jjfmuwitapijtx
abant:
'TOON HERMANS SPEELDE VOOR CLOWN ÉN IK HAALDE HET GELD OP'
6Ik kan het applaus nog niet missen9
Kanbieding]
j OP KWALITEIT KUNT U REKENEN
LOOPT LANGER MEE
ZATERDAG 20 SEPTEMBER 1986
"ENRIJK
er a.s.
\N JE
LNJE!
tours.
RBUS
AMSTERDAM - Op de avond van
zijn 70ste verjaardag werd hem
de spiegel van zijn leven voorge
houden.
Milder
.Overwicht'
Ridder te voet
Patent
Katholieken
Winkels
Geen snob
Waardering
Goed humeur
'Ome Leo'
I
"Breda - Belcrumweg 32 - 076-711134
Dongen - St. Josephstraat 92 - 01623-21241
E BELGISCHE ARDENNEN.'
tegen de zeer voordelige ppjj
»r week per app.
telux, Schnellenberg 36,
elgië. Tel. 09-32.87.659702.
>STENDE - WESTENDE
gratis kat. - ook per weekend,
Middelkerke. 09-32.59303327.
in Zuid- of Zuidwest-Frank.!
in Frankrijk, 08360-28481.
DB STEM
sHraatkp
ordt
zen
in
i in
1.
Universiteit Brabant,
miversiteiten in
tnkzij het
id geïnformeerd over
>ij de Katholieke Univer-
ag is gericht op
igstudle willen gaan
tvangt u van ons, kort
lorlichtingsdag.
kunt u onderstaande
Leo Horn in de buurt van zijn winkelpanden in Amster
dam, waar graffity de muren hebben volgespoten.
- FOTO PETER SCHOLS
JG-PRIMA HOTELS
vrijdag in september: 10dagen,
ouringcar met video, bar, toilet'L
toilet, reisleiding, zwembad, vojl
-Calella349,-ij
Salou399,-T
-Lloret de Mar.... 329,-I
ndeda. log./ontbijtP
249,-1
vrijdag in oktober:
-Calella299,-li
Salou329,-![
-Lloret de Mar.... 299,-!|
ndeda. log./ontbijt
269,-|
tement v.a. 199,- p.p.!
:hureen reserveringen:
-656538-010-4328666.
D-REIZEN - 045-352871
10 okt.; 15 dgn. 349,-, vertrek l|
Is Reisgelden.
goedkoop naar Spanje.
1010/010-4130978.
ORT TIROL V.A. 275,-.
voer per luxe touringcar - met|
Das, 6 dg. skiles, 7 dg. ski+schoe
I, Tiroler-avond.) Prachtige Iangl
ng v.a. 10 pers.
1 gar. fonds. 070-633938.
met laaggeprijsde vak.woningenj
ALPENLUX 02207-16564.
GEN, meer dan 200 vak.woningeij
atis gids: 04950-30958.
Sï
m/v
tingsdag en wenst
htingen:
jrlichtingsdag, maar
matie (ook over studie-
iver de studierichtingen:
inden aan
bant,
alzijn,
VB Tilburg
Door Theo Vaessen
Hij keek erin en was tevreden. Leo
Horn, inmiddels een levende legende,
ex-arbiter van naam en faam, zag op
zijn uitbundige feest, waar meer dan
500 gasten aanwezig waren, tot zijn
grote verwondering dat hij meer vrien
den heeft dan hij ooit had durven ver
moeden.
De man «Se na zijn lange carrière als arbiter
in woord en geschrift schopte tegen alles dat
hem niet zinde, zijn gal en ongenoegen spuide
op en over de arbitrage, de KNVB, de UEFA en
de FIFA, schiep behagen in het rollenspel dat
zich om heen afspeelde en het werd een voor
hem onvergetelijk gebeuren. Die avond was
hij trots als een kind, dat zijn eerste woordjes
kan schrijven, en hij wist dat hij had welge
daan.
„Ik besefte pas dat ik 79 jaar was geworden,
toen ik, in een open calèche met paarden en
voorop een harmonie, de feestelijk versierde
manege werd binnen gereden. Ik zag een
Weense rijschool-achtig decor, 500 blije gasten
en werd in mijn eentje op het podium gezet.
Karei Prior begon met 'Kom eens langs bij...'.
Toen het woord zeventig viel en ik al die cory
feeën zag die mijn pad kruisten, en mijn zus,
tegen wie ik al 20 jaar niet gesproken had, als
eerste het woord voerde - ze kwam in 1945 uit
het kamp Bergen Beleen als patient van Men-
gele - en vertelde wat ik voor haar had bete
kend, dat ik haar dood gewaande kinderen had
teruggegeven, begon ik te beseffen dat die
avond meer aan de hand was dan een verjaar
dagsfeestje. Toon Hermans sprak, de 81-jarige
Jan Teulings, Pieters Graafland, Billy Wright,
Bennie Muller, mensen uit het verzet, mensen
uit de paarden- en jagerswereld en de voorzit
ter van de KNVB, Van Marie, die op die avond
niet geprogrammeerd stond om te spreken.
Hij zei, met tranen in de ogen: 'Deze Leo Horn
kende ik niet'. En hij gaf me een persoonlijk
cadeau, een das van de UEFA. Tot slot beklom
de burgemeester van Amsterdam, Ed van
Thijn, het podium. Ik zag dat hij zijn ambtske
ten droeg en er ging een licht bij me branden.
Ik dacht, die komt niet zomaar. Hij benoemde
me tot ere-burger van Amsterdam. Hij memo-
meerde in zijn speech dat ik vroeger geen jo
denster droeg - ik heb altijd geweigerd een
ster te dragen, hoewel mijn ouders altijd zei
den: 'Je brengt ons in de gevangenis' - en hij
zei ook dat als alle joden mijn moed hadden
gehad er veel minder waren opgepakt. Later
ontmoette ik Van Thijn bij Ajax-PSV. Hij was
vol lof over het feest. „Het was voor mij een
uitgaansavond", zei hij. Een groter compli
ment kon ik niet krijgen".
Leo Horn is ontegenzeggelijk veranderd. Hij is
milder geworden, verdraagzamer, toleranter.
„Ik was geen zaligmakende prediker", lacht
hij. „Ik heb alleen geprobeerd te waarschu
wen. Voor het verval van het. Nederlandse
voetbal, voor de hobbyisten die er niets van
bakken. Kijk nu om je heen, en je ziet dat ik
gelijk heb gehad. Ik ben echter gestopt met de
wekelijkse column in Televizier, omdat je je
zelf niet moet overleven".
Je was voor of tegen Leo Horn, een tussenweg
was er niet. Toen hij na negentien jaar topar-
bitrage ('Ik ben nog steeds recordhouder in
Nederland; ik leidde 133 internationale wed
strijden, waaronder 41 landenduels') op het
veld afscheid nam, liet hij een zevenklapper
ontbranden, zijn 'Last Post' als arbiter.
^.Ik heb nooit volgens de normen geleefd. Ik
heb nog nooit 100 km per uur gereden. Ik heb
in mijn leven nooit iets gedaan volgens de eti
quette, ook in de voetballerij niet. Daardoor
ben ik bekend geworden. Ik deed wat ik men
selijk vond. Ik heb altijd het gevoel gehad dat
als ik iets zei, dat het zo was. Ik was niet mar-
chandabel. Ernst Happel zei altijd tegen zijn
spelers: der lange fluit vandaag, schmoel hou
den".
Dik Bruynesteyn, die Horn vaak als karika
tuur tekende: „Ik zat in 1962 aan de rand van
het veld van het Olympisch stadion, waar de
finale Real Madrid-Benfica werd gespeeld. Bij
de stand 4-3 voor Benfica (na een strafschop
van Eusebio), werd Di Stefano ten val ge
bracht. Horn gaf de Spanjaarden echter geen
strafschop. Ze sloegen hem het fluitje uit zijn
hand. Ik zie Tejeda naar de plek lopen, waar
het fluitje was neergekomen en ik denk: hij
trapt dat ding uit woede helemaal in de grond.
Maar nee, hij pakt het op, wringt zich door een
kluwen van spelers en geeft het aan Horn. Wat
had die man een overwicht!"
„Op mijn feestavond dacht ik ineens: je bent
eigenlijk 140 jaar, je hebt zoveel meegemaakt
en zoveel beleefd. Je hebt een schatrijk leven
gehad, ondanks dat ik op mijn vijftigste, toen
ik de voetballerij verliet, geconfronteerd werd
met een slechte stand van zaken in mijn be
drijf. Toen ik afscheid nam als arbiter, was ik
zo kaal als een rat", verklapt hij. „Ik stond
voor de keuze: óf failliet gaan óf mijn prive-
eigendommen verkopen. Ik koos voor het laat
ste".
Hij verkocht zijn villa in Bentveld, maar nie
mand merkte ooit aan hem dat hij leefde met
knagende angsten en onzekerheden over zijn
onderneming en zijn toekomst.
„Ik wist niet dat mensen mijn zaken slecht
hadden beheerd, omdat ik het gehele jaar door
lezingen gaf, me meer bezig hield met de voet
ballerij dan met zaken doen. Ik moest weer he
lemaal opnieuw beginnen. De miljonair Horn
was zo arm als job. Ik werd op mijn vijftigste
benoemd tot bondsridder en tevens was ik rid
der te voet. Nu kan ik terugzien op een goede
come-back. Ik was niet alleen een topper in de
wereld van de arbiters, ik ben ook een topper
in het zaken doen in de textielbranche. Op
mijn vrachtauto's kun je lezen: 'Leo Horn, ook
een topper in stoffen'. De bescheidenheid
straalt nergens uit. Ik ben overal zo onbeschei
den als de pest maar het feit ligt vast dat ik nu
een groot bedrijf terug heb, groter dan vroe
ger. Ik ben op de wereld gebracht met leider
schap. En op mijn 70ste jaar denk ik nog aan
uitbreiden. Nieuwe zaken openen, tot in Lim
burg toe. Want het is een feit, de heuvels waar
tussen ik geboren ben, blijven altijd aan me
trekken".
Het leven slokte Leo Hom op in al zijn facetten
en.hij heeft er nog lang niet genoeg van. „Ik
kan het niet verdragen als ik gezien zou wor
den als een schlemiel". Hij ziet er patent uit, is
gekleed in een modieus pak, dito hemd en dito
schoenen. Hij heeft nog de energie van een
veertiger, zijn zelfverzekerdheid en kordate
tred verraden zijn werkelijke leeftijd niet. Zijn
gezicht is niet getekend door veel rimpels, on
danks de vele zorgen die hij heeft gekend.
Leo Hom werd op 29 augustus 1916 in Sittard
geboren. Hij woonde in de Begijnenhofstraat,
op een steenworp afstand van Toon Hermans,
met wie hij samen optrad. „Toon speelde voor
clown en ik haalde het geld op." Hij ging naar
de school van de zusters in de Plakstraat.
Groeide als enige jood op tussen louter katho
lieken. Geen gemakkelijke jaren. „Want", ver
telt hij„ik moest op school leren dat wijde j o-
den, Onze Lieve Heer hadden vermoord en als
ik een knikker van een ander pikte, riepen ze
'jud'. Daarom, toen ik in 1928 Limburg verliet,
werd ik voor de eerste maal bevrijd. Van het
katholicisme. Toch heb ik altijd te maken ge
had met katholieken. Ik ben met hen opge
groeid en ze hebben me verguisd. Desondanks
ben ik van hen blijven houden. Mijn vrouw is
katholiek en mijn beste vrienden komen uit
katholieke kringen. Monseigneur Beckers,
toen nog pastoor, ging eens mee naar de wed
strijd tussen Engeland en de rest van de we
reld. Ik was op mijn hoogtepunt en had
kaartjes geregeld. Ik hoorde pas later dat hij
pastoor was. Ik heb nog nooit zo'n eminent en
geestig mens meegemaakt".
Hij was twaalf jaar toen hij met zijn ouders
naar Amsterdam verhuisde, omdat zijn moe
der meende dat voor hen en hun zoon geen toe
komst lag in het zuiden. Tijdens de oorlog dook
Leo Horn onder en ging in het verzet, een epi
sode in zijn leven, waar hij zelden of nooit over
praat. Dat hij een grootheid was in het verzet,
daarvan getuigt het verzetskruis dat hem ja
ren later werd verleend. Na de oorlog kwam
Leo in de textielhandel terecht, begon een zaak
in de Jodenbreestraat, waar nu een groot aan
tal panden zijn eigendom is.
Leo Horn liet zich nooit leiden door defaitisme.
Twintig jaar na dato is hij weer een gefortu
neerd zakenman. Heeft over geheel Nederland
31 winkels en in Amsterdam een opslagruimte
van ruim 4000 vierkante meter, waar een mil
joen strekkende meter stof ligt. Wat drijft hem
als zeventigjarige nog volop zaken te doen? „Ik
kan het applaus niet missen. En mijn applaus
is dat ze me nog niet vergeten zijn, dat jij nu
hier bent om me te interviewen en ik nog
overal word herkend en gevraagd".
Hij woont met zijn vrouw en zijn 17-jarige
dochter Elles in Hoofddorp, rijdt naar zijn
werk in een grote terreinjeep. Zijn kantoortje
in een van zijn panden, waar duizenden rollen
stof liggen te wachten op distributie, lijkt op
een uitdragerswinkel. Vergeelde foto's uit zijn
carrière als arbiter, pin-up-ansichtkaarten,
foto's van zijn dochter op een springpaard en
een groot aantal jachttrofeeën hangen aan de
muur. Van snobisme houdt Horn in ieder geval
niet. „Ik heb op de eerste verdieping nog een
kantoor, maar daar kom ik maar 24 uur per
jaar".
Hij wijst terloops naar het vele in het oog
springende werk van graffity op de buitenmu
ren van zijn en andere panden. „Ook daarmee
leer je leven. Mijn zakenpanden liggen in de
meest moeilijke omgeving van Amsterdam. Ik
houd er mij in staande. Mijn personeel bestaat
uit louter jeugdige mensen. Ik hoef hen nooit te
controleren. Ik zorg dat ze goed verdienen en
niet weggaan. En ze luisteren naar me. Het
zijn toch allemaal pubers, opgegroeid in deze
maatschappij. Ze hebben nog niets meege
maakt, weten wel welke kleren de jeugd wil
dragen. Daarom luister ik goed naar hen".
„was ik wel een diep teleurgesteld mens. Om
dat ik toen al wist dat ze mij kwijt wilden en ik
nooit een rol zou vervullen in de scheidsrech-
terscommissie. Ik vertelde de heren bij mijn
afscheid dat ik een contract had getekend bij
Televizier en dat ze nog wel van mij zouden
horen".
En Leo Horn kwam zijn belofte na. Hij bleek
een man met uitgesproken meningen, zoals hij
verried als column-schrijver, waardoor hij de
finitief de weg naar een andere carrière in de
voetbalwereld dichtmetselde. Voelde hij zich
op het veld op zijn gemak in alle situaties die
zich voor konden doen, op papier bleek zijn ge
moedstoestand niet anders.
Hij liet ook zijn humeur nooit bederven, zelfs
niet op de dag dat hij tot bondsridder van de
KNVB werd benoemd. „Die dag", zegt hij,
Nog altijd heeft hij grote waardering voor
mensen ie door hard werken iets hebben be
reikt of trachten te bereiken in het leven. Juist
voor die mensen laat hij zich, al zou je dat niet
zeggen als je hem hoort praten, leiden door zijn
hart. Een voorbeeld: enkele dagen nadat hij
zijn 1000ste column zag gepubliceerd, kreeg hij
van een firma in Garderen voor zijn woonka
mer een parketvloer aangeboden als cadeau
('Omdat hij 20 jaar lang een massief stuk afle
verde, handelend over ons Nederlandse voet
bal, waarbij hij met bepaalde toestanden de
vloer aanveegde'). Als hij wilde, kon hij die
schenken aan een sportman die in zijn leven
veel pech heeft gehad. En aan wie dacht Leo
Horn? Aan Willy Dullens, de ex-voetballer die
hij zo waardeerde en bewonderde. „Ik heb eens
het fluitje uit mijn hand laten vallen, toen ik
spontaan klapte voor een actie, die Willy
maakte in een wedstrijd die ik leidde", weet hij
nog. „Mijn geste moetje zien als een hommage
aan een groot sportman".
Ze noemen hem in Amsterdam 'Ome Leo'. Po
litiemensen groeten hem vriendelijk tot jo
viaal. Ze drinken koffie bij hem op zijn zaak
als ze in de buurt een akkefietje hebben opge
knapt. Hij kan geen stap buiten de deur zetten
zonder herkend te worden. Tijdens de korte
lunch komt een hem onbekende jongeman op
hem af, die zich voorstelt als de zoon van
iemand die Horn goed zou moeten kennen.
Horn lacht en tovert een ketting tevoorschijn
met de woorden: die heb ik van je vader gekre
gen. Hij steekt de brand in een kleine Davi-
doff-sigaar (50 stuks voor 120 gulden) en be
stelt matse met kaas en een glas sinaasappel
sap. Hij geniet zichtbaar van de geneugten van
het leven. „Maar", zegt hij beslist, „ik ben geen
geldmaniak. Ik zou zo een boek kunnen schrij
ven dat nog goed zou verkopen ook. Maar ik
weet nog niet of ik het doen zal. Wat denk je
wat dan aan de oppervlakte zou komen