ELFSTEDENTOCHTFILM VOOR BUITENLANDS GEBRUIK
'Zonder ironie krijg ik het mijn bek niet uit
Knoflook-reclame Sjoukje Hoooymaayer 'misleidend'
Anne van
wil geen juffrouw
met veren zijn
WOENSDAG 12 FEBRUAR11986 T2
u/OENSDAG 12 FEBRUA
Extra geld
voor
Joan Collins
Graham
Greene
lid van
exclusieve
orde
HILVERSUM - Ze is een stem: warm, vrouwe
lijk. Haar zinnen zijn ironisch gekruld. Anne
van Egmond heeft geen problemen met men
sen voor haar microfoon, maar kijkt vol weer
zin naar mijn notitieboekje.
programma s
NEDERLAND 1
NEDERLAND 2
Suske en JViske:
^P/j/e Happie in
„Ervaring leert dat traditioneel
informatieve programmas worden
geconsumeerd door mensen die de
feiten al kennen
Jef Rademakers, programmamaker
0»~~~
Joan Collins
LONDEN (DPA) - Een
rechtbank in Londen
heeft de Britse actrice
Joan Collins ('Alexis' in
Dynasty) voor een in 1978
opgenomen film 147.000
pond sterling in tantiè
mes toegewezen. In een
proces rond de film "The
Stud" naar een roman
van de zuster van Collins,
Jackie, had de actrice
producer Brent Walker
beschuldigd van bedrog
en contractbreuk. Zij
heeft beschuldigingen in
getrokken.
De 52-jarige Joan Col
lins had voor haar rol in
The Stud 14.500 pond
sterling gekregen. De
film leverde evenwel
miljoenen op en droeg er
toe bij dat zij de rol van
Alexis Carrington Colby
Dexter in de televisiese
rie Dynasty kreeg. Voor
The Stud II krijgt Collins
nu 50.000 pond sterling.
Graham Greene
LONDEN (RTR/UPI) -
De Britse schrijver Gra
ham Greene is gisteren
door koningin Elizabeth
onderscheiden met de ex
clusieve Orde van Ver
dienste ('Order of Merit' -
OM). Het is een orde die
een persoonlijke gift van
de koningin is en waar
van nooit meer dan 24
verdienstelijke Britten
lid zijn.
Hoewel aan de orde
geen titel verbonden is,
wordt het 'OM' achter de
naam zeer begeerd. De
acteur Lord Olivier en
oud-premier Harold
MacMillan mogen het
doen.
De 81-jarige Greene,
die in het zuiden van
Frankrijk woont, was al
'Companion of Honour',
eveneens een persoon
lijke onderscheiding van
de koningin, maar min
der exclusief omdat er 65
leden zijn.
Graham Greene had
geen commentaar, maar
volgens zijn uitgever,
The Bodley Head, was
zijn familie 'buitenge
woon verheugd'.
Van ome rtv-redactie
HILVERSUM - Onder de in
ternationaal ogende titel The
Eleven Cities' brengt de KRO
komende zondag een half uur
durende documentaire over de
onvergetelijke tocht van 21 fe
bruari vorig jaar die door
Evert van Benthem werd ge
wonnen.
Het is een film die duidelijk
op het buitenland gericht is,
want voor Nederlanders zit er
geen spat nieuws in. Toch
blijft het natuurlijk boeiend
om in deze tijd, nu er al weer
vergaderd wordt over een
nieuwe tocht en veel natuur-
water al dicht ligt, te kijken
naar de klassieker van het ijs.
..Van de vele uren vergende
reportage van de NOS van vo
rig jaar werd vrij snel een
handzame samenvatting ge
maakt die via televisie-beur
zen zijn weg vond tot in alle
werelddelen. Overal bleek
men gefascineerd door het
schouwspel van duizenden
zonderlingen op dunne ijzers
die in een ellendige kou zo gek
waren om 200 kilometer van
ontberingen te doorstaan.
Behalve de NOS was ook
Radio Nederland Televisie (de
Wereldomroep) aanwezig om
een film te maken van de wed
strijd en de toertocht. 'The
Eleven Cities' werd bekroond
met de eerste prijs op het Hon
gaarse Sportfilm Festival 1985
in Boedapest en met de Grand
Prix op het Festival Interna-
al du Film Neige et Glacé
in het Franse Autran.
Van de spanning van de
wedstrijd is niet veel meer
over. De naam van Van Ben
them valt even, ook de konin
gin komt enkele seconden in
beeld en zelfs Wiegel is
het zwijgen opgelegd.
De camera volgt vooral de
toerrijders. De fraaie helikop.1
terbeelden van de NOS on'l
breken. De vergelijking mJ
de NOS-produktie is niet hele.l
maal fair, omdat de NOS oj
grootste caravan van haar tv.l
geschiedenis had ingezet pi^l
een klein legertje medewe.T
kers.
ANNE VAN EGMOND: „Nooit dat voorgebakkene". - foto tsticht
Door Jan Koesen
„Ik word niet graag geïnterviewd, ik voel me veel
meer op mijn gemak aan de andere kant.
Het klinkt controversieel,
maar ik ben eigenlijk verle
gen. Als ik zit in de studio en
dat rode lampje gaat aan, dan
weet ik daarachter een on
zichtbaar publiek. En dat doet
me niets. Maar zelf geïnter
viewd worden...Het zal de
adrenaline wel wezen, denk ik,
als ik voor de microfoon ga
zitten. Paf! Dan heb ik opeens
motivatie, dan gaat het. Maar
ik speel niks. Ik ben gewoon
mezelf".
Een kleine twee uur later,
bij het afscheid: „Je bent de
enige journalist die me niet
gevraagd heeft hoe ik mijn
werk met mijn gezin kan com
bineren". Klopt, antwoord ik,
maar dat vraag ik ook niet aan
Ad Langebent.
Anne van Egmond is enkele
keren voor de televisie ver
schenen, maar is in hart en
nieren een radio-vrouw. Haar
laatste optreden voor de buis
was in de eerste 1-2-3-show,
toen nog gepresenteerd door
Rudi Carrell. Anne moest
charmant, beschaafd, ad rem
en tegelijk onderdanig zijn,
want de machtige quizmaster
mocht natuurlijk niet over
vleugeld worden. Anne zou
sketches doen en liedjes, haar
rol moest groter worden, maar
werd door mysterieuze
krachtvelden binnen de KRO
verkleind, waarna Anne en
haar directe aanhang conclu
deerden dat ze te goed was om
hulpie van Der Rudi te zijn.
„Ik moest de uitslagen presen
teren en ik wilde geen juf
frouw met veren zijn. Ik pro
beerde er een grap van te ma
ken, maar dat werd niet door
iedereen begrepen. Vijftig
procent vond mij leuk en vijf
tig procent zei, wat is dat mens
arrogant!"
Toch heeft ze de televisie
niet afgezworen. Enkele van
haar radio-programma's kun
nen met een betrekkelijk
kleine ingreep pasklaar wor
den gemaakt voor het indrin
gendste medium. In 'Adres
Onbekend', een aantal jaren
geleden door Anne gestart en
na haar vertrek naar de
AVRO overgenomen door Vio
let Falkenburg, maar nu weer
door Anne gepresenteerd, ko
men mensen voor de micro
foon die iemand zoeken. In 80
procent wordt de gezochte ge
vonden, al kan er enige tijd
over heen gaan. Purmerend of
Australië, dat doet er in prin
cipe niet toe, hij/zij wordt op
gespoord waarna de hereni
ging volgt en zoeker en vondst
elkaar telefonisch in de armen
vallen.
Rode draad
Zoiets, zegt Anne van Eg-
mond, is natuurlijk ook prima
voor de televisie geschikt. „Ik
begin om 7 uur. De kijker
krijgt te horen en zien met
dia's, foto's en film wie gezocht
wordt. Dan komt het Journaal.
Het hele avondprogramma
kan gewoon doorgaan. En af
en toe geef ik de tussenstand.
Ik ben een soort van rode
draad. Aan het einde van de
avond is de figuur dan meestal
wel gevonden. Het bezwaar is
dat je snel moet werken. Bij de
radio pakken we dan de tele
foon, maar bij de televisie
moet je iets laten zien. En stel
dat de gezochte in Zwitserland
woont. De KRO heeft dit pro
gramma niet aangedurfd.
'Adres Onbekend appelleert
aan een bijzonder gevoel.
Bijna iedereen is nieuwsgie
rig, heeft in zich het verlangen
iets of iemand op te sporen, re-
chercheurtje te spelen. Van
daar het succes van die series
waarin van het publiek mede
werking wordt gevraagd om
een misdaad op te helderen.
De mensen willen weten: hoe
loopt het af? Zo ook met ons
Adres Onbekend. Er zijn luis
teraars die alle telefoonboeken
erbij hebben liggen. Zodra ze
horen: 'voor het laatst gesig
naleerd in Zeist', slaan ze ge
lijk het telefoonboek van Zeist
open en zoeken ze mee. De te
lefoon rinkelt dan bij ons van
9 tot half 12".
Selectie
Niet iedereen kan zomaar
aankloppen bij 'Adres Onbe
kend.' Niet alleen moet er een
barrière zijn om lolbroeken,
hijgers en andere ongewenste
geluiden te weren, maar het
aangekaarte probleem moet
enige diepte hebben. Anne:
„Er vindt wel degelijk selectie
plaats. We willen eerst van de
mensen weten wat ze er zelf
aan hebben gedaan om
iemand te vinden. Het kan dus
niet zijn van: 'Hè, ik heb Mien
in geen twintig jaar gezien.
Hoe zou het met haar zijn?' En
Mien dan 5 minuten later aan
te telefoon. Nee, onze gasten
moeten vastgelopen zijn, het
niet meer alleen af kunnen.
Acht van de tien mensen speu
ren we met dat programma op.
Vaak reageren familieleden,
kennissen. Je bent afhankelijk
van mensen die de gezochte
kennen. Want de gezochte zelf
reageert niet vaak, hoort het
programma ook niet omdat hij
of zij wel in een ander wereld
deel kan wonen.
Dat wisten wij in het begin
niet, dat hebben we geleerd.
En de mensen hebben ook ons
programma leren kennen in
de loop der tijd. Vandaar onze
hoge oplossingsscore".
De oer-vorm van het pro
gramma werd gepresenteerd
door Kees Schilperoort die
heel goedmoedig verzamelin
gen opspoorde. Suikerzakjes,
lucifersdoosjes, sigarebandjes.
Later nam Jacques van Kol
lenburg het over. Anne: „Maar
al gauw hadden we alle verza
melingen die er bestonden wel
gehad. Toen ging ik het doen
en ontstond de naam Adres
Onbekend".
Minzaam
In het radio-programma
'Met de KRO, met Anne' is ze
een minzaam oor waar de op
beller sores of vreugde in kan
gieten. Een zestigjarige ver
haalt hoe hij weer zin het le
ven heeft gekregen door te
gaan wandelen, een verliefde
jongen wil weten hoe hij het
moet aanpakken bij zijn on
willig meisje, een huisvrouw
kan maar geen contact met
haar man krijgen en een
vierde tobt met geluk, God en
gezondheid.
Anne luistert. Soms is ze een
huilpaal. Af en toe knort ze in
stemmend iets om de beller te
laten weten dat er echt iemand
luistert en af en toe straft ze
iemand af die te ver is gegaan.
Dat is dan nooit een dreun,
nee, dan gebruikt Anne haar
stem, kapittelt ze mild maar
onmiskenbaar, laat ze door
schemeren dat dit te gek is.
Nee Piet, dan kan je niet ma
ken en als Piet het nog steeds
maakt, wordt hij behoedzaam
en zonder het te merken door
Anne op betere paden ge
stuurd.
'Er zit natuurlijk iemand die
die mensen eerst opvangt. En
die moet beslissen of zo'n fi
guur wordt doorgelaten. Die
beslissing moet wel snel geno
men worden. Als iemand zegt:
'Ik ben 64, ik vind dat de men
sen niet moeten zeuren', dan
kun je iemand krijgen die heel
wijze dingen zegt, maar even
zo goed kan er iemand gaan
ouwehoeren en dan moet je
het gesprek afkappen. Soms
verlies ik mijn geduld wel
eens, maar niet vaak. En als ik
afkap, doe ik dat netjes".
De formule van het pro
gramma stamt uit Amerika,
zoals zoveel ideeën in Hilver
sum. Anne: „We hebben na
tuurlijk enkele regels ge
maakt. Geen politiek, geen ju
ridische of medische vragen
enzovoort. En ook geen proble
men van pannen en koken,
want dan zit ik weer voor
Mien Poetskatoen. De bedoe
ling is dat de luisteraars iets
aan de opbellers hebben. En
ook daar krijgen we veel reac
ties op, zo van 'ik wist niet dat
andere mensen ook dat pro
bleem hadden.' De luisteraar
kan zich identificeren en het
onderwerp hoeft niet altijd
barre ellende te zijn".
Vijftien jaar geleden zei je
eens, 'Ik hou van mensen'. Doe
je dat nog steeds?
Anne: „Eigenlijk had ik
moeten zeggen, ik hou niet van
alle mensen, maar ik ben wel
vreselijk nieuwsgierig naar ze,
ik ben benieuwd naar wat
mensen drijft. Er zijn mensen
bij die werkelijk niet weten
hoe ze iets moeten oplossen.
Die oplossing moet ik ook niet
aandragen, ik stuur maar een
beetje of vraag hulp aan de
luisteraars of die het weten. Ik
ben slechts intermediair".
Tombola
Een andere succesformule
van Anne van Egmond was
het programma 'Tombola', sa
men met Lex Lammen. Jaren
lang was het een radio-topper.
Door de nieuwe indeling per 1
december, waarbij de KRO
zendtijd in de avond verloor, is
Tombola ter ziele gegaan. Het
was een een-tweetje van Anne
en Lex. De sfeer van wijn en
Franse kans, van postcoïtale
loomheid, een man en een
vrouw op een bank onder
schemerlicht, lekkere plaatjes
draaiend, en buiten huilt de
wind. Een programma voor
eenzaam in de auto op lange
avondtochten, voor gekwelden
in een flatje, voor onbestorven
echtgenoten, voor mensen met
een beetje zelfmedelijden en
tegelijk veel zelfspot.
„Die ironie moet ik hebben,
anders krijg ik het mijn bek
niet uit. We wisten nooit wat
er gedraaid zou worden. In het
begin moesten Lex en ik aan
elkaar wennen, elkaar aftas
ten en soms spraken we tege
lijk, waarna er weer reacties
kwamen. Later ging dat veel
beter. Zo wist Lex veel, veel
meer van jazz dan ik. Wat ik
van jazz weet, heb ik van Lex
geleerd. We zijn altijd beleefd
voor elkaar geweest, ja, we
waren vreselijk lief voor el
kaar, we hebben elkaar nooit
vliegen afgevangen".
Twintig jaar radio. „Je evo
lueert natuurlijk. Wat ik nu
doe, kon ik me twintig jaar ge
leden niet permitteren, dat re
lativerende, dat impulsieve,
dat geïmproviseerde, nooit dat
voorgebakkene".
Een uitzonderlijk radio
programma, helaas ook al
weer door de KRO weggekie-
perd, was 'Aan de veilige kant'
waarin bezoekers een minuut
zendtijd kregen. Ze konden
een voordracht houden, een
liedje zingen, hun wereldbeeld
ontvouwen, solliciteren, de
kosmos redden en een recept
voor appeltaart openbaren.
Anne: „Dat programma®!
juist zo leuk, omdat het on!
daan was van alle glamour.'!
waren heus niet zo onbehs'f
pen, dat was juist hun t
kracht. Ik wil mensen erbij
ben zeer wel betrokken bij w!
ik doe. En het kan me wel *1
gelijk verdommen, ik wil nit!
het zoveelste lullige telefoo«|
spelletje. Het is toch al zod
de wereld steeds meer contaclf
armoede heeft. Alles moets
nodig worden geautoma!
seerd. Maar als je wezen!;!
contact wilt hebben, zul
meer met mensen moete!
doen. Ik krijg de vrijheid vaj|
mijn omroep. Ik ben dan o
zeer tevreden.
Weet je, bij de televisie k
ken ze heel hoog tegen de ra l
dio op. Daar stond ik verbaas!
van toen ik dat merkte. Je vaï|
immers pas bij de mensen o]
als je voor de tv werkt. M
de tv-mensen zelf denken c
anders over. Ik weet nieil
waarom. Je moet iets met!
hoofd doen, je stem, je herseffil
je lijf telt dan niet mee. 0p*|
tv zie je het zo vaak: mense!
prettig om te zien, mooie kap|
seis, maar er komt geen I
uit.
Komt er een nieuwste!
op het Journaal. Tien minui!
van het nieuws gaat verlor!
door dat gezeur in de huisk!
mer van: hij heeft geen strop!
das om. Mijn collega Petervaf|
Bruggen heeft eens ge
'Radio is een illusie, televisie1!
een desillusie.' En daar beni'|
het helemaal mee eens".
AMSTERDAM (ANP) - De reclamecampagne
voor het knoflookpreparaat Kyolic van de afde
ling Pharmafood van Smits Reform bv in Putten
is op diverse punten in strijd met de waarheid en
misleidend. Dat heeft de Reclame Code Commis
sie vastgesteld naar aanleiding van een klacht die
Muller en Eilbracht bv in Leidschendam over de
campagne heeft ingediend.
Omdat in genoemde campagne het belang van
een goede voorlichting van de consument duide
lijk wordt aangetast, heeft de commissie besloten
haar beslissing openbaar te maken.
De commissie vindt de stellling van Pharma
food dat Kyolic vijftig keer zoveel knoflook als
gangbare knoflookprodukten bevat in strijd met
de waarheid en misleidend. Bovendien is het de
nigrerend tegenover concurrerende producten,
aldus de commissie. Ze stelt dat Pharmafood on
voldoende heeft aangetoond dat in het uit Japan
afkomstige Kyolic natuurzuivere knoflook zit.
De rol van de actrice Sjoukje Hooymaayer, be
kend als dokter Lydie van der Ploeg uit de serie
'Zeg 'ns Aa' heeft volgens de commissie ook ver
warrend en misleidend gewerkt.
Sjoukje Hooymaayer heeft in een interview in
het weekblad Story enthousiast verteld over haar
reis naar de Japanse producent van Kyolic. In
combinatie met de advertenties en de Kyolic-tele-
foonlijn (waaraan Hooymaayer ook meewerkt)
heeft dit artikel volgens de commissie duidelijk
de verkoop van het middel tot doel.
De betrokkenheid van de producènt is naar
haar mening 'evident'. Ook omdat de foto's bij het
bedoelde artikel geleverd zijn door de directeur
van het reclamebureau van Smits Reform, vindt
de commissie dat het bedrijf mede verantwoorde
lijk is voor het artikel en acht ze zich bevoegd het
artikel te toetsen aan de Nederlandse code voor
het reclamewezen.
De reclamecommissie veroordeelde tevens de
indruk die door de campagne gewekt wordt dat
Kyolic een erkend geneesmiddel is en/of van on
afhankelijke medische zijde wordt aanbevolen.
SJOUKJE HOOYMAAYER ging te ver als
knoflook-dokter. - foto archief de stem
Bill Cosby in De Cosby Show
21.30 uur). FOTO ARCHIEF
VARA's
Filmnieuws
Ook de VARA besteedt van
avond in haar filmrubriek
aandacht aan de film 'Out of
Africa' van Sydney Pollack,
gebaseerd op het gelijkna
mige boek van de Deense
schrijfster Isak Dinesen,
pseudoniem voor barones
Karen Blixen. De hoofdrol
len worden vertolkd door
Meryl Streep en Robert
Bedford. Nog twee sterren,
Jack Lemmon en Marcello
Mastroianni, zijn te zien in
'Macaroni', een film van Et-
tore Scola. In deze rubriek
opnieuw ook aandacht voor
de Nederlandse film 'Abel'
van Alex Warmerdam, die
zelf de hoofdrol voor zijn re
kening neemt.
Van Gewest
tot Gewest
'Mondriaan in veelvoud' is
de titel van een reportage in
'Van Gewest tot Gewest', die
handelt over een prijsvraag
van de gemeente Amers
foort. Het stadsbestuur
wilde Amersfoort, de ge
boortestad van Mondriaan,
op een Mondriaan-achtige
manier verfraaien. Daartoe
werd een prijsvraag uitge
schreven, die in totaal 217
ideeën heeft opgeleverd. De
vorige week zijn de prijs
winnaars bekend gemaakt.
In 'Hoe mooi is welstand?'
wordt ingegaan op het func
tioneren van de welstands-
zorg in Friesland.
Tweemaal
'Grosse Fuge'
Vanavond opent de NOS een
driedelige programma-se
rie, die op een speciale ma
nier aandacht besteedt aan
de muziek van Ludwig van
Beethoven. Muziekwerken
van deze componist zullen
op twee verschillende wij
zen uitgevoerd worden.
Vanavond volgt in de eerste
aflevering het strijkkwartet
opus 133, getiteld 'Grosse
ft mtts le óotn hadóen op hit lam
ft ma ót "titlamcrisstn
