Cary Grant: de eeuwig jeugdige ladykiller üi 9- ancke' Speculaties in Britse pers over euthanasie George Y Medische ethiek bestaat niet Merken: MEDISCHE RUBRIEK Reclame, pas op! I A AAN DAG 1 DECEMBER 1986 T48 EXTRA OP MAANDAG1 f i Door Tom Smeets ;ary Grant zal de geschiedenis ingaan als de adykiller van Hollywood'. Meer dan een wart eeuw was hij de lieveling van een groot ubliek. 'De favoriete oom zoals iedereen die ich zou wensen', zo werd hij wel eens om- chreven. Zo'n personage speelde hij in het lerendeel van zijn films, die dan ook nooit oer voor cinefielen vormden, maar dankzij et gebrek aan pretenties wel geschikt waren ntelbaren te ontspannen. boren. Op jeugdige leeftijd sloot hij zich bij een variétége zelschap aan en ging hij mee op toernee naar de VS. Hij voelde zich onmiddellijk in de States thuis en besloot daar zijn geluk te wagen. Hij kreeg echter geen voet aan de grond in de Amerikaanse showwe reld, keerde terug naar zijn vaderland en werd - grappig genoeg - in Engeland ontdekt door een Amerikaanse produ cer. Cary Grant, die eigenlijk rchie Leach heette, werd ir. DJ in het Engelse Bristol ge- Gunsteling Gary Grant zoals men hem ch zal herinneren: de char- wnte en gesoigneerde co- édien. Cary Grant kreeg rollen in populaire musicals, operettes en toneelstukken. In 1932 werd hij gerecruteerd voor Holly wood. Al vlug werd hij een gunsteling van de filmmaat schappijen. Hij was een knap pe, vlotte jongeman die bij iedereen sympathiek over kwam. Hij kreeg dan ook rol len naast de grote filmdiva's van de jaren '30: Mae West, Jean Harlow, Mariene Die trich, Katharine Hepburn. De films die hij met deze dames draaide, waren een waarborg voor zijn eigen populariteit en succes. Cary Grant met vier van zijn vijf vrouwen - FOTO'S AP Luchthartig Cary Grant werd overwe gend gevraagd voor luchthar tige komedies en satirische ze- denschetsjes. Zijn films waren goed gemaakt en hij kreeg als hoofdrolspelers ook later de meest vooraanstaande vrou welijke partners. Voor zover hij ernstige rollen speelde, wa ren die toch weer onderhou dend van toon. Een van de beste uit dit genre was 'Indis creet', met Ingrid Bergman. Een aparte plaats in zijn car rière nemen zijn Hitchcock- films in: 'Suspicion', 'To catch a thief', 'North by North-west'. Hij speelde ook een echte dra matische rol in Stanley Kra mers 'The pride and the pas sion', maar deze film werd door de critici negatief ont haald. De dure film werd des ondanks een kassucces, want het publiek wilde in grote ge tale Cary Grant zien. Vader In 1972 maakte de eeuwig jeugdige Cary zijn laatste film, 'Walk, don't run'. In dat zelfde jaar werd hij voor het eerst vader. Zijn vierde vrouw schonk hem een dochter. De talloze aanbiedingen voor een Raadhuisplein 3 501 BG Oostburg telefoon 01170-3657 Dor niels geelt Zeiss r garantie. jen breed assortiment Zeiss-kijkers |i|d aansluit bij uw specitieke wensen. Mogen wi| u als geautoriseerd Zeiss ki| kerspecialist daarover eens adviseren? In 1938 speelde Cary Grant samen met Katherine Hepburn in de film 'Bringing Up Baby'. come-back sloeg hij steevast af. Intussen werd hij wel di recteur van een groot parfum concern. Het is typerend dat Cary Grant voor geen van zijn rol len een Oscar heeft gekregen. Als doekje voor het bloeden mocht hij in 1970 een ere-Os- car voor zijn complete oeuvre in ontvangst nemen. Holly wood kon om publiekstrekker Cary Grant uiteindelijk niet heen. Bepaald soort man Over het soort personages dat hij speelde, zei hij eens: „Als ik op het doek verschijn, speel ik mijzelf. Het is moeilij ker om jezelf te spelen. Ik deed op het doek alsof ik een be paald soort man was en ik werd die man in werkelijk heid. Ik werd mijzelf. Maar je zelf spelen, je ware zelf, dat is het moeilijkste in de wereld. Kijk maar naar mensen op een feestje. Ze spelen zichzelf, maar in negen van de tien ge vallen is het beeld dat ze van zichzelf aannemen, het ver keerde. Neem het ware beeld van jezelf aan, leer een tech niek om dat beeld weer te ge ven en het publiek schenkt je zijn trouw." Realisme Over de eigentijdse Holly- woodfilm had hij ook zo zijn ideeën: „Er zijn mensen die zeggen dat het publiek rea lisme wil. Die zeggen dat het vuilnisemmers en smerig goedkoop geweld moet zijn. Ik zie niet in waarom. Lachen hoort toch ook bij het leven. Hoogstaande komedies en ge polijste woorden, dat is het moeilijkste te schrijven en te acteren, maar het is het beste wat er is. En het gaat ook het langste mee. Wij zijn degenen die nog jaren door kunnen gaan. Vandaag de dag lijken komedieschrijvers in beledi gingen te handelen. Er zijn maar weinig schrijvers die het leven grappig vinden." Luhta Fischer Lebek Peralp Mistral ons verkrijgbaar weden JRG - Tel. 01170-2845 1 van 2-6 uur Van onze medische medewerker Vroeger hadden dokters het gemakkelijk. Ze konden niks, en omdat ze niks kon den, was de medische ethiek in een paar regeltjes samen te vatten. Zolang de arts zich inspande voor het welzijn van zijn patiënt, geen dode lijk middel voorschreef noch abortus opwekte, en, niet te vergeten, geen patiënten van zijn collega's afpikte, kwam hij medisch-ethisch niet gauw in moeilijkheden. Dat is nu anders. Dokters kunnen meer, ze kunnen zelfs veel meer dan mag. Maar waar precies de grens ligt tussen wat medisch kan en wat ethisch mag, weet onder hand niemand meer te ver tellen. Een beroemd grensge val. In Leiden werd een vrouw, na een hormoonbe handeling om de vruchtbaar heid op te wekken, zwanger van een vijfling. Nadat zij liet weten dat ze zoveel kin ieren niet aankon, en het paar om een abortus vroeg, stelde de gynaecoloog voor om twee van de vijf te behou den. Zo gebeurde: drie van de vijf werden selectief geabor teerd. Op het eerste gezicht was er ethisch gezien niets aan de hand: abortus op so ciale indicatie (dus om niet medische redenen) mag in Nederland, en als het op een mag, waarom niet op drie? Toch voelde de pers on middellijk aan dat deze abor tus anders was dan anderen, want elke krant zette in juni het verhaal royaal op de voorpagina. Maar waarom anders dan anderen? In de NRC liet de professor in het gezondheidsrecht Leenen, geen tegenstander van abor tus overigens, weten dat hij zich ook niet helemaal ge makkelijk voelde, maar ook hij kon niet precies uitleggen waarom. De artsen deden de abortus op geleide van een geluidsfoto. Misschien dat het selectieve karakter van deze abortus - die wel, maar deze niet - veel mensen dat onge makkelijk gevoel gaf; maar ook dat argument houdt, als je geen tegenstander van abortus bent en dan doorre deneert, geen stand. Wie bepaalt de ethische grenzen? Vroeger deed de kerk dat, maar de invloed van de kerk is getaand. De Wet dan? Die verandert met de opvattingen van wat wel en niet mag en is bovendien rekbaar als elastiek: abortus mocht niet, maar werd jaren lang toch ongestraft uitge voerd; euthanasie is nog steeds bij wet verboden en u kent de dagelijkse praktijk. Nu God dood is en oude en vertrouwde waarden zijn weggevallen, wordt meer en meer van de ethicus het ver lossende woord verwacht. Dat is een man of vrouw, meestal een theoloog of filosoof, die speciaal heeft doorgeleerd in het verschil tussen goed en kwaad. Het gekke is, dat je er nau welijks achter kunt komen wat dat vak precies voorstelt. De welvoorziene afdeling ge neeskunde van de academi sche boekhandel in mijn aca demische woonplaats, had precies twee dunne boekjes over medische ethiek in voor raad. Beiden waren nagenoeg onleesbaar. Terwijl iedereen, artsen en leken, de mond vol heeft over medische ethiek, schijnt niemand er iets over te willen lezen. In een filoso fisch standaardwerk als Pass- more's 'A hundred years of philosophy' komt het woord ethiek niet één keer voor. Sla je er andere filosofische handboeken op na, dan blijkt alras dat ethiek het rommel hok is van van de filosofie. En filosofie, zei Bradley, is het verzinnen van slechte rede nen voor wat je bijvoorbaat toch al gelooft. Vorig jaar maakte de NRC een rondgang langs zes ethici en wat ze te vertellen hadden werd voortreffelijk samenge vat door de kop 'Een leeg Boek'. Alle zes sloofden zich uit om te vertellen wat ethiek NIET is. Kortweg: de ethiek levert geen absolute maatlat waaraan je goed of kwaad kunt afmeten. Sterker nog. Ethici kunnen vanuit vak niet eens redenen aanvoeren waarom we elkaar niet de hersens mogen inslaan. Dat is slecht, dat begrijpen ze ook wel, dat kunnen ze niet. Pro fessor van Asperen: „alle vra gen over goed en kwaad zijn blijven bestaan en de ant woorden zijn zo talrijk en te genstrijdig dat vele ethici in deze eeuw alleen nog durven antwoorden dat alles wat over goed en kwaad gezegd kan worden relatief is.Wat de ethiek WEL kan. prof. Luijk: „De rol van de ethicus is om de morele knelpunten zo nauwkeurig mogelijk bo ven de tafel te krijgen." De ethiek kan ons dus nooit van de plicht ontslaan om zelf rui te denken, ethici zijn niet de nieuwe dominees en pastoors van de goddeloze samenleving. Neem prof. dr. H. Du puis, hoogleraar in de medische ethiek aan de uni versiteit van Leiden. Ze is in telligent, praat helder, is ver standig, en uiterst presenta bel bovendien. Dat maakt haar tot een aantrekkelijk te levisie-persoonlijkheid wat haar - want zo werkt de pu bliciteit van beroemd als maar beroemder maakt. Heeft men voor een praatpro gramma of een kranteartikel de mening van een ethicus nodig, dan staat ze bovenaan de lijst. Over ethische zaken heeft ze verstandige dingen te zeggen, maar als ze een uit spraak doet over wat wel en niet mag, dan spreekt niet de ethische wetenschap, maar - om die zwakzinnige uitdruk king te gebruiken - de mens achter de ethicus. Zou je de katholieke prof. Sporken voor het programma vragen, (ook verstandig, ook intelli gent en bovendien uiterst be scheiden), dan zou je een hele andere mening horen. Ethici weten dat. Ze weten dat ze uiteindelijk voor de eigen parochie preken, maar of de parochie dat ook weet is de vraag. Einde Sophia Loren was Grants tegenspeelster in 'The Pride and the Passion' (1956). Ik zou toch zeker niet graag een grijze muis wil len zijn. Dat vroeg me een bekend vertrouwelijke televisie- stem, toen ik op een avond laat lui onderuitgezakt voor het toe stel hing - moe en gaar en nèt nog in staat een spelletje af- standsbe diening te spelen. Bel- gië-Vlaams, Beigië-Frans, Duitsland 1, Duitsland 2, Case- ma, Sneeuw en tip-tap-top het hele knopjesrijtje weer terug tot ik op de Ster stuitte. Grijze muis! Kom nou! Ik schrok er van, ging meteen recht op zit ten, zette m'n gezicht van no- dig-naar-bed-toe op fris-en- monter, plakte er een betover ende smile op en begreep toen pas waar die grijze muis op aan stuurde. Want de verraderlijk- vaderlijke stem serveerde een speciaal merk sherry en goot mijn oren vol met de opwek kende gedach te, dat die drank voor mij hèt recept was: drink en je bent géén grijze muis. Zeg nou zelf, wie wil graag zo genoemd worden. Dat is toch een dodelijke benaming 'Ken jij dat vrouwtje op het eind van de straat?' 'Die met die baby bedoel je? Da's een grijze muis Zo'n mens dus die niemand opvalt, die geen aan dacht trekt, over wie je niet struikelt of je verbaastOn-op- vallend, Grijze Muis Afschu welijk! Slimme reclameman die daar op inspeelt. Té goed mis schien, want dat van dat schichtig wegschietende diertje heb ik onthouden, het merk sherry was al van mijn netvlies af voor ik het televisiebeeld uit zette. De reclame-boodschap is mislukt. Zoals ik ook niet weet bij welk glans middel ik als een idioot op mijn buik over de vloer of de tafel moet roetsjen om een warm-menselijke gloed te krijgen. Hier duikt nog een ander aspect van de reclame spotjes op. De vrouw-on vrien delijke dan wel super rol-b evestigende aanpak. En was dat bij die sherry ook niet zo? Er bestaan natuurlijk mannelijke muizen die ook flets en grauw door het leven gaan maar die heten saaie sok of dooie dien der of lulletje lampekatoen. Of erger. Nóói t grijze muis Ook worden mannetjes van het menselijke soort er nooit zo vaak en zo absurd in al hun verleidelijkheid bijgesleept om iets aan de man/ vrouw te bren gen. Zo bekeken zijn reclame spotjes vaak om te lachen, maar je kunt er zonder moeite ook goed nijdig om worden. Dat laatste doet Els Wolters van Man-Vrouw-Maatschappij Hengelo al jaren. Af en toe spuit zij haar kwaadheid in een brochure, die dan prompt ge subsidieerd wordt door het mi nisterie van WVC - wonder lijke tolerantie in een vrij land! In het onlangs verschenen 'Ster Vrouw is Geen Licht' kom je ze allemaal tegen: de poetsgrage glijmadam, de hoog gehakte vrouwenbenen ter aanprijzen van een grammofoonplaat, bij- na-blote borsten in een hor loge-spotje en vooral: de infan- tiel-opgetogen kirrende huis vrouwtjes bij soep, zeep, sop en schone billetjes. Het kon niet missen: de wc-pot met vrouwe gezichten nuffig stemmetje siert de omslag, compleet met rode lippen en rode konen. En dat is leuk! Wie daar eens echt goed voor wil gaan zitten, wie met club, groep of vrouwenvereni ging de achterliggende motie ven van reelamebood schappen wil doorgronden en door prik ken, die moet zeker dat boek je bestellen 4. 75 op giro 2363 211 t.n.v. MV M, postbus 384, 7550 AJ Hen gelo). Er staat heel veel deskundig studiemate riaal in, zinnige conclusies, een hele rij aanbevelingen zelfs. Grondig werk Wie meer heil verwacht van een ludieker be nadering, die zal na lezing ver der moeten willen. Ik denk hier aan de vrouwen, die zich - te recht- kwaad maken over op dringerige kerels. Je kunt daar even eens bloedserieus op in gaan tot en met het bestuderen van de frustraties, die een man nelijke foetus oploopt in de moederschoot die op een onge makkelijk bioscoopstoeltje schudt van het lachen om Dus- tin Hoff man als Toot sie. Daarnaast ben je in de prak'ijk meer gebaat bij een boekje vol pasklare antwoorden op bizarre situaties. Zo van in een volle tram roepen: 'Van wie is die hand die ik hier tussen mijn be nen vind' Of op straat knal hard tegen de engerd met uit kledende blik en vunzig gefluis ter: 'Wou u graag neuken, me neer, zég dat dan gewoon'. In Opzij las ik een oproep dit soort 'oplossingen' aan te dra gen. Zo'n aanpak moet toch ook mogelijk zijn tegen vrouw- vernietigende reclame: speelse spotjes met creatief tegengas. FTllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllUIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII Door onze correspondent Ro ger Simons LONDEN - Heeft de konink lijke lijfarts, wijlen lord Daw son, George V vermoord? Dat is de vraag die de Britse media bezighoudt sedert het ver schijnen van een artikel, ge schreven door historiograaf Francis Watson in het maand blad 'History Today'. Aan de hand van nota's, eigenhandig geschreven door wijlen lord Dawson, onthult Watson, dat op 20 januari 1936 het leven van de stervende Britse vorst werd verkort door middel van euthanasie. Dr. Dawson zou hiervoor gebruik hebben gemaakt van een do delijke injectie morfine en co caïne. Advertentie Koning George V had op dat moment geen pijnstillende middelen nodig. Zijn lijfarts zou echter in gemeenschappe lijk overleg met de koningin en andere leden van de ko ninklijke familie hebben be sloten de dood van de 70-jarige vorst op het kasteel van Sand- ringham in Schotland te be spoedigen. Hun motief, zo wordt nu verteld, was dat an ders het overlijdensbericht niet meer in The Times van de volgende ochtend zou komen. De avondkranten van Londen zouden dan de eerste zijn ge weest om het overlijden we reldkundig te maken. Lord Dawson en de koninklijke fa milie wensten die mogelijk heid te vermijden. Alleen The Times werd toen door het es tablishment beschouwd als een krant die het waard was koninklijke berichtgeving te bevatten. Dawson is in 1945 gestorven. In december 1936 verzette hij zich in het Hogerhuis nog te gen een wetsontwerp betref fende vrijwillige euthanasie dat hij verwerpelijk vond. Maar volgens het verhaal van Francis Watson zou Dr. Daw son op 20 januari van dat zelfde jaar zijn vrouw hebben gevraagd naar The Times te bellen om de redactie te waar schuwen dat George V die avond dood zou zijn. Geen commentaar Buckingham Palace wei gerde deze week commentaar te leveren op de beschuldiging, dat koning George V door zijn lijfarts was vermoord. „Hij overleed 50 jaar geleden", zei woordvoerder Michael Shea. „Zij die destijds misschien van iets op de hoogte waren, zijn al lang dood." Iverach McDonald (78), schrijver van de officiële ge schiedenis van The Times, ge looft niets van Watsons ver haal. In 1936 was McDonald zelf als jonge 'leader writer' (schrijver van hoofdartikels) werkzaam op The Times en pleegde hij dagelijks overleg met de toenmalige hoofdre dacteur, Geoffrey Dawson, die geen familie was van lord Dawson. McDonald werd later adj unct-hoof dredacteur. Onzin Hij vindt het idee dat het le ven van koning George V, die stervende was wegens bron chitis en hartstoornissen, door de lijfarts van deze vorst zou zijn verkort met het oog op de eerste editie van The Times, „volslagen onzin". McDonald zei gisteren: "Ik kan het mij bezwaarlijk „oorstellen dat dokter Dawson terwijl de ko ning op sterven lag zijn hoofd brak over de kwestie of de dood van George V wel tijdig in The Times zou komen." 72e 'Deupett mijnen fat&t Ik heb heel mijn toekomst opzien vreten door mijn te gulzig verleden, maar weet nu - op jaren - wat wijsgeren weten: Er is helemaal geen heden! Wat de toekomst van het verleden scheidt, dat noemde ik vroeger het heden, maar was dat dit uur, deze stip in de tijd, die ook weer een centrum kent, het hart van dit mini-mo ment, ad infinitum, ad hopsa sa, fantasia filosofica! "De Sonate (men <M&f) Prostate agrandate? inundate continuate? Immediate operate! probate resultate! Jubilate! Eocultate! Köchel Verzeichnis 907 C' Smdaddade de Ca, (faeutde "Swtayne All the embassadors in the Embassy saw the spelling mistake I did not see when I spelled ambassador with an e. %ceCc? (faded, Roep enkel mijn ziel maar tot u, Heer, (als 't zo ver is, bedoel ik) en laat mij m'n lichaam en m'n geest, (want bie beiden, die voel ik) Mijn ziel, 't spijt me, heb ik gevoeld noch gemist, (wat U in Uw wijsheid van begin af al wist) aCt tde antd Van alle kunst die de mensen bedrijven is de grootste nog steeds goed Nederlands schrijven. Slaat acht, bij verblinden op mijn vermaan: Wie 't zwaard opneemt zal door 't zwaard vergaan. Jezus (Vredesvorst) Christus This is what I think this is what I tell'em: 'Si vis pacem, parabellum, interstelleum' Ronald (Starwars) Reagan

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1986 | | pagina 5