CAROLIEN KEULEN (28), EEN DIKBETAALDE VOLLEYBALSTER IN BOLOGNA ZATERDAG 4 JANUAR11986 T19 BOLOGNA - Het zijn niet alleen de Nederlandse wielrenners of voetballers, die in Italië het 'grote geld' gaan pakken. Sinds kort eet ook een trio volleyballers mee uit de door sponsors rijkelijk gevulde ruiven in de Italiaanse sportwereld. T4): I mr \l7-ste huwelijksdag. „Een gemeente is of man ernaast, die lid twee." eld pten uit de politieke loop- yieg in de fractie met par- i over de affaire Aantjes. - foto ANP nier Van agt bij de 'De laatste der mannen dagen waarin je een presta tie moet leveren, waarop je je helemaal moet spitsen, zo dat je je andere sores echt I moet vergeten. En dan die geweldige sfeer van kame raadschap die in de colonne heerst. Echte vriendschap, waarbij rang en stand weg j valt. Als je 's morgens in de tuin I van De Vereeniging staat om je eerste knip te halen, zijn er geen maatschappelijk ver schillen. In de verste verten niet. Er heerst een geweldige j vorm van hulpvaardigheid. En dan die ambiance die I Nijmegen en verre omgeving weet op te bouwen. Dat is op gebouwd in een lange perio-1 de. Er zou geen stad en regio j in Nederland zijn, die dit over kan nemen. Bij gezondheid ben ik er de 1 volgende keer weer bij. Voor j de 48ste keer. Of ik ook hier I naar een record streef? Dat I staat nogal scherp, hè. Dit jaar liep er iemand voor de vijftigste keer mee. Maar als je diep in mijn hart kijk- t..dan loer ik ook wel op die vijftig." Geen vrienden „Als je uit de Tweede Ka- mer bent, dan is de deur ook echt dichtgeslagen. De Ka- I mer is een kasjba met 1501 kleine ondernemers. Als je I eruit gaat neemt een ander je plaats in. Als ik zo af en toe terug ga I naar het Binnenhof, is hetl een waar genoegen om aller-1 lei mensen weer eens terug I te zien. En met oud-collega's, ga ik nog wel eens eten. Om- dat het kennissen zijn. Geen| vrienden. Ik heb aan de politiek geen I persoonlijke vrienden over-| gehouden. Geen één." 'Ik ben nu al vour andere meiden aan het handelen' Door Chris van Nijnatten Het betreft Petra van der Linde, spelverdeelster van het Nederlands volley balteam, die voor Geas Milan speelt, Jan Clardeij, hij ging naar CUS Torino en Carolien Keulen, de aanvoerster van het nationaal vrouwenvolleybalteam, die naar American Arrow in San Lazaro di Savena vertrok. NËiKtti Keulen, een 28-jarige Friezin, raakt nauwelijks uitgepraat over de mogelijk heden die topsporters in Ita lië geboden worden. In een gesprek in haar door de club betaalde flat verklaart ze Italië tot het absolute para dijs voor sporters in het al gemeen en volleybalsters in het bijzonder. „Hier had ik jaren eerder aan moeten be ginnen", meldt ze onder meer. Nu al legt ze contacten tussen nog in Nederland spelende vrouwen en Ita liaanse clubs. Want: 'ze zijn gek als ze niet gauw hier naartoe komen'. Netto Drie schapen zijn er nu over de dam. Carolien Keu len legt uit waarom er meer zullen volgen en vertelt van haar belevenissen in Zuid- Europa. Het verhaal van een Friese volleybalster, die voor 5000 gulden netto per maand en een gratis flat speelt bij een pas naar de hoogste Italiaanse dames- volleybaldivisie gepromo veerd cluppie. „In Nederland trainden we twee keer twee uur in de week. Ik had verschrikkelijk veel last van mijn schouder. Ik dacht, dat ik het volley ballen in Italië nooit zou kunnen volhouden, daarom durfde ik eerst niet. Ik was ook net klaar met mijn stu die fysiotherapie, had een leuke baan, een leuk huis, een leuk vriendje, van die dingen. De afweging was te moeilijk, ik ben niet naar Italië gegaan. Maar toen we onder Peter Murphy voor het EK in Nederland begon nen te trainen, ja toen is er wat veranderd. We haalden een behoorlijk niveau door ongelooflijk veel en hard te trainen. Je raakt dan be wust van wat er allemaal binnen de mogelijkheden ligt als je maar professioneel bezig bent. Hier in Italië kon ik op hetzelfde peil blijven staan als onder bondscoach Murphy in de aanloop naar het EK. De keus voor Italië was ineens niet zo moeilijk meer". Leeuwarden, zeven jaar DVC -Dokkum, een jaar Delta Lloyd en toen dacht ik, als ik het nu niet doe, doe ik het nooit meer." Geaccepteerd „We hebben een nieuwe sponsor; American Arrow heten we nu. We spelen in San Lazarro di Savena, noem het een buitenwijk van Bologna. We spelen in Al, de hoogste divisie voor het vrouwenvolleybal in Italië. Dit had ik jaren eer der moeten doen. Je wordt hier meer geaccepteerd als sporter. In Nederland word je vaak niet wijs gevonden. En als je een keer slecht speelt, stampen ze je de grond in. Het is een heel an der sfeertje hier. Bovendien, ik leef hier lekkerder, ik hoef niet te werken. Ik kan me volledig concentreren op volleybal". „Ik had dit leven niet ver wacht. Ik heb vorig jaar in september met een Ameri kaan gepraat die hier zat. Toen die vertelde wat hij al lemaal deed, vroeg ik me af hoe hij erin slaagde redelijk bij zijn hoofd te blijven. Hij zei me, dat hij iedere dag laat opstond, op zijn gemak wat ging lezen, de hele dag wat luierde, met zijn team wat ging eten en dan 's avonds trainen. Ik dacht: hoe hou je zoiets vol? Maar nu doe ik het precies hetzelf de, je went gauw in Italië". Veel geld Hobby „Volleybal, hoe moet ik dat zeggen, ik ben er hele maal gek van. Ik hoop dat te blijven, maar je moet dan wel leuk bezig kunnen zijn. In Nederland, ik dacht, God, na die EK, we hadden zo hard getraind, zo'n hoog peil bereikt. Om dan helemaal weer, oh naar dat hele moei lijke gedoe te moeten. Alles weer uit te moeten leggen. Ik bedoel als je in het natio nale team zit, dan doe je heel andere dingen. Kom je dan terug bij je club, dan snap pen ze niet waar je mee be zig bent. Breng dan dat en thousiasme maar eens over". „Balen van prof volley bal, ben je gek. Het is mijn hob by, 2,5 uur trainen per dag vind ik helemaal niet erg. Verder kan ik lekker rustig aan doen, de stad in, mensen bezoeken, lezen. De kranten knipsels van het EK, ze zit ten in een doos, ik ben er nog niet aan toegekomen". „Ik ben bij Winssum op mijn veertiende begonnen met fanatiek te volleyen, daarna twee jaar Orion in „Alleen Helen (een Cana dese teamgenote) en ik wor den goed betaald. En dan verdient zij nog een stuk minder dan ik, geloof ik. De anderen, de Italiaansen, krijgen af en toe wat toege stopt, vijfhonderd gulden per maand of zoiets. Ik krijg het tienvoudige. Hoe ze daarover denken, weet ik niet. Ik heb het idee, dat ze niet weten wat er aan ons betaald wordt. We praten daar niet over. Er kan hier veel voor een buitenlandse speelster. Als ik goed speel, kan ik aan het eind van het seizoen veel meer vragen. Het is een geaccepteerd feit. Elke ploeg heeft twee vreemdelingen en die ver dienen veel geld. Terecht, want ik heb er toch mijn baan voor moeten opgeven en een heleboel andere din gen. De meeste buitenlan ders komen hier echt alleen voor het geld". „Bij de mannen wordt erg veel betaald. Dat geeft soms uitwassen. Onder de buiten landse mannen wordt ook wel te keer gegaan met ver dovende middelen, hasj en cocaïne. Je merkt daar als buitenstaander weinig van. Maar ze verdienen geld, die mannen. De handel in vol leybalheren, ook wel vrou wen, is net zo groot als bij het voetballen. Minder geld weliswaar, maar ik ken toch een vrouw die een ton ver dient. Maar ja, al zou ik een ton krijgen. Ik zou een nieuwe auto kopen, en ver der, ik weet het niet". „Financieel viel het me in Nederland ook zwaar. Ik werkte vijftien uur in de week als fysiotherapeute met gehandicapte kinderen. Verdient niet zoveel. De rest van de week ben je dan met volleybal bezig. Ik hoef heus niet zoveel geld hoor, maar ik wilde niet nog een paar jaar zo voortslepen. Drie, vier jaar geleden werd ik gevraagd, toen wilde ik niet. Maar in december 1984 kwa men er, tijdens het Dynamo- toernooi in Apeldoorn, weer mensen namens Italiaanse clubs (Ravenna en Ancona) op me af. Niet alleen op mij, ook voor Petra van der Lin den (spelverdeelster in het Nederlands team). Ik heb het er met haar over gehad, wilden wel, maar we zetten het niet door. Vervolgens werden we in april weer ge beld. Men nodigde ons uit om naar Milaan te komen. We kwamen daar aan, wer den enthousiast en besloten het te doen". „Ik had op dat moment nog zoveel zin in volleybal, vooral ook omdat het met het Nederlands team zo goed ging. Ik moet nu alleen wel veel rusten en kalm aan doen. Je wordt dan toch wat ouder hè. Als het ook maar de helft zo leuk wordt als het nu al is, dan blijf ik nog wel een jaar. Ik ben wel een top per hier, zeker. Ik ram altijd, scoor vrij veel. Ik ben een echte afmaakster. Anderen slaan wel mooi, maar scoren niet. Ze gebruiken minder kracht". „We staan nu vierde en zijn net gepromoveerd. Dat vinden ze geweldig hier, ik ben al op de televisie ge weest met mijn trainer. Er komen bij onze thuiswed strijden toch zes- tot acht honderd mensen kijken. Ik heb al een keer meegemaakt dat er vijftienhonderd man kwam en dan zijn wij nog maar een simpel clubje. Een derby tegen Nelson, daar komt tweeduizend man op af. Bij Delta Lloyd waren we blij met vijftig familiele den op de tribune". „De eerste dag speelden we tegen Bari, een kam pioenskandidaat met twee Koreaansen, een genaturali seerde Amerikaan en drie nationale team-speelsters en daar wonnen we van. Alles stond op zijn kop hier. Nu zit iedereen tegen de kerst aan te hikken. Iedereen is moe. We trainen hier ook hard, hoor. Potverdorie, mijn achillespezen doen zo'n zeer". „Ik ben hier ook buiten- aanvalster. Het is even een graadje moeilijker om hier een bal aan de grond te krij gen, want ze verdedigen hier De nationale dames- ploeg neemt onder aan voering van Carolien Keulen (links) en He lena van Eij keren coach Peter Murphy op de schouders na de tijdens het Europees kam pioenschap gewonnen wedstrijd tegen West- Duitsland. - fotoanp als gekken. Leuk, hoor. Ver dedigend is het een heel ver schil met Nederland. Oké, met het Nederlands team was het optimaal, dat ni veau halen ze hier in de competitie niet". Handelen „Hoe moet het verder met het Nederlands team. Dat wordt moeilijk hoor. Wat wij met elkaar hebben ge had, dat zet je moeilijk voort met nieuwe spelers en een andere trainer. Hetzelfde ni veau halen, dat lukt bijna niet. Dan moet je weer vier maanden gaan trainen. Je kunt van al die meiden niet vragen hun studie weer eens een jaar op te schuiven. Of je zegt: ik ga naar Italië, lek ker wat geld verdienen, ik kom over vier, vijf jaar te rug en ga studeren. Ik heb nu al tegen een hoop meiden gezegd: je bent gek als je niet gauw komt. Je leert Ita liaans en je doet veel levens ervaring op. Want leven in een vreemd land is nou ook weer niet zo gemakkelijk. Je kunt ook sparen en hebt straks geen beurs nodig, die dingen". „Ik ken nu toch wel een stuk of drie meisjes in Ne derland, die ook wel naar Italië zullen komen. Eerst bestond er enige reserve in Nederland, maar door mijn verhalen worden ze enthou siast. Nu wij die stap gezet hebben, volgen er meer. Ik was hier net toen ze me met een om nog meer Hollandsen vroegen. Iedereen had toen al getekend, maar ik ben nu al aan het handelen voor sommige meiden". „Ik weet dat ik me straks in Nederland weer moet aanpassen. Simpel. Maar ik weet niet of ik het zal kun nen. Ik ben niet zo moeilijk. Ik heb dan in ieder geval dit gedaan, geleerd en hoop het over te kunnen dragen. Het probleem in Nederland zal alleen wel blijven, datje niet genoeg kan trainen. Of er moet geld komen". „Hier is er geld genoeg. Een Italiaanse fabrikant, die zichzelf respecteert, moet een club sponsoren. Dat is dan zijn club, daar is hij he lemaal gek van. Als-ie dan mensen ontmoet in zijn we reldje, dan praat hij over zijn club, dat is iets, als je begrijpt wat ik bedoel. Hier in Italië is dat speciaal. Het is niet alleen geld geven en verder niks, nee Italiaanse sponsors koesteren hun club. Ze trekken er mee op". „Bij de Nederlandse clubs ligt dat allemaal zo proble matisch. Er kan vrijwel niets verdiend worden door de speelsters. Als je vriendje ziet dat je vijftienhonderd gulden per maand mee naar huis neemt voor vijf avon den in de week twee uur trainen. Nou, dat wordt leuk gevonden. Dat vindt hij niet erg. Maar als het voor niks moet, dan zegt hij na drie jaar: 'Nu is het afgelopen. We kunnen nooit eens daar of daar naartoe'. Dat ge beurt heel veel, dat is het nadeel voor vrouwen in de sport". Eerst sporten „Sporten, werken en vriendjes, het gaat niet. Ik heb dat toch al zo vaak om me heen gezien. Ze stoppen allemaal. Ik heb al met 51 meiden samengespeeld in dik tweehonderd interlands. Ze haken af voor hun baan, hun gezin. Ik haakte niet af, waarom? Ik koos voor het volleybal. Ik kom overal, ken veel mensen, kom steeds weer nieuwe mensen tegen. Ik heb zeven jaar samenge woond. Onder andere door het volleybal is dat afgelo pen. We konden nooit va kanties plannen en met kerst moest ik steeds weer naar dat leuke Dynamo- toernooi. Het is toch achter lijk dat een vrouw op 25-, 26- jarige leeftijd met haar sport moet stoppen. Je moet zolang je het leuk vindt doorgaan. Iedereen wil eerst zijn studie afmaken. Je kunt beter eerst sporten en daarna studeren. Je hebt tijd genoeg want je vindt doorgaans toch geen baan". „Een heleboel vriendinnen van me krijgen kinderen. Verdorie, dat vind ik ook wel leuk. Je moet steeds maar weer kiezen. Het pro bleem is, dat ik me altijd verantwoordelijk voel voor het team waarin ik speel. Dan werd er in maart door mijn 'ex' gezegd: kom we gaan twee weken skiën. Ik vond dan dat ik dat niet kon maken tegenover mijn team. Anderen deden dat dus wel en dat werd mij in mijn pri- véleven kwalijk genomen. Een training missen, dat kan ik ook niet. Zo van, we moe ten uit eten omdat pa jarig is dus laat die training maar schieten. Dat kan bij mij niet. Van een man wordt zo'n instelling eerder geac cepteerd, dat vind ik heel lullig. Ja, vrouwen moeten dit soort dingen natuurlijk niet doen". Idealist „Ik ben niet speciaal femi nistisch, ik vind alleen maar dat vrouwen even veel rech ten hebben als mannen. Het is belachelijk, dat vrouwen op een gegeven moment ge zegd wordt, dat ze eens aan iets anders dan aan sport moeten denken. Dat zeggen ze toch ook niet tegen man, dus moeten ze er bij mij ook niet mee aankomen. Wat dat betreft ben ik superfeminis- tisch". „Ik ben een idealist, dus stoot ik vaak mijn neus. Maar ik ben ook realist hoor. Als ik hier mijn pezen scheur, kan ik naar huis en is het afgelopen met Keulen. Dan hoeven ze me niet meer, je bent zo vergeten".

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1986 | | pagina 7