen die
™er werken is een andere
««aan belangrijk, een die
Jaar dertig jaar geleden
°°r het eerst werd ontslo-
«n: de oceaan van de ruim-
"f'.Het gebouwencomplex is
rf van ESTEC, het Euro-
t u ®pace Research and
i ®ïmol°gy Center. ESTEC
.het belangrijkste onder-
eel van ESA, het European
Agency of het Euro-
jjfr® ruimteagentschap, dat
i964 werd opgericht.
<ioÜ+ een organisatie
"len Europese landen die
men ruimtevaartprojec-
den V°°r .vreedzame doelein-
n realiseren op basis van
n iearbudget dat in 1990
