ZOETEMELK OP DE INK'S
Sophie yon Weiier: afscheid zonder tranen
ertentie
t niks.
[taTÉRDAG6SEPTEMBER 1986
Van onze speciale verslaggever
COLORADO SPRINGS - Joop Zoetemelk rijdt vandaag zijn 16de we
reldkampioenschap. Hij heeft een fraaie erelijst opgebouwd in de
strijd om de regenboogtrui.
De cijfers:
1972: Gap 5de
1973: Barcelona 5de
1975: Yvolr 5de
1976: Ostuni 4de
1982: Goodwood 4de
1984: Montjuich 10de
1985: Giaveradel Montello 1ste
'Het seizoen is
één lange
reronde geweest'
Joop Zoete
melk tijdens
één van de
talloze huldi
gingen, die
hij na het be
halen van de
wereldtitel
onderging.
„Het seizoen is
eigenlijk één
lange ere-
ronde ge
weest".
- foto anp
lits
liixis
Wi§8
BW
Door John Hoofs
COLORADO SPRINGS - De
ehte' regenboogtrui ligt thuis
gestreken in de kast, de rest,
raar hij wedstrijden en crite
riums mee reed, heeft hij weg
gegeven. In Colorado Springs
Boet Joop Zoetemelk, een jaar
pa zijn sensationele zege in
Eiavero del Montello en drie
Baanden voor zijn 40e ver-
aardag, afstand van zijn sta
ns als wereldkampioen.
Hij vindt het jammer dat
let voorbij is, want: „Die re-
lenboogtrui heb ik als iets
peel aparts ervaren. Ik heb erg
leel plezier gehad aan die trui.
Dat is de reden dat ik er op het
Jioment nog meer waarde aan
hecht dan aan mijn gele trui
uit de Tour van 1980. Straks
zal ik daar wellicht anders
over denken".
De uittredende wereldkam
pioen arriveerde afgelopen
week, pal voor het wereld
kampioenschap in Colorado
Springs, als laatste Nederlan
der in de Verenigde Staten na
een reis vol hindernissen. Zoe
temelk: „Het is algemeen be
kend dat je een WK op deze
hoogte minstens drie weken
ter plaatse moet voorbereiden.
Kun of wil je dat niet, dan doe
je er het beste aan pas op het
allerlaatste moment af te rei
zen. Na de Tour en een slo
pende reeks criteriums wilde
ik ook wel weer een paar we
ken thuis zijn. Nog eens vijf
weken Amerika leek me wat
veel van het goede. Het blijft
natuurlijk de vraag of ik er
goed aan heb gedaan. Wat kan
ik straks na 200 kilometer?
Want ik wil in mijn laatste
WK niet afgaan. Ik voel me
hartstikke goed en het par
koers ligt me. Misschien valt
het allemaal wel mee".
Met het afscheid van Zoete
melk als wereldkampioen
wordt ook afscheid genomen
van de 'gouden' Nederlandse
generatie wielrenners. Kuiper
(1975), Knetemann (1978), Raas
(1979) en Zoetemelk (1985), alle
vier reden ze twaalf maanden
in de regenboogtrui, samen
bepaalden ze het laatste de
cennium nadrukkelijk het ge
zicht van de Nederlandse wie
lersport. „Ik ben de laatste en
de oudste die nog in beeld is",
zegt Zoetemelk lachend. „Ik
moet eerlijk bekennen dat die
wereldtitel mijn carrière met
een jaar verlengd heeft. Had
ik die regenboogtrui niet ge
wonnen, zou ik geen Tour
meer hebben gereden en na dit
jaar gestopt zijn. Nu weet ik
nog niet precies wat ik zal
doen. Er zijn diverse berichten
verschenen in de kranten dat
ik nog een jaar zal doorgaan
en daarna weer dat ik zou
gaan stoppen, maar ik weet
het zelf nog niet. Lichamelijk
heb ik geen enkel probleem en
ook het plezier is er nog steeds.
Het zal wel op een jaartje uit
hollen uitdraaien".
De sportman Zoetemelk be
greep dat de wereldtitel hem
verplichtingen oplegde en van
die verantwoording wilde hij
niet weglopen. „Een wereld
kampioen hoort vooraan in
het peloton", vindt hij. „Die
trui is de kroon op mijn car
rière geweest. Greg Lemond
heeft me eens verteld dat de
wereldtitel die hij in 1983 won
een geweldige stress op hem
had gelegd. Bij mij is juist het
tegenovergestelde gebeurd. Ik
heb het hele seizoen zeer ont
spannen en met veel plezier
kunnen fietsen. Er werd niks
meer van me verwacht. Het
seizoen is eigenlijk één lange
ereronde geweest".
Een mooi moment om er een
punt achter te zetten dus,
maar hij twijfelt. „Welke raad
is de beste?" vraagt hij eerlijk.
„Natuurlijk, de criterium-or
ganisatoren zullen de dag ver
doemen dat ik zal stoppen,
maar eens zullen ze het toch
zonder me moeten doen. Er
zijn genoeg goede renners om
mijn plaats op te vullen".
Zoetemelk heeft geen spe
ciale voorbereiding achter de
rug voor zijn laatste koers op
topniveau. „Op zo'n wedstrijd
kun je je eigenlijk niet spe
ciaal voorbereiden", weet hij.
„Er zijn te veel zaken die je
niet in de hand hebt. Ook ge
luk. Vorig jaar had ik alleen
de Ronde van Nederland en
criteriums gereden en niet
eens serieus bij getraind voor
het WK. Een superdag vol
staat om het peloton kapot te
rijden".
Zoetemelk vindt het par
koers in Colorado Springs
'hartstikke mooi', vergelijkt
het met Altenrhein vier jaar
geleden. „Niet zo zwaar als
Sallanches, maar zwaar ge
noeg om alleen een toprenner
te laten winnen. Vorig jaar in
Italië eiste de hitte zijn tol, dit
jaar kan het de hoogte zijn.
Wat ik hoor en lees moet Hi-
nault in superconditie zijn. Hij
is mijn favoriet. Van Greg Le
mond wordt te veel verwacht.
Het zou me verbazen als hij
zou winnen. Ik zou willen
waarschuwen voor de Ameri
kanen. In de Tour hebben ze
laten zien heel wat in hun
mars te hebben".
Het beeld dat bij miljoenen Nederlanders in het geheugen
staat gegrift: Joop Zoetemelk wordt wereldkampioen in
Giavera del Montello. - fotoansa
luddy Zeemlederfabriek,
uur,
eten,
lieetvleeswaren,
ie en kunststofriolering,
Sophie von Weiier: „Ik zie mijn toekomst niet negatief,
rls zoveel meer in het leven dan hockey
- fotoaudet
In Nederland nemen 126.567
mannen en vrouwen, jongens
en meisjes in 9.841 teams deel
aan de hockeycompetitie. De
afgelopen jaren hebben onze
nationale teams gegrossierd
in titels, in Europese-, Olympi
sche- en wereldkampioen
schappen. Het ledental van de
Koninklijke Nederlandse Hoc
key Bond is dan ook gestaag
gegroeid. Want zo zijn we in
dit land ook wel, als in een be
paalde discipline van sport de
top wordt bereikt, voelen velen
zich geroepen. Het is nog
eens bewezen door het Neder
lands elftal in het wereldkam
pioenschap der dames: er zit
nog expansie in het hockey,
dat meer toeschouwers trok
dan ooit. In het wereldtoernooi
groeide de 27-jarige Sophie
von Weiier uit tot de grote ve
dette in Amstelveen. Haar
naam werd gekoppeld aan die
van de voetballer Diego Mara
donna. Schromelijk overdre
ven, vindt Sophie zelf. Maar
toch. Een gesprek met de
goalgetter van het Oranje
team.
Door Jean Nelissen
AMSTELVEEN - Ze is
eigenlijk van Duitse landa
del, maar de familie woont
al sinds mensenheugenis in
Nederland omdat er ooit bij
Zevenaar een grenscorrectie
plaatsvond, waardoor de
Von Weiiers plotseling op
Nederlands terrritorium
verbleven. Dat is zo geble
ven.
Haar grootmoeder was al'"
hockey-international voor
Nederland in 1905 en haar
oom speelde in het Neder
lands hockeyteam dat in
1936 deelnam aan de omstre
den Olympische Spelen van
Berlijn. Haar ouders hebben
hockey gespeeld, haar broer
en zussen eveneens. Het ligt
voor de hand dat Sophie von
Weiier erfelijk belast is,
maar ze hecht eraan even
tuele sporen van gedreven-
Sophie von Weiier tijdens het WK in duel met de Duitse doel vrouw Susi Wollschlager.
- foto anft—
heid of fanatisme uit te wis
sen. „Ik behoor tot een heel
nuchtere familie, er is nooit
druk uitgeoefend en dat
vind ik een plezierige ach
tergrond".
Keuze
Ze heeft dan ook vrij laco
niek en op het hoogtepunt
van haar fysiek, technisch
en taktisch vermogen beslo
ten dat het wereldtoernooi
haar laatste was. Ze neemt
afscheid van het tophockey
en laat geen traan. Ze heeft
het nu wel gezien, staat op
de tweesprong in haar leven
en kiest heel overtuigend
haar richting.
En dit is toch een mentaliteit
die hockey van veel andere
sporten onderscheidt. Nie
mand heeft geprobeerd haar
tot andere gedachten te
brengen. Het is natuurlijk
verleidelijk om nog twee
jaar door te gaan tot en met
de Olympische Spelen in
Seoel. Dat doet Von Weiier
dus gewoon niet. De groep
heeft het geaccepteerd.
„Wanneer iemand van ons
een bepaalde beslissing
neemt, wordt die gerespec
teerd", zegt Von Weiier. Het
is een geestesgesteldheid,
wellicht specifiek voor hoc
key.
Lichting
Ze was veertien toen ze
moest kiezen tussen tennis
en hockey. In 1977 kwam ze
via het districtsteam in de
vaste kern van het Neder
lands elftal.
Ze debuteerde in dezelfde
tijd als Elsemiek Hillen en
Sandra le Poole. Het bleek
een goede lichting, want met
z'n drieën behoren ze thans
tot het gouden zestal dat in
de geschiedenis van het va
derlandse dameshockey
meer dan honderd inter
lands heeft gespeeld.
Record
Sophie von Weiier was al
geruime tijd de record-in
ternational aller tijden ge
weest, als ze niet in 1982 we
gens haar studie fysiothera
pie had afgezegd voor het
wereldkampioenschap.
Nu is ze enkele interlands
verwijderd van het record.
Menige sportman- of vrouw
zou doorgaan totdat ze het
record te pakken zou heb
ben. Sophie von Weiier
blijkt echter niet geïnteres
seerd. „Dat record zegt me
niets. Laat Lisette Sevens
maar mooi bovenaan het
lijstje staan. Ik ben toevallig
in het hockey gerold, omdat
ik het leuk vond. Ik was 18
jaar en vond een vaste baan
toen nog een beetje griezelig.
Ik werkte liever als uitzend
kracht, heb vele baantjes
aangepakt, ik was typiste op
een kantoor, ik was dokters
assistente, heb zelfs nog een
diploma gehaald. En hockey
deed ik erbij. Ik deed het ge
woon graag, er zat een ze
kere spanning in. Daarom
heb ik het negen jaar volge
houden. Hockey heeft echter
nooit mijn leven echt be
heerst, hoewel ik er de laat
ste maanden elke dag mee
bezig ben geweest. Daarom
kan ik er ook afstand van
nemen".
Robot
Volgens Sophie von Weiier
lopen er in het Nederlands
team geen meisjes die hoc
key zalig verklaren.
„Wij ouderen proberen de
jongeren ook in die geest een
beetje te sturen. Gelukkig
kan er geen boterham mee
verdiend worden. We vinden
het al een nare ontwikkeling
dat hockey kennelijk steeds
belangrijker wordt. Het is
hartstikke leuk dat er nu
veel mensen naar ons komen
kijken. Ik had de indruk dat
er in Amstelveen ook men
sen op de tribunes zaten, die
normaal niets met hockey te
maken hebben, maar het
moet niet overdreven wor
den. Zoals die Canadese
meisjes tegen ons tekeer zijn
gegaan, dat is een griezelige
ontwikkeling. Ik had een
soort robot tegenover mij
staan (Covey, red.), die de
hele wedstrijd niet op het
spel en niet op de bal lette en
mij alleen maar in de ogen
keek en op al mijn bewegin
gen meteen reageerde. Dat
meisje blokkeerde mijn vrije
doorgang, sloeg met haar
stick tegen mijn benen en
deed werkelijk alles om me
het spelen te beletten. Ze
speelde geen hockey, ze
speelde Von Weiier. Het er
gerlijke was dat dat systeem
ook nog werkte, we verloren
voor het eerst sinds lange
tijd. Als je op die manier aan
de top wilt komen, dan hoeft
het voor mij niet meer".
Evolutie
„Het tophockey wordt steeds
harder. Eerst de vrouw, dan
de bal. In Rusland, Canada
en Amerika doen ze er alles
aan om aan de top te komen.
Het kan niet snel genoeg".
„Ik vrees dat in de komende
tijd techniek ondergeschikt
wordt aan kracht en snel
heid. Het is een evolutie die
de laatste vijftien jaar an
dere sporten ook hebben
doorgemaakt. Kijk maar
wat er in het voetbal ge
beurd is. Wij kunnen heel
goed tegen een stootje. Als
iemand mij met puur hoc
key en desnoods een paar
forse duwen uit de wedstrijd
speelt, kan ik het aanvaar
den. Maar tegenwoordig ge
bruiken ze methoden, waar
tegen onze arbitrage helaas
onvoldoende optreedt. Ik
vrees dan ook dat hockey op
den duur minder aantrekke
lijk zal worden".
Tennissen
Sophie von Weiier ziet haar
toekomst in de luwte van de
publiciteit. Ze speelt piano,
wil haar techniek verbete
ren om klassieke muziek en
jazz beter te kunnen spelen.
Ze gaat een baan zoeken als
fysiotherapeute en ze gaat
weer tennissen. „Ik zie mijn
toekomst niet negatief. Ik
wil de sport niet bagatellise
ren, maar er is zoveel meer
in het leven dan hockey".
