SINDS 'HILL STREET BLUES' PIEKERT ROBERT PROSKY OVER GELE
Zeldzame zangplaten van
Todd Rundgren en Roches
Amerika in de
ban van plaat
tegen apartheid
DE 'HILL', kwart over zes.
DINSDAG 29 OKTOBER 1985
DINSDAG 29 OKT
Inleven
Roches
NEDERLAND 2
DUITSLAND 1
Suske en Wiske
App ie Happie e
ri
Door Hans Toonen
STUDIO CITY - Zelfs het vuil
op de luxaflex is niet oud. Ook
de versleten vloer tussen de
wrakkige bureaus met tele
foons zonder stekker is 'giste
ren' gelegd.
Alleen de krant op het bu
reau van politiechef Furillo is
echt van vandaag.
De decor-ontwerpers van
'Hill Street Blues' sloven zich
uit om de set uitgewoond en
stoffig te houden. Precies zoals
een echt politiebureau in een
slonzige wijk, ergens in een
Amerikaanse metropool.
Ook de agenten zijn mense
lijk. Niemand wil voor Kojak
spelen, de kale 'cop' die nooit
eens mis grijpt.
Die middag zit sergeant Ja
blonski in zak en as.
Een mislukte valstrik voor
een stel valsemunters heeft
hem 1800 dollar armer ge
maakt. Door de telefoon
maakt hij een hele scène.
Omdat echter een figurant
- voorstellend een orthodoxe
jood die nerveus naar Belker,
de stoppelige speurder van de
'Hill' vraagt - zijn bril niet op
had, moet de scène ook de
vijfde keer opnieuw. Maar ook
deze keer spuwt Jablonski
overtuigend zijn gal over zijn
verdwenen spaarcenten.
De camera staat nog geen
drie meter van hem vandaan.
Toch lopen er - uiteraard ge
heel volgens draaiboek - zeker
drie agenten door het beeld.
Ook achter en opzij van Ja
blonski krioelt het van agen
ten en arrestanten en burgers
die aangifte komen doen.
Kortom, een wanordelijke
vluchtheuvel van 'law and or
der'. Van dichtbij gefilmd in
Stage 15, ver weg van lawaaie
rig Los Angeles.
Eerste rol
Sergenant Stanislau Ja
blonski is de eerste rol die ac
teur Robert Prosky van harte
een aantal jaren voor televisie
durft te spelen.
'Sergeant Jablonski
is mijn beste maat'
Agent Renko peutert aan een zak met oververse donuts.
Zijn vriend en collega Bobby Hill luistert aandachtig. Mick
Belker schurkt zijn rug tegen een deurpost. Detective Henry
Goldblume fatsoeneert zijn vlinderdasje en grinnikt om een
schuine mop van LaRue.
De rest van het morsige gezelschap geeuwt.
Alleen de man voor het schoolbord maakt een frisse, uit
geslapen indruk. Sergeant (sarge) Stanislau Jablonski leidt
de 'roll call', het altijd rumoerige ochtendoverleg met 'Hill
Street Blues'.
Wie schuilt er achter deze eigenzinnige dienstkloppr?
Hoe is het hem gelukt om sergeant Esterhaus alias wijlen
acteur Michael Conrad te vervangen?
Een ontmoeting in Hollywood met Robert, zeg maar Bob,
Prosky.
Op de slaapbank in zijn sta
caravan nabij Stage 15 legt hij
uit: „Tot voor kort had ik drie
goede redenen om de televisie
industrie links te laten liggen.
In willekeurige volgorde: Het
gros van wat Hollywood pro
duceert mag van mij meteen
in de vuilnisemmer; ik ben te
veel aan het theater verknocht
om me jarenlang aan een be
paalde tv-serie te verplichten.
En thuis in Washington DC
zaten drie opgroeiende zo
nen
Van die drie Proskys junior
zijn er twee de deur uit, rich
ting toneelschool. De jongste
zit op de middelbare school.
Dus vader Prosky kan wat
meer gemist worden.
Intussen baarde Hollywood
een reeks wonderkinderen zo
als 'Cheers' en 'Hill Street
Blues'; series waarvoor de op
Broadway vaak bejubelde ac
teur met genoegen thuis bleef.
Bovendien kreeg Robert
- zeg maar Bob - Prosky vorig
jaar een Tony-onderscheiding
voor zijn rol in 'Glengarry
Glen Ross'.
Even later rinkelde de tele
foon. Zijn agent bleek net ge
beld door 'Hollywood'. Collega
Michael Conrad alias sergeant
Esterhaus in 'Hill Street Blues'
was in het harnas gestorven.
Of Bob nu wel zin had in een
tv-rol. Vast werk voor min
stens drie seizoenen
Daags daarop zat de 55-ja-
rige zoon van een Poolse krui-
Robert Prosky als sergeant
Stanislau Jasblonski tijdens
het altijd rumoerige och
tendoverleg op de 'Hill'.
denier uit Philadelphia aan
tafel met Steven Bochco,
schrijver en producent van
deze uitbundig bekroonde po-
litie-serie.
Prosky, terugblikkend: „Ik
moest wel met Bochco gaan
praten, want ik had geen trek
in een tweede Esterhaus. Uit
stekende rol, hou me ten goe
de. Maar ik wilde een sergeant
neerzetten, in wie ik mezelf
ook kon terugvinden. Volgens
het scenario moest de opvolger
van Esterhaus een ervaren po
litieagent zijn van Ierse af
komst. Hoho, glimlachte ik te
gen Steven...waarom geen
Pool?"
Waarom ook niet!
Maar voordat Bob Prosky
het uniform aantrok van 'sar
ge' Jablonski ging hij eerst op
bezoek bij zijn oom Matulesky,
een gepensioneerde politie
agent in Philadelphia. Boven
dien las hij enkele politie-ro-
mans van Joseph Wambaugh,
de 'Jan-Willem van de Wete
ring' van de VS.
„En ik ben een paar keer
naar de roll call geweest van
de politie van Los Angeles",
bekent Prosky. „Als acteur be
hoor je je te gedragen als een
spons. Je zuigt je vol met in
formatie over de leefwereld
van de uit te beelden figuur.
Daarna pers je er een paar pa
rels uit."
Toen sergeant Jablonski
voor het eerst op de 'Hill'
kwam, stond de hele club hem
op te wachten. Zelfs Joyce Da
venport (actrice Veronica Ha
mel) vond Jablonskis debuut
belangrijk genoeg om er op
haar vrije dag 's morgens om
zes uur voor naar Stage 15 te
komen.
Prosky heeft een hoge pet op
van de sfeer op en buiten de
set van 'Hill Street Blues'.
„Wij zijn een grote familie.
Niemand vn ons voelt zich een
Ster of loopt met zijn Grote Ik
te koop. Jaloezie bespeur ik
evenmin. En dat er met de
schrijvers stevig te praten valt
over de otnwikkeling van de
uit te beelden personages staat
buiten kijf."
Om Jablonski zoveel moge
lijk op Prosky te laten lijken,
heeft hij de schrijvers zover
gekregen dat ze de 'sarge' re
gelmatig de straat op sturen.
Sergeant Jablonski met drie andere nieuwe gezichten uit
'Hill Street blues'. Midden achter staat detective Harry Gari
baldi (acteur Ken Olin) en zittend detective Patricia Mayo
(actrice Mimi Kuzyk) en rechts bureau-agent Leo Schmitz
(Robert Hirschfeld). - fotos hans toonen
„Jablonski is, net als ik, een
doorgewinterde vos die zich
zelf nog te lenig van geest en
lichaam voelt om bureauwerk
te verrichten. Een zelf-over-
schatting, waar menig vijfti
ger mee op z'n gezicht valt. Als
toneel-acteur had ik ook die
neiging. Maar veel minder dan
op teevee. Kijk, een tv-serie
heeft altijd een open einde...
net als in het leven, je weet
nooit hoe het script verder
gaat. Bij theater ga je avond
aan avond aan het einde van
het toneelstuk óf dood óf je
eindigt alsnog happy."
Wijst naar de keurig rond
zijn linker oog gegrimeerde
schaafwonden en lacht: „Ser
geant Jablonksi moet voort
aan minder zelf achter schur
ken aan rennen."
Geld
Financieel gezien beeft 'Hill
Street Blues' hem aardig wat
kopzorgen bezorgd. „Ineens
loop ik lachend naar de bank.
Maar tegelijkertijd moet ik me
suf piekeren om het vele geld
goed te beleggen." Voor al
zekerheid heeft hij eerst
royaal in zichzelf geïnvesteej
door de oprichting van Prosk
en Associates.
Door de Hollywood-dollai
is echter een van zijn mees
inspannende hobbies in he
slop geraakt: Opknappen va:
huizen. „Een uit noodzaak
boren hobby", verduidelijk
hij. „Toen ik na mijn opleidinj
aan de Theater Wing school i
New York, neerstreek in 4
Arena Stage in Washingtoi
DC was ik een gelukkig maa
arm getrouwd acteur. On
eerste huis, slechts zes stratei
verwijderd van Capitol Hill
heb ik eigenhandig opgeknapt
Datzelfde heb ik gedaan me
andere huizen. Nu 'sergeant
Jablonski' mijn beste vrient
is, heb ik steeds minder trek it
verbouwingen. Ik verdien ei
ook niets meer mee. De kick t
weg. Waarom zou ik me nog
langer uitsloven."
Behalve in Washington D(
heeft het echtpaar Prosky nt
ook een eigen stek in Studii
City, vlakbij de MTM-Stu-
dio's. Het is ons eerste huis
waar ik niets aan hoef te ver
timmeren. De keuken is - nt
we geen kinderen meer thuis
hebben - van alle gemakken
voorzien. Zelfs de douche wii
niet lekken."
Charles Haid alias Renkc
klopt op de caravan-deur.
De hoogste tijd voor eet
hapje eten. Maar Bob Proskj
wil liever naar huis. Over eei
kwartier begint de uitzending
van de honkbalwedstrijd tus
sen de Dodgers en de Cardi
nals ofwel Los Angeles tegen
St Louis. Prosky gunt zich
geen tijd om zijn blauw over
hemd met politiestrepen uit te
doen.
Even later rijd ik achter
hem het studio-terrein af.
Bij Ventura Boulevard slaal
hij haastig links af. Maar geefl
eerst voorrang aan plotsklaps
overstekende voetgangers.
Prosky moet wel; sergeant
Jablonski rijdt ook mee.
DE ZANG is in de popmuziek een ver
haal apart. Het feit dat er voor pop, en
in een vroeger stadium rock and roll en
rhythm and blues, geen fraai klinkende
geschoolde stemmen vereist waren,
heeft ertoe bijgedragen dat popmuziek
zo'n drukbeoefend genre is geworden.
Pop heeft zijn eigen normen voor
zang. Een stem hoeft niet mooi te zijn
als er maar persoonlijkheid in zit. Zo
doende hebben we nu een Tom Waits
met een door rookwaar en drank 'ge
vormde' stem, zodoende hebben we een
Bob Dylan, die meer door zijn neus dan
door zijn mond zingt en zodoende heb
ben we Tina Turner en Joe Cocker, die
uiterlijke schoonheid overboord zetten
en die hun ziel uit hun lijf schreeuwen.
Zodra de zang een bijkomstigheid
wordt, verliest een groep of artiest veel
van zijn aantrekkingskracht. Veel
nieuwe Britse bandjes zijn juist daarom
voor zoveel mensen oninteressant, om
dat de zangers onderling inwisselbaar
zijn en eigenlijk niets voorstellen. Het
gebrek aan persoonlijkheid wordt op
gevangen met uiterlijk vertoon, maar
daar raak je al snel op uitgekeken. Het
voortdurend wisselen van de muzikale
trend heeft ook te maken met het feit
dat veel groepjes een zanger of zange
res ontberen, die iets blijvends kan
creëren.
Gelukkig zijn er artiesten, die er een
sport of liever een kunst van maken om
zoveel mogelijk met de stem te doen.
Heel goed is dat te horen op de onlangs
verschenen elpees 'A capella' van Todd
Rundgren en 'Another world' van The
Roches.
Todd Rundgren gaat op 'A capella'
duetten met zichzelf aan. Enerzijds ge
beurt dat in echte a capella-stukken,
waarin de zanger wordt begeleid door
louter achtergrondvocalen. Anderzijds
wordt gebruik gemaakt van elektro
nisch getinte percussieve muziek als
begeleiding.
Rundgren heeft op 'A capella' alles
zelf gedaan. Hij deed alle zangpartijen,
speelde alle instrumenten en produ
ceerde de plaat ook nog eens. 'A capella'
is een echt studio-produkt. Rundgren
heeft er net zolang aan gesleuteld en
gemixed tot er uiteindelij k een fraai ge
weven klankentapijt was ontstaan.
Toch heeft 'A capella' nergens iets
kunstmatigs. De diversiteit aan stem
men, die op de plaat te horen is, is ner
gens aangewend voor mooimakerij.
Sterker nog, de plaat klinkt voortdu
rend alsof er rechtstreeks uit het hart
gezongen wordt.
De ritmische nummers op 'A capella'
bestrijken een veelheid aan stijlen. Er is
ouderwetse doo-wop te horen, gospel,
oude soul, maar ook elektronische funk
in het idioom van Robert Palmer. Bo
vendien zijn ,er uitstapjes naar meer
exotische muziekstijlen. 'Miracle in the
bazaar' is een eigen kijk op de muziek
van de islam en de hoes van de elpee
laat nog een invloed zien. Todd staat
daarop afgebeeld met een Balinees
masker over het hoofd. Bali heeft een
Maggie Terre en Suzzy Roche: vocale alleskunners.
zeer typische muzieksoort, die ketjak
heet en waarin de Balinezen met hun
stemmen proberen het gekwetter van
apen na te bootsen. Die ketjak is zeer
indringend en ritmisch en flarden er
van zijn terug te horen in bijvoorbeeld
'Blue Orpheus' op deze plaat.
'A capella' is een zeer gevarieerde
plaat geworden, die een vocale rijkdom
heeft waar je u tegen zegt. Rundgren
slaagt er hier en daar zelfs in om in zijn
eentje indrukwekkender te klinken als
The Nylons of Manhattan Transfer.
'A capella' maakt weer eens duidelijk
dat Todd Rundgren nog immer tot de
toonaangevende figuren in de popmu
ziek gerekend moet worden. De laatste
jaren waren zowel zijn solo-platen als
die met de groep Utopia aan de magere
kant, maar 'A capella' is een nagenoeg
sublieme plaat, die juist door zijn so
bere opzet zeer veel te bieden heeft.
MAGGIE, Terre en Suzzy Roche ver
blijden de popmuziek om de zoveel tijd
met ronduit schitterende elpees. Tege
lijkertijd staan die platen zo ver af van
wat in de popmuziek gebruikelijk is,
dat slechts weinigen bereid zijn echt
naar deze drie zingende zusjes te luiste
ren. Meestal worden The Roches afge
schilderd als drie excentrieke trutten,
maar daarmee worden hun platen
schromelijk tekort gedaan.
The Roches zijn niet meer en niet
minder dan vocale alleskunners, die
van een simpel nummertje een ongelo
felijk zangspel kunnen maken. Maggie
en Terre deden voor het eerst van zich
spreken onder hoede van Paul Simon.
Ze waren aanwezig op zijn 'There goes
rhymin' Simon'-plaat en dankzij hem
kon het tweetal bij Columbia de elpee
'Seductive reasoning' maken.
Met zusje Suzzy erbij maakten ze als
The Roches in '79 onder leiding van Ro
bert Fripp de indrukwekkende elpee
'The Roches'. In een uiterst sobere pro-
duktie gaan de Roches op die plaat vo
caal tot het uiterste in folk-achtige mu
ziek. De tweede elpee 'Nurds' heeft een
steviger geluid en laat vooral horen dat
de Roches veel meer met pop en rock
kunnen dan de doorsnee zanger of zan
geres. De in '82 verschenen elpee 'Keep
on doing' staat weer in het teken van de
folk en bevat een ijzelingwekkend
mooie bewerking van het 'Hallelujah'
van Handel.
Vooral 'The Roches' en 'Keep on
doing' zijn ongeëvenaarde platen, die
misschien door hun anachronistische
karakter en niet te categoriseren bena
dering van muziek veel en veel te wei
nig aandacht hebben gekregen.
Wellicht nemen de zaken een posi
tieve wending met de nieuwe elpee
'Another world'. Op deze elpee werken
de zusjes met een complete band en
wordt er prachtige close harmony-pop
gemaakt.
Er zijn vergelijkingen te maken met
het beste van Beach Boys en Mamas
Papas. Het verschil is dat de stemmen
van de zusjes Roche nog beter op elkaar
zijn afgestemd. Daarnaast hebben he
dendaagse produktiemogelijkheden er
voor gezorgd dat 'Another world' glas
helder klinkt en of je de plaat nu
zachtjes of keihard draait, altijd blijven
de vocalen schitterend en heeft het ge
heel een indringendheid, die je bijna
nergens tegenkomt. Dit is muziek die je
rustig magistraal mag noemen.
EINDREDACTIE WIM VAN LEEST
NEW YORK (RTR) - Enkele
dagen geleden zijn de elpee
'Sun City' en de gelijkna
mige single in de handel ge
komen maar nu al zijn ze in
Amerika niet meer uit de
ether te krijgen. Vrijwel alle
radiostations in de Ver
enigde Staten zenden de ge
zamenlijke produktie van
Amerika's bekendste rock
sterren tegen de apartheid
in Zuid-Afrika uit.
Aan 'Sun City' werken
ruim 50 artiesten mee uit de
wereld van de rock, rap,
reggae, pop en jazz. Het lied
is een felle aanval op de
apartheid in Zuid-Afrika.
'We are the world', het
lied dat miljoenen dollars
opbracht voor de slachtof
fers van de hongersnood in
Afrika, lijkt vergeleken met
'Sun City' op een slaapliedje,
is de mening van sommige
critici. Bruce Springsteen,
één van de deelnemende
sterren aan 'Sun City', is het
daarmee eens. „Je kunt niet
achterover gaan zitten en
toekijken wat er daar ge
beurt zonder dat je het ge
voel hebt dat je daar iets
over moet zeggen".
Volgens Springsteen is
'Sun City' een 'fantastische
rockplaat'. Hij heeft er een
groot aandeel in en neemt
één de belangrijkste strofen
voor zijn rekening. Verwij
zend naar de politiek van
'constructieve betrokken
heid' van de Amerikaanse
regering jegens Zuid-Afri
ka, zingt Springsteen: 'We
geven onze broeders en zus
ters een dolkstoot in de rug'.
De titel van de plaat is ge
noemd naar het amuse
mentscentrum 'Sun City' in
Bophuthatswana, een zwart
'thuisland' in Zuid-Afrika.
„We hebben gezongen om
hen eten te geven. Nu is het
tijd om voor de vrijheid te
zingen", zegt Steve van
Zandt, vroeger gitarist bij de
band van Springsteen en een
van de initiatiefnemers voor
de plaat. Hij schreef de mu
ziek voor 'Sun City' na twee
tournees door Zuid-Afrika
in '84.
De agenda voor de komende
weken ziet er als volgt uit:
Marillion, 1 november in Brussel
(Vorst).
Dire Straits, 24 november in Lei
den (Groenoordhal) en 25 novem
ber in Brussel (Vorst)
Tom Waits, 4 november in Am
sterdam (Concertgebouw), 5 no
vember in Nijmegen (Vereniging),
8 november in Rotterdam (Doe
len), 10 november in Utrecht (Vre
denburg) en 11 november in Brus
sel (Paleis Schone Kunsten)
Gary Moore, 16 november in Am
sterdam (Edenhal)
Miles Davis, 31 oktober in Brussel
(Vorst)
Keith Jarrett Trio, 1 november
in Brussel (Paleis Schone Kunsten)
John Cale Band, 6 november in
Gent (Vooruit)
Anne Clark Band, 13 november
in Antwerpen (Hof ter Lo)
Prefab Sprout, 8 december in
Utrecht (Vredenburg) en 9 decem
ber in Antwerpen (Hof ter Lo)
Loudon Wainwright, 2 november
in Utrecht (Vredenburg)
Long Ryders, 8 november in Rot
terdam (Arena)
Fad Gadget, 7 november in
Utrecht (Tivoli) en 8 november in
Nijmegen (Vereeniging)
Johnny Copeland en Robert Cray,
9 november in Utrecht (Vreden
burg)
Untouchables, 16 november in
Rotterdam (Arena)
Bruce Springsteen: „Je kunt niet achterover gaan
zitten en toekijken wat er daar gebeurt zonder dat je
het gevoel hebt dat je daar iets over moet zeggen".
- foto ap
Onder zijn leiding groeide
het project van een single
naar een complete lang
speelplaat met jazz, rap,
blues en uittreksels van re
devoeringen. Een in
drukwekkend aantal sterren
gaf medewerking aan de
plannen van Van Zandt. De
deelname van onder andere
Bob Dylan, Miles Davis,
Jimmy Cliff, Ringo Starr en
Reuben Blades heeft een
vergelijking met 'We are the
world' vrijwel onvermijde
lijk gemaakt.
In tegenstelling tot die
plaat is de boodschap van
'Sun City' er een van
kwaadheid. Er wordt de spot
gedreven met de pogingen
van de regering om door
middel van 'geheime diplo
matie' veranderingen te be
werkstelligen terwijl ander
zijds artisten en sportlieden
worden opgeroepen om het
'Sun City'-complex te boy
cotten.
In tegenstelling tot 'We
are the world' -waarvoor
één opname genoeg was - is
'Sun City' is 15 verschillende
studio's in de VS en in Groot
Britannië opgenomen. „Er
zijn bijna 300 opnamen ge
maakt en het mixen heeft
weken in beslag genomen",
zegt Steve van Zandt.
Springsteen: „Door de
aandacht te vragen voor de
situatie in Zuid-Afrika wor
den we ook gedwongen naar
onze eigen achtertuinen te
kijken en ons bewust te
worden van de vreselijke
problemen die wij in ons
eigen land met racisme heb
ben".
Volgens Springsteen wor
den mensen zich in toene
mende mate bewust van de
dingen om hen heen. „Ik
vind dat een goede zaak, on
geacht de vorm waarin dat
gebeurt. Wie dit jaar naar
rockmuziek luistert, zal
merken dat hij een paar din
gen méér hoort dan gebrui
kelijk. Muziek is voor mij
altijd informatief en opvoe
dend geweest en het bete
kende plezier. Volgens mij is
dat met deze plaat het ge
val".
Op de elpee 'Sun City'
staan ook een jazznummer,
'The Battle goes on', heet dat
en het laat Miles Davis, Her-
bie Hancock, Ron Carter en
Tony Williams, een rap
song, 'Show me your pass',
van Gil Scott-Heron en de
Top Rappers en een lied van
de Britse rockster Peter Ga
briel, 'No mare apartheid'.
De plaat bevat voorts ge
deelten uit toespraken van
bisschop Desmond Tutu, de
gevangen zittende ANC-lei-
der Nelson Mandela en van
president Reagan.
Op 15 oktober j.I. verscb
Los Vast voor het eerst oi
televisie met een progra
ma, dat rechtstreeks uitl
Sportcentrum 'De Ltf
dream' in Roosend
kwam. Direct na die uitz|
ding werd een tweede
gramma opgenomen, dad
vandaag wordt gepred
teerd. Hierin ontvangt I
Rietman onder meer Frl
Boeijen, Koos Alberts, Hj
de Booy, Gerard Jol:
Bonnie St. Clair, Power
en The New Jersey
Choir.
21.20
Rondom tien
Homeopathie is een alter
tieve geneeswijze, die t
fanatieke voorstanders ka
maar een nog groter aaif
tegenstanders, vooral on
de artsen. Deze aflever,
van 'Rondom tien' is aan l|
meopathie gewijd, de
neeswijze, die de zelfwe
zaamheid van het licha]
bevordert. De laatste
wordt ook steeds meer dl
'gewone' artsen homeol
thie toegepast, omdat inm|
dels wel onderkend wol
dat het niet alleen voldoe^
is om de symptomen van
ziekte bestrijden. Het zl
ken naar de dieper liggeii
oorzaken past geheel inl
sfeer van de homeopatB
Hans Sleeuwenhoek prl
hierover met een homeod
thische arts, een dierenaj
patiënten en deskundiger
20.50
Winnen gebla;
De Nederlandse Staatsie
rij is de best geacceptee
en neutraalste gokgeleg
heid, die we kennen. Vi
daag wordt de jubileu
trekking van de 75(
Staatsloterij gevierd
een feestelijk programma
de Ridderzaal te Den Ha
Hier zal de jubilaresse i
Ageeth Scherphuis als ga
vrouwe een aantal beker
gasten ontvangen, onder
het Nederlands Blazers
semble, dat ook een jul
leum te vieren heeft. Het t
staat namelijk 25 jaar. 1
vens worden er een aan
mysterieuze eregasten v<
wacht.
16.10
Fotografinnen
Vanmiddag presenteert I
vrouwenprogramma e
film over vijf vrouwen, d
allen met succes het bero
van fotograaf uitoefent
Ieder van hen heeft e
eigen stijl ontwikkeld en
Vtiijnopwrt.SuiHt.
üe Koude nilinfin
lopen overwin rut
dis ih trm denh.
=c
6eh,hè...
de eniten
die weten
"dmsterdsi
verder tal
Hasti
Cf'SU
