jjfmuwitapijtx abant: 'TOON HERMANS SPEELDE VOOR CLOWN ÉN IK HAALDE HET GELD OP' 6Ik kan het applaus nog niet missen9 Kanbieding] j OP KWALITEIT KUNT U REKENEN LOOPT LANGER MEE ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1986 "ENRIJK er a.s. \N JE LNJE! tours. RBUS AMSTERDAM - Op de avond van zijn 70ste verjaardag werd hem de spiegel van zijn leven voorge houden. Milder .Overwicht' Ridder te voet Patent Katholieken Winkels Geen snob Waardering Goed humeur 'Ome Leo' I "Breda - Belcrumweg 32 - 076-711134 Dongen - St. Josephstraat 92 - 01623-21241 E BELGISCHE ARDENNEN.' tegen de zeer voordelige ppjj »r week per app. telux, Schnellenberg 36, elgië. Tel. 09-32.87.659702. >STENDE - WESTENDE gratis kat. - ook per weekend, Middelkerke. 09-32.59303327. in Zuid- of Zuidwest-Frank.! in Frankrijk, 08360-28481. DB STEM sHraatkp ordt zen in i in 1. Universiteit Brabant, miversiteiten in tnkzij het id geïnformeerd over >ij de Katholieke Univer- ag is gericht op igstudle willen gaan tvangt u van ons, kort lorlichtingsdag. kunt u onderstaande Leo Horn in de buurt van zijn winkelpanden in Amster dam, waar graffity de muren hebben volgespoten. - FOTO PETER SCHOLS JG-PRIMA HOTELS vrijdag in september: 10dagen, ouringcar met video, bar, toilet'L toilet, reisleiding, zwembad, vojl -Calella349,-ij Salou399,-T -Lloret de Mar.... 329,-I ndeda. log./ontbijtP 249,-1 vrijdag in oktober: -Calella299,-li Salou329,-![ -Lloret de Mar.... 299,-!| ndeda. log./ontbijt 269,-| tement v.a. 199,- p.p.! :hureen reserveringen: -656538-010-4328666. D-REIZEN - 045-352871 10 okt.; 15 dgn. 349,-, vertrek l| Is Reisgelden. goedkoop naar Spanje. 1010/010-4130978. ORT TIROL V.A. 275,-. voer per luxe touringcar - met| Das, 6 dg. skiles, 7 dg. ski+schoe I, Tiroler-avond.) Prachtige Iangl ng v.a. 10 pers. 1 gar. fonds. 070-633938. met laaggeprijsde vak.woningenj ALPENLUX 02207-16564. GEN, meer dan 200 vak.woningeij atis gids: 04950-30958. Sï m/v tingsdag en wenst htingen: jrlichtingsdag, maar matie (ook over studie- iver de studierichtingen: inden aan bant, alzijn, VB Tilburg Door Theo Vaessen Hij keek erin en was tevreden. Leo Horn, inmiddels een levende legende, ex-arbiter van naam en faam, zag op zijn uitbundige feest, waar meer dan 500 gasten aanwezig waren, tot zijn grote verwondering dat hij meer vrien den heeft dan hij ooit had durven ver moeden. De man «Se na zijn lange carrière als arbiter in woord en geschrift schopte tegen alles dat hem niet zinde, zijn gal en ongenoegen spuide op en over de arbitrage, de KNVB, de UEFA en de FIFA, schiep behagen in het rollenspel dat zich om heen afspeelde en het werd een voor hem onvergetelijk gebeuren. Die avond was hij trots als een kind, dat zijn eerste woordjes kan schrijven, en hij wist dat hij had welge daan. „Ik besefte pas dat ik 79 jaar was geworden, toen ik, in een open calèche met paarden en voorop een harmonie, de feestelijk versierde manege werd binnen gereden. Ik zag een Weense rijschool-achtig decor, 500 blije gasten en werd in mijn eentje op het podium gezet. Karei Prior begon met 'Kom eens langs bij...'. Toen het woord zeventig viel en ik al die cory feeën zag die mijn pad kruisten, en mijn zus, tegen wie ik al 20 jaar niet gesproken had, als eerste het woord voerde - ze kwam in 1945 uit het kamp Bergen Beleen als patient van Men- gele - en vertelde wat ik voor haar had bete kend, dat ik haar dood gewaande kinderen had teruggegeven, begon ik te beseffen dat die avond meer aan de hand was dan een verjaar dagsfeestje. Toon Hermans sprak, de 81-jarige Jan Teulings, Pieters Graafland, Billy Wright, Bennie Muller, mensen uit het verzet, mensen uit de paarden- en jagerswereld en de voorzit ter van de KNVB, Van Marie, die op die avond niet geprogrammeerd stond om te spreken. Hij zei, met tranen in de ogen: 'Deze Leo Horn kende ik niet'. En hij gaf me een persoonlijk cadeau, een das van de UEFA. Tot slot beklom de burgemeester van Amsterdam, Ed van Thijn, het podium. Ik zag dat hij zijn ambtske ten droeg en er ging een licht bij me branden. Ik dacht, die komt niet zomaar. Hij benoemde me tot ere-burger van Amsterdam. Hij memo- meerde in zijn speech dat ik vroeger geen jo denster droeg - ik heb altijd geweigerd een ster te dragen, hoewel mijn ouders altijd zei den: 'Je brengt ons in de gevangenis' - en hij zei ook dat als alle joden mijn moed hadden gehad er veel minder waren opgepakt. Later ontmoette ik Van Thijn bij Ajax-PSV. Hij was vol lof over het feest. „Het was voor mij een uitgaansavond", zei hij. Een groter compli ment kon ik niet krijgen". Leo Horn is ontegenzeggelijk veranderd. Hij is milder geworden, verdraagzamer, toleranter. „Ik was geen zaligmakende prediker", lacht hij. „Ik heb alleen geprobeerd te waarschu wen. Voor het verval van het. Nederlandse voetbal, voor de hobbyisten die er niets van bakken. Kijk nu om je heen, en je ziet dat ik gelijk heb gehad. Ik ben echter gestopt met de wekelijkse column in Televizier, omdat je je zelf niet moet overleven". Je was voor of tegen Leo Horn, een tussenweg was er niet. Toen hij na negentien jaar topar- bitrage ('Ik ben nog steeds recordhouder in Nederland; ik leidde 133 internationale wed strijden, waaronder 41 landenduels') op het veld afscheid nam, liet hij een zevenklapper ontbranden, zijn 'Last Post' als arbiter. ^.Ik heb nooit volgens de normen geleefd. Ik heb nog nooit 100 km per uur gereden. Ik heb in mijn leven nooit iets gedaan volgens de eti quette, ook in de voetballerij niet. Daardoor ben ik bekend geworden. Ik deed wat ik men selijk vond. Ik heb altijd het gevoel gehad dat als ik iets zei, dat het zo was. Ik was niet mar- chandabel. Ernst Happel zei altijd tegen zijn spelers: der lange fluit vandaag, schmoel hou den". Dik Bruynesteyn, die Horn vaak als karika tuur tekende: „Ik zat in 1962 aan de rand van het veld van het Olympisch stadion, waar de finale Real Madrid-Benfica werd gespeeld. Bij de stand 4-3 voor Benfica (na een strafschop van Eusebio), werd Di Stefano ten val ge bracht. Horn gaf de Spanjaarden echter geen strafschop. Ze sloegen hem het fluitje uit zijn hand. Ik zie Tejeda naar de plek lopen, waar het fluitje was neergekomen en ik denk: hij trapt dat ding uit woede helemaal in de grond. Maar nee, hij pakt het op, wringt zich door een kluwen van spelers en geeft het aan Horn. Wat had die man een overwicht!" „Op mijn feestavond dacht ik ineens: je bent eigenlijk 140 jaar, je hebt zoveel meegemaakt en zoveel beleefd. Je hebt een schatrijk leven gehad, ondanks dat ik op mijn vijftigste, toen ik de voetballerij verliet, geconfronteerd werd met een slechte stand van zaken in mijn be drijf. Toen ik afscheid nam als arbiter, was ik zo kaal als een rat", verklapt hij. „Ik stond voor de keuze: óf failliet gaan óf mijn prive- eigendommen verkopen. Ik koos voor het laat ste". Hij verkocht zijn villa in Bentveld, maar nie mand merkte ooit aan hem dat hij leefde met knagende angsten en onzekerheden over zijn onderneming en zijn toekomst. „Ik wist niet dat mensen mijn zaken slecht hadden beheerd, omdat ik het gehele jaar door lezingen gaf, me meer bezig hield met de voet ballerij dan met zaken doen. Ik moest weer he lemaal opnieuw beginnen. De miljonair Horn was zo arm als job. Ik werd op mijn vijftigste benoemd tot bondsridder en tevens was ik rid der te voet. Nu kan ik terugzien op een goede come-back. Ik was niet alleen een topper in de wereld van de arbiters, ik ben ook een topper in het zaken doen in de textielbranche. Op mijn vrachtauto's kun je lezen: 'Leo Horn, ook een topper in stoffen'. De bescheidenheid straalt nergens uit. Ik ben overal zo onbeschei den als de pest maar het feit ligt vast dat ik nu een groot bedrijf terug heb, groter dan vroe ger. Ik ben op de wereld gebracht met leider schap. En op mijn 70ste jaar denk ik nog aan uitbreiden. Nieuwe zaken openen, tot in Lim burg toe. Want het is een feit, de heuvels waar tussen ik geboren ben, blijven altijd aan me trekken". Het leven slokte Leo Hom op in al zijn facetten en.hij heeft er nog lang niet genoeg van. „Ik kan het niet verdragen als ik gezien zou wor den als een schlemiel". Hij ziet er patent uit, is gekleed in een modieus pak, dito hemd en dito schoenen. Hij heeft nog de energie van een veertiger, zijn zelfverzekerdheid en kordate tred verraden zijn werkelijke leeftijd niet. Zijn gezicht is niet getekend door veel rimpels, on danks de vele zorgen die hij heeft gekend. Leo Hom werd op 29 augustus 1916 in Sittard geboren. Hij woonde in de Begijnenhofstraat, op een steenworp afstand van Toon Hermans, met wie hij samen optrad. „Toon speelde voor clown en ik haalde het geld op." Hij ging naar de school van de zusters in de Plakstraat. Groeide als enige jood op tussen louter katho lieken. Geen gemakkelijke jaren. „Want", ver telt hij„ik moest op school leren dat wijde j o- den, Onze Lieve Heer hadden vermoord en als ik een knikker van een ander pikte, riepen ze 'jud'. Daarom, toen ik in 1928 Limburg verliet, werd ik voor de eerste maal bevrijd. Van het katholicisme. Toch heb ik altijd te maken ge had met katholieken. Ik ben met hen opge groeid en ze hebben me verguisd. Desondanks ben ik van hen blijven houden. Mijn vrouw is katholiek en mijn beste vrienden komen uit katholieke kringen. Monseigneur Beckers, toen nog pastoor, ging eens mee naar de wed strijd tussen Engeland en de rest van de we reld. Ik was op mijn hoogtepunt en had kaartjes geregeld. Ik hoorde pas later dat hij pastoor was. Ik heb nog nooit zo'n eminent en geestig mens meegemaakt". Hij was twaalf jaar toen hij met zijn ouders naar Amsterdam verhuisde, omdat zijn moe der meende dat voor hen en hun zoon geen toe komst lag in het zuiden. Tijdens de oorlog dook Leo Horn onder en ging in het verzet, een epi sode in zijn leven, waar hij zelden of nooit over praat. Dat hij een grootheid was in het verzet, daarvan getuigt het verzetskruis dat hem ja ren later werd verleend. Na de oorlog kwam Leo in de textielhandel terecht, begon een zaak in de Jodenbreestraat, waar nu een groot aan tal panden zijn eigendom is. Leo Horn liet zich nooit leiden door defaitisme. Twintig jaar na dato is hij weer een gefortu neerd zakenman. Heeft over geheel Nederland 31 winkels en in Amsterdam een opslagruimte van ruim 4000 vierkante meter, waar een mil joen strekkende meter stof ligt. Wat drijft hem als zeventigjarige nog volop zaken te doen? „Ik kan het applaus niet missen. En mijn applaus is dat ze me nog niet vergeten zijn, dat jij nu hier bent om me te interviewen en ik nog overal word herkend en gevraagd". Hij woont met zijn vrouw en zijn 17-jarige dochter Elles in Hoofddorp, rijdt naar zijn werk in een grote terreinjeep. Zijn kantoortje in een van zijn panden, waar duizenden rollen stof liggen te wachten op distributie, lijkt op een uitdragerswinkel. Vergeelde foto's uit zijn carrière als arbiter, pin-up-ansichtkaarten, foto's van zijn dochter op een springpaard en een groot aantal jachttrofeeën hangen aan de muur. Van snobisme houdt Horn in ieder geval niet. „Ik heb op de eerste verdieping nog een kantoor, maar daar kom ik maar 24 uur per jaar". Hij wijst terloops naar het vele in het oog springende werk van graffity op de buitenmu ren van zijn en andere panden. „Ook daarmee leer je leven. Mijn zakenpanden liggen in de meest moeilijke omgeving van Amsterdam. Ik houd er mij in staande. Mijn personeel bestaat uit louter jeugdige mensen. Ik hoef hen nooit te controleren. Ik zorg dat ze goed verdienen en niet weggaan. En ze luisteren naar me. Het zijn toch allemaal pubers, opgegroeid in deze maatschappij. Ze hebben nog niets meege maakt, weten wel welke kleren de jeugd wil dragen. Daarom luister ik goed naar hen". „was ik wel een diep teleurgesteld mens. Om dat ik toen al wist dat ze mij kwijt wilden en ik nooit een rol zou vervullen in de scheidsrech- terscommissie. Ik vertelde de heren bij mijn afscheid dat ik een contract had getekend bij Televizier en dat ze nog wel van mij zouden horen". En Leo Horn kwam zijn belofte na. Hij bleek een man met uitgesproken meningen, zoals hij verried als column-schrijver, waardoor hij de finitief de weg naar een andere carrière in de voetbalwereld dichtmetselde. Voelde hij zich op het veld op zijn gemak in alle situaties die zich voor konden doen, op papier bleek zijn ge moedstoestand niet anders. Hij liet ook zijn humeur nooit bederven, zelfs niet op de dag dat hij tot bondsridder van de KNVB werd benoemd. „Die dag", zegt hij, Nog altijd heeft hij grote waardering voor mensen ie door hard werken iets hebben be reikt of trachten te bereiken in het leven. Juist voor die mensen laat hij zich, al zou je dat niet zeggen als je hem hoort praten, leiden door zijn hart. Een voorbeeld: enkele dagen nadat hij zijn 1000ste column zag gepubliceerd, kreeg hij van een firma in Garderen voor zijn woonka mer een parketvloer aangeboden als cadeau ('Omdat hij 20 jaar lang een massief stuk afle verde, handelend over ons Nederlandse voet bal, waarbij hij met bepaalde toestanden de vloer aanveegde'). Als hij wilde, kon hij die schenken aan een sportman die in zijn leven veel pech heeft gehad. En aan wie dacht Leo Horn? Aan Willy Dullens, de ex-voetballer die hij zo waardeerde en bewonderde. „Ik heb eens het fluitje uit mijn hand laten vallen, toen ik spontaan klapte voor een actie, die Willy maakte in een wedstrijd die ik leidde", weet hij nog. „Mijn geste moetje zien als een hommage aan een groot sportman". Ze noemen hem in Amsterdam 'Ome Leo'. Po litiemensen groeten hem vriendelijk tot jo viaal. Ze drinken koffie bij hem op zijn zaak als ze in de buurt een akkefietje hebben opge knapt. Hij kan geen stap buiten de deur zetten zonder herkend te worden. Tijdens de korte lunch komt een hem onbekende jongeman op hem af, die zich voorstelt als de zoon van iemand die Horn goed zou moeten kennen. Horn lacht en tovert een ketting tevoorschijn met de woorden: die heb ik van je vader gekre gen. Hij steekt de brand in een kleine Davi- doff-sigaar (50 stuks voor 120 gulden) en be stelt matse met kaas en een glas sinaasappel sap. Hij geniet zichtbaar van de geneugten van het leven. „Maar", zegt hij beslist, „ik ben geen geldmaniak. Ik zou zo een boek kunnen schrij ven dat nog goed zou verkopen ook. Maar ik weet nog niet of ik het doen zal. Wat denk je wat dan aan de oppervlakte zou komen

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1986 | | pagina 11