'Vertel in Nederland
alsjeblief dat
we wel meevallen'
ALLE n
Makelaar
maakt rep
WUH
AMSTERDAK
DINSDAG 11 FEBRUAR11986
EXTRA
DINSDAG 11 FEBRll
T47
Waar ouderwets
fatsoen nog
overal floreert
Door Mare De Koninck
HET DOEL van deze finale expeditie zijn South Carolina en Geor
gia, twee van de oospronkelij k 13 Verenigde Staten, die zich twee
eeuwen geleden hebben losgescheurd van het koloniale moederland
Engeland. Het is de dag na Thanksgiving, de dankdag voor alles
wat goed en overvloedig is in Amerika.
Er zijn veel auto's met verre nummerplaten op
de glooiende highway bezuiden Washington. Ze
komen uit Kansas, uit Texas en uit Minnesota.
Het verlengde Thanksgi
ving-weekend is ideaal voor
het balanceren van familie-
verplichtingen rond het ko
mende Kerstfeest, dat ner
gens heiliger is dan in de VS.
Wie eind december bij de
schoonfamilie op bezoek
moet, krijgt diezelfde aan
verwanten nu met Thanks
giving thuis.
Een hele onderneming
-waaraan vaak ook vlieg
tuigen te pas komen - is het
op visite gaan in de einde-
jaarstijd in Amerika veelal.
In het onmetelijke land zijn
de meeste families over dui
zenden kilometers ver
strooid. De Amerikaan is de
meest mobiele mens ter we
reld. Hij verhuist naar waar
beter betaald werk voor
hem is. En zo reusachtig zijn
de afmetingen van zijn land,
dat hij pakweg een verhui
zing van de Nederlandse
Randstad naar Groningen
niet echt als een vertrek uit
de buurt zou beschouwen.
Onze slome slee glijdt in
een kille regen door de ein
deloze bossen van Virginia.
Eigenlijk is de hele oostkust
van de Verenigde Staten,
van Maine in Nieuw Enge
land tot aan de tropische
Everglades in de punt van
Florida, één bos, hier en
daar omgehakt om plaats te
maken voor een wereldstad,
een dorp en een akker. Elke
herfst is het verkleuren van
het landschap een tot tranen
toe bewegend spektakel, dat
hoog in het noorden begint
en langzaam afdaalt naar
het zuiden, tot waar de pal
men beginnen en het altijd
groen blijft.
Maar nu is in Virginia het
laatste lover gevallen en
staan de bomen bloot te hui
veren in de wind. Bij de stad
Richmond begint de tabaks
streek. Hier en daar in het
land kan men door de ge
opende deuren van houten
schuren de gerimpelde bla
deren als grote vleermuizen
te drogen zien hangen. De
smetteloos witte fabriek van
Phillip Morris flankeert de
autoweg en lijkt zich van
geen kwaad bewust. Maar
de sigarettenmakers krijgen
het steeds zwaarder te ver
duren van Amerika's medi
ci, die het over de 'kankerfa
brikanten' hebben en die
miljoenen Amerikanen van
het roken hebben afgepraat.
Met name de Amerikaanse
man is massaal gestopt met
roken. Een Europeaan die in
het Amerika van vandaag
een vergaderzaal, café of
restaurant bezoekt, ontdekt
vaak pas na verloop van tijd
wat er zo vreemd is: nie
mand rookt!
Goed doen
De lunch wordt genoten in
een pleisterplaats voor
vrachtwagenchauffeurs in
Emporia, een gat dicht bij de
grens met North Carolina.
Ruwe kerels hebben hun
koppen half in baseball-pet
ten verstopt en hun dikke
magen omspannen met T-
shirts met teksten als 'Virgi
nia girls, the best in the
world'. Een van hen heeft de
'confederate flag' op z'n tri
cot staan, de vlag die de zui
delijke deelstaten voerden
toen ze zich vorige eeuw ten
tijde van de Amerikaanse
burgeroorlog probeerden los
te vechten van het noorden.
Nog altijd moeten veel zui
derlingen niet veel hebben
van de arrogante noorde
lijke 'yankees'.
Maar wat gaat het er weer
kalm en beschaafd aan toe
in het chauffeurscafé. Hier
wordt trouwens wél gerookt,
maar niet dan nadat de
zware bink zijn naasten
heeft gevraagd of die geen
bezwaar hebben. En de
dienster komt tijdens de ribs
en de cheeseburger herhaal
delijk informeren of het al
lemaal naar de zin is. Het
ouderwets fatsoen dat in
Amerika nog overal floreert
geeft aan de eenvoudigste
omgeving altijd iets sjieks.
In drie jaren wonen en rei
zen in Amerika kan het ge
beuren dat men niet eén
maal onbeschoft bejegend
wordt, dat men niet éénmaal
een groep schreeuwende
jongelui op straat hoort en
dat supporters van het
Amerikaanse rugby, honk
bal etc. elkaar niet éénmaal
te lijf gaan.
En toch bestaan ze wel, de
Amerikanen die niet deu
gen. Maar die avond blijkt
in Fayetteville uit de plaat
selijke krant (de 'Fayette
ville Observer') hoe snel de
genen die de vriendelijke
Amerikaanse omgangsfor
mule doorbreken, uit de sa
menleving verdwijnen. De
deelstaat waarin we over
nachten, North Carolina, telt
ruim 6 miljoen inwoners en
heeft daarvoor niet minder
dan 87 gevangenissen ter be
schikking (waarin thans
19.000 lieden zitten opgeslo
ten).
Dezelfde krant drukt da
gelijks, voor wie aan liefda
digheid wil doen, een lijst af
van behoeftige medebur
gers. „Oudere vrouw vraagt
vlees en fruit voor kerstdi
ner"; „Kankerpatiënt en
echtgenote hebben dekens
nodig"; „Teenage-moeder
zou graag schoenen en voor
haar baby eten krijgen".
Amerika is geen verzor
gingsstaat. Er zijn soepkeu
kens en slaapgebouwen voor
de daklozen, maar verder
zijn er niet veel loketten. Het
is in Europese ogen de wrede
konsekwentie van het abso
lute kapitalisme. Maar
Amerika op haar beurt acht
de sociale rol die in Europa
de overheden op zich hebben
genomen van een onmense
lijke anonimiteit en econo
misch grotesk. In de VS kan
je nog echt goed doen, heeft
niet een instantie gefaald
wanneer een arme drommel
omkomt, maar ben je zelf in
gebreke gebleven
Augusta
De volgende dag gaat het
richting Augusta, de 'oude'
stad (gesticht in 1735 door
Engelse kolonialisten) aan
de Savannah-rivier op de
grens van South Carolina en
Georgia. Halverwege, in het
lunchrestaurant langs de
weg, vraagt de dame met de
vrolijk kraaiende baby of ze
ons niet te veel storen zou
als ze aan het belendende
tafeltje plaats zou nemen.
Een voortdurende reden tot
opgewektheid is in Amerika
de aardigheid alom.
In Augusta staan de oude
Victoriaanse huizen in half
vergane glorie langs de
voorname lanen die met
palmbomen en tropische
planten. Oh, de huizen in
Amerika! De eindeloze va-
raties op het thema van hou
ten muren, ramen met
groene luiken, veranda's
met schommelstoelen en
royale bloemrijke tuinen.
Wat was het steeds een ge
not om waar ook in het land
door de woonwijken te wan
delen, elk huis op zijn eigen
karaktertrekken te jureren
en te dromen de meest ma
gistrale exemplaren zelf te
bezitten. En wat was het al
tijd een lust om wat woor
den te wisselen met de
praatgrage bewoners. „Hi,
how are you!?", kan je en
thousiast zeggen tegen een
wildvreemde. En bij het af
scheid is het feilloos „Have a
nice day!" en „Come again!"
en was het altijd „so nice
talking to you".
In de schamele kruide
nierszaak aan de Vierde
Straat in Augusta zit Louise
Crooke weggedoken achter
de toonbank. In een mum
van tijd hebben klant en
winkelier hun levens in
grote lijnen aan elkaar ont
huld. Al 34 jaar drijft ze dit
zaakje met haar man, met
wie ze al 47 jaar getrouwd is.
„Ik ben op Kerstavond gebo
ren", vertelt Louise trots.
„Sinds mijn tweede levens
jaar ben ik nooit meer uit
Augusta weggeweest". Zelfs
in Florida, de verleidelijke
buurstaat, heeft ze nooit een
stap gezet.
Amerikanen zo mobiel?
Niet Louise. Ze gaat haar
man halen, want ook die
moet delen in de sensatie dat
er mensen uit een ver
vreemd land, the Nether
lands geheten, in de winkel
staan.
„Reizen is gevaarlijk,
vooral tegenwoordig met al
die kapingen", vindt de
vrouw. Ze weet ook waarom
zo vaak Amerikanen het
slachtoffer worden van ter
reur. „Het is afgunst, omdat
Amerika zo rijk is". Ze be
grijpt niet hoe iemand af
gunstig kan zijn. „Als
iemand meer heeft dan ik,
dan vindt ik dat fijn voor die
ander".
Negerjongen
Er komt een kleine neger
jongen de winkel in. Hij
blijft gedwee achterin
wachten totdat het ontmoe-
tingsceremonieel bij de
toonbank zal zijn afgelopen.
„Vroeger was het hier een
hele goede buurt. Nu wonen
er veel zwarten". Het klinkt
racistisch uit de mond van
de blanke Louise. Maar zo
eenduidig zit Amerika, en
zeker mevrouw Crooke niet
in elkaar. Ze vervolgt: „In
1969 waren hier hevige ras-
senrellen in Augusta. Onze
winkel is de enige die niet
vernield is geworden. Om
dat ik heb altijd iedereen
behandeld heb zoals ik zelf
behandeld wil worden".
De volgende ochtend biedt
het ontbijt hushpuppies en
gritt, twee weke en bleke
substanties waar de mensen
IN JANUAR11983 vertrok Mare de Koninck voor drie jaar
naar de VS om daar als correspondent voor deze krant te
gaan werken. Per 1 januari Is hij opgevolgd door Jo Wij
nen. Voor Mare de Koninck naar Nederland terugkeerde,
zakte hij vanuit Washington af naar de zuid-oostelijke
staten van de VS voor een reportagereis. Het verslag van
die reportage en een afscheid na drie jaar Amerika treft u
op deze pagina aan.
Mare de Koninck.
Jo Wijnen.
foto's archief de stem
Door Mare De Koninck
ALS WE Charleston, aan de
Atlantische kust van South
Carolina, naderen wordt het
landschap heel exotisch.
Aan een machtig soort eike
bomen, die altijd groen blij
ven, hangt in uitbundige
trossen het zogenaamde
Spaanse mos, een luchtplant
die letterlijk van de wind
leeft. In punten hangt het
spul aan de tunnel van tak
ken boven het wegdek, zodat
het is alsof we door een
druipsteengrot rijden.
Op de punt van het
schiereiland tussen de Ash
ley- en de Cooper-rivier ligt
de twee en een halve eeuw
oude stad Charleston, die
niet voor niets de parel van
het Zuiden blijkt te heten.
De koloniale woningen
zijn van een fonkelende
schoonheid. In de lommer
rijke straten houden ze ge
paste afstand van elkaar en
aan de Battery staan ze zij
aan zij naar het water te
staren. Op de einder kunnen
ze Fort Sumter zien liggen,
de vesting in de natuurlijke
havenmond, waar in 1861 de
eerste schoten vielen in de
Amerikaanse burgeroorlog.
Veel residenties in Charles
ton hebben drie veranda's
boven elkaar, voor elke ver
dieping één. De 'porch' heet
gewoonlijk de overdekte
uitbouw van een Ameri
kaans huis, maar hier zijn
de galerijen zo royaal dat
men ze 'piazza's' noemt. De
winter in Charleston duurt
gemiddeld vier tot vijf we
ken.
„Jullie in Nederland heb
ben geloof ik niet zo'n goed
klimaat hè", informeert
Walter, de eigenaar van
onze inn.
„Nee, onze zomer duurt
maar heel kort. Ze viel dit
jaar op 19 juli".
Iedereen in de ontmoe
tingszaal van de oude her
berg moet lachen. Zoals
steevast in Amerika is het
weer een gezelschap joviale
lieden, die ondanks hun on
bekendheid met elkaar
ogenblikkelijk in levendig
gesprek zijn.
W egenreparaties
Jay en Cathy, een jong
stel uit de noordelijke deel
staat Minnesota, weten mee
te praten over slecht weer.
„Bij ons in Minneapolis heb
ben we maar twee seizoe
nen, winter- en wegenrepa
ratie. Het vriest zo ver
schrikkelijk hard in de mid
west en zomers kan het zo
heet worden dat geen weg
dek een jaar te leven heeft".
Een andere gast, Butch, is
ooit in Amsterdam geweest
en kan zich vaag herinneren
een rondleiding door de Hei-
nekenfabriek te hebben
meegemaakt. „Ze moesten
me naar buiten dragen. Het
was het beste bier ter we
reld".
Butch heeft jarenlang in
Florida gewoond, waar zijn
ouders een pinda-boerderij
hadden. Dat brengt het ge
sprek op Amerika's be
roemdste pindaboer, ex-pre-
sident Jimmy Carter. Butch
trekt een vies gezicht. „Ik
heb ooit op hem gestemd,
maar ik heb zo'n verschrik
kelijke hekel aan die man
gekregen, ik kan je niet ver
tellen hoe ik van hem gruw".
Miljoenen Amerikanen
denken er zo over. Toen het
Vietnam-debacle en het
Watergate-schandaal het
land van alle trots en zelf-
vertouwen hadden beroofd,
werd Carter als toonbeeld
van integriteit en menselijk
mededogen 's lands keuze
uit schuldbewustzijn. Maar
diens poging om ten koste
van verhoogde belastingen
naar Europees model een so
ciale welzijnsstaat te orga
niseren, was on-Ameri-
kaans. Met de verkiezing,
vier jaar later, van Ronald
Reagan was de vergissing
weer hersteld. Butch en het
overgrote deel van zijn
landgenoten wensen niet be
schermd te worden tegen het
vrije spel der economische
krachten, maar voelen zich
erdoor uitgedaagd.
„Als je hard werkt of heel
slim bent moet je schatrijk
kunnen worden. En wie niet
rijk wordt zal toch minstens
zelf voor een goed pensioen
en voor de opleiding van de
kinderen moeten sparen",
betoogt hij ontspannen maar
vastberaden. „En ik ben
mens genoeg om zelf of via
mijn eigen kerk de gehandi
capten te verzorgen. Ik ben
zelf voor mijn lot en dat van
mijn medemensen verant
woordelijk en ik draag die
verantwoordelijkheid niet
af aan een massa onbekende
ambtenaren".
Mijn rug af!
Regering, ga van mijn rug
af! Dat is het sentiment dat
we in drie jaren Amerika
van Californië tot Massa
chusetts en van Arizona tot
Ohio overal altijd weer
hoorden. Dat is het gevoel
dat Ronald Reagan letterlijk
zo verwoordt. En dat is de
gedachtenwereld die Butch
in onze inn in Charleston
doet gruwen bij de klank
Jimmy Carter.
De volgende dag staan
twee voormalige plantages
op het programma. Middle-
ton Place is een waar para
dijs aan de Ashley River,
met marmeren beelden op
de gazonnen, spiegelende
vijvers en romantische tui
nen vol geheime hoekjes.
Maar op de onafzienbare
rijstvelden aan de water
kant ziet men met het min
ste inbeeldingsvermogen
nog de gekromde rijen ne
gerslaven en de blanke
meesterknechten met hun
zwepen. Het hoofdgebouw is
in 1865, aan het eind van de
burgeroorlog, in brand ge
stoken door de zegevierende
yankees uit het Noorden.
Bijna alle steden en planta
ges in het Zuiden zijn toen in
In Charleston zijn de veranda's aan de houten huizen
zo royaal dat men ze piazza's noemt. - foto marc de konick
de as gelegd.
Die avond zou Walter in
de herberg, bij wijn en kaas,
vertellen hoe vandaag in
'Dixieland' de 'afkeer tegen
de overwinnaars nog dage
lijks kan worden gevoeld.
„Een toerist uit het Noorden
noemen ze hier een yankee.
Als je uit het Noorden af
komstig bent en hier woont,
zoals ik, dan ben je een
'damn yankee' (verdomde
yankee) en als je als noor
derling hier woont en met
een meisje uit het Zuiden
bent getrouwd, ben je een
God damn yankee".
Feest
Wat voor de blanke Char-
lestonians een ramp was,
was voor het leger zwarte
slaven in 1865 een feest. Het
Zuiden had zich willen af
scheiden teneinde de slaver
nij te kunnen handhaven.
Maar de zege van president
Lincoln en zijn noordelijke
Union betekende onmiddel
lijke vrijheid voor alle lijfei
genen. In Charleston en om
geving vormden 'veld- en
stadsslaven' de meerderheid
van de 12.000 inwoners. Alle
voorspoed, alle schoonheid
en alle elegantie van het
blanke leven in deze stad
waren te danken geweest
aan het wrede systeem der
slavernij. Toen dat onrecht
was verdwenen begon Char
leston te verarmen en ver
loor het zijn vooraanstaande
positie in de rij van Ameri
ka's belangrijkste steden.
Nu, anno 1985, beleeft de
stad een nieuwe bloeitijd
dankzij met name de 'yup
pies', de hoog opgeleide ge
neratie dertigers en veerti
gers met duurbetaalde ba
nen, die in de fraaiste stuk
ken binnenstad oude huizen
kopen en renoveren. Yup
pies (young urban professio-
hals) zijn bekeerde rebellen
uit de zestiger jaren, die nu
meestal jurist of computer
bolleboos zijn en als zodanig
de machinerie van de mo
derne Amerikaanse samen
leving vormen. Ze zijn
trendgevoelig en maken zich
niet meer zo bezorgd om het
lot van de wereld, maar let
ten des te meer op de eigen
lichamelijke gezondheid en
op een verfijnde levensstijl.
In een van de talloze
kunstgalerieën die in de
straatjes van Charleston
ontluiken en waar een wa
terverf van twee schommel
stoelen op een porch on
weerstaanbaar naar ons
lonkt, ontdekt de kunstena
res zelve, Virginia, tot haar
geestdrift dat de bezoekers
uit Nederland komen. Van
een vriendin, die ook schil
deres is en die door Europa
heeft gereisd, heeft ze het
ongeloofwaardige verhaal
gehoord dat in Nederland de
regering schilderijen en ob
jecten opkoopt van kunste
naars die zo slecht zijn dat
niemand hun werk wil heb
ben. „Ik denk dat het een fa
beltje is", zegt Virginia.
„Nee, het is geen fabeltje.
Het is echt waar".
Haar mond valt open.
Onze aanvulling dat die
kunstenaars toch best goed
en in elk geval serieus kun
nen zijn, blijkt niet echt ver
helderend te werken.
Gauw heeft Virginia ont
dekt dat ze een journalist te
genover zich heeft. „Oh, how
exciting! Ik hoop dat je aar
dig over Amerika schrijft".
Honderderden malen is
het ons in de loop der voor
bije jaren gevraagd, ge
smeekt bijna: we weten wat
voor slechte indruk men in
Europa van ons heeft; vertel
ze alsjeblief dat we wel mee
vallen.
O ja, wat zijn ze meege
vallen. Vrijwel iedereen
trouwens die voor het eerst,
met alle scepsis van dien, de
VS bezoekt, heeft binnen en
kele etmalen de bekoring
Aarzelend poseert
Louise even in de deur
opening van haar gro
cery store. Ze heeft se
dert haar tweede le
vensjaar nooit meer een
voet buiten Augusta ge
zet. - fotomarc de koninck
South Carolina. 1733: de Eti.|
gelsen stichten de stad
vannah aan de monding var|
de rivier. 1760: oorlog tu,
de Europese immigranten ejj
de Cherokee-indianen. Hora
derd jaar later waren alle
Indianen uit de streek vet.
moord of naar het verte
Westen, achter de Mississip.
pi, gevlucht. En er klonken
op de katoenplantages vat,
zuid-oost Amerika de smat.
telijke liederen van de ne.
gerslaven uit Afrika, aange-
voerd door onder anderen
gewiekste handelslui en be.
kwame zeevaarders van Ne-
derland
Moi
Van onze.
uit de Old South bij zweren,
maar die voor lieden van
buiten nou niet echt een
smakelijk begin van de dag
betekenen. Het uitstapje
deze morgen gaat naar
Clarks Hill Lake, een weids
spiegelend stuwmeer ten
westen van Savannah in de
gelijknamige rivier.
Het is zondagochtend en
op de autoradio leveren alle
zenders kerkdiensten. In een
zwarte mis wordt de opge
wonden dominee voortdu
rend aangemoedigd door het
kerkvolk: „All right, go on,
Hallelujah". De predikant
roept dat 50 procent van de
jonge negers in Amerika
werkloos is en dat het de
eigen schuld is van de zwar
ten, die teveel naar de tele
visie kijken en die maar
kinderen maken en maar
echtscheiden of zelfs hele
maal niet trouwen. Alleen
wie zich laat leiden door de
Heer zal kunnen delen in de
Amerikaanse voorspoed.
„Hallelujah, praise the
Lord!"
In het kleine bezoekers
centrum bij de stuwdam
herinnert een bescheiden
expositie eraan hoe het alle
maal begonnen is. Het jaar
8000 voor Christus: Indianen
bouwen hun eerste grafheu
vels langs de rivier de Sa
vannah. Ze leefden er mil
lennia lang en gelukkig, tot
1540 na Christus: Europees
ontdekkingsreiziger/ missio
naris De Soto doorkruist als
eerste blanke Georgia en
Die middag trekt er in de
plensende regen een Christ,
mas Fantasy Parade door de
straten van Augusta. Kien-
mend staan de disc jockey
van het lokale radiostation,
het Baptistisch negerkoor
Miss Georgia 1985 te wuiven
vanaf de laadbakken van
versierde vrachtwagen
naar het onder parapluis
verschanste volk.
In het plaatselijk museumI
leidt mevrouw Wallace
North („from the South*
lacht ze gul) ons persoonlij!
rond. Acht jaar geleden
heeft ze in een paar d
tijd Europa 'gedaan'. Ze is in
Amsterdam, Parijs, Romeen
Kopenhagen geweest en zon
vooral terug willen gaan
naar Holland, omdat ze geen
tijd had gehad de Keuken
hof te bezoeken. Ze kan niet
geloven dat haar gasten uit
Nederland daar zelf ook nog
nooit zijn geweest.
Aan het eind van de
gaan we afscheid nemen van|
Louise, want morgen gaat
de reis verder naar Charles
ton. Ze zit achter de toon
bank te praten met haai
buurvrouw en beste vrien
din, een diep zwarte dan»
met een gulle lach.
„Ik heb mijn dochter ver
teld dat jullie hier gistere]
waren. Ze vond het heel erj
dat ze het gemist heeft",
Louise. Ze krijgt een kleurl
van de vraag of ze op de fot:[
wil. „Ik ben veel te dik".
„Oh no, you are just beau
tiful. We willen zo graag ee:|
zichtbare herinnering a
onze ontmoeting hebben"
Louise kamt haar haarei|
poseert aarzelend in
deuropening van haar win-l
keltje.
Na nog een lange uitwis
seling van complimentei
volgt het vaarwel. Louisei
ogen worden vochtig. „Gul
bless you", roept ze ons na.
Buiten waait een friss]
bries door de dreven vai|
Augusta. De lucht is c
klaard en de eerste sterrei]
worden zichtbaar. Het
oed ademhalen in Amerika|
van Amerika te pakken. Ds|
menselijker schaal dan
dacht, de vriendelijkheid tol
bij de kassa's van de super
markten, het veel veiligs]
gevoel op straat - zelfs
New York - dan verwacht|
het idee van ruimte.
Weinig Nederlander]
konden de afgelopen jaren]
als gevolg van de dure
lar, door de Verenigde Sta]
ten reizen. Maar wie wel
voorrecht hadden ervoer»
het zalig gemak waarma
men zich door het land kaï
verplaatsen. Na duizend®
kilometers door de
plains, over de Rocky Mout
tains en door de woestiji
van het wilde westen is not
steeds geen paspoort nodii
en geldt nog steeds dezeltó
munt en dezelfde taal. Van
de miljoen telefooncell®
zijn er hooguit drie verniel!
en in welke uithoek van her
land dan ook wachten in 4
talloze motels weer de eeu-
wig enthousiaste herber
giers.
„Hi, so good to see you'
Come on in, make yourseli
comfortable". Is het plastic
is het gespeeld? Nou, dan-
het in elk geval verdraai!
goed gespeeld en trouwe»
duizend maal liever ongs
meende vrolijheid dan of
recht chagrijn. Uiteindelij'
is alles business, maar Ame
rika heeft al lang geled®
met zichzelf afgesproken i'"
blijmoedigheid de me
doeltreffende vorm van i
kelijkheid is. Wie nors
vliegt eruit!
's Avonds in onze inn i'l
Charleston gaan de gesprei1]
ken over ieders gebood"
grond.
Volbloed Amerikanen t
ze, de computeringenieur,
architect en de innkeepe]
Conservatief, religi®?]
agrarisch en verschrikkelil"
aardig. Op dat solide
form is hun land rijk
machtig geworden en stijf]
die avond voor het slaf
gaan op de beeldbuis de
veelste space-shuttle
naar het heelal. Niets is
bereikbaar. The sky is
limit.
rOME - Onder uitz
uit binnen- en buitq
lermo op Sicilië het
fia' begonnen.
In dit 'proces van de
recht. Zij worden verdac
een misdadige verenigiij
tal van andere delicten.
Vanwege de enorme aanta
len rechters, advocaten, getu
gen, politiemannen, verdacl
ten en 'civiele partijen' (bui
gerlijke instanties of burgei
die een klacht inbrengen in d
strafproces) is dit proces ir
derdaad het grootste dat oo
in Italië (en wellicht in de hel
wereld) is gehouden.
Maar in het proces ontbrf
ken vrijwel alle 'groten' va
de mafia, de 'capi' of leidei
van de Cosa Nostra-familie
die Palermo en omstreke
controleren. Michele Grec
Bernardo Santapaola, Salva
tore Riina, Bernardo Prover
zano en Rosario Riccobuom
die in de aanklacht de hoogst
leiders worden genoemd, zij
voortvluchtig, samen met 11
van hun ondergeschikten.
In een speciaal voor hem gei
reserveerde kooi nam gistere-
zegge en schrijve één mafia
kopstuk plaats, de 71 jarigj
Luciano Liggio, 'boss' van
i familie der Corleonesi. Liggii
i zit al levenslang uit voor en,
kele moorden waartoe hij op
dracht gaf.
Een andere 'boss' zal te zij
ner tijd zijn opwachting in d<
rechtszaal maken: Tommast
Buscetta, de man die dit heli
proces 'op zijn geweten' heeft
Het was Buscetta, 'koning vai
OOST-BERLIJN (RTR) - Dt
Oostduitse advocaat Wolfgang
Vogel die een hoofdrol speelt
in de spionnenruil van van
daag in Berlijn, kan bogen oi
een unieke reputatie als be
middelaar tussen oost en west.
De 60-jarige Oostberlijngt
advocaat begon zijn loopbaar
als 'makelaar in spionnen' in
1962 toen hij na maanden on
derhandelen de vrijlating var-'
de meesterspion Rudolf Abel
wist te bewerkstelligen in ruil
voor de Amerikaanse piloof
Gary Powers.
„Vogel heeft ontegenzeg-]
genlijk zowel in Oost-Berlijr
als in Moskou een invloed did
ver uitgaat boven die van eerp
gewone advocaat. Vaak zijn de
'mensen verrast door de inforJJ
matie waarover hij beschikt"
zegt een functionaris in Oost-fl
Berlijn.
De advocaat bemiddelde!
ook bij de vrijlating van onge-i
veer 20.000 politieke gevange
nen uit de DDR. Met Kerst vo-|
OpW:
jl|;kWJ:
RDAM (ANP) - De verwikke-1
lingen rond de Westland/Utecht Hy-1
^theekbank zorgden maandag nog 'i I
x>r enige opwinding op de kalme
'loer van de Amsterdamse effecten
beurs. Het fonds opende op 50, welk
*lrag gelijk is aan wat men in de toe
komst voor de gedupeerde aandeel
houders in petto heeft De koers klom
ichter na 52,50 tot een biedkoers van
55 en een gedane koers koers van 56
*gen het middaguur om vervolgens
'eer iets terug te vallen tot 54.
Kennelijk hadden handelaren kort
Seleden gespeculeerd op een koersval
?n de aandelen beneden de beurs
waarde te koop aangeboden. Waar-
•hijnlijk staan zij nu op het punt
'aarop zij aan hun verplichtingen
hoeten voldoen en heeft dit voor een
kortstondige opleving in de koersont-
,rikkeling gezorgd. Het certificaat
erd overigens niet genoemd bij de
hisseposities die de beurs afgelopen
donderdag publiceerde. Op dat lijstje
'an fondsen waarin verplichtingen
Jb aangegaan zonder dat men de
Hukken in bezit heeft, stonden wel
'arrants van de hypotheekbank.
Voor velen moeten de redding van
WUH door Nationale-Nederlanden
:iidag niet als een volslagen verras-
'mg zijn gekomen. Vorige week was er
"®®1 aanbod in Nationale-Nederlanden
dalende koersen en het bericht van
^ddag zou zelfs veel aandeelhouders
J°8 zijn meegevallen. De koers van het
'^rzekeringsfonds liep tegen het mida-
lUr nog iets omhoog om vervolgens
op 78 te komen, gelijk aan de j
W
4 antonius
4 antonius
®°ngr. o.i.v.
J daniel
gasthuis
gasthuis
u gasthuis
i gasthuis
r h°oghuys
Pr°U.hs
P0Uhs
ProUhs
(oostb.)
(oostb.)
lourdes
de brouwer
(tilburg)
(tilburg)
(tilburg)
(tilburg)
(het)
klokkenberg
liduina
('s-h'bosch)
('s-h'bosch)
('s-h'bosch)