who
ize zaak
inemer.
Mooie sport
door snelheid
en behendigheid
UNIEK MOTORCROSS-TALENT DAVE STRIJBOS:
FRANK CONSTANDSE STOPT NA 20 JAAR TOPVOLLEYBAL
ON
|gTCRDAG^jEM985^^^^iifWWIWffMWIfrMIT* n,rtr,nTnTTTIIiiiifrrTjr^
Sport
OSS - In de strijd om het wereldkampioen
schap motorcross 125 cc werden tot nu toe
drie wedstrijden verreden. Langs twee cir
cuits, in het Italiaanse Faenza en het Belgi
sche Hoeselt, moest er ruimte gemaakt wor
den voor een Japanse delegatie van de Hon-
da-fabrieken.
Crossfamilie
Verlegen
Sneller
Gevoel
Harder
Rapporten
Wereldtop
Pech
VOORBURG - Ne
derlands volleybal en
Frank Constandse.
Meer dan 20 jaar heeft
dat een twee-eenheid
geleken, maar deze
Week is daar dan toch
definitief een einde
aan gekomen.
DE STEM-S£3gfc£
T19
Nederland heeft er weer een motorcross
talent bij. Dave Strijbos, pas zeventien
jaar. Vorig jaar in Stevensbeek de jong
ste Grand Prix-winnaar aller tijden. Dit
seizoen heeft de concurrentie in de drie
verreden Grand Prix-wedstrijden alleen
het achterspatbord van Strijbos' motor
kunnen bewonderen. Na die drie duels
voor het wereldkampioenschap 125 cc
gaat Dave Strijbos, naast de motor een
vriendelijke, sympathieke jongen, maar
op de baan meedogenloos voor zich zelf
en de concurrentie, fier aan de leiding.
Van de zes verreden manches won hij er
maar liefst vier. De Italiaan Maddi volgt
met 26 punten achterstand op de tweede
plaats. Dave Strijbos, een uniek motor
crosstalent, op weg naar de absolute we
reldtop.
Door Romain van Damme
Op zoek naar nieuw talent, waaraan het dure
materiaal en de goede naam toevertrouwd kan
worden, toonden de spionnen uit het land van de
rijzende zon uitermate veel belangstelling voor een
Nederlandse lichtgewicht. Dave Strijbos. Pas ze
ventien, maar in dit nog prille seizoen niet te stui
ten.
Twee weken geleden liet
Dave Strijbos in de modder
van het circuit in Oss, zijn
woonplaats, al zien dat hij dit
seizoen een van de favorieten
voor de wereldtitel is. In beide
manches ging hij als eerste
door de finish. Een week later
blonk hij ook uit op het harde
circuit van Faenza. Daar werd
hij tweede en zevende. Met de
kanttekening dat een valpartij
hem enkele kostbare WK-pun
ten kostte. Afgelopen zondag
was Dave Strijbos opnieuw on
genaakbaar.
Op het door de regen
moeilijk te berijden leem in
Hoeselt was de jeugdige Os-
senaar door niemand af te
stoppen. Tweemaal zette hij
de toch niet malse concur
rentie op grote afstand.
Daar merkte Gerrit Wol-
sink, het unieke talent met
raad en daad terzijde
staand, vol bewondering op:
„Ik geloof heilig in dit
ventje. Het is een uniek ta
lent. Dave kan alles. In het
duel gaat hij geen meter op
zij voor een ander".
Net terug van een trai
ning in Tiel, normaal wordt
er in Volkel getraind, maar
de deze weken niet aflatende
Pluvius heeft het terrein
daar geschikt gemaakt voor
een partijtje waterpolo,
schuift Dave Strijbos met
een achter de eettafel. Dave
Strijbos doet dat in huize
Van Orsouw inmiddels drie
jaar. Veertien was de in
Venlo geboren Dave, toen hij
door Alex van Orsouw na
een motorcross meegenomen
werd naar de Osse wijk. Dat
beviel hem uitstekend. Weg
uit Venlo, waar zijn ouders
bezig waren met een schei
ding en zijn oudere broer
Johnny (eveneens een groot
crosstalent, maar invalide
geworden door een val) aan
een rolstoel is gekluisterd.
Vandaar dat hij vroeg of hij
niet kon blijven. Na overleg
met zijn ouders werd dat ge
regeld.
Vanaf dat moment richtte
Dave Strijbos al zijn aan
dacht op het motorcrossen.
„Ik cross al vanaf mijn ne
gende", zegt hij, „ik kom uit
een crossfamilie ja. Mijn
broer deed aan motorcross.
Dan rol je daar vanzelf in. Ik
vind het schitterend om te
doen. De snelheid, de behen
digheid die je moet hebben,
dat alles maakt het tot een
verschrikkeliik mooie sport.
Bovendien zijn de prestaties
nu goed. Dan heb je er uiter
aard nog meer plezier in.
Dat is logisch".
Pas zeventien. Alleen bui
ten de circuits is dat merk
baar. Vriendelijk, wars van
vedetteneigingen, wat verle
gen. Nog niet zo goed raad
wetend met al die belang
stelling voor zijn persoontje.
„Af en toe wordt het wel
eens te veel", geeft hij toe,
„er wordt me zelfs wel eens
gevraagd of ik tussen de
twee manches een interview
wil doen. Maar daar begin ik
niet aan. Je moet tenslotte
ook wat rust hebben".
Dave Strijbos spitst ver
volgens de oren. De aan
dacht richt zich naar de ra
dio. Namens Veronica Sport
vuurt Ans Smulders enkele
vragen op Dave Strijbos af.
Als later de video aangaat
om de beelden van de Grote
Prijs in Hoeselt nog eens te
bekijken komt hij in beeld
met Jos Kuijer (AVRO's
Sportpanorama), die vraagt
of hij zich thuis voelt in het
motorcross-wereldje. Inder
daad, het antwoord is ja.
„Dat ik zo vroeg begonnen
ben", zegt Dave Strijbos dan,
„is natuurlijk een groot
voordeel. Bij de jeugd, ik ben
Nederlands kampioen 50 cc
geweest, heb ik veel kunnen
leren. Veel crossers bereiken
hun top als ze 27, 28 zijn. Bij
mij gaat het veel sneller. Het
is nu zaak om dat vast te
houden. Dat is veel moeilij
ker. Nee, dat ik nu eerste sta
in het klassement, legt geen
druk op mij. Ik doe gewoon
mijn best. Ik heb er alles
voor over. Drie a vier keer in
de week doe ik een looptrai
ning. Ongeveer veertig mi
nuten. 's Middags trainen op
de motor. Trainen, veel trai
nen. Daar leer je van. Je
moet de motor aanvoelen.
Ja, een eenheid vormen. Je
moet gevoel voor die motor
hebben. Dat ontbreekt er
vaak aan. Dat heb je, of je
hebt het niet. Zoals een voet
baller inzicht heeft. Dat is
nauwelijks aan te leren. Dat
geldt trouwens voor iedere
sport".
Gevoel voor motorcrossen.
Dave Strijbos heeft het in
iedere vezel van zijn slechts
62 kilo wegend lichaam.
Perfect voor de 125 cc-klas-
se, waarin de behendigheid
een grote rol speelt. Nauw
lettend in de gaten gehouden
door Gerit Wolsink, jaren
lang Neerlands beste motor
crosser. „Vorig jaar", zegt
Dave Strijbos over die
smaenwerking, „heb ik wel
het een en ander geleerd.
Dat was mijn eerste inter
nationale seizoen. Alles was
nieuw. Nu ben ik dus bezig
aan mijn tweede jaar. Ik
weet nu hoe het er aan toe
gaat. Trouwens, je moet het
in die twee maches toch zelf
doen".
„Vorig jaar", vult Gerrit
van Orsouw, inmiddels met
zijn vrouw en kinderen de
grootste supporters van Da
ve, aan, „heeft hij dubbel ge
leerd. Hij had succes, maar
werd ook met tegenslagen
geconfronteerd. Dan wordt
je mentaal harder. En men
tale hardheid is nodig in het
motorcrossen. Nee, het gaat
niet te snel met hem. Hij kan
het. Hij wil van het motor
crossen zijn beroep maken.
Dan moet ie er veel voor la
ten en veel leren. Hij heeft
nog heel wat jaren voor de
boeg. Door keihard te wer
ken kan hij ver komen".
Voorlopig richt de aan
dacht zich op de 125 cc-klas-
se. Een categorie, waarin de
Nederlanders zich dit sei
zoen uitstekend thuis voe
len. John van de Berk, even
eens pas zeventien, en Kees
van der Ven zijn naast Dave
Strijbos de andere troeven.
„Jarenlang", merkt Dave
Strijbos daarom op, „ging de
aandacht in Nederland naar
de 500 cc-klasse. Nu ligt dat
anders. Omdat wij succes
hebben in de 125, komen de
mensen vooral naar die
wedstrij den kij ken".
En Honda dus. Inmiddels
in het bezit van lovende rap
porten over de jongste
Grand Prix-rijder aller tij
den. Laatst kreeg Dave
Strijbos van de Belg Eric
Geboers, fabrieksrijder bij
Honda, het verzoek voor
hem in Zuid-Frankrijk en-
Dave Strijbos: „Een
goed resultaat hangt
van zoveel factoren af'.
- FOTO GÉRARD DAMOISEAUX
kele machines te testen. Dat
zegt genoeg. „Met Eric Ge-
boers heb ik veel contact.
Van zo iemand kan ik na
tuurlijk veel leren. Het is
toch mooi dat een wereld
kampioen met mij over het
motorcrossen praat. En hij
zit bij Honda. Ik weet dat er
contacten zijn, maar ik heb
tot nu toe nog niets ge
hoord".
„Het probleem is", neemt
Gerrit van Orsouw dan het
woord, „dat Honda in feite
alleen geïnteresseerd is in de
500. En daar is Dave nog
lang niet aan toe. Maar een
contract zou mooi zijn. We
hebben nu een contract met
Honda Nederland. En met
Venko. We hebben de be
schikking over een bepaald
budget. Maar als dat op is en
er moet wat gemaakt wor
den, moet Dave voor de kos
ten opdraaien. Als je een fa-
briekscontract hebt, ligt dat
wat eenvoudiger".
Als Dave Strijbos zich in
dit tempo blijft ontwikkelen,
hoeft hij zich daar echter
niet ongerust over te maken.
De absolute wereldtop ligt
binnen zijn bereik. „Maar",
zegt hij meteen, „ik ga nu
niet roepen dat ik wereld
kampioen word. Ik kijk wel
uit. Stel dat het niet lukt,
dan roept straks iedereen,
wat een opschepper. Wacht
even, ik zal eens wat laten
zien". De video gaat aan.
„Moet je opletten. Dit is de
cross in Hoeselt. Moet je kij
ken wat er na de start ge
beurt". Commentaar is ver
volgens overbodig. Pal voor
de eerste bocht smakt een
van de deelnemers tegen de
grond. Een paar seconden
later weet de pechvogel zich
omringd door coureurs, die
vloekend en tierend hun ge
strande motoren weer aan
de praat proberen te krijgen.
Dave Strijbos is dan al lang
uit het beeld verdwenen. In
grootse stijl afstevenend
naar alweer een overwin
ning. Maar liefst 56 seconden
voor de als nummer twee
eindigende Belg Guy van
Ghijsegem.
„Kan wel zijn", reageert
hij laconiek, „maar mij kan
het ook overkomen. Ik be
doel maar, je hebt niet alles
zelf in de hand. Er moeten
nog negen wedstrijden gere
den worden. Een goed resul
taat hangt van zoveel facto
ren af. Pech met de machine.
Er zijn altijd zaken, die niet
te voorzien zijn. Maar tot nu
toe gaat het allemaal prima.
Straks, in juni, worden er
vier Grand Prix-wedstrij
den verreden. Daarna weten
we meer. Misschien dat ik
dan voorzichtig aan een we
reldkampioenschap kan
denken. Maar- dan nog kan
het fout gaan".
v V\
iko tijdens de bouw of ver
men Bouwen" en de folder
ivraagt, staat u straks veel
-aannemer verwachten?
eeft u als opdrachtgever bij
ochure "Samen Bouwen"
liddeling".
i bij het gewestelijk NVOB-
>onnummer 01180-15055,
de antwoordcoupon.
;estuurd.
Stuurt u ons
vrijblijvend hejl
NYOB-inlbrmanemateria'1
iar: NVOB gewest Zeeland,
330 VB Middelburg.)
Door Hans Braat
°P 39-jarige leeftijd
heeft de Rijswijker na
melijk besloten de actieve
Wedstrijdsport voor ge
en te houden.
Gezien zijn leeftijd geen on-
"gische stap, maar het wekt
wrevel om te zien dat de cory-
van weleer weinig lofui-
-r;gen heeft mogen ontvan-
toen zijn besluit eenmaal
SMiomen was. De NeVoBo
(orgde er weliswaar voor dat
zich sinds maandag ridder
de orde van Oranje-Nassau
"mg noemen, maar dat is ook
ongeveer de enige festiviteit
Sweest rondom de persoon
:'ah de 1.95 meter lange Zuid-
■®'lander.
„Twintig jaar heeft Frank
onstandse de Voorburgse
«euren verdedigd, maar bij
"ih afscheidswedstrijd deze
*eek tegen een Nederlands se-
-tieteam waren er zegge en
Ik was slechts een pionier'
schrijve 80 man publiek.
Frank Constandse is echter
niet de man om daar enige
frustratie aan over te houden.
Het volleybal heeft hem zowel
vreugde als verdriet gebracht
en lang stilstaan bij een enkel
facet heeft hij inmiddels ver
leerd.
Zelfs zijn verdiensten voor
het Nederlandse volleybal is
hij geneigd te bagatelliseren.
Hoewel 23 jaar een onbetwiste
topper, lokt dat bij hem slechts
de nuchtere constatering uit,
dat het dan wel slecht met de
sport gesteld moet zijn.
„Als ik het zo lang kan vol
houden betekent dat simpel
weg dat er geen progressie is.
In al die jaren ben ik nauwe
lijks beter gaan spelen. Hoog
uit heb ik meer spelinzicht ge
kregen. Maar als ik nu nog re
delijk kan meedraaien, dan is
dat een belediging van het Ne
derlandse volleybal. Binnen
kort mag ik me 40 gaan noe
men. Normaliter zou een gene
ratie van twens mij al ver
drongen moeten hebben. In
het buitenland is dat ook over
al gebeurd, alleen Nederland
is stil blijven staan".
Het is duidelijk dat de va
derlandse routinier geen al te
hoge pet op heeft van het hui
dige vaderlandse volleybal.
„Misschien had ik nog enige
jaren door kunnen gaan maar
eigenlijk heb ik alles al mee
gemaakt wat er mee te maken
viel. De lol is er een beetje af.
In 1964 was ik nog fanatiek en
aan de Olympische Spelen van
toen bewaar ik mijn beste her
inneringen. Per slot van reke
ning eindigde Nederland toen
op een gedeelde zevende
plaats. Daarna is het alleen
maar bergafwaarts gegaan.
Op dit moment stelt Neder
land mondiaal nog maar wei
nig voor. Dat is te betreuren,
maar domweg eigen schuld.
De sport is hier altijd in de
kinderschoenen blijven staan,
terwijl men overal elders pro
fessioneler te werk is gegaan.
Neem bijvoorbeeld mijn geval.
Ik werk en kan zo'n vier uur
per dag trainen. Dat was
twintig jaar geleden zo en dat
is nu nog zo. In de VS en de
Oostbloklanden hoeft men
niet te werken, daar heeft men
de gelegenheid zo'n veertig
uur te oefenen. Dat Nederland
heeft moeten afhaken lag dan
ook in de lijn der verwachtin
gen".
Daar kan men vrede mee
hebben, maar men kan het ook
oliedom vinden. Die laatste vi
sie hang ik aan. In Nederland
lopen best talenten rond, die,
als ze zich hadden kunnen
ontplooien, tot de wereldtop
hadden kunnen behoren. Ne
derland had best een vooraan
staande volleybalnatie kun
nen zijn. Maar in plaats daar
van heeft het bondsbestuur
van de NeVoBo zich verkneu
keld in de handen gewreven,
omdat wij het 'lef' hadden
amateurs pur sang te blijven
en de anderen - de criminelen
in hun ogen - dat niet deden.
Voor iemands zieierust kan ik
een dergelijk gedrag begrij
pen, maar ik vraag me dan
wel af of men een dergelijke
bestuursfunctie moet ambië
ren".
Het lijkt een beetje op na-
katten, maar dat is het laatste
wat Frank Constandse wil
doen. De 39-jarige constateert,
maar wil liever geen oordeel
vellen. Deed hij ook niet toen
slechts tachtig mensen zijn af-
scheidsduel bijwoonden.
De nuchtere kijk op het
sportgebeuren van Frank
Constandse blijkt een opmer
kelijke reden te hebben. Oor
spronkelijk wenste hij zijn
sportieve talenten te etaleren
op het voetbalveld. „Maar op
twaalfjarige leeftijd kreeg ik
van de huisarts te horen dat ik
dat beter kon vergeten. Ik was
alergisch voor gras en tegen
over een potje voetbal stond
enige dagen ziek zijn. Vervol
gens leek judo me wel wat,
maar ik had mijn lengte tegen.
Het zwaartepunt ligt bij mij
verkeerd, hoewel ik op de ju
doschool te snel naar de zin
van de leraar de verschillende
banden behaalde. Op die
school kwam ik echter ook
volleycoach Dodewaard tegen
en hij haalde me over te gaan
volleyballen. Bij DES aanbe
land bleek ik op sportief ge
bied in ieder geval niet zo
weggelegd voor twaalf am
bachten en dertien ongeluk
ken. Ik was zo fanatiek dat ik
al snel in het eerste mee mocht
spelen en dat is daarna zo'n
beetje zo gebleven".
Meer dan tweintig jaar is
daar geen verandering meer
in gekomen. Met meer dan 170
interlands op zijn naam heeft
Frank Constandse een belang
rijk stempel op het vaderland
se volleybalgebeuren gedrukt.
„Maar daar mag men niet
mijn verdienste op aflezen",
meent de Zuidhollander, „ik
heb altijd mijn best proberen
te doen, rekening houdend met
de beperkte mogelijkheden,
die ik nu eenmaal heb. Ik hoop
echter wel dat er nu een nog
fanatiekere generatie volgt,
zodat het Nederlandse volley
bal eindelijk weer eens in de
lift komt. Ik ben niet meer dan
een pionier geweest".
Frank Constandse:
ven staan".
,Het volleybal in Nederland is stil blij-
- FOTO ANP
