Vliegtuigkapers vinden in Cuba veilige haven
l
Falkland Eilanden
willen 'zichzelf
kunnen bedruipen'
De L van lu
Nationale Ombudsman werkt 'traag', maar 'objectief
VRIJDAG 19 JUL11985
Nationale ombudsman dr.
J. Rang: Uit de
jaarverslagen van de
Nationale Ombudsman
van de afgelopen drie jaar
blijkt dat veel klachten
waarover hij een rapport
uitbrengt, gegrond zijn.
Burgers werden dus
onbehoorlijk behandeld.
Suske en Wiske: Het
Appie Happie en Stut
D3S8TEM
EXTRA
Door Mark Kurlansky
HAVANNA - De al veertien jaar in Cuba wo
llende Amerikaan Michael Finney realiseert
het zich maar al te goed: „Dit is de plaats waar
ik de rest van mijn leven zal moeten doorbren
gen." Hij vervolgt: „Toen ik als twintigjarige
jongen in Cuba arriveerde, had ik echter nooit
verwacht dat ik hier voor altijd zou moeten
blijven."
In 1971 was de uit San Fransisco afkomstige
Finney lid geworden van de radicale zwarte
beweging de Republiek van Nieuw Afrika. Sa
men met nog twee andere groepsleden, Charles
Hill en Ralph Goodwin, werd hij in november
van dat jaar even buiten Albuquerque, New
Mexico, aangehouden door een politieagent.
Wie van hen het schot afvuurde, wil hij niet
zéggen, maar even later lag de politieagent
dood op straat. Finney, zelf zoon van een poli
tieagent, besefte maar al te goed wat het bete
kende om als 'politiemoordenaar' gezocht te
worden. Hij was er van overtuigd dat de politie
hen alle drie zonder pardon op het eerste ge
zicht zou neerschieten, zoals dat wel meer in
dergelijke situaties met zwarte militanten ge
beurd was.
Nadat hij zich enkele weken vermomd als
vrouw in Albuquerque schuil had gehouden,
ondernam Finney samen met Hill en Goodwin
e'en laatste wanhopige poging het land te ver
laten. De drie mannen kaapten een lijnvlucht
van de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij
TWA, lieten de passagiers in Florida uitstap
pen en bevalen de bemanning naar Havana te
vliegen.
Finney herinnert zich de aankomst in Hava
na nog goed. Voor het eerst sinds de moord op
de politieagent durfde hij de hoop te koesteren
dat hij zelf zou blijven leven. Pas later begon
hij na te denken over waar hij terecht geko
men was. „Ik wist echt niet wat ik van Cuba
kon verwachten, ik had er nooit over nage
dacht", zegt hij nu.
Huisarrest
Na hun aankomst werden de drie voort-
vluchtigen zes weken lang onder huisarrest
gehouden en dagelijks twee uur lang intensief
ondervraagd. Na deze periode kwamen ze te
recht in wat Finney een 'kapershuis' noemt.
Op dit vroegere landgoed van een rijke onder
nemer woonden op dat moment al zo'n 35
vliegtuigkapers. In de daaropvolgende jaren
groeide hun aantal uit tot zestig, herinnert
Finney zich. Op een man of acht, negen na,
waren alle bewoners zwart. Finney had niet
veel op met zijn collega-luchtpiraten, die vol
gens hem 'psychopaten' en 'misdadigers' wa
ren en bij wie alle politieke motivatie ontbrak.
De meeste kapers zijn uiteindelijk toch te
ruggekeerd naar de VS om daar terecht te
staan. Alleen Finney, zijn partner Hill en drie
andere kapers zijn in Cuba achtergebleven.
Goodwin is in 1973 verdronken. „In het begin
probeerde ik voortdurend hier weg te komen",
zegt Finney. „Ik wilde naar Tanzania, Guinea-
Bissau of een ander land, maar het liep alle
maal op niets uit."
In 1983 gaf de Cubaanse regering Finney en
Hill driehonderd dollar en een vliegticket voor
Jamaica. De douane van het vliegveld op Ja
maica twijfelde echter aan het verhaal dat de
twee mannen verzonnen hadden: ze deden zich
voor als Amerikaanse touristen die hun pas
poorten kwijt waren geraakt. Gelukkig voor
de twee gezochte vluchtelingen gebeurde dit in
het weekeinde, en hadden de Amerikaanse
autoriteiten toen ze geconfronteerd werden
met het verhaal geen zin alles na te trekken.
Stuur ze maar weer terug naar waar ze van
daan komen, werd er gezegd. Terug naar Cuba
dus.
Vrijwillig
Finney is best tevreden met zijn gedwongen
nieuwe vaderland en beschouwt het socialisme
als mogelijk de enige oplossing voor de we
reldproblemen. Hij zegt echter ook naar huis te
willen en heeft daar best vijf jaar in een Ame
rikaanse gevangenis voor over. De moeilijk
heid is dat het hem waarschijnlijk veel meer
dan vijfjaar zou kosten.
„Ik heb veel over de dood nagedacht toen ik
jong was, omdat ik besefte dat ik een gevaar
lij k leven leidde. Ik heb echter nooit bij de mo
gelij kheid van deze vrijwillige verbanning
stilgestaan, bij het feit dat ik niet naar huis te
rug kan keren."
Het is pas het laatste jaar dat Finney aan dit
idee is gaan wennen. Na tien jaar lang van het
ene hotel in Havana naar het andere gezwor
ven te hebben er is een groot gebrek aan woon
ruimte in de stad heeft hij in januari een etage
in het pittoreske oude stadsgedeelte toegewe
zen gekregen. Finney en Hill staan ook op het
punt aan een nieuwe carrière als tolk te begin
nen, na jarenlang zwoegen in de laagste
baantjes. De Cubaanse nationaliteit hebben ze
echter niet aangenomen. „Ik zou nooit een ech
te Cubaan kunnen worden", aldus Finney.
Hij heeft echter grotendeels precies dezelfde
rechten als zijn Cubaanse medeburgers. De
laatste twee jaar is het leven voor hem en de
meeste Cubanen ook een stuk aangenamer ge
worden. Er zijn meer gebruiksartikelen te ver
krijgen en de huisvesting en voedselvoorzie
ning is ook verbeterd.
Tijdens het interview blijkt dat Finney soms
grote moeite heeft de juiste Engelse woorden te
vinden. Zijn specifieke zwarte dialect is min
stens tien jaar uit de tijd en hij informeert be
langstellend naar de grote Amerikaanse jazz
musici van vijftien jaar geleden. Dat hij zijn
familie heeft moeten achterlaten gaat hem nog
het meest aan het hart zijn ouders, zijn vrouw,
waarvan hij inmiddels gescheiden is, hun
dochtertje. De communicatie verloopt moei
zaam en zijn moeder is het enige familielid dat
ooit een visum voor een kort bezoek aan Cuba
heeft gekregen.
Copyright The Guardian/De Stem
Klacht over ambtenaar
of agent vaak gegrond
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG - 'Agenten logen over hun
eigen snelheid bij een ongeluk'. Dat consta
teerde de Nationale Ombudsman dr. Rang
onlangs na een klacht van een vrouw over
de afwikkeling van een aanrijding.
Met zo'n uitspraak wordt weer eens bewezen wat
wat velen voor onmogelijk houden: klachten van
burgers over rijksambtenaren (van politie-agent
tot minister) worden serieus bekeken en het eind
oordeel kan heus nadelig voor de ambtenaar uit
vallen.
Sinds 1 januari 1982 kan
men met dergelijke klachten
terecht bij de Nationale Om
budsman, niet te verwarren
met 'de Consumentenman'
ook wel 'ombudsman' Frits
Bom van de VARA ge
noemd.
Frits Bom houdt zich
vooral bezig met klachten
van consumenten over pro-
dukten, bijvoorbeeld proble
men rond de garantie. Door
persoonlijk met de leveran
cier contact op te nemen
over de klachten, en soms te
dreigen met (negatieve) pu
bliciteit, kan Frits Bom heel
wat mensen op korte ter
mijn helpen. Maar veel ver
der strekt zijn arm niet.
(Frits Bom en zijn team zijn
telefonisch bereikbaar bij de
VARA, 035-711911).
De Nationale Ombuds
man, die open staat voor
klachten van burgers over
alle rijksambtenaren, heeft
met geen enkele organisatie
binding. Hij wordt benoemd
door de Tweede Kamer en is
volstrekt onafhankelij k.
Uit de jaarverslagen van
de Nationale Ombudsman
van de afgelopen drie jaar
blijkt dat veel klachten
waarover hij zich buigt, en
waarover hij een rapport
uitbrengt, gegrond zijn.
Burgers werden dus onbe
hoorlijk behandeld.
In 1984 bijvoorbeeld wer
den 182 rapporten uitge
bracht over klachten, daar
van waren 128 gegrond. In
totaal ontving de Nationale
Ombudsman vorig jaar
ruim 2200 schriftelijke
klachten, waarvan 129 uit
Limburg. De meeste indie
ners werden doorverwezen
naar andere instanties, om
dat de ombudsman wat het
soort klacht betreft 'niet be
voegd' was.
Bij de in behandeling ge
nomen klachten werd het
meest over het ministerie
van Financiën geklaagd,
dan volgde Justitie en op de
derde plaats de burgemees
ters als hoofden van de poli
tie.
Doolhof
Voorts kreeg de ombuds
man in 1984 duizenden tele
fonische verzoeken om in
formatie. Wat dit laatste
aangaat, aldus persvoorlich
ter Sjef van Woensel, heeft
de ombudsman vooral een
verwijzende functie. De
Ombudsman maakt de men
sen wegwijs in het doolhof
van instanties. „We funge
ren dan als een soort vang
net", zegt Van Woensel.
Een aantal klachten
wordt volgens de woord
voerder 'tussendoor opge
lost': als de Ombudsman
zich met een klacht gaat be
zighouden, draait de desbe
treffende ambtenaar of
diens chef soms al bij, en
krijgt de klager alvast zijn
recht ofschoon de procedure
nog maar nauwelijks is ge
start.
Elk jaar brengt de om
budsman verslag van zijn
werk uit aan het parlement
en de ministers. Zonodig kan
het parlement dan een mi
nister of staatssecretaris ter
verantwoording roepen over
zijn gedrag of dat van zijn
ambtenaren en aandringen
op maatregelen om klachten
in de toekomst te voorko
men; of om wetten en rege
lingen aan te passen in het
belang van de burger.
Klachtenbureau
Voor zijn werk beschikt
de Nationale ombudsman
over een bureau waar zo'n
vijftig mensen meewerken
aan het afhandelen van de
klachten. In maart dit jaar
ontving de ombudsman de
tienduizendste schriftelijke
klacht.
Bij de Nationale Ombuds
man kunnen klachten wor
den ingediend over gedra
gingen van alle ambtenaren
voor wie een minister ver
antwoordelijk is en over de
politie. Dus over ambtena
ren van de rijkspolitie en de
gemeentepolitie en ambte
naren die werken op minis
teries en andere rijksdien
sten. Rijksdiensten zoals de
PTT, de arbeidsbureaus, de
belastingdiensten, inspecties
voor de volksgezondheid, de
rijksdienst voor het wegver
keer, het centraal bureau
rij vaardigheidsbewij zen,
het algemeen burgerlij k
pensioenfonds en de centrale
directie studiefinanciering.
De Nationale Ombuds
man mag geen klachten on
derzoeken over lagere over
heden zoals waterschappen,
provincies en gemeenten en
de ambtenaren die daar
werken. Dus klachten over
bijvoorbeeld sociale dien
sten of een dienst volkshuis
vesting kan hij niet behan
delen.
Ook kunnen geen klach
ten worden ingediend over
instanties die niet behoren
tot de overheid: zoals be
drijfsverenigingen, het
GAK, de raden van arbeid,
ziekenfondsen, ziekenhui
zen, artsen, rechters, advo-
caten, notarissen en verze
keringsmaatschappijen.
Over de meeste van deze in
stanties kan wel bij een an
dere instantie een klacht
worden ingediend. Wie niet
weet welke instantie, wordt
door het bureau verder ge
holpen.
De ombudsman is overi
gens zelf van mening dat
ook de lagere overheden tot
zijn werkterrein behoren.
Mogelijk dat hierover nog in
de loop van dit jaar een be
sluit wordt genomen door
het kabinet.
Geklaagd kan worden
over de manier bijvoorbeeld
waarop ambtenaren hun
werk hebben gedaan en ook
over het resultaat van dat
werk. Dus of zij iemand cor
rect te woord staan, op tijd
antwoord sturen, voldoende
informatie geven, en of zij
de wetten en voorschriften
goed hebben toegepast en
uitgevoerd.
Bij de Nationale Ombuds
man kan geen beklag wor
den gedaan over het alge
meen regeringsbeleid en
evenmin over de inhoud van
wetten, voorschriften en re
gels. Daarvoor moet men
zich tot de regering wenden.
Wat doet de ombudsman
met een bij hem ingediende
klacht? Allereerst kijkt hij
of hij wel bevoegd is om een
onderzoek in te stellen. Is dit
niet het geval dan laat hij
dit aan de klager weten in
een brief waarin staat
waarom hij niet bevoegd is
en tot wie hij of zij zich
eventueel wel kan wenden.
Is de ombudsman wel be
voegd, dan krijgt de minis
ter die verantwoordelijk is
voor de rijksdienst of de
ambtenaar waarover ge
klaagd wordt gelegenheid
op de klacht te reageren. Of
de reactie wordt gevraagd
aan de burgemeester als het
gaat over de gemeentepoli
tie. Als de klacht gaat over
een individuele rijksambte
naar of politieambtenaar,
dan krijgt ook die gelegen
heid zijn of haar visie op het
gebeurde te geven. Hierop
kan de klager dan weer rea
geren. Zonodig vindt dit
„hoor en wederhoor" enkele
keren plaats. Ook kan de
Ombudsman deskundigen
en getuigen raadplegen en
ter plaatse een onderzoek
instellen.
Als het onderzoek is afge
rond, worden alle uitkom
sten op papier gezet, waarna
de betrokkenen nog één keer
gelegenheid krijgen te rea
geren. Daarna wordt het
eindrapport gemaakt. Aan
het slot geeft de Ombuds
man zijn oordeel of er be
hoorlijk of niet behoorlijk
gehandeld is en zonodig doet
hij een aanbeveling om ge
maakte fouten te herstellen
en/of om soortgelijke klach
ten in de toekomst te voor
komen. Dit eindrapport is
openbaar.
Het is geen supersnelle
procedure - vaak zijn er
maanden mee gemoeid -
maar ze is wel objectief. En
iedere klager krijgt zeker
antwoord.
Het behandelen van de
klacht en het instellen van
een onderzoek kost geen
geld. Een klacht moet
schriftelijk worden inge
diend voorzien van naam,
adres en eventueel telefoon
nummer.
Het beste is kort en duide
lijk te schrijven wat er ge
beurd is, wanneer, over wel
ke overheidsinstantie of
ambtenaar er klachten zijn
en waarom. De kwestie
waarover geklaagd wordt,
mag niet langer dan een jaar
geleden hebben plaatsge
vonden. Buitenlanders mo
gen in hun eigen taal schrij
ven.
Het adres: De Nationale
Ombudsman, Postbus 30200,
2500 's-Gravenhage. Het te
lefoonnummer is 070-898989.
■s jrIJDAG 19 JUL11985
Het enige opstandige geluid, waarmee de Britse mil-
tairen op de Falkland Eilanden anno 1985 te maken
krijgen, is dat van een verontwaardige walrus. - fotoub
Door John Ezard
PORT STANLEY - Na de
invasie en bezetting van de
Falkland Eilanden in 1982
door Argentinië en de over
gave van de Britse gouver
neur Rex Hunt bemerkte
staatssecretaris van finan
ciën, Harold Rowlands, dat
hij min of meer de leiding
had van wat Argentinië
over had gelaten van de re
gering van de Falkland
Eilanden.
Gedurende de Argentijnse bezetting wist deze Row
lands de eilanden met onopvallende maar moedige hand
te besturen en wat de eilandbewoners zich drie jaar later
nog altijd met plezier herinneren wasde manier waarop
hij generaal Benjamin Menéndez, die benoemd was tot de
Argentijnse gouverneur van de Islas Malvinas, uit de
schatkist van de eilanden te houden.
Volgens de plaatselijke overlevering kreeg generaal
Menéndez geregeld te horen: 'Oh dear, ik heb de sleutel
van de kluis weer thuis laten liggen', of 'Het is wat druk
vandaag, kan je morgen niet terugkomen?' Waar of niet,
in ieder geval slaagden de bezetters - die in dit opzicht
hun best deden de mysterieuze cultuur en gang van za
ken op de eilanden te respecteren - er niet in dit Anglo-
Saksische standpunt van 'kom morgen nog maar eens' te
doorbreken.
Wat er toen in de schatkist van de Eilanden zat, was
echter waarschijnlijk niet eens voldoende om twee heli
copters of Exocet-raketten te financieren, laat staan de
kosten te dekken die er jaarlijks aan het onderhoud van
deze toestellen verbonden zijn, of de kosten van de hoe
veelheid munitie die dagelijks over de eilanden werd af
geschoten. En het was zeker nog geen honderdste van het
bedrag dat er jaarlijks nodig is om een Brits garnizoen op
de Falkland Eilanden te onderhouden.
In de schatkist bevinden zich de met moeite bij elkaar
geschraapte inkomsten van de Falkland Eilanden, die de
weinige openbare overheidsinstellingen van het eiland
draaiend moeten houden en er voor moeten zorgen dat de
eilandbewoners het hoofd boven water kunnen houden.
Er mag dan in 1986 per eilandbewoner ruim vier miljoen
gulden aan defensie zijn uitgegeven: het gemiddelde in
komen per familie bedraagt slechts ongeveer zeventien
duizend gulden per jaar. De inkomsten voor eilanden be
dragen jaarlijks zo'n achttien miljoen gulden.
Het nieuwe Mount Pleasant vliegveld (een project dat
ruim een miljard gulden heeft gekost) en de huisvesting
van de Britse troepen heeft 2000 Britten op de Falkland
Eilanden aan het werk geholpen en indirect nog eens
voor twaalf duizend banen in Groot-Brittannië gezorgd.
Het grootste gedeelte van het geld dat met de projecten
gemoeid is, komt echter niet ten goede aan de economie
van de Falkland Eilanden, maar wordt in Groot-Brittan-
nië of elders uitgegeven.
Hoge huur
Mally Spinks woont in een van de huizen die na het
conflict met Argentinië werden gebouwd om de verwoes
te woningen te vervangen. Hoewel het volgens haar eigen
zeggen het beste en warmste huis is waar ze ooit in heeft
gewoond, kan ze de huur van ongeveer 350,- per maand
eigenlijk niet betalen. Haar echtgenoot verdient 320,-
per week en aangezien dagelijkse levensbehoeften duur
zijn - een brood of een blikje gecondernseerde melk kost
al gauw zo'n vier gulden - probeert Mally daarom wat
extra's te verdienen met schoonmaken, wat haar onge
veer 7,50 per uur oplevert.
Hoewel ze nu meer tevreden is met haar bestaan dan
voor de invasie - 'Met het leger hier voel ik me minder
eenzaam dan vroeger' - heeft ze af en toe wel heimwee
naar de kleinkinderen in Groot-Brittannië. Maar een
vliegretourtje a negenduizend gulden kan deze familie
zich niet veroorloven en lenen willen ze niet.
Voor andere bewoners heeft de komst van de eerste
bank op de Falkland Eilanden een duidelijke verande
ring in hun traditionele financiële gewoonten veroor- f
zaakt. Deze mensen, die grootgebracht zijn volgens de
principes van sparen en contant betalen, zijn plotseling
overgegaan tot het sluiten van leningen voor CV-instal-
laties, nieuwe bedradingen, verbouwingen en andere
huiselijke verbeteringen die vroeger nooit aan bod kwa
men.
De leningen op kleine én op grote schaal, zoals bijvoor
beeld het financieren van een boerderij, worden be
schouwd als een duidelijk teken van politiek en econo
misch vertrouwen in de toekomst van de eilanden op kor-"
te termijn. Het verstrekken van hypotheken, waar veel
eilandbewoners op hopen, zou een blijk zijn van vertrou
wen in de toekomst op langere termijn. Op dit moment',
durft de bank dat risico nog niet te nemen, hoewel de za-1
ken volgens manager Alan Parry goed lopen en de bank^,
25 miljoen in deposito heeft.
Geen schulden
In de economie van de Falkland Eilanden is er eigen-?:
lijk nooit plaats geweest voor het maken van schulden.
De begroting moest altijd sluitend zijn, gezien de afhan
kelijke positie waarin de Falkland Eilanden zich bevin- i
den. Mocht er een economische crisis uitbreken, dan lo
pen de eilanden immers het gevaar dat de regering in
Whitehall het interne bestuur over zouden nemen. Toen
Harold Rowland in 1972 tot staatssecretaris van financiën
benoemd werd, liet zijn voorganger de boodschap achter^
dat hij vreesde „dat we binnen twee jaar een volledig ge
subsidieerde kolonie van de overheid zullen zijn."- -
Zover is het nooit gekomen, maar ook dit jaar dreigde
er een tekort op de begroting te ontstaan, voornamelijk
als gevolg van de extra kosten die werden gemaakt bij de
naoorlogse heropbouw en uitbreiding. Het tekort werd
echter op het nippertje gedicht door de inkomsten uit de
havengelden, die buitenlandse vissersboten in de wateren-
rond de Falkland Eilanden moeten betalen. „We leven nu
van dat geld", zegt Rowland en dat is ook de reden waar
om men Groot-Brittannië gevraagd heeft een vangstbe
perking voor de hele zone rond de Falkland Eilanden in
te stellen.
De inkomsten uit het verlenen van visvergunningen
voor buitenlandse vissers zouden de ontwikkeling van
landbouwprojecten op de eilanden kunnen versnellen en
men zou zelfs een begin kunnen maken met het terugbe
talen van tenminste een gedeelte van de defensieschuld.
Zoals Harold Rowland zegt: „Het geeft een gevoel van
trots, wanneer je jezelf kan bedruipen."
Copyright The Guardian/De Stem
limn
Strikt nodig zijn ze niet.
jan Soldaat moet het op
biuak doen met onderzijn
slaapzak en grondzeiltje
een droge sloot of een laag
dennenaalden. Maar onze
ledematen zijn zo ver
wend met elektrische on
derdekens en verstelbare
lattenbodems, dat wij
graag een indrukwek
kende beddenbedoening
met ons meeslepen. Het
luchtbed ligt daarin cen
traal. Daar hebben we een
soort haat-liefde-verhou
ding mee.
Stampend pompen wij
er 60 tot 125 liter lucht in
en verwachten levenslan
ge trouw, vooral 's nachts.
Maar evengoed bejegenen
we dat onontbeerlijk
luchtmatras wreed door
ermee in zee te gaan, er
dik ingevet op stenige
strandjes op te gaan lig
gen zonnebraden enzo
voorts. Stuk voor stuk
moordaanslagen. En dan
nog verbaasd zijn, dat dat
voorgevormde bedje 's
nachts leegloopt en in een
marteltuig verandert.
Eigen schuld harde bult.
Van vroeger herinnert
de doorgewinterde kam
peerder zich de tedere
zorg van volstuiven met
talkpoeder, drooghouden
en gewiekst opvouwen.
Die tijd is zeker voorbij?
De vooruitgang heeft het
luchtbed vast en zeker on
kwetsbaarder gemaakt
dankzij slimme kunst
stoffen?
D.de Bruin, directeur
van de Edese groothan
del/importeur van (onder
veel meer) recreatie-arti
kelen lvra Nederland,
heeft zijn kamer vol ste
vig opgepompte lucht
bedden gehaald. Zo te
zien niets nieuws onder
de zon. „Klopt. Het favo
riete materiaal is nog al
tijd berubberd katoen.
Nee, niet belubberd. Dat
ligt niet lekker. Er zit
geen ontwikkeling in. Al
leen is de produktie ver
schoven naar de goedkope
landen. Er zijn ook pvc
(plastic) luchtbedden,
maar dat is speelgoedspul
met een korte levens
duur."
35 te
hard m
Lekf
met
Kosten
En hel
rug zi,
trasbec
Maar d
gelaste
veel
pomp
hard
soort b
De l
persoo
naar
soons?
twijfel
teur gr
lui br
grootte
klachti
Bij
kan e
10-15
vroege
wolkje
heilzaa
rubber
uit en
oppom
en ligt
je heu
ken is
Het
tussen
liezen,
prefert
van ci
kampe
matrat
ker k
een 1
rubber
een sl
schuin
dan
folie.
Voo
beddei
eigen
punti(
Wat
kunne
vacy
toch
knalle
een
Groot
knikt
het ni
zen is
Een k
ben u
'we las
ën op
ons
grijns
ook n
zegge r
Per jaar worden in ons
land 300.000 luchtbedden
afgezet; daar zit niet het
plastic opblaasspul bij.
Dat laatste ligt voor een
tientje of nog minder in
de winkel. Een berubber-
de 5-baans uit Polen,
Tsjechoslowakije of het
Verre Oosten is voor f 25-
IllllllllllllllllIIIllllll
(Brrr! VU etn houdt
it veer n
rthtdml
tltllt int wttrnnr
de lal
K K4N OPOITKLEINË
KARRETJE VAN A3SS5
3'JM
NIET-EU-TRAPPEW
maar 'T-ba- uoeFT
AiëöEZD
IM F&CÜ&, k
MET DE R£<
O^lN'SJE K
