HOE IS HET EIGENLIJK MET.
antie?
De Kilima Hawaiians: op
zijn minst een begrip
wsie
van Breda
liet
ang komen
EUGENIE HERLAAR
Nieuwslezeres houdt het journaal nog steeds in de gaten
Wie vermoordt Moniek
Toebosch in
het Stedelijk Museum?
ichting
ïedé
ZATERDAG 28 JUN11986
Ménage d trois': live tv in drie landen
AVRO moet 45 banen schrappen
VROOM DREESMANN
KEES DE BAKKER STELDE HISTORIE TE BOEK
moeten proberen de zaak aan
stellen. De verantwoordelijk-
de uitvoering van straffen ligt
de minister van justitie.
,eval van de Twee van Breda
politieke ontwikkelingen deze
elijke helderheid echter ver-
onstateert het Tweede Kamer-
s vrijlating van Willie Lages
Tweede Kamer de afspraak
,ering dat bij een eventuele uit-
!n een van de drie van Breda
Camer zou worden geconsul-
de discussie in '72 werd daar
<tra 'veiligheid' voor de tegen-
tj ingebouwd: ook de oorlogs-
s en verzetsmensen moeten
eraadpleegd bij een dergelijke
ook voorstanders van vrijla-
p tonen voor die laatste af-
het uit strafrechtelijk oogpunt
ide constructie. Het strafrecht,
dt in dit geval ook voor de bij-
echtspleging, is juist ingesteld
chting te voorkomen. Om een
1 geüjk voorbeeld te noemen:
rouwengroepen inspraak eisen
echtiging van mannen die sek-
irijven hebben begaan, vinden
aistische advocaten dat dat niet
ïbeuren.
:h ligt de zaak anders, omdat
dadigers tegen tienduizenden
misdrijven hebben gepleegd,
(raag of leed opgeteld kan wor-
;t te beantwoorden. Leed is een
le ervaring, die wel kan worden
naar niet kan worden vergele-
lat het hier om een groot aantal
jaat, vinden er ook groepspro-
iats. De verzetsmensen en oor-
offers hebben zich georgani-
de gevoelens gecollectiviseerd,
elijk groepsproces versterkt de
1 tegen de vrijlating,
met de verstarring van de stand-
an ook niet te verwachten dat
smensen en oorlogsslachtoffers
n zeggen dat de twee naar thuis
/orden gestuurd. Niettemin vin-
en Wolffensperger dat de rege-
aan de afspraken moet houden,
ikt vrijlating niet onmogelijk,
van de regering wel een sterke
iet je wat het grootste risico is?",
/olffensperger. „Dat is dat de
de minste weerstand wordt be-
Dat de twee de dood vinden in
et is nooit goed te keuren wat ze
;edaan, maar in een beschaafd
je mensen niet creperen in de
lis tot ze dood zijn. Dat hebben
rij Menten niet gedaan".
formeren ook nog eens bij het
g lid van de Hoge Raad, profes-
i. Enschedé, een absolute autori
et gebied van strafrecht. Hij was
or vrijlating en is dat nog steeds.
nde oorlogsmonument is een na-
■hande", stelt Enschedé. Hij her
woorden: „Aan dit oorlogsmo-
aan deze nationale schande
snel mogelijk een einde komen,
onen van deze twee verdachten
ren mij geheel niet. Het is ge
in kwestie van Nederlands fat-
st gaat om elementaire beginse-
het recht, het gaat oom een hu-
strafrecht, het gaat om het be-
m gelijke behandeling", verwijst
de genoemde voorbeelden van
ende straftoepassing op de twee
Dazen. „En levenslang is geen le-
dat is in Nederland nog nooit
omen".
ïedé spreekt van een 'gruwelijk
al'. Denkt hij dat de beginselen
tijd worden toegepast? De jurist
„Ik blijf hopen".
naar burgemeester Feij. Als zijn
liet wordt opgepakt, zegt hij, ziet
er niet meer van komen dat de
g zullen worden vrijgelaten. Hij
:t niet op zijn weg liggen als Eer
erlid zelf vragen te stellen. Feite-
irt deze zaak bij de Tweede Ka
lis. „Maar wellicht moet ik toch
ede stap zetten, als een ander op
e niet volgt".
gezegd: de tweedekamerleden
jrote partijen geven niet thuis. Zij
in verantwoordelijkheid voor de
ving van een humaan strafrecht,
in '66 zelf om hebben gevraagd,,
'eg.
ehien dat een andere stelling
i tegenstanders kan helpen in het
over het probleem van de Twee
da:
ange gevangenisstraf is een lang-
cecutie.
ag is wie anno 1986 die straf nog
rdedigen, als hij meer zoekt dan
rt
heeft professor
niet eens gezegd: he
slachtoffers hebben aange-
zo groot, dat wij het hier op
toch niet kunnen vergelden.
Diepen-
het leed dat
„In Hilversum ben
je snel vergeten"
Door Raoul van den Booren
Eugenie Herlaar is slechts
op één voorwaarde bereid
tot een interview: als ze ge
noeg tijd en ruimte krijgt
om haar verhaal te vertel
len. „Een stuk van tien re
geltjes over mijn vroegere
werk, daar begin ik niet aan.
Daarvoor heb ik te veel te
zeggen," laat de voormalige
nieuwslezeres over de tele
foon weten.
Dat kan geregeld worden
en vier dagen later tref ik
mevrouw Van Westrhee-
nen-Herlaar, zoals de voor
malige nieuwslezers in het
dagelijkse leven heet, in
haar verbouwde stolp-boer-
derij in het Noordhollandse
Heerhugowaard. De omge
ving kan nauwelijks Hol
landser: rondom de boerde
rij strekt het vlakke polder
landschap zich eindeloos uit,
slechts onderbroken door
koeien, molens en sloten.
In de tuin van de familie
Van Westrheenen staat een
stevige bries. „Dat is nog
niks", aldus een hartelijke
Eugenie Herlaar die sinds
haar journaal tijd uiterlijk
weinig veranderd blijkt. „In
dit vlakke land waait het
voortdurend. Windkracht
zeven betekent hier dat het
hele huis van alle kanten
kraakt. Toen we hier pas
woonden was ik daar bang
voor, maar het went op den
duur".
Eugenie Herlaar werd in
1940 geboren op Curasao
waar ze tot haar zesde
woonde.
Samen met haar familie
verhuisde ze naar Neder
land waar de jonge Eugenie
al direct 'iets expressiefs'
wilde doen. Dat hield voor
lopig niet meer in dan voor
drachten en toneelopvoe
ringen op de HBS. Na om
zwervingen bij Shell en Phi
lips kwam Eugenie Herlaar
in 1963 terecht bij de We
reldomroep. Van daaruit
maakte zij twee jaar later de
sprong naar het NOS-jour-
naal. Dat was een vrij op
merkelijke stap omdat in die
tijd bij de actualeitenrubrie-
ken en het journaal nog geen
enkele vrouw werkte. „Het
was een echte mannenwe
reld. Maar ik wilde graag
een schnabbel. Ik zag dat het
journaal regelmatig onder
werpen had als damesbeur
zen, modeshows en kappers
tentoonstellingen. Al die
Eugenie Herlaar toen: „In Engeland hadden ze het al
een keer met een presentatrice geprobeerd maar de
kijkers pikten dat niet. Daar dachten ze nog dat een
vrouw niet onbewogen een bericht kan voorlezen maar
altijd een traan moet wegpinken bij iets ergs. Geluk
kig hebben de Nederlandse kijkers over mij niet ge
klaagd en mocht ik bliiven". - foto archief de stem
dingen werden door mannen
gepresenteerd en ik dacht:
dat doe ik beter".
Eugenie werd aangeno
men en kwam terecht op de
journaalredactie. Daar
kreeg ze echter niet uitslui
tend te maken met de hier
boven genoemde zaken
maar werd ze net als ieder
een gezet op alles was zich
voordeed. Vooral voor de ca
meramensen waar ze mee
werkte was dat wennen.
Eugenie: „Ineens ging een
vrouw met hun mee. Dat
was wat zeg. Ik moest me
voortdurend bewijzen. Om
die reden ben ik een keer
voor een reportage op de
steigers van de Martinitoren
geklommen. Ja, wat wilde
ik Maar ik heb nooit erva
ren als een voortrekkersrol.
Pas toen iemand anders te
gen me zei, je bent de eerste
vrouw bij het journaal,
dacht ik verdomd, dat is
waar".
Na een tijdje uitsluitend
redactioneel werk te hebben
gedaan ging Eugenie ook de
journaaluitzendingen pre
senteren.
Een doorbraak, want een
vrouwelijke journaalpre
sentator was iets volkomen
nieuws in Nederland. „In
Engeland hadden ze het al
een keer met een presenta
trice geprobeerd maar de
kijkers pikten dat niet. Daar
dachten ze nog dat een
vrouw niet onbewogen een
bericht kan voorlezen maar
altijd een traan moet weg
pinken bij iets ergs. Geluk
kig hebben de Nederlandse
kijkers over mij niet ge
klaagd en mocht ik blijven".
Lange tijd bleef Eugenie
Herlaar de enige nieuwsle
zeres op tv. Mede daardoor
hoorde zij als snel tot het
rijtje bekende Nederlanders.
„Rustig in een restaurantje
zitten was er niet bij. Altijd
was er wel iemand die me
herkende. Niet dat ik het
daar moeilijk mee had. Je
moet je realiseren dat het bij
het vak hoort, anders moet
je er niet aan beginnen. En
geloof me, ze vinden het al
lemaal best leuk bij de tele
visie om herkend te worden.
Wat me wel verbaasd is dat
veel mensen me na al die ja
ren nog steeds herkennen.
Bepaalde gezichten blijven
blijkbaar in de herinne
ring".
Luiers
In 1968 verdween Eugenie
Herlaar van het scherm als
gevolg van de geboorte van
een dochter en een zoon.
„Dat viel best tegen. Ik
was een druk leven gewend,
maar nu werd ik plotseling
teruggeworpen tussen vier
muren met alleen maar
luiers om meheen. Ik wilde
dolgraag weer aan het werk,
maar in het Gooise wereldje
ben je snel vergeten. Ze
staan echt niet op je te
wachten, daarvoor is het
aanbod te groot. Daarom
ben ik logopedie gaan stude
ren".
Die studie voltooide Euge
nie met succes en inmiddels
heeft zij achter in de tuin
een bescheiden praktijk
ruimte. Daarnaast doet ze
veel audio-visueel werk: het
inspreken van documentai
res, bedrijfsfilms en Postbus
51 spots. In haar eigen
woonplaats houdt Eugenie
Herlaar zich intensief bezig
met wat ze noemt 'het cultu
rele leven'. Bovendien pre
senteert ze veel modeshows
overal in het land. Alleen re
clamespots, daar voelt Euge
nie niets voor. „Dat is niks
voor mij. Ik kan niet staan
juichen over een wasmiddel
of margarine die ik zelf niet
gebruik".
Eugenie Herlaar nu: „Ik heb het met de huidige
nieuwslezeres Noraly Beyer over haar accent gehad,
omdat ik vind dat zij het niet goed doet. Zij gaf zelf toe
dat ze eerder gekozen was vanwege haar Surinaamse
uiterlijk en achtergronden dan vanwege haar uit
spraak. Maar ik vind dat geen criterium". - foto nn
Terug
Tot haar eigen verrassing
werd Eugenie Herlaar in
1974 gevraagd om terug te
keren bij het NOS-journaal.
„Ze wilden elke avond een
ander gezicht op het scherm
en hadden daar mensen voor
nodig. Dat kwam mij wel
goed uit want ik merkte dat
mijn bekendheid in het land
terugliep. In dit vak is het
nou eenmaal zo dat bedrij
ven je sneller vragen voor
hun audio-visuele klussen
als je landelijk bekend bent.
Toen ik weer even mijn ge
zicht op de buis kon laten
zien kreeg ik plotseling weer
veel aanbiedingen".
Eugenie Herlaar was in de
periode 1974-1976 gemeente
raadslid in Teteringen voor
de partij Dorpsgemeenschap
Teteringen. Een verhuizing
maakte aan dat raadslid
maatschap een einde.
Nog altijd houdt Eugenie
alles wat op radio en televi
sie gebeurt nauwlettend in
de gaten. Wat haar het
meest bezighoudt is het taal
gebruik onder de radio- en
tv-presentatoren. Daar
mankeert volgens haar
nogal het een en ander aan.
„Ik erger me gruwelijk als
ik zie hoe met het Neder
lands wordt omgesprongen.
Er wordt wel eens van het
Nederlands gezegd dat het
geen mooie taal is, maar dat
maken ze er op de radio en
televisie van. Het taalge
bruik daar is slordig en
slecht. Hoe vaak hoor je niet
zeggen menister, febriek,
edres. Het is nog altijd mi
nister, fabriek en adres. Dat
geldt ook voor het journaal,
ja, terwijl je daar juist hoge
eisen moet stellen. Een
zachte G, dat kan volgens
mij gewoon niet. Een
nieuwslezer spreekt voor
heel Nederland, niet voor
Limburg en Brabant alleen.
Hetzelfde geldt voor een Su
rinaams accent. Ik heb het
daar. een keer met de hui
dige nieuwslezeres Noraly
Beyer over gehad omdat ik
vind dat zij het niet goed
doet. Zij gaf zelf toe dat ze
eerder gekozen was van
wege haar Surinaamse
uiterlijk en achtergronden
dan vanwege haar uit
spraak. Maar ik vind dat
geen criterium".
Wat de inhoudelijke kant
betreft schaart Eugenie zich
onder de Nederlanders die
bij de kijkers die het jour
naal wat gekleurd vinden.
Storend vindt ze dat echter
nauwelijks.
„Het journaal heeft inder
daad de neiging wat linkse-
rig te zijn. Maar ach, ze doen
erg hun best om dat eruit te
krijgen. Bovendien kun je
als kijker toch je eigen me
ning daar tegenover zetten.
Het idee om iedere omroep
zijn eigen journaal te laten
maken zie ik helemaal niet
zitten. Daar is de NOS voor
ingehuurd. Het zou trou
wens veel te duur worden.
Aan welke-eigenschappen
moet de ideale nieuwslezer
volgens Eugenie voldoen?
„Allereerst moet je geloof
waardig overkomen. Daar
naast moet je uitspraak goed
zijn. Je mag niet overdreven
de aandacht trekken, dat
leidt alleen maar af. Ik besef
dat het allemaal wat zoute
loos klinkt, maar een
nieuwslezer mag best een
persoonlijkheid hebben
hoor. En dat hebben ze ook
wel in het algemeen. Nee, ik
heb geen persoonlijke favo
riet".
Hoe kijkt Eugenie na al
die jaren tegen het Hilver-
sumse wereldje aan? Schou
derophalend zegt ze: „Ach,
de glitter en glamour is er al
af zo gauw je voor de televi
sie werkt. Maar ik geef toe,
dat hele wereldje, dat heeft
natuurlijk wel iets. Je geeft
een stuk van jezelf weg. Het
heeft veel overeenkomsten
met het vak van acteur of
cabaretier. Zo heb ik het
tenminste altijd gevoeld".
Van onze rtv-redactie
HILVERSUM - Morgen zal de VPRO voor een bizarre televisie
avond zorgen. Het is een zogeheten live-thriller. De kijker is ge
tuige van twee moorden. De tv-thriller, die 'Ménage a trois' heet,
wordt gelijktijdig uitgezonden in Amerika en Italië.
'Ménage a trois' wordt gepresenteerd in het kader van de ope
ning van de Biennale in Venetië. De co-produktie is tot stand
gekomen dankzij medewerking van het Guggenheim Museum
te New York, de Biennale te Venetië en het Stedelijk Museum in
Amsterdam.
Geestelijk vader van de tv-thriller is de Amerikaanse beel
dende kunstenaar Douglas Davis die ook verantwoordelijk is
voor de centrale regie en presentatie.
In Nederland zal de kunstenares Moniek Toebosch om het le
ven gebracht worden. Zij gaat er aan in het Stedelijk. Merk
waardig is het feit dat de verdachten duizenden kilometers ver
derop verblijven en wel in Venetië en New York. Maar de mo
derne communicatie-techniek is voor geen kleintje vervaard,
zelfs niet voor een moord, en een tweede moord.
Een grote rol is weggelegd voor de getuigen a décharge. Dat
zijn de schrijver Umbertop Eco (De naam van de Roos), de film
ster Diane Keaton en onze eigen Adriaan van Dis. Amsterdam is
bij het project van Davis betrokken door Edy de Wilde, destijds
directeur van het Stedelijk.
Verder werken mee Wim Beeren (Stedelijk), Thomas Messer
(Guggenheim) en Paolo Portoghese (Biennale). Douglas Davis
heeft meer media-stunts uitgehaald. Zo huurde hij een satelliet
en stuurde een privé boodschap aan zeven naties, een grap die
hem vijfhonderd dollar kostte. Ook heeft Davis voor de West-
duitse tv eens een live programma gemaakt, dat zich in twee
steden en twee talen (Parijs en New York) afspeelde. 'Ménage a
trois' is het logische vervolg.
De rol van de VPRO zelf is bescheiden. Zij werkt samen met
de NOS, de Italiaanse Rai en de Amerikaanse omroepen PBS,
WNYC en KTCA.
HILVERSUM (ANP) - De AVRO zal in de komende vijf jaar
45 arbeidsplaatsen moeten schrappen om aan de normen van
de regeringscommissaris voor de omroep te kunnen voldoen.
Tegelijkertijd wil de omroep de programmatische kant
versterken, met name het Nederlands amusement, en zal
daarvoor enkele miljoenen guldens uit de eigen verenigings
middelen beschikbaar stellen.
„We zullen meer moeten gaan doen met minder mensen",
zo vatte AVRO-directeur Wibo van der Linde het gisteren
samen.
De reorganisatie is volgens Van der Linde noodzakelijk
door de bezuinigingen die door het ministerie van WVC aan
de omroep zijn opgelegd alsmede de negatieve financiële ef
fecten van de statuswijzigingen van de Evangelische Om
roep en Veronica.
Het schrappen van banen zal zich niet concentreren op
een bepaalde sector binnen het bedrijf. Van de boekhouding
tot de televisie-afdeling zal gezocht worden naar arbeids
plaatsen die kunnen verdwijnen, aldus Van der Linde. Ge
dwongen ontslagen zullen volgens hem niet hoeven plaats te
vinden.
'llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIHHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIflIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIMH
(ADVERTENTIE)
Neem de ideale
reisverzekering mee
Vroom Dreesmann regelt 't
vlot en voordelig voor u.
Een reisverzekering van de
Europeesche. De polis kunt u
direkt meenemen. Ook op
zaterdag en de koopavond.
Gaat u met de auto? Haal dan
aan de verzekeringsbalie de
gratis "groene douane-schijf".
Door Henk Egbers
Het was een wat merkwaar
dige, druk bezochte samen
komst in de burgerzaal van
het Rotterdamse stadhuis,
toen uitgeefster Magda
Heeffer uit Bergen op Zoom
daar het, door Kees Bakker
geschreven, boek over 50
jaar Kilima Hawaiians ten
doop hield. Een fleurig pla
tenboek over het wel en wee
van dit internationaal be
faamd geworden snarenor-
kest. Mary en Bill Buysman
zongen weer geroerd over
het paardenhoofdstel en Sa
rina het kind uit de dessa.
In een hoekje stond Her
man Emmink met een bos
bloemen in zijn hand. Wet
houder Pim Vermeulen van
stadsvernieuwing stond te
speechen met een knalgeel
hemd, waarover een bloe
menkrans de ambtsketen als
anachronisme bedekte.
Twee generaties bewonde
raars. Op het podium weeë
klanken, waarbij de titel
van het boek 'Onder wui
vende palmen' hoort. En je
vraagt je af
De Kilima Hawaiians
produceerden klanken die in
beroerde tijden de mensen
troosten in hun leed, die ze
lieten wegdromen van zorg
en pijn. Het .boek vertelt
over de oorlogsjaren waarin
ze bleven spelen tot vlak
voor de bevrijding. En
daarna was het leed ook nog
niet geleden totdat de rock
betere tijden inluidde en de
Hawaiians weliswaar naar
het tweede plan schoven,
maar nooit weggekregen
heeft. Ook 'de jongens' in In
donesië vergaten liever wat
ze neergeknald hadden door
met deze muziek senang te
blijven.
Ereburgers
In de voorbije vijftig ja
ren werden van hun muziek
136 78-toerenplaten, 47
singles, 17 ep's en 50 lp's in
meer dan twintig landen
verkocht.
En op Hawaii zelf werden
ze gehuldigd met het ere
burgerschap van Honolulu,
omdat hun muziek niet al
leen bijna authentiek is,
maar ook omdat zij klanken
bewaarden die zelfs daar
aan het uitsterven waren.
Op de dag dat 52 jaar ge
leden de Kilima Hawaiians
voor het eerst live op de
KRO-radio te horen waren,
werd in de geboortestad van
dit orkest de gedrukte docu
mentatie gebracht. Kees de
Bakker vertelde dat hij al in
1974 bij het 40-jarig jubi
leum geprobeerd had een
boek over Bill en de zijnen
op de markt te brengen.
Maar geen uitgever zag er
brood in. Bij het 50-jarige
feest in 1984 nog niet. Nu,
twee jaar later, heeft Magda
Heeffer wel de moed om het
boek uit te geven en...
'iedereen' reageert. Althans:
blijkt dat de Hawaiians nog
steeds een tot tranen toe ge
roerd publiek heeft, dat
wiegt op de zoet gevooisde
melodieën. Een spreker van
de stichting 'Ons Rotter
dam', die de receptie in het
stadhuis opende, vertelde
hoe trots zij zijn op hun
mary en oud-marineman
Bill uit Katendrecht. Rotter-
damser kan het niet. Dokken
blijken palmbomen nodig te
hebben voor het overleven
van het gevoel.
Bill heeft aan Kees Bak
ker zijn levensverhaal ver
teld voor het boek en deze
redacteur van Boekblad
(nieuwsblad voor het boe
kenvak) heeft het keurig op
geschreven, nadat hij in 1973
voor Aloha zijn eerste por
tret geschreven had.
Banjo
Zijn jeugd werd bepaald
door padvinders en kamp
vuur, alsmede door een ban
jo-rage. Buysman is dat
jeugdsentiment nooit meer
kwijt geraakt. Ook aan de
marinetijd, toen hij in Vlis-
singen op de 'Noord-Bra
bant' (hoe verzinnen ze het)
lag, denkt hij met genoegen
terug. Van thuis-uit kreeg
hij overigens de muziek niet
mee. Het begon met een or
kestje op de 'Noord-Bra
bant', waarin hij mando
line-banjo speelde. Bill ver
telt: „In het begin van de
dertiger jaren ging ik in een
amateurband spelen. De
band bestond uit beroeps
musici: de gebroeders Leo,
Léon en Sjakkie Gokkes."
Het eerste Rotterdamse
Jazz- en Symphonie-orkest!
Met Willem Ruivenkamp
en Smook van der Eist, twee
jongens van de marine, be
gon Bill het Hawaii-trio. Hij
leerde Mary Mastenbroek,
inmiddels zijn vrouw, uke-
lele spelen. Tussen 1936 en
1940 werden ze populair. In
1941 werd de eerste gram
mofoonplaat gemaakt en in
1942 kwam Wim van Hape
ren als bassist bij het en
semble Na de oorlog wa
ren de Canadese clubs goede
klanten en werd twee maal
een tournee naar 'onze jon
gens' in Indonesië gemaakt.
Pferdehalfter
Dat er toen een vliegtuig
met Nederlandse artiesten
(o.a. Jossie en Jossina, Hans
Snel, John Charly Tonio
De Kilima Hawaiians met Hawaii-gitarist Frans
Doolaard (links) boven.
Manti) op Nieuw Guinea
verongelukte, wordt in dit
boek nog weer eens uit de
vergetelheid gehaald.
Via Jaap de Kruyff uit
Doetinchem werd in 1949 al
de hobbel naar Duitsland
genomen. De successen wa
ren uitbundig. Hun paar
denhoofdstel werd als 'Es
hangt ein Pferdehalfter an
der Wand' een gouden plaat.
Maar ook in Nederland steeg
hun ster. Zo werd er samen
met The Ramblers een con
cert gegeven in het Amster
dams Concertgebouw. De
hoela-meisjes - door mis
sionarissen jammerlijk aan
gekleed, aldus de auteur van
het boek - deden een succes
vol entree in het orkest,
waardoor het accent op de
show kwam te liggen. „Jam
mer genoeg heeft de Neder
landse tv dit nooit ingezien",
aldus Bill.
In de jaren zestig ging het
moeilijker. Ook hun gitarist
Frans Doorlaard zag het
meer bij de beat zitten en
ging naar The Riats. De Til-
burger Frans van Oirschot
nam zijn plaats in totdat
Coy Pereira kwam, die er
nog steeds deel van uit
maakt. CBS bleef vanaf 1963
ieder jaar een plaat maken,
maar de radio liet hen bijna
links liggen. Toen was er
ruimte om hun droomreis
naar Hawaii te realiseren.
In 1970. Negen keer zijn Bill
en Mary er geweest. In het
boek vertellen ze tenslotte
over hun vakanties daar en
enkele muzikale successen.
Maar écht vlotten wilde
het hiet niet meer. Ze waren
nog goed voor 'Het Gat van
Nederland' en tijdens de ju
bilea in '74 en '84 flakkerde
de belangstelling weer wat
op, zoals nu bij de verschij
ning van dit boek. Maar hoe
dan ook: ze bestaan nog
steeds; 52 jaar! De Kilima
Hawaiians zijn nu op zijn
minst nog steeds een begrip.
In de afgelopen 50 jaar moe
ten er alleen in Rotterdam al
1800 Hawaiian-bandjes ge
weest zijn!
Kees de Bakker: Onder wui
vende palmen (uitg. Heef
fer).