Meestal is er geen sprake van bedrog Amerikaanse zwarten ontwikkelen een eigen versie van het Engels AFKOPEN LEVENSVERZEKERING VAAK GROTE TELEURSTELLING: VRIJDAG 3 ME11985 B1ST1M EXTRA WASHINGTON - Amerika pakt zijn problemen op voor het land karakteris tieke wijze aan: grootscheeps en met een haast kinderlijk enthousiasme. Zo ook is nu plotseling het vraagstuk van de vermiste (wegge lopen, ontvoerde etc.) kinderen met reusachtige geest drift ter hand geno men. Echtscheidingen Reglement /RIJDAG 3 ME11985 Wirwar Ombudsman Geldnood Kosten Voorlichting Suske en Wiske: Het Appie Happie en Stu T47 Epidemie van vermiste kinderen te** Door Mare De Koninck Ineens zijn er schokkende cijfers beschikbaar, die iedereen moeten motiveren om mee te doen aan de na tionale zoektocht. En zoals altijd is ook nu weer de pre sident zelve ingeschakeld om het goede doel kracht bij te zetten. „Er is sprake van een epi demie van kindervermissin gen", zei Ronald Reagan de zer dagen tijdens een bezoek aan het circus 'The Ringling Brothers' in Washington, „1,8 miljoen kinderen onder de 18 jaar staan op dit mo ment in de VS als vermist te boek". Het populaire circus is onder de naam 'Safe Kids' begonnen met een „intensief opvoedingsprogramma voor bescherming van kinderen". In alle steden waar het zijn tent opslaat reikt het aan ouders 'beschermpasjes' uit, waarin ze onder meer een kleurenfoto en vingeraf drukken van hun kinderen kunnen bewaren. Circusgast Ronald Rea gan las met name voor de kleinste dreumesen op de tribune de belangrijkste re gels voor die hen voor ver missing kan behoeden, waaronder: „Onthoudt je volledige naam, adres en te-, lefoonnummer en leer te te lefoneren, ook vanuit een te lefooncel". In het bijzijn van de president werden van een aantal kinderen vingeraf drukken genomen. De be hulpzame clown vond de af druk van een vijfjarig meis je 'de knapste'. De actie van het circus is een van de tientallen initia tieven die sedert vorig jaar zijn ontplooid om vermiste kinderen te achterhalen. In 1984 is door het ministerie i ';W M«;-- van Justitie ook het 'Natio naal Centrum voor Vermiste en Misbruikte Kinderen' op gericht, dat de meeste acties coördineert. Initiatiefnemer van dat centrum was John Walsh, vader van een ver mist en naar later bleek ver moord kind. Intussen bestaat er een nationaal gratis te bellen te lefoonnummer ('hot line') voor mensen die inlichtin gen over een verdwenen kind hebben. Het meest zichtbaar wordt de campagne in de fo to's die via allerlei distribu tiekanalen praktisch alle huishoudens in de VS berei ken. Afbeeldingen van ver miste kinderen kan men in tussen vinden op melkdozen en papieren zakken in de grootste supermarkten, in telefoonboeken, op de toe gangskaartjes tot tol-wegen en ingesloten bij afschriften van de bank en bij rekenin gen voor het gas en voor de kabel-tv. De betrokken be drijven en instituten geven vrijwilig en gratis hun me dewerking, in wat president Reagan een „nationaal part nerschap tussen overheid en bedrijfsleven ten bate van de kinderbeveiliging" noemt. Kinderen waarvan op de ze of soortgelijke wijze een. foto wordt verspreid beho ren tot de meest tragische maar toch beperkte catego rie 'vermoedelijk door vreemden ontvoerden'. De huidige omvang van die groep is niet goed bekend. Genoemd 'Nationaal Cen trum' houdt het op tussen de 20.000 en 50.000 kinderen. Dat komt bij een totaal van 60.miljoen Amerikanen rai der de achttien jaar, op één door een vreemde ontvoerde per 1200 tot 3000 kinderen. Veel minder bloedstollend wordt het cijfer van 1,8 mil joen jaarlijks vermiste Amerikanen van nul tot en met 17 jaar, als men ziet dat ruim 1 miljoen kinderen zo genaamd 'vrijwillig ver mist', dus weggelopen of weggestuurd zijn van huis (in het Amerikaanse jargon de 'runaways' en de 'thro- wa ways'). Voorts is er een reusachti ge categorie kinderen die worden ontvoerd door een van de (gescheiden) ouders. Het 'Nationaal Centrum' schat dat aantal jaarlijks op een half miljoen. Hier wreekt zich het Amerikaan se echtscheidingsfenomeen. Het huwelijk blijft onver minderd populair, maar niet minder dan vijftig procent van alle Amerikaanse echt verbintenissen eindigt in scheiding. De kinderen die worden gestolen door de ouders die geen voogdij meer hebben, moeten vaak een waar vluchtelingenbe staan leiden: ze verhuizen voortdurend en gaan onder valse namen naar telkens andere scholen. Maar ze zijn bij een van hun ouders en de term vermist is dus maar betrekkelijk van toepassing. Het overgrote deel van de vermisten wordt binnen korte tijd gevonden door be kenden of door de politie, of omdat het kind vrijwillig te rug naar huis gaat. En van de 1,8 miljoen vermiste kin deren die per jaar als zoda nig worden geregistreerd zijn er na 12 maanden ge middeld 'nog maar' 30.000 niet gevonden. Vaak worden niet gelij kende foto's gebruikt om kinderen op te sporen - FOTO AP Het bewijsbare succes van de nieuwe burgerlijke op sporingsacties is gering. Een woordvoerder van het 'Na tionaal Centrum' zegt dat er veel kinderen direct als ge volg van de foto-acties zijn opgespoord, maar bronnen bij de politie menen dat het slechts om enkele tientallen gaat, die anders waarschijn lijk ook waren gelokali seerd. Een van de problemen is dat de gezochte kinderen er vaak heel anders uitzien dan op het verspreide fo tootje. Veel pedagogen in de VS maken bezwaren tegen de aspecten van krampachtig heid die er aan de massale kinderopsporing zouden zit ten. Men vraagt zich af of bij voorbeeld het nemen van vingerafdrukken en de daarvoor te geven reden het kind niet onnodig angstig zal maken. „Er is vooral de hysterie rond sexuele mis drijven jegens kinderen. Een Amerikaanse ouder denkt al gauw dat zijn vermiste kind sexueel misbruikt en ver moord of voor kinderprono geexploiteerd zal worden. Maar dat zijn, hoe afgrijse lijk ook, zeldzaamheden. Die misdaden zullen niet door een fotootje op een doos melk worden voorkomen. Als het netto-resultaat van de publieke opsporingsacties zo gering blijft, zullen de mensen blind worden voor die fotootjes. De oude me thode van een foto van een vermist kind op de televisie, op verzoek van de politie, is mogelijk effectiever. En de aloude waarschuwing om niet met vreemden mee te gaan is een noodzakelijk kwaad dat misschien niet moet worden aangevuld met allerlei andere zaken die de spontaniteit van het kind kunnen schaden, zoals de kaart met de vingerafdruk ken", aldus dr.Jeffrey Moore, kinderpsycholoog aan de Universiteit van Ca lifornia WASHINGTON - In tegen stelling tot wat tot nu toe door veel taalkundigen en politici werd gedacht, namelijk dat het homogeniserende effect van de massamedia en de bur gerrechtenbeweging van de jaren zestig juist zou leiden tot het samenvallen van de into natiepatronen, grammatica en uitspraak van blank en zwart Engels, blijkt dat het Engels dat blanken en zwarten spre ken steeds verder uit elkaar komt te liggen. Een onderzoek van de Uni versiteit van Pennsylvania heeft uitgewezen dat de ver schillen tussen de blanke dia lecten uit de grote steden zoals New York, Chicago en Boston weliswaar steeds groter wor den, maar dat de zwarten in diezelfde steden een vrij uni form dialect spreken, dat zo wel afwijkt van het standaard Engels zoals dat gesproken wordt op tv als van het plaat selijke blanke dialect. Taalkundigen, waaronder de blanke professor William Labov en de zwarte Wendell Harris, zijn tot de conclusie gekomen dat de verschillen steeds groter lijken te worden. „Er is een nauw verband aan te wijzen tussen het geschei den wonen van blank en zwart en de taalkundige scheiding", zo zeggen ze naar aanleiding van een onderzoek' in Phila delphia, de vierde grootste stad van de VS, waar achten dertig procent van de inwo ners zwart is. Ondanks het opheffen van de rassenscheiding op het werk en in openbare ruimten en de groei van een zwarte middenklasse, heeft het on derzoek uitgewezen dat het het aantal gemengde woon wijken krimpt. Wat banen, huisvesting en opleiding be treft gaat het de meerderheid van de zwarten „steeds slech ter", aldus het rapport. Dit heeft vooral invloed op het taalgebruik van jeugdige zwarten, die weinig of geen contact hebben met blanken. Volgens de onderzoekers zou den de taalgewoonten van blanke leeftijdgenoten hen meer kunnen beïnvloeden dan hun leraren horen, of radio en tv. Uit het onderzoek blijkt bijvoorbeeld dat de uitgang -s in de derde persoon enkelvoud van de tegenwoordige tijd van het werkwoord door veel zwarten gebruikt wordt om de verleden tijd aan te geven. „He runs and tells me" betekent dan ook „hij rende en vertelde het aan me." Dit komt neer op een nieuwe grammatikale re gel in een levende, maar van het blank Engels afwijkende, vorm van de Engelse taal. Hoewel het onderzoeksteam slechts voorzichtige conclusies wil trekken, merkt professor Labov op dat „het resultaat van ons onderzoek gezien kan worden als een signaal van de gevaarlijke neiging van onze maatschappij naar een per manente scheiding tussen blank en zwart." De taalkun digen pleiten daarom voor een vroeg en vriendschappelijk contact tussen blanke en zwarte kinderen „een werke lijke integratie op de scholen" die een taalkundige eenheid moet aanmoedigen. Copyright The Guardian onderneming ter kennis wordt gebracht. Naar buiten neemt de Ombudsman geheimhouding over de identiteit van de betrokkenen in acht. Als de Ombudsman van oordeel is dat hij niet in staat is de klacht zelf te behandelen, zendt hij deze aan de NVBL of de desbetreffende onder neming door. Daarnaast kan de Ombudsman te allen tijde on afhankelijke deskundigen raad plegen. Hij houdt op afspraak spreekuur in het Verzekerings gebouw, Groot Hertoginnelaan 8 in Den Haag. Het statuut van de Ombudsman is vastgelegd in een reglement. Telefonisch (070-608261 en schriftelijk postbus 1592 of Groot Hertoginnelaan 8 .Den Haag) kunnen klachten bij de Ombudsman Levensverzekering worden ingediend. op de taak en de werkwijze van de Ombudsman Levensverzekering 1.1. Er is een Ombudsman Levensverzekering, artikel 1 benoemd door de Nederlandse Vereniging ter Bevordering van het Levensverzekeringwezen. NVBL, verder te noemen ombudsman. Deze houdt kantoor in het Verzekeringsgebouw, Groot Hertoginnelaan 8 te 's-Gravenhage. 2.1. Ombudsman neemt schriftelijke en mondelinge klachten in behandeling, welke betrekking hebben op de totstandkoming en uitvoering van levensverzekermgsovereen- komsten in Nederland. 2.2. Behoudens bijzondere omstandigheden, welke zich naar het oordeel van ombudsman, na overleg met NVBL. kunnen voordoen, zullen door hem uitsluitend klachten worden behandeld, die betrekking hebben op levens verzekeringspolissen die worden of zijn gesloten bij een onderneming die lid is van NVBL ot die, geen lid zijnde van NVBL, verklaard heeft zich te onderwerpen aan dit reglement. 2.3. Ombudsman behandelt geen klachten waarvan hem bekend is dat deze in handen van advocaten zijn gesteld of aan het oordeel van de rechter zijn onderworpen. 2.4. Ombudsman handelt een klacht af door het artikel 2 Reglement van de ombudsman, met zijn adres in Den Haag voor wie hem wil bereiken. - FOTO ARCHIEF DE STEM Van een onzer verslaggevers DEN HAAG - Mensen die voor tijdig van hun levensverzeke ring af willen, komen vaak voor onaangename verrassingen te staan. Het geld dat ze terug krijgen, is soms maar een schijntje van de betaalde pre mies. Een steeds terugkomende klacht is dan ook dat het afkopen van een levens verzekering veel minder oplevert dan men had verwacht. Is er sprake van misleiding of bedrog? „Nee", zegt drs. L. Lamers, die zich sinds 1 januari Ombudsman Levens verzekeringen mag noemen. „Dót mag je de verzekeraars niet verwijten. Het is duidelijk dat veel mensen zich teleurge steld voelen, omdat ze dachten dat ze meer geld terug zouden krijgen. Ik be grijp dat ook wel. Maar als ze goed op de hoogte van de materie zijn, dan be grijpen ze wel dat het vaak niet anders kan. Een goede voorlichting kan veel problemen verhelpen." In ons land zijn ruim zestig levens verzekeringsmaatschappijen. Daar zijn in totaal acht miljoen individuele le vensverzekeringen afgesloten. Er is nogal wat verschil tussen al die polis sen. De één sluit een verzekering af om te voorkomen dat nabestaanden onver zorgd achterblijven, de ander doet het om als gepensioneerde méér te ontvan gen dan AOW en aanvullend pensioen. Het ene uiterste is een verzekering, waarbij alleen betaald wordt als de ver zekerde vóór een afgesproken datum overlijdt. Heeft men het geluk langer te leven, dan heeft men wel de pech niets van de betaalde premies in het handje te krijgen. Het andere uiterste is de lij frenteverzekering, waarbij men zich na pensionering verzekerd van een maan delijkse uitkering. Dan is het premie- betalen vooral een vorm van sparen voor de oude dag. Er zijn duizend-en één verschillen; in premies en uitkeringen, in winstdelin gen en afkoopsommen, in fiscale aftrek en polisbeleningen. Om de klant een beetje wegwijs te maken in deze wirwar heeft de Nederlandse Vereniging van Levensverzekeraars een boekje met eenvoudige voorlichting uitgegeven. Dat is nu gratis te krijgen bij de aange sloten leden. De verzekeraars hebben deze 'prospectus' overigens pas uitgege ven na jarenlang zeuren en uitgebreid overleg met consumentenbonden, mi nisteries en de Ombudsman Levensver zekering. Het instituut Ombudsman is, zo'n vijftien jaar geleden, ingesteld door de verzekeringsmaatschappijen zelf. Maar de ombudsman is helemaal onafhanke lijk van deze bedrijven. „Ik heb geen enkel contract met de le- vensverzekeringsnfeatschappijen. Toen ik gevraagd werd voor deze functie, was dat voor mij ook de eerste vraag: ben ik tn die functie wel onafhankelijk? Dat is echt zo, dat ligt ook vast in een regle ment. Ik zou mijn afkomst verlooche nen als ik hier niet totaal onafhankelijk zou zitten", zegt drs. L. Lamers, die daarvoor directeur-generaal sociale ze kerheid op het ministerie van Sociale Zaken was. Op het bureau van de Ombudsman komen klachten binnen van mensen die problemen hebben met hun levensver zekeraar. Twee klachten springen er uit. Ten eerste blijken er veel mensen ontevreden met de manier waarop ze him polis voortijdig kunnen afkopen. Ten tweede blijken er veel problemen met mensen die in aanmerking willen ER zijn in ons land acht miljoen polis sen voor een individuele levensverzeke ring afgesloten. Nu het niet zo best met de economie gaat, willen veel mensen van die polis af. Ze kunnen het geld be ter gebruiken. Wie van een levensver zekering af wil, komt echter vaak voor teleurstellingen te staan. Dat zegt de Ombudsman Levensverzekering. Hij is niet zo bekend en zo fel als zijn collega Frits Bom. Maar in de wereld van de le vensverzekeringen heeft hij wel dege lijk gezag. Wat wil hij allemaal verbe teren? komen voor een bepaalde vrijstelling van premiebetaling, omdat ze arbeids ongeschikt zijn. Waarom willen steeds meer mensen van hun levensverzekering af? Ze heb ben het geld nodig. Er zijn dan twee mo gelijkheden. Wie geen afkoop-regeling in de polis heeft, stopt gewoon met pre mie betalen en is de levensverzekering kwijt. Wie wel een afkoop-regeling heeft, stopt ook met het betalen van de premie, maar heeft recht op een afkoop som. Die blijkt in de praktijk vaak te leurstellend laag te zijn. Lamers: „Als het slecht gaat met de economie, lijkt het me voor de hand lig gen dat er mensen zijn die van hun le vensverzekering af willen. Ze lopen het huishoudboekje nog eens door en beslis sen dan dat het beter is het geld nu te besteden aan kleren voor de kinderen, dan premie te betalen voor een verzeke ring die pas over zoveel jaar gaat uitke ren." Aan de hand van binnengekomen klachten heeft de ombudsman de in druk „dat dertig procent van de beëin digingen plaats vindt, omdat de premies een te hoge last werden of omdat men het geld direct nodig had." De Nederlandse Vereniging van Le vensverzekeraars: „Naarmate er langer premie is betaald, krijgt men meer geld terug, maar dat is niet de som van de betaalde premies. De maatschappij heeft namelijk voor de duur dat de ver zekering heeft gelopen, het risico van overlijden gedragen. Daarnaast heeft de maatschappij kosten gemaakt voor het sluiten en het administreren van de verzekering. Deze kosten moet de klant vergoeden." Wat risico-kosten betreft: een deel van de premie heeft de maatschappij nodig om zich te financieel in te dekken voor het geval iemand voortijdig dood gaat. Stel bijvoorbeeld dat iemand een maand na het afsluiten van een levens verzekering komt te overlijden, dan moet de maatschappij wel geld in kas hebben om de nabestaanden het in de polis Elfgesproken bedrag te kunnen be talen. Dat de klanten deze kosten moeten vergoeden, mag voor de verzekerings maatschappijen zo klaar als een klontje zijn, voor de klanten ligt dat anders. De Ombudsman: „Het ontbreken van een duidelijk inzicht leidt bij de klager makkelijk tot de gedachte dat de verze keraar met een zekere mate van wille keur handelt. Meestal is dat echt niet het geval. Het blijkt dat je met een dui delijke uitleg, veel klagers kan overtui gen dat er geen sprake is van een onre delijkheid. Verzekeringsmaatschappij en zijn geen liefdadige instelling; ze kunnen niet van lucht leven." Dat wil niet zeggen dat de Ombuds man dik tevreden is met deafkoop-re- geling. „Op onderdelen blijven er nog verbeteringen mogelijk." De Ombusman wil met name een verbetering van de winstdeling voor mensen die hun verzekering afkopen. Ook dat is weer een heel technisch ver haal. In het kort gaat het hierom: verze keringsmaatschappijen gaan ervan uit dat ze het geld van hun klanten zo be leggen dat het jaarlijks vier procent rente oplevert. Dat percentage, de re- kenrente, is vooral voor de boekhouding bedoeld. In werkelijkheid, dat geldt ook voor een gewone individuele spaarder, brengt de belegging meer op. Gemid deld is dat dik acht procent. Het ver schil tussen die voorzichtige vier pro cent en de échte rente (8 tot 9%), is dar winst. Hoewel er veel onderlinge ver schillen zijn, komt een deel van dat geld bij de klanten terecht. Meestal ziet men die winst later terug in een verhoging van het verzekerde bedrag. Maar hoe moet dat met iemand die de verzekering afkoopt? Die heeft toch ook recht op een stuk van de winst? De ver zekeraars beantwoorden die vraag po sitief, maar in de praktijk blijken er toch veel klachten van mensen die bij het afkopen maar weinig terug zien van hun winst. Volgens de Ombudsman ge beuren er nogal eens wat onbillijkhe den. „Ik vind het billijk dat degene die af koopt een redelijk deel krijgt van de winst, die de maatschappij gemaakt heeft met dat deel van de betaalde pre mies, dat voor belegging in aanmerking kwam." De Ombudsman gaat er bij de maatschappijen op aandringen dat te verbeteren. En om de urgentie hiervan te onderstrepen, wijst Lamers op zijn agenda: de Eifspraken voor de eerste gesrpekken zijn al gemaakt. Een tweede klacht die de Ombuds man vaak hoort, komt van arbeidsonge schikten. Ook hier, zo meent hijkunnen veel problemen worden verholpen met goede voorlichting. Wat is het pro bleem? Verzekeringsmaatschappijen geven arbeidsongeschikten een korting op de premie. Ze gaan daarbij echter uit van de medische arbeidsongeschiktheid. Wie een AAW of WAO-uitkering heeft, rekent meestal echter met het dóór be rekende ongeschiktheidpercentage, waarin vaak ook rekening is gehouden met het werkgelegenheidsaspect. Men sen kloppen daarom vaak aan als recht hebbende op korting, terwijl het per centage medische arbeidsongeschikt heid daar geen aanleiding toe geeft. In feite is men dan dus niet arbeidsonge schikt genoeg om voor een vrijstelling van premiebetaling in aanmerking te komen. Ook dat is een probleem dat met voorlichting op te lossen lijkt, denkt de Ombudsman. Dat lijkt ook een trefwoord te zijn voor Lamers: goede voorlichting. Veel klachten komen namelijk van mensen die óf de kleine lettertjes niet goed gele zen hebben óf de draad zijn kwijt ge raakt in het labyrint van de levensver zekering. Dat de maatschappijen de klanten echt te kort doen, dót gelooft Lamers niet. Ja, er komen klachten van mensen die minder krijgen dan ze hadden ver wacht Maar dat komt omdat de gemid delde polishouder geen inzicht heeftin de moeilijke verzekeringsmaterie. Of maatschappijen die klagers financieel niet wat soepeler zouden mogen behan delen? Lamers: „Levensverzekeringsmaat schappijen zijn geen charitatieve instel lingen. Je mag het niet vergelijken met onze sociale verzekeringen. Dit is een volstrekt ander instituut, dat op de vrye markt opereert en gericht is op winst maken." Door Marjan Mes get is verdraaid jammer, jat de tot voor kort in om. land onbekende cineast Kees van Oostrum het voor zijn verfilming van de novelle 'Ret bittere kruid' nodig beeft gevonden om een kunstgreep toe te passen teneinde zijn film drama tisch interessanter te ma ken. Zoals bekend mag worden verondersteld, voerde hij een NSB-familie op en is de hoofdpersoon het joodse meisje Sara, bevriend met de dochter van die familie. In 1942 was zoiets zeer on waarschijnlijk, maar hele maal onmogelijk was het niet. Het is niettemin zeer begrijpelijk, dat de schrijf ster van 'Het bittere kruid', jlarga Minco, bezwaar te gen deze ingreep in haar boek maakte, waarin geen enkele NSB-er voorkomt. Haar persoonlijke erva ringen in de Tweede We reldoorlog, waarin zij haar gehele familie verloor, en haar met grote eenvoud en terughoudendheid beschre ven relaas daarover verdra gen zo'n goedkope vondst niet. Terecht mocht zij van de Amsterdamse rechtbank de film vooraf laten gaan door een tekst, waarin zij deze afwijst als strijdig met de geest van haar boek en met haar persoonlijke erva ringen. Te laat had ze ont dekt, dat een later scenario afweek van het oorspronke lijke, dat Van Oostrum sa men met de Amerikaan Maurice Noel had geschre ven. De opnamen, die zij bij woonde, hadden ook alleen betrekking op het door haarzelf beschreven ver haal. Verder was zij onkundig gebleven van de werkelijke ontwikkelingen in het film verhaal. Die ontdekte zij door puur toeval, waarna zij naar de rechter stapte met het verzoek om de titel 'Het bittere kruid' te laten ver vangen door een andere, die met haar boek niets uit staande had. Dat werd ge weigerd, omdat de president van de rechtbank de film in teger vond. En daarin had hij gelijk. Kees van Oostrum had de NSB-geschiedenis veel beter achterwege kun nen laten, niet omdat deze zo vreselijk laakbaar zou zijn, maar omdat de scènes met Sara's vriendin Greet en haar NSB-vader en broer zo knullig zijn geregisseerd en geacteerd. Ze doen afbfeuk aan de voor een belangrijk deel geslaagde verfilming van het meest gelezen boek van Nederland. Met name door de bespottelijke in breng van Greet wordt aan de film 'Het bittere kruid' onrecht gedaan. Tal van scè nes zijn geslaagd verfilmd en herkenbaar uit de novel le, maar juist die scènes met Greet, haar vader, broer en een horde NSB-jochies ma ken de film onevenwichtiger dan hij had hoeven te zijn. Kees van Oostrum bleek juist vooral geïnspireerd door die filmische beelden, die in het boek zo frapperen. Die werden ook uitmuntend geënscèneerd en goed ge speeld. Van Oostrum (32) studeerde af aan.de Film academie in Amsterdam en vervolgde zijn studie aan het American Film Institute in Los Angeles, waar hij in Jfê£/ocpr7E

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1985 | | pagina 18