'Da 's geen kotter
meerda 's glad
een oorlogsschip
'SterrenhandeV floreert in Amerika
Ka Opat,
Poetieadêmi
6e7STmU*»
gemeen
'DE KEUKEN HEET NOU DE MESSROOM'
C. van der Gra;
Maike Boe
maandag 11 augustus 1986
EXTRA OP MAANDAG1
cnics
VAN EYSDEN
Wondermiddel
Kinderen weg
Vroeggeborenen
PAPIER
VOOR UW PEN
Hulpverlening
'Sop accu en»""1
KIMENAI AU'
pagina zeeland
T48
In de Breskense vissers
haven arriveerde de afge
lopen week de splinter
nieuwe kotter BR 57 'Ma
ria Helena'. Het is de trots
van de kleine maar weer
levensvatbare Breskense
vissersvloot. Het schip
meet 45 meter lang en er
staat 4400 pk in de machi
nekamer. Schipper-eige-
naar Henk Fenijn durfde
acht miljoen investeren in
een bedrijfstak die geteis
terd wordt door een kei
harde overlevingsslag: ki
lo's administratie, vangst
beperking, strenge con
troles, boetes en onder
linge concurrentie. De
keuze: meegaan in de pk-
slag of stil blijven staan.
Henk Fenijn koos voor
'groter en sterker': „Acht
miljoen ja, dat is nogal wa-
ten je moet het maar
uit het water zien te vis
sen". Een kijkje aan
boord!
Door Paul de Schipper
,,'k Weet niet eens of ie wei in
de haven kan" zei Henk Fenijn
nog een paar maanden gele
den na een paar potjes bier.
Hij was al eens bij scheeps
werf Maaskant op Stellendam
geweest en had er de omtrek
ken van z'n nieuw.e schip be
keken. De BR 57 'Maria-Hele-
na' kan in de haven, maar
daarmee is deze superkotter
wel direct het vlaggeschip van
de Breskense vissersvloot ge
worden. Marleen, de vrouw
van Henk, heeft er aan moeten
wennen: „Laatst had ik het
over de keuken. Toen kreeg ik
op m'n mieter van Henk. Ja,
want dat heet nou 'messroom'.
„Als eerste fase zou men
vervanging van houten sche
pen door stalen kunnen bevor
deren. Men kan overgaan tot
het aanschaffen van stalen
schepen beneden de twintig
meter lengte voorzien van mo
toren van ongeveer 120 pk".
In 1956 schreef het Econo
misch Technisch Instituut
Zeeland een toekomstvisie
over 'De ontwikkeling van de
visserij in Breskens'. Schaal
vergroting met motoren tot 120
pk! Het was in de tijd dat de
mannen van Breskens nog met
stalen botters op garnaaltjes
visten. De zeilen waren nog
maar net opgeborgen. Van de
generatie van na-oorlogse vis
sers deden er veel hun laatste
sleep in het begin van de jaren
'70. Vangstbeperking en dure
olie bedreigden het voortbe
staan van onze meest zuide
lijke vissersvloot.
„Je had toen veel natuur
lijke uitval", vertelt Piet de
Baare, voorzitter van de Bres
kense vissersvereniging 'Ons
Belang' en mijnmeester van
plaatselijke visafslag. „De
oudere schippers stapten aan
wal. Het loonde niet meer. Zelf
ben ik toen ook gestopt. Alles
bij elkaar waren het er een
stuk of acht. Er bleven nog
zo'n vijftien scheepjes over,
kleine garnalenkotters. De
hele branche kwam hier in een
hachelijke positie. De omzet
van de vismijn daalde, de re-
partiewerf kreeg minder werk
en de handel liep terug. Bij een
aanvoer van vijftig kilo gar-
Superkotter in Breskens; acht miljoen voor de visjes.
naai per dag komen de hande
laren uit Volendam of Kat
wijk hier niet meer. Het ge
meentebestuur heeft dat tijdig
onderkend en er zijn toen sub
sidies gegeven voor de aan
koop van tweedehands sche
pen door jonge vissers. Dat
heeft geholpen want daardoor
zijn er drie vaartuigen bijge
komen. Bovendien is de vloot
vernieuwd. We hebben nu vier
grote kotters, alles bij elkaar
twintig schepen. Daarmee zit
ten we weer boven het mini
mum. Voor kotters uit andere
havens is het nu ook aantrek
kelijker om in Breskens te
'mijnen'. En dat betekent dat
we voor de handel een interes
sante afslag blijven. De vloot-
vernieuwing heeft de visserij
in Breskens weer toekomst ge
geven".
De BR 57 ligt bij de afslag
voor de wal. Een vraag aan
Piet de Baare: Acht miljoen in
het water gooien in voor de
visserij toch zo roerige tijden.
Is dat verantwoord? De Baare:
„Wat moetje doen. Het is mee
gaar) of stilstaan. Ga je niet
mee, dan is de groei er uit. Bo
vendien zou dit wel eens de
laatste stap kunnen zijn, want
het totaal aantal pk's van de
Nederlandse vissersvloot mag
niet meer groeien".
Op het grote vaalgeel ge
schilderde vissersschip is het
kijkdag. Op de brug verdrin
gen zich de nieuwsgierigen.
Collega's, maar ook Duitse
toeristen. De brug heeft trou
wens meer weg van een com
putergestuurde controleka
mer. Centraal staat een riante
draaizetel voor de schipper.
Links en rechts ervan bedie
ningspanelen met beeldscher
men, plotters, kortegolfradio's,
een gewone radio-zender, de
automatisch piloot en een
scrambler. Dat laatste is een
apparaat om onderling radio
verkeer te 'verminken'. Niet
iedereen hoeft via 'de Spoet-
nik'te horen hoeveel je gevan
gen hebt en waar de beste
stekjes zijn.
We treffen schipper Henk
Fenijn zittend tussen twee
dubbele kooien in een beman-
ningsverblijf. Ook aan hem de
vraag: Is het verantwoord?
Fenijn: „Ach in '74 hebben we
ook die toestanden gehad.
quotering, dure olie. Als we
toen geluisterd hadden, dan
had er hier nou geen schip
meer in de kaai gelegen. Het is
ook je instelling. Je wilt voor
uit. Ik kon m'n oude schip goed
verkopen en ja, dan wil je ver
der. Overbevissing met zulke
grote schepen zeg je...ach
jongen toch...een verkeerde
winter doet veel meer schade
aan de visstand. Kou verlamd
de tong en doodt het jonge
spul. Ja hoor, als de natuur in
grijpt kunnen al die biologen
wel naar huis gaan"
Vijfenveertig meter en 700
liter stookolie per uur, genoeg
om een doorsnee huishouden
een paar maanden van te laten
stoken. Per week moet er toch
voor 80.000 gulden 'besomt'
worden wil het schip rendabel
kunnen varen. Met de huidige
lage olieprijs kan de BR 57
voor 15.000 gulden energiekos
ten 'een week vissen. Fenijn:
„Dan mag er wel eens een
keertje een slappe besomming
tussen zitten". Wie hoort dat
vissers van Arnemuiden in
1985 weken van 200.000 gulden
hebben gehad begrijpt
waarom de Nederlandse vis-
Henk Fenijn.
- FOTO DE STEM COR J. DE BOER
sers in hun achteronder niet
meer op een stapel naar taan
ruikende netten slapen.
Maar toch, moet het alle
maal zo groot? Fenijn: „We
zijn er toe gedwongen. Half de
jaren '70 was de haring op.
Voor de tong moesten we toen
steeds verder de Noordzee op,
dan moet je stevige schepen
hebben. Hoor je nog wel eens
van Urker die op zee blijft, nee
hè. Nou en dan moet je eens
naar de Engelsen kijken. Die
raken er nogal eens eentje
kwijt hoor. Ik zeg altijd maar:
Voor de Doggersbank kan je
schip nooitgroot genoeg zijn.
Nou weet ik wel; de Titanic is
ook vergaan, maar ja, die was
ook niet aan het vissen".
- FOTO DE STEM COR J. DE BOER
„Weet je wat mij echt dwars
zit Dat ons werk niet gewaar
deerd wordt. Wat hebben we
al niet gehad...en nou die
controle weer, maar we
draaien wel zonder subsidie.
We beginnen met werken en
weten niet wat er aan het eind
van de week in ons loonzakje
zit. Eigenlijk zijn we alleen
maar stomme sufferds die ne
gentig uur in de week werken.
Nee, dan de Engelsen en de
Denen. Die waarderen hun
vissers wel. Bovendien zijn de
Engelsen slim. Toen wij geen
haring meer mochten vissen
hebben ze onze prachtige vloot
gekocht. Nou zijn ze hèt ha-
ringland en wij hebben niks
meer te vertellen. Zo is het al
tijd gegaan. Die Engelsen heb
ben altijd geteerd op wat an
deren begonnen. Een tijdje te
rug hebben ze Jan Siereveld
uit Arnemuiden opgebracht
voor een paar manden wijting.
Ik heb nog tegen Jan gezegd: 't
Is jammer dat Michiel de Ruy-
ter niet meer leeft, want dan
had ie ze terug de Theems op
kunnen jagen".
Den Haag hèeft de Neder
landse vissers een stilligrege
ling opgelegd. Daardoor derft
de visafslag in Breskens dit
jaar waarschijnlijk 2 i 3 mil
joen aan inkomsten. Ook de
nieuwe BR 57 zal tegen de wal
moeten. Henk Fenijn kijkt
door een patrijspoort naar
buiten en bromt: „Boetes, con
troles en niks doen... zo'n
schip is toch niet gebouwd om
stil te liggen. Ze moet de vis
serman eens een keer met rust
laten, niet want zo helpen ze
ons naar de verdommenis".
Op de kaaimuur staat een
oude visser. Ook hij bewon
dert de nieuwste aanwinst van
de Breskense vloot. Om het
topje van de mast te zien moet
hij z'n pet naar achter op het
hoofd schuiven. „Hmm" bromt
hij omhoog kijkend „da's geen
kotter meer, da's glad een oor
logsschip".
Door Piet Smolders
SOMMIGE MENSEN blij
ken erg slim te zijn als het er
op aan komt hun zakken te
vullen. Ook in dit opzicht is
Amerika het land van de on
begrensde mogelijkheden.
Wat hier allemaal tot busi
ness wordt 'verheven' is in
een landje als het onze vrij
wel onvoorstelbaar. En de
business wordt natuurlijk
interessanter als je weinig
investeringen hebt. Dus is de
interessantse handel de han
del in geestelijke waar, die
vaak niet ver van windhan
del verwijderd lijkt te zijn.
In Amerika is dan ook da
gelijks een onafzienbaar le
ger predikers in opmars, die
de dierbare gelovigen uiterst
handig stapels groene biljet
ten afhandig weet te maken.
Tot voor kort was er zelfs
een astronaut die - als enige
van het dozijn dat daar is
geweest- beweerde God op
de maan te hebben gevon
den. De man heette Jim Ir
win en tot aan zijn dood, dit
jaar, verdiende hij een aar
dig belegde boterham aan
zijn persoonlijke missie. Er
zijn ook Amerikanen die nu
nering weten te halen uit za
ken die verdacht dicht bij
volksverlakkerij lijken te
komen.
Neem bijvoorbeeld de
'sterrenhandel' van het nij
vere echtpaar John en Phyl
lis Mosele in Northfield, Illi
nois. Toegegeven: wijselijk
laten ze de sterren gewoon
waar ze zijn. Maar voor een
nader overeen te komen be
drag kunt u bij hen uw
naam of die van een dier
bare aan een bepaalde ster
laten verbinden. En er is be
langstelling genoeg. Tot nu
toe hebben al 175.000 sterren
de naam van een aardse
sterveling gekregen. Wie er
zoal vertegenwoordigd zijn
aan het firmament. Presi
dent Ronald Reagan en zijn
vrouw Nancy natuurlijk.
Frank Sinatra, Fred Astaire,
Liz Taylor, Elvis Presley,
John Lennon en Yoko Ono
zijn ook van de partij. Dolly
Parton kreeg (terecht) twee
sterren die zusterlijk naast
elkaar staan.
De Moseles zijn zo ver
standig geweest eerst een
aantal sterren aan beroemd
heden te vergeven, alvorens
aan minder bekende lieden
de mogelijkheid tot inschrij
ving in hun deftige register
open te stellen. Ieder die is
geaccepteerd krijgt een
fraaie oorkonde waaruit
blijkt dat deze of gene ster
(waarvan de positie heel
nauwkeurig wordt aangege
ven) vanaf ondervermelde
datum zijn of haar naam
draagt. De zaken lopen ge
smeerd.
Maar er is een vuiltje aan
de lucht. Hebben de Moseles
wel het recht het werk van
de Schepper op deze manier
van naamkaartjes te voor
zien? Wat betekent het dat
uw naam verbonden is aan
een klein sterretje in - laten
we zeggen - het sterrenbeeld
Maagd? Niets, zeggen de he
ren van de Internationale
Astronomische Unie. Want
alleen de speciale Nomencla
tuurcommissie van dit inter
nationale instituut heeft het
recht om -na lang wikken
en wegen- namen aan he
mellichamen toe te kennen,
voorzover iemand in dit ge
val van recht kan spreken.
In ieder geval heeft de
IAU een autoriteit die we
reldwijd wordt erkend en
dat kunnen de Moseles van
hun bureautje niet zeggen,
nog even afgezien van het
feit dat zij niet de enigen zijn
die op dit letterlijk lumi
neuze idee zijn gekomen. De
IAU daarentegen vraagt na
tuurlijk geen enkele vergoe
ding. Dat zou ook moeilijk
kunnen, aangezien u pas
kans loopt een ster of een
berg op Mars naar u ver
noemd te krijgen als u dege
lijk overleden bent. Alleen
wanneer u zelf een komeet
ontdekt die nog niet eerder
door iemand anders aan
toonbaar is gezien, dan
wordt uw naam automatisch
aan 'die staartster verbon
den.
Maankraters zijn gewoon
lijk genoemd naar overleden
astronomen: Aristarchus,
Ptolemeus, Tycho, Coperni
cus. Toen de Utrechtse pro
fessor Cees de Jager jaren
geleden aan zijn leermeester
professor Minnaert vertelde
dat de beroemde Ameri
kaanse sterrenkundige Fritz
Zwicky daags tevoren was
overleden, reageerde Min
naert bedroefd, maar beslist:
„Hij krijgt een krater." In
tussen is Minnaert zelf ver
eeuwigd in een krater op de
maan.
VROEGER THUIS
kwamen radijsjes op
tafel met ongeveer
een centimeter groen er aan.
Dit bepaalde voor mijn hele le
ven voor mij de smaak van ra
dijs: de geurige sappigheid van
het plukje bladstelen in combi
natie met de wat sterke smaak
van de knapperige knolletjes.
„Waarom moet dat zo vroe
gen mijn kinderen. „Dat is lek
ker", zei ik en zo ervaren zij dat
ook: kruidig, smakelijk. Het
geeft een gevoel of je iets heel
gezonds eet. Maar wie en waar
en wanneer ontdekte - bij toe
val wellicht - dat radijs mèt
stukje steel de beste manier is
om ze te eten? En is dat wel
zo?
Ik denk dat de waarde van
zo'n gebruik van moeder-op-
dochter niet onderschat moet
worden. Mijn grootmoeder, en
overgrootmoeder en nog vele
vrouwen vóór haar deden niet
zomaar wat voor de aardigheid.
Zij beseften van nature, dat
juist bij die oorsprong van dat
groen, op de grens van knol en
blad, waardevolle stoffen zitten
opgeslagen. Dat heeft met oer
krachten te maken. In een an
dere familie dan de onze blijft
om dezelfde reden een aanvul
ling op mijn radijsjes-traditie te
bestaan: „Je moet altijd het
worteltje eraan laten en opeten,
dót is het beste van de hele ra-
doende. Toch kon niern^
zeggen, waarom juist de wortj
van die ene speciale plan w#
den gebruikt. Het was altijd)
gewoonte geweest, zolang n(
zich herinnerde.
Wat zullen wij veel waardi
vol groeisel onbenut later
denk ik dan. Mijn vader we,
vroeger erop uitgestuurd
langs de slootkanten zuring
plukken. „Wij aten dat door)
spinazie." Daarom druppel)
hij altijd wat azijn door
verse bladspinazie, waar n
moeder beslist géén zurié
door kookte. Ging dat allee
om de smaak, of had die zi
eenzelfde soort werking als t,
schepje krijt, dat mijn schoei
zusje toepast: „dan breekt 1
spanazie de kalk niet af in jet
chaam." Een vriendin wist
iets leuks van zuring. „I
kun je een gezond soepje vi
koken." Ik schreef het reet]
over, kreeg stekjes mee en dt
maanden later stond een
pende pot midden op taft
Vreemd geurig overigens.
is dat." Gewoon zuringsoq
heel lekker, zei ik. Van mant
kinderen hoefde dat dus néé
meer, van dat alternatieve
doe, straks kwam ik nog m
brandnetels of paardeblot
men... Ze moesten eens wete
hoeveel recepten van dat
heerlijks in mijn kookboek li
gen. Die bewaar ik tot een
gend leven, wanneer ik in m'
eentje op een berghelling wox
tussen allemaal walde bloemt:
en planten.
Ik las in een oud boek ovt
een man die jarenlang doodzii
was en plotseling opknapte,
dat hij achteloos op een blaa
van de smeerwortel had
kauwd. Zo zal ook dat wondt
middel van een doorgesnedt
ui op een wespesteek zijn on
staan. Een brullend kind in
tuin, een moeder in de keukti
aan de haché of de goulash,
te hulp snelt en met haar uit
vingers over de zere plek wrijl
„Stil maar, zoet maar, het
zo weer over." En het ging t»
vallig over. Als kruidet
vrouwtje op die berg zal
plukkend en peuzelend het en
medicijn na het andere ontdel
ken. Achteloos knabbelen:
Hier en nu gaat dat helelai
niet. Nog voor zo'n groep
halverwege mijn mond is heb
al gedacht: „Bestrijdingsmi:
del 7 Zure regen Radioakti»
neerslag Kat van de buren T
Tillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!
Dit doet denken aaD het ver
haal van de Indianenstam in
Zuid-Amerika, die arm en
moeizaam en zonder voldoende
middelen van bestaan op de
hoogvlakte leefde. „De mensen
die naar het dorp kwamen om
werk en om wat te verhandelen,
die wilden heus wel leren hoe
ze de opbrengst van hun scha
mele landje konden vergroten,
hoe ze er meer eetbaars op kon
den laten groeien." Dat consta
teerde de Nederlandse vrouw,
die met vele huishoud- en voed
selkundige diploma's op zak in
een of ander hulpprogramma
was uitgezonden. Ze zette sche
ma's op, bracht groepjes vrou
wen bij elkaar, introduceerde
nieuwe gewassen, gaf de moe
der inzicht in voedingsleer: vi
tamines, voedingsstoffen, dit is
goed voor je kind, dit is heil
zaam voor iedereen. De mensen
kregen zaaigoed mee naar huis,
er kwam méér en gevarieerder
opbrengst van het land, er was
minder honger.
Maar na een tijdje werden ze
ziek, niemand kon het verkla
ren, niet één westers medicijn
kreeg de vreemde ziekte eron
der. Uiteindelijk brachten oude
vrouwen van de hoogvlakte de
oplossing. Uit de wortels van
een plant, die daar vanoudsher
groeide, brouwden zij een dikke
saus, zoals vroeger elke dag ge
geten werd om het karige maal
wat smaak en voluwe te geven.
Dit hielp. Verantwoorde voe
ding, schijf van vijf, dit soort
normen bleek daar niet vol-
DE STEM
Van de toekomst
laat ons hopen
dat die gauw
en lang nog komt
en voor De Stem
daar vast aan knopen
dat die nooit
geheel verstomt,
maar gij, brave lezer
dient te beseffen:
Hij dient 'm te smeren
wie de stem wil verheffen.
DRIJFVEER
Hoewel jaren geleden
al uitgeschreven
schijf ik maar door
uit angst voor m'n leven,
uit angst dat het waar is
wat men schrijft:
Enkel hij die schrijft
die blijft.
BUGBEAR BLUES
The bugbear to the humbug
said:
Come, let's make love
without a care,
for what we do today in bed
may well produce a hum bug
bear.
HAIKOE
Hai Koe
Hui, Buldoorlopen maar,
de KJ. kunstkoe
staat voor je klaar.
RAMBAM BLUES
Ik ben Bam,
Balthasar Bam,
Ik ben de monnik
uit Rotterdam.
Maar ik ben Wam,
Wladimir Wam,
Ik ben de rotter
uit Monnikendam.
ARMEN ZIELEN
Eeuwig zal ik blijven hopen
ooit met 'n ziel onder
d'armen te lopen.
Bij mij bevindt zich
namelijk daar
enkel oksel
met uxit haar. A
John O'M®
Met grote verbazing lazen
wij het bericht over de
Noordierse kinderen in Te-
teringen, met als kop
'Noordierse kinderen bij ge
zin weggehaald', mogelijk
vanwege 'incest'. Is het lot
van Ierse kinderen hier in
Nederland wel in goede
handen bij Pax Christi
Kan Pax Christi überhaupt
conlusies trekken n.a.v. een
kinderfeestje, wat gezien de
foto's in andere dagbladen,
heel gezellig moet zijn ge
weest Is het de bedoeling
van Pax Christi, ook hier in
Nederland Noordierse toe
standen te creëren, zoals het
's nachts (ten onrechte) weg
halen van kinderen Houdt
Pax Christi wel rekening
met de gevoelens en wensen
van de kinderen en verzor
gers Wij hebben grote
twijfels bij de (goede) bedoe
lingen van Pax Christi. Wij
wensen mevr. Roovers en
dhr. De Pan heel veel succes
bij het streven naar recht en
veel sterkte bij de o.i. verne
derende situatie.
Teteringen,
Netty Corten
José v.d. Veen
Hierbij wil ik reageren op
het artikel van 2 augustus
over te vroeg geboren kinde
ren. Ik heb zelf ook een
dochtertje dat drie maanden
te vroeg geboren is en dat
een half jaar in het Sophia
kinderziekenhuis heeft gele
gen, waarna wij haar thuis
ook nog drie maanden zuur
stof hebben gegeven. Alles
bij elkaar hebben wij een
half jaar lang naar Rotter
dam gereden, meestal vier
keer op een week. Wij ko
men uit Zeeuwsch-Vlaande
ren (Walsoorden) en moes-
hub**
ten die lange rit meestal 's
avonds maken, want mijn
man werkt overdag. Als je
dan leest dat de minister nog
geen geld wil geven voor 9
meer gespecialiseerde co-
veuses, dan zou je willen dat
hij zelf ook zo'n kind kreeg,
dat hij dat ook eens mee
maakte wat wij hebben
doorstaan.
Ten eerste zag ik mijn
kind pas vier dagen na de
geboorte. Mijn familie heeft
mijn dochtertje nog eerder
gezien dan ik, want ik lag
doodziek in het Dijkzigt-zie-
kenhuis. Ten tweede was
mijn dochtertje na een
maand opgegeven en alleen
een wonder kon haar nog
redden. Dat wonder is ge
lukkig geschied, maar zou
de minister weten wat het is
om zo in spanning te leven,
terwijl je 100 km van je kind
verwijderd bent. Toen ze
vijf maanden oud was, ging
het weer een tijd slecht met
Marijke, maar toen ze zes
maanden was mocht ze dan
eindelijk naar huis, waar ze
24 uur per dag zuurstof
moest worden toegediend.
Als we dat niet gedaan had
den zou Marijke nog eens
drie maanden langer in het
ziekenhuis moeten blijven.
Nu is Marijke 17 maanden
oud, het gaat goed, maar ze
heeft een enorme achter
stand, wat natuurlijk niet
anders kan. Ze krijgt twee
keer op een week fysiothe
rapie om te activeren. Ze is
nu bijna een jaar thuis,
maar ik kan alles niet ver
geten. Als ik dat artikel lees,
komt alles weer boven en
kan ik er nog om huilen.
Want om je kind op een ge
wone manier op de wereld te
zetten, is toch het mooiste
wat er is, en om het dan ge
lijk bij je te mogen hebben.
Maar het is nu eenmaal niet
anders, maar een ding is ze
ker wij zijn dolgelukkig met
Marijke.
Walsoorden,
Miriam van Houten-
de Roech
Zelfbeschikkingsrecht is een
essentieel gegeven voor
menselijk leven, een voor
waarde voor volwassenen
maar ook voor kinderen, ook
al willen velen dit niet er
kennen. Kinderen in moei
lijkheden hebben het recht
_J
om een beroep te doen op de
voor hen geëigende hulp.
Telkens echter wordt op dit
zeer belangrijk gegeven
aanslagen gepleegd: zg.
christelijke groeperingen, de
JOACS en nu door het SOR,
middels een uitgebracht
zwartboek over de hulpver
lening aan weglopers. In
E.O.'s tijdsein vertelde de
woordvoerder van het SOR
dat in de helft van de geval
len zeer zware fouten wor
den gemaakt. Gretig zullen
de luisteraars dit getal opge
nomen hebben en hierin
grond vinden om het zelfbe
schikkingsrecht aan te tas
ten en de hulpverleners,
voornamelijk de JACS, te
veroordelen. Het SOR heeft
zich middels dit rapport
zichzelf een dikke onvol
doende gegeven en laten
zien, in de beste E.O. tradi
tie, een clubje van rancu
neuze zelfbevlekkers te zijn.
Nu zelfs Lubbers in zijn re
geringsverklaring heeft la
ten weten dat hij als minis
ter-president ook zware
fouten heeft gemaakt,
spreekt het natuurlijk van
zelf, dat ik zeg dat ook na
tuurlijk de JACS fouten ma
ken. Maar het moet hier nog
maar eens gezegd worden:
de meeste JACS moeten
node werken met vrijwilli
gers tegen een overheid die
ternauwernood bereid is hen
met beleid te ondersteunen.
Een goed voorbeeld hiervan
is het niet toekennen van
een coördinator aan het JAC
in Terneuzen door het ge
meentebestuur, pikant hier
bij is dat de provinciale
overheid van plan was om
de kosten voor 90 procent
voor haar rekening te ne
men, met als oogmerk de
verbetering van de kwali
teit. Miezerig kleinzielig
christelijk geleuter was de
oorzaak van het niet toeken
nen van deze, ook door het
JAC en de beraadsgroep
jeugdhulpverlening
wenste functionaris. D®
ouderbijdrage die de hulp
verlener moet vragen en die
het contact ouder-kind niet
verbetert, is een regeling
door de rijksoverheid opge
legd: hulpverleners zijn
geen kassiers. Kritiek op
deze regeling graag richting
overheid Volgens het SOR
vernietigt de betrokken
hulpverlener het potentieel
levensgeluk van het kind en
de ouder en laat zij het ai-
glijden naar criminaliteit en
drugsverslaving, gezinnen
die kinderen in deze moei
lijkheden opvangen (weg-
loopproblematiek) plegen
een miljoenen verslindend®
zwendel. Onderzoekers die
tot dit soort pertinente leu
gens komen zouden door
hun organisaties him be
voegdheid ontnomen moeten
worden.
Middelburg Ton BesseUia
Bolkensteeg 4,
Van een onzer verslaggevers
TERNEUZEN - Dow Chemi
cal heeft ten tijde van de ac
tie van Greenpeace ook zei
water- en slibmonsters ge
nomen. Dat gebeurde op pre
cies dezelfde plaatsen al
waar de milieu-activistei
dat deden. De monsters zijl
vervolgens onderzocht doo
laboranten van het chemiscl
bedrijf.
Volgens een woordvoerde
van Dow heeft het eigen on
derzoek niets bijzonders op
geleverd. „Gebleken is dó
we ons aan alle lozingsver
gunningen houden. De cij
fers lopen bovendien paral
lel met eerdere onderzoekin
Wel
TERNEUZEN/ OOSTB
tureel werk in Zee
waarschijnlijk een fli
laten wanneer de plani
man doorgaan om vo
gulden te korten op de2
De gemeenten in de regi
grote, tussen de 30.000 en
vangen van het ministerie.
Het is onwaarschijnlijk dat
de gemeenten die korting kun
nen opvangen. Gevreesd moet
dan ook worden dat er een
aantal banen in de welzijns
sector verloren gaat. Hoeveel
is tot nu toe nog niet bekend.
Het plan van Brinkman moet
nog door het parlement.
De minister wil de rijksbij
drage met 45 procent vermin
deren zodat er veel mindei
rijksgeld beschikbaar komi
voor club- en buurthuizen, op
bouwwerk, jongerencentra
peuterspeelzalen en muziek
scholen. Het ziet er voorlopig
naar uit dat de bibliotheker
niet getroffen worden. We
bijvoorbeeld de muziekgezel
schappen, die zullen op aan
zienlijk minder gemeentelij k<
steun kunnen rekenen.
Het sociaal-cultureel werl
wordt tot nu toe gemiddek
voor veertig procent door he
Rijk betaald, de rest komt vai
de gemeenten. De gemeentel
hebben de afgelopen jaren di
rijkskortingen uit eigen mid
delen bijgepast, maar het zie
er naar uit dat daar volgen
jaar niet meer het geld en d
bereidheid voor aanwezig is.
Burgemeester C. Spijker
Van onze duivensport™
ARNEMUIDEN - Cas van dei
muiden is winnaar geworden
wedvlucht vanuit Perpignat
1296 oude duiven werd deeli
het internationale concours;:
duiven, zal de vogel zeker bini
prijzen zitten.
De nationale overwinnaar
weduwschapdoffer van eigen
terdagmorgen 9 augustus o
Met bezoekers volgepakte
Van onze correspondent
Maike Boerdam
Sluis is de winnares gewordt
van de playbackwedstrijd
zaterdagmiddag werd gehoi
den op het Walplein te Slui
De wedstrijd werd georgan.
^erd door het Walplein-com
u
Ie
I, di
gehoi
belangstelling was ei
afkïï deelnemers ware
atljpmstig uitSluis, Retrar
