JAN (Jan, Jans en de kinderen) KRUIS EN DE BETREKKELIJKHEID
OPHEFFEN NO
MonumentDo
verlaat Washin
islukkeii ti
Opvoeden
ZATERDAG 8 MAART 1986
[kaapstad (rtr/afp/upi) - m
fing van de noodtoestand wordt
eisen van de oppositie in Zuid-Af r
ligd, maar in de meeste reacties
fing klinkt twijfel aan de verdere
[van de regering.
Kleine k
DOMMIGE HANDELAREN
ZATERDAG 8 MAART 1986
3DÏÏ
EXTRA
HET BEGON als een noodsprong, het groeide uit tot een immens
succes: 'Jan, Jans en de kinderen' de strip van Jan Kruis. Half
Nederland kent de avonturen «van het Rotterdamse gezin dat in
Drente terecht kwam. Niet spectaculair, geen lijken, geen raket
ten of ondergrondse rivieren. Die zijn kennelijk niet nodig om
een immense schare fans, van kinderen tot bejaarden, op te
bouwen.
Dekmantel
HALVERWEGE het gesprek zegt hij„Ik durf het bijna niet te zeg
gen, maar eigenlijk vinden we het best fijn dat de kinderen het huis
uit zijn. Lekker weer met z'n tweeën, doen waar we zin in hebben.
Naar de schouwburg, de natuur in. Els speelt weer clavecimbel en
ze is bezig met een ingewikkelde cursus koordirectie. Jawel, het be
valt best."
Onzin
Kater
Boekhouden
Zijn we uniek
Ja, maar dan wel
unieke schimmels
lingen worden aangevallJ
dan ben ik ineens weer 0
hun hand. Ik ben niet zo't|
vechter, dat mag duidelijJ
zijn."
Schuift wat met
schetsen heen en weer
we praten rustig verdol
elke smoes om niet te hoevJ
werken is welkom') en veJ
telt over de vele post die bl
zijn uitgever arriveert. Kin
derlij ke dankbetuiging
maar ook brieven van
wassenen, die van oorc
zijn dat de Kruisen de
gewezen mensen zijn om;,
dagogische adviezen te verj
strekken. Iedereen krijj
antwoord, daar niet va
maar dat laatste etik
wordt althans op mij
strekt ten onrechte gepla
Ik denk niet dat je kunt
voeden langs bepaalde lj|
nen, of via bepaalde the
rieën. Als het met de kind,
ren goed afloopt, dan hebij
geluk gehad, zo is dat.
wil je nou: je bent dus
uniek mens en je krijgt
nog een uniek mens
derde uniek mens. Wat
je dan weten, wat wil je vo
strategieën uitstippelen?
je dan toch iets wilt hor
ik denk dat je niet op kind
ren neer moet kijken, ze
gelijkwaardigen moet
schouwen. Nee, nee, ge
dictatuur van de kinder
ben je gek. Je moet je nil
laten inpakken. En natuui|
lijk moeten ze spinazie
als ze d'r geen zin in hebt
Dat lijkt me erg moeilijk J
een een-oudergezin. Daarf
het ja of nee. Bij ons wasl
meer van 'en je eet je spui
zie op' -Els dus- en
moet ze nou al die spir
opeten?' van mij. Dat hii
elkaar mooi in evenwicht'i
Hoe gaat dat nou aller
verder? Nog twintig jaarl
kenen en schrijven overi
gezinnetje waarvan alle
den geen dag ouder worde
Zegt: „Ophouden, wiljj
Ik denk aan de strip van:
volgende week, en als diej
is aan die van de week
Als ik al die wanhoopsr
menten op een rijtje
houd ik er direct mee op,
en toe roep ik op de redat
rebels: 'En dit is de laat
nou sta ik droog' -en
breekt er een lichte pa»
uit. Maar goed: na de vrj
gende week weet ik het i
niet."
Bitter
Bitterheid, frustratie en woede ove
gevoelens van opluchting. Daarvoor
kinderen omgekomen tijdens de 230 d
stand, teveel mensen gewond en teveel
gen gehouden zonder aanklacht.
Typerend voor de reactie van het be
van de zwarten is de cynische gehouden zo
veronderstelling dat president Zowel pr~
gotha punten wil scoren ten minister Lo
opzichte van het westen zon- wet en orde
der de ijzeren greep van leger ziening van
en politie te laten verslappen. ten aangek
,Veel veranderde er niet toen de bevoegdh
de noodtoestand werd af ge- politie verd
kondigd, en er zal niet veel den worden,
veranderen nu hij is opgehe
ven", zei een zwarte onderwij - 'De aange"
zer. „Ze hebben toch genoeg ziging stijft
|wetten om te kunnen doen wat die wetgevi
lze willen". noodtoestan
Sinds de afkondiging van de roepen, die
joodtoestand, vorig jaar juli, digd hoeft
[zijn meer dan 750 mensen ge- len Suzma
dood; tweederde van hen door van de blan'
[de politie. Meer dan 2000 men- tiepartij P
:en werden gewond door poli- Federale P
iekogels. En 7996 mensen heb- dat de onsc
>n vast gezeten zonder dat ze de politie c
:n tenlastelegging te horen gel zal wor
egen, voor een periode van politie in f
ree weken tot 230 dagen. wordt gepla
Volgens de regering was de De politi
loodtoestand nodig om de on- voegdheid
ust te bedwingen. Maar onder bij rellen, e
:e noodtoestand steeg het ge- voegdheid
jiddelde van het aantal dode- maakt in ge
ijke slachtoffers van 1,6 naar der de nc
1,4 doden per dag. Het belang- Ondermiiiis
ijkste effect van de noodtoe- ting Louis
itand was dat leger en politie opheffing v
liet strafrechtelijk vervolgd niet autorrr
:onden worden voor excessen. de pers wee
laar andere maatregelen als roerige geb
iet weren van de pers, avond- moet worde
lok en het afgrendelen van bruik zal k
varte woonwijken horen al- de wettelij
jd al tot de bevoegdheden waarover i
an de politie Op grond van bestaande
Ie wet op de binnenlandse vei- Thuti M~
gheid kunnen tegenstanders cale
Niet dat gevoel v|
eigenlijk zou je toch
waardeerd moeten word
vanwege serieuzer wei|
Zoals Sullivan destijds»
leed onder het feit dat hij|
blits wilde maken met s
fonieën die de eeuwen i
den trotseren, maar alll
succes had via de operetj
die hij met Gilbert maakl
Kruis: „Daar moet ik ij
over zeuren. Ik heb gekoi
kansen genoeg gehad als
rieus' schilder, maar ze li
liggen. Ik werk voor
kleine k en ik vind het b
Trouwens, jaren gelej
heb ik een portret gen
van de koninklijke fan
een joekel van vijf bij
meter. Dat is uitera|
neergesabeld, alleen al v
wege het feit dat die 'stri
jongen' het gemaakt
Dat wist ik van tevoii
maar het was een jongej
droom: een keer iets 1
groots maken. Het
nou in het gemeentehuis j
Ameland, ze zijn er daar|
blij mee."
We wandelen om de b
derij, kijken naar de
den aan het eind van dej
in de lichte winternevel.
Jan Kruis: „We zijn t
destijds gaan wonen om
ik graag om een huis w|
kunnen heenlopen, en is J
westen was dat niet te t
len. In die tijd kwam del
westerling na de anil
hier. Een soort evangelist
die paarse gordijntjes r
hingen en de mensen gis
vertellen hoe je nou eigj
lijk met een moestuin r
omgaan. Die generatie isl
lang weer terug, wij
hier eigenlijk de enigen»]
We hebben ons keurig a
gepast en vinden het M
lijk. Kijk, het gekke is ds|
hier op een paar vierkr
me0r^enealsZi\nm^newteDE^ (DPA/VWD/RTB/
mensen als in een w INP) - Nu de 22 lidstaten van
getóer tóadietjeUrigerfijki 'nternationale Tinraad
geKKer is aatje eigeniij" (TC) er donderdag niet in zijn
lemaal hetzelfde doet eslaagd het eens te worden
ren, terwijl je in Rottert ,et de banken en de tinhan.
geen honderd verzekert eIa,en over een reddingsplan
agenten op een klmtje at een eind had moete! ma-
Met alle gevolgen van en aan de nu al maanden sle
Toen er van de zomer ende tincrisis, tekenen zich
veiden werd geboren en aantal verstrekken gevol-
S2Ï Tf VOOT de betrokken tin-
dehijk Uveè burtm te b; de ^ndenSe
Ze zijn de hele dag bezig
weest om het beest aa» Verschillende handelaren
tiet te krijgen. Daar w gorden zelfs met een bankroet
geen woord aan vuil edreigd> omdat ze bij de nu
maT^ j, t Trachten instorting van de
Jan Kruis: een tevrt nprijs hun venlifchtineen
zij het regelmatig wanbi let kunnen nakomen
mens in het Drentse 1» De NederianH=o
schap. Als we afscheid etreurt het Hat het rmHanirf
.k h.m comp» sxs
.Selukt is om een oplossing
t »»den voor de nu al maan-
y_ yaortslepende tincrisis.
a ral ook als voorzitter van
.Europese Gemeenschap
Nederland zich sterk ge-
Van onze correspondent
WASHINGTON - Het be
richt dat Anatoly F. Dobry-
nin, de Russische ambassa
deur in de VS, zijn koffers
gaat pakken is aan de 'Em
bassy Row' - het stadsdeel in
Washington waar zich de
meeste ambassades bevin
den - ingeslagen als een
bom.
Diplomatiek had 'Doby' -
zoals hij door intimi wordt
genoemd - een soort onster
felijkheid verworven. Maar
liefst 24 jaar was hij ambas
sadeur in Washington. Hij
werd als de meest doorge
winterde senior van het di
plomatieke korps be
schouwd.
En al moest hij vele malen
van politiek en dus van
standpunt veranderen, hij
had in de Verenigde Staten
niettemin tal van promi
nente vrienden gemaakt.
Nog steeds legde 'Doby' visi
tes af bij oude kennissen. Hij
kwam over de vloer bij Cy
rus Vance, bij Henri Kissin
ger, bij Dean Rusk en bij de
invloedrijke senator Laxalt.
Hij verscheen op veel open
bare recepties, maar legde
ook graag een privé-bezoek
af. En hij werd hogelijk ge
waardeerd omdat hij tijdens
die bezoe
diplomati
om iets v
persoonlij"
Het wa
Amerikaa
meteen ve
brynin ni
moveerd
j aarde eli
lin, maar
gesproken
Gorbatsjo
was teru-
Dobry
kendheid
crisis in
nog maar
in Washi
het feit d
de Russe
werd Dob
ton aller
zer van h
Russische
beschouw
Dobrynin
met de K
Hij wa
plomaat,
onmisken
humor,
met een
Washin
ten - zei
teer met de nieuwe m:
grenen binnendeuren,
hij :'vuren is het, gei
vuren'. Het gevoel voor
trekkelijkheid laat hem'
in de steek.
maakt bij
oplossing
Donde
de 22 lids
(zowel ti
verbruik
in zich g
reddings
bankier
metalenh
tenbaum
kenlange
maakte
morgen
koord te
op tafel
Ondanks
de
het Ind
geen wij
Toen
land liet
plan te
ten en e
een paar
antwoor
het 'Ne
Op de
werd ge
Elke week een strip,
dat is elke week een
zorg. Je mag gerust zeg
gen dat ik al jaren van
de ene wanhoopsdaad
in de andere struikel.
zijn vader timmerman was.
De frustraties als hij met
'verkeerde kleren' naar
school werd gestuurd, de
hangen-en-wurgen-manier
waarop hij de lagere school
en de mulo doorliep.
„Als ik in deze tijd had ge
leefd dan zou ik waarschijn
lijk op een LOM-school te
recht zijn gekomen. Ik was
een zeer slechte leerling.
Van rekenen had ik hele
maal geen kaas gegeten, van
taal nauwelijks. Tot van
daag toe trouwens. Ik haal
de dikke Van Dale om de
haverklap van de plank om
dingen op te zoeken. En dan
vist Els er per aflevering
nog een paar taalfouten uit.
Ik heb de mulo dan ook al
leen gehaald omdat ze toen
nog keurig alle cijfers optel
den en dan door het aantal
vakken deelden. Ik kreeg
tienen voor tekenen, en daar
redde ik het dan mee."
Tekenen is het altijd ge
weest voor Kruis: Als heel
klein jongetje was ik al be
zig met strips, buurtkranten,
noem maar op. Als ik nou op
mezelf terugkijk, dan zeg ik:
wel een beetje een lulletje.
Op straat stelde ik niks voor,
vloeken kon ik niet en van
schuine grapjes snapte ik
niks. Een lulletje, met een
potlood in z'n vingers."
Op dit punt dient de inter
viewer in te gaan op de mo
gelijke trauma's die dat alles
heeft opgeleverd. Maar bij
een voortdurend relative
rende figuur als Jan Kruis
krijg ik het woord niet eens
mijn strot uit. Via een om
weg kom ik toch waar ik
wezen wil.
Kruis: Kijk, toen ik op de
academie kwam was het al
lemaal over. Daar kon ik be
ter tekenen dan de meesten
en daar ging het tenslotte
om. Misschien heb ik aan
mijn matige opleiding lange
tijd een bewondering over
gehouden voor mensen met
veel parate kennis. Maar
ook dat is over, want laatst
las ik dat parate kennis een
dekmantel is voor gebrek
aan intelligentie. Maar af en
toe loop ik weer ergens te
genop, waarvan ik denk: dat
zou ik eigenlijk moeten we
ten, maar ik weet het niet.
Alleen schaam ik me er niet
meer voor."
We gaan even thee drin
ken in de grote woonkamer,
waar alle zitmeubelen be
dekt zijn met lakens om het
geweld van de drie honden
lichtelijk in te tomen. Lotje,
het tekkeltje dat sprekend
lijkt op z'n getekende even
beeld, is, - Jan en Els zijn het
er over eens - 'een lastig
kreng' dat de vijf keer zo
grote soortgenoten met
speels gemak onder de duim
houdt. Ze maken voor de zo
veelste keer het voornemen
het dierenbestand te gaan
inkrimpen teneinde wat
meer armslag te krijgen,
maar weten dat het niet zal
lukken. „Vanmorgen kwam
de werkster weer met twee
bruine konijntjes aanzetten,
wat moet je dan?"
De idylle lijkt nog altijd in
stand, al zijn de dochters
(Leontien 25 en Andrea 22)
verkast naar Groningen en
is de rooie kater al lang op
genomen in de kattenhemel.
Wordt Jan Kruis eigenlijk
wel eens kwaad? Echt
kwaad? Prompt antwoord:
„Zelden". Dan, na enig na
denken: „Misschien over
sommige taboes. Kijk, me
nigeen mag nou roepen dat
mijn werk zo 'bevestigend'
is, en dat leuke gezinnetje en
zo, in feite heb ik, zeker voor
een blad als Libelle, menig
taboe doorbroken. Toen Je-
roentje destijds over 'poep
aan m'n schoen' begon te
roepen was dat heel wat.
Kun je je nou niet meer in
denken, maar toch. In die
tijd werkte ik ook voor Mar
griet, en die keken met een
scheef oog naar het succes
van Jan en Jans. Wilden ook
een strip hebben. Toen zette
ik iets op papier over een
ongehuwde moeder. Nou,
dat kon in geen eeuwen in
dat blad. Terwijl nu het op
treden van Hanna, de BOM-
moeder, niet meer op het ge
ringste protest stuit. Het
enige taboe dat er nou nog is
- ik denk dat het godsdienst
is. Daar blijf ik van af en dat
is misschien maar goed ook,
want als je het over kwaad
worden hebt, dan ishet mis
schien alleen op dat terrein.
Thuis waren we hervormd,
maar meer naar de vorm. Ik
heb dat, toen ik opgroeide,
als een ouwe jas aan de kap
stok gehangen. Dat vond ik
logisch -en het heeft me
eigenlijk altijd verbaasd dat
anderen het niet deden."
„Ik ben zeer ongelovig. Ik
loop niet rond met vraagte
kens, ik heb geen heimwee
naar vroeger, niks. Maar
god neemt wraak. Hij stuurt
allemaal leuke, sympathie
ke, beminnenswaardige
mensen op m'n pad die wel
geloven. Die gek zijn op de
paus, of de Bhagwan, of die
heilig geloven in astrologie.
Daar word ik wat chagerij-
nig van en ik kan het niet
helemaal laten om in discus
sie te gaan. Denk je nou
werkelijk dat een stel gas-
bollen op miljoenen lichtja
ren afstand -en de helft is
misschien al lang verdwe
nen- enige invloed hebben
op jouw karakter? Je kunt
net zo goed je toekomst uit
gevallen herfstbladeren
gaan lezen. Achteraf heb ik
er dan weer wat spijt van,
denk ik: laat die mensen
nou. Blijkbaar is het erg
moeilijk voor de meesten om
te leven met het idee: ik ben
een toevalstreffer. Dan krijg
je al dat gedoe van: maar
iedere mens is uniek, dat
moet toch een doel hebben?
Natuurlijk zijn we uniek.
Maar wel unieke schimmels,
net als al die andere schim
mels uniek zijn. Weggestopt
in een nietig uithoekje van
het heelal, hoe kom je er dan
bij je iets te verbeelden? Ik
behoor duidelijk tot de men
sen die daar uitstekend mee
uit de voeten kunnen. Ik heb
mijn omgeving, waarin ik
functioneer en als ik voorbij
ben dan ben ik voorbij. Nou,
en? Ja, ik word er regelma
tig kwaad van. Maar als ik
dan zie hoe na dat gedonder
rond de Bhagwan die volge-
Door Boet Kokke
Voor het 'bijna-niet-
durven' is in het geval
van Jan Kruis een
goede reden.
Vrijwel elke andere Ne
derlander kan van de daken
verkondigen dat hij of zij in
nig gelukkig is met het op-
gegroeid-zijn van het kroost.
Wat heet: moet dat bijna
zeggen, want wat is tuttiger
en ouderwetser dan blijven
drijven op je kinderen?
Maar bij Jan Kruis ligt dat
anders - want zijn gezin en
zijn broodwinning zijn sinds
een jaar of vijftien onlosma
kelijk met elkaar verbon
den. Alle fans van 'Jan, Jans
en de kinderen' weten dat de
avonturen die ze wekelijks
in Libelle of met de regel
maat van de klok per strip
boek krijgen aangereikt, al
les te maken hebben met het
gezin-Kruis.
Een gezinnetje waar con-
flictjes voorkomen, waar af
en toe gehuild wordt of met
stemverheffing gesproken.
Maar vooral een gezin
waarvan de leden overdui
delijk aan elkaar hangen.
Vader Jan en moeder Jans,
de dochtertjes Ca tootje en
Karlijn, het vriendje Jeroen,
de grootvader, de 'moderne'
vriendin, de dieren, aange
voerd door de gecastreerde
rode kater. Voor honderd
duizenden Nederlanders
-zeg maar miljoenen- een
gezinnetje om een beetje ja
loers op te zijn. Niet onbe
grijpelijk dus dat Jan Kruis
zijn weer-alleen-verklaring
wat schuchter aflegt: het
lijkt bijna verraad. Het de
cor voor het gesprek is even
idyllisch als het gezinnetje:
Kruis' tekenatelier in het
voorste deel van de schuur
naast zijn boerderij in het
Drentse Mantinge. In het
achterdeel huizen de paard-
jes, ernaast staan zwarte
geiten. De drie Kruis-hon-
den proberen om beurten de
blocnote uit mijn handen te
duwen. Vanaf de schilderse
zel staat Simon Carmiggelt
-een schitterend portret, dat
hij jaren geleden maakte-
met een mengeling van som
berheid en cynisme toe te
kijken. Er zijn, zeg ik, din
gen die succes hebben en
dingen die het niet hebben.
Dat heeft met kwaliteit te
maken, maar niet alleen.
Moet de nu al zoveel jaren
durende Jan- Jans-rage niet
te maken hebben met het
feit dat een 'hecht' gezin
netje bij tallozen aanslaat in
een tijd dat er steeds minder
hechte gezinnen zijn?
Kruis: „Daar hebben we
het weer, dus. Je moet nooit
aan iemand die iets maakt
vragen waarom hij het
maakt en waarom hij het zo
maakt. Dan krijg je onzin te
horen, achteraf opgebouwde
filosofietjes. Ik ben destijds
begonnen omdat er een strip
moest komen, zeer snel. Ik
had geen tijd om me te gaan
verdiepen in de Middeleeu
wen of de Romeinse tijd, het
wilde westen, of wat dan
ook. Dus keek ik om me heen
en zag mijn vrouw Els, mijn
dochtertjes Leontien en An
drea en onze honden en kat
ten. Daar kon ik dus zo mee
aan de slag. Ik heb niks ge
kozen omdat het aan zou
kunnen slaan, aan een be
ginselverklaring kreeg ik
pas behoefte toen de eerste
journalist over de vloer
kwam. Ik ben er maar niet
aan begonnen."
Dan: „Ik heb natuurlijk
alles meegehad. Zo'n blad
als Libelle, wekelijks, dat
betekent dat je figuren tel
kens in pak weg achthon
derdduizend gezinnen over
de vloer komen. Een paar
miljoen mensen. Kijk, je
kunt ook vijftien jaar aan
een boek werken. Maar de
lezer is er in een dag, een
week of tien dagen door
heen. Dan is het voorbij.
Maar de Jansen komen elke
week, even maar, maar ze
zijn er. Ik sprak laatst
iemand, die zei: 'Ik ken ze
veel beter dan m'n broer,
want die komt niet elke
week.' Dat moet er ook mee
te maken hebben: mijn fa
milie is herkenbaar. Gekke
neuzen, karikaturale trek
ken, dat wel, maar iedereen
wordt als echte mens geac
cepteerd. Met kabouters of
maanmannetjes kun je je
niet direct identificeren, met
mijn figuurtjes wel. Maar
nogmaals: hoe het nou echt
in elkaar zit dat moet een
psychiater maar eens uitvis
sen."
Ik: kijk maar uit. Voor je
het weet komt hij tot de con
clusie dat je rode kater, die
alsmaar klaagt over het feit
dat hij gecastreerd is, alles
met de impotentie-angst
van zijn schepper te maken
heeft.
Kruis lacht: „In zekere zin
nog waar ook, al gaat het om
een ander soort impotentie:
als ik het helemaal niet
meer weet dan laat ik de
rooie kater opdraven."
Dat vette, trieste beest is,
nog meer dan de mensen, in
tussen het symbool gewor
den voor het succes van de
strip. Vijftien albums zijn er
intussen verschenen, uitge
ver en vriend Joop Wiggers
heeft een hele Jan-Jans-in-
dustrie uit de grond ge
stampt, de schoolagenda's
vliegen de deur uit. Kruis, in
het begin van de jaren ze
ventig verhuisd van Rotter
dam naar de even fraai
ogende als gezellige boerde
rij in Drente: de klassieke
success-story. Of niet?
Zegt: „Hoe moet je dat
nou uitleggen zonder pedant
of zoiets te lijken? Natuur
lijk is het leuk om te slagen,
natuurlijk is het leuk om zo
te wonen, ga maar door. En
het is leuk om door kinderen
herkend en nageroepen te
worden, jawel hoor. Maar
d'r zit een andere kant aan.
Elke week een strip, dat is
elke week een zorg. Je mag
gerust zeggen dat ik al jaren
van de ene wanhoopsdaad in
de andere struikel. Mijn god,
je zit voor dat papier en je
weet niet wat je moet, van
geen kanten. Dan is er iets
geks aan je hand. Je weet
dat er vroeg of laat toch iets
Jan Kruis bij twee
van zijn geiten. Hij en
zijn vrouw hebben voor
de zoveelste keer voor
genomen het dierenbe
stand te gaan inkrim
pen om wat meer arm
slag te krijgen, maar ze
weten dat het niet zal
lukken. „Vanmorgen
ktvam de werkster weer
met twee bruine ko
nijntjes aanzetten, wat
moetje dan?"
- FOTO'S ARCHIEF DE STEM
op papier komt en dat dat
zal worden afgedrukt. Maar
je voelt het niet, en dan heb
je aan dat weten niks. Elke
week opnieuw hetzelfde
proces. En dan moet je
vooral niet denken aan de
naam die je inmiddels hebt
en aan het feit dat er weer
mensen zijn die mede van
jouw werk eten, want dan
slaat de wanhoop pas echt
toe."
„Soms denk ik wel eens:
wat zou het leuk zijn om zo'n
succes te hebben met boek
houden. Kijk, als je daarmee
naam maakt en goed ver
dient, dan hoef je nooit on
gerust te zijn. Want als je
vandaagkunt goochelen met
een rijtje cijfers dan kun je
het morgen ook. Maar als je
met zoiets bezig bent als ik,
dan is het altijd: lukt het
morgennog? Soms bellen ze
me op van de redactie en
zeggen iets in de geest van:
'voor het paasnummer van
volgend jaar hebben we een
idee en nou moest jij eigen
lijk eens peinzen'. Dan denk
ik: zijn ze nou helemaal gek,
ik heb nog niet eens een
flauwe notie wat ik vol
gende week zal doen. Nou ja,
het hoort erbij en ik klaag
nou alleen op jouw verzoek.
Maar een feit is dat het zor
gelijk is."
Dat boekhoud-succes kan
Kruis overigens wel verge
ten, want naar eigen zeggen
kan hij 'nauwelijks tot tien
tellen'. Vertelt over zijn
jeugd in Rotterdam, waar