ZOETEMELK HAAT KOUWE DRUKTE, MAAR KAN ER NIET OMHEEN Ruud Cl verstevi MAANDAG 30 DECEMBER 1985 EXTRA Oma de baas Vergeten bruiloft Best zo Stille genieter Grapjassen Kleuterjuffen Rijpwetering Logeren De kinderen Geen woord MAANDAG 30 DECÊ SPORT IN 'T KORT Jacobs niet mee naar Portugal Door John van Oppen MET Zoetemelk een animerend gesprek voeren dat niet over wiel rennen gaat, is net zo ondoenlijk als een goudvis de koprol leren. De wielersport vult zijn leven. Hij is ervan bezeten, staat ermee op en gaat ermee naar bed - alle activiteiten daar tussenin zijn op de koers afgestemd. Dat begint al bij het ontbijt. Nooit hapt Joop 'zomaar' in een boterham met hagelslag, gewoon omdat hij daar trek in heeft. Nee, zijn hele voe ding bestaat uit een doordachte reeks vitami nes, mineralen en kool hydraten, zelfs tijdens de voor een wegrenner 'do de' wintermaanden. De volledige overgave aan het metier komt ook tot uit drukking in de urenlange oehtendtraining, de been massage die daarop volgt, het uitgebalanceerde mid dagmaal, de beantwoording van de stroom brieven van sympathisanten, de vraag gesprekken met verslagge vers van alle nationaliteiten in de vroege avond, en het tijdstip van naar bed gaan: 22.00 uur, vast pandoer. Er moet wel iets heel bijzonders aan de hand zijn, wil Zoete melk van dat ijzeren dagre giem afwijken. Negenendertig jaar is hij, heeft alles doorleefd wat een coureur ook maar kan mee maken in zijn carrière, heeft zich schatrijk getrapt bo vendien. Toch hunkert hij nog altijd naar de racefiets als een tiener naar zijn eer ste lief. „Ik kan me geen leven zonder wielersport voorstel len," bekent hij. „Dit wordt mijn laatste jaar als wed strijdrijder, maar daarna zal ik regelmatig een om metje maken als toerfietser. Niet dat ik rotzakken als de Alpe d'Huez, de Mont Ven- touw of de Tourmalet spe ciaal zal gaan opzoeken, maar als ik tijdens zo'n toer tocht een zware col voor de wielen krijg, rij ik er niet omheen." „Dit jaar wordt écht mijn laatste, een soort afscheids- toernee. Ik speel met de ge dachte om de normale wed- strijdkalender af te werken - wel zonder Tour, want die is nu echt te zwaar - en de dag vóór het nieuwe wereld kampioenschap mijn licen tie in te leveren. Afscheid nemen in de regenboogtrui en de titel vacant stellen. Is er een mooier afscheid denkbaar voor een sportman van mijn leeftijd?" Germigny l'Eveque is een dorpje van 1200 inwoners, gelegen in een bosrijke om geving, 40 km ten noordoos ten van Parijs. Aan de rand van het oude dorp staat een wit geschilderde villa. Het keurig onderhouden gebouw wordt omringd door een ruime tuin, met een opper vlakte van minstens een volle hectare. Dit is Joops thuis - al is hij er zelden. De Zoetemelks zijn hier een tiental jaren geleden neergestreken! op voor spraak van schoonvader Duchaussoy, een gefortu neerde drukker die zijn dochter Frangoise en zijn schoonzoon Joop ('Zjop Zootemèk', zeggen de Fran sen) op de geografische en sociale voordelen van dit stulpje wees. Het dorp ligt vrij centraal, je kunt van hieruit bijna alle koersen in België en Frank rijk in één autorit bereiken, terwijl Rijpwetering - het eigenlijke thuishonk van Zoetemelk - toch 'maar' 500 km noordelijker gelegen is. Bovendien woont schoon moeder Duchaussoy hier - en dat is maar wét gemak kelijk voor de opvang van de twee kinderen na schooltijd. Joop heeft daar zelf geen tijd voor. Hij moet trainen. En als hij niet traint is er wel een wedstrijd: hij rijdt er meer dan 200 per jaar, soms ligt de eindstreep op meer dan 1.000 km van Ger migny L'Eveque. En Frangoise heeft al net zo weinig tijd voor de op vang van de kinderen als haar man. Zij bestiert het hotel in Meaux, dat de Zoe temelks gekocht hebben van een deel van het kapitaal dat Joop met zweet, bloed en tranen vergaarde op de fiets. Kortom: thuis in Germigny heeft oma Duchaussaoy de touwtjes in handen. Joop vindt het best zo, hij heeft het al druk genoeg met wiel rennen. Het hotel dat de Zoete melks uitbaten ligt op 8 km afstand van hun woning in Germigny. De gevel van 'Le Richemont' rijst omhoog langs de oevers van de Marne en 's avonds weer spiegelt de rivier de in neon letters gevatte naam van het etablissement. Het kraakheldere twee sterren-hotel telt 42 kamers en 15 werknemers. Frangoi se, een 35-jarige Frangcaise die blaakt van energie en le venslust, is de stuurman van het flexibel werkende be drijf. Ze houdt haar in troverte echtgenoot gedeci deerd van het roer af, sedert de dag waarop pijnlijk dui delijk werd dat Joop niét in de wieg gelegd werd om ho teleigenaar te worden. Drie jaar geleden zou er een bruiloft in zijn hotel worden gehouden. Het trouwlustige stel belde aan bij 'Le Richemont'. Die dag was Frangoise toevallig niet, maar Joop wél aanwezig. Met hem bespraken ze de datum, het aantal gasten, het diner, de drankjes, de bediening en het logies. Voorkomend -zoals altijd - luisterde Joop en ijverig schreef hij alles op. Maar toen de feestgangers -met de corsages in de knoopsgaten en de bruid en bruidegom voorop - het eta blissement betraden, bleek dat hoteleigenaar annex wielrenner Joop Zoetemelk de verkeerde datum had ge noteerd in zijn hotelagenda. Niets was er geregeld. De bruiloft viel letterlijk in het water van de Marne, het ge zelschap moest hals over kop een andere accommoda tie zoeken. Joop zelf heeft de ontdane gezichten van het gezel schap niet gezien. Hij zat toen alweer op de fiets, zijn hoofd alweer vol van de ge dachten aan het nieuwe sei zoen. Maar de licht ontvlam bare Frangoise, die de klap heeft moeten opvangen, houdt haar man sedert die dag ver van alle bestuurlijke zaken. En Joop zelf? Hij vindt het best zo. Om de haverklap krijgt hij de vraag voorge legd of hij na zijn sportcar rière wellicht het hotelvak instapt. Schouderophalend en grijnzend - op de manier zoals alleen hij dat kan - antwoordt hij dan: „Wat moet Frangoise met mij in dat hotel? Zij heeft haar zaakjes keurig geregeld. Ik loop daar alleen maar in de weg." Kortom: in het hotel heeft Frangoise de touwtjes in handen, en Joop wil niet an ders, want nu hoeft hij zich alleen maar met fietsen be zig te houden. Sommigen noemen hem een sul, ande ren zeggen dat hij zijn zaak jes prima voor elkaar heeft, en zijn schaapjes op het dro ge. Joop Zoetemelk, een le vende legende. Een coureur die er altijd was in de Ronde van Frankrijk. Een renner die nooit domineerde, maar ook nooit kleineerde. Een Joop, de anti-held hard werkende jongen van eenvoudige kom-af, bij wie het succes nooit in de bol sloeg. Integendeel, hij werd in verlegenheid gebracht door alle poeha die aan het vedettendom kleefde. Hij wilde zo hard mogelijk fiet sen - maar had een hekel aan de kouwe drukte die daaruit voortvloeide. Wel licht dat dit juist zijn popu lariteit verklaart. Plotseling, in de nadagen van zijn carrière, toen nie mand er meer in geloofde, werd de anti-held alsnog eerste in La Grande Bouclé. En weer vijf jaar later spotte hij, als klap op de vuurpijl, met alle natuur wetten door wereldkam pioen op de weg te worden. Mensen die nog nooit warm waren gelopen voor een wie lerwedstrijd voelden hun bloedruk stijgen, toen ze za gen hoe de eenzame, spier- magere coureur vocht tegen een overmacht die bestond uit renners die zijn kinderen hadden kunnen zijn. Welke kijker kreeg geen kippevel, geen brok in de keel, toen Zoetemelk -het gerimpelde gezicht grijzend van oor tot oor- als eerste over de eindstreep flitste, pal voor die grommende meute jonge honden? „Als je wereldkampioen wordt, trekt er een jubel stemming door je heen, het is net alsof je vader wordt," zei Gerrie Knetemann ooit. Zoetemelk heeft geen vlotte babbel. Zo'n beeldspraak mag je van hem niet ver wachten. Hij is geen man van woorden maar een stille genieter, zoals tal van jour nalisten tot hun wanhoop hebben moeten ervaren. Al heel wat collega's pro beerden de voorbije zeven tien jaar hét interview met Zoetemelk te maken, maar zagen hun pennen stukbre ken op de onbeholpen grijnslach van Joop. Hoe vindingrijk hun lijstje ook was, de ene helft van de vra gen werd gesmoord met een kort 'ja' of 'nee', de andere vijftig procent met open deuren of droge opmerkin gen, waar zelfs de brutaalste scribent geen chocola van „Ik kan me geen leven zonder wielersport voorstel len. Dit wordt mijn laatste jaar als wedstrijdrijder, maar daarna zal ik regelmatig een ommetje maken als toerfietser. Niet dat ik rotzakken als de Alpe d'Huez, de Mont Ventouw of de Tourmalet speciaal zal gaan op zoeken, maar als ik tijdens zo'n toertocht een zware col voor de wielen krijg, rij ik er niet omheen. maken kon. Dat gaat dan zo: - Droom je wel eens, Joop „Ieder mens droomt, is mij verteld. Dus ik ook." - Wat droom je dan? Oh, dat vergeet ik altijd." - Droom je, net als Gerie Knetemann, wel eens dat je al dagenlang een berg op rijdt, maar dat er geen top is? Óf dat de weg plotseling ophoudt, midden in een af daling? Of zoals Gerben Karstens, dat je in een ver keerde wedstrijd terecht bent gekomen en per onge luk een marathon meeloopt? „Misschien wel" - Hoezo misschien „Nou, omdat ik het me niet herinner, maar mis schien heb ik wel ooit zoiets gedroomd." JOOP Zoetemelk, geboren 3 december 1949. Oudste uit een rk- gezin van vijf kinderen. Vader aardappelhandelaar en varkens- mester in Rijpwetering (nabij Leiden). Opleiding: LTS, timmer man. Op 15-jarige leeftijd eerste baan in de bouw. Reed op 17- jarige leeftijd zijn eerste wielerwedstrijd. Getrouwd op 30 decem ber 1971 met Frangoise Duchaussoy. Een zoon (Karl, 12) en een dochter (Laetitia, 10). Huidige woonplaats: Germigny l'Eveque. Beroep: wielrenner annex hotel-exploitant. Werd in 1968 Olympisch kampioen op de 100 km ploegentijdrit, samen met Fedor den Hertog, Jan Krekels en René Pijnen. Won In 1969 de Tour de l'Avenir. Kampioen van Nederland in 1971 en 1973. Win naar Waalse Pijl in 1976. Winnaar Parijs-Nice in 1974 en 1975. Winnaar Tirreno Adriatico In 1985. Wereldkampioen op de weg in 1985. Resultaten in de Tour de France: vijftien keer gestart, winnaar in 1980, zes keer tweede. Slechts drie keer viel hij bui ten de eerste tien. In 1983 (23ste), in 1984 (30ste) en in 1985 (12de). Rijdt komend jaar zijn laatste seizoen. Zal daarna waar schijnlijk rentenieren. Joop wordt in wielerkrin- gen steevast omschreven als de saaiste wereldkampioen aller tijden. Grapjassen ver gelijken hem met Woody Al len: hij heeft datzelfde ten gere lijfje, dat dunne haar, die schichtige oogopslag, dat aandoenlijke schouderopha len, die onhandige manier van doen - alleen de humor ontbreekt. Maar zo is Joop nou een maal. Als kind was hij een brave jongen die zijn ouders nooit hoofdbrekens bezorg de. Zijn vader kan zich al thans niet herinneren dat Joop ooit iets heeft uitge spookt dat niet door de beu gel kon. „Eén keer heeft hij moeten nablijven, notabene om iets dat hij zelf niet had uitgespookt. Hij was een heel stille jongen. Na school tijd hielp hij mij het liefst, bij het voederen van de var kens." Zonder op te vallen volgde Joop de LTS, haalde het timmerdiploma en klom op 15-jarige leeftijd als bouw vakker op de steigers. Twee jaar later ontdekte hij zijn talent voor de wielersport toen hij - eigenlijk ter voor bereiding van regionale schaatswedstrijden op na tuurijs - een racefiets aan schafte. Joop is zwijgzaam geble ven. Het valt hem moeilijk om zijn gevoelens in woor den uit te drukken. Hij pro beert het dapper, elk inter view opnieuw, maar stee vast vallen er pijnlijke stil ten in het gesprek. Een dia loog waarbij de ene partij louter met 'ja' en 'nee' ant woordt, bloedt nou eenmaal snel dood. Joop voelt aan dat het deze keer opnieuw die richting dreigt uit te gaan. In een poging het gesprek een nieuwe impuls te geven haalt hij een schoenendoos tevoorschijn, kiest drie brie- Om de haverklap krijgt Joop de vraag voorgelegd of hij na zijn sportcarrière wellicht het hotelvak instapt. Schouder ophalend en grijnzend - op de manier zoals alleen hij dat kan - antwoordt hij dan: „Wat moet Frangoise met mij in dat hotel? Zij heeft haar zaakjes keurig geregeld. Ik loop daar alleen maar inde weg." - fotosjohn de pater broer te volgen. „Ja, Frans, de jongste, heeft het wel een blauwe maandag gepro beerd. maar hij vond het toch maar niets, dat afzien tijdens de trainingen." ven uit de stapel van meer dan duizend die hij ontving na het behalen van de we reldtitel. „Al deze brieven heb ik stuk voor stuk beant woord. Het heeft ons een ka pitaal aan postzegels gekost, want er waren er precies twéé die een antwoordzegel hadden ingesloten." Hij grijnst zijn gebit bloot. De eerste brief die Joop voorleest met die kenmer kende, nasale stem, is ge schreven door een vroed vrouw die zich meent te her inneren dat ze Joop, 39 jaar geleden, ter wereld heeft ge bracht. „Mijn moeder is en kele jaren geleden gestor ven, ik kan het haar niet meer vragen," zegt Joop en richt zijn ogen op de vol gende brief. Ook die is ge schreven door een dame op leeftijd, die beweert dat ze Joop vroeger, als kleuter, in de klas heeft gehad. „Haar naam zegt me helemaal niets," zegt Joop. Maar er klopt iets niet, want er is nóg iemand die meent zijn kleu terjuf geweest te zijn. Hij vouwt de derde brief open, geschreven door een vriendin van een klooster linge: 'Beste Joop, misschien herinner je je juffrouw Bet- sie nog. Zij was jouw kleu terjuf in Rijpwetering. Bet- sie is na haar tijd als kleu terleidster in het -klooster gegaan en volgende maand viert ze haar 25 jarig-jubi leum als zuster. Je zou haar een enorm plezier doen, als je haar een felicitatie zou toesturen'. Bij de brief zitten enkele vergeelde foto's. Ze tonen een schare kinderen in de klederdracht van de vroege jaren vijftig. Ze staan keu rig in rijen opgesteld, naast en achter elkaar, en wachten nieuwsgierig op het vogeltje. Rechtsboven glimlacht een juf naar de camera. Zoetemelk: „Maar dat was mijn klasje niet, want ik sta niet op die foto. Ik heb hem aan mijn vader laten zien. Volgens hem is het een heel ander schooljaar in Rijpwe tering. Er staan jongens op die zeker drie of vier jaar ouder waren dan ik." Maar ach, het is kinnesin ne, het gaat om het gebaar en Joop - die nooit iemand kan teleurstellen - heeft de brieven van beide damens beantwoord. De klooster linge kreeg, precies een week voor haar feest, een kleurenfoto toegestuurd, waarop te zien is hoe hij de wereldtitel behaalt. Hij heeft er zijn handtekening op gekrabbeld en er met ha- nepoten bij geschreven: 'Hartelijk gefeliciteerd met uw kloosterjubileum, van uw oud-leerling Joop Zoete melk'. „Misschien is ze ooit eens een keer een dagje ingeval len in onze klas. Dan klopt het misschien toch allemaal met elkaar. Ach wat maakt het ook uit." Joop grijnst zijn grote voortanden bloot. Je zult maar geboren zijn met de zeldzame naam Zoe temelk en een broer hebben die wereldkampioen is. Dick, een van de drie jon gere broers van Joop (het gezin telde vier jongens en een meisje, Joop was de oud ste):. „Al die opwinding en toestanden. Als ik ergens naar toe ga, gebruik ik nooit mijn eigen naam. Ik heb me aangewend om me voor te stellen met de achternaam van mijn vrouw. Als ze mijn echte naam horen gaat het van: 'Zoetemelk? Bent u misschien familie van Joop? Wat leuk, vertelt u eens. Binnen de kortste keren staat er dan een hele kring om je heen. Daar word ik zo moe van. Joop is een prima gozer, maar ik wil niet in zijn schaduw lopen en met mijn gezin ons eigen leven leiden." Ook al is hij verhuisd naar Frankrijk, de banden met zijn geboortedorp Rijp wetering heeft Joop niet doorgeknipt. Als hij in de buurt is gaat hij op bezoek bij zijn vader, of bij een van zijn drie broers die er nog wonen. Twee zijn timmer man, de derde bankbedien de. Geen van hen heeft ooit de behoefte gevoeld om het fietsspoor van hun oudste Zijn enige zus, Ria, ziet hij minder vaak: „Ze is stewar dess bij de KLM en voor een periode van drie jaar naar Taiwan verhuisd. Haar man kon daar hoofd worden van het plaatselijke KLM-bu- reau." 's Zomers, na de Tour, lo geert Joop een maand of langer in het polderdorp Rijpwetering, niet om senti mentele, maar om pragma tische redenen. Toen hij zeventien jaar geleden prof werd, kon je het aantal profwedstrijden in Nederland op de vingers van één hand tellen. Mede daarom verhuisde hij naar Frankrijk. Nu is de Neder landse agenda na de Ronde van Frankrijk overvol, dan is hier elke dag wel een cri terium. Daarom pakt hij on middellijk na de Tour op nieuw zijn koffers om bij zijn vader in Nederland te gaan logeren. Zijn sobere oudershuis wordt dan de uitvalbasis voor de wed strijden die hij in ons land rijdt. „Van de zomer kwam Frangoise me nog opzoeken in Rijpwetering, omdat het al te bont werd. Een maand vóór de Tour was ik, van wege de voorbereidingswed strijden, al van huis. Daarna de Tour zelf en pal daarop aansluitend nog eens al die criteria - we hadden al drie maanden geen dag meer voor elkaar gehad. En toen we dachten dat het afgelo pen was kwam die wereld titel, met alle verplichtingen daar omheen. Tussen eind mei en half november ben ik hooguit veertien dagen thuis geweest." Hoe reageerden de kinde ren op die langdurige afwe zigheid? Zoetemelk, gelaten: „Het is je vak, je hebt ervoor ge kozen en er is geen andere manier. De kinderen zijn trouwens niet anders ge wend. Ik probeer het gemis op te vangen, door ze op de spaarzame momenten dat ik thuis ben extra aandacht te geven. Profwielrennen is een zwerversbestaan. Maar het gaat niet om de hoeveel heid tijd die je thuis door brengt, maar om de manier waarop je met de kinderen omgaat op de momenten dat je er bent." Tijd en gelegenheid om het gemiste gezinsleven in te halen dacht Zoetemelk, na zijn turbulente seizoen, te vinden op de oude Franse kolonie Réunion, een eilandje ter hoogte van Kaapstad: „Ik werd uitge nodigd om daar in november deel te nemen aan een wie lerwedstrijd. Frangoise en ik hebben er meteen een va kantie aan vast geplakt, Hi- nault deed trouwens het zelfde. De kinderen konden jammer genoeg niet mee. Dep schoolvakanties hè? Daarom zijn we met Kerstmis met zijn vieren op wintersport." In Germigny l'Eveque, onder de hoede van oma Du chaussoy, verfransen de kinderen, zo merkt Zoete melk, en hij ziet daar geen bezwaren in. „Hoewel het wel jammer is dat Laetitia geen woord Nederlands spreekt. Ze is nu 10, maar spreekt uitsluitend Frans. Karl is 12, hij verstaat Ne derlands en praat die taal ook heel behoorlijk. Laetitia voelt er ook nooit voor om 's zomers op vakantie te gaan naar Nederland. Karl wel, hij logeert bijna elk jaar bij zijn Nederlandse opa. Hij heeft ook vriendjes in Rijp wetering en samen met hen kijkt hij daar in juli naar de tv-uitzendingen van de Tour de France. Maar zelf racen? Nog al tijd niet. Hij vraagt er niet om en ik evenmin. Je kunt het niet afdwingen bij zo'n joch, dan wordt het toch niks. Hij moet het uit zich zelf willen. Karl vind skiën voorlopig veel leuker. Hij heeft vorige week zelfs al een beker gewonnen in een afdaling. Die prijs staat nu in de woonkamer op de tele visie. Mijn WK-beker moest ervoor wijken. Oma vond het goed, zei Karl. Wie ben ik dan om daar tegenin te gaan?" ZEGEMAARSSENIN DEVENTER (ANP) - Ri dag zijn leidende posit KNSB-beker voor mai schaatser uit Vlaarding baan van Deventer als t uit Rijsenhout.Chris tof f chard van Kertipen en achterhoede finishen. Van Kempen was uitgeblu. door een lange solo en Van d( Duim vergooide zijn kanse door een val in de voorlaatst bocht. De eindsprint, met a voornaamste rivalen Maar: sen, Christoffers en Kaspe was zo spannend, dat een f Nijboer GERARD NIJBOER zal op 1 april deelnemen aan de West landmarathon. De Europes kampioen moet dit voorjaa voldoen aan de limiet van uur en 12 minuten om in Stuttl gart zijn titel te kunnen ver dedigen. Nijboer acht zij kans op kwalificatie in d Westlandmarathon groter da in Amsterdam of Rotter damm. Eerder liet Nijboer we ten ook voor de marathons i Rotterdam en Amsterdam i te schrijven. Hop man OP 69-JARIGE leeftijd is d vroegere aanvoerder van he Australische Davis Cup-tean Harry Hopman, overledet Onder Hopmans leiding ver overde Australië tussen 195 en 1967 zeventien keer de Da visbeker. Hopman, die tij der een tenniskamp in Florida aa een hartaanval bezweek, oni dekte en trainde spelers a Neale Fraser, Ken Rosewal John Newcombe en Tony Rc che. Als speler won Hopma met Jack Crawford in 1929 c open Australische titel. Ronald Rol RONALD ROL uit Alkmaa won zaterdag in Enschede ee nationale veldrit in 1.07.1 Tweede werd Ad Harks u Sint Oedenrode, derde Pet< Pieters uit Jubbega, vierc René Vos uit Assen en vijfc Erik Cent uit Goor. Voor R< betekende dit de eerste over winning in dit seizoen. Tennis IN NIEUWEGEIN werden ze terdag de traditionele wee strijden 'oud tegen nieuw' ter nistalent gespeeld. Bij de d: mes won Marcella Mesker m< 6-4 6-4 van de 18-jarige Hestr Witvoet. Bij de heren wc Menno Oosting met 7-5 6- van Jan-Willem Lodder (18). Volleybal HET NEDERLANDS dame: volleybal (speelsters tot jaar) heeft zaterdagavond Driebergen met 3-0 gewonne van de jeugd uit West-Duit: land. De setstanden waren li 9,17-15,15-8. Er waren 200 toe schouwers. Basketbal DEN BOSCH is in het interns tionale basketbaltoernooi va Oostende niet verder gekome dan de vierde en laatste plaat Zaterdagavond verloren Brabanders de wedstrijd oi de derde plaats tegen Oo: tende met 92-95. Joegoslav: versloeg in de finale Chicag met 124-105. HASSELT (ANP) - Wil Jacob zal niet met het Nederlanc handbalteam deelnemen aa het tournooi om het wereld kampioenschap voor C-lan den. De 24-jarige Jacob maakt geen deel uit van de I| man tellende selectie, di bondscoach Tori van Linde zondagavond na het vierlan dentournooi in Hasselt prij gaf. Van Linder neemt Jacob niet mee naar het WK-toei nooi in Portugal (6 tot 15 fc bruari), omdat de middenop bouwer de voorbereidingspc riode niet in zijn geheel ka meemaken. Volgende maand speelt ploeg drielandenwedstrijde in Zwitserland en is er ee trainingsstage in Tsjechoslo wakije. Jacobs, die speelt voc Neerpelt in België en werk zaam is als sportleraar bij ee fitnesscentrum, Iran niet gedu rende de hele periode vrij krij gen. Ook Richard van Emme rik en Peter Tier (beiden Aals meer) zijn afgevallen uit d groep van 18 die Van Linde enige maanden geleden mens telde.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1985 | | pagina 10