ZOETEMELK HAAT KOUWE DRUKTE, MAAR KAN ER NIET OMHEEN
Ruud Cl
verstevi
MAANDAG 30 DECEMBER 1985
EXTRA
Oma de baas
Vergeten bruiloft
Best zo
Stille genieter
Grapjassen
Kleuterjuffen
Rijpwetering
Logeren
De kinderen
Geen woord
MAANDAG 30 DECÊ
SPORT IN 'T KORT
Jacobs niet
mee naar
Portugal
Door John van Oppen
MET Zoetemelk een animerend gesprek voeren dat niet over wiel
rennen gaat, is net zo ondoenlijk als een goudvis de koprol leren. De
wielersport vult zijn leven. Hij is ervan bezeten, staat ermee op en
gaat ermee naar bed - alle activiteiten daar tussenin zijn op de
koers afgestemd.
Dat begint al bij het
ontbijt. Nooit hapt Joop
'zomaar' in een boterham
met hagelslag, gewoon
omdat hij daar trek in
heeft. Nee, zijn hele voe
ding bestaat uit een
doordachte reeks vitami
nes, mineralen en kool
hydraten, zelfs tijdens de
voor een wegrenner 'do
de' wintermaanden.
De volledige overgave aan
het metier komt ook tot uit
drukking in de urenlange
oehtendtraining, de been
massage die daarop volgt,
het uitgebalanceerde mid
dagmaal, de beantwoording
van de stroom brieven van
sympathisanten, de vraag
gesprekken met verslagge
vers van alle nationaliteiten
in de vroege avond, en het
tijdstip van naar bed gaan:
22.00 uur, vast pandoer. Er
moet wel iets heel bijzonders
aan de hand zijn, wil Zoete
melk van dat ijzeren dagre
giem afwijken.
Negenendertig jaar is hij,
heeft alles doorleefd wat een
coureur ook maar kan mee
maken in zijn carrière, heeft
zich schatrijk getrapt bo
vendien. Toch hunkert hij
nog altijd naar de racefiets
als een tiener naar zijn eer
ste lief.
„Ik kan me geen leven
zonder wielersport voorstel
len," bekent hij. „Dit wordt
mijn laatste jaar als wed
strijdrijder, maar daarna
zal ik regelmatig een om
metje maken als toerfietser.
Niet dat ik rotzakken als de
Alpe d'Huez, de Mont Ven-
touw of de Tourmalet spe
ciaal zal gaan opzoeken,
maar als ik tijdens zo'n toer
tocht een zware col voor de
wielen krijg, rij ik er niet
omheen."
„Dit jaar wordt écht mijn
laatste, een soort afscheids-
toernee. Ik speel met de ge
dachte om de normale wed-
strijdkalender af te werken
- wel zonder Tour, want die
is nu echt te zwaar - en de
dag vóór het nieuwe wereld
kampioenschap mijn licen
tie in te leveren. Afscheid
nemen in de regenboogtrui
en de titel vacant stellen. Is
er een mooier afscheid
denkbaar voor een sportman
van mijn leeftijd?"
Germigny l'Eveque is een
dorpje van 1200 inwoners,
gelegen in een bosrijke om
geving, 40 km ten noordoos
ten van Parijs. Aan de rand
van het oude dorp staat een
wit geschilderde villa. Het
keurig onderhouden gebouw
wordt omringd door een
ruime tuin, met een opper
vlakte van minstens een
volle hectare. Dit is Joops
thuis - al is hij er zelden.
De Zoetemelks zijn hier
een tiental jaren geleden
neergestreken! op voor
spraak van schoonvader
Duchaussoy, een gefortu
neerde drukker die zijn
dochter Frangoise en zijn
schoonzoon Joop ('Zjop
Zootemèk', zeggen de Fran
sen) op de geografische en
sociale voordelen van dit
stulpje wees.
Het dorp ligt vrij centraal,
je kunt van hieruit bijna alle
koersen in België en Frank
rijk in één autorit bereiken,
terwijl Rijpwetering - het
eigenlijke thuishonk van
Zoetemelk - toch 'maar' 500
km noordelijker gelegen is.
Bovendien woont schoon
moeder Duchaussoy hier -
en dat is maar wét gemak
kelijk voor de opvang van de
twee kinderen na schooltijd.
Joop heeft daar zelf geen
tijd voor. Hij moet trainen.
En als hij niet traint is er
wel een wedstrijd: hij rijdt
er meer dan 200 per jaar,
soms ligt de eindstreep op
meer dan 1.000 km van Ger
migny L'Eveque.
En Frangoise heeft al net
zo weinig tijd voor de op
vang van de kinderen als
haar man. Zij bestiert het
hotel in Meaux, dat de Zoe
temelks gekocht hebben van
een deel van het kapitaal dat
Joop met zweet, bloed en
tranen vergaarde op de fiets.
Kortom: thuis in Germigny
heeft oma Duchaussaoy de
touwtjes in handen. Joop
vindt het best zo, hij heeft
het al druk genoeg met wiel
rennen.
Het hotel dat de Zoete
melks uitbaten ligt op 8 km
afstand van hun woning in
Germigny. De gevel van 'Le
Richemont' rijst omhoog
langs de oevers van de
Marne en 's avonds weer
spiegelt de rivier de in neon
letters gevatte naam van het
etablissement.
Het kraakheldere twee
sterren-hotel telt 42 kamers
en 15 werknemers. Frangoi
se, een 35-jarige Frangcaise
die blaakt van energie en le
venslust, is de stuurman van
het flexibel werkende be
drijf. Ze houdt haar in
troverte echtgenoot gedeci
deerd van het roer af, sedert
de dag waarop pijnlijk dui
delijk werd dat Joop niét in
de wieg gelegd werd om ho
teleigenaar te worden.
Drie jaar geleden zou er
een bruiloft in zijn hotel
worden gehouden. Het
trouwlustige stel belde aan
bij 'Le Richemont'. Die dag
was Frangoise toevallig niet,
maar Joop wél aanwezig.
Met hem bespraken ze de
datum, het aantal gasten,
het diner, de drankjes, de
bediening en het logies.
Voorkomend -zoals altijd -
luisterde Joop en ijverig
schreef hij alles op.
Maar toen de feestgangers
-met de corsages in de
knoopsgaten en de bruid en
bruidegom voorop - het eta
blissement betraden, bleek
dat hoteleigenaar annex
wielrenner Joop Zoetemelk
de verkeerde datum had ge
noteerd in zijn hotelagenda.
Niets was er geregeld. De
bruiloft viel letterlijk in het
water van de Marne, het ge
zelschap moest hals over
kop een andere accommoda
tie zoeken.
Joop zelf heeft de ontdane
gezichten van het gezel
schap niet gezien. Hij zat
toen alweer op de fiets, zijn
hoofd alweer vol van de ge
dachten aan het nieuwe sei
zoen. Maar de licht ontvlam
bare Frangoise, die de klap
heeft moeten opvangen,
houdt haar man sedert die
dag ver van alle bestuurlijke
zaken.
En Joop zelf? Hij vindt het
best zo. Om de haverklap
krijgt hij de vraag voorge
legd of hij na zijn sportcar
rière wellicht het hotelvak
instapt. Schouderophalend
en grijnzend - op de manier
zoals alleen hij dat kan -
antwoordt hij dan: „Wat
moet Frangoise met mij in
dat hotel? Zij heeft haar
zaakjes keurig geregeld. Ik
loop daar alleen maar in de
weg."
Kortom: in het hotel heeft
Frangoise de touwtjes in
handen, en Joop wil niet an
ders, want nu hoeft hij zich
alleen maar met fietsen be
zig te houden. Sommigen
noemen hem een sul, ande
ren zeggen dat hij zijn zaak
jes prima voor elkaar heeft,
en zijn schaapjes op het dro
ge.
Joop Zoetemelk, een le
vende legende. Een coureur
die er altijd was in de Ronde
van Frankrijk. Een renner
die nooit domineerde, maar
ook nooit kleineerde. Een
Joop, de anti-held
hard werkende jongen van
eenvoudige kom-af, bij wie
het succes nooit in de bol
sloeg. Integendeel, hij werd
in verlegenheid gebracht
door alle poeha die aan het
vedettendom kleefde. Hij
wilde zo hard mogelijk fiet
sen - maar had een hekel
aan de kouwe drukte die
daaruit voortvloeide. Wel
licht dat dit juist zijn popu
lariteit verklaart.
Plotseling, in de nadagen
van zijn carrière, toen nie
mand er meer in geloofde,
werd de anti-held alsnog
eerste in La Grande Bouclé.
En weer vijf jaar later
spotte hij, als klap op de
vuurpijl, met alle natuur
wetten door wereldkam
pioen op de weg te worden.
Mensen die nog nooit warm
waren gelopen voor een wie
lerwedstrijd voelden hun
bloedruk stijgen, toen ze za
gen hoe de eenzame, spier-
magere coureur vocht tegen
een overmacht die bestond
uit renners die zijn kinderen
hadden kunnen zijn.
Welke kijker kreeg geen
kippevel, geen brok in de
keel, toen Zoetemelk -het
gerimpelde gezicht grijzend
van oor tot oor- als eerste
over de eindstreep flitste,
pal voor die grommende
meute jonge honden?
„Als je wereldkampioen
wordt, trekt er een jubel
stemming door je heen, het
is net alsof je vader wordt,"
zei Gerrie Knetemann ooit.
Zoetemelk heeft geen vlotte
babbel. Zo'n beeldspraak
mag je van hem niet ver
wachten. Hij is geen man
van woorden maar een stille
genieter, zoals tal van jour
nalisten tot hun wanhoop
hebben moeten ervaren.
Al heel wat collega's pro
beerden de voorbije zeven
tien jaar hét interview met
Zoetemelk te maken, maar
zagen hun pennen stukbre
ken op de onbeholpen
grijnslach van Joop. Hoe
vindingrijk hun lijstje ook
was, de ene helft van de vra
gen werd gesmoord met een
kort 'ja' of 'nee', de andere
vijftig procent met open
deuren of droge opmerkin
gen, waar zelfs de brutaalste
scribent geen chocola van
„Ik kan me geen leven zonder wielersport voorstel
len. Dit wordt mijn laatste jaar als wedstrijdrijder,
maar daarna zal ik regelmatig een ommetje maken als
toerfietser. Niet dat ik rotzakken als de Alpe d'Huez, de
Mont Ventouw of de Tourmalet speciaal zal gaan op
zoeken, maar als ik tijdens zo'n toertocht een zware col
voor de wielen krijg, rij ik er niet omheen.
maken kon. Dat gaat dan zo:
- Droom je wel eens, Joop
„Ieder mens droomt, is mij
verteld. Dus ik ook."
- Wat droom je dan?
Oh, dat vergeet ik altijd."
- Droom je, net als Gerie
Knetemann, wel eens dat je
al dagenlang een berg op
rijdt, maar dat er geen top
is? Óf dat de weg plotseling
ophoudt, midden in een af
daling? Of zoals Gerben
Karstens, dat je in een ver
keerde wedstrijd terecht
bent gekomen en per onge
luk een marathon meeloopt?
„Misschien wel"
- Hoezo misschien
„Nou, omdat ik het me
niet herinner, maar mis
schien heb ik wel ooit zoiets
gedroomd."
JOOP Zoetemelk, geboren 3 december 1949. Oudste uit een rk-
gezin van vijf kinderen. Vader aardappelhandelaar en varkens-
mester in Rijpwetering (nabij Leiden). Opleiding: LTS, timmer
man. Op 15-jarige leeftijd eerste baan in de bouw. Reed op 17-
jarige leeftijd zijn eerste wielerwedstrijd. Getrouwd op 30 decem
ber 1971 met Frangoise Duchaussoy. Een zoon (Karl, 12) en een
dochter (Laetitia, 10). Huidige woonplaats: Germigny l'Eveque.
Beroep: wielrenner annex hotel-exploitant. Werd in 1968
Olympisch kampioen op de 100 km ploegentijdrit, samen met
Fedor den Hertog, Jan Krekels en René Pijnen. Won In 1969 de
Tour de l'Avenir. Kampioen van Nederland in 1971 en 1973. Win
naar Waalse Pijl in 1976. Winnaar Parijs-Nice in 1974 en 1975.
Winnaar Tirreno Adriatico In 1985. Wereldkampioen op de weg
in 1985. Resultaten in de Tour de France: vijftien keer gestart,
winnaar in 1980, zes keer tweede. Slechts drie keer viel hij bui
ten de eerste tien. In 1983 (23ste), in 1984 (30ste) en in 1985
(12de). Rijdt komend jaar zijn laatste seizoen. Zal daarna waar
schijnlijk rentenieren.
Joop wordt in wielerkrin-
gen steevast omschreven als
de saaiste wereldkampioen
aller tijden. Grapjassen ver
gelijken hem met Woody Al
len: hij heeft datzelfde ten
gere lijfje, dat dunne haar,
die schichtige oogopslag, dat
aandoenlijke schouderopha
len, die onhandige manier
van doen - alleen de humor
ontbreekt.
Maar zo is Joop nou een
maal. Als kind was hij een
brave jongen die zijn ouders
nooit hoofdbrekens bezorg
de. Zijn vader kan zich al
thans niet herinneren dat
Joop ooit iets heeft uitge
spookt dat niet door de beu
gel kon. „Eén keer heeft hij
moeten nablijven, notabene
om iets dat hij zelf niet had
uitgespookt. Hij was een
heel stille jongen. Na school
tijd hielp hij mij het liefst,
bij het voederen van de var
kens."
Zonder op te vallen volgde
Joop de LTS, haalde het
timmerdiploma en klom op
15-jarige leeftijd als bouw
vakker op de steigers. Twee
jaar later ontdekte hij zijn
talent voor de wielersport
toen hij - eigenlijk ter voor
bereiding van regionale
schaatswedstrijden op na
tuurijs - een racefiets aan
schafte.
Joop is zwijgzaam geble
ven. Het valt hem moeilijk
om zijn gevoelens in woor
den uit te drukken. Hij pro
beert het dapper, elk inter
view opnieuw, maar stee
vast vallen er pijnlijke stil
ten in het gesprek. Een dia
loog waarbij de ene partij
louter met 'ja' en 'nee' ant
woordt, bloedt nou eenmaal
snel dood. Joop voelt aan dat
het deze keer opnieuw die
richting dreigt uit te gaan.
In een poging het gesprek
een nieuwe impuls te geven
haalt hij een schoenendoos
tevoorschijn, kiest drie brie-
Om de haverklap krijgt Joop de vraag voorgelegd of hij na zijn sportcarrière wellicht het hotelvak instapt. Schouder
ophalend en grijnzend - op de manier zoals alleen hij dat kan - antwoordt hij dan: „Wat moet Frangoise met mij in dat
hotel? Zij heeft haar zaakjes keurig geregeld. Ik loop daar alleen maar inde weg." - fotosjohn de pater
broer te volgen. „Ja, Frans,
de jongste, heeft het wel een
blauwe maandag gepro
beerd. maar hij vond het
toch maar niets, dat afzien
tijdens de trainingen."
ven uit de stapel van meer
dan duizend die hij ontving
na het behalen van de we
reldtitel. „Al deze brieven
heb ik stuk voor stuk beant
woord. Het heeft ons een ka
pitaal aan postzegels gekost,
want er waren er precies
twéé die een antwoordzegel
hadden ingesloten." Hij
grijnst zijn gebit bloot.
De eerste brief die Joop
voorleest met die kenmer
kende, nasale stem, is ge
schreven door een vroed
vrouw die zich meent te her
inneren dat ze Joop, 39 jaar
geleden, ter wereld heeft ge
bracht. „Mijn moeder is en
kele jaren geleden gestor
ven, ik kan het haar niet
meer vragen," zegt Joop en
richt zijn ogen op de vol
gende brief. Ook die is ge
schreven door een dame op
leeftijd, die beweert dat ze
Joop vroeger, als kleuter, in
de klas heeft gehad. „Haar
naam zegt me helemaal
niets," zegt Joop. Maar er
klopt iets niet, want er is nóg
iemand die meent zijn kleu
terjuf geweest te zijn.
Hij vouwt de derde brief
open, geschreven door een
vriendin van een klooster
linge: 'Beste Joop, misschien
herinner je je juffrouw Bet-
sie nog. Zij was jouw kleu
terjuf in Rijpwetering. Bet-
sie is na haar tijd als kleu
terleidster in het -klooster
gegaan en volgende maand
viert ze haar 25 jarig-jubi
leum als zuster. Je zou haar
een enorm plezier doen, als
je haar een felicitatie zou
toesturen'.
Bij de brief zitten enkele
vergeelde foto's. Ze tonen
een schare kinderen in de
klederdracht van de vroege
jaren vijftig. Ze staan keu
rig in rijen opgesteld, naast
en achter elkaar, en wachten
nieuwsgierig op het vogeltje.
Rechtsboven glimlacht een
juf naar de camera.
Zoetemelk: „Maar dat was
mijn klasje niet, want ik sta
niet op die foto. Ik heb hem
aan mijn vader laten zien.
Volgens hem is het een heel
ander schooljaar in Rijpwe
tering. Er staan jongens op
die zeker drie of vier jaar
ouder waren dan ik."
Maar ach, het is kinnesin
ne, het gaat om het gebaar
en Joop - die nooit iemand
kan teleurstellen - heeft de
brieven van beide damens
beantwoord. De klooster
linge kreeg, precies een
week voor haar feest, een
kleurenfoto toegestuurd,
waarop te zien is hoe hij de
wereldtitel behaalt. Hij
heeft er zijn handtekening
op gekrabbeld en er met ha-
nepoten bij geschreven:
'Hartelijk gefeliciteerd met
uw kloosterjubileum, van
uw oud-leerling Joop Zoete
melk'.
„Misschien is ze ooit eens
een keer een dagje ingeval
len in onze klas. Dan klopt
het misschien toch allemaal
met elkaar. Ach wat maakt
het ook uit." Joop grijnst
zijn grote voortanden bloot.
Je zult maar geboren zijn
met de zeldzame naam Zoe
temelk en een broer hebben
die wereldkampioen is.
Dick, een van de drie jon
gere broers van Joop (het
gezin telde vier jongens en
een meisje, Joop was de oud
ste):. „Al die opwinding en
toestanden. Als ik ergens
naar toe ga, gebruik ik nooit
mijn eigen naam. Ik heb me
aangewend om me voor te
stellen met de achternaam
van mijn vrouw. Als ze mijn
echte naam horen gaat het
van: 'Zoetemelk? Bent u
misschien familie van Joop?
Wat leuk, vertelt u eens.
Binnen de kortste keren
staat er dan een hele kring
om je heen. Daar word ik zo
moe van. Joop is een prima
gozer, maar ik wil niet in
zijn schaduw lopen en met
mijn gezin ons eigen leven
leiden."
Ook al is hij verhuisd
naar Frankrijk, de banden
met zijn geboortedorp Rijp
wetering heeft Joop niet
doorgeknipt. Als hij in de
buurt is gaat hij op bezoek
bij zijn vader, of bij een van
zijn drie broers die er nog
wonen. Twee zijn timmer
man, de derde bankbedien
de. Geen van hen heeft ooit
de behoefte gevoeld om het
fietsspoor van hun oudste
Zijn enige zus, Ria, ziet hij
minder vaak: „Ze is stewar
dess bij de KLM en voor een
periode van drie jaar naar
Taiwan verhuisd. Haar man
kon daar hoofd worden van
het plaatselijke KLM-bu-
reau."
's Zomers, na de Tour, lo
geert Joop een maand of
langer in het polderdorp
Rijpwetering, niet om senti
mentele, maar om pragma
tische redenen.
Toen hij zeventien jaar
geleden prof werd, kon je
het aantal profwedstrijden
in Nederland op de vingers
van één hand tellen. Mede
daarom verhuisde hij naar
Frankrijk. Nu is de Neder
landse agenda na de Ronde
van Frankrijk overvol, dan
is hier elke dag wel een cri
terium. Daarom pakt hij on
middellijk na de Tour op
nieuw zijn koffers om bij
zijn vader in Nederland te
gaan logeren. Zijn sobere
oudershuis wordt dan de
uitvalbasis voor de wed
strijden die hij in ons land
rijdt.
„Van de zomer kwam
Frangoise me nog opzoeken
in Rijpwetering, omdat het
al te bont werd. Een maand
vóór de Tour was ik, van
wege de voorbereidingswed
strijden, al van huis. Daarna
de Tour zelf en pal daarop
aansluitend nog eens al die
criteria - we hadden al drie
maanden geen dag meer
voor elkaar gehad. En toen
we dachten dat het afgelo
pen was kwam die wereld
titel, met alle verplichtingen
daar omheen. Tussen eind
mei en half november ben ik
hooguit veertien dagen thuis
geweest."
Hoe reageerden de kinde
ren op die langdurige afwe
zigheid?
Zoetemelk, gelaten: „Het
is je vak, je hebt ervoor ge
kozen en er is geen andere
manier. De kinderen zijn
trouwens niet anders ge
wend. Ik probeer het gemis
op te vangen, door ze op de
spaarzame momenten dat ik
thuis ben extra aandacht te
geven. Profwielrennen is
een zwerversbestaan. Maar
het gaat niet om de hoeveel
heid tijd die je thuis door
brengt, maar om de manier
waarop je met de kinderen
omgaat op de momenten dat
je er bent."
Tijd en gelegenheid om
het gemiste gezinsleven in te
halen dacht Zoetemelk, na
zijn turbulente seizoen, te
vinden op de oude Franse
kolonie Réunion, een
eilandje ter hoogte van
Kaapstad: „Ik werd uitge
nodigd om daar in november
deel te nemen aan een wie
lerwedstrijd. Frangoise en ik
hebben er meteen een va
kantie aan vast geplakt, Hi-
nault deed trouwens het
zelfde. De kinderen konden
jammer genoeg niet mee. Dep
schoolvakanties hè? Daarom
zijn we met Kerstmis met
zijn vieren op wintersport."
In Germigny l'Eveque,
onder de hoede van oma Du
chaussoy, verfransen de
kinderen, zo merkt Zoete
melk, en hij ziet daar geen
bezwaren in. „Hoewel het
wel jammer is dat Laetitia
geen woord Nederlands
spreekt. Ze is nu 10, maar
spreekt uitsluitend Frans.
Karl is 12, hij verstaat Ne
derlands en praat die taal
ook heel behoorlijk. Laetitia
voelt er ook nooit voor om 's
zomers op vakantie te gaan
naar Nederland. Karl wel,
hij logeert bijna elk jaar bij
zijn Nederlandse opa. Hij
heeft ook vriendjes in Rijp
wetering en samen met hen
kijkt hij daar in juli naar de
tv-uitzendingen van de Tour
de France.
Maar zelf racen? Nog al
tijd niet. Hij vraagt er niet
om en ik evenmin. Je kunt
het niet afdwingen bij zo'n
joch, dan wordt het toch
niks. Hij moet het uit zich
zelf willen. Karl vind skiën
voorlopig veel leuker. Hij
heeft vorige week zelfs al
een beker gewonnen in een
afdaling. Die prijs staat nu
in de woonkamer op de tele
visie. Mijn WK-beker moest
ervoor wijken. Oma vond
het goed, zei Karl. Wie ben
ik dan om daar tegenin te
gaan?"
ZEGEMAARSSENIN
DEVENTER (ANP) - Ri
dag zijn leidende posit
KNSB-beker voor mai
schaatser uit Vlaarding
baan van Deventer als t
uit Rijsenhout.Chris tof f
chard van Kertipen en
achterhoede finishen.
Van Kempen was uitgeblu.
door een lange solo en Van d(
Duim vergooide zijn kanse
door een val in de voorlaatst
bocht. De eindsprint, met a
voornaamste rivalen Maar:
sen, Christoffers en Kaspe
was zo spannend, dat een f
Nijboer
GERARD NIJBOER zal op 1
april deelnemen aan de West
landmarathon. De Europes
kampioen moet dit voorjaa
voldoen aan de limiet van
uur en 12 minuten om in Stuttl
gart zijn titel te kunnen ver
dedigen. Nijboer acht zij
kans op kwalificatie in d
Westlandmarathon groter da
in Amsterdam of Rotter
damm. Eerder liet Nijboer we
ten ook voor de marathons i
Rotterdam en Amsterdam i
te schrijven.
Hop
man
OP 69-JARIGE leeftijd is d
vroegere aanvoerder van he
Australische Davis Cup-tean
Harry Hopman, overledet
Onder Hopmans leiding ver
overde Australië tussen 195
en 1967 zeventien keer de Da
visbeker. Hopman, die tij der
een tenniskamp in Florida aa
een hartaanval bezweek, oni
dekte en trainde spelers a
Neale Fraser, Ken Rosewal
John Newcombe en Tony Rc
che. Als speler won Hopma
met Jack Crawford in 1929 c
open Australische titel.
Ronald Rol
RONALD ROL uit Alkmaa
won zaterdag in Enschede ee
nationale veldrit in 1.07.1
Tweede werd Ad Harks u
Sint Oedenrode, derde Pet<
Pieters uit Jubbega, vierc
René Vos uit Assen en vijfc
Erik Cent uit Goor. Voor R<
betekende dit de eerste over
winning in dit seizoen.
Tennis
IN NIEUWEGEIN werden ze
terdag de traditionele wee
strijden 'oud tegen nieuw' ter
nistalent gespeeld. Bij de d:
mes won Marcella Mesker m<
6-4 6-4 van de 18-jarige Hestr
Witvoet. Bij de heren wc
Menno Oosting met 7-5 6-
van Jan-Willem Lodder (18).
Volleybal
HET NEDERLANDS dame:
volleybal (speelsters tot
jaar) heeft zaterdagavond
Driebergen met 3-0 gewonne
van de jeugd uit West-Duit:
land. De setstanden waren li
9,17-15,15-8. Er waren 200 toe
schouwers.
Basketbal
DEN BOSCH is in het interns
tionale basketbaltoernooi va
Oostende niet verder gekome
dan de vierde en laatste plaat
Zaterdagavond verloren
Brabanders de wedstrijd oi
de derde plaats tegen Oo:
tende met 92-95. Joegoslav:
versloeg in de finale Chicag
met 124-105.
HASSELT (ANP) - Wil Jacob
zal niet met het Nederlanc
handbalteam deelnemen aa
het tournooi om het wereld
kampioenschap voor C-lan
den. De 24-jarige Jacob
maakt geen deel uit van de I|
man tellende selectie, di
bondscoach Tori van Linde
zondagavond na het vierlan
dentournooi in Hasselt prij
gaf. Van Linder neemt Jacob
niet mee naar het WK-toei
nooi in Portugal (6 tot 15 fc
bruari), omdat de middenop
bouwer de voorbereidingspc
riode niet in zijn geheel ka
meemaken.
Volgende maand speelt
ploeg drielandenwedstrijde
in Zwitserland en is er ee
trainingsstage in Tsjechoslo
wakije. Jacobs, die speelt voc
Neerpelt in België en werk
zaam is als sportleraar bij ee
fitnesscentrum, Iran niet gedu
rende de hele periode vrij krij
gen. Ook Richard van Emme
rik en Peter Tier (beiden Aals
meer) zijn afgevallen uit d
groep van 18 die Van Linde
enige maanden geleden
mens telde.