WtfBlÖL
V,
D
Kinderrechter Van c bes van Naters over gedwongen afkicken:
ZATERDAG 1 FEBRUAR11986
W2
Alcohol
Minderjarigheid
Contract
Machteloosheid
Apeliefde
Tegenspraak
Vogelbekdier
ZATERDAG 1 FEBRUA
Londen
Liberia
ROEGER, toen de wereld nog
vredig en onbedorven was, was de
diefstal van een fiets nog een ernstige
inbreuk op ons rechtsbestel. Met het
stijgen van de criminaliteit vinden in
een stad als Breda niet zelden twintig
gestolen autoradiocassetterecorders in
een regel. Hoofdoorzaak: drugs. Veel
burgers pikken het niet langer.
Verslaving mag, zo vinden steeds meer
mensen, geen excuus zijn om te stelen.
Dan moet de verslaafde maar -
gedwongen - afkicken. Neen, zeggen
anderen, dat is een aantasting van de
vrijheid van het individu. De Bredase
kinderrechter jhr. mr. J.J. van der Goes
van Naters pleit ervoor om die
gedwongen afkick toch eens te
proberen. De Stem sprak met hem, op
geheel vrijwillige basis overigens.
Door Willem Reijn
MR. J.J. van der Goes van Naters is
softy noch havikmaar zeker ook geen
man die zich knollen voor citroenen laat
verkopen. De kinderrechter weet al te
goed wat beloften van junks waard zijn.
Hij neemt het ze ook niet kwalijk: „Je
moet ze niet met het pistool op de borst
voor de keus stellen: de gevangenis in of
afkicken. Als ze hier aan tafel zitten wil
len ze maar één ding en dat is 'weg'".
Als rechter ziet hij de beperkingen waar
justitie bij de aanpak van het drugsprobleem
voor wordt gesteld. Het idee van gedwongen
afkicken, dat Van der Goes voorstaat, is ech
ter nog bijzonder omstreden.
Voor 'la-maar-waaien'-liberalen is gedwon
gen behandeling een inbreuk op de persoon
lijke vrijheid van het individu. Voor Van der
Goes van Naters niet. „Je kunt principieel
praten over de vraag of je je naaste wel of niet
mag dwingen behandeld te worden. Wat
heeeft de overheid ermee te maken? Maar de
vraag blijft: wat doe je met de criminele hard-
drugsverslaafden? Mag je die alsmaar weer
naar huis sturen, met de zekerheid dat ze zo
dra ze op straat staan weer gaan stelen. En als
ze dat doen, ondanks alle beloften, moet je ze
dan op vrijwillige basis laten afkicken? Som
mige mensen hechten daar sterk aan: 'dan heb
je nog een vrijwillige keuze'".
„Maar gevangenis of afkicken is geen vrije
keuze. In feite praat je dan al over een vorm
van gedwongen behandeling. Eigenlijk bestaat
zelfs die keus niet, vooral ook omdat de
meeste behandelingssettingen (-omgeving -
WR) van de verslaafde een hoge motivatie
eisen. En het valt dan niet mee om een setting
te vinden waar iemand onder druk van be
dreiging van opsluiting zegt: nou dan wil ik
het echt proberen".
Van der Goes van Naters legt uit dat het
idee van gedwongen afkicken niet echt nieuw
is. Vijftien jaar terug wist de rechter al te be
reiken dat alcoholverslaafden zich gedwongen
in een kliniek lieten behandelen. Maar als de
junks kunnen worden gedwongen af te kicken,
waar zouden die duizenden verslaafden moe
ten worden opgenomen?
„Er zijn al instituten waar je kunt worden
behandeld, maar dan zijn er toch zeer grote
uitbreidingen nodig. Je moet ook een grote
bereidheid hebben van mensen die in die in
stituten werken om aan de slag te gaan met
deze mensen. Drugsverslaafden die voor de
rechter staan willen altijd afkicken, maar heel
vaak is het niet meer dan een poging om ge
vangenisstraf te ontlopen. Zodra ze dan in
zo'n kliniek zijn, blijkt van die motivatie hele
maal niks en zijn ze zo weer vertrokken".
„Ik denk dat een verandering van de opzet
en de bereidheid van de verschillende instel
lingen is vereist om eerst de hele lange weg te
gaan met iemand die eigenlijk niet wil maar
toch wel moet. Nou, dat is dus de discussie: in
hoeverre is het zinvol, gaat de overheid te ver
als ze dit soort gedragsveranderende behande
lingen toch afdwingt".
In hoeverre kan een junk instaan voor zijn han
delen?.
„Een drugsverslaafde is voor mij een klein
kind, dat nog niet verantwoordelijk kan zijn
voor zijn eigen daden. Hij moet een behande
ling ondergaan zoals een kind: hij moet leren
volwassen te worden, waarmee hij nog geen
psychiatrisch patiënt is. Maar hij kan door de
heroïne zijn wil niet bepalen".
Anderen zeggen: nou ja, geen vrije wil meer, als
die mensen zich plat willen spuiten, dan doen ze
dat maar, alleen je moet er wel voor zorgen dat
ze geen overlast bezorgen.
„Ik vind dat ze een merkwaardig beeld van
de drugsverslaafden geven. Als je met de ver
slaafden hebt gepraat, zie ik echt niet dat zij
een vrije keus hebben. Ze zeggen niet: ik wil
morgen nog verslaafd zijn, dat bedoelen ze
ook niet, maar ze komen nooit eigener bewe
ging aan een alternatief toe".
„Dus de hele radicale individualistische
idee van 'als hij dat wil, dan moet hij dat zelf
weten', daar zeg ik van: dat is wel mooi, maar
hij heeft door de heroïne niet meer de be
schikking van écht zijn vrije wil. Ik ben nooit
onder de indruk gekomen van het verhaal dat
ook in het rapport van de Teldersstichting
stond, dat gedwongen behandeling niet kan
omdat, ieder individu toch zijn eigen vrijheid
en verantwoordelijkheid heeft, enzovoorts. Ik
heb daarvoor te veel en te vaak met drugsaf-
hankelijken gepraat".
Nu heeft minister Korthals Altes eerder voorge
steld om de mensen die zeggen af te willen kic
ken daar op vast te leggen, door een contract
met ze af te sluiten.
„Hoe kun je hier over een contract praten?
Het contractrecht in Nederland gaat uit van
De junk heeft toch
al geen vri e keuze'
de wilsovereenstemming. Als je iemand zo on
der druk zet, heeft de verslaafde helemaal
geen vrije wil. Hij heeft niet de vrijheid om te
zeggen of hij dat contract wil afsluiten. Je
wordt dan in een situatie gebracht dat je te
kent om iets ergers te voorkomen. Dat kan in
contractsvorm niet".
Het bezwaar tegen gedwongen afkicken zou ook
zijn dat dan ontzettend veel mensen terugvallen
in hun drugsgebruik.
„Dat weet ik niet. Ik ben wat dat betreft
geen deskundige. Je zit op een gebied, waar je
een lage succes-rate hebt. Maar om dan te zeg
gen: dan doen we maar helemaal niks.
„Er wordt altijd gezegd: als ze ouder wor
den, scheiden er een heleboel mee uit. Nou,
dan zou al een functie van behandeling kun
nen zijn om een tijd op een nuttiger wijze
door te komen dan in de ellende van de ver
slaving. Dan schuifje misschien het probleem
alleen maar voor je uit tot het moment dat ze
er normaal toch al mee uitscheiden. Dan is
het toch zinvol".
Hoe ervaart V Uw contacten met verslaafde
kinderen?
„Dat laat bij mij altijd het gevoel van
machteloosheid achter. Je zou er zo graag wat
aan willen doen, maar je kan niks. De jongsten
die ik zie zijn veertien, vijftien. Die zijn dan al
op het criminele pad. Ze hebben een moeiüjke
start gehad, met weinig kansen. Ze hebben
weinig te verhezen, weinig te verwachten ook
van onze maatschappij".
„Het kan een hele tijd duren voordat het
drugsgebruik van de jongere aan het dagücht
komt. Die hele jonge drugsgebruikers kom je
niet tegen, want die hebben het nog niet zo
beroerd. Die hebben nog bindingen met thuis,
die kunnen op thuis terugvallen, die krijgen
daar te eten en schone kleren, kunnen daar
slapen, die hebben altijd weer onderdak, wor
den altijd weer binnengelaten, en ze hebben in
het algemeen nog maar een geringe hoeveel
heid drugs nodig. Die vinden het nog hele
maal niet erg, die vinden het wel mooi!"
„Daarom komen die jongelui pas in een vrij
laat stadium bij mij, al zijn ze dan al een hele
tijd bezig. Bij hen wordt het meest nog bin
nenskamers afgewerkt, de ouders .lopen na
tuurlijk ook niet vreselijk hard naar de Raad
van de Kinderbescherming. Als zij met wat
kleinere criminele activiteiten aan drugs kun
nen komen, kan het een hele tijd duren voor
dat ze worden gepakt. Ik heb gelukkig niet zo
veel van die echt jonge gasten, maar het aan
tal vormt het topje van de ijsberg. Maar ik
weet wel dat ik voor die jongeren heel weinig
kan doen".
„Drugsgebruik is vrijyvel voor alle kinderte
huizen een contra-indicatie voor opname. Je
komt er niet in! Dan moet je met die kinderen
gaan leuren. Dan krijg je te horen: drugsge
bruiker, neen, daar kunnen we niet aan begin
nen. Dat kunnen we niet de baas, dat kunnen
we niet hanteren. De justitiële kanalen zitten
verstopt. Als enige rijksinrichting durft Op de
Berg het wel aan, maar die hebben gewoonlijk
weinig mogelijkheden omdat ze prioriteit ge
ven aan TBR-jeugdigen. Hier in Breda moe
ten we ze dus naar huis sturen en wachten
tot ie tien dagen of drie maanden later terug
komt Gelukkig gaat het hier nog om vijf kin
deren per jaar, maar toch
„Ouders staan net zo machteloos als ik.
Vaak zijn ze zelfs te veel geïnteresseerd, tot op
het verwennen af. Altijd weer goedpraten, al
tijd weer opkomen voor hun kind, zo zeer
zelfs dat ik wel eens zeg: je moet hem gewoon
op zijn donder geven. Het is op apeliefde af.
Die Icinderen weten dat ze elke keer weer
thuis kunnen komen en maken daar misbruik
van".
„De meeste problemen zijn pas zichtbaar
als ze ouder worden. Maar dan komen ze al
heel snel voor de gewone strafrechter. Als
drugsverslaafden zijn opgenomen, zie je vaak
dat ze binnen de kortste keren weer buiten
staan. Zijn ze weggestuurd, omdat de behan
deling niet kon beginnen omdat ze niet gemo
tiveerd bleken te zijn; dat ze eigenlijk alleen
maar hebben gezegd dat ze wilden afkicken
om uit het huis van bewaring te komen of dat
ze zich niet aan de huisregels hielden
„Juist een jongen die al tijdenlang een cha
otisch leven leidt, alleen maar aangewezen is
op zichzelf, die altijd maar zijn eigen zin heeft
kunnen doen, geven ze volledige verantwoor
delijkheid voor het eigen gedrag, maar o wee
als hij een keertje de regels overtreedt, dan
wordt-ie buitengeschopt. Dat kun je niet ver
wachten van die kinderen! Dat vind ik irreëel.
Maar als je praat over dwingend opnemen
hoor je: maar dan 'dwing je ze tot iets wat ze
niet willen
Gelooft U dat de maatschappij rijper wordt voor
Uw idee? Toen Korthals Aites wat strenger
wilde worden, stapte onmiddellijk de junkiebond
naar voren om beklag te doen over dit soort
ideeën.
„Ach, zo'n junkiebond zet de wereld op zijn
kop. Die zegt: ben niet onaardig tegen drugs
gebruikers, anders wordt het nog veel erger.
Nou, ik denk dat de tolerantie in onze maat
schappij afneemt. Dat meft hoe langer hoe
meer zal eisen van de overheid: doe er nou
eens iets aan! We hebben er genoeg van dat
onze fiets voor de zoveelste keer wordt gesto
len, dat de auto voor de zoveelste keer is
opengebroken, dat t voorde zoveelste keer is
ingebroken in huidoe er nou eens wat an!
Want als ze op het politiebureau zijn horen
ze: zo'n jongen wordt wel opgepakt maar
weer naar huis gestuurd want we kunnen er
toch niks aan doen"
„Dat is natuurlijk niet helemaal waar, want
als-ie wordt gedagvaard krijgt-ie alsnog cel.
Maar dan gaat-ie daarna wel door. Dan is ie
wel Uchamelijk clean, want zo makkelijk als
het soms lijkt om in de gevangenis drugs te
krijgen, is het nou ook weer niet, maar als ie
vrijkomt is de maatschappij niet veranderd.
Valt ie weer terug op ijn oude vriendjes, want
hij heeft geen perspectieven".
Gedwongen afkicken dus.
„Ik heb er helemaal geen bezwaar tegen dat
hij de eerste tijd in' een centrum zit tegen zijn
eigen wil. Daar heeft ie het dan ook zelf naar
„Het vervelende is dat in Nederland een ein
deloze discussie aan de gang is over de vraag of
we iets moeten doen en elke keer als er een
goed initiatief is, staat er weer iemand op die
vindt dat er iets niet goed aan is".
gemaakt. Blijft hij bij zijn mening dat hij niet
wil afkicken, dat hij zich niet wil openstellen
voor enige vorm van begeleiding, dan zal hij
toch moeten verdwijnen. Anders wordt het
toch een vorm van gevangenis, dat is zinloos".
„Dan zegje: dat is een tegenspraak. Neen:
je hebt een tijd nodig om die kinderen een
stuk afstand te laten nemen van de zuigkracht
van dat leventje, te confronteren met het le
ven waar ze in zitten, ze in te laten zien dat de
spanning van de scene wel mooi is, maar dat
het over tien jaar misschien niet meer leuk is.
Je moet ze de tijd geven dat ze inzien: er moet
wat gebeuren".
„Je moet ze op een heel nieuw spoor zetten
en ze moeten beginnen aan een in het alge
meen heel wat minder opwindend leven. Je
leert nuttig dingen want die heb je straks no
dig, je leert echte relaties aangaan, de verhou
ding met thuis herstellen. Dat zijn vreselijk
moeilijke dingen, daar lopen ze van weg, ze
zijn er al eerder van weggelopen. Als de thuis
situatie niet mee wil doen, wordt het altijd
veel en veel moeilijker".
„De nazorg hoeft allerminst verwenning te
zijn, maar ik denk dat je de mensen ook dui
delijk moet maken dat zonder die nazorg hij
weer aan de auto van de buurman zit. Maar ze
moeten een hele nieuwe start maken in de
maatschappij".
De kinderrechter legt met een dreun een schema
van een non uit Thailand op tafel.
„Dat is toch verrekte aardig. Heel veel
mensen hebben problemen, maar als die in de
drie kringen van familie, werk en maatschap
pij samenvallen en alles gaat mis, dan moet je
helemaal opnieuw aan jezelf gaan werken.
Onder begeleiding, anders sta je toch verrekte
alleen in de maatschappij. Ik heb hier wel jon
gens gehad die vreselijk gemotiveerd waren.
Dan vraagje: hoe zie het leven over een jaar.
Je moet zien dat je die tijd zoveel leert dat je
een baantje kunt krijgen. En dan moet je
daarna je tevreden stellen met een leven van
overdag werken, 's avonds thuis en zaterdags
een keertje naar NAC. Dat is heel wat minder
„Ouders staan net zo machteloos als ik.
Vaak zijn ze zelfs te veel geïnteresseerd, tot op
het verwennen af. Altijd weer goedpraten, altijd
weer opkomen voor hun kind, zo zeer zelfs dat
ik wel eens zeg: je moet hem gewoon op zijn
donder geven". - fotos de stem/johan van gurp
spannend - in ieder geval als je op een leeftijd
van zestien, zeventien jaar bent - dan met een
dagelijks kick".
Er zijn in deze maatschappij wel een paar rede
nen aan te geven waarom deze mensen geen
baan zullen kunnen krijgen.
„Daar zie ik ook een taak van de hulpvqrlë-,
ning. Er moet voor worden gezorgd dat zé in
de tijd dat ze nog onder begeleiding staan
werkervaring opdoen. En dan is het heel wel
mogelijk. In Apeldoorn zorgt de directeur vn
het tehuis dat zijn jongens altijd werk hebben.
Hij onderhoudt contacten met een groot aan
tal werkgevers in de omgeving en dan lukt
het. Maar hier in Tilburg heeft een tehuis ge
zeten, waar ze zeiden: laat de jongens het zelf
maar regelen, dat is goed voor hun zelfstan
digheid. Nou, dat ging dus niet. Het tehuis is
later ook gesloten. Mede daardoor. Ze moeten
aansluiting met de maatschappij vinden".
Dan moet er dus een hele hoop geld ter beschik
king komen om een dergelijk project van de
grond te krijgen.
„Ja, maar als je aan de andere kant ziet hoe
groot de schade is die de junks de maatschap
pij toebrengen. En als de maatschappij van de
overheid meer optreden eist, dan moet de bur
ger dat geld er ook voor over hebben".
Maar goed: de burger kan rijp zijn voor het idee
van gedwongen behandeling, de politiek lijkt dat
nog niet.
„Het vervelende is dat in Nederland een
eindeloze discussie aan de gang is over de
vraag of wat iets moeten doen en elke keer als
er een goed initiatief is dan staat er weer
iemand op die dan vindt dat er iets niet goed
aan is".
„Kijk, het is voor een overheid ook aan
trekkelijk om als er voor- en tegenstanders
zijn van bepaalde zaken, en er is ook geld-
krapte, te zeggen: nou dan hoeft het voorlopig
niet. Je ziet dat op die manier je eigenlijk ook
tegen elkaar wordt uitgespeeld. Van der Heij
den heeft nu wel weer een nota opgesteld
waarbij hij alcohol- en drugsverslaving op een
hoop veegt. Dat vind ik geen goed uitgangs
punt".
„Je zit ook met het probleem dat er twee
departementen mee te maken hebben, Justitie
en WVC. Praat je met de directie van de kin
derbescherming over gesloten opvang van
drugsverslaafden, dan krijg je daar te horen:
ja, dat zouden we dan samen met WVC moe
ten doen, want die voorzieningen worden sa
men met WVC gedaan. WVC gelooft niet in
gedwongen hulpverlening dus het gaat niet
door. Einde van het verhaal".
„Wat mij in Nederland zo verdriet is dat
wij te weinig mogelijkheden hebben, het maar
op zijn beloop laten. We raken in heilloze dis
cussies verzeild over de vraag wie nou het
meest zuiver in de leer is ten aanzien van de
schoonheid van het individu. We dragen ze
wel allemaal een goed hart toe, maar er ge
beurt gewoon te weinig, we laten ze met
mooie praatjes gewoon in de steek. We moe
ten gewoon iets doen!"
Dan, als het gesprek eigenlijk al beëindigd,
komt Van der Goes van Naters nog even terug
op een drugscongres, dat hij in het katholieke
Rome meemaakte. Bedenkt:
„Wij missen het transcedente hier wel eens.
Een jongen hier, Henkie, is eens naar De
Hoop in Dordrecht geweest. Die werken op
Evangelische grondslag. Henkie zei eens tegen
mij: daar in Dordrecht moet je weer gaan ge
loven, dat is wel even wennen, maar ik vind
het nu toch wel fijn. Ik ben zelf niet-kerkelijk,
maar je merkt wel dat de mensen er echt iets
aan hebben als ze weer kunnen geloven. Dan
hebben ze niet het gevoel alleen te staan. Dat
verrijkt de mens toch".
DE MOOSE, de
Amerikaanse eland
met z'n vlerkachtig
gewei en een kop die neerhangt
als een knuppel, is geen dier
dat men een heraldische functie
zal geven. Je zou ze hooguit,
boven twee gekruiste kluifbot-
ten, kunnen plaatsen op het
wapen van de wat lullige stri
phond Pluto. Van de Ameri
kaanse eland, die in Alaska nog
wel eens tegen een trein aan wil
lopen, wordt gezegd dat hij
ontworpen werd toen god in
zijn scheppingsroes een licht
zinnige bui kreeg. Neen, zeggen
anderen, die dit een onbeleefde
veronderstelling vinden. Dezen
zouden kunnen geloven dat de
Amerikaanse eland een paard
is, ontworpen door een parle
mentaire commissie.
Ofschoon het een buitenge
woon groot en lomp dier is met
een onberekenbaar karakter,
heeft de zich altijd als krakke-
mik voordoende Amerikaanse
eland iets hartveroverends, zo
als het kameeltje in Fez, dat ik
aldaar te koop zag staan en
voor zeventig dollar mee naar
huis had kunnen nemen. Maar
kamelen verzuren als ze ouder
worden, ze krijgen een grimmi
ge, in ieder geval meesmuilen
de, trek om de mond en ze gaan
stinken.
Ik zou, in het dierenpark van
mijn verbeelding, behoudens
enkele Amerikaanse elanden,
een keur van jonge kamelen en
een groepje miereneters, een
stel vogelbekdieren willen heb
ben. Dat zijn wereldwonderdie
ren. In de Engelssprekende lan
den wordt het vogelbekdier
'duck-billed platypus' ge
noemd, de eendsnavelige plat
voet. We hebben hier van doen
met een zoogdier dat voorzien
is van een buigzame hoornsna-
Vel en dat eieren legt. Eigenlijk
mag een zoogdier dat niet, eie
ren leggen. Maar de platypus is
dan ook meer hagedis dan vo
gel. Aan de buitenkant lijkt hij
op een bever met een pantoffel
over het gezicht geschoven en
van binnen is hij hoofdzakelijk
reptiel. Australië en Tasmanië
vormen zijn woongebied en hij
behoort tot de kleine, selecte
groep der monotremata, die
slechts over een enkel gat be
schikken om de vaste en vloei
bare afvalstoffen uit te werpen.
Ze plassen en ze poepen door
hetzelfde gat, evenals de echid
na, een in Australië veel voor
komende miereneter. Eieren
leggen, monotremaan zijn, een
snavel dragen, niet voorzien
zijn van externe oren, maar wel
van kleine pretoogjes - en dat
allemaal voor een zoogdier!
Geweldig. De platypus heeft
zwemvliezen en de mannetjes
zijn de enige giftige zoogdieren.
Aan de achterpoten dragen ze
een holle buis, een soort injec
tienaald, waarmee ze gif kun
nen spuiten dat u vele dagen
gruwelijke pijn kan bezorgen
en zelfs arm of been permanent
kan verlammen. Waarom man
netjes die gifspuit wel hebben
en de vrouwtjes niet, dat weet
geen hond. De vrouwtjes heb
ben ook geen tepels waaraan de
jongen kunnen zogen. Als de
vogelbekdiertjes na een broed-
periode van 6 tot 10 dagen uit
het ei komen hangen ze aan de
onderbuik van de moeder als
aan een vergiet met talloze
kleine gaatjes, waaruit een mel
kachtige vloeistof zweet. Daar
laven de vogelbekbabies zich
aan totdat ze een centimetertje
of veertig lang zijn en uit het
tunnelnest in de oever van meer
of rivier mee naar buiten mo
gen. Ze spelen energiek met
snorkelende geluidén.
Ik Wist dit eergisteren ook
nog niet en echte liefhebbers in
het raadsel van dit vreemde
dier zullen zich moeten vervoe
gen bij C.L. Barrett (The Platy
pus, 1944), of een briefje moe
ten schrijven aan een vogelbek
dierkundige bij uitstek, prof.
Mike Stoddard, Hobart Uni
versity, Tasmanië. Men heeft
de platypus zijn mooie naam
afgenomen omdat er reeds tor
ren bleken te bestaan die van
wege hun voeten zo genoemd
waren. De Duitser Blumenbach
ontwierp de officiële weten
schappelijke naam: de parado
xale vogelbek. We kennen het
vogelbekdier nog geen twee
eeuwen, maar hij is zeer oud,
een schakel tussen mens en ha
gedis. Lang heeft men niet in
zijn bestaan willen geloven en
stond hij in de legenden naast
de zeemeermin en de sirenen.
Het doet me genoegen te weten
dat het vogelbekdier het uitste
kend maakt.
E SALEM-zaak. Het lij
van een schip op zee. Spanni
op zoek naar duistere daders
Afrikaanse staatsgreep. Verd
Matthijs van Heijningen heel
De eerste scène. Lichten ui
die door de opkomende zon
anders hoort dan het rustige
struikelen van de late bioscoi
doek. Als de laatste tekst, 'de
wordt het oog getrokken doo
De camera trekt naar de hori
Door Mick Salei
Een zinkende olietanl
lem-Monrovia. Maar he
ramp. De muziek zwelt
val niet aan. En er is
van paniek aan boord,
sche matrozen laten d<
sloepen rustig zakken. I
heeft tijd om volle plunj
netjes gepakte koffers
Een van de Griekse offit
nog even terug naar <k
zijn ghetto-blaster te hal
der helpt de kok bij het
proviand: van belegde I)
en met flessen rum. He
der de sfeer van een
dan van een reddingsacti
Dan komt kapitein Dii
goulis aan dek van het zwa
kende schip. Hij geeft opdr,
rookbommen te ontsteken
nog eens rond of hij niets
Néé, het logboek, heeft hij i
ten liggen. Hij lacht tevre
oké. Op een woordenwisse
kok na, was het nu over he
meenemen van warme pizzi
ders?, is alles perfect verlo
stapt in een reddingsboot
sein tot vertrek. Full speed
van de tanker, die nog 450
beneden te gaan heeft vo
roestige rustplaats bereikt is
Maar nog voor het schip
verdwenen is, krijgen de sc
gen hun redder al in het vi
tish Trident. Het gezicht va
slaat om van zonnig naar
vroeg", kankert hij. Wat is
hand?
De volgende scène. We zi
derzaal van de verzekerings
Lloyd's in Londen. Twee
driedelig kostuum luisteren
de, ook in krijtstreep, die, si
raam, een droge opsomming
„Wat hebben we tot nu t<
De Salem is gezonken en 1
claim binnengekomen. Hl
verzekerd voor 48 miljoen g
het dubbele van het bedrag
gekocht is. Het is ge
eh.
De twee aan tafel snuffel
pieren. „De Sea Sovereig
I .erna en Salem, was een
tanker van 213.928 ton, c
miljoen gulden is gekocht I
makelaars Houlder Brother
den."
precies. Opmerkelij
ook precies de vraagprijs w
cent afgedongen. Zo koop
wel een pak koffie, maar
Direct na de koop is het
dubbele vetzekerd. De Sale:
toen het zonk. Tenminste, i
Het schip zou gelader
t. eh.193.000 ton
Waar is die olie gebleven? I
één druppel op die mooie
Senegal gevonden? Nee.
Nee. Er zat gewoon geen ol
tanker.
Deze zaak stinkt aan
Neem dié Griekse kapiteii
Het éérste wat die man verj
men, was zijn logboek. 1
neemt hij mee, maar het loj
iedere schipper élles bijhc
verloop van de reis, verge
Nee, natuurlijk niet, hij h.
dat iemand iets te weten zo
men over de merkwaardige
schip heeft afgelegd. Zoger
lem van Koeweit naar
Maar in werkelijkheid dire
Afrika. Onder de naam Le
daar wel een kliederboel o
weest zijn.
Maar ja, dat soort werk
verwachten van een schij
een vervalst Liberiaans kt
caat op de brug stond. Typ
die in zijn binnenzak een f
zitten, waarop het verschil I
stuurboord staat.
De Salem zonk zogenaa
ontploffing in de machine
door een gat in de wand g
En olie naar buiten lopen
maar. Nadat de olie in Zt
lost was, werden de ruimen
.gevuld.
Jongens, wat zouden wij
hebben gehad als die kok,
de kapitein beledigd had
wege een of ander raar ruz
willen praten. Daardoor is
der als wat", besluit hij ei
Londense mist in. Als er g
volgt, maakt hij zijn zin af:
Een scène vol gevangc
Liberia. Leve de vrijheid
lukte kapitein Georgoulis
gevangenis van Monrovia,
lang vastgezeten. Zelfs te
bierbuikje kwijt te raken.
Aanvankelijk had het e
hem uitgezien. Hij en de b
de Salem waren uit zee op:
British Trident en naar D
Daar waren ze niet bepaali
