'imegNü
HALF
om*
iterdagas.
Platenmarkt lijkt zich te herstellen
Rob Out aast op
commerciëel
net in België
Lennon live: eindelijk gerechtigheid
Glimmer Twins vertonen
slijtageverschijnselen
Pinkpop weer springlevend
J,
W£T.'
ndens museum koopt
uur kabinet in Breda
[LIEDEN
bril) naar Sanders
I aankoop van
J/erborgen kosten
Jtoe en kunnen
Daapkamers,
|ld is. (En voldoet
Top, 's Gravenhage.
DAAL, Rucphensebaan
aragebedrijf Jan van
Contacten
/eek
aas,
Ilkel, Utrecht en Vlaardingea
Iting en afbouw voor ver-
J werken in Nederland.
lereist.
[inodig te reflecteren.
mag u zonder één cent rente
n* Bij aflevering 1/3 van de
jes maanden /g, SKODA
n trekken we
de eerste
intant geld op
95,-.
ondities.
BV. Dobbeweq 2, Voorschoten.
htmetalen wielen tegen meerprijs,
ivoorbehouden
De kast die een kwart miljoen waard bleek te zijn.
- foto archief de stem
Van de kunstredactie
BREDA - Een unieke, barokke
kruisvoetkabinet is dezer da
gen voor meer dan een kwart
niljoen - de juiste prijs was
te achterhalen - door de
Bredase antiquair L. van
lAalst verkocht aan het Victo
ria and Albert Museum aan de
j Cromwell Road in Londen.
„Nederlandse musea, die dit
(werkstuk van Jan van Meke-
ren (1658-1733) eerder hebben
aangeboden gekregen, lieten
Ide kans liggen", aldus Van
Aalst.
Deze kast van eikehout, ge-
Ifineerd met notehout en di-
Iverse andere vruchthoutsoor-
|ten stamt uit 1690. Dit exem-
plaar (205 cm hoog, 170 cm
I breed en 55 cm diep) is één van
Ide vier nog bekende kasten
Ivan deze meester. Eén staat er
I in- het Amsterdamse Rrjksmu-
Iseum, twee in het kasteel
lAmerongen (waarvan onlangs
■één, voor meer geld dan de
■Londense aankoop nu, bij
■Christies werd gekocht) en één
Izit er bij een Engelse handels-
I maatschappij.
De kast waarom het nu
gaat, is 15 jaar geleden in En-
geland gekocht uit particulier
[bezit. Van Aalst: „Ik ben er
lang mee bezig geweest." Twee
jaar geleden toonde hij hem in
Delft op de beurs. „Directeur
B. Haak van het Amsterdams
Historisch Museum nam toen
een optie; hield die één jaar
lang vast en zei toen 'nee'.
Toen heb ik geprobeerd de
kast aan paleis Het Loo te ver
kopen, omdat hij zo uitstekend
past in deze omgeving. Lukte
niet. Het Amsterdamse Rijks
museum was niet geïnteres
seerd om zijn noten Van Me-
keren-kast met een eiken aan
te vullen. Een particulier heeft
het Historisch Museum in
Amsterdam nog 25% van de
aankoopsom aangeboden.
Niets. Ik was toen het leuren
in Nederland zat", aldus Van
Aalst.
„Ik heb toen een museum-
realtie van me in Engeland
aangesproken. Het was toen
snel bekeken. Het Victoria and
Albert Museum in Londen is
er dolblij mee, want nu gaat de
kast weer terug naar een van
de eerdere eigenaren. Nee, hij
staat niet op 'de lijst' en mag
dus hét land uit. Een particu
lier in Nederland heeft nu te
elfde ure nog geprobeerd om
hem op de lijst te krijgen, om
dat hij de kast graag wil ko
pen."
HILVERSUM (ANP) - Er zijn
vorig jaar in ons land veel
meer grammofoonplaten,
compact-discs en musicasset-
tes (muziekdragers) verkocht.
De omzet in deze branche
steeg elf procent vergeleken
met 1984. De branche-organi
satie NVPI heeft dit gisteren
bekend gemaakt.
De NVPI is daarom ook te
spreken over dit resultaat om
dat er een eind kwam aan de
gestage omzetdaling op de lp-
markt. De omzet vorig jaar
(305 miljoen gulden) is gelijk
aan die in 1984. In 1983 ging er
nog voor 330 miljoen gulden
aan langspeelplaten over de
toonbanken.
De platenindustrie kampte
tot 1985 ook met een totale om
zetdaling. Het laatste kwar
taal van 1984 betekende echter
'een keerpunt in de tot dan re
gelmatige reeks van jaarlijkse
omzetdalingen', aldus de
NVPI. De organisatie was toen
nog onzeker of dit herstel zich
zou voortzetten.
De compactdisc had in 1985
ook een belangrijk aandeel in
de omzetstijging van elf pro
cent. De omzet van dit produkt
bedroeg 65 miljoen gulden, of
wel een stijging van liefst 160
procent.
De musicassette omzet ont
wikkelt zich ook 'zeer interes
sant'. In 1985 werd meer dan
ooit verkocht van deze ge
luidsdrager.
Lp's en compactdiscs wor
den vooral door 'twintigers'
aangeschaft. Deze groep
zorgde bij de lp's voor bijna 42
procent van de omzet en bij de
cd's voor 54 procent van de
omzet.
James Cagney: underdog
in een misdadige wereld
Van onze filmredactie
De Amerikaanse acteur Ja
mes Cagney, die zondag op
86-jarige leeftijd is overle
den, was in veel van zijn
films een driftkop, die het op
moest nemen tegen kerels
die veel groter waren dan
hij. De bioscoopbezoekers
waardeerden zijn underdog-
positie. Hij was de man met
wie men zich in de crisisja
ren komn identificeren.
James Cagney was bij het
grote publiek vooral bekend
van de film 'Yankee Doodle
Dandy', een musical waarin
hij danste en zong. De film
werd gemaakt in 1942 en
was bedoeld om het Ameri
kaanse patriottisme te sti
muleren in de oorlogsjaren.
Cagney was op 17 juli 1899 in
New York geboren als
tweede in een gezin van ze
ven kinderen. Zijn vader,
een man van Ierse afkomst,
had een kroeg en Jimmy
kwam de showbusiness bin
nen als piepjonge entertai
ner, danser in revues en
Broadway-shows.
Toch lag zijn grote kracht
ergens anders. Cagney was
een schurk in de vele gang
sterfilms die in de jaren der
tig en veertig werden ge
maakt en waarin ook Ed
ward G. Robinson en
Humphrey Bogart grote na
men waren.
Films als 'Public Enemy'
(1931), 'Angels with dirty fa
ces' (1938) en 'The Oklahoma
Kid' (1939) toonden een
harde maatschappij waarin
niet alleen de boeven, maar
ook vaak de agenten vol
slechte streken zaten. In die
zwarte wereld werd de
kleine Cagney populair, om
dat hij eigenlijk tegen zijn
Van onze correspondent Aad Jongbloed
BRUSSEL - De directeur van Veronica, Rob Out,
heeft in België voor veel verwarring gezorgd door na
men door elkaar te halen van maatschappijen, die
hem gevraagd hebben een commerciëel tv-net in Bel
gië op te zetten, dat zich zal richten op Vlaanderen en
Nederland.
wil in het verkeerde milieu
verkeerde en uiteindelijk de
taak had te bewijzen dat ge
rechtigheid toch altijd wint.
In de jaren vijftig was het
gedaan met het ruwe gang-
ster-gerire en verdween
Cagney geleidelijk uit het
middelpunt van de belang
stelling. In 1961 besloot hij,
als VUT-gerechtigde, volle
dig te stoppen met filmen en
trok hij zich terug op zijn
boerderij in Stanfordsville
in de staat New York. Met
schilderen en schrijven
hoopte hij zijn laatste jaren
te vullen.
Het liep anders. Hij begon
te sukkelen met zijn gezond
heid, hij kreeg een lichte
Cagney
(1981).
Ragtime
- foto ap
hartaanval en was suiker
patiënt, maar volgens zijn
dokter kwam dat, omdat hij
James Cagney drukt een
grapefruit in het gezicht
van Mae Clark in de film
'Public Enemy' (1931). fotoap
zijn energie niet kwijt kon.
Cagney nam in 1980 het aan
bod van regisseur Milos
Forman aan om in de film
'Ragtime' de rol van politie
commissaris Rheinlander
Waldo te spelen. Dat deed
hij inderdaad, maar het was
niet alleen het begin, maar
ook het einde van zijn
tweede filmcarrière. In 1984
speelde hij nog wel in de tv-
film 'Terrible Joe Moran',
maar meer liet zijn gezond
heid niet toe. In dat jaar
kreeg hij ook van president
Reagan de 'Medal of Free
dom'.
Volgens Out was hij bena
derd door de Vlaamse Media
Maatschappij (VMM), maar
gisteravond laat bleek bij
monde van teevee-regisseur
Bert Decorte dat het ging om
de Werkgroep Vlaamse TV,
een organisatie die is opgezet
om zo snel mogelijk commer
ciële teevee in België te gaan
maken. Decorte zei gister
avond daartoe snel tot een ak
koord te willen komen met de
VMM. „De heer Out heeft on
gewild een misverstand in het
leven geroepen", aldus Decor
te. „Wij hebben hem voor onze
organisatie gevraagd en hij
heeft ja gezegd".
Out zei ook contacten te
hebben gehad met vertegen
woordigers van de Belgische
regeringspartijen, de christen
democraten en liberalen. Van
die zijden werd een dergelijk
contact echter ontkend. Pre
mier Martens zei daarover in
het weekeinde: „Met de hand
op mijn hart, ik ken de heer
Out niet, maar ik denk dat hij
gevraagd is door de VMM".
Een woordvoerder van de
VMM, Mercks, ontkende dat
vervolgens: „We hebben nooit
contact gehad met Out".
Out daarentegen beweerde
dat zijn taak zelfs al omschre
ven was: het inkoop- en aan
koopbeleid bepalen, de organi
satie vormen eh merchandi
sing en sponsoring regelen.
Out: „Ik ben naar het Neder
landse ministerie' van WVC
geweest met de vraag of ik dat
zou kunnen doen. Op uitleen
basis zou dat kunnen, zei men
daar. De bedoeling is dat de
Vlaamse commerciële zender
in juni 1987 begint. Ik heb tot
vijf maal toe gesprekken ge
voerd, driemaal in België en
tweemaal in Nederland. Het
ging daarbij om vertegen
woordigers van de politiek en
de uitgevers, die participeren
in de VMM". Later bleek Out
hiermee de Werkgroep
Vlaamse TV te bedoelen, die
overigens toegaf dat gestreefd
wordt naar commerciële tele
visie per juni 1987 in Vlaande
ren.
Of Out in Nederland een
concessie zal krijgen om een
commerciëel net op te zetten is
in grote mate afhankelijk van
de regering die na de verkie
zingen van 21 mei aantreedt.
De beslissing daarover zal een
grote invloed hebben op de
wijze waarop Out zich met
Vlaanderen zal bemoeien.
JOHN LENNON stond bij
leven te boek als een van 's
werelds grootste rockers.
Zo'n specifieke reputatie
ontleen je niet enkel aan in
drukwekkende studioprak
tijken en erosie-bestendige
composities, maar op de eer
ste plaats aan overtuigende
podium verrichtingen.
Rock'n'Roll heerst immers
allereerst op - én voor- het
podium. Een live-album uit
brengen betekent daarom
voor grote rockartiesten een
bevestiging van hun stersta
tus.
Toch heeft juist John
Lennon het om onbegrijpe
lijke redenen heel lang zon
der zo'n visitekaartje moe
ten doen. Om precies te zijn:
tot voor drie weken. Toen
verscheen 'John Lennon
Live In New York City', vijf
jaar na 's mans dood en 15
jaar na zijn Beatles-periode.
Nu is het niet zo, dat er de
afgelopen jaren helemaal
geen live-opnamen van
Lennon verkrijgbaar zijn
geweest. Maar het was niet
bepaald materiaal dat de
platenkoper aan een goed
beeld van Lennon als live
artiest kon helpen. Immers
de meeste bootlegs zijn
daarvoor te slecht van ge
luidskwaliteit en de paar le
gale platen met live-takes
bevatten rommelige opna
men die stuk voor stuk na
minimale voorbereiding tot
stand zijn gekomen en het
slechts van de artistieke
spontaneïteit moeten heb
ben: Lennon jamt curieus
met Zappa; Lennon speelt
leuk met Elton John; Len
non jamt verdienstelijk met
Clapton en Klaus Voorman,
terwijl Yoko ook bloedstol
lend meekrijst. Meer is er
niet en het is weinig-repre
sentatief.
Maar nu is er dus 'John
Lennon Live In New York
City', een schijf die thuis
hoort onder het kopje 'ein
delijk gerechtigheid'. Deze
plaat laat nu eens precies
horen wat Lennon live
waard was als hij wél een
echt concert gaf.
Bovendien
is de geluidskwaliteit supe
rieur (digitaal opgenomen
van de moederband en heeft
Yoko Ono, die de plaat pro
duceerde, het eindelijk kun
nen opbrengen om zichzelf
helemaal weg te cijferen.
De opnamen laten Lennon
horen tijdens twee histori
sche concerten die hij beide
op 30 augustus 1972 in Madi
son Sqaure Garden gaf tbv.
het One -to-One fonds voor
geestelijk gehandicapte kin
deren. Hij werd daarbij
vaardig begeleid door de
New Yorkse band Ele
phant's Memory, waarmee
hij juist zijn elpee 'Some
Time In New York City' had
opgenomen. Met deze groep
gaf/ geeft Lennon een staal
kaart van zijn toenmalige
repertoire, vol versies die
meerendeels kunnen wedij
veren met de originele stu-
diotakes. Lennons ijle, so
bere studiosound is ijl dit
vuurwerk totaal afwezig:
we horen stomende versies
van o.m. 'Instant Karma',
'Woman Is The Nigger...',
'Mother', 'It's So Hard',
'Come Together' en 'Cold
Turkey'. Het is onversneden
Rock'n'Roll, die tot slot zelfs
even komisch wordt als
Winston O'Boogie een par
lando gezongen 'Hound Dog'
uit de piano rammelt.
'We all shine on, like the
stars, the moon and the
sun...On and on and on' zingt
Lennon vol overtuiging in
'Instant Karma'. Zijn we
duwe citeert dat op de hoes
-en gelijk heeft ze: 'Live In
New York City' is Lennon-
de-rocker in volle glorie.
Leo Nierse
VEEL roek-idolen stierven
een vroege en vaak specta
culaire dood. Namen noe
men heeft geen zin, iedereen
heeft zo zijn lievelings over
ledene onder de gewezen
popmuzikanten. Hun mu
ziek leeft onstuitbaar voort
en wordt in veel gevallen
npg grijs gedraaid. Dat heeft
niets met misplaatste
nostalgie te maken maar
ropt de onderkenning van
kwaliteit, die van alle tijden
De Rolling Stones zijn nog
springlevend, Brian Jones
en piano-aanhangsef Ian
Stewart even buiten be
schouwing gelaten, en blij
ven dus muziek maken. Op
het hoogtepunt van hun
creativiteit ('Let it bleed',
Exile on Main Street') is dit
quintet niet met een vlieg
tuig neer gestort of ten prooi
gevallen aan overmatig ge
bruik van drank en drugs.
Op zich is dat een gegeven
waarmee vooral hun fami
lieleden gelukkig zullen zijn,
maar het heeft allemaal wel
tot gevolg, dat ze nu met
EINDREDACTIE WIM VAN LEEST
'Dirty Work' hun 26e offi
ciële langspeelplaat uitbren
gen. En met dat produkt
trekken de Stones het ge
middelde niveau van hun
totale oeuvre, dat vooral in
het begin van de jaren zestig
en halverwege de jaren ze
ventig naar een alleszins
aanvaardbaar peil gejaagd
was, op bedenkelijke wijze
omlaag.
Daar helpt geen Steve Lil-
lywhite (producer) aan en de
bijdragen van mensen als
Patti Scialfa, Jimmy Cliff,
Kirsty MacGall en Tom
Waits zijn van te minimaal
gehalte om 'Dirty Work' tot
iets bijzonders te maken. De
Glimmer Twins vertonen
ernstige slijtageverschijnse
len en dat is heel jammer.
Hoe dat komt is moeilijk te
achterhalen. Keith Richards
echter uit in diverse inter
views lichte kritiek op Mick
Jagger. Het zou Jagger zijn
die de opnamen van het
laatste album zeer ver
traagd heeft. Bovendien zou
Jagger er de voorkeur aan
geven alleen maar platen uit
te brengen en optredens tot,,
het absolute minimum te
beperken.
De Glimmer-tandem is
zijn soepelheid kwijt. Van
creativiteit is op 'Dirty
Work' nauwelijks nog spra
ke. Er staan twee aardige
nummers op; 'Too Rude' en
'Sleep Tonight'. Op beide
songs speelt Keith Richards
De Stones: Van creativiteit is nauwelijks nog sprake.
- foto cbs
een vocale hoofdrol. 'Too
Rude' is een merkwaardig
uitstapje naar de reggae.
Niet briljant, maar wel een
verademing tussen alle
nummers, die alleen maar
herinneringen oproepen aan
eerder werk van de Stones.
'Sleep Tonight' is een sle
pend piano-nummer
waarop Tom Waits te horen
is. Absoluut dieptepunt
wordt gevormd door de
single 'Harlem Shuffle'. Een
prachtig oud nummer van
Bob&Earl wordt gecoverd
zonder dat er ook maar iets
fraais aan toegevoegd
wordt. Het tegenoverge
stelde is eerder het geval.
'Dirty Work' is een over
bodige plaat, misschien ge
schikt voor massaconsump
tie, maar van een kwaliteit
die niet spoort met de repu
tatie van de Rolling Stones.
Jagger en zijn gevolg mogen
van mij hun VUT ruim
schoots halen en zelfs meer
dan dat, maar ik kan me
voorstellen dat er Stones-
liefhebbers zijn, die diep in
hun hart een beetje jaloers
zijn op fans van Jimmi Hen-
drix, John Lennon, Elvis
Presley en Willy Alberti.
Chris van Nijnatten
HET Pinkpop-festival in
Geleen lijkt zich meer dan
uitstekend te gaan herstel
len van het dieptepunt dat
vorig jaar werd bereikt
Toen leverde een middelma
tig programma-aanbod een
bezoekersaantal van krap
15.000 op. En dat betekende
even slikken voor de organi
satoren, die tot een paar jaar
daarvoor steeds 50.000 man
de kassa's zagen passeren.
De agenda voor de komende
weken ziet er als volgt uit:
Matt Bianco, 2 april in Utrecht
(Vredenburg) en 3 april in Rotter
dam (Doelen)
Robert Cray, 2 april in Amsterdam
(carré)
Cramps, 5 april in Nijmegen (Ver-
eeniging)
Roger Chapman, 7 april in Nijme
gen (Vereeniging)
John Hiatt Loudon Wainwright
III, 22 april in Nijmegen (Stads
schouwburg), 1 mei in Rotterdam
(Luxor)
James Brown, 21 april in Rotter
dam (Ahoy)
Siouxie and the Banshees, 22 april
in Brussel (Vorst) en 23 april in
Amsterdam (Edenhal)
Elton John, 23 en 24 april in Rot
terdam (Ahoy)
Suzanne Vega, 23 april in Nijme
gen (Vereeniging)
Chris Rea, 23 april in Dienze
(Brielpoort) en 24 april in Utrecht
(Vredenburg)
Twisted Sister, 25 april in Amster
dam (Edenhal)
Er werd zelfs al gesugge
reerd om maar definitief
met Pinkpop te stoppen.
Van stoppen is echter nu
geen sprake meer. Het pro
gramma dat op 19 mei in
Geleen te zien is, lijkt op
voorhand al goed voor 50.000
man. Het begin van Pinkpop
('s ochtends om half tien) is
nog rustig met de winnaar
van de in april te vergeven
Limburgse Nu of Nooit-prijs
als openingsact en de tame
lijk onbekende groep Ho
ward Hughes and the Wes
tern Approaches als tweede.
Daarna barst het festival
echter los met een reeks na
men, die het afgelopen jaar
goed zijn geweest voor zeer
lovende kritieken en in som
mige gevallen bejubelde
concerten. Achtereenvolgens
spelen op het Pinkpop-po
dium The Jesus and Mary
Chain, Claw Boys Claw, Ste-
vie Ray Vaughan, Cock Ro
bin, Fine young Cannibals,
The Cult, The Waterboys en
The Cure.
Dat Pinkpop er in ge
slaagd is een dergelijk sterk
affiche samen te stellen
heeft volgens organisator
Jan Smeets twee oorzaken.
Ten eerste is er dit jaar een
verregaande samenwerking
met concertpromotor Mojo
Concerts. Daarnaast zijn
volgens Smeets de onder
handelingen dit keer zeer
voorspoeding verlopen. Vo
rig jaar zat volgens hem al
les tegen wat er maar tegen
kon zitten. Zo lieten bijvoor
beeld Hall Oates het op
het laatste moment afweten.
In vergelijking met voor
gaande jaren is er in de pro
grammering een en ander
veranderd. Er wordt vroeg
(om 9.30 uur) begonnen en
laat (rond 22.00 uur) geëin
digd, Dat betekent dat bij
het laatste concert met een
lichtshow gewerkt kan wor
den.
Festivalgangers zullen
zich moeten haasten om in
de voorverkoop al een
kaartje voor Pinkpop te be
machtigen. In Geleen heeft
men namelijk besloten voor
alsnog slechts 25.000 kaarten
in de voorverkoop te doen,
Die voorverkoop begint op
vrijdag 4 april en hij zou
best eens binnen de kortste
uitverkocht kruinen zijn.
Voorverkoop is er bij de
bekende adressen en bij de
VW-theaterbespreekbu-
reaus. Telefonisch kunnen
kaarten besteld worden via
020-273181. Per post kan men
bestellen bij bureau Pink
pop, postbus 117, 6160 AC
Geleen. Meer inlichtingen
daaromtrent zijn te krijgen
op het Pinkpop-telefoon
nummer: 04490-52500.
