w
942 Brabanders
zijn door het dolle heen.
De mythe miss Grace Jones
Kinderen van Marley
houden naam hoog
&L
wL
VANDENBERG WORDT STEEDS BEROEMDER
Johnny Winter speelt
in op nieuwe lichting
dinsdag 12 november 1985
Fan
Topgitarist
Zij zonden namelijk hun persoonlijk nummer terug naar Reader's Digest en wonnen een
geldprijs in een Reader's Digest Prijzenfestijn. Een prijs die kan oplopen tot maar liefst een ton.
Toch even aan denken als er een envelop van Reader s Digest in uw bus ligt. Want alleen op ingezonden
nummers betaalt Reader s Digest uit. READER'S DIGEST. WIJ BETALEN UIT TOT ELKE PRIJS.
Reader's Digest I
Rembrandt
mnsdag
12novem
NEDERLAND 2
i Naar aanleiding van de slot-
vergadering van de UNES-
i CO, vandaag in Sofia, wijdt
Ipanoramiek vanavond een
i beschouwing aan de rol, die
I de westerse media spelen bij
I de nieuwsvoorziening in de
{wereld. Met name de Derde
I Wereld is voor zijn informa-
i tievoorziening op het westen
i aangewezen en men is daar
I reeds jaren ontevreden over
de wijze, waarop deze media
i de berichtgeving verzorgen.
De ontwikkelingslanden
achten de informatie teveel
I gekleurd met westerse
i zienswijzen. De media in het
westen zijn veelal in handen
van grote particuliere on
dernemingen. In deze uit
zending onderzoekt Panora-
i miek, welke gevolgen dit
heeft. Er volgen onder meer
interviews met Roberto Sa-
fio, directeur van het Derde
Wereldpersbureau IPS en
I Don Dixon van het interna
tionale persbureau Reuter.
DUITSLAND 1
yuske en Wiske:
Ppie Happie en
5Ü
fee
c:
cl
d.
Alleen maar aankondigen daar vind ik
niks aanDan had ik ook de ambitie
kunnen hebben omroeper te worden
Henny Huisman
BIJNA 28 jaar geleden
werd hij nabij de pier van
Scheveningen geboren.
Met het gezicht op de
Noordzee gericht. Momen
teel vliegt hij niet alleen
over diezelfde waterplas,
maar crosst hij over de
hele aardbol. We hebben
het over Adje van den
Berg. Dé Adje van de Berg.
Gitarist, leider van èn brein
achter de groep die zijn
achternaam draagt: Van-
denberg.
Driehonderdduizend
verkochte elpees en een
39e plaats in de Ameri-
kaansehitparade voor de
single 'Burning Heart' wa
ren de wapenfeiten waar
Adje en z'n mannen in
1982 het Nederlandse volk
mee om de oren sloegen.
Een tour door de States
was het logische gevolg en
de band scoorde met de
tweede elpee 'Heading tor
a storm' al even fors. Weer
een verkoop waar menig
een z'n vingers bij aflikt en
toernees door wederom
Amerika en zelfs Japan.
Momenteel zit de band
weer in het land van de rij
zende zon ter promotie
van hun onlangs versche
nen derde album: 'Alibi'.
Vijfentwintigduizend
stuks vlogen er daar op de
release-dag over de toon
bank en Vandenberg staat
er in zalen te spelen waar
gemiddeld vijf- tot achtdui
zend popliefhebbers hun
heil zoeken. De toernee
was bijvoorbaat uiverkocht
en vanuit Amerika wordt
ook alweer aan de band
getrokken.
'Zelfs uit Lapland wordt
gebeld voor interviews
,*•3»
Door Bert van Klaveren
OP HET moment dat we Adje
van den Berg treffen is hij een
uiterst tevreden man. In de
kantine van de sporthal in
Boxmeer, waar op datmoment
NCRV's Los .Vast losbarst,
heeft de boomlange blonde gi
tarist zojuist vernomen dat de
nieuwste videoclip behorend
bij de single 'Once in a lifeti
me' dagelijks op het Ameri
kaanse kabelnet MTV te be
wonderen valt en dat veertig
van de zestig belangrijkste ra
diostations in de States de
plaat op de 'hotlist' hebben ge
plaatst. Wat goed is voor een
paar keer draaien per dag. Het
succes lacht Vandenberg dus
weer toe en dat was hard no
dig want de band heeft ruim
driekwart jaar stilgelegen.
Wat is het 'Alibi' van de
band voor deze stille periode?
Adje legt het als volgt uit:
„Vorig jaar oktober zijn we al
de studio ingedoken met de
bedoeling nieuw matriaal op
de band vast te leggen en zo
doende een nieuwe elpee in el
kaar te steken. Maar we zaten
er nog niet goed of de top van
onze platenfirma stapte op om
een eigen label op te richten.
Het gevolg was dat het schip
zonder stuurman zat en er nie
mand een fiat durfde te geven
voor het maken van de elpee.
De budgetten waren min of
meer bevroren en alsof het
aan het jaargetij lag maar in
het voorjaar zat er een nieuwe
direkteur op de stoel en kon
den wij eindelijk aan de
gang".
Nam Vandenberg de vorige
twee elpees op in de studio's
van Jimmy Page (naast het
landgoed van koningin Eliza
beth van Engeland), ditmaal
werd gekozen voor een stekkie
dichter bij huis. In Jaap Eg-
germont's Soundpush in Bla-
ricum werkte de band bijna
drie maanden aan 'Alibi'.
Waarom Jaap Eggermont,
dè man achter de 'Stars on 45'-
reeks en o.a. Danny de Munck
en Frank Boeijen, en derhalve
toch niet direct de man waar
je aan zou denken bij het pro
duceren van een echte roek-
plaat?
„Jaap had via onze uitgever
laten weten een grote fan van
ons te zijn en graag eens iets
met ons te willen opnemen",
aldus Adje, die intussen al di
verse buitenlandse producers
had gepolst. „Allemaal grote
jongens, dus groot geld en
liefst vooraf", zegt Adje kort
en krachtig.
De band koos al snel eieren
voor het 'dure' geld en besloot
met Jaap in zee te gaan. En
daar hebben ze achteraf geen
moment spijt van gehad. Adje:
„Jaap is een echte producer.
Hij laat de componist in z'n
waarde en voegt alleen goede
ideeën toe. Een prima kerel om
mee te werken! 'Alibi' is zo
doende het meest logische ge
volg op de vorige twee elpees
geworden. Goed uitgebalan
ceerd en wat mij betreft weer
een forse stap vooruit".
Dat laatste is erg belangrijk
ADVERTENTIE
voor Adje, die zich door zijn
spel in de rijen heeft ge
schaard van Nederlandse top-
gitaristen zoals Jan Akker
man en Harry Saksioni. De
blonde gitarist, die eigenlijk
vanaf z'n negentiende als een
belofte voor de toekomst gold,
doet eigenlijk alles binnen
Vandenberg zelf. Van het
componeren van alle num
mers tot het ontwerpen en
schilderen van de hoes toe.
Schrijft de rest van de band
dan nooit een song?
„Wel degelijk", licht Adje
toe, „maar op de een of andere
manier vallen die nummers
altijd af en blijven mijn songs
over. Van al datgene dat ik
schrijf valt bij de uiteindelijke
selectie tien a vijftien procent
af."
Dat zowel het logo als de
hoezen door hem zelf zijn ont
worpen, komt doordat hij z'n
tweede hobby een tijd lang be
roepsmatig heeft beoefend.
Voordat hij met muziek ook
maar een stuiver verdiende
werkte Adje als ontwerper/te
kenaar bij een reclamebureau.
„Ik kan rustig zeggen dat de
tekenpen de grootste concur
rent van m'n gitaar is. Ook op
toernees zorg ik ervoor dat ik
altijd wel pen en papier bij me
heb. Meestal zijn Bert, Dick en
Jos (de mede-bandleden) het
slachtoffer van m'n onbe
dwingbare drift cartoons van
mensen te tekenen. En de jon
gens zijn daar meestal hele
maal niet blij mee!", schatert
Adje, „maar serieus ik vind
het gewoon leuk om speciaal
voor de elpee ook een fraaie
hoes af te leveren. Op die ma
nier heb ik tenminste altijd
een hoes waar ik achtersta.
Dat het dit keer een door ste
nen brekende krokodil is ge
worden heeft te maken met
het feit dat ik graag wat aan
de fantasie overlaat. Mensen
gaan zich afvragen wat in
Godsnaam zo'n dier met 'Alibi'
te maken heeft. Die ellende
met die video-clips, heeft toch
al alle fantasie die de muziek
vroeger opriep ontnomen. Het
Vandenberg met tweede van rechts Adje van den Berg: „Een optreden moet gewoon lék
energiek zijn." -fotow
zijn vaak wel kunststukjes
maar bij ieder plaatje hoort
een beeldje en de luisteraar
hoeft z'n gedachten niet meer
de vrije loop laten gaan. Dat is
al voor hem gedaan."
'Alibi' staat vol met muzi
kale hoogstandjes. Variërend
van keihard ('Fighting against
the world') tot bloedmooi
('How Long' en 'Once in a life
time') laat de band een geluid
horen waar menig superband
uit het buitenland z'n vingers
bij kan aflikken. Productio
neel zijn er schitterende din
gen te beluisteren. Zijn die ook
waar te maken op het podium?
„Het maken van een elpee
en het brengen van nummers
op de planken zijn twee heel
verschillenden zaken. Aan een
album ben je in feite maanden
bezig terwijl een optreden in
anderhalf uur bekeken is.
Mensen die roepen dat het 'li
ve' net zo moet klinken als op
de plaat zijn niet goed snik.
Een optreden moet gewoon
lekker energiek zijn. Je vraagt
Rembrandt toch ook niet of hij
'De Nachtwacht' even in een
uur kopieërt", zegt Adje enigs
zins fel.
Voorlopig gaat het goed met
Adje en z'n kornuiten. De koj
mende maanden wordt
vreselijk druk. „Na
gaan we weer naar Amerilc
en momenteel word ik
wel tien keer per dag geb
voor radio-interviews,
vanuit Lapland!", roept hij
voegt er aan toe: „vast
lijnde toekomstplannen hebi
niet. Het enige dat ik wil i
veel spelen en veel reizen.
het financiële aspect inten
seert me minder. Zolang
m'n gitaar, m'n teken
maar bij me heb en af en t
een leuk meisje tegen het 1)|
loop ben ik een
mens
p«p
spi
AAK
HET PREDIKAAT 'meest
heavy plaat' van het jaar zou
in 1985 wel eens naar Grace
Jones kunnen gaan voor haar
nieuwe elpee 'Slave to the
rhythm'. Die elpee is zo onge
hoord nieuw dat het vele ke
ren draaien vergt eer je weet
wat je ervan moet denken.
Duidelijk is in ieder geval
dat 'Slave to the rhythm' he
lemaal om Grace Jones
draait. Haar overduidelijke
aanwezigheid op vele fronten
in de hedendaagse showbizz
wordt op de plaat breed uit
gemeten. Grace Jones wordt
opgeblazen tot een superster
van haast onmenselijke af
metingen. In veel gevallen
zou dat uitdraaien op een ge
nante vertoning, maar dat is
met 'Slave to the rhythm'
niet het geval. Op zijn minst
is de plaat intrigerend en op
zijn sterkst doet de plaatje je
vergapen aan het fenomeen
Grace Jones.
'Slave to the rhythm' is
volgens een nieuw concept
gemaakt. Niet alleen bestaat
de elpee eigenlijk alleen
maar uit het nummer 'Slave
to the rhythm', dat in een
aantal variaties te horen is,
maar bovendien zijn tussen
de muzikale stukken in in-
terview-fragementen te ho
ren en teksten die betrekking
hebben op de persoon van
Grace. Die teksten zorgen er
voor dat de mythe rond haar
persoon -op de plaat veelal
aangeduid als 'Miss Grace
Jones'- alleen maar groter
wordt.
Verantwoordelijk voor
deze gedurfde aanpak zijn
producer Trevor Horn en de
mensen achter het Zang
Tuum Tumb-label. Geza
menlijk waren ze ook al het
brein achter de vliegende
start van Frankie Goes To
Hollywood, maar nummers
als 'Relax' en 'Two tribes'
zijn kinderspel vergeleken
met dat wat op deze plaat ge
beurt.
Trevor Horn heeft voor
De kinderen Marley, alias Melody Makers.
POPMUZIEK VAN enige al
lure komt vandaag de dag uit
de Verenigde Staten. Binnen
een paar jaar is daar een
nieuwe lichting doorgebro
ken (Fabulous Thunderbirds,
Steve Ray Vaughan, Green
on Red, Rain Parade, Los Lo
bos, R.E.M.) met uitstekende,
op r&r, r&b, c&w en aanpa
lende stijlen geënte, muziek.
Dit verse elan heeft ook
weer veel oudgedienden ge-
EINDREDACTIE WIM VAN LEEST
Grace Jones:.juiste verhouding txissen mens en my
the... - FOTO ARCHIEF DE STEM
een elektronische geluids
muur gezorgd, die je zo nu en
dan compleet verplettert. De
manwij f-stem van Grace
wordt tot in zijn uiterste
nuances benut, zodat je bij
vlagen helemaal geabsor
beerd wordt door de muziek.
Wie mocht denken dat miss
Jones in vroegere nummers
als 'Pull up tot the bumper'
en 'Nipple to the bottle' uit
gesproken ruig bezig was, zal
zich bij deze plaat te pletter
schrikken, want indien die
nummers op 'Slave to the
rhythm' zouden staan, zou
den ze tot de rustpuntjes op
de plaat behoren.
'Slave to the rhtyhm' is een
enorme gok geweest, maar
wat mij betreft hebben Jones
en Hom c.s. er alles uitge
haald wat er in zat en zo mo
gelijk nog meer. Grace Jones
komt uit de verf als een on
ontkoombare persoonlijkheid
en als het nummer 'Man
eater' van Hall Oates ooit
op iemand van toepassing is
geweest dan is het wel op
haar.
'Slave to the rhythm' is
geen plaat die voor herhaling
vatbaar is of die navolging
verdient. De aanpak staat of
valt met een persoonlijkheid,
die in haar uitstraling een
juiste verhouding heeft tus
sen mens en mythe. Grace
bezit die uitstraling maar
buiten haar zijn er bij mijn
weten geen figuren, die tot
zoiets in staat zijn.
De vraag dringt zich op of
dit niet de ultieme Grace Jo-
nes-plaat is geworden. Op
een soortgelijke manier lijkt
dit resultaat niet te overtref
fen. Illustratief daarvoor is
een zinnetje ergens bijna aan
het eind van de elpee: 'ik
vind dat we haar nu maar
moeten doden en dan vlug
een film over haar leven ma
ken'.
Toch heb ik het idee dat
Grace over een tijd weer met
nog iets grootsers voor de dag
zal komen. Dat heeft ze tot op
heden keer op keer gedaan en
die creatieve groei lijkt met
deze plaat niet tot een eind
gekomen te zijn. Hoe dan
ook, voorlopig kunnen we ja
ren vooruit met deze 'Slave to
the rhythm'. Grace Jones is
er wederom haar tijd mee
vooruit.
ALS PA en ma toevallig Bob
en Rita Marley heten, heb je
al wat voorsprong wanneer
je reggae wil gaan maken.
Twee dingen kunnen er dan
gebeuren: je maakt er fors
misbruik van, of je probeert
de meegekregen naam hoog
te houden door te streven
naar dezelfde kwaliteit. Da
vid (Ziggy), Steve, Sharon en
Cedella Marley kozen voor
dat laatste.
Twee jaar geleden namen
ze producer Steve Levine
(Culture Club) in de arm en
hoewel de tijd zeer rijp was
om met een aardige elpee te
komen, besloten ze dat niet te
doen. Aardig was niet ge
noeg. Het produkt 'Play the
game right', onder de naam
Melody Makers, kon nog be
ter en dus werd het opnieuw
opgenomen met Ziggy, Rita,
Tyrone Downey en Ricky
Walters als co-producer.
Uiteraard gebeurde dat in
Kingston in de Tuff Gong
studio, die destijds speciaal
voor Bob werd gebouwd. Sly
Dunbar, Grub Cooper, Harry
T. en Earl 'Chinna' Smith
hielpen onder anderen en zo
werd het een prachtige plaat,
geheel in de stijl van de enige
echte Soul-rebel.
Ziggy schreef negen van de
tien songs en maakte met de
hele familie iets heel fraais
van Bob's 'Children Playing
in the Streets', een nummer
dat hij altijd al had willen
opnemen met zijn kinderen
als deze er oud genoeg voor
waren. En hij bedoelde toen
de vier, die hij samen met
Rita had, want er lopen bij
zes andere vrouwen ook nog
zeven Marley's rond.
The Melody Makers ma
ken dezelfde geëngageerde,
soms trieste songs, maar hier
en daar komt ook de blijheid
van Bob naar boven die hij
altijd omschreef met het ge
voel een regenboog in je
broekzak te hebben. Ziggy
zingt ook nog eens heel erg
mooi en zijn zusjes doen ze
ker niet onder voor de be
roemde I Threes. De rauw
heid van het ghetto ont
breekt, maar dat daar nog
steeds geleden wordt, is op de
elpee niet vergeten.
Dat het tijd wordt dat an
deren ook eens beseften dat
er nog zoveel onrecht bestaat,
zingt Ziggy in 'Unuh nuh lis
ten yet'. „Marcus Garvey
vertelde het, 'my daddy', 'em
peror Haile' en 'Yesus Kris-
tos', maar jullie hebben nog
'niet geluisterd", is dè duide
lijke boodschap.
En dat we dat allemaal
niet zomaar over ons heen
kunnen laten gaan, is te ho
ren in 'Naah Leggo', Jamgi-
caans voor 'Won't let it go'. In
Engeland zal het wel een hit
worden en misschien kunnen
we er hier van meeprofite
ren.
De titel 'Play the game
right' verwijst naar een spel
dat in de verte iets weg heeft
van Mens-erger-je-niet en
dat tot uiteindelijk doel heeft
in Heaven, ofwel Zion te ko
men. De spelregels zitten er
bij, maar in een van de songs
ook een waarschuwing voor
nog steeds niet bekeerden:
Jah soon shut the gate. Een
trodst: het gaat niet om de
poort van de platenzaak.
Rosé Lokhof f
stimuleerd, die hun
zien overgenomen door eenl
nieuwe generatie. Daarom is
daar plotseling ook weer I
Johnny Winter, dat wel heel
bleekschetige broertje var.
Jimi Hendrix.
Deze Winter (inmiddels 411
had in de vroege jaren zeven-f
tig nogal wat succes met eer I
paar elpees, waarop hij zi)1!
interpretatie van de blues
liet horen. Helaas wist oiffll
Johnny met dat succes niet!
zoveel raad, raakte aan I
smack en kon het derhai«|
voor de komende jaren
vergeten.
Maar zo'n tien jaar
evenveel niet aan te horen a l
pees) later is Johnny Wintel
weer terug bij af. En met «:l
plaat die er zijn mag. Afgfl
zien van de weerzinweK'l
kende hoes (een schele aibin'l
in full color is nou ook wefl
niet het toppunt van esuifl
tiek) is 'Serious business'®!
derdaad serious business!
Niks nieuws onder de zon os J
tuurlijk op deze elpee, iW* I
dat geeft niet. Wèl de gr°®|
uitswingende bluesy roC I
van een kwaliteit waarI
warm/koud (doorhalen
niet gewenst wordt)
wordt.
Winter heeft zijn creaü'-T
teit teruggevonden in
nieuwe 'southern rock'-ë
en hij heeft tegelijk ookfl®_ I
de beste elpee uit zijn P'a't.l
carrière afgeleverd. En "tl
halve Winter (gitaarenza*|
zelf, mag ook zijn band®
vergeten worden. Want K
Saydak (piano), Johnny
Gaden (bas), Casey
(drums) en Jon Paris C'J
monica) kunnen er ook I
van.
Co Meer'
T2 pagina gidsil
Snuiters
Het
jongerenpraatpro-
erarnma van de IKON,
Snuiters', begint vanavond
an zijn tweede seizoen met
Ln uitzending, die over de
I «waringen van tienermoe-
I eaat. Hoe is het om heel
I (rinil I-a Itm"1 nmnO
Les Grimbergen praat met
tienermoeders en -vaders in
ae studio, nadat Johnny
Kraaykamp jr. ergens in het
(and een bezoek aan een
llAVO heeft gebracht, die
Jamci An mAAilaiie «n
een kind te krijgen?
tjonge
vaders en moeders in
Ide gelegenheid stelt hun
i spruiten onder te brengen.
I De popgroep De Dijk sluit
Ihet programma af met het
I lied 'Groot hart'.
Analyse
|Aart Gisolf illustreert van-
I avond aan de hand van een
I kaart, dat er straks zesdui-
jzend plaatsen in Nederland
i zjjn, waar de bodem met gif-
Itige chemicaliën is veront-
Ireinigd. Op veel plaatsten
[zijn op deze gifbelten uit
I zuinigheidsoverwegingen
i huizen gebouwd. Afgezien
I van de vraag of dit bouwen
op lange termijn wel zo
i goedkoop is, want de bestrij-
I ding van de bodemveront-
i reiniging kost ook een lieve
I duit, vraagt Gisolf zich af:
Hoe giftig is dat gif? En: Hoe
krijg je het gif weg?
r—
20.55
Panoramiek
Kulturwelt
j In 'Kulturwelt' vanavond
I een portret van regisseur
I Kurt Hoffmann, die van-
[daag zijn 75ste verjaardag
I viert. Hoffmann is vooral
I bekend geworden door zijn
films 'Ich denke oft an Pi-
roschka', 'Das Wirtshaus in
Spessart' en TVir Wunder-
kinder'.
TlWW«e
™eer eerst meer wel te slepen l
itytn zien we welHe moeten
iWf'xmsopme hoede zijn
Mie Irehhen je ven mets wel een. hè
terpen det we de hist moeten
I /titijd meer slepen en mets
w
^iiimji
wee
ALLE
EN
MAA
MQS
tVOtf
