Meestal is er geen
sprake van bedrog
Amerikaanse zwarten ontwikkelen
een eigen versie van het Engels
AFKOPEN LEVENSVERZEKERING VAAK GROTE TELEURSTELLING:
VRIJDAG 3 ME11985
B1ST1M
EXTRA
WASHINGTON -
Amerika pakt zijn
problemen op voor
het land karakteris
tieke wijze aan:
grootscheeps en met
een haast kinderlijk
enthousiasme. Zo
ook is nu plotseling
het vraagstuk van
de vermiste (wegge
lopen, ontvoerde
etc.) kinderen met
reusachtige geest
drift ter hand geno
men.
Echtscheidingen
Reglement
/RIJDAG 3 ME11985
Wirwar
Ombudsman
Geldnood
Kosten
Voorlichting
Suske en Wiske: Het
Appie Happie en Stu
T47
Epidemie
van
vermiste
kinderen
te**
Door Mare De Koninck
Ineens zijn er schokkende
cijfers beschikbaar, die
iedereen moeten motiveren
om mee te doen aan de na
tionale zoektocht. En zoals
altijd is ook nu weer de pre
sident zelve ingeschakeld
om het goede doel kracht bij
te zetten.
„Er is sprake van een epi
demie van kindervermissin
gen", zei Ronald Reagan de
zer dagen tijdens een bezoek
aan het circus 'The Ringling
Brothers' in Washington,
„1,8 miljoen kinderen onder
de 18 jaar staan op dit mo
ment in de VS als vermist te
boek". Het populaire circus
is onder de naam 'Safe Kids'
begonnen met een „intensief
opvoedingsprogramma voor
bescherming van kinderen".
In alle steden waar het zijn
tent opslaat reikt het aan
ouders 'beschermpasjes' uit,
waarin ze onder meer een
kleurenfoto en vingeraf
drukken van hun kinderen
kunnen bewaren.
Circusgast Ronald Rea
gan las met name voor de
kleinste dreumesen op de
tribune de belangrijkste re
gels voor die hen voor ver
missing kan behoeden,
waaronder: „Onthoudt je
volledige naam, adres en te-,
lefoonnummer en leer te te
lefoneren, ook vanuit een te
lefooncel". In het bijzijn van
de president werden van een
aantal kinderen vingeraf
drukken genomen. De be
hulpzame clown vond de af
druk van een vijfjarig meis
je 'de knapste'.
De actie van het circus is
een van de tientallen initia
tieven die sedert vorig jaar
zijn ontplooid om vermiste
kinderen te achterhalen. In
1984 is door het ministerie
i ';W M«;--
van Justitie ook het 'Natio
naal Centrum voor Vermiste
en Misbruikte Kinderen' op
gericht, dat de meeste acties
coördineert. Initiatiefnemer
van dat centrum was John
Walsh, vader van een ver
mist en naar later bleek ver
moord kind.
Intussen bestaat er een
nationaal gratis te bellen te
lefoonnummer ('hot line')
voor mensen die inlichtin
gen over een verdwenen
kind hebben.
Het meest zichtbaar
wordt de campagne in de fo
to's die via allerlei distribu
tiekanalen praktisch alle
huishoudens in de VS berei
ken. Afbeeldingen van ver
miste kinderen kan men in
tussen vinden op melkdozen
en papieren zakken in de
grootste supermarkten, in
telefoonboeken, op de toe
gangskaartjes tot tol-wegen
en ingesloten bij afschriften
van de bank en bij rekenin
gen voor het gas en voor de
kabel-tv. De betrokken be
drijven en instituten geven
vrijwilig en gratis hun me
dewerking, in wat president
Reagan een „nationaal part
nerschap tussen overheid en
bedrijfsleven ten bate van
de kinderbeveiliging"
noemt.
Kinderen waarvan op de
ze of soortgelijke wijze een.
foto wordt verspreid beho
ren tot de meest tragische
maar toch beperkte catego
rie 'vermoedelijk door
vreemden ontvoerden'. De
huidige omvang van die
groep is niet goed bekend.
Genoemd 'Nationaal Cen
trum' houdt het op tussen de
20.000 en 50.000 kinderen.
Dat komt bij een totaal van
60.miljoen Amerikanen rai
der de achttien jaar, op één
door een vreemde ontvoerde
per 1200 tot 3000 kinderen.
Veel minder bloedstollend
wordt het cijfer van 1,8 mil
joen jaarlijks vermiste
Amerikanen van nul tot en
met 17 jaar, als men ziet dat
ruim 1 miljoen kinderen zo
genaamd 'vrijwillig ver
mist', dus weggelopen of
weggestuurd zijn van huis
(in het Amerikaanse jargon
de 'runaways' en de 'thro-
wa ways').
Voorts is er een reusachti
ge categorie kinderen die
worden ontvoerd door een
van de (gescheiden) ouders.
Het 'Nationaal Centrum'
schat dat aantal jaarlijks op
een half miljoen. Hier
wreekt zich het Amerikaan
se echtscheidingsfenomeen.
Het huwelijk blijft onver
minderd populair, maar niet
minder dan vijftig procent
van alle Amerikaanse echt
verbintenissen eindigt in
scheiding. De kinderen die
worden gestolen door de
ouders die geen voogdij
meer hebben, moeten vaak
een waar vluchtelingenbe
staan leiden: ze verhuizen
voortdurend en gaan onder
valse namen naar telkens
andere scholen. Maar ze zijn
bij een van hun ouders en de
term vermist is dus maar
betrekkelijk van toepassing.
Het overgrote deel van de
vermisten wordt binnen
korte tijd gevonden door be
kenden of door de politie, of
omdat het kind vrijwillig te
rug naar huis gaat. En van
de 1,8 miljoen vermiste kin
deren die per jaar als zoda
nig worden geregistreerd
zijn er na 12 maanden ge
middeld 'nog maar' 30.000
niet gevonden.
Vaak worden niet gelij
kende foto's gebruikt om
kinderen op te sporen
- FOTO AP
Het bewijsbare succes van
de nieuwe burgerlijke op
sporingsacties is gering. Een
woordvoerder van het 'Na
tionaal Centrum' zegt dat er
veel kinderen direct als ge
volg van de foto-acties zijn
opgespoord, maar bronnen
bij de politie menen dat het
slechts om enkele tientallen
gaat, die anders waarschijn
lijk ook waren gelokali
seerd. Een van de problemen
is dat de gezochte kinderen
er vaak heel anders uitzien
dan op het verspreide fo
tootje.
Veel pedagogen in de VS
maken bezwaren tegen de
aspecten van krampachtig
heid die er aan de massale
kinderopsporing zouden zit
ten. Men vraagt zich af of bij
voorbeeld het nemen van
vingerafdrukken en de
daarvoor te geven reden het
kind niet onnodig angstig
zal maken. „Er is vooral de
hysterie rond sexuele mis
drijven jegens kinderen. Een
Amerikaanse ouder denkt al
gauw dat zijn vermiste kind
sexueel misbruikt en ver
moord of voor kinderprono
geexploiteerd zal worden.
Maar dat zijn, hoe afgrijse
lijk ook, zeldzaamheden. Die
misdaden zullen niet door
een fotootje op een doos
melk worden voorkomen.
Als het netto-resultaat van
de publieke opsporingsacties
zo gering blijft, zullen de
mensen blind worden voor
die fotootjes. De oude me
thode van een foto van een
vermist kind op de televisie,
op verzoek van de politie, is
mogelijk effectiever. En de
aloude waarschuwing om
niet met vreemden mee te
gaan is een noodzakelijk
kwaad dat misschien niet
moet worden aangevuld met
allerlei andere zaken die de
spontaniteit van het kind
kunnen schaden, zoals de
kaart met de vingerafdruk
ken", aldus dr.Jeffrey
Moore, kinderpsycholoog
aan de Universiteit van Ca
lifornia
WASHINGTON - In tegen
stelling tot wat tot nu toe door
veel taalkundigen en politici
werd gedacht, namelijk dat
het homogeniserende effect
van de massamedia en de bur
gerrechtenbeweging van de
jaren zestig juist zou leiden tot
het samenvallen van de into
natiepatronen, grammatica en
uitspraak van blank en zwart
Engels, blijkt dat het Engels
dat blanken en zwarten spre
ken steeds verder uit elkaar
komt te liggen.
Een onderzoek van de Uni
versiteit van Pennsylvania
heeft uitgewezen dat de ver
schillen tussen de blanke dia
lecten uit de grote steden zoals
New York, Chicago en Boston
weliswaar steeds groter wor
den, maar dat de zwarten in
diezelfde steden een vrij uni
form dialect spreken, dat zo
wel afwijkt van het standaard
Engels zoals dat gesproken
wordt op tv als van het plaat
selijke blanke dialect.
Taalkundigen, waaronder
de blanke professor William
Labov en de zwarte Wendell
Harris, zijn tot de conclusie
gekomen dat de verschillen
steeds groter lijken te worden.
„Er is een nauw verband aan
te wijzen tussen het geschei
den wonen van blank en zwart
en de taalkundige scheiding",
zo zeggen ze naar aanleiding
van een onderzoek' in Phila
delphia, de vierde grootste
stad van de VS, waar achten
dertig procent van de inwo
ners zwart is.
Ondanks het opheffen van
de rassenscheiding op het
werk en in openbare ruimten
en de groei van een zwarte
middenklasse, heeft het on
derzoek uitgewezen dat het
het aantal gemengde woon
wijken krimpt. Wat banen,
huisvesting en opleiding be
treft gaat het de meerderheid
van de zwarten „steeds slech
ter", aldus het rapport.
Dit heeft vooral invloed op
het taalgebruik van jeugdige
zwarten, die weinig of geen
contact hebben met blanken.
Volgens de onderzoekers zou
den de taalgewoonten van
blanke leeftijdgenoten hen
meer kunnen beïnvloeden dan
hun leraren horen, of radio en
tv. Uit het onderzoek blijkt
bijvoorbeeld dat de uitgang -s
in de derde persoon enkelvoud
van de tegenwoordige tijd van
het werkwoord door veel
zwarten gebruikt wordt om de
verleden tijd aan te geven. „He
runs and tells me" betekent
dan ook „hij rende en vertelde
het aan me." Dit komt neer op
een nieuwe grammatikale re
gel in een levende, maar van
het blank Engels afwijkende,
vorm van de Engelse taal.
Hoewel het onderzoeksteam
slechts voorzichtige conclusies
wil trekken, merkt professor
Labov op dat „het resultaat
van ons onderzoek gezien kan
worden als een signaal van de
gevaarlijke neiging van onze
maatschappij naar een per
manente scheiding tussen
blank en zwart." De taalkun
digen pleiten daarom voor een
vroeg en vriendschappelijk
contact tussen blanke en
zwarte kinderen „een werke
lijke integratie op de scholen"
die een taalkundige eenheid
moet aanmoedigen.
Copyright The Guardian
onderneming ter kennis wordt
gebracht. Naar buiten neemt de
Ombudsman geheimhouding over
de identiteit van de betrokkenen
in acht.
Als de Ombudsman van oordeel is
dat hij niet in staat is de klacht zelf
te behandelen, zendt hij deze aan de
NVBL of de desbetreffende onder
neming door. Daarnaast kan de
Ombudsman te allen tijde on
afhankelijke deskundigen raad
plegen. Hij houdt op afspraak
spreekuur in het Verzekerings
gebouw, Groot Hertoginnelaan 8 in
Den Haag.
Het statuut van de Ombudsman is
vastgelegd in een reglement.
Telefonisch (070-608261 en
schriftelijk postbus 1592 of Groot
Hertoginnelaan 8 .Den Haag)
kunnen klachten bij de Ombudsman
Levensverzekering worden
ingediend.
op de taak en de werkwijze van
de Ombudsman Levensverzekering
1.1. Er is een Ombudsman Levensverzekering, artikel 1
benoemd door de Nederlandse Vereniging ter
Bevordering van het Levensverzekeringwezen.
NVBL, verder te noemen ombudsman. Deze
houdt kantoor in het Verzekeringsgebouw,
Groot Hertoginnelaan 8 te 's-Gravenhage.
2.1. Ombudsman neemt schriftelijke en
mondelinge klachten in behandeling, welke
betrekking hebben op de totstandkoming en
uitvoering van levensverzekermgsovereen-
komsten in Nederland.
2.2. Behoudens bijzondere omstandigheden,
welke zich naar het oordeel van ombudsman,
na overleg met NVBL. kunnen voordoen, zullen
door hem uitsluitend klachten worden
behandeld, die betrekking hebben op levens
verzekeringspolissen die worden of zijn gesloten
bij een onderneming die lid is van NVBL ot die,
geen lid zijnde van NVBL, verklaard heeft zich
te onderwerpen aan dit reglement.
2.3. Ombudsman behandelt geen klachten
waarvan hem bekend is dat deze in handen van
advocaten zijn gesteld of aan het oordeel van de
rechter zijn onderworpen.
2.4. Ombudsman handelt een klacht af door het
artikel 2
Reglement van de ombudsman, met zijn adres in Den Haag voor wie hem wil bereiken.
- FOTO ARCHIEF DE STEM
Van een onzer verslaggevers
DEN HAAG - Mensen die voor
tijdig van hun levensverzeke
ring af willen, komen vaak voor
onaangename verrassingen te
staan. Het geld dat ze terug
krijgen, is soms maar een
schijntje van de betaalde pre
mies.
Een steeds terugkomende klacht is
dan ook dat het afkopen van een levens
verzekering veel minder oplevert dan
men had verwacht. Is er sprake van
misleiding of bedrog?
„Nee", zegt drs. L. Lamers, die zich
sinds 1 januari Ombudsman Levens
verzekeringen mag noemen. „Dót mag
je de verzekeraars niet verwijten. Het is
duidelijk dat veel mensen zich teleurge
steld voelen, omdat ze dachten dat ze
meer geld terug zouden krijgen. Ik be
grijp dat ook wel. Maar als ze goed op
de hoogte van de materie zijn, dan be
grijpen ze wel dat het vaak niet anders
kan. Een goede voorlichting kan veel
problemen verhelpen."
In ons land zijn ruim zestig levens
verzekeringsmaatschappijen. Daar zijn
in totaal acht miljoen individuele le
vensverzekeringen afgesloten. Er is
nogal wat verschil tussen al die polis
sen. De één sluit een verzekering af om
te voorkomen dat nabestaanden onver
zorgd achterblijven, de ander doet het
om als gepensioneerde méér te ontvan
gen dan AOW en aanvullend pensioen.
Het ene uiterste is een verzekering,
waarbij alleen betaald wordt als de ver
zekerde vóór een afgesproken datum
overlijdt. Heeft men het geluk langer te
leven, dan heeft men wel de pech niets
van de betaalde premies in het handje
te krijgen. Het andere uiterste is de lij
frenteverzekering, waarbij men zich na
pensionering verzekerd van een maan
delijkse uitkering. Dan is het premie-
betalen vooral een vorm van sparen
voor de oude dag.
Er zijn duizend-en één verschillen; in
premies en uitkeringen, in winstdelin
gen en afkoopsommen, in fiscale aftrek
en polisbeleningen. Om de klant een
beetje wegwijs te maken in deze wirwar
heeft de Nederlandse Vereniging van
Levensverzekeraars een boekje met
eenvoudige voorlichting uitgegeven.
Dat is nu gratis te krijgen bij de aange
sloten leden. De verzekeraars hebben
deze 'prospectus' overigens pas uitgege
ven na jarenlang zeuren en uitgebreid
overleg met consumentenbonden, mi
nisteries en de Ombudsman Levensver
zekering.
Het instituut Ombudsman is, zo'n
vijftien jaar geleden, ingesteld door de
verzekeringsmaatschappijen zelf. Maar
de ombudsman is helemaal onafhanke
lijk van deze bedrijven.
„Ik heb geen enkel contract met de le-
vensverzekeringsnfeatschappijen. Toen
ik gevraagd werd voor deze functie, was
dat voor mij ook de eerste vraag: ben ik
tn die functie wel onafhankelijk? Dat is
echt zo, dat ligt ook vast in een regle
ment. Ik zou mijn afkomst verlooche
nen als ik hier niet totaal onafhankelijk
zou zitten", zegt drs. L. Lamers, die
daarvoor directeur-generaal sociale ze
kerheid op het ministerie van Sociale
Zaken was.
Op het bureau van de Ombudsman
komen klachten binnen van mensen die
problemen hebben met hun levensver
zekeraar. Twee klachten springen er
uit. Ten eerste blijken er veel mensen
ontevreden met de manier waarop ze
him polis voortijdig kunnen afkopen.
Ten tweede blijken er veel problemen
met mensen die in aanmerking willen
ER zijn in ons land acht miljoen polis
sen voor een individuele levensverzeke
ring afgesloten. Nu het niet zo best met
de economie gaat, willen veel mensen
van die polis af. Ze kunnen het geld be
ter gebruiken. Wie van een levensver
zekering af wil, komt echter vaak voor
teleurstellingen te staan. Dat zegt de
Ombudsman Levensverzekering. Hij is
niet zo bekend en zo fel als zijn collega
Frits Bom. Maar in de wereld van de le
vensverzekeringen heeft hij wel dege
lijk gezag. Wat wil hij allemaal verbe
teren?
komen voor een bepaalde vrijstelling
van premiebetaling, omdat ze arbeids
ongeschikt zijn.
Waarom willen steeds meer mensen
van hun levensverzekering af? Ze heb
ben het geld nodig. Er zijn dan twee mo
gelijkheden. Wie geen afkoop-regeling
in de polis heeft, stopt gewoon met pre
mie betalen en is de levensverzekering
kwijt. Wie wel een afkoop-regeling
heeft, stopt ook met het betalen van de
premie, maar heeft recht op een afkoop
som. Die blijkt in de praktijk vaak te
leurstellend laag te zijn.
Lamers: „Als het slecht gaat met de
economie, lijkt het me voor de hand lig
gen dat er mensen zijn die van hun le
vensverzekering af willen. Ze lopen het
huishoudboekje nog eens door en beslis
sen dan dat het beter is het geld nu te
besteden aan kleren voor de kinderen,
dan premie te betalen voor een verzeke
ring die pas over zoveel jaar gaat uitke
ren."
Aan de hand van binnengekomen
klachten heeft de ombudsman de in
druk „dat dertig procent van de beëin
digingen plaats vindt, omdat de premies
een te hoge last werden of omdat men
het geld direct nodig had."
De Nederlandse Vereniging van Le
vensverzekeraars: „Naarmate er langer
premie is betaald, krijgt men meer geld
terug, maar dat is niet de som van de
betaalde premies. De maatschappij
heeft namelijk voor de duur dat de ver
zekering heeft gelopen, het risico van
overlijden gedragen. Daarnaast heeft
de maatschappij kosten gemaakt voor
het sluiten en het administreren van de
verzekering. Deze kosten moet de klant
vergoeden."
Wat risico-kosten betreft: een deel
van de premie heeft de maatschappij
nodig om zich te financieel in te dekken
voor het geval iemand voortijdig dood
gaat. Stel bijvoorbeeld dat iemand een
maand na het afsluiten van een levens
verzekering komt te overlijden, dan
moet de maatschappij wel geld in kas
hebben om de nabestaanden het in de
polis Elfgesproken bedrag te kunnen be
talen.
Dat de klanten deze kosten moeten
vergoeden, mag voor de verzekerings
maatschappijen zo klaar als een klontje
zijn, voor de klanten ligt dat anders.
De Ombudsman: „Het ontbreken van
een duidelijk inzicht leidt bij de klager
makkelijk tot de gedachte dat de verze
keraar met een zekere mate van wille
keur handelt. Meestal is dat echt niet
het geval. Het blijkt dat je met een dui
delijke uitleg, veel klagers kan overtui
gen dat er geen sprake is van een onre
delijkheid. Verzekeringsmaatschappij
en zijn geen liefdadige instelling; ze
kunnen niet van lucht leven."
Dat wil niet zeggen dat de Ombuds
man dik tevreden is met deafkoop-re-
geling. „Op onderdelen blijven er nog
verbeteringen mogelijk."
De Ombusman wil met name een
verbetering van de winstdeling voor
mensen die hun verzekering afkopen.
Ook dat is weer een heel technisch ver
haal. In het kort gaat het hierom: verze
keringsmaatschappijen gaan ervan uit
dat ze het geld van hun klanten zo be
leggen dat het jaarlijks vier procent
rente oplevert. Dat percentage, de re-
kenrente, is vooral voor de boekhouding
bedoeld.
In werkelijkheid, dat geldt ook voor
een gewone individuele spaarder,
brengt de belegging meer op. Gemid
deld is dat dik acht procent. Het ver
schil tussen die voorzichtige vier pro
cent en de échte rente (8 tot 9%), is dar
winst. Hoewel er veel onderlinge ver
schillen zijn, komt een deel van dat geld
bij de klanten terecht. Meestal ziet men
die winst later terug in een verhoging
van het verzekerde bedrag.
Maar hoe moet dat met iemand die de
verzekering afkoopt? Die heeft toch ook
recht op een stuk van de winst? De ver
zekeraars beantwoorden die vraag po
sitief, maar in de praktijk blijken er
toch veel klachten van mensen die bij
het afkopen maar weinig terug zien van
hun winst. Volgens de Ombudsman ge
beuren er nogal eens wat onbillijkhe
den.
„Ik vind het billijk dat degene die af
koopt een redelijk deel krijgt van de
winst, die de maatschappij gemaakt
heeft met dat deel van de betaalde pre
mies, dat voor belegging in aanmerking
kwam." De Ombudsman gaat er bij de
maatschappijen op aandringen dat te
verbeteren. En om de urgentie hiervan
te onderstrepen, wijst Lamers op zijn
agenda: de Eifspraken voor de eerste
gesrpekken zijn al gemaakt.
Een tweede klacht die de Ombuds
man vaak hoort, komt van arbeidsonge
schikten. Ook hier, zo meent hijkunnen
veel problemen worden verholpen met
goede voorlichting. Wat is het pro
bleem?
Verzekeringsmaatschappijen geven
arbeidsongeschikten een korting op de
premie. Ze gaan daarbij echter uit van
de medische arbeidsongeschiktheid.
Wie een AAW of WAO-uitkering heeft,
rekent meestal echter met het dóór be
rekende ongeschiktheidpercentage,
waarin vaak ook rekening is gehouden
met het werkgelegenheidsaspect. Men
sen kloppen daarom vaak aan als recht
hebbende op korting, terwijl het per
centage medische arbeidsongeschikt
heid daar geen aanleiding toe geeft. In
feite is men dan dus niet arbeidsonge
schikt genoeg om voor een vrijstelling
van premiebetaling in aanmerking te
komen. Ook dat is een probleem dat met
voorlichting op te lossen lijkt, denkt de
Ombudsman.
Dat lijkt ook een trefwoord te zijn
voor Lamers: goede voorlichting. Veel
klachten komen namelijk van mensen
die óf de kleine lettertjes niet goed gele
zen hebben óf de draad zijn kwijt ge
raakt in het labyrint van de levensver
zekering.
Dat de maatschappijen de klanten
echt te kort doen, dót gelooft Lamers
niet. Ja, er komen klachten van mensen
die minder krijgen dan ze hadden ver
wacht Maar dat komt omdat de gemid
delde polishouder geen inzicht heeftin
de moeilijke verzekeringsmaterie. Of
maatschappijen die klagers financieel
niet wat soepeler zouden mogen behan
delen?
Lamers: „Levensverzekeringsmaat
schappijen zijn geen charitatieve instel
lingen. Je mag het niet vergelijken met
onze sociale verzekeringen. Dit is een
volstrekt ander instituut, dat op de vrye
markt opereert en gericht is op winst
maken."
Door Marjan Mes
get is verdraaid jammer,
jat de tot voor kort in om.
land onbekende cineast Kees
van Oostrum het voor zijn
verfilming van de novelle
'Ret bittere kruid' nodig
beeft gevonden om een
kunstgreep toe te passen
teneinde zijn film drama
tisch interessanter te ma
ken.
Zoals bekend mag worden
verondersteld, voerde hij
een NSB-familie op en is de
hoofdpersoon het joodse
meisje Sara, bevriend met
de dochter van die familie.
In 1942 was zoiets zeer on
waarschijnlijk, maar hele
maal onmogelijk was het
niet. Het is niettemin zeer
begrijpelijk, dat de schrijf
ster van 'Het bittere kruid',
jlarga Minco, bezwaar te
gen deze ingreep in haar
boek maakte, waarin geen
enkele NSB-er voorkomt.
Haar persoonlijke erva
ringen in de Tweede We
reldoorlog, waarin zij haar
gehele familie verloor, en
haar met grote eenvoud en
terughoudendheid beschre
ven relaas daarover verdra
gen zo'n goedkope vondst
niet. Terecht mocht zij van
de Amsterdamse rechtbank
de film vooraf laten gaan
door een tekst, waarin zij
deze afwijst als strijdig met
de geest van haar boek en
met haar persoonlijke erva
ringen. Te laat had ze ont
dekt, dat een later scenario
afweek van het oorspronke
lijke, dat Van Oostrum sa
men met de Amerikaan
Maurice Noel had geschre
ven. De opnamen, die zij bij
woonde, hadden ook alleen
betrekking op het door
haarzelf beschreven ver
haal.
Verder was zij onkundig
gebleven van de werkelijke
ontwikkelingen in het film
verhaal. Die ontdekte zij
door puur toeval, waarna zij
naar de rechter stapte met
het verzoek om de titel 'Het
bittere kruid' te laten ver
vangen door een andere, die
met haar boek niets uit
staande had. Dat werd ge
weigerd, omdat de president
van de rechtbank de film in
teger vond. En daarin had
hij gelijk. Kees van Oostrum
had de NSB-geschiedenis
veel beter achterwege kun
nen laten, niet omdat deze zo
vreselijk laakbaar zou zijn,
maar omdat de scènes met
Sara's vriendin Greet en
haar NSB-vader en broer zo
knullig zijn geregisseerd en
geacteerd. Ze doen afbfeuk
aan de voor een belangrijk
deel geslaagde verfilming
van het meest gelezen boek
van Nederland. Met name
door de bespottelijke in
breng van Greet wordt aan
de film 'Het bittere kruid'
onrecht gedaan. Tal van scè
nes zijn geslaagd verfilmd
en herkenbaar uit de novel
le, maar juist die scènes met
Greet, haar vader, broer en
een horde NSB-jochies ma
ken de film onevenwichtiger
dan hij had hoeven te zijn.
Kees van Oostrum bleek
juist vooral geïnspireerd
door die filmische beelden,
die in het boek zo frapperen.
Die werden ook uitmuntend
geënscèneerd en goed ge
speeld. Van Oostrum (32)
studeerde af aan.de Film
academie in Amsterdam en
vervolgde zijn studie aan
het American Film Institute
in Los Angeles, waar hij in
Jfê£/ocpr7E