ining)
;r
I
'Zonder advocaat zou ik nu
stenen slepen op steigers9
{YVONNE VAN GENNIP SCHAATST, MAAR KRIJGT HET NIETS VOOR NIETS:
WIELERTALENT ALEXI GREWAL, DE 'MCENROE VAN DE WIELERSPORT:
PAGINA SPORT 1
C/3
SARAJEVO - „Ik ben een raar
type. Er zijn vrij veel dingen die
lik leuk vind."
WK SCHAATSEN
"SS* 2»#
Ivoor een
onaris zo
en, waarbij
bit en
Ie school-
iB.O.-
fcevoel heeft
ekt tot
blektie-
|ord van de
i/anneeru
i uitgebreide
In.
den en een pro-
pO ton per jaar,
[rfproducenten in
lan de activiteiten
Ibasis voor onze
Ibuitendienst en u
jdige" technische
lent op de externe
1 telefonische ver-
leit tot de interne
produktie-afde-
Itie.
[ij iemand met een
is dan 35 jaar. U
te kennis van de
laring in een com-
Ictie.
Ing heeft voor
Idan verzoeken
illicitatie, met
ilia, opleiding,
1 door u geam-
\duidelijk solli
aan de heer
brsoneelszaken
Postbus 2002,
'lectieprocedure
onderzoek ge-
annen en vrou-
de Lunetstraat
stelijk deel van
Breda; vlakbii
leg (Backer en
>tterdam-Breda
CO
CS
middelgrote producent
'inancieel krachtige groep,
sn groeiende afzet op de
aar een ervaren
gevoel voor planning en
rijsproblemen, vraagt dat
het kunnen doorbreken
dt aan kandidaten van ca. 35
•leiding op HTS-niveau (b.v.
af mechanische technologie)
ende ervaring.
den (m/v) worden verzocht
tot Drs. M.B.H. Jaartsveld
on B.V. op onderstaand
ogenbosch, die voor een
behandelng zal zorgdragen
ie nader zal informeren.
nent
1 66
DE 8TE]VLS£X?t£
Dan
moet ik maap
Die uitspraak kenmerkt Yvonne van Gennip ten
I voeten uit. Een goedlachse 'tante', die beslist niet op
Laar mondje is gevallen. Dat zij bijvoorbeeld voor
I haar latere leven veel risico's nam door haar studie in
I je medicijnen aan de Universiteit van Amsterdam
I voor het schaatsen aan de kant te gooien, beaamt ze
I tonder enige aarzeling volmondig.
„Voor mezelf heb ik uitge-
I maakt dat ik niet in zeven slo
ren tegelijk kan roeien. Dus ik
I soest een keus maken. Of het
I een, het schaatsen, of het an-
|der. Vergeet niet dat ik nu op
i leeftijd nog sport op het
Itoogste niveau kan bedrijven,
[studeren kan later ook. An-
|dersom gaat het niet, dat is ze-
;r. Dus in feite was het niet
zo moeilijk voor mij. Ik bere
deneer het niet zo als Hein
Vergeer. Die wil via zijn sport
jan zijn toekomst in de maat-
schappij werken. Bij mij is dat
zeker niet het geval. Zou het zo
uitpakken dan beschouw ik
t alleen maar als meegeno-
I men. Meer niet. Na mijn sport-
loopbaan wil ik pas gaan den-
ken aan de opbouw van een
e in de maatschappij."
treW b»1- xlc!l vanda*
„„nereb- Zl>dhe',(j off>aaiW4inr vorrh he
w
euröp®®® Ke\e sP°^n met*»31'
Niemand moet denken dat
Yvonne van Gennip, kind uit
een gezin van vier (twee zus-
sen, een broer) als een losbol
I zich in het sportgebeuren
it Zij profiteert alleen van
het gegeven dat zij als 20-jari-
nog iets uit te stippelen
heeft. En dat voor haar de tijd
[niet dringt. „Tot de Winter-
I spelen van Calgary wil ik kij-
ken hoever ik in het schaatsen
kan komen. In 1988 maak ik de
balans op. Ga ik bekijken hoe
[iker op dat moment in mijn
sport voor sta. En het zou kun-
nen zijn dat ik van de ene op
de andere dag stop. Het moet
[namelijk plezierig blijven. En
I voor hetzelfde geld gooi ik er
l vier jaar achteraan. Want
ik weet nog niet tot wanneer
[ik wil doorgaan. Dat hangt
[van zoveel factoren af. Stie-
Ikemweg oriënteert Van Gen-
nip zich natuurlijk wel.
door Rob van Deursen
Heel verrassend gooit zij
dan ook naar voren: „Helikop
ter-pilote. Dat lijkt me wel
wat. Mijn broer zit bij de
luchtmacht, die heeft het erg
naar zijn zin." Het dan met
een teleurgestelde trek rond
haar lippen: „Ach, dan moetje
al voor je 23ste jaar erbij zijn.
Anders ben je te oud. De
kraamverzorging trekt me ook
wel aan. Of een secretaresse
opleiding. Ik ben nog steeds
zoekende. Niet fanatiek,
maar ik houd het natuurlijk
allemaal wel in de peiling. Zo
is de NSF voor mij bezig om
studieduurverlenging te krij
gen. Dan blijf ik op de univer
siteit wel ingeschreven, maar
dan schuif ik het geheel ge
woon een paar jaar voor me
uit. Zo ben ik nu een beetje be
zig. Niet echt zoeken, maar
mogelijkheden afwegen. Een
logisch gevolg van mijn keuze.
Het schaatsen. Samen met
studeren gaat het niet. Dat
heeft iedereen aan Els Meijer
en Ingrid Haringa kunnen
zien. Die trachtten hun school
erbij te doen en dat is onmoge
lijk.
Yvonne van Gennip geconcentreerd aan de start.
De nieuwe aanpak; er is al
veel over gezegd en geschre
ven. Het trainingskamp van
acht weken in Heerenveen en
de nadruk op het duurwerk.
Een benadering die Van Gen
nip in Groningen de Europese
titel kostte, omdat haar sprint
scherpte miste.
„Dat wordt gezegd, ja. Maar
het is natuurlijk kletskoeken.
Door onze wijze van training
kon ik in Groningen de drie en
de vijf kilometer winnen. Zo
moet je het stellen. Veel men
sen om mij heen hebben altijd
gezegd dat ik mijn eigen gren
zen niet ken. Ik dacht steeds:
je lult maar raak. Het moet er
eerst uitkomen allemaal. Van
daar dat ik dit jaar toch erg
raar stond te kijken. Ik ver
baas mezelf steeds weer. En
soms denk dat die mensen in
derdaad gelijk hebben. Dat ik
mijn eigen mogelijkheden niet
ken. Vroeger beefde ik als een
rietje als we op de training 25
rondjes diep moesten zitten.
Nu draaien we onze hand niet
voor vijftig rondjes om. Dat
komt voort uit de aanpak van
Kloosterboer. Eerst de basis,
dan de pure snelheid. Daar
gaan we volgend jaar aan
werken. Niet dat we er niets
aan doen. We hebben twee a
drie keer per week sprinttrai
ning. Het duurwerk staat wel
helemaal voorop. Voor mij
goed en slecht. Ik denk dat
mijn blessure aan de knie
daaruit voortkomt. Misschien
ook die verkoudheid eerder dit
seizoen en nu die griep. We
beuken maar door. Raken to
taal afgetraind en dan ben je
snel bevattelijk. Ik geloof dat
mijn lichaam soms sterk pro
testeert. Dat ik tol moet beta
len. Dat betekent niet dat ik ga
zeuren, want ik blijf achter
mijn keus staan. Ik schaats en
daarvoor moet ik grote in
spanningen leveren. Wil ik dat
niet dan moet ik gaan sjoelen
- foto anp
of zoiets."
Van Gennips moeder vindt
die laatste uitspraak de ge
woonste zaak van de wereld
voor haar dochter. Mevrouw
Van Gennip eerder deze week:
„Tot de vierde klas van de la
gere school heft zij er met de
pet naar gegooid. Allemaal
vijfjes en een enkel zesje op
haar rapport. Daarna zijn
mijn man en ik haar gaan
prikkelen. Steeds stimuleren.
En vanaf dat moment kwam
ze opzetten. Eerst Havo, daar
na Gymnasium-B. Ineens wil
de ze overal de beste in zijn.
En ik geloof dat zoiets door
werkt in de sport. Yvonné
speelt nu eenmaal graag
haantje de voorste. En om dat
te bereiken, daar heeft ze veel,
veel voor over."
Dat bleek wel tijdens de
Olympische Winterspelen van
vorig jaar in hetzelfde Sajare-
vo. Van Gennip, twee weken
voor het ontsteken van het
vuur pas zeker van deelname,
groeide uit tot de beste Olym
piër voor Nederland.
En een zesde plaats op de ki
lometer en een vijfde op de
drieduizend meter. De twee
voudig Nederlands kampioene
op de sprint bevalt die kwali
ficatie echter niét zo erg.
„Maar er wordt steeds gezegd
dat ik de enige was die zich
een jaar geleden niet staande
hield. Maar haal eens de Oost-
duitsen en de Russinnen weg
uit de uitslagen. Dan had ik
tweemaal goud gewonnen en
Van der Duim was ook in de
prijzen -gevallen. Het enige
wat ons verweten kan worden,
is dat we een jaar te laat met
de andere aanpak zijn begon
nen. Toch zeg ik dan: beter
laat dan nooit. Bij de mannen
gaat het goed, bij ons in Gro
ningen ook. Hier zullen we het
moeten afwachten. Zonder Ria
Visser wordt het al een stuk
moeilijker. Ik mis bijvoor
beeld de stimulans om haar te
verslaan. Dat gaf me in Gro
ningen soms vleugels. Anders
om was het ook het geval. Dat
kan meespelen als het hier zou
tegenvallen".
Dit weekeinde gaat Yvonne
van Gennip aan het werk
(want zo beschouwt zij het) op
de ijspiste naast het Zetra-sta-
dion in Sarajevo waar vorig
jaar haar opmars begon. Al
leen staat zij er nu veel minder
onbevangen tegenover. „De
mensen in Nederland ver
wachten veel van mij. Als ik
derde word, heb ik het slechter
gedaan dan in Groningen. Be
ter kan moeilijk, want Andrea
Schone vormt nog een klasse
apart. Vorig jaar kon ik niet
verliezen, dit keer wel. En
soms vind ik dat heel erg grie
zelig...."
door John Hoofs
GELEEN - Aan de incheck-
balie van 'JFK-airport' in
New York keken ze raar op
toen Alexi Grewal zijn reis
tassen op de weegschaal zet
te. Twee kofferkarretjes vol
stuurde hij naar de lopende
t>and, waar de meter uitsloeg
naar 200 dollar overgewicht
v»or de oversteek naar Euro-
Pa. Het rode JFK-label werd
Pas op de tassen geplakt na
dat hij had afgerekend. Maar
foor dat geld had Grewal wei
fen plaatsje voor zijn stereo-
tnstallatie en verzameling
oassette-bandjes in de baga
geruimte van het vliegtuig
Bekocht. Want zonder ma-
Ilek is het leven voor de
Amerikaan een stuk minder
aangenaam.
In het Sofitel in Brussel,
fjak bij Zaventum, knoopte
Grewal een dag later voor
■tot eerst in zijn leven een
stropdas onder het witte
boordje van het gestreepte
blauwe shirt en hees hij zich
lachend tussen zijn nieuwe
ploeggenoten in een stijlvol
blauw kostuum. Hoewel geen
■an van formele kleding
schikte hij zich direct in de
togels die Peter Post voor de
Ploegvoorstelling had opge
steld.
Zodra het officiële gedeelte
fan de presentatie achter de
big was, verontschuldigde de
Amerikaan zich even, trok
Zlch terug op zijn kamer, om
kwartier later in jeans,
Poloshirt, rood jack en op
sportschoenen terug te keren.
»"u voel ik me pas weer lek-
er". luchtte Grewal zijn
HU is d. soon
Duitse moeder, heeft e chinese vriendin,
voelt zich Amner"se sponsor, in een Neder-
rijdt voor een Japanse SP amateurronden in
landse ploeg, won etapp woont sinds
Chili, Zwitserland en Frank"!* Qrewa| (24)
een dag of tien in Limb9^ WOrden ge-
r^-aa^ó»a.oP..i.
hart en een paar danspassen
illustreerden zijn gemoeds
toestand.
Alexi Grewal heeft in
Amerika de naam van 'en
fant terrible'. Een journalist
met een rijke verbeelding
noemde hem na een reeks
kleinere en grotere inciden
ten 'de McEnroe van het
wielrennen' en die bijnaam is
sindsdien een eigen leven
gaan leiden. Alexi Grewal is
een temperamentvolle man,
24 jaar, zoon van een Sikh. De
Amerikaanse ploegleiding
haalde hem enkele keren we
gens opvliegendheid uit wed
strijden, televisie-ploegen
registreerden herhaaldelijk
een vloekende Grewal na een
mislukte aanval en hij
maakte geregeld ruzie met
zijn coaches. Een bloedver
want van McEnroe dus.
Met Eddie Borysewicz, de
coach van de Amerikaanse
wielerploeg, had Alexi Gre
wal een haat-liefde-verhou-
ding. Het liefst had Boryse
wicz hem niet geselecteerd
voor de Olympische spelen,
maar Grewal won twee van
de drie selectiewedstrijden,
zodat de coach niet om hem
heen kon.
„Met mijn ploegmaten had
ik een goed contact, maar de
coaches zag ik nooit", zegt
Grewal. „Een kwartier voor
de Olympische wegwedstrijd
zag ik Borysewicz voor het
eerst sinds lange tijd weer
eens. Hij prevelde wat takti-
sche zaken, ik hoorde het uit
beleefdheid aan en heb ge
woon mijn eigen plan getrok
ken. Trainen heb ik altijd in
mijn eentje gedaan. Mijn
coach wilde zich te veel met
me bemoeien, gaf me trai
ningsschema's en zo, maar
dat had ik niet zo'n behoefte
aan".
Onmiddellijk na het win
nen van de Olympische wie-
lertitel werd Alexi Grewal
benaderd door Peter Post,
„een man die in Amerika als
een tiran te boek staat", al
dus Grewal. De eerste ken
nismaking met de ploegleider
overtuigde Grewal echter
van het tegendeel en het con
tract werd getekend.
In de nasleep van de
Olympische roes in Amerika,
werd Grewal ook benaderd
door de Seven Eleven-ploeg
van Eric Heiden voor een
profcontract. „Ze boden heel
veel geld", zegt Grewal. Hij
wees het aanbod echter af en
koos voor het hardere leven
bij Post voor veel minder
dollars. „Wat heb ik in Ame
rika nu te zoeken als wiel
renner?" legt Grewal uit. „De
profwedstrijden stellen niets
voor, maar er is veel geld te
verdienen. Ik wil echter een
serieuze carriere als wielren
ner maken en heb mezelf vijf
jaar gegeven om aan de top
te komen. De top halen kan
alleen in Europa. Leefden we
nu in 1990 had ik niet naar
Europa hoeven te komen.
Want ik ben er van overtuigd
dat Amerika over enkele ja
ren Europa in de wielersport
heeft overvleugeld, zowel
sportief als commercieel".
Grewal heeft niet de in
druk dat hij door Post is aan
getrokken als 'breekijzer' dat
namens Panasonic toegang
moet verschaffen tot de enor
me Amerikaanse markt.
Want dat elke ploeg het als
een verplichting voelt min
stens één Engelssprekende
renner, liefst Amerikaan,
aan te trekken is intussen
wel duidelijk geworden. Het
is de nieuwste trend in de
wielersport. In het zog van
Kelly, Roche, Anderson en
Lemond, zijn intussen onder
meer Grewal, Bauer en Sha
piro meegeslopen. De com
merciële vooruitzichten voor
de wielersport in Amerika
zijn dan ook gigantisch. Hoe
meer Amerikanen en Cana
dezen deelnemen aan de
Tour en andere belangrijke
wedstrijden, hoe geïnteres
seerder de Amerikaanse tele
visiestations zullen zijn om
die wedstrijden uit te zenden.
En daarmee worden weer
sponsors aangetrokken, mil
joenensponsors waarvan de
Amerikaanse (top)sportwe-
reld bulkt.
„Het is goed dat de wieler
sport steeds internationaler
wordt", zegt Grewal. „Na
tuurlijk heeft meegespeeld
dat ik Amerikaan ben toen
Post me heeft aangetrokken,
maar dat is voor mij van on
dergeschikt belang. Wielren
nen stelt in Amerika nog
weinig voor, de wereldtitel
van Greg Lemond ten spijt.
Lemond heeft er vrijwel
niets aan gedaan om met zijn
regenboogtrui de wielersport
te populariseren. Niemand
kent hem. Amerika heeft
eigenlijk pas tijdens de
Olympische spelen goed ken
nis gemaakt met wielrennen.
Door mijn Olympische titel
ben ik er veel populairder
dan Lemond. In Europa is het
natuurlijk precies omge
keerd. Nog wel
Alexi Grewal werd gebo
ren in Denver, Colorado. Hij
verhuisde al snel naar Aspen,
in dezelfde staat, 5000 inwo
ners groot en hét ski-oord
van Amerika. In Colorado is
geen stuk weg te vinden dat
niet omhoog of omlaag loopt,
een gegeven dat Grewal's re
putatie als klimmer onder
schrijft. Aanvankelijk leek
het erop dat Grewal zijn ge
luk op de ski's zou beproeven,
maar hij was er al snel ach-
Mission Viejo, Californië, 29 juli 1984. Alexi Grewal
wint na 190 kilometer goud tijdens de Olympische
Spelen. Steve Bauer werd tweede. - foto anp
ter dat hij in die richting zijn
toekomst niet hoefde te zoe
ken. Hij ging naar de high-
school en koos gelijktijdig
voor de fiets, die hij vanaf
het eerste moment met suc
ces bereed. 100 overwinnin
gen sinds 1978 en een afge
broken middelbare school-
studie waren het gevolg van
die keuze. „Op de highschool
leerde ik wel iets, maar zel
den iets dat me intereseerde",
zegt Grewal.
„Wielrennen vond ik veel
interessanter. Elke dag moest
ik 3 kilometer lopen naar
mijn school, waar ik onder
wezen werd in zaken die me
geen barst konden schelen.
Op een dag liep ik weer de
weg omlaag naar school, toen
ik tijdens de afdaling mijn
dijbeenspieren weer voelde
protesteren. Het was net in
de tijd dat ik bezig was met
de voorbereiding op de Ame
rikaanse baankampioen-
schappen. Dat bergop en -af
lopen naar mijn school was
heel slecht voor me als wiel
renner. Toen ik daar over na
dacht, besloot ik ter plaatse
om te keren en naar huis te
gaan: to hell with school. Ik
wilde wielrenner worden".
Zijn vader, de Sikh, was
het aanvankelijk niet eens
met de keuze van zijn zoon.
Om aan de kost te komen
ging Alexi in de bouw wer
ken. „Behalve wielrennen
kan ik niets", zegt hij. Stenen
sjouwen, cement klaarmaken
en wielrennen vulden zijn le
ven. De Olympische spelen
waren voor Grewal de grote
kans om zich wereldwijd te
presenteren en zijn droom in
een profcarriere om te zetten.
In de tweede etappe van de
Coors Classic, een rittenwed-
strijd voor amateurs in Colo
rado, werd Grewal betrapt
op het gebruik van doping.
Zijn toenmalige vriendin, een
Chinese, had hem een middel
gegeven tegen verkoudheid,
waarin efedrine-sporen ble
ken te zitten. Grewal werd
uit de wedstrijd genomen en
uitgesloten voor de Olympi
sche spelen. Zijn wereld
stortte in, maar hij kreeg
nieuwe hoop toen bekend
werd dat nooit was aange
toond dat hij enig voordeel
van dat middeltje had gehad.
Een advocaat effende voor
hem het pad naar Los Ange
les, zijn straf werd ingetrok
ken. Het vervolg is bekend:
hij werd Olympisch kam
pioen en vervolgens ingelijfd
door Post. „Van doping moet
ik niets hebben", zegt Gre
wal. „Ik gebruik niet eens al
cohol, laat staan dat ik de
spuit hanteer".
