Brandpunt peilt
optimisme van
ondernemingen
Forse ledenwinst
voor Veronica
BERNHARD DROOG OVER ZIJN JONGE JAREN IN DUITSLAND:
Grace Slick met dochter
Bernhard Droog wordt 65
OM MET de deur in
huis te vallen. Bern-
tard Droog: „Ik ben
teer prima terecht
jekomen. En het is
ils met alle veran-
leringen in mijn le
ven, ik heb het niet
telf gedaan. Het is
toals altijd, met me
I gebéurd."
Werkkamp
Godot
Clowns
Puber
De epiloog
Capitool
BBC-journalisten
geschorst
wegens afpersing
Al jaren heb ik te lijden onder buiten
gewoon kwaadaardige kritieken"
BoudewIJn Büch, schrijver
MERDAG 4 JANUAR11986 G1
dere economische
i rol weggelegd is
hachten m de we-
- „na dit mooie
finten, „Laten we
ti. Een niet gering
door de Europese
tan de hoge land-
pvoldoende wordt
|e vraagstuk opge-
succes, want een
luw produktief ge
il. De groene revo-
|n geslagen. Er zijn
nog twee gebieden
ikenjk zijn van de
ijn Afrika en de
ouwgebied ligt
tire druk, die pro-
^et Europees parle-
dt daar nog vaak
fcr begrotingsdisci-
ministers en niet
Ipa. De verminde
uitgaven en daar-
bt het parlement is
[tsbaarheid noemt
l van de bureaucra-
I van Europa is dat
lerder van afstaan
I, die hele machine-
1 dat elke nationale
er deregulering, dat
tich niet zo makke-
enige wat ik er van
dat die handicap
(invalshoek allen op
(doende besluitvor-
|dan wordt het aan-
i achillespees. Want
stagneert krijg je
vat wil je met al die
I als je Europa door-
Vat zijn wezenlijke
burgers zullen zeg-
l en de eigen veilig-
al aankomen. Dan
loi, alle grenzen weg
De boeven uit andere
Tioemt de criminelen,
Ime, een volgende de
Je geen enkele reden
It en geïntegreerd
laar zou zijn voor dat
In Europa met gren-
tjit Duitsland nu niet
ns over zou komen,
orkomen dat er een
Jeedt bij diensten en
Europese schaal doen,
lien. We moeten tij-
fschap hier alert op
fcn dat een lidstaat in
In besluitvorming op
|eid blokkeert. Want,
ken als drugsbestrij-
i terrorisme is er nog
|inileitsgevoel. En als
niteit gaat, zoals ook
nt en de buitenlandse
Ije daar op kousevoe-
ie Greef, 25 jaar, is
lanse Nederlander.
I nam hij de benen en
|n vaderland, omdat
voelde als
in het
|e leger te worden
let een retourticket
ïtietrip naar Europa
isterdam hangen,
ïooguit tien jaar hoop
tnd terug te kunnen",
jdens een interview in
•en uurtje later is die
aanvankelijk
Flink gegroeid. „Maar
itimistisch blijven
nst van Zuid-Afrika.
istische buien zie in
:rdaad al afglijden
aire dictatuur. De
de Zuidafrikaanse
gen blanken gebruikt,
dijken met die in
isprek met een andere
id-Afrika.
Door Koos Tuitjer
Dat klinkt nogal lijdzaam.
Bernhard Droog: „Nou
lee, je kunt zeggen: ik ga dit
[oen, of:ik ga dat doen,
naar geloof me, het pakt al-
ijd anders uit. Maar daarbij
en ik wel van mening, dat
iet voor mij altijd voordeli
ger heeft uitgepakt."
„We vonden het vreselijk,
dat we in Duitsland ons huis
moesten verlaten, en in een
flatgebouw terechtkwamen.
Later vonden we het vrese
lijk dat we moesten vluch
ten. Maar stel je voor, dat we
in de oorlog nog in Duits-
nd gezeten hadden."
„We kwamen in januari
[937 weliswaar berooid in
'ederland aan, midden in de
isistijd. Mijn ouders ver-
ienden in Duitsland allebei
;oed. Maar wat ik in m'n
and had, toen we de grens
asseerden, dat was enkel
een tientje. Toch was er
meteen werk. Voor mijn va
der en voor mij. En ik moet
zeggen, we zijn geweldig
door de familie opgevan
gen."
Boven de deur van de zit-
imer hangen twee grote
toto's. Het rechter portret is
een vrouw in uniform. Zijn
luitse moeder, als conduc-
•ice op de Keulse tram.
laarnaast hangt zijn vader,
in een Nederlands korpo-
■aals-tenue gestoken. Beide
foto's werden omstreeks 1917
gemaakt.
„Mijn ouders waren semi-
beroepsartisten, werkzaam
bij een half beroepsgezel
schap. Maar mijn vader had
daarnaast een vast inkomen
als meester in een rubberfa
briek. Hij was een ontzet
tend goed vakman."
„Twee tot driemaal in de
week stonden ze op de plan
ken. Zo ben ik ook begonnen.
Ik moest nog twaalf jaar
worden. Er was namelijk
een jubileum van de thea-
:ragent van mijn ouders,
laar moest een feestje voor
jebouwd worden. Iedereen
die onder contract stond, zou
die avond een optreden ver-
irgen. In een theater."
„Zelf liep hij zich de be
nen uit het lijf om de avond,
'ond te krijgen, en er vooral
•oor te zorgen dat het een
jevarieerd geheel zou wor-
len. 'Paula, wat doe jij', zo
wam hij laat op de avond
bij ons binnenvallen."
die de regering nu zo-
im de apartheid te ver-
it niet kunnen voorko-
etten die ze willen af-
»ewoon, misschien wel
naam, bestaan. De op-
irbod op sexuele relaties
betekent in de praktijk
zwart en blank mogen
aar moeten die mensen
De zwarte en blanke
ppen blijven namenlijk
it pessimisme over de
Zuid-Afrika gelooft
echter wel in een plaats
in dat land. Vandaar
me in zijn uiteindelijke
iid-Afrika. Hij verwerpt
de Europese kringen le-
:en dat stemrecht voor
id-Afrika onvermijdelijk
lebben ook bewezen dat
men vergeten. In Zim-
Smith (de voormalige
van dat land,red) ten-
1 parlement inplaats van
waar hij misschien thuis
aar welk systeem er in
eindelijk uit de bus zal
>or George de Greef vol
gbaar.
'Het is natuurlijk
niet te vergeten'
MORGEN, 5 januari, wordt de acteur Bernhard Droog 65. En
waar hij toch geldt als een werknemer, met een langdurige
diensttijd bij Toneelgroep Theater, is er sprake van een pen
sionering. Hoezeer de toneel-kunstenaar in Bernhard Droog
nog lang niet moegespeeld is. Daarom: er zijn ook plannen
om - in de vrije produktiesfeer - gewoon door te spelen.
Met de feitelijke pensionering van Bernhard Droog ('Bob'
voor de ingewijden) is het allemaal niet zo plezierig gelopen.
Er is nadrukkelijk geen feestje. Immers, zelf zag hij af van
een afscheidstoernee bij Theater.
De feiten zijn al wel genoegzaam bekend. Bernhard Droog
wilde en kon zijn artistieke principes geen geweld aan te
doen. Zo liet hij dat weten, drie maanden terug. Theater was
op dat moment begonnen met de repetities van 'Beschuit
met muisjes' van Heijermans.
Het zit hem tot op de dag van vandaag nog altijd dwars.
Erover praten valt 'm ook nog ontzettend moeilijk. Dan
schiet-ie vol op een manier, dat je denkt: afblazen nu, ander
onderwerp.
Die andere onderwerpen zijn er volop. Droogs carrière is
er een met vele hoogtepunten. Zijn kring van bewonderaars
is daarom ongelooflijk groot. Z'n bekendheid geniet hij niet
slechts door die jarenlange staat van dienst bij toneelgroep
Theater (sinds 1953!), maar ook door zijn werk als film- en
televisie-acteur.
Uit dat volle leven een greep. Waarom er een 'h' in zijn
voornaam Bernhard staat. Het indringende verhaal over
een jeugd in Duitsland in de periode dat de Nazi's het voor
het zeggen kregen.
Voor de couleur locale: Bob Droog bewoont sinds twee
jaar in de Achterhoek, op 500 meter van de Duitse grens, een
fantastische boerenhoeve. Tezamen met zijn familie, een rij
paard, een aantal honden, een paar zeer karaktervolle poe
zen en het nodige kleinvee. Op dit moment: een leven als
God te Megchelen. Met appeltaart.
Bernhard Droog: voortdurend op zoek naar het wit in de tekst.
„Mijn moeder zou een ge-
ichtje doen. Ik zou haar
luffleur zijn, en daarom
lerd ik uit bed getrommeld.
Iwaar de pest in. Ik was op
een leeftijd gekomen, dat je
het leuk vond om iedereen
lastig te vallen met een
rijmwoord op elke laatst ge
dane uitspraak."
„Uit wraak om de ver
stoorde nachtrust, besloot ik
de repetitie te versjteren. Bij
de eerste regel was het met
een raak. Wham, in plat
Keuls viel ik mijn moeder
bij. De tweede regel, net zo."
„Die man krijgt het leven.
Dat was pas een vondst! Hij
vond dat we zo op moesten.
En het werd een krankzin
nig succes, dat we honderd
maal over moesten doen.
Elke avond werden we om
vijf, zes uur opgehaald met
een rode Opel. Ik zie hem
nog voorrijden.
„Het jaar daarop, in 1933,
locht het niet meer. De
.ulturkammer' was inge-
ild, en daar voelden we
iets voor. Mijn vader heeft
laarna, naast zijn baan
ïverdag dus, alleen nog
^haar geregisseerd. Operet-
„Ze waren allebei nogal
jönvoorzichtig. Meenden dat
ze onaantastbaar waren met
hun Hollands paspoort. We
woonden in een buitenwijk
van Keulen. Hadden een
groot huis met een grote kel
der Aan de ene kant woon
den allemaal katholieken,
die communist waren. Aan
de andere kant ambtenaren
en joden die een winkeltje
hadden."
„Eind '33 werden de eerste
«immunisten opgepakt. De
SA kwam ze halen, maar dat
"ebeurde nog onder politie-
egeleiding. Onze buurman
"ette Lamotte, die was
hoofd van de politie. Een
fijne buurman."
,,'s Avonds ging bij ons de
deur los. Mensen die bang
waren gepakt te worden,
kwamen onderduiken voor
een nacht. Soms zaten er
twintig mensen in de kel
der."
„Éénmaal in de week
stonden er dan twee SA-
mannen op de stoep. Met La-
motte. Mijn moeder opende
dan het luikje in de deur.
'Sind hier vielleicht Juden
und Kommunisten' werd er
dan geschreeuwd. Moeder
haalde dan haar blauwe,
Nederlandse paspoort te
voorschijn, en schermde
daarmee. 'Kan niet ver
staan' zei ze dan in haar
beste Nederlands. Het enige
Nederlands dat ze kende.
'Ach, sind Sie Auslander',
zeiden ze dan."
„Maar op een gegeven
moment liep het in het hon
derd. De huur werd opge
zegd. We moesten naar een
flatgebouw. Maar de verra
ders sliepen natuurlijk
nooit. En mijn ouders waren
zeer onvoorzichtig, mag je
wel zeggen. Als er een optre
den was, dan begon dat met
het zingen van 'Deutsch-
land, Deutschland uber al
les'. Iedereen stond daarvoor
op het toneel, met de arm
omhoog. Mijn moeder stond
daartussen op een stoel. Met
de armen over elkaar. Kijk,
dat valt op."
Een 'onvoorzichtigheid'
van vader Droog, noopte de
familie tot een vlucht. Aan
leiding: het spugen op het
portret van de Füher in zijn
werkkamer op de fabriek,
nadat hij de foto eerder al
van de wand gehaald had.
„Mijn vader vond in
Haarlem meteen weer werk.
Een week later had ik ook
een baan. Op het laborato
rium van dezelfde fabriek.
Maar ik wilde opera-regis
seur worden. Vroeger had ik
al viool gestudeerd. Ik wilde
ook verder muziek studeren.
Maar ook ballet, en drama
turgie. En bovendien wilde
ik thuiszijn in opera-parti
turen. Toen ben ik pittig aan
de slag gegaan."
„In 1942 wilde ik onder
duiken in Duitsland. Dat
was een gebruikelijke truc.
Er kwam dan post uit Duits
land, waaruit de Duitsers
begrepen dat je in het stra
mien terecht gekomen was.
Die schijn gaf je de moge
lijkheid om weer naar Ne
derland terug te komen. We
kenden de Duitsers in dat
opzicht van haver tot gort.
Maar in 1942 ben ik toch te
gen de lamp gelopen."
„En toen liep het goed mis.
Ik heb eerst in Heidebreck
gezeten, om later doorge
stuurd te worden naar een
ander werkkamp. Maar op
21 augustus 1944 ben ik hem
gesmeerd. Ik heb daarbij erg
fijne hulp gehad van een
meisje dat de administratie
deed. De eerste nacht ben ik
naar Breslau gegaan, en in
de tweede nacht naar Dres
den. Met valse papieren ben
ik in Nederland terechtge
komen. Daar ben ik weer
ondergedoken, en doorge
gaan met mijn studie. Later
ben ik nog even bij de Bin
nenlandse Strijdkrachten
geweest."
Opeens stopt hij het re
laas. Er is een hevige emotie.
Zoals bij alles, waarover hij
het praten moeilijk vindt.
De expressie: een diep en fel
zuchten.
„Maar dat wil ik verge
ten". En in dezelfde ver
zuchting: „Het is natuurlijk
niet te vergeten."
„In september 1945 was ik
klaar met alle theoretische
voorbereiding. Ik was er
achter gekomen, waarom ik
opera-regisseur wilde wor
den. Mijn ouders zelf speel
den bijzonder goed, maar
door de bank genomen, be
wogen operazangers zich op
het toneel als een stelletje
houten poppen. Als je jong
bent, dan heb je dat: daar
wil je iets aan veranderen.
Vandaar."
„Toch bedacht ik dat ik
zelf geen enkele 'spelerva-
ring had. Daarom ben ik
naar Pierre Balledux ge
stapt. Die had zojuist het
Zuidnederlands Toneel op
gericht. Het eerste toneelge
zelschap van na de oorlog,
waaraan mensen verbonden
waren, die niet verkeerd
waren geweest. Ik kreeg
meteen een arrangement,
voor - bovendien - een
waanzinnig hoog bedrag."
„De eerste artistiek leider
van de groep was Eduard
Veterman. Die viel op me;
die vond me geweldig, haha-
haü! Voor mij was hij een of
andere god van de Olympus.
Hij heeft me bijzonder veel
geleerd. Veterman had een
stuk geschreven, 'Oranje
hotel' waar ik een goede rol
in speelde. Vervuld van een
tweeslachtig gevoel: „Hoe ver
tel ik dat, dat is zo moeilijk om
van jezelf te zeggen
„Van een ander stuk was
er een generale in 's-Herto-
genbosch. Ik keek hoog naar
de meester op, en vroeg me
na afloop af: wat zal meneer
Veterman zeggen? Nou, hij
zei er dit van: 't was heel
goed hoor, je hebt alles ge
zegd'. Het was een
doodsklap. 'Meneer Veter
man', zei ik, 'zo mag U mij
niet laten gaan'."
„'Dat was ik ook niet van
plan', zei hij. Kom laten we
aan de overkant een kop
koffie gaan drinken. En toen
vertelde hij iets, waar ik al
les aan te danken heb, wat
ook mijn loopbaan aan het
toneel bepaald heeft. 'Kijk,'
zei hij, 'als je alle letters op
een bladzij van je tekst naar
boven opschuift, dan beslaat
die tekst een ruimte zo groot
als een stuiver. De rest van
- FOTO'S DE GELDERLANDER
die bladzijde is wit. Maar
wat heb jij met dat wit ge
daan? Niets, helemaal
niets."
„Het wit: dat is de werke
lijkheid te achterhalen ach
ter wat een schrijver op pa
pier heeft gezet. Elke grote
schrijver stelt je voor die op
dracht. Ik ben bezeten ge
raakt van die opdracht.
Vanaf die dag ben ik voort
durend op zoek gegaan naar
het wit."
„Het heeft een hele hoop
van mijn stijl beïnvloed. Ik
probeer voortdurend achter
de schrijver te gaan staan.
Wat heeft die man er mee
bedoeld?"
„In 1955 speelden we
'Wachten op Godot' in een
regie van Roger Blin. Hij
had het stuk al tweemaal
geregisseerd. Ik wist een
jaar van te voren, dat ik het
zou-gaan doen. Heb me het
stuk letter voor letter laten
vertalen. In dat jaar had ik
me er ook een beeld van ge
vormd. Estragon, mijn rol,
was een kind van me gewor
den."
„Blin was een man die
vreselijk stotterde. Maar hij
had ons voorgedaan, met
grimassen en houdingen,
wat hij zich bij de persona
ges voorstelde. Na de eerste
repetitie-dag kwam hij naar
me toe, gaf me een hand en
zei slechts 'merci'. De vol
gende dag weer."
„En later werd het 'grand
merci'. Verder keek-ie al
leen maar naar me. Als we
na afloop van een repetitie
een uurtje in het café gingen
zitten, zei hij hoogstens tien
woorden."
„Na drie weken komt Ri
chard Flink bij me. 'Bob',
zegt-ie, 'je zit helemaal op de
verkeerde weg. Je doet het
veel te serieus. Het zijn
clowns, man, en niet de se
rieuze lieden die jou voor
ogen staan'."
„Ik ging door de grond. Ze
vermoordden mijn kind. Ik
ben naar Balin gestapt en
heb gezegd, er zijn nog tien
repetities, we kunnen nog
van alles veranderen. En
toen zei hij, ik vergeet het
nooit, het was bij het borst
beeld van Van Dalsum, dat
in de Arnhemse schouwburg
in de grote foyer stond: 'Ik
heb het stuk nu tweemaal
geregisseerd. Ik heb U drie
weken aan het werk gezien.
Er is maar één conclusie: ik
heb het tweemaal verkeerd
gedaan. Nu is het goed'."
„De fout is met absurdis
tische stukken, dat regis
seurs ze absurd opvatten.
Dat is niet goed. Je moet uit
gaan van de werkelijkheid.
Die ligt er aan ten grond
slag."
„Picasso ging met het
schilderen van dat malle
mens met haar vele gezich
ten, van niets anders uit dan
van haarzelf, zoals ze in
werkelijkheid was. Dat
bloed, dat blijft erin. Zo
hoort het ook. Je moet het
niet omkeren."
„Kijk eens naar Ionesco,
zijn 'De onbezoldigde moor
denaar', Het is zo'n tragedie
wat daar gebeurt. Dat je er
om zit te lachen, dat moet
pijn doen. De Rhinoceros,
dat is één aanklacht tegen
het fascisme. Om dat te be
grijpen moet je de pijn van
het fascisme gevoeld heb
ben."
Opnieuw die heftige emo
tie. Dan een gewaarwor
ding: hoe zit dat? Dat hef
tige aanvoelen, terwijl hij in
die dagen dat het zich alle
maal afspeelde, toch nog een
puber was?
„Ik heb helaas geen pu
berteit gehad. In 1933 stond
alles al onder druk. Op
school heerste de Hitlerju-
gend en heerste de geest van
het Jungvolk. Ik kon vrese
lijk goed leren. Maar er was
slechts één school in de
buurt, en die was 'hundert-
prozentig'. Daar mocht ik
van mijn ouders niet op.
Maar als buitenlander die
nergens bij hoorde, wilden
ze me ook niet."
„Kon dus niet naar de
middelbare school toe. Had
nog wel 2 jaar Ulo. Omdat ik
toch die middelbare school
wilde hebben, ben ik als een
gek aan zelfstudie begonnen.
Je kunt je niet voorstellen
wat ik wel niet allemaal ge
studeerd heb. Eén domme
brij. Dat studeren werd tot
een hysterie van lezen, lezen
en lezen."
„Overdag was ik verkoper
in een Reformhuis. Toen we
naar Nederland gingen,
moest ik Nederlands leren.
Binnen twee weken sprak ik
Nederlands. Om zes uur 's
ochtends ging ik naar de
groenteveiling. Daarna liep
ik het wijkje met de bakker.
Om elf uur stond ik in een
melkzaak. Tot één uur. Dan
een uurtje thuis eten, en hup
om twee uur weer de melk
zaak in. Elk woord dat ik
hoorde, nam ik in mijn
mond, en prentte ik in. De
hele dag door."
„Mijn vader en moeder
waren meer m'n vrienden, 't
Zou zo heerlijk zijn, als meer
kinderen dat konden zeggen.
Mijn moeder was tegelijk
ook mijn zus. Waar je lief en
leed mee deelt, waarmee je
dan ook ruzie kunt hebben."
„Ze waren van een ge
wone arbeiders-komaf en
hadden een zeer groot hart,
open ogen. Ze zagen veel, al
les. We woonden in een
merkwaardige streek. Dat
stukje Rijnland, ten noorden
van Bonn tot voorbij Düs-
seldorf. Hitler is daar nooit
geweest. De arbeiders waren
katholiek, maar eveneens
communist."
„Wij waren de rooien, so
ciaal-democraten. Er kwa
men vrienden van mijn
ouders over de vloer. Alle
maal in de leeftijd van mijn
ouders. Zo was ik alleen tus
sen volwassenen. Vandaar."
„De puberteit zal zich wel
voltrokken hebben in mijn
lichaam, maar ik was me
van niets bewust. Ik ging
eens met een vriendinnetje
schaatsen. Bond haar
schaatsen onder. Ze hield
daarbij haar armen uitnodi
gend open: Bernhard, Bern
hard... Ze was smoorver
liefd. Maar het ontging me.
Ik moest studeren."
Met een brede lach, terug
in de werkelijkheid van
Megchelen: „Maar later heb
ik alles wel ingehaald. O ja!"
Zangeres Grace Slick poseert vrolijk met haar dochter
China (13) tijdens een uitzending van het programma 'Good
Morning, America' van de Amerikaanse tv-zender ABC.
Grace Slick is zangeres bij de groep Starship en was in de ja
ren zestig prominent lid van de popgroep Jefferson Airpla
ne, die in de hippie-jaren furore maakte. Uit een verbintenis
met Paul Kantner, een ander groepslid, werd 13 jaar geleden
een dochter geboren, die de destijds nogal shockerende naam
'China' kreeg. Zo te zien heeft ze niet erg onder die naam ge
leden. - FOTO AP
HILVERSUM (ANP) - Vero
nica heeft ook over 1985 de
scherp stijgende lijn van de
afgelopen jaren in het aantal
leden behouden. De omroep
boekte ten opzichte van '84 een
ledenwinst van 90.000 en
kwam daarmee op 650.000 le
den.
De AVRO staat wat betreft
het aantal leden nog steeds bo
ven aan met 787.227, een stij
ging ten opzichte van '84 met
een kleine 5000 leden. De
VPRO is de grootste verliezer.
Het totale ledental daalde in
'85 met ruim 25.000 en kwam
daarmee op 318.689, een
waarde die dicht tegen de voor
de B-status gestelde grens van
300.000 leden ligt. De TROS
zakte met een kleine 23.000 le
den naar 721.314 leden.
Tevreden omroepen waren
verder de KRO en de NCRV.
De KRO boekte een leden
winst van een kleine 15.000 en
kwam daarmee op 632.870 le
den. De NCRV noteerde een
lichte stijging van 203 leden en
kwam uit op 532.231 leden,
waarmee de neerwaartse lijn
van vorig jaar weer werd om
gebogen.
De VARA en EO leden ver
lies. Beide omroepen moesten
ongeveer 12.000 leden prijsge
ven. De VARA kwam uit op
515.145 leden en de EÓ op
326.560 leden.
Volgens de VPRO is het in
'85 niet gelukt nieuwe
Tientjesleden aan te trekken
om het verlies enigszins te
compenseren. Op het ogenblik
vindt een marktonderzoek
plaats in opdracht van de
VPRO om na te gaan wat
hieraan gedaan kan worden.
HILVERSUM (ANP) - In de
KRO-televisierubriek Brand
punt In de Markt wordt zon
dag (Ned. 1, 18.00 uur) nage
gaan wat er terecht is geko
men van de optimistische ver
wachtingen van de onderne
mingen die het afgelopen jaar
in dit programma aan bod zijn
gekomen. Gast in het pro
gramma is de voorzitter van
het NCW, Van Eijkelenburg.
In het tweede gedeelte van
de Brandpunt-zondageditie
(Ned. 1, 17.35 uur) aandacht
voor de Engelse bekerwed
strijd Portmouth tegen Aston
Villa. Voorts een portret van
de schaatsbroers Jan en Emiel
Hopman en een studiogesprek
met de ex-basketbalspeler
Kees Akerboom.
In de NOS-televisierubriek
Het Capitool staat zondag
(Ned. 2, 12.00 uur) de hulp aan
slachtoffers van misdrijven
centraal. Aan de discussie on
der leiding van W.L. Brugsma
nemen deel de advocaat G.
Spong, de hoofdcommissaris
van politie in Nijmegen J.
Stoutjesdijk, E.J. van Schaar
denburg, rechter in Amster
dam en de voorzitter Lande
lijk Bureau Slachtofferhulp, J.
van Dijk.
LONDEN (AFP) - Twee jour
nalisten van de BBC zijn gis
teren geschorst omdat zij 'on
vergeeflijke bedreigingen'
hadden geuit voor het verkrij
gen van een interview dat eer
herstel betekende voor een
man die wegens inbraak was
veroordeeld.
De zaak dateert van oktober
vorig jaar, toen zij een uitzen
ding wijdden aan de zaak van
de 33-jarige Anthony Mycock,
veroordeeld tot vijf jaar ge
vangenisstraf wegens in
braak.
De journalisten ver
klaarden dat de inbraak nooit
had plaatsgehad. En de getui-
ge-a charge op Mycocks pro
ces, Anne Fitzpatrick, ver
klaarde in een interview dat
zij de hele zaak uit haar duim
gezogen had.
Het ministerie van binnen
landse zaken gelastte een
nieuw proces in hoger beroep
en Mycock werd vrijgespro
ken. Maar het hof van appèl
had de twee journalisten na
het horen van mevrouw Fitz
patrick het verwijt gemaakt
dat zij haar een interview
hadden afgeperst onder be
dreiging met bekendmaking
van het feit dat zij lesbisch
was.