BOSSHARDT WERKT AL 50 JAAR IN HARTJE AMSTERDAM
AMERIKAAf
[ans op doorg,
oetbalint
DONDERDAG 9 JANUAR11986
EXTRA
ALS WE vanaf de Zeedijk de steeg Lange Niezel
inslaan, lijken we opeens in een andere wereld te
zijn beland. Het beeld van het straatje wordt
bepaald door verslaafden en zwervers. De politie
patrouilleert.
Een zwalkende dronkeman doet wat vervelend en
wordlt door een agent vrij hardhandig weggeduwd.
Hij belandt voor de ruit van een friteszaak en wijst
naar een Columbo-stick. „Ik wil naar Columbia",
lalt bij vanachter een walm alcohol. „Doe maar
;auw", zegt de politieman. Sommigen grinniken.
Anderen kijken ongeïnteresseerd voor zich uit.
i de brug over de gracht hangen mannen
rond. Af en toe roepen ze een voorbijganger
na, die haastig de pas versnelt. Opeens klinkt een
schreeuw. Zomaar.
Gezellig
Bekendheid
Achterzaaltje
Straatwerk
rNDERDAG 9 JANUARI
Vergeten
T47
Het innerlijk
moeten houdt je
aan de
Door Theo Vliegenberg
De Oude Zijds Voorburgwal, het hartje
vam die rosse buurt. Een schril contrast met
die wereld van nauwelijks '500 meter ver
derop in de Kalverstraat en op de Dam.
Het domein van verslaafden en hun leve
ranciers, van prostituées en hun klanten.
Het terrein ook van majoor Alida Boss-
hardt, die evenzeer past in het straatbeeld
als ai die mensen aan de zelfkant van het
bestaan.
Al vijftig jaar hoort zij evenzeer bij het oudste
deel van Amsterdam als de meisjes die er het
oudste beroep ter wereld uitoefenen. Ze hoort er
evenzeer bij als de verschoppelingen van onze
samenleving die huizen in de talrijke logemen
ten.
Majoor Bosshardt: „Elke onderscheiding zie ik als een blijk van erkenning voor het werk
van het Leger envoor het Koninkrijk Gods". - fotojacquespeeters
De woning van de majoor, drie hoog. Terwijl
we de steile trap op gaan, die na 46 treden uit
mondt in enkele ruime kamers, klinkt buiten
nog steeds rumoer. De bloemenman beneden
gaat echter onverstoorbaar verder met het in
pakken van zijn tulpenbossen.
Ook majoor Bosshardt lijkt zich niets aan te
trekken van het lawaai buiten. Integendeel. „Ik
zou hier voor geen goud weg willen. Vijftig jaar
woon ik al in deze buurt. Een ideale buurt om de
boodschap Gods uit te dragen. Ik ben hier met
alles vergroeid. Bang? Helemaal niet. Sommigen
zeggen: 'Amsterdam is eng'. Maar ik vind hetg
een gezellige stad. Ik heb nooit last in deze
buurt. Als ik 's avonds laat terug kom van een
lezing in het land, loop ik hier rustig. Geen mens
die me iets in de weg legt. Dat doet natuurlijk
ook dat uniform. Het biedt een soort bescher
ming. Maar het is op de eerste plaats een teken
van herkenbaarheid. Wat dat betreft heb ik het
altijd jammer gevonden dat de priesters in de
katholieke kerk opeens niet meer herkenbaar
waren".
Voor Alida Bosshardt is die herkenbaarheid
geen probleem. In deze buurt,'waar ze in 1951
haar goodwill-centrum begon („Ik kreeg hon
derd gulden en een vlag van het Leger en daar
mee kon ik aan de slag"), kent iedereen haar als
'de majoor'. Ook al is ze al lang bevorderd tot
kolonel, voor de mensen van de walletjes is ze de
majoor gebleven. Voor de jongens en meisjes
van het jeugdwerk evenzeer als voor de chauf
feur die voor het Leger goederen haalt en brengt
en met zijn getuigenis en zijn accordeon het
openluchtwerk steun geeft. Voor de pilsjesdrin
kers aan de tapkast net zo goed als voor de meis
jes achter de ramen en de Strijdkreetkopers op
straat.
Toen de televisie haar aan het eind van de ja
ren vijftig ontdekte (en sindsdien haar persoon
en werk regelmatig belicht) kreeg ze zelfs lan
delijke bekendheid. Opiniepeilingen wijzen uit
dat ze tot de drie bekendste vrouwen van ons
land behoort. Ze kreeg bovendien een reeks on
derscheidingen: de 'Long Order', de 'Order of
the Founder', onderscheidingen van het Leger,
de Visser Neerlandiaprijs, de Prix d'Humanité
en de Helène de Montignyprijs. Ze werd be
noemd tot ridder in de orde van Oranje Nassau
en kreeg de eremedaille van de stad Amster
dam. Alida Bosshardt vindt die onderscheidin
gen best leuk. „Ik vind dat je de dingen betrek
kelijk moet zien- Elke onderscheiding zie ik als
een blijk van erkenning voor het werk van het
Leger en voor het Koninkrijk Gods".
Het werk voor het Leger begon voor de ma
joor in 1935, nadat ze eerder in de ban was ge
raakt van de openluchtbij eenkomsten in haar
woonplaats Utrecht. Ze kwam direct in Amster
dam terecht, eerst in een kindertehuis en daar
na, sinds 1948, in de oude binnenstad, waar het
Leger vaste voet zocht. Op de vrijdagavond trok
ze met een groepje andere zusters van het Leger
langs de grachten en door de straatjes en steeg
jes. Met begeleiding van een draagbaar harmo
nium, dat op de Zeedijk al snel 'de tranenpers'
werd genoemd, zong men liederen van een God
die liefde is. Terwijl de ene groep zong, ging de
andere in de kring rond, verdeelde Strijdkreten
en begon een persoonlijk gesprek. Vaak groei
den daaruit contacten. Al snel werd duidelijk,
dat deze buurt heel eigen problemen had, zowel
geestelijke als sociale.
In 1951 begon majoor Bosshardt daar haar
eerste goodwill-centrum. „Ik weet nog goed wie
onze eerste klanten waren. Oude mensen die bo
ven een café woonden. Met allerhande meisjes
die half of helemaal in de prostitutie zaten. Die
hun klanten ontvingen op dezelfde bovenverdie
ping, waar die oudjes elke dag hun eenzaamheid
zaten te verdrinken".
Ze herinnert zich nog levendig de eerste bij
eenkomsten van de zondagavonddiensten. „We
hadden een achterzaaltje van een café aan de
Warmoesstraat. Dat zaaltje was door een gang
met het café verbonden. In de gang waren de
toiletten. Dikwijls lag onder onze preektafel een
dronken man te slapen. Een cafébezoeker die
naar het toilet moest, kwam wel eens bij ons. En
omgekeerd liep er wel eens iemand tijdens de
dienst via de gang naar het café om er een bor
reltje te pikken. Vaak hadden we de vier kinde
ren van de kastelein in hun nachthemden op de
eerste rij. Als pa dat merkte, draaide hij het
licht uit en zaten we allemaal in het donker. Pas
als de kinderen in bed lagen, ging bij ons het
licht weer aan en konden we doorgaan".
Wat majoor Bosshardt destijds begon is in
middels uitgegroeid tot een bedrijf. Honderd
medewerkers en vrijwilligers zijn dagelijks in
de weer om de helpende hand te bieden. Alida
Bosshardt is met pensioen gegaan, maar blijft
even hard werken. „Ik ben nu een soort freelan
cer. Vroeger zei het Leger: 'Je moet dit en dat
doen'. Nu beslis ik zelf. Maar ik ben te slap om
'nee' te zeggen als iemand me iets vraagt. Bo-
Majoor Bosshardt spreekt van dankbaar
werk, dat veel vreugde schenkt. „We hebben in
de'loop van de tijd heel wat mensen geestelijk en
sociaal weer op hun benen gezet. En als één ziel
meer waarde heeft dan alle schatten der aarde,
is dat toch mooi meegenomen. Ja, we hebben
veel mensen kunnen helpen. De mensen stappen
vlot bij ons binnen. Zeker hier in de buurt is ons
werk bekend en wordt het gewaardeerd. Nog
maar 23 procent van de mensen in de oude bin
nenstad is kerkelijk meelevend. Dat betekent
dat 77 procent buitenkerkelijk is.
Juist voor die mensen is het Leger des Heils
geboren. Om de boodschap van het evangelie,
die voor iedereen is, uit te dragen. Om een
dienstverlenende taak uit te voeren. Wij helpen
alleenstaanden, thuislozen, verslaafden, prosti
tuées. In Amsterdam zijn ongeveer 3000 hoeren.
Dat betekent ook dat er jaarlijks tussen de 30.000
en 40.000 klanten komen. Werk genoeg voor ons,
dus".
Wat het straatwerk betreft is het Leger
vooral in de grote steden actief. In Amsterdam,
Rotterdam en Den Haag hoort het Leger des
Heils bij het straatbeeld. In het zuiden zit het in
een aantal grotere plaatsen als Maastricht, Nij
megen, Eindhoven. Straatwerk is hier nauwe
lijks bekend. Majoor Bosshardt weet wel waar
om. „In het zuiden is ons werk niet zo nodig ge
weest. De kerk ving daar de problemen op. En
als de katholieke kerk het goed doet, hoeven wij
niet te komen. De kerk is een ander filiaal van
dezelfde boodschap. Wel heb ik gemerkt dat in
de loop van de tijd de drempel van de katholieke
en de protestantse kerk voor een bepaalde cate-
Mocht ze zich zo al eens voelen, uiterlijk is
haar dat jn elk geval niet aan te zien. Ze straalt
een hartverwarmend optimisme uit/ „Ik denk
dat je optimistisch van aard moet zijn, wil je dit
werk opgewekt kunnen blijven doen. Ik denk
ook, dat je van binnen iets moet voelen, waar-
doop je het als je plicht beschouwt de boodschap
uit te dragen dat God liefde is. Zo werk ik hier
elke dag. Vol optimisme en blijheid. En dat, ter
wijl het hier toch niet de makkelijkste buurt is.
Ik zie bij voorbeeld brave kloosterzustertjes uit
Venlo dit werk nog niet doen".
Ze moet lachen om haar eigen woorden. Een
brede lach, die even de plaats inneemt van de
glimlach die bijna constant haar 'gezicht' vormt.
„Ik heb dit werk altijd gewild. Ik kan niet zon
der al die contacten hier in de buurt. Ons good-
willcentrum staat open voor iedereen. De man
die zwerft krijgt koffie, de vrouw die door haar
man is bedrogen krijgt troost. Het meisje dat in
verwachting is wil raad, de zeeman die een ka
ter heeft wil aspirine, de provincieman wiens
portefeuille is gerold, wil een treinkaartje. En de
prostituée wil een beetje aandacht. Dan infor
meer ik ook of de zaken goed lopen. Ja, kijk, als
ze toch in het beroep zit, kan ze beter goed dan
slecht verdienen".
jSNUA (ANP) - De weersom-
hndigheden hebben het ab-
[uut onmogelijk gemaakt
Leren de wedstrijd tussen
B-elftallen van Italië en
„derland te laten doorgaan.
regen die de gehele dag met
eine beetjes was gevallen,
Eg tegen acht uur 's avonds
ter in een hagel- en natte
euwstorm, die de overstro-
ag van de grasmat voltooi-
gesloten is af te wachten of
[een verbetering in het weer
ireedt. Wanneer dat ge
urt, zal de wedstrijd van-
iddag om half drie in Genua
irden gespeeld. Vanmorgen
om
sirif
zich
de f
vlu<
laai
nen
rich
ken
reg<
sch:
ges
I
dat
gro
Ier
ploi
wel
kor
lllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Door Rob vanl
DA VOS - Dave Silt
stayer op de schaats, oc
derlandse vertaling va
(zijde) zou doen vermoei
Een wat robuuste jongelj
die wat onbehouwen over
door zee zoals een Amer]
taamt.
Sinds hij begin dit jaar is
teruggekeerd in Europa
(Silk onderbrak zijn begin
oktober '85 begonnen trai
ningskamp in Inzeil voor de
traditionele selectie-wed
strijden in de Verenigde
Staten voor de internatio
nale toernooien) is Davè Silk
bezig met de jacht op veel
geld. Silk moet zich finan
cieel zelf bedruipen en met
de steeds meer in waarde
verminderende dollar wordt
dat moeilijker en moeilijker.
Vandaar dat Silk zijn doel
stelling noodgedwongen
heeft moeten wijzigen. Ging
hij er bij zijn internationale
debuut vorig seizoen vanuit
dat hij wereldkampioen all
round zou moeten worden
om in Amerika Eric Heiden
maar enigszins te doen ver
geten, dit jaar richt hij zich
geheel op de wedstrijden om
de World Cup. En dat louter
en alleen omdat er puur geld
mee te verdienen valt.
Afgelopen zondag in Oslo
pakte Silk met een tweede
plaats achter Tomas Gustaf-
son op de 5000 meter in de
WC-wedstrijd een kleine
duizend gulden mee. Een be
drag dat hij zeker hoopt te
overtreffen als op 18 en 19
januari de strijd om de we-
reldbeker in het Zwitserse
Da vos een vervolg krijgt. De
uit Buffe (Montana) afkom
stige Silk: „Ik moet naar
mezelf toe gewoon eerlijk
blijven. Door mijn zwakke
sprint, vergeleken bijvoor
beeld met een Hein Vergeer,
kan ik een wereldtitel eigen-
lijk vergeten. Daarom richt
ik me helemaal op de World
j Cup. Nu met die wedstrijden
geld te verdienen valt, is de
keus wat mij betreft logisch.
Ondanks het feit dat we dit
jlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllj
r JosMaas
jADEZ - De rally Parijs-
kar begint stilaan de vol-
tders het zwart voor de
te toveren. Gisteren, in
achtste etappe en tevens
ste echte woestijnrit, open-
irde zich met name voor de
torrijders pas de eUende.
'eevoudig winnaar van de
!y» Gaston Rahier, viel van
motorfiets, en liep een
tenschudding op. Rally
ten vrezen dat de 37-jarige
16 vandaag niet zal kunnen
r «Mijn hele lichaam
pijn. Als het vannacht
beter wordt, vrees ik het
^jte. Mocht ik toch kunnen
SVten, dan zal morgen in
r geval voorzichtig aan
«en worden", aldus een
-Cdderde Rahier, wiens
'en op een trilogie vrijwel
«Jkeken zijn.
Jog onfortuinlijker dan Ra-
was de Franse Yamaha-
nnrfUr Serge Bacou, de meest
■stante coureur in de histo-
van de rally. Bacou brak
een val bij het Algerijnse
st
Hil
eel
V<f
ooi
lijf
wJ
mij
dv
del
se|
de
mq
Or".
zij
no
hé
