o"
d-
iing-
iwerki
34*
het prettige leed van een chauffeur in een wielerkaravaan:
Vijf lege banden
IUYZE
B.V.
Benzine voor uw anecdote
m de
en
^tallatie
lor ons
jrd.
>en
I n den
ces
ïeer en
se veel
nieuw
7
<e
|6 uur 1411
(aravaanslaven
Vermoeiend
HET prof-wieler-
seizoen is van
start gegaan en
dat is een goede
gelegenheid om in
een autobijlage
eens een aardige
onthulling te doen;
ook achter de laat
ste coureur wordt
nog heftig geleden
in het rondtrek
kende wielercir-
cus. Het wagen
park piept, kraakt
en verslijt en de
chauffeurs zweten
en zwoegen dat
het een aard heeft.
Dit soort afzien
wordt zelden be
licht, omdat de
chauffeurs de
echte koelies zijn
voor wie niemand
aandacht heeft.
De Opel Kadett:
wie rijdt er in en
hoe bevalt-ie??
Autowereld
meteen
verliefd
op nieuwe
480 ES
van Volvo
De 309:
nieuwste
loot aan
Peugeot-stam
Een ambitieuze
personenauto
In truckcabines
gaat het om
de centimeters
Stayeren
Miniatuurtje
voor de prijs
van 'n Eend
Amerikaanse
Amish liever
in 'n koetsje
dan in een
automobiel
I153-137B
CUSHION HOLES
ngen voorbehouden
de voorraad strekt
'Ze rijden
de klink
van je deur'
Door Chris van Nijnatten
je laagst geplaatste renner in de Tour de
france krijgt nog publiciteit. De piloot van de
ploegleider, de official, de journalist, de recla-
newagen, is de schlemiel onder de volgers. Als
[lij honger krijgt, is er net een belangrijke ont-
Inapping, waar zijn 'baas' achter heen wil.
En dus is er nog maar net tijd genoeg voor een taai
Ituk stokbrood, gekocht in een minuscuul dorp op het
Franse platteland en in het slechtste geval belegd met
Inwelriekende, zacht glimmende hoofdkaas.
Het is altijd hollen of stil
aan aéhter het peloton. Of er
hoet geraced worden om een
jolgeworden klassementsrij-
£r voor te blijven, of er is een
pllectieve baaidag opgeno
men door de uitbundig ge-
ponsorde beroepsfietsers en
i duurt een etappe van 200
jilometer bij wijze van spre
ien een week. Na afloop van
jen rit, of het nu een klassie-
|er of een etappe betreft, mag
chauffeur in de schaduw
n zijn vehikel even uitpuf-
i. Soms wordt hij blij ge
haakt met een petje, een
Jiirtje of een flesje mineraal-
later.
1 Tijdens de Tour de France
an het aan het slot van een
ag hard werken in enkele ge-
jallen onverwacht meevallen,
■bals bijvoorbeeld in de streek
pnd Reims, waar men wel wil
teten dat Champagne een
fodukt is om trots op te zijn.
de etappeplaatsen daar la
in de gemeentebesturen hele
Enten overeind hijsen en men
Brgast daar de 'volgers' op
jtatis drank en stokbrood met
■rima paté.
Daar kan een slimme en
Brutale chauffeur zijn slag
Baan. Hij draait zijn door Le-
Ktan verstrekte identiteits-
»art om, zodat niemand kan
pen dat hij geen journalist,
onsor of official is maar een
fewone chauffeur, wurmt zich
[issen de officiële genodigden
i doet zich tegoed aan cham-
lagne en een luxe gesoigneerd
iroodje. Dat scheelt weer op
pe dagvergoeding.
Een deel der 'karavaansla-
jen in de Tour rijdt namelijk
ïgen een vooraf bepaalde
ergoedmg. Voor dat bedrag
ervoert hij zijn passagiers
oor heel Frankrijk. Waar
togelijk wordt dus bezuinigd,
|at verhoogt de winst.
Het hier ge'schetste beeld
oet mogelijk wat deprime-
end aan. Daar moet echter
hders tegenaan gekeken
'orden. In de ogen van de
teeste wielerliefhebbers zijn
hauffeurs in een Tour de
rance, of in andere aanspre-
?nde wielerwedstrijden,
Sterst bevoorrechte lieden,
■ij zitten immers met hun
ieus op de vedetten en ruiken
et zweet der kampioenen,
Pf*8 telt zwaar bij de modale
lefhebber van het wielrennen.
Een van die zogenaamde ge-
aksvogels is Sjef Verhulst,
aragehouder in Dorst bij
'teda Hij volgde verschei-
ene wielerspektakels. Niet
oi den brode, maar gewoon
s befhebber. Zo reed hij twee
iar geleden de Tour de
iTance als chauffeur van
'-verslaggever Hein
jroothuis. Maar ook in de
i'onde va" Vlaanderen, de
«onde van de
iee
prettige leed, dat achter het
peloton geleden wordt. Leed,
dat niet alleen de chauffeur
treft, maar ook zijn vehikel.
„Wat er gebeurt onder die
volgers is eigenlijk onbe
schrijflijk. Ze rijden de klink
van je deur als je niet uitkijkt.
Dat giert en suist en claxo-
neert, niet te geloven. En als je
als gewone wagen in de Tour
niet rap maakt dat je weg
komt als er ploegleiders, ren
ners of officials naderen, dan
komt Levitan. En dat is geen
gewone baas hé. Meteen luis
teren naar hem of ophoepelen,
zo simpel redeneert die me
neer", verhaalt Verhulst.
„Als chauffeur een Tour
volgen is niet mis. Het is zeer
vermoeiend, zeer zwaar. Je
kunt niet zeggen: 'ik rijd eens
rond en ga eens lekker genie
ten'. Er zijn momenten dat je
met 100 tot 120 kilometer per
uur bumper aan bumper door
de bocht gaat. Dan moetje niet
zitten te slapen natuurlijk".
„In de Tour kom je alles te
gen. Regen, hitte, zon, demon
stranten, smalle paadjes, snel
wegen, alles. Kijk, het maakt
misschien indruk om daar met
een grote Mercedes of een Re
nault 30 aan te komen rijden,
dat zijn goede wagens, maar je
hebt in zo'n ronde meer aan
kleinere wagens als Golfjes of
Opeltjes. Die zijn vooral in
bergritten handig. Het ma
noeuvreren gaat een stuk een
voudiger. Okay, ploegleiders
rijden nogal eens in een Peu
geot Break of een Mercedes
TD, maar die gasten hebben
een hoop te vervoeren. Boven
dien rijden ze met die echt
grote wagens niet de moeilijk
ste trajecten, denk ik. Dat la
ten ze aan anderen over".
Volgens de garagehouder
verdient het zeker geen aan
beveling om al te vaak met de
zelfde auto achter wielrenners
aan te jakkeren. „Een wagen
lijdt veel in zo'n koers. Echt,
als je sommige mensen bezig
ziet. Ze verbranden hun kop
pelingsplaten voor ze er erg in
hebben. Dat is niet zo verwon
derlijk. Je zit constant te scha
kelen. Dat moet ook wel. Maar
„Wat er gebeurt onder die volgers is eigenlijk onbeschrijflijk,
deur als je niet uitkijkt."
Ze rijden de klink van je
- FOTO C0R VOS
Iedere maand beloont de autoredactie van De Stem de inzender van de leukste anecdote
met 100 gulden benzinegeld. Die anecdote moet betrekking hebben op auto's of autorijden.
Inzendingen kunt u sturen naar Autoredactie De Stem, Postbus 3229 4800 MB Breda.
Sjef Verhulst toont borden van de koersen, waarin hij als volger actief was.
- FOTODESTEM/JOHANVANGURP
slechte chauffeuis gaan ouder
of boven hun loeien rijden.
Dat kost ie dan dus onmiddel
lijk geld, zo'n rijstijl kan een
auto niet velen. Meestal tref je
onder de volgers ervaren
chauffeurs aan. Er zijn echter
ook uitzonderingen. Ik leerde
een Limburger kennen, die
stapte 's ochtends lijkbleek
achter het stuur en kwam er
aan het eind van de middag
nog witter achter vandaan.
Dat is niks natuurlijk. Hoewel,
Middellandse
Nice-Alassio en Milaan-
an Remo stuurde hij al eens
inter de coureurs aan. Als
aragehouder en tevens ken-
?r van het metier der pedaal-
,'fs ™eet hi) als geen ander
■n beeld te schetsen van het
ik moet toegeven, ik ben rede
lijk ervaren in het auto rijden,
maar ook mij viel het tegen. Ik
had het onderschat. Je moet
constant alert blijven. Ik wilde
tijdens een bergrit een keer
een sigaar opsteken. Even lette
ik niet op en gelijk reed ik op
een paar centimeter na een ra
vijn in. Zulke dingen gebeu
ren. Ze vertelden me dat er in
de Tour ieder jaar een dode of
zwaargewonde valt bij een on
geluk in de volgerskaravaan".
Jarenlang heb ik als auto
monteur in diverse garages
gewerkt."Door mijn vak
manschap op autogebied
werd in de buurt waar ik
toen woonde dan ook dik
wijls een beroep op mij ge
daan om de helpende hand
te bieden als er eens proble
men waren met een of an
dere brommer of auto. Ik
had toen een overbuurman,
die altijd paraat stond als er
in de buurt een geintje uit
gehaald werd. Zelf was hij
moeilijk te vangen, hij was
wat dat betreft altijd of z'n
hoede. Maar op een keer
ging hij toch voor de bijl.
Het was op een zondag
morgen dat ik naar buiten
geroepen werd. De over
buurman had namenlij k
pas zijn rijbewijs en als eer
ste wagen had hij een oud
Fordje gekocht. De hele
buurt stond z'n olieman-
Fordje te bewonderen toen
ik er bij kwam. Als auto
monteur moest ik er mijn
mening over zeggen. Na
links en rechts aan m'n
buurtgenoten wat knipoog
jes te hebben uitgedeeld,
ging ik zijn Fordje van
honderdvijftig gulden eens
bekijken, om hem toch wat
op te beuren vertelde ik
hem dat het nog een be
hoorlijk wagentje was, op
de banden na. Ik ging die
banden uitgebreid en be
denkelijk op m'n knieën
zitten bekijken. Ik keek
hem een beetje zorgelijk
aan, hij vroeg me gelijk 'is
er wat met de banden Ik
wees hen op een paar
droogscheurtjes en maakte
hem wijs dat het aan de
lucht lag die in de banden
zat, dat die lucht bedorven
was en dat die om de drie
maanden vernieuwd moest
worden. Buurtgenoten die
ook een auto hadden beves
tigden mijn zogenaamde
bevindingen. Op de vraag
wat hij moest doen vertelde
ik hem dat hij alle banden
plus reserve-band moest la
ten leeglopen en dan op
nieuw oppompen. Deze keer
hadden wij hem zitten, in
een mum van tijd zette hij
al z'n banden plat. Met een
geleend voetpompje heeft
hij tot grote hilariteit van
de buurt uren staan trappen
om zijn banden weer vol te
krijgen. Toen hem later
werd verteld dat hij flink
bij de neus genomen was,
kon hij mij eigenlijk wel
schieten, maar kon zïchzelj
wel voor de kop slaan dat
hij erin getrapt was. Later
probeerde hij dit zelfde
geintje bij anderen te flik
ken, maar dat is hem bij
mijn weten nooit gelukt.
Dit voorval is zeker al vijf
entwintig jaar geleden ge
beurd, maar als m'n ex-
overbuurman en ik elkan
der af en toe ontmoeten,
wordt dit geintje toch weer
opgehaald en na zoveel ja
ren moeten wij er nog
steeds om lachen.
Breda
L.T. v.d. Kaa
„Genieten van de bmgeving
is er niet bij. We reden door
Lourdes. Die stad wilde ik
even van dichtbij bekijken. Ja,
vergeet het dus maar, niks ge
zien". Toch onderging Ver
hulst ook aardige ervaringen
als karavaanrijder. "Ja, na
tuurlijk. Vooral in de Ronde
van Frankrijk. Dat ik daar in
mee mocht, dat was de vervul
ling van een jeugddroom. Als
automobilist kun je je daarin
ook zeker verdienstelijk ma
ken voor de coureurs. Als er
een renner was achter geble
ven en er was geen jury in de
buurt, dan 'stayerden' we die
even terug naar voren. Dat
gaat heel snel als je die gasten
maar goed uit de wind zet. Het
chauffeuren wordt er alleen
niet eenvoudiger op. Je moet
dan constant je spiegels in de
peiling houden. Niet te snel
remmen, kijken of er geen an
dere renners aanklampen.
Maar toch, mooi werk is dat".
De gelegenheidschauffeurs
in grote ronden zijn in de
meeste gevallen mensen die
hun eigen tijd in kunnen de
len; werklozen of 'eigen ba
zen'. Verhulst behoort tot de
tweede categorie. Maar zelfs
in de Tour liet de autohandel
hem niet los. „Omdat mijn
zoon in de zaak zit, kon ik weg.
Anders gaat dat niet. In de
autobranche gooi je je tent
geen drie weken dicht. Wij
zijn maar een klein bedrijfje
hoor. In de Tour reed ik tij
dens etappes iedere dag een
keer vooruit om naar huis te
bellen. Even kijken hoe het
met de handel staat. Ik heb
een keer in een etappe telefo
nisch een wagen verkocht".
Zou Verhulst ooit nog een
keer willen aantreden als
chauffeur in een zware wie
lerronde? „Ik weet het niet. Ik
heb er geen spijt van, maar het
viel me tegen, alles bij elkaar.
Voor je auto gaat het nog wel.
Als die kapot gaat, dan repa
reer je die even. Daar heb ik
natuurlijk niet zo'n moeite
mee. Je hebt meer problemen
met je eigen gestel. Ik wilde
sport zien, de omgeving zien.
Man, ik was iedere dag blij dat
ik na het eten mijn bed in kon
stappen. Het is leuk, maar af
zien. Net zoiets als de wieler
sport, eigenlijk".
