FORSCH EN KLOEK, ANTWOORDDE DE PRINS; IN ZACHTE ONTROERING DE PRINSES' Nederlandse volk liep uit voor huwelijk van de eeuw Juliana en Bernhard 50 jaar zij aan zij GELEIDELIJK AAN ZUN WU HET SAMEN EENS GEWORDEN EN WEL ZÉÉR EENS' WOENSDAG 7 JANUAR11987 EXTRA Alcohol Donderdag 7 januari 1937. Het weerbericht beloofde van alles. Behalve een oran- jezonnetje. ^ikke benen F ranco-uniform Piet Hein Twee werelden -T4Q de mazen van dewet geglipt, en werden op vterlei wijze bevoordeeld. Dennwetende, die blindelings ht nationaal socialisme had aanbeden werd zwaarder gstraft dan een ontwikkeld emand die gezien zijn staus in de maatschappij zijrhachje op uitgekookte wij a wist te redden. Ook de kwesti van 'De Zwarte Weduwe' oept veel twijfels op en za als een zwarte bladzijde ironze va derlandse geschieónis voor altijd geboekstaafi blijven. Hoe is het mogelij kdat deze vrouw, die zoals geleken is voor de oorlog reed al con tactpersoon optrad voor de zogenaamde 'vijfde:olonne' en informatie dooraf aan de vijand, een pensien van haar man werd toegkend Menige Nederlander vraagt zich af hoe het moglijk is geweest dat de regeri.g van destijds, gekozen dar en voor het 'volk', een <erge- lijke beslissing heeft kinnen nemen zonder ooit de ktzers te hebben ingelicht. De persoon die op 21 no vember 1986 voor het rge- ringsgebouw in Den Hiag tegenover de verslaggevers z'n gal spuwde sloeg de sUj- ker op de kop. Hij had in le ven verschillende concei- tratie-kampen de oorlg doorgemaakt maar mot nog steeds vechten bij e overheid voor een pensioei van oorlogsgetroffenen, ter wijl 'De Zwarte Wedvwé het in de schoot wordt ge worpen. Die demonstrant was maar een 'Jan me de Pet'. Het lijkt wel of de heren in Den Haag bang zijn »oor elkaar om dit pensioen on- I gedaan te maken. Niemand durft 'de kat de bel aai te binden'. Het zou een opos- sing zijn als alle bezittinjen van 'De Zwarte Weduwe werden verbeurd verklaird om hiermede het onrerht- matig verkregen pensioen met de Staatskas te verefe- nen. Laat haar dan maarle ven van de Bijstand waar mede zoveel 'goede Nedir- landers' worden afg- scheept. Dan zal zij, de mg steeds sympathie toon: voir het nationaal socialisme wel een toontje lager gaar. zin gen. Alle vezetsgroepen zijn nu massaal gemobiliseerd om hun grieven omt-ent deze affaire aan de huiiige regering te uiten. IViar waar blijven de jongereniie de laatste jaren steeds 1e- reid zijn te demonstrerene- gen kruisraketten en dere- lijke? Die voor miljoenn schade aanrichten waarwor wij allen moeten opdraifen. Zij demonstreren tegel de komst van de Amerilanen welke notabene ons d be vrijding hebben gebacht. Het zou meer wenseijker zijn dat ook zij eensgzind hun afkeer omtrent de kwestie 'De Zwarte Wdu- we' aan de regering bkent maakte. Naar verluidt heef de huidige regering er rroeite mee om 'De Zwarte Wedu we' haar pensioen te oitne- men want dan zou de reihts- staat in het geding konen. De regering mag de gevol gen niet onderscheten welke te verwachten zijl uit de kringen die permaient tegen het destijds genonen besluit waren en het her.ien hiervan op de lange ban wordt geschoven. Wat isnu het belangrijkste, de aak naar tevredenheid voorde massa te herzien en tiet recht te dienen of het m- recht ten gunste van lie éénling onaangetast laten. Als het laatste zou worèn nagestreeft dan zal het ver trouwen in de regering, Qi- geacht uit welke politiée partij deze wordt sameng- steld, ernstig worden ge schaad. Een foutieve besli sing in deze kwestie zal in ie toekomst wel verge*»» maar nooit vergeten wil den. Oudenbosch, H. Meeuwisse LEERZAME die discussie over alcohol. Maar ieder burger weet: minder alee holgebruik, gevolg: minde inkomsten-accijns (finao I ciën) minder handel (econo mie) en wél minder misèri (volksgezondheid), dus zor gen voor 3 ministers. Elke actie in deze heeft een reac tie tot gevolg. De regering bepaalt de Marschroute. Aangezien geld hier dé rol speelt is beperking alcohol gebruik een heet hangijzer. Afgelopen ptriode in de landelijke pers ten verkoop methode alcohd: 'De ogen drinken het eerst' en een voorbeeldfunctii van de overheid in de Tweede Ka mer waar de maatregel werd genomen door dhr. Dolman. Er zijn tijdens de Capitool-discussË onjuist heden verteld m.}.t.: accijn zen, reclame, voorlichting/ controle, gebruik beschik baarheid alcohö, aantal probleemdrinkers. Jammer in zo'n interessant urogram- ma. Roosendaal, G. Steihns Door Mick Salet „Krachtige, tijdelijk wellicht stormachtige wind. Betrokken, tot zwaar bewolkt. Waarschijn lijk regen." Maar dat was geen reden om thuis voor de buis te blijven. Nogal logisch. Er was- nog geen televisie. Wie niet wilde wachten op het Polygoon-jour- naal in de bioscoop, moést dus de deur wel uit om iets te zien van het huwelijk van kroonprinses Juliana en prins Bernhard. Tienduizenden toeschouwers trein den en tramden naar het centrum van Den Haag. Met de regen viel het geluk kig nogal mee. Het motte meer dan dat het stortte, zodat maar weinig para plu's het uitzicht op de gouden koets bedierven. De mooiste stekjes langs de route waren al bezet. De fanatiekste fans hadden zich daar 's nachts al in een de kentje gerold. Wie warm loopt voor het vorstenhuis, laat zo'n nachtvorst koud. En koud was het. Zelfs zo, dat konin gin Wilhelmina had gezegd dat Juliana onder haar bruidsjapon een dubbelge- weven jaeger onderjurk moest dragen. De rest van het bruidstoilet had Ju liana zelf gekozen. Voor een onge schoold oog was het gewoon een witte bruidsjurk met een sleep van vijf me ter lang. Maar de kenners wisten beter. Juliana droeg een robe van ivoire sa tijn peplum en een tulen sluier waarop een rand van zilveren rozen was gebor duurd. Het moest aan een Grieks ge waad doen denken. Zei de ontwerpster. En prins Bernhard? Hij kon, naast een zwart pak, kiezen uit drie unifor men. Een maand voor het huwelijk was hij bij koninklijk besluit benoemd tot luitenant ter zee der eerste klasse a la suite van de koninklijke marine, tot kapitein a la suite van de koninklijke landmacht en kreeg hij de titulaire rang van kapitein bij het Koninklijk Nederlandsch-Indische leger. Bernhard, liefhebber van militaire pracht en praal, koos voor het uniform van de landmacht en verscheen als rit meester van de blauwe huzaren. Zon der hoge hoed. Met een zwarte bere- muts. Even voor elven stapte het bruids paar in de gouden koets om van paleis Noordeinde naar het stadhuis te rijden. Daar werden ze door de Haagse burge meester De Monchy in de echt verbon den. „Bruid en bruidegom, gij zijt voor mij, ambtenaar van den burgerlijke stand, verschenen, opdat uitvoering zal worden gegeven aan uw voornemen om in het huwelijk te treden. Nu aan de formaliteiten, bij de wet voorgeschre ven, is voldaan en de afkondiging van het huwelijk zonder stuiting is verloo- Uan Pu nnrrLm *-i O -r*r4 n HAtvnvuna Hl De huwelijksinwijding in de Haagse St. Jacobskerk door de oud-hofprediker W. Weiter. - FOTO ANP pen, bestaan er geen bezwaren tegen thans tot de voltrekking van uw huwe lijk over te gaan, mits de moeder der bruidegom en de moeder van de bruid hare toestemming verleenen." Dat deden prinses Armgard en ko ningin Wilhelmina, zodat bruid en bruidegom elkaar het ja-woord konden geven. Een sprookjeshuwelijk? Nu was het echt. Bij het licht van twee kaarsen werd de huwelijksakte getekend en kreeg Bernhard het gebruikelijke trouw boekje. Hetzelfde boekje als een mo daal bruidspaar kreeg, al was er wel iets aan de indeling van de bladzijden veranderd om alle namen en titels van bruid en bruidegom er in te kunnen proppen. De grootmeester van prinses Julia na, baron Baud, kreeg het kerkboekje en daarmee kon het jonge wettige echt paar naar de St.Jacobskerk, enkele ste vige stappen van het stadhuis. De kerk was sober versierd. De groene palmen en witte lelies rond de kansel vielen in het niet bij de vloe kende verzameling speldjes en linljes op de borsten van de heren in galakos tuum. Maar de fruitmanden en ge plukte vogelkonijes op de hoedjes van de dames zagen er bijna even feestelijk vrolijk uit als de kostuum van de Indi sche vorsten. Maar plechtige pronk of niet, hof prediker prof. dr. H. Obbink drukte de aanwezigen op het hart, dat het hier om een kerkelijk huwelijk met zuiver godsdienstig karaker ging. Hij hield het bruidspaar voor dat ieder huis, of het nu koninklijke is of niet, zijn kruis heeft. „Of een huwelijk slaagt of mislukt, hangt niet af van de vraag of de beide echtgenooten het altijd en in alles eens zijn - het aan elkander aanpassen van twee karakters heeft zijn moeilijke zij den - maar of zij samen kunnen knie len voor Gods troon met gebed en dankzegging." Alsof hij de Greet Hofmans- en Lockheed-affaire had voorzien. Daarna werd het huwelijk ingewijd door de oud-hofprediker W. Weiter. Een hoogbejaarde dominee, die met zijn lange witte baard en zijn krakende en trillende stem bijna iets heiligs aan de gebeurtenis gaf. Bij hem had prinses Juliana in 1927 haar belijdenis gedaan als lidmaat van de Nederlands Her vormde kerk. De dominee, die anderhalf jaar later Beatrix zou dopen, vroeg de prins: „Be kent gij hier voor God en allen die hier aanwezig zijn, dat gij genomen hebt en neemt tot uw wettige huisvrouw haar, wier hand in de uwe rust, haar belo vende, dat gij haar nimmer zult verla ten, dat gij haar zult liefhebben en eeren gelijk een trouw en Godvreezend man aan zijn wettige vrouw schuldig is; dat gij ook heiliglijk met haar leven wil, overeenkomstig het Heilig Evan gelie?" En Juliana kreeg de andere vraag van het huwelijksformulier. „Wederom, als in het stadhuis, klonk het bevestigend antwoord van de beide prinselijke jonge menschen. Forsch en kloek, antwoordde de prins; in zachte ontroering de prinses." Daarop zegende dominee Weiter het huwelijk, werden de ringen gewisseld en galmde het door de kerk: „U zegen God, hij stelle u tot zegen". Wie goed oplette kon zien dat sommige Duitse gasten hun lippen bewogen zonder dat er een klank uit hun keel kwam. En toen? Toen was het de beurt aan het volk om te juichen. Het bruidspaar maakte een kilometers lange tocht door de Haagse binnenstad. De route was afgezet met een levend dranghek van tienduizend agenten en soldaten, met hun bajonetten in de lucht. Niet alleen om het publiek in toom te houden. Ook uit angst dat er misschien wel een paar rooie steun trekkers voor een relletje zouden zor gen. Want feest of niet, het waren toch de donkere dagen van maximale werk loosheid en minimale sociale zekerheid. Maar crisis of niet, er was nog nie mand die een rookbom gooide. Integen deel. Langs de route stond één zingen de, zwaaiende, zwijmelende zee. Oranje boven tot onder. Na het volksfeestje trok de stoet naar paleis Noordeinde, waar een lichte lunch gebruikt werd. Na het ijs met vruchten namen Juliana en Bern hard afscheid van hun gasten. Dat was een van de kleine trucs in een grote afleidingsmanoeuvre, waar over Wilhelmina in 'Eenzaam maar niet alleen' schreef. „Een waar probleem was het vertrek voor de huwelijksreis, dit tengevolge de nieuwsgierigheid van pers en pu bliek. Natuurlijk wilde het jonge paar geheel gevrijwaard worden van op dringerige belangstelling. Vertrekken na het huwelijksmaal, zoals gebruike lijk is, werd hun dus praktisch onmo gelijk gemaakt. Zij besloten toen onder strikte geheimhouding pas de volgende dag te gaan en op hun huwelijksdag een schijnvertrek te ensceneren, het geen hun goed gelukt is. Zij vertrokken na het bruiloftsmaal per auto, reden niet verder dan de stal en slopen na enige tijd heimelijk weer terug. Die avond gaf ik voor de aanwezige jeugd een danspartijtje. Anders kan het zo 'katterig' zijn na het vertrek van het jonge paar. Toen het dansen aan de gang was, verschenen omstreeks half- tien de jonggehuwden in de balzaal! Stomme verbazing maakte zich van het gezelschap meester, evenwel slechts een ogenblik. Toen barstte het enthousiasme los. Het partijtje kreeg door hun aanwezigheid natuurlijk een bijzondere fleur." Het feest duurde tot in de kleine uurtjes. „Het was een veel te mooie fuif om van weg te lopen. We hebben ge danst tot vijf uur 's morgens", aldus Bernhard. Pas de volgende ochtend ging het bruidspaar op huwelijksreis. Om de pottekij kende pers zand in de ogen te strooien, werden er allerlei grapjes en schijnbewegingen uitgehaald. Maar het eerste station werd Krynica in de Poolse Karpaten. Er zouden nog heel wat plaatsen volgen.Boedapest, Wenen, de Rivièra, Rome, Monte Carlo en Pa rijs. Het werd een reis van drie maanden. Niemand had verwacht dat de twee zo lang op stap zouden gaan. En niemand had gedacht dat Juliana in de witte broodsweken zó zou veranderen. Bern hard toonde Juliana dat er buiten het sombere, sobere, saaie Haagse hof een wondere wereld van glamour en glitter was. Een typerende herinnering uit de mond van de prins. Toen Juliana en Bernhard aan het eind van hun lange reis in Parijs kwa men, belde Bernhard zijn tante Allene, graving Kotzebue op, en vroeg: „Wat is op het ogenblik het beste modehuis, Lanvin?" „Nee,, Lanvin is passé. Nu moet je bij Worth en Molyneux zijn." „Prachtig, zou je daar morgen met ons heen willen gaan? Dan zullen we Juliana eens een paar dingen bezorgen die er niet uitzien alsof ze door de plaatselijke naaister zijn gemaakt, hè?" Zou Bernhard, de prins die van schone schijn houdt, toen nog gedacht hebben dat hij Juliana, prinses die van eerlijk innerlijk houdt, zou kunnen veranderen meteen mondain jurkje? Vijftig jaar later weten we beter. Door Mick Salet Iet prikken van een mooie voor het huwelijk was iet zo moeilijk geweest. Koningin Wilhelmina: „De evende januari werd geko- en, omdat dit de dag was «aarop mijn ouders in het huwelijk traden." Dat was 7 januari 1878 ge veest, toen Emma (zij was i en Willem III (hij was 62) ouwden. De keuze van de bruide gom was iets lastiger ge- Veest. Het rijtje kandidaten [lonk met iedere verjaardag lie Juliana vierde sinds ze lid van de Raad van State yas geworden. Toen ze prins 'ernahrd haar ja-woord gaf, "as Juliana al 27 jaar. Het hele hof en het halve laagje hadden halsreikend aar het huwelijk uitgeke ken, Niet dat ze aan het hof hu zulke feestvierders wa tt Integendeel. Maar zon- jjer huwelijk van Juliana zou pe tekenaar van de konink- jÜke stamboom zijn laatste "»tje getekend hebben. En at woog zwaar. Wat dat betreft heeft prin- Juliana heel lang in een [kotje hangerige belangstel- gestaan. Het begon al met haar ge- oorte. Lang waren koningin Wil- elmina en prins Hendrik ftaderloos gebleven. Na lore miskraam groeide de agst dat de monarchie na 'ilhelmina alleen gered zou ten worden met een ad- ptentie: koninkrijk zoekt f®t (m/v). Kinderen geen «waar. geboorte van Juliana ,'as dan ook een bijzonder Pi'lde boodschap voor de Ne- prlandse monarchisten. En Pet prinsesje werd als een splantje behandeld. Juliana was zich daar van fwiBt. Toen ze zeventien Sar was, ging ze voor het krst zonder haar ouders op rkantie. Het was niet be taald een reisje om van te Fkebaarden, want de tocht S niet verder dan de bos- 91 rond Het Loo. Daar werd en kamp georganiseerd r°r Juliana en ëen selectie Neerlands netste meis- lp? een gegeven moment mu n van meisjes zich fwallen: „Zeg Jula, wat heb jij een dikke benen." En wat zei Juliana? „Ja hoor, dat weet ik, maar het zijn dan ook de benen waar het hele Huis van Oranje op rust." En zo was het. Juliana was het enige kind van koningin Wilhelmina en prins Hen drik. De sterfelijke stut die de toekomst van het Huis van Oranje droeg. Als zij geen moeder zou worden, zou het erfrecht langzaam maar zeker onderstoffen tot een theoretische kwestie. Toen Juliana haar eerste kwart eeuw erop had zitten, begon Wilhelmina haast te krijgen. De diplomatieke dienst werd ingeschakeld om een passende partner te vin den. Het liefst een protes tantse prins. In het Parijse circuit werd prins Bernhard van Lippe- Biesterfeld gevonden. Een Duitse prins, die zijn gebrek aan rijk en rijkdom compen seerde met een grote dosis ambitie en levenslust. Er werd een afspraakje geregeld tijdens een ski-va kantie. En, koninklijk kop- pelwerk of niet, het klikte. Of, zoals Juliana bij de ver loving zei: „Geleidelijk aan zijn wij het samen eens ge worden en wel zéér eens." De prins sloeg ook aan bij de Oranjefans, die in de cri sistijd dolgelukkig waren met het sprookjesnieuws. Bernhard was een char mante prins van 25 jaar, die wat leven bracht aan het Hollandse hof. Een snelle, sportieve prins, waarvan al snel duidelijk was dat hij soms iets té ongeremd kon zijn in de politieke porselein kast. Een week voor het huwe lijk, op oudejaarsavond, werd er op het paleis Noord einde een gemaskerd bal ge houden. Prinses Juliana, die gek is op toneelspelen, was gekleed in een heus harem kostuum. Prins Bernhard verscheen, samen met zijn broer Aschwin, in een uni form dat de soldaten van Franco in de Spaanse bur geroorlog droegen. Dat de prins en zijn vrien den als jonge honden dolden, was hooguit een schrik voor de hofdames. Maar dat uni form? Een kind in de politiek kon aanvoelen zoiets nogal hachelijk was. „Ik heb die avond telkens Juliana en Bernhard tonen zich aan het publiek na het bekendworden van hun verloving. even naar mijn toekomstige schoonmoeder gekeken en ik moet zeggen dat ze het in het algemeen bijzonder goed op nam, al was ze ongetwijfeld meer dan eens geshockeerd. Er was en is nadien ook nooit meer iets van die aard ver toond in het paleis Noordein de." Toen al was duidelijk dat Juliana en Bernhard uit twee verschillende nesten kwamen. Het zou vijftig jaar lang merkbaar blijven. Juliana bleef Juliana. Een prinses die was groot ge bracht in een koninklijk kooitje. Een bezorgde moeder die vertrouwde op een ge bedsgenezeres die haar dochter Marijke van een ooghandicap zou kunnen verlossen. Een gelovige vrouw die het doodvonnis van Willy Lages niet wilde tekenen. Een vorstin die de monarchie nieuwe fans be zorgde door de oprechte een voud die ze uitstraalde. En Bernhard bleef Bern hard. Vlot en vrij. Een jon gen die een prinsheerlijke jeugd had gehad. Een ja gende prins, die zich beter thuis voelde tussen militai ren en zakenlui, dan tussen parlementariërs en pacifis ten. Een initiatiefrijk man, die zich niet graag liet into men. Vijftig jaar later is het eenvoudig om dat voorspel baar te noemen. In 1937 werd dat niet voorzien. Sommige zaken wilde Nederland trou wens niet zien. Aan de vooravond van het huwelijk werk een galacon cert gehouden voor de gasten van het bruidspaar. Het con cert was aangeboden door een club met de alleszeg gende naam: Comité tot - FOTO ANP Luisterrijke Viering van het Vorstelijk Huwelijk. Er waren tweeduizend mensen uitgenodigd. Ze wer den verwelkomd met het Wilhelmus „waarbij de Duitsche gasten hun rechter arm ophiefen." Er werd niet of nauwelijks geprotesteerd. Alleen de di rigent van het Residentieor kest, Peter van Anrooij, gaf blijk van zijn afkeer. Hij weigerde het Horst Wessel- lied te dirigeren. Het probleem werd opge lost door een NSB-vriend, kapitein C. Walther-Boer van de Koninklijke Militaire kapel, die het stokje van Pe ter van Anrooij overnam, zo- "dat het Residentieorkest het nazi-lied toch speelde. Het publiek en de pers maakten zich hier allemaal niet zo druk om. Ook het feit dat familie en vrienden van prins Bernard het nazi-uni form droegen, was geen on overkomelijk bezwaar. En dat de prins zelf lid was geweest van de Berlijnse af deling van de gemotori seerde SS? Ach, hij zei dat hij het SS-uniform alleen had aangetrokken om zonder problemen zijn studie snel af te kunnen ronden. Niet dat hij een fan van Hitler was. Daar was toen de kous mee af. Vijftig jaar later is het eenvoudig om dat met ver ontwaardigde verbazing te lezen, maar toen was het niet zo vreemd. Dit was het Nederland van Colijn. Waar de neutraliteit zo angstvallig bewaard werd dat Den Haag Oost-Indisch doof bleef voor de alarme rende berichten uit Nazi- Duitsland. Hitler was een bevriend staatshoofd. Zelfs na de Anschluss reisde de koninklijke familie nog naar Duitsland. Het zou onzinnig zijn om dat allemaal met het beladen woord fout te bestempelen. Naïef is misschien een beter woord. De halve wereld was de kluts kwijt. Werkloosheid en inflatie. De Beurs en de Gouden Standaard. Alles stortte in als een kaarten huis. Maar crisis of niet, Neder landse burgers en bedrijven trokken de krappe beurs wijd open voor een huwe lijksgeschenk voor Juliana en Bernhard Het bruidpaar kreeg een jacht, de Piet Hein, en in pa leis Soestdijk werd een en ander verbouwd tot een prinselijke woning. Het was feest. Voor ieder een. Colijn kreeg een nieuw lintje van de koningin. Ver oordeelden, zelfs de zoge naamde 'muiters' van De Ze ven Provinciën, kregen gra tie. En de steuntrekkers kre gen een koninklijke knaak bovenop hun écht echt mini male uitkering. De vlag mocht uit. Juliana en Bernhard gingen trou wen. Even brak er een Oran- jezonnelje door de donker- dreigende wolken. En als ieder ander kijken prinses Juliana en prins Bernhard nu terug naar de vergeelde foto's van toen. Met een nostalgische glim lach. Weemoedigi maar wijzer. Vijftig jaar. Een gouden huwelijk. Als alle huwelij ken vol ups en downs. Een huwelijk tussen twee per soonlijkheden die ieder een eigen leven leidden. Vaak gescheiden. Het begon met de gedwon gen scheiding tijdens de oor logsjaren, die Juliana, met Beatrix, Irene en later Mar griet, in Canada doorbracht, terwijl Bernhard, naast Wil helmina, in Londen was. Later, toen Juliana konin gin was, stond ze vaak ge noodzaakt alleen. Een staats hoofd kan en mag niet over alles met haar echtgenoot praten. En Bernhard was vaak op reis. Voor het wereldnatuur- fonds of als Nederlands meest actieve zaken-ambas sadeur. Soms leken ze in twee aparte werelden te leven. Het duidelijkst merkbaar was dat in de Greet Hof- mans- en Lockheed-affaire. Een huwelijk tussen twee gewone mensen zou dat alle maal misschien niet over leefd hebben. Of wel? Was er méér dan het besef dat een huwelijk op Soest dijk niet kan klappen, zonder schokken in Den Haag? Was er méér dan het op treden van de sociaal-demo cratische premiers Drees en Den Uyl, die constitutionele crises konden vermijden? Er was méér. In huiselijke kring, waar Juliana en Bernhard gewoon man en vrouw zijn. In het gezin, waar ze gewoon vader en moeder en even gewoon opa en oma zijn. Er was méér. Bij de inhul diging van Juliana als ko ningin, in 1948, had men het plan om prins Bernhard ach ter Juliana de Nieuwe kerk binnen te laten komen. Toen Juliana dat hoorde, zei ze kortaf: „Mijne heren, ik ben wettig getrouwd." Bernhard hoorde en stond naast haar. En zij naast hem. Vijftig jaar lang.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1987 | | pagina 7