'Vertel in Nederland alsjeblief dat we wel meevallen' ALLE n Makelaar maakt rep WUH AMSTERDAK DINSDAG 11 FEBRUAR11986 EXTRA DINSDAG 11 FEBRll T47 Waar ouderwets fatsoen nog overal floreert Door Mare De Koninck HET DOEL van deze finale expeditie zijn South Carolina en Geor gia, twee van de oospronkelij k 13 Verenigde Staten, die zich twee eeuwen geleden hebben losgescheurd van het koloniale moederland Engeland. Het is de dag na Thanksgiving, de dankdag voor alles wat goed en overvloedig is in Amerika. Er zijn veel auto's met verre nummerplaten op de glooiende highway bezuiden Washington. Ze komen uit Kansas, uit Texas en uit Minnesota. Het verlengde Thanksgi ving-weekend is ideaal voor het balanceren van familie- verplichtingen rond het ko mende Kerstfeest, dat ner gens heiliger is dan in de VS. Wie eind december bij de schoonfamilie op bezoek moet, krijgt diezelfde aan verwanten nu met Thanks giving thuis. Een hele onderneming -waaraan vaak ook vlieg tuigen te pas komen - is het op visite gaan in de einde- jaarstijd in Amerika veelal. In het onmetelijke land zijn de meeste families over dui zenden kilometers ver strooid. De Amerikaan is de meest mobiele mens ter we reld. Hij verhuist naar waar beter betaald werk voor hem is. En zo reusachtig zijn de afmetingen van zijn land, dat hij pakweg een verhui zing van de Nederlandse Randstad naar Groningen niet echt als een vertrek uit de buurt zou beschouwen. Onze slome slee glijdt in een kille regen door de ein deloze bossen van Virginia. Eigenlijk is de hele oostkust van de Verenigde Staten, van Maine in Nieuw Enge land tot aan de tropische Everglades in de punt van Florida, één bos, hier en daar omgehakt om plaats te maken voor een wereldstad, een dorp en een akker. Elke herfst is het verkleuren van het landschap een tot tranen toe bewegend spektakel, dat hoog in het noorden begint en langzaam afdaalt naar het zuiden, tot waar de pal men beginnen en het altijd groen blijft. Maar nu is in Virginia het laatste lover gevallen en staan de bomen bloot te hui veren in de wind. Bij de stad Richmond begint de tabaks streek. Hier en daar in het land kan men door de ge opende deuren van houten schuren de gerimpelde bla deren als grote vleermuizen te drogen zien hangen. De smetteloos witte fabriek van Phillip Morris flankeert de autoweg en lijkt zich van geen kwaad bewust. Maar de sigarettenmakers krijgen het steeds zwaarder te ver duren van Amerika's medi ci, die het over de 'kankerfa brikanten' hebben en die miljoenen Amerikanen van het roken hebben afgepraat. Met name de Amerikaanse man is massaal gestopt met roken. Een Europeaan die in het Amerika van vandaag een vergaderzaal, café of restaurant bezoekt, ontdekt vaak pas na verloop van tijd wat er zo vreemd is: nie mand rookt! Goed doen De lunch wordt genoten in een pleisterplaats voor vrachtwagenchauffeurs in Emporia, een gat dicht bij de grens met North Carolina. Ruwe kerels hebben hun koppen half in baseball-pet ten verstopt en hun dikke magen omspannen met T- shirts met teksten als 'Virgi nia girls, the best in the world'. Een van hen heeft de 'confederate flag' op z'n tri cot staan, de vlag die de zui delijke deelstaten voerden toen ze zich vorige eeuw ten tijde van de Amerikaanse burgeroorlog probeerden los te vechten van het noorden. Nog altijd moeten veel zui derlingen niet veel hebben van de arrogante noorde lijke 'yankees'. Maar wat gaat het er weer kalm en beschaafd aan toe in het chauffeurscafé. Hier wordt trouwens wél gerookt, maar niet dan nadat de zware bink zijn naasten heeft gevraagd of die geen bezwaar hebben. En de dienster komt tijdens de ribs en de cheeseburger herhaal delijk informeren of het al lemaal naar de zin is. Het ouderwets fatsoen dat in Amerika nog overal floreert geeft aan de eenvoudigste omgeving altijd iets sjieks. In drie jaren wonen en rei zen in Amerika kan het ge beuren dat men niet eén maal onbeschoft bejegend wordt, dat men niet éénmaal een groep schreeuwende jongelui op straat hoort en dat supporters van het Amerikaanse rugby, honk bal etc. elkaar niet éénmaal te lijf gaan. En toch bestaan ze wel, de Amerikanen die niet deu gen. Maar die avond blijkt in Fayetteville uit de plaat selijke krant (de 'Fayette ville Observer') hoe snel de genen die de vriendelijke Amerikaanse omgangsfor mule doorbreken, uit de sa menleving verdwijnen. De deelstaat waarin we over nachten, North Carolina, telt ruim 6 miljoen inwoners en heeft daarvoor niet minder dan 87 gevangenissen ter be schikking (waarin thans 19.000 lieden zitten opgeslo ten). Dezelfde krant drukt da gelijks, voor wie aan liefda digheid wil doen, een lijst af van behoeftige medebur gers. „Oudere vrouw vraagt vlees en fruit voor kerstdi ner"; „Kankerpatiënt en echtgenote hebben dekens nodig"; „Teenage-moeder zou graag schoenen en voor haar baby eten krijgen". Amerika is geen verzor gingsstaat. Er zijn soepkeu kens en slaapgebouwen voor de daklozen, maar verder zijn er niet veel loketten. Het is in Europese ogen de wrede konsekwentie van het abso lute kapitalisme. Maar Amerika op haar beurt acht de sociale rol die in Europa de overheden op zich hebben genomen van een onmense lijke anonimiteit en econo misch grotesk. In de VS kan je nog echt goed doen, heeft niet een instantie gefaald wanneer een arme drommel omkomt, maar ben je zelf in gebreke gebleven Augusta De volgende dag gaat het richting Augusta, de 'oude' stad (gesticht in 1735 door Engelse kolonialisten) aan de Savannah-rivier op de grens van South Carolina en Georgia. Halverwege, in het lunchrestaurant langs de weg, vraagt de dame met de vrolijk kraaiende baby of ze ons niet te veel storen zou als ze aan het belendende tafeltje plaats zou nemen. Een voortdurende reden tot opgewektheid is in Amerika de aardigheid alom. In Augusta staan de oude Victoriaanse huizen in half vergane glorie langs de voorname lanen die met palmbomen en tropische planten. Oh, de huizen in Amerika! De eindeloze va- raties op het thema van hou ten muren, ramen met groene luiken, veranda's met schommelstoelen en royale bloemrijke tuinen. Wat was het steeds een ge not om waar ook in het land door de woonwijken te wan delen, elk huis op zijn eigen karaktertrekken te jureren en te dromen de meest ma gistrale exemplaren zelf te bezitten. En wat was het al tijd een lust om wat woor den te wisselen met de praatgrage bewoners. „Hi, how are you!?", kan je en thousiast zeggen tegen een wildvreemde. En bij het af scheid is het feilloos „Have a nice day!" en „Come again!" en was het altijd „so nice talking to you". In de schamele kruide nierszaak aan de Vierde Straat in Augusta zit Louise Crooke weggedoken achter de toonbank. In een mum van tijd hebben klant en winkelier hun levens in grote lijnen aan elkaar ont huld. Al 34 jaar drijft ze dit zaakje met haar man, met wie ze al 47 jaar getrouwd is. „Ik ben op Kerstavond gebo ren", vertelt Louise trots. „Sinds mijn tweede levens jaar ben ik nooit meer uit Augusta weggeweest". Zelfs in Florida, de verleidelijke buurstaat, heeft ze nooit een stap gezet. Amerikanen zo mobiel? Niet Louise. Ze gaat haar man halen, want ook die moet delen in de sensatie dat er mensen uit een ver vreemd land, the Nether lands geheten, in de winkel staan. „Reizen is gevaarlijk, vooral tegenwoordig met al die kapingen", vindt de vrouw. Ze weet ook waarom zo vaak Amerikanen het slachtoffer worden van ter reur. „Het is afgunst, omdat Amerika zo rijk is". Ze be grijpt niet hoe iemand af gunstig kan zijn. „Als iemand meer heeft dan ik, dan vindt ik dat fijn voor die ander". Negerjongen Er komt een kleine neger jongen de winkel in. Hij blijft gedwee achterin wachten totdat het ontmoe- tingsceremonieel bij de toonbank zal zijn afgelopen. „Vroeger was het hier een hele goede buurt. Nu wonen er veel zwarten". Het klinkt racistisch uit de mond van de blanke Louise. Maar zo eenduidig zit Amerika, en zeker mevrouw Crooke niet in elkaar. Ze vervolgt: „In 1969 waren hier hevige ras- senrellen in Augusta. Onze winkel is de enige die niet vernield is geworden. Om dat ik heb altijd iedereen behandeld heb zoals ik zelf behandeld wil worden". De volgende ochtend biedt het ontbijt hushpuppies en gritt, twee weke en bleke substanties waar de mensen IN JANUAR11983 vertrok Mare de Koninck voor drie jaar naar de VS om daar als correspondent voor deze krant te gaan werken. Per 1 januari Is hij opgevolgd door Jo Wij nen. Voor Mare de Koninck naar Nederland terugkeerde, zakte hij vanuit Washington af naar de zuid-oostelijke staten van de VS voor een reportagereis. Het verslag van die reportage en een afscheid na drie jaar Amerika treft u op deze pagina aan. Mare de Koninck. Jo Wijnen. foto's archief de stem Door Mare De Koninck ALS WE Charleston, aan de Atlantische kust van South Carolina, naderen wordt het landschap heel exotisch. Aan een machtig soort eike bomen, die altijd groen blij ven, hangt in uitbundige trossen het zogenaamde Spaanse mos, een luchtplant die letterlijk van de wind leeft. In punten hangt het spul aan de tunnel van tak ken boven het wegdek, zodat het is alsof we door een druipsteengrot rijden. Op de punt van het schiereiland tussen de Ash ley- en de Cooper-rivier ligt de twee en een halve eeuw oude stad Charleston, die niet voor niets de parel van het Zuiden blijkt te heten. De koloniale woningen zijn van een fonkelende schoonheid. In de lommer rijke straten houden ze ge paste afstand van elkaar en aan de Battery staan ze zij aan zij naar het water te staren. Op de einder kunnen ze Fort Sumter zien liggen, de vesting in de natuurlijke havenmond, waar in 1861 de eerste schoten vielen in de Amerikaanse burgeroorlog. Veel residenties in Charles ton hebben drie veranda's boven elkaar, voor elke ver dieping één. De 'porch' heet gewoonlijk de overdekte uitbouw van een Ameri kaans huis, maar hier zijn de galerijen zo royaal dat men ze 'piazza's' noemt. De winter in Charleston duurt gemiddeld vier tot vijf we ken. „Jullie in Nederland heb ben geloof ik niet zo'n goed klimaat hè", informeert Walter, de eigenaar van onze inn. „Nee, onze zomer duurt maar heel kort. Ze viel dit jaar op 19 juli". Iedereen in de ontmoe tingszaal van de oude her berg moet lachen. Zoals steevast in Amerika is het weer een gezelschap joviale lieden, die ondanks hun on bekendheid met elkaar ogenblikkelijk in levendig gesprek zijn. W egenreparaties Jay en Cathy, een jong stel uit de noordelijke deel staat Minnesota, weten mee te praten over slecht weer. „Bij ons in Minneapolis heb ben we maar twee seizoe nen, winter- en wegenrepa ratie. Het vriest zo ver schrikkelijk hard in de mid west en zomers kan het zo heet worden dat geen weg dek een jaar te leven heeft". Een andere gast, Butch, is ooit in Amsterdam geweest en kan zich vaag herinneren een rondleiding door de Hei- nekenfabriek te hebben meegemaakt. „Ze moesten me naar buiten dragen. Het was het beste bier ter we reld". Butch heeft jarenlang in Florida gewoond, waar zijn ouders een pinda-boerderij hadden. Dat brengt het ge sprek op Amerika's be roemdste pindaboer, ex-pre- sident Jimmy Carter. Butch trekt een vies gezicht. „Ik heb ooit op hem gestemd, maar ik heb zo'n verschrik kelijke hekel aan die man gekregen, ik kan je niet ver tellen hoe ik van hem gruw". Miljoenen Amerikanen denken er zo over. Toen het Vietnam-debacle en het Watergate-schandaal het land van alle trots en zelf- vertouwen hadden beroofd, werd Carter als toonbeeld van integriteit en menselijk mededogen 's lands keuze uit schuldbewustzijn. Maar diens poging om ten koste van verhoogde belastingen naar Europees model een so ciale welzijnsstaat te orga niseren, was on-Ameri- kaans. Met de verkiezing, vier jaar later, van Ronald Reagan was de vergissing weer hersteld. Butch en het overgrote deel van zijn landgenoten wensen niet be schermd te worden tegen het vrije spel der economische krachten, maar voelen zich erdoor uitgedaagd. „Als je hard werkt of heel slim bent moet je schatrijk kunnen worden. En wie niet rijk wordt zal toch minstens zelf voor een goed pensioen en voor de opleiding van de kinderen moeten sparen", betoogt hij ontspannen maar vastberaden. „En ik ben mens genoeg om zelf of via mijn eigen kerk de gehandi capten te verzorgen. Ik ben zelf voor mijn lot en dat van mijn medemensen verant woordelijk en ik draag die verantwoordelijkheid niet af aan een massa onbekende ambtenaren". Mijn rug af! Regering, ga van mijn rug af! Dat is het sentiment dat we in drie jaren Amerika van Californië tot Massa chusetts en van Arizona tot Ohio overal altijd weer hoorden. Dat is het gevoel dat Ronald Reagan letterlijk zo verwoordt. En dat is de gedachtenwereld die Butch in onze inn in Charleston doet gruwen bij de klank Jimmy Carter. De volgende dag staan twee voormalige plantages op het programma. Middle- ton Place is een waar para dijs aan de Ashley River, met marmeren beelden op de gazonnen, spiegelende vijvers en romantische tui nen vol geheime hoekjes. Maar op de onafzienbare rijstvelden aan de water kant ziet men met het min ste inbeeldingsvermogen nog de gekromde rijen ne gerslaven en de blanke meesterknechten met hun zwepen. Het hoofdgebouw is in 1865, aan het eind van de burgeroorlog, in brand ge stoken door de zegevierende yankees uit het Noorden. Bijna alle steden en planta ges in het Zuiden zijn toen in In Charleston zijn de veranda's aan de houten huizen zo royaal dat men ze piazza's noemt. - foto marc de konick de as gelegd. Die avond zou Walter in de herberg, bij wijn en kaas, vertellen hoe vandaag in 'Dixieland' de 'afkeer tegen de overwinnaars nog dage lijks kan worden gevoeld. „Een toerist uit het Noorden noemen ze hier een yankee. Als je uit het Noorden af komstig bent en hier woont, zoals ik, dan ben je een 'damn yankee' (verdomde yankee) en als je als noor derling hier woont en met een meisje uit het Zuiden bent getrouwd, ben je een God damn yankee". Feest Wat voor de blanke Char- lestonians een ramp was, was voor het leger zwarte slaven in 1865 een feest. Het Zuiden had zich willen af scheiden teneinde de slaver nij te kunnen handhaven. Maar de zege van president Lincoln en zijn noordelijke Union betekende onmiddel lijke vrijheid voor alle lijfei genen. In Charleston en om geving vormden 'veld- en stadsslaven' de meerderheid van de 12.000 inwoners. Alle voorspoed, alle schoonheid en alle elegantie van het blanke leven in deze stad waren te danken geweest aan het wrede systeem der slavernij. Toen dat onrecht was verdwenen begon Char leston te verarmen en ver loor het zijn vooraanstaande positie in de rij van Ameri ka's belangrijkste steden. Nu, anno 1985, beleeft de stad een nieuwe bloeitijd dankzij met name de 'yup pies', de hoog opgeleide ge neratie dertigers en veerti gers met duurbetaalde ba nen, die in de fraaiste stuk ken binnenstad oude huizen kopen en renoveren. Yup pies (young urban professio- hals) zijn bekeerde rebellen uit de zestiger jaren, die nu meestal jurist of computer bolleboos zijn en als zodanig de machinerie van de mo derne Amerikaanse samen leving vormen. Ze zijn trendgevoelig en maken zich niet meer zo bezorgd om het lot van de wereld, maar let ten des te meer op de eigen lichamelijke gezondheid en op een verfijnde levensstijl. In een van de talloze kunstgalerieën die in de straatjes van Charleston ontluiken en waar een wa terverf van twee schommel stoelen op een porch on weerstaanbaar naar ons lonkt, ontdekt de kunstena res zelve, Virginia, tot haar geestdrift dat de bezoekers uit Nederland komen. Van een vriendin, die ook schil deres is en die door Europa heeft gereisd, heeft ze het ongeloofwaardige verhaal gehoord dat in Nederland de regering schilderijen en ob jecten opkoopt van kunste naars die zo slecht zijn dat niemand hun werk wil heb ben. „Ik denk dat het een fa beltje is", zegt Virginia. „Nee, het is geen fabeltje. Het is echt waar". Haar mond valt open. Onze aanvulling dat die kunstenaars toch best goed en in elk geval serieus kun nen zijn, blijkt niet echt ver helderend te werken. Gauw heeft Virginia ont dekt dat ze een journalist te genover zich heeft. „Oh, how exciting! Ik hoop dat je aar dig over Amerika schrijft". Honderderden malen is het ons in de loop der voor bije jaren gevraagd, ge smeekt bijna: we weten wat voor slechte indruk men in Europa van ons heeft; vertel ze alsjeblief dat we wel mee vallen. O ja, wat zijn ze meege vallen. Vrijwel iedereen trouwens die voor het eerst, met alle scepsis van dien, de VS bezoekt, heeft binnen en kele etmalen de bekoring Aarzelend poseert Louise even in de deur opening van haar gro cery store. Ze heeft se dert haar tweede le vensjaar nooit meer een voet buiten Augusta ge zet. - fotomarc de koninck South Carolina. 1733: de Eti.| gelsen stichten de stad vannah aan de monding var| de rivier. 1760: oorlog tu, de Europese immigranten ejj de Cherokee-indianen. Hora derd jaar later waren alle Indianen uit de streek vet. moord of naar het verte Westen, achter de Mississip. pi, gevlucht. En er klonken op de katoenplantages vat, zuid-oost Amerika de smat. telijke liederen van de ne. gerslaven uit Afrika, aange- voerd door onder anderen gewiekste handelslui en be. kwame zeevaarders van Ne- derland Moi Van onze. uit de Old South bij zweren, maar die voor lieden van buiten nou niet echt een smakelijk begin van de dag betekenen. Het uitstapje deze morgen gaat naar Clarks Hill Lake, een weids spiegelend stuwmeer ten westen van Savannah in de gelijknamige rivier. Het is zondagochtend en op de autoradio leveren alle zenders kerkdiensten. In een zwarte mis wordt de opge wonden dominee voortdu rend aangemoedigd door het kerkvolk: „All right, go on, Hallelujah". De predikant roept dat 50 procent van de jonge negers in Amerika werkloos is en dat het de eigen schuld is van de zwar ten, die teveel naar de tele visie kijken en die maar kinderen maken en maar echtscheiden of zelfs hele maal niet trouwen. Alleen wie zich laat leiden door de Heer zal kunnen delen in de Amerikaanse voorspoed. „Hallelujah, praise the Lord!" In het kleine bezoekers centrum bij de stuwdam herinnert een bescheiden expositie eraan hoe het alle maal begonnen is. Het jaar 8000 voor Christus: Indianen bouwen hun eerste grafheu vels langs de rivier de Sa vannah. Ze leefden er mil lennia lang en gelukkig, tot 1540 na Christus: Europees ontdekkingsreiziger/ missio naris De Soto doorkruist als eerste blanke Georgia en Die middag trekt er in de plensende regen een Christ, mas Fantasy Parade door de straten van Augusta. Kien- mend staan de disc jockey van het lokale radiostation, het Baptistisch negerkoor Miss Georgia 1985 te wuiven vanaf de laadbakken van versierde vrachtwagen naar het onder parapluis verschanste volk. In het plaatselijk museumI leidt mevrouw Wallace North („from the South* lacht ze gul) ons persoonlij! rond. Acht jaar geleden heeft ze in een paar d tijd Europa 'gedaan'. Ze is in Amsterdam, Parijs, Romeen Kopenhagen geweest en zon vooral terug willen gaan naar Holland, omdat ze geen tijd had gehad de Keuken hof te bezoeken. Ze kan niet geloven dat haar gasten uit Nederland daar zelf ook nog nooit zijn geweest. Aan het eind van de gaan we afscheid nemen van| Louise, want morgen gaat de reis verder naar Charles ton. Ze zit achter de toon bank te praten met haai buurvrouw en beste vrien din, een diep zwarte dan» met een gulle lach. „Ik heb mijn dochter ver teld dat jullie hier gistere] waren. Ze vond het heel erj dat ze het gemist heeft", Louise. Ze krijgt een kleurl van de vraag of ze op de fot:[ wil. „Ik ben veel te dik". „Oh no, you are just beau tiful. We willen zo graag ee:| zichtbare herinnering a onze ontmoeting hebben" Louise kamt haar haarei| poseert aarzelend in deuropening van haar win-l keltje. Na nog een lange uitwis seling van complimentei volgt het vaarwel. Louisei ogen worden vochtig. „Gul bless you", roept ze ons na. Buiten waait een friss] bries door de dreven vai| Augusta. De lucht is c klaard en de eerste sterrei] worden zichtbaar. Het oed ademhalen in Amerika| van Amerika te pakken. Ds| menselijker schaal dan dacht, de vriendelijkheid tol bij de kassa's van de super markten, het veel veiligs] gevoel op straat - zelfs New York - dan verwacht| het idee van ruimte. Weinig Nederlander] konden de afgelopen jaren] als gevolg van de dure lar, door de Verenigde Sta] ten reizen. Maar wie wel voorrecht hadden ervoer» het zalig gemak waarma men zich door het land kaï verplaatsen. Na duizend® kilometers door de plains, over de Rocky Mout tains en door de woestiji van het wilde westen is not steeds geen paspoort nodii en geldt nog steeds dezeltó munt en dezelfde taal. Van de miljoen telefooncell® zijn er hooguit drie verniel! en in welke uithoek van her land dan ook wachten in 4 talloze motels weer de eeu- wig enthousiaste herber giers. „Hi, so good to see you' Come on in, make yourseli comfortable". Is het plastic is het gespeeld? Nou, dan- het in elk geval verdraai! goed gespeeld en trouwe» duizend maal liever ongs meende vrolijheid dan of recht chagrijn. Uiteindelij' is alles business, maar Ame rika heeft al lang geled® met zichzelf afgesproken i'" blijmoedigheid de me doeltreffende vorm van i kelijkheid is. Wie nors vliegt eruit! 's Avonds in onze inn i'l Charleston gaan de gesprei1] ken over ieders gebood" grond. Volbloed Amerikanen t ze, de computeringenieur, architect en de innkeepe] Conservatief, religi®?] agrarisch en verschrikkelil" aardig. Op dat solide form is hun land rijk machtig geworden en stijf] die avond voor het slaf gaan op de beeldbuis de veelste space-shuttle naar het heelal. Niets is bereikbaar. The sky is limit. rOME - Onder uitz uit binnen- en buitq lermo op Sicilië het fia' begonnen. In dit 'proces van de recht. Zij worden verdac een misdadige verenigiij tal van andere delicten. Vanwege de enorme aanta len rechters, advocaten, getu gen, politiemannen, verdacl ten en 'civiele partijen' (bui gerlijke instanties of burgei die een klacht inbrengen in d strafproces) is dit proces ir derdaad het grootste dat oo in Italië (en wellicht in de hel wereld) is gehouden. Maar in het proces ontbrf ken vrijwel alle 'groten' va de mafia, de 'capi' of leidei van de Cosa Nostra-familie die Palermo en omstreke controleren. Michele Grec Bernardo Santapaola, Salva tore Riina, Bernardo Prover zano en Rosario Riccobuom die in de aanklacht de hoogst leiders worden genoemd, zij voortvluchtig, samen met 11 van hun ondergeschikten. In een speciaal voor hem gei reserveerde kooi nam gistere- zegge en schrijve één mafia kopstuk plaats, de 71 jarigj Luciano Liggio, 'boss' van i familie der Corleonesi. Liggii i zit al levenslang uit voor en, kele moorden waartoe hij op dracht gaf. Een andere 'boss' zal te zij ner tijd zijn opwachting in d< rechtszaal maken: Tommast Buscetta, de man die dit heli proces 'op zijn geweten' heeft Het was Buscetta, 'koning vai OOST-BERLIJN (RTR) - Dt Oostduitse advocaat Wolfgang Vogel die een hoofdrol speelt in de spionnenruil van van daag in Berlijn, kan bogen oi een unieke reputatie als be middelaar tussen oost en west. De 60-jarige Oostberlijngt advocaat begon zijn loopbaar als 'makelaar in spionnen' in 1962 toen hij na maanden on derhandelen de vrijlating var-' de meesterspion Rudolf Abel wist te bewerkstelligen in ruil voor de Amerikaanse piloof Gary Powers. „Vogel heeft ontegenzeg-] genlijk zowel in Oost-Berlijr als in Moskou een invloed did ver uitgaat boven die van eerp gewone advocaat. Vaak zijn de 'mensen verrast door de inforJJ matie waarover hij beschikt" zegt een functionaris in Oost-fl Berlijn. De advocaat bemiddelde! ook bij de vrijlating van onge-i veer 20.000 politieke gevange nen uit de DDR. Met Kerst vo-| OpW: jl|;kWJ: RDAM (ANP) - De verwikke-1 lingen rond de Westland/Utecht Hy-1 ^theekbank zorgden maandag nog 'i I x>r enige opwinding op de kalme 'loer van de Amsterdamse effecten beurs. Het fonds opende op 50, welk *lrag gelijk is aan wat men in de toe komst voor de gedupeerde aandeel houders in petto heeft De koers klom ichter na 52,50 tot een biedkoers van 55 en een gedane koers koers van 56 *gen het middaguur om vervolgens 'eer iets terug te vallen tot 54. Kennelijk hadden handelaren kort Seleden gespeculeerd op een koersval ?n de aandelen beneden de beurs waarde te koop aangeboden. Waar- •hijnlijk staan zij nu op het punt 'aarop zij aan hun verplichtingen hoeten voldoen en heeft dit voor een kortstondige opleving in de koersont- ,rikkeling gezorgd. Het certificaat erd overigens niet genoemd bij de hisseposities die de beurs afgelopen donderdag publiceerde. Op dat lijstje 'an fondsen waarin verplichtingen Jb aangegaan zonder dat men de Hukken in bezit heeft, stonden wel 'arrants van de hypotheekbank. Voor velen moeten de redding van WUH door Nationale-Nederlanden :iidag niet als een volslagen verras- 'mg zijn gekomen. Vorige week was er "®®1 aanbod in Nationale-Nederlanden dalende koersen en het bericht van ^ddag zou zelfs veel aandeelhouders J°8 zijn meegevallen. De koers van het '^rzekeringsfonds liep tegen het mida- lUr nog iets omhoog om vervolgens op 78 te komen, gelijk aan de j W 4 antonius 4 antonius ®°ngr. o.i.v. J daniel gasthuis gasthuis u gasthuis i gasthuis r h°oghuys Pr°U.hs P0Uhs ProUhs (oostb.) (oostb.) lourdes de brouwer (tilburg) (tilburg) (tilburg) (tilburg) (het) klokkenberg liduina ('s-h'bosch) ('s-h'bosch) ('s-h'bosch)

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1986 | | pagina 4