Hoe ver gaat het recht op zelfdoding?
Wim Kersten al 25 jaar de onbetwiste meester
Paul Simon
muzikanten
biedt zwarte
alle ruimte
INTEGERE AVONDVULLENDE DOCUMENTAIRE VAN DE AVRO
I C I I I
NEDERLAND 1
NEDERLAND 2
Geloofwaardig
Redenen
Zitting
DINSDAG 3 FEBRUAR11987
iambone
DEN BOSCH - Voor
uit, laat ik meteen met
de hamvraag in huis
vallen: waar moet
goed carnavalsreper
toire aan voldoen?
Wim Kersten hoeft er
niet eens voor te gaan
zitten. Het antwoord
behoort duidelijk tot
zijn parate kennis.
Vluggertje
IN SP AG 3 FEBRl!
Siiskc gji Wiskc:
I
Rooie rozen
T2
PAGINA GIDS
Cabaret
Hoogdravend
Door Jan Koesen
HILVERSUM - Mag een vol
wassen, intelligente, kernge
zonde en fatsoenlijke man zelf
bepalen wanneer hij het leven
uit wil stappen? Mag hij tegen
zijn wil in opgenomen worden
in een inrichting? Mag hij des
noods na toestemming van de
rechter daar een half jaar
vastgehouden worden? Heeft
de overheid de plicht het indi
vidu desnoods tegen zichzelf te
beschermen?
eze en dergelijke vragen
worden vanavond aan de orde
gesteld in een avondvullend
programma van de AVRO, ge
titeld, 'Als je dit leest ben ik er
niet meer.'. De uitzending be
staat uit drie delen. In deel een
wordt een man, Johan Vergeer
genaamd, na een zelfdodings
poging opgenomen in een zie
kenhuis en daar vastgehou
den. In deel 2 zien we zijn ge
vecht tegen de inrichting met
als slot een rechtszitting, com
pleet met meervoudige kamer,
officier van justitie en advo-
kaat. Deel 3 is een recht
streekse discussie door de des-
kundigen die aan het pro
gramma hebben meegewerkt.
Het bijzondere aan dit pro
gramma, door René Stokvis
gemaakt, is dat alles echt is, op
enkele details na. Zo is bij
voorbeeld de naam veranderd
van de man om wie het gaat,
om redenen van privacy. De
zaak zelf is echt. De psychia
ters spelen zichzelf, de recht
bank speelt zichzelf, de ver
plegers spelen zichzelf, ja,
zelfs de patiënten uit de in
richting (Ermelo) spelen zich
zelf. Het verhaal is totaal
authentiek, alleen de hoofdrol,
die van Johan Vergeer, wordt
door een buitenstaander ver
vuld.
Deelnemers hebben dan ook
geen voorgeschreven dialogen,
er zijn geen krachtige scènes
gecreëerd terwille van het ef
fect, nee, we kijken als het
ware vanuit een hoek van de
kamer mee, luisteren mee,
volgen iemand op een lijdens
weg, en we blijven zelf mach
teloos. Er zijn geen fraaie
shots, er wordt niet behendig
in gemonteerd. Regie noch
techniek heeft de registratie
gekleurd. En het resultaat is
daarom volstrekt geloofwaar
dig. Niemand die deze doku-
mentaire gezien heeft, kan
zich onttrekken aan een stel-
lingname. Je kunt er niet om
heen. Het onderwerp heeft,
maar dat is nu misschien al
begrepen, niets te maken met
euthanasie, want lichamelijk
mankeert Johan niets.
Het thema is zelfbeschik
king en de grenzen daarvan.
In deel een maken we kennis
met de nog bewusteloze Johan,
opgenomen in het ziekenhuis,
met leeggepompte maag en
artsen rond zijn bed. Poging
tot zelfdoding. Routinegewijs
wordt de ziekenhuispsychiater
erbij gehaald.
Maar Johan wil niet praten.
Johan vindt dat niemand iets
met zijn beslissing te maken
heeft. Hij doet immers nie
mand kwaad, hij is geen mis
dadiger, hij heeft zijn redenen
uit het leven te stappen en hij
vindt dat het ziekenhuis met
een de deur voor hem moet
opendoen, zodat hij naar huis
kan gaan, en het opnieuw kan
proberen, maar deze maal
„wordt het een betere poging."
Bij stukjes en beetjes komt
zijn verhaal er toch uit. Hij is
42, gescheiden, een dochter
van 16, een zoon van 20. De
dochter is getrouwd, verneemt
hij van de buren. Hij heeft nog
geen uitnodiging ontvangen,
hij weet alleen dat zijn
schoonzoon Frank heet. Ook
bij zijn werk heeft het noodlot
toegeslagen. Amerikanen heb
ben het bedrijf overgenomen
en Johan gezet op een post die
hij volstrekt niet aan kan. Hij
is alleen, heeft geen relaties.
Voor de rest is hij gezond van
lijf en geest. Hij drinkt niet,
gebruikt geen drugs, hij is al
leen enorm depressief. En hij
constateert dat op deze wereld
niemand hem meer nodig
heeft en hij kan op zijn beurt
de wereld best missen.
De Wet voorziet in zulke ge
vallen. Er komt een tweede
psychiater bij en Johan wordt
in bewaring gesteld, hetgeen
hij ervaart als een opsluiting
en mishandeling. Een vlucht
poging mislukt. Voor verlen
ging moet de rechter toestem
ming verlenen. En Johan weet
dat hij een half jaar geen kans
zal krijgen om zichzelf van het
leven te beroven als de rechter
zulks bepaalt.
Dan krijgen we een heuse zit
ting, in vol ornaat, alleen zon
der publiek. De Officier vor
dert dwangverpleging, zich
beroepend op de psychiaters
die van een eenmalige depres
sie spreken die wellicht door
therapie en medikamenten
verlicht kan worden, alleen,
Johan werkt niet mee. De af
loop zal ik niet verraden, op
verzoek van de regisseur. Al
len die aangetreden zijn in de
dokumentaire verzamelen
zich voorts in een panel waar
over de zaak wordt nagespro
ken.
René Stokvis maakte vorig
jaar een documentaire over
euthanasie bij een baby. „Ik
ben zelf een leek, en ik heb
uitsluitend geprobeerd om zo
integer mogelijk weer te geven
wat er gebeurd is. Ik heb na
drukkelijk toestemming aan
alle betrokkenen gevraagd,
Carnavalsliedjes zijn
Toch is het volstrekt dui
lijk dat Stokvis' hart naar
han Vergeer uitgaat. Het
dan ook bijna onmogelijk
geen partij voor hem te kies
Ook de kijker ervaart de pi
chiatrie en de rechtbank
bemoeiziek en vijandig. M
René Stokvis heeft deze
autoriteiten niet echt will
aanklagen. Zijn film is niet
beschuldiging van het syste
bedoeld, toch ontkomt
niet aan deze conclusie.
Stokvis: „De rechter he
zich moeten refereren aan
adviezen van de deskundig
zijnde de psychiaters,
particuliere mening doet n
ter zake. De psychiaters will
op zijn minst dat Johan li
een kans geeft om zijn lever
redden. Per slot zijn heel
suicide-kandidaten achtei
blij geweest dat er ingegrep
is tegen hun wil. Velen zijnl
handelbaar gebleken, ook
ontkennen ze dat hevig."
jtromtht
ml mht
POtihd
Door Tom Smeets
Wim: „Op de eerste plaats
vind ik dat je een tekst
moet hebben waarin je
iets hebt te zeggen. Je
hoort zoveel dingen.Ik
zal geen namen noemen,
maar het is soms zo leeg.
Met melodieën die ontzet
tend vlak zijn en cliché
matige teksten."
Op die manier kom je niet tot
iets, vindt hij. „Ik probeer al
tijd een beetje gezellige tekst
te maken en een leuk melo
dietje. Nou heb ik het voordeel
dat ik niet zo sterk ben in mu
ziek. Ik ben daar vrij eenvou
dig in, omdat mijn kennis niet
verder gaat. Louis van Dijk zei
altijd tegen mij 'Jij kunt veel
beter een carnavalsschlager
schrijven dan ik, want ik
maak het veel te ingewikkeld'.
Dan is het inderdaad niet
goed."
Vraag twee ligt eveneens
voor de hand: hoe moet het
niet? Wim: „In elk geval moet
het nooit grof zijn. Daar wordt
toch wel eens misbruik tegen
gemaakt. Ik ben daar niet
voor. Je kunt best onder elk
aar een mop vertellen of een
geintje maken, maar als je dat
via de media gaat doen...
Daar ben ik nooit zo'n enthou
siasteling voor geweest."
Het moet volgens hem ook
niet te vlak en nietszeggend
zijn. „En dat is het ook nog al
eens. Je hoort zo vaak van 'we
hebben een feestje...', of 'we
hebben een cafeetje.Ja, dat
weet ik ook wel, maar daar
kun je geen 25 jaar mee aan de
gang blijven. Je moet een goed
idee hebben en daar zit ik al
tijd op te spinnen."
Pratend over hoe het niet
zou moeten, wil hij liever geen
namen noemen. Dat doe ik dan
maar. Die van André van
Duin bijvoorbeeld, een van de
Noord-Nederlanders die in
carvanal een makkelijke
schnabbel menen te zien. Heel
diplomatiek zegt Wim eerst:
„Ik heb groot respect voor An
dré van Duin."
Maar dan: „Eigenlijk zou hij
zich niet met carnaval moeten
„Het is essentieel dat wij de wereld in
trekken. We lossen het apartheidspro
bleem niet op door het te negeren
The unholy
garden
Vanmiddag heeft de At
opnieuw een oude film I
de Engelse acteur Roti
Colman op haar progra
staan: The unholy gar,
Colman speelt hierin
avonturier, die op de vlJ
is voor de autoriteiten.
zoekt een veilig heenkoq
in de Sahara, waar de
van een Franse baron
in tweestrijd brengt.
Als je dit
leest.
Paul Simon: zichzelf weggecijferd omwille van anderen.
- FOTO AN
Door Wim van Leest
DE MEESTE buitenlandse artiesten leren,
voordat ze een Nederlands podium betreden,
nog gauw even een mondje Hollands. Want
het staat zo leuk om de fans te verrassen met
'denkoewel' of 'koeieavond'.
Paul Simon had tijdens zijn twee concerten
in Ahoy ook een oer-Hollands woord in zijn
vocabulaire zitten: apartheid. En dat woord
zal ook elders op de podia moeiteloos ver
staan worden, want apartheid is het enige
Nederlandse woord dat alle taalbarrières
doorbreekt.
De concerten van Paul Simon zondag en
gisteren in Rotterdam stonden in het teken
van Pauls laatste elpee 'Graceland' en vooral
in het teken van Zuid-Afrika. Simon om
ringde zich met louter Zuidafrikaanse muzi
kanten en hij trad herhaaldelijk terug om die
muzikanten alle ruimte te geven. Zodoende
konden we genieten van gastoptredens van
Hugh Masakela en Miriam Makeba en vooral
van de tienkoppige zanggroep Ladysmith
Black Mambazo onder leiding van een wer-
kelij k magistrale Joseph Shabalala.
Er is veel te doen geweest over de weg die
Paul Simon gegaan is voor het tot stand
brengen van zijn elpee 'Graceland'. Hij toog
voor die plaat naar Zuid-Afrika en maakte
er opnamen. Dat ging dwars tegen de cultu
rele boycot van Zuid-Afrika in en er gingen
al stemmen op om Simon op grond daarvan
maar op de zwarte lijst te zetten. Het African
NAtional Congress verklaarde Simon zowat
de oorlog omwille van het schenden van de
Zuidafrikaanse boycot. Pas toen Paul Simon
in een brief aan de Verenigde Naties expliciet
zijn afkeer van het Zuidafrikaanse apart
heid-systeem had neergeschreven trok het
ANC die bezwaren in.
In theorie mag het bezwaar tegen Simons
handelwijze wellicht juist zijn, maar in de
praktijk van de elpee 'Graceland' en van het
podium blijkt het allemaal niet meer te klop
pen. 'Graceland' en de concerten in Ahoy
doen meer aan bewustwording dan menig
boycot. 'Graceland' en de zondag gestarte
Graceland-wereldtoernee laten de stem van
de zwarten van Zuid-Afrika horen. Die stem
vertelt van leed en strijd, maar ook over le
ven van alledag. Bovendien is er muziek, die
de moeite van het horen meer dan waard is.
Juist door met deze muzikanten een we-
reldtoemee te ondernemen, drukt Paul Si
mon ons nog eens op de realiteit van wat
Zuid-Afrika en apartheid werkelijk zijn.
Mensen die in eigen land hun mening niet
kunnen uitspreken, moeten de wijk nemen
naar buitenlandse podia om daar gehoord te
worden. Tijdens een gezellig avondje uit in
een stampvolle concertzaal verwacht je geen
militante stellingname. Die stellingname was
er zondag en gisteren in Rotterdam wel dege
lijk en hij was zo overtuigend dat Simon en
zijn zwarte muzikanten moeiteloos de zaal
achter zich kregen. De in muziek vervatte
boodschap liet niets te raden over. Apartheid
Onder de titel 'Als je|
leest, ben ik er niet
wijdt de AVRO een the|
avond aan de rechten
psychiatrische patiën
Het programma is ofl
bouwd uit een gedra
geerde documentaire enl
rechtzitting. De titel van'
programma werd ontle
aan een afscheidsbrief, j
de hoofdpersoon in de
de 42-jarige Johan Verd
schreef aan zijn zus
voordat hij een einde xh
zijn leven probeerde te n l
ken. Zijn poging misli I
echter. Tijdens een gedwj
gen opname in een psycb
trisch ziekenhuis, ber
Vergeer zich op het recht|
zelfbeschikking. De
chiaters betwijfelen
zijn vrije keuze, omdat
scheidingsproblemen
moeilijkheden op het
Vergeer in een labiele
stand hebben gebracht,
eindelijk moet de
een rechtzitting
een mens het recht heeft
leven te beëindigen. In
sluiting op deze then
avond volgt in Telev
een discussie met deskunl
gen over deze probematieD
Zolang Je nog
koeien
De IKON presenteert
haar zendtijd een Deense
koper
gravure
koeie-
maag
open
plaat
is een mensonterend systeem en de zaal wai
het daar roerend mee eens.
Muzikaal gesproken staat deze toernee vai
Simon en zijn Zuidafrikaanse vrienden oj
hoog niveau. Hugh Masakela en Miriam Ma
keba -beiden krijgen al bijna 30 jaar geen
toegang meer in hun vaderland- lieten ii
eigen werk horen dat hun muziek een erj
hoog peil heeft. Masakela zweepte het pu
bliek op met zijn strijdlied 'Bring back Nel
son Mandela' en Miriam Makeba bezorgde de
toeschouwers koude rillingen met haar 'So-
weto Blues'. Ronduit overdonderend waren
de momenten wanneer de zanggroep Ladys
mith Black Mambazo het podium betrad
Voorzanger Joseph Shabalala is een zo inne
mende podiumpersoonlijkheid en een zo be
genadigd zanger dat het een verrukking is j—t D7
om naar hem te kijken. Zijn negen vocale be- VjVGTI llGrtGTGTL
geleiders zorgen voor een meerstemmig rit
misch decor dat het begrip 'a-capella' ver te
boven gaat. Zelden is er in Ahoy zo goed en zt
intens gezongen als door Ladysmith Blad
Mambazo.
Paul Simon zelf was tussen al die Afri
kaanse klasse-muzikanten de grote kleine
witte man, die zich heel integer staande wist
te houden. Zondagavond was de premièr
van de wereldtoernee - naast Westerse i
steden wordt ook de Zimbabwaanse hoofd
stad Harare aangedaan - en in Simons werk
van 'Graceland' was te horen dat het gezel
schap nog beter op elkaar ingespeeld moet
raken. Paul verslikte zich zelfs even in 'Yoti
can call me Al', maar het publiek vergaf hem
dat foutje met ovationeel applaus.
Met uitzondering van 'Mother and chili
reunion' was er geen ruimte voor oud werk
'Graceland' werd integraal gespeeld, maar de
hoofdmoot tijdens het ruim twee uur du
rende concert werd gevormd door muziek
van gasten. Voor de mensen die alleen Simor
wilden horen, was dat wellicht een teleur
stelling, maar wie met open oor naar Rotter
dam gekomen was, kreeg muziek voorge
schoteld die van ongehoorde klasse was.
Paul Simon toonde zich een gewetensvol
regisseur, die zijn medemuzikanten alle
ruimte gaf. Het was niet zijn concert, hij was
hooguit initiator en gangmaker.
Een artiest, die zichzelf zo kan wegcijferen
verdient alle lof en bewondering. Het zou im
mers maar al te gemakkelijk zijn geweest om
de onafzienbare reeks Simon- en Simon
Garfunkel-hits de revu te laten passeren en
zijn gastmuzikanten als decorum op te laten
draven. Nu kreeg het publiek een onver
wachte, maar vooral adembenemende kijk in
een muzikale wereld, die al veel te lang vooi
ons afgeschermd is geweest. Dat als laatste
toegift het zwarte Zuidafrikaanse volksliec
werd gespeeld, maakte eens te meer duidelijk
wat we in Ahoy gezien hadden: geen slimme
westerling die zich op goedkope manier van
begaafde zwarte knechten bediende, maai
een muzikant die zijn eigen bekendheid aan
wendde om anderen ervan te laten profite
ren.
watering
de maat
nemen
pl.
Dren
/oor oplossing zie laatste kol
ook aan de patiënten in I
melo die ik verfilmd heb. 1
heb ik geen partij willen k
zen."
I soms
zo
Chikapa 'Ray' Phlri,
gitarist In de band van Paul Slmon
moet iets schrijven dat van
Groningen tot Limburg aan
slaat. Dat vind ik echt niet zo
gemakkelijk. Maar als je een
goed idee hebt, dan is het lied
vrij snel klaar. Zoals het
'Bloemetjesgordijn', daar blijf
ik dan nog zo'n weekje mee
tobben tussen de schoenen
door. Want dat wil ik dan af
hebben, dus het blijft door m'n
kop spelen."
Wim Kersten: „Eigenlijk zou André van Duin zich niet met carnaval moeten be
moeien. Ik moet vaak om hem lachen, maar carnaval, dat neemt hij eventjes mee."
bemoeien. Ik moet vaak om
hem lachen, maar carnaval,
dat neemt hij eventjes mee.
Dan maakt hij er ook niet veel
van. Hij doet er geloof ik ook
niet veel moeite voor. Carna
val is een vluggertje voor
hem."
Wim Kersten noemt zichzelf
als artiest een laatbloeier.
Toch vierde hij al als klein
jongetje carnaval in Den
Bosch. „Ik liep al op m'n derde
jaar in m'n kieltje rond. Op
gegeven moment zegt een
goeie vrind tegen me 'wil je
niet eens een tekstje schrij
ven?' We hebben hier jaarlijks
een 'kwek-festijn' en daar
komt de carnavalsschlager uit
voort. We praten over 1968/'69.
Ik zeg tegen die man 'ik heb
nog nooit twee regels tekst
achter elkaar gezet, dus wat
moet ik daar nou mee?' We
hebben uiteindelijk ieder iets
geschreven en van de dertig a
veertig inzendingen waren we
één en twee. Zo is het begon
nen.
Dankzij de overwinning
kreeg Wim Kersten aardig
heid in het schrijven van lied
jes en ging het vaker doen.
Opnieuw won hij prijzen op de
jaarlijkse Bossche wedstrijd.
Onder meer met 'Bij ons staat
op de keukendeur'.
Wim: „Dat was in 1969. Daar
heb ik toen in Den Bosch zo'n
tweeduizend singletjes van
verkocht, opgenomen in het
Bossche dialect. Tony Bas, een
zanger uit Eindhoven, heeft
het opgepakt en die verkocht
er 30.000 singles van. Toen zijn
we met De Twee Pinten be
gonnen en hebben er zelf ook
nog eens 55.000 verkocht."
Het idee voor het duo De
Twee Pinten, dat Wim samen
met Joep Peters vormde, is be
dacht door Jack Buiterman.
Die zat wel eens in de jury in
Den Bosch en hoorde daar vol
doende bruikbaar materiaal
om op een landelijke door
braak te gokken. Het duo be
staat nog steeds, maar Wim
hield het na vier jaar al voor
gezien.
Sindsdien beperkt hij zich niet
uitsluitend tot carnavalsre
pertoire. Wim: „Ik heb voor
het Cocktail Trio geschreven,
voor Gonny Baars, voor
Conny Vink en voor Johnny
Kraaykamp het liedje 'Er is
een Amsterdammer doodge
gaan'. Ik heb ook cabaretlied
jes geschreven. Die hebben
niets met carnaval te maken.
Echt, ik heb een schat aan ca
baretliedjes liggen en die zou
ik best wel eens een keer op
een lp willen zetten. Dan krijg
je eens een andere Wim Ker
sten te horen."
Maar ondanks alle succes
sen heeft hij nooit overwogen
beroeps artiest te worden. Hij
heeft het verhaal zonder twij
fel al ontelbare malen moeten
vertellen, toch gaat hij er nog
eens rustig voor zitten als hij
zegt: „O nee, ik vind dit een
heel leuk vak om het zijde
lings te doen. Het bevalt me op
deze manier ontzettend goed.
Nu kan ik 'ja' of 'nee' zeggen,
precies zoals ik het zelf wil.
Als je het honderd procent
professioneel zou doen, zou dat
veel moeilijker zijn. Dan ben
je zo ontzettend afhankelijk
van platenmaatschappijen,
van het maken van hits en
dergelijke. Daar krijg je
maagzweren van. En nu krijg
ik dat nooit."
Van een schoenenzaak - z'n
eigenlijke vak - kennelijk ook
niet. Lachend: „Nee hoor, dat
doe ik al 25 jaar, dan moest ik
hem hebben, hè."
Terug naar het carnavalsre
pertoire. Hoe vindt hij het om
steevast als de onbetwiste
meester te worden afgeschil
derd? Wim: „Ja, dat zeggen ze
wel en daar ben ik eigenlijk
ook wel blij om. Er wordt veel
voor carnaval geschreven dat
echt zo maar in elkaar wordt
gegooid. Ze zeggen wel eens
tegen me 'jij schudt het uit je
mouw'. Nou, laat ik je zeggen,
ik schud helemaal niets uit
m'n mouw. Het valt helemaal
niet mee om een beetje zinnige
tekst te maken. Het hoeft niet
hoogdravend te zijn, maar je
kunt op z'n minst trachten om
iets te zeggen. Iets leuks mee
geven, zodat het een gezellige
meezinger is. Ik doe daar echt
altijd mijn best voor. Daarom
heb ik er ook weinig zepers bij
denk ik. Heel veel van m'n
stukken zijn evergreens ge
worden."
Een daarvan is 'Het bloe
metjesgordijn'. Wim: „Dat is
een leuk liedje. Weet je hoe ik
daar ben opgekomen? Ik had
toen een buitenhuisje in
Vught. Op een ochtend werd
ik wakker en zag op mijn
slaapkamer het bloemetjes
gordijn hangen. Ik zeg zo te
gen m'n vrouw 'zo'n gordijn,
dan heb je eigenlijk best een
fijn leven... Dat hangt daar
maar de hele dag in de zon, ik
zou eigenlijk best een bloe
metjesgordijn willen zijn'.
Twee dagen later was het stuk
er."
Het schrijven van het liedje
vindt hij niet zo'n klus. Moei
lijker is het krijgen van een
bruikbaar idee. „Ik heb laatst
een stuk gelezen van Ivo de
Wijs en die zei 'carnaval, daar
begin ik niet aan, want dat is
me te gemakkelijk'. Dat vind
ik helemaal niet waar. Wantje
Een andere evergreen is
'Woensdagmorgen krijg je
rooie rozen'. Zou dat autobio
grafisch zijn? Wim moet la
chen, maar zonder verder echt
antwoord te geven op die
vraag zegt hij„Dat stuk heb
ik direct na carnaval gemaakt.
Maar weet je dat er altijd
meer rozen zijn verkocht dan
platen?"
Toen het plaatje 1975 uit
kwam, stond zijn hele huis
van boven tot onder vol bloe
men. Wim: „Ik geloof dat ik 37
bloemstukken heb gekregen,
allemaal van bloemenwinkels
en groothandelaren, overal
vandaan. Er was een man uit
Breda die had een rozenkwe
kerij. Die stuurde me vijftig
Baccara's. Die had meer als
zevenduizend rozen verkocht!
In heel Zuid Nederland was
geen roos meer te krijgen. Die
bloemenmensen hebben er de
klapper mee gemaakt, ik niet
eens zo."
Het bloemen-effect is er nog
steeds. Hij vertelt een verhaal
van een bar-eigenaresse in
Den Bosch die hem eens vroeg
op dinsdagavond om midder
nacht aan de klanten rozen uit
te delen. „De dames stonden te
janken. Ik stond daar met een
bos rozen en gaf al die dames
een roos. Het was gewoon aan-
doenlijk."
Optreden doet hij niet zo
veel meer. „We hebben het
veel gedaan, maar we zijn nu
op een dusdanige leeftijd dat
we het sterk gaan beperken. Ik
heb niet meer de behoefte om
nog iedere dag het land in te
gaan."
Zelfs carnaval betekent niet
zo veel meer voor hem „Ja, dat
is ook zoiets. Twintig jaar ge
leden betekende het meer dan
nu. Vroeger zagen we het bed
wel eens niet, maar dat doe ik
niet meer. Je wordt wat ouder
en gaat alles relativeren. Maar
ik vind het nog steeds drie ge
zellige dagen, heel genoeglijk,
al zijn ze zo om."
Tegen het feit dat ze het te
genwoordig in het hele land
doen, heeft hij geen enkel be
zwaar. „Ik ben wel eens in
Amsterdam op zo'n feest ge
weest. Best leuk, maar anders.
Wij hebben in Den Bosch een
traditie van meer dan honderd
jaar en een echt protocol. Dat
hebben ze daar niet. Fouten
kunnen ze dus eigenlijk niet
maken."
