Over Joe, Patti en Jo
ISJi
Whisky aan de naald bij
muziek van Tom Waits
fèêrSsr-'Z'
IEVZEN
Een mengeling van symfonisch
en heavy metal
Leenhouts'
Algemene
Bouw
onderneming
Brugge
P.V.B.A.
iRKT
ORLICHTING
W6
2.
6.
8.
10.
12.
16.
DE STEM
kfsssMv,
r.WnVX®
«SSSSSSfi»
KssSssssjw
WwSwMffl
MEER inzendingen dan vorig jaar en
over de 225 elpeetitels kreeg
Popspraak de afgelopen weken te
verwerken waar het de elpee top
tien over 1984 betrof. Er is nog even
een poging ondernomen om ook een
Top Tien Aller Tijden samen te
stellen, maar er waren welgeteld
drie elpees, die door meer dan een
en hooguit drie inzenders genoemd
werden. Voor het overige was de
'aller tijden'-keuze zo gevarieerd,
dat er geen peil op te trekken viel.
Opvallend was wel, dat maar weinig
mensen Beatles of Stones noemden.
De beste inzendingen staan elders op
deze pagina afgedrukt. De inzenders
krijgen zo snel mogelijk een platenbon van
25 gulden thuisgestuurd.
Wat de elpeelijst over 1984 betreft is de
Stem lijst een redelijke afspiegeling van wat
er dit jaar aan acts in de picture is geweest.
U2 doet het jaar in jaar uit goed. Het
enthousiasme van Bono c.s. werkt blijkbaar
uiterst aanstekelijk. Won 'War' vorig jaar
net van 'true' van Spandau Ballet, 'The
unforgettable fire' ligt straatlengten voor op
de rest.
Opvallend ls de aanwezigheid van veel
gekleurde acts in de bovenste regionen. De
elpee van Lionel Richie kwam weliswaar al
eind vorig jaar uit, maar veel mensen
gingen de plaat pas kopen toen de singles
ervan in de hitparade belandden. En toen
zaten we alweer een eindje in in 1984.
Prince is een goede tweede, zeker als je let
op zijn voorafgaande elpeeproduktie. Zijn
werk vertoont een stijgende lijn. Tina
Turner heeft een sterke come back
gemaakt en staat op een peil, dat ze nog
nooit gehaald heeft.
Opmerkelijk is ook, dat bij de eerste vijftien
elpees er bijna geen zijn, die het het
afgelopen jaar zonder hitnoteringen
moesten doen. Alleen Dire Straits miste het
single-succes, maar 'Alchemy' is natuurlijk
wel een greatest hits-elpee, ook al is-ie dan
live.
Nieuwe namen komen we in de elpeelijst
nauwelijks tegen. Lloyd Cole is nieuw met
zijn op Lou Reed geënte muziek,
Everything But the Girl dankt zijn notering
aan het hitje en The Gun Club is ook niet
echt nieuw. De groep van Jeffrey Lee
Pierce is bij insiders al langer bekend en
'The Las Vegas Story' is een elpee waar je
niet omheen kunt.
Daarmee houdt de nieuwigheid in de lijst
op. De hardrock nestelt zich via Dio en Iron
Maiden in de onderste regionen en als de
hardrock-fans wat eensluidender in hun
.-.■.v.
8000 BRUGGE
Tel: 09/3250321911
DE STE.iy!^,
\Jo Lemaire: afstandelijk en koel
Toen ik ervoor ging zitten, bleek het reizend
moeilijk om slechts drie elpees te noemen,
die ik als allerbeste beschouw. Op het
moment dat ik er drie had en enorm
tevreden was dat het gelukt was, kon ik
weer opnieuw beginnen, want toen schoot
me nog een plaat te binnen die ik dan wel
over het hoofd had gezien, maar die toch
niet ontbreken mocht
Ten einde raad zette ik het idee om mijn
lijstje op te sturen uit mijn hoofd, maar de
vraag 'wat vind jij de beste pop-elpees?' liet
me niet los. Daarom probeer ik het nog
een keer. Nu vastbesloten om tot een
definitieve keuze te komen.
Ik heb de volgende eisen aan mijn keuze
gesteld om het makkelijker te maken:
1. Ik moet de elpee langer dan zes
maanden in mijn bezit hebben. (De eerste
tijd dat je een elpee in huis hebt, draai je
I hem altijd veel. Zeker als je financiën van
dien aard zijn, dat je niet zomaar lukraak
[kunt kopen. Hieruit volgt, dat je dus alleen
platen koopt, die je echt graag wilt hebben
en die je al de moeite waard vindt, Ben je
echter na zes maanden nog verslaafd dan is
I Ihet een blijvertje.)
j j 2. De drie elpees moesten uit de drie
gebieden komen, die mij tot nu toe het
I meest hebben geïnteresseerd, namelijk
I iGroot-Brittannië, de Verenigde Staten en
I Ide Benelux. (Dit geïnteresseerd wat betreft
I Ide de muziek die er vandaan komt.)
[3. Voorwaarde drie werd al door
[Popspraak gesuggereerd: als je alle elpees
[op drie na de deur uit moest doen, welke
"drie zou je dan houden?
Dit was de moeilijkste voorwaarde.
dijn eerste keus is 'Body and soul' van Joe
lackson. Dat is een plaat die af is. De elpee
is een eenheid, een geheel. Dit komt door
de verschillende stemmingen op de plaat.
Ik snap dat dat misschien een beetje raar
klinkt, dus zal ik het proberen uit te leggen.
De artiest (of groep) heeft een bepaalde
stijl, is in negen van de tien gevallen
herkenbaar natuurlijk, maar (nu moet ik
Sjc" een cliché gebruiken) leven bestaat
l|e| u't ®én gevoel. Een goede elpee ook
Wet. Een elpee mag wel een thema hebben
FOTO VERTIGO
dat terugkeert, zolang het maar niet telkens
op dezelfde manier benaderd wordt. Joe
Jackson doet dat uitstekend. Zijn teksten
gaan veel verder dan de ik-hou-van-jou, ik-
blijf-je-trouw-onzin. Ook al zou je dat op
het eerste gehoor niet zeggen. Hoe vaker
je er naar luistert, des te duidelijker dat
wordt.
Het is niet zo dat er gezongen wordt en dat
je ook nog wat instrumenten hoort, of een
hoop instrumentaal werk met af en toe wat
zang. Nee, het briljante aan deze plaat is
dat ie instrumenten en stem op 'Body and
soul' nieHos van elkaar kunt zien. Het is
één geheel. De keuze van de instrumenten
vind ik prima. Weer eens wat anders dan
guitars, drums en bass. Al worden die wel
gebruikt, ze overheersen niet zoals dat bij
de meeste popelpees wel het geval is.
Mijn tweede keus, 'Easter' van Patti Smith,
is een elpee die uiteenlopende emoties
oproept. Daarom is dit mijn nummer twee.
Triomf, angst, verwarring, berusting liefde
en wanhoop, het zit er allemaal in. Het is
een vrij rauwe plaat. Voor mij klinken
sommige nummers als hard-rock (al zullen
de echte fans van die muziek nu in een
deuk liggen van het lachen), maar ik heb
nergens het idee dat het zomaar wat
takkeherrie is. Het hoort bij Path's teksten
en stem. Haar teksten zijn voor mij
gedichten, haar zang is meeslepend.
Of ze nu schreeuwt, fluistert, voordraagt of
zelfs bidt, het doet je iets. Het gebeurt niet
vaak dat een plaat je zo meesleept zoals
'Easter' dat elke keer weer doet.
Mijn derde plaat, 'Pigmy world' van Jo
Lemaire Flouze, is een uitstekende
tegenvoeter van Patti Smith. Uitzinnigheid
(op wat voor manier dan ook) zul je op
'Pigmy world' niet vinden. Toch is het geen
emotieloze elpee. Er staan langzame en
rustige nummers op, maar ook snellere die
je erg vrolijk maken. Jo blijft afstandelijk en
koel, toch weet ze je met die snellere
nummers blij te maken. Dat vind ik knap.
Ze gebruikt melodieën die makkelijk in het
gehoor liggen, haar stem is prachtig, haar
teksten schitterend. Jo is mijn
vertegenwoordigster van de Benelux.
Karen Kroonstuiver
Breda
PtNPIAAK
EINDREDACTIE WIM VAN LEEST
keuze waren geweest, dan had het er
allemaal nog beter voor ze uitgezien. Nu
werden er tegen de vijftig hardrock-elpees
genoemd, die echter telkens maar een paar
punten kregen.
De teruggekeerde Tina Turner en eigenlijk
ook de Everley Brothers even niet
meegerekend, treffen we in deze top dertig
maar drie oudjes aan, die zich hebben
weten te handhaven. Springsteen doet het
niet meer dan redelijk met een in de States
veel hoger gewaardeerde plaat. Ook David
Bowie doet nog mee, maar niet meer op
het eerste plan en Frank Zappa heeft dit
keer de lijst net gehaald, waar hij andere
jaren juist buiten de boot viel.
Afgezien van UB 40 kwam op de
binnengekomen lijstje geen enkele reggae-
titei voor. Voor Afrikaanse muziek was er
U2:afgetekende winnaar
V
een inzender, die zich met een overigens
smaakvolle top tien duidelijk
onderscheidde van de rest.
Popspraak hoopt voor 1985 dat iedereen
maar snel Sky Channel en Music Box op de
televisie krijgt. Dagelijks tot vervelens toe
urenlang naar popvideo's kijken is namelijk
een uitstekende remedie tegen
overschatting van groepen op grond van
knap gemaakte filmpjes.
Muziek blijft op zijn mooist als je je
fantastie erbij de vrije loopt kunt laten.
Gaat iemand anders die fantasie met
beeldjes invullen, dan wordt die muziek
nog voorspelbaarder dan hij in veel
gevallen al is.
Echt mooie popmuziek is niet te filmen!
jrnrngmk
1
3.
4.
5.
7.
11.
13.
14.
15.
17.
18.
19.
21,
24.
Prlce^ethent3Tble{ire
Jod1 -IPiamo"d/ife,0n Purp,e rain
|alk Talk-ifs mPy^urc dome
Bronski B?atSSnPe*,e "3the n
WhamrMS;A,ch^V
n"a"i -Make it biq
jPePeche Mode - qT,
Bruce Springsteen Rn 9reat reward
Gun C/ub - Las u trees
hing But faGU*Ed'
sp>«!S°<te-EBM
nflicting Emotions
Punten I
punten'j
°5 punten 1
4® punten
II Punten
08 punten
67 Punten
61 punten
61 punten
60 punten
«6 punten
54 punten
52 punten
49 pu„te„
48 punten
*5 punten
44 punten
40 punten
Punten
Punten
57 punten
57 punten
57 punten
55 punten
55 punten
52 punten
51 punten
51 punten
50 punten
2" punten
Bubbling under: Roger Waters Pros and cons of hitch hiking,
John Cale Caribean sunset, Howard Jones Human's lib, Aztec
Camera Knife, Culture Club - Waking up with the house on fire.
Frits Often uit Breda vervatte zijn drie
dierbaarste elpees in een kort verhaal, dat
als titel De Onverbiddelijkheid meekreeg:
„Het kwam toch nog onverwacht.
Natuurlijk had ik het al aan zien komen. De
schulden waren enorm opgelopen het
afgelopen jaar. Het viel ook niet mee om
van een minimum-uitkering rond te komen.
Eerst viel het nog wel mee, maar al snel
waren de schulden boven mijn hoofd
gegroeid. De sociale dienst had nog een
regeling met me getroffen om het
verschuldigde bedrag in termijnen terug te
betalen maar ook dat had niet geholpen.
Daarna kwamen de aanmaningen. In het
begin waren die nog vriendelijk opgesteld,
maar al gauw waren het meer
dreigementen dan aardig bedoelde
aansporingen tot betalen.
Maar wat kon ik doen? Geld had ik niet,
dus restte er me niets anders dan de
aanmaningen in de prullenbak te doen
verdwijnen. De laatste aanmaning die ik
had gekregen vermeldde een uiterste
datum. Was er dan niet betaald, dan zou er
een deurwaarder aan de deur komen om
beslag te laten leggen op mijn huisraad.
Ook die brief had ik verscheurd, want zoiets
kon toch niet mogelijk zijn?!
Maar toen ik de deur open deed bleek het
dus toch te kunnen. Op de stoep stonden
drie beambten in rijksdienst. Twee ervan
waren in uniform, terwijl de derde in sober
grijs gekleed ging. 'Een passende kleur'
schoot het door mijn hoofd toen hij zich
voorstelde als deurwaarder.
Dus toch! Even probeerde ik de deur nog
dicht te gooien, maar een van de
uniformen had zijn voet er al tussen gezet.
Die deed dit werk zeker vaker!
Voordat ik er erg in had stonden ze al
boven en waren de uniformen bezig met
het inpakken van mijn spullen.
Ik kon me niet meer beheersen. Mijn
rechtervuist haalde uiten een van de
uniformen ging geruisloos tegen de vlakte.
MaaujaoademGm sterked™ ik, zodat ik
even later geboekt tegen de muur aan zat.
Voor de ze.kèrheld had hij bok nog even
een lap voor mijn mond gedaan om me het
schreeuwen te beletten. Daarna kon Ik
alleen nog toekijken hoe alles Ingepakt
werd In 'grote kartonnen dozen.
De grote dingen zoals de meubelen waren
daarvoor al naar beneden gebracht. Nu zag
ik hoe mijn boeken en mijn installatie
ingepakt werden. Niets ontsnapte eraan
die grijpgrage handen. Tenslotte waren
alleen thjjn elpees nog over,
'Nog even de elpees Ruud, dan zijn we er
vanaf', zei een van de uniformen. 'Okee
Ed, kunnen we eindelijk koffie gaan
drinken', antwoordde de ander.
'Wat een toeval', dacht ik, 'het zijn ook
altijd dezelfde namen die anderen willen
laten inleveren'.
'Drie elpees kunt u laten staan heren',
sprak de man in het grijs, 'We hoeven niet
alles van hem af te nemen
'Tenminste nog iemand met een beetje
gevoel', dacht ik bij mezelf.
'Maar welke elpees moeten we laten
staan?' vroeg degene die Ed heette.
'Ja dat weet ik ook niet hoor', sprak de
man in het grijs, 'het zijn er ook zo veel'.
'Ik heb wel een idee Joopkwam het
andere uniform tussenbeide. 'De elpees
staan toch óp volgorde, dus laten we ze
allemaal na elkaar aan hem zien. Hij hoeft
dan maar te knikken als hij een elpee wil
behouden'.
Veel tijd am erover na te denken had Ik
niet. 2e waren al begonnen. Nog net kon Ik
'jaknikken bij Karen Alexanders 'Isn 't li
always love'.
'Gelukkig'dacht Ik, 'die heb ik tenminste
gered'. Maar ik was zo blij, dat ik even niet
goed oplette, want ze waren al bij de C
aangeland.
'Maar dan heb Ik alle Beatles-elpees
gemist' schoot het door mijn hoofd. Het
zweet brak me uit. Nog zo'n blunder zou ik
MËmUst.niet over/even. 1
opletten.
De elpees gingen in hoog tempo aan me
voorbij. Ik was er nog niet uit wat mijn
volgende keus zou moeten zijn toen Pink
Floyd aan de beurt was. Bijna onmerkbaar
knikte Ik bij 'The dark side of the moon'.
Het was slechts een keus besefte ik. Het
had net zo goed 'Wishyou were here' of
'Atom heart mother' kunnen zijn.
Veel kon het me niet schelen. Als er maar
iets van Pink Floyd bijzat.
Het probleem werd nu pas echt groot, want
wat moest de laatste elpee worden? Ineens
wist ik het. Gelaten wachtte ik af tot de V
aan de beurt was.
Bij 'Earthvan Vangelis knikte ik voor de
laatste keer.
De spanning was gebroken. Ik had mijn
keus bepaald. Ik merkte nauwelijks dat de
uniformen mij losmaakten en samen met
de deurwaarder mijn huis verheten.
Zeer alleen lagen de drie elpees voor me
op de grond. Nog eenmaal bekeek ik ze.
Daarna brak ik ze doormidden.
Ik opende het raam en gooide de stukken
naar beneden.
Daarna sprong ik zelf!"
Frits Otten
De drie beste elpees uit de
popgeschiedenis zijn voor mij 'Overnite
sensation' van Frank Zappa, 'Spectrum'
van Billy Cobham en
'Swordfishtrombones' van Tom Waits.
Niemand anders dan Frank Zappa
verdient het om op de eerste plaats te
staan. Alleen al omdat zo'n beetje al zijn
elpees in aanmerking komen voor de
titel 'beste elpee' ooit gemaakt. En dat
terwijl hij platen maakt tussen de soep
en de patatten door; 34 ondertussen en
dan zal ik van de vrachtwagen vol
elpees, die niet officieel zijn uitgebracht,
nog maar zwijgen.
Voor mij schiet 'Overnite sensation' er
toch in het bijzonder uit door de (als
vanouds) kritische en ironische teksten,
het scheurende gitaarwerk en
klassiekers als 'Zomby woof en 'Dinah
moe humm'. Kortom: geniaal!
Spectrum' van Billy Cobham is een
sterk uitgebalanceerde plaat, die swingt
van kop tot staart. Helaas ook een
plaat, die volgens mij sterk is
ondergewaardeerd. Ten onrechte, want
Cobham, Tommy Bolin en Jan Hammer
laten horen waartoe ze techisch en
compositorisch in staat zijn. Ze
overdrijven echter niet en dat is jammer
genoeg bij Billy Cobham wel eens
anders geweest. Op 'Spectrum' echter
zit Cobham dan weer te drummen alsof
hij de trein moet halen, dan weer alsof
hij 'm net gemist heeft. Tommy Bolin
laat even horen hoe je als slaggitarist de
boxen kan laten dansen en Jan Hammer
speelt toetsen alsof hij vingers te veel
heeft. Kortom: een jazzy elpee met niet
te ontberen roek-invloeden en prachtige
blazers!
'Swordfishtrombones' van Tom Waits is
een plaat zowel voor de zaterdagavond
als voor de zaterdagochtend. Thuis doe
ik altijd wat whisky aan de naald, zodat
de stem van Waits nog beter uit de verf
komt. Een stem waarin melancholie,
agressie en stophoest strijden om
voorrang. Een zeer gevarieerde plaat
met jazz, rock en zelfs klassieke
invloeden. Voor de echte liefhebber niet
te missen.
Jelle Vanhijfte
Terneuzen
Ruud (16) en Fred Janssen (22) uit Breda
hebben samen een inzending
samengesteld. Ruud zorgde voor de elpee
top tien over 1984. Broer Fred beschreef
zijn drie beste elpees. Dat zijn 'The myths
and legends of king Arthur and the Knights
of the Round Table' van Rick Wakeman,
'ExitStage left' van Rush en 'Quark,
strangeness Charm' van Hawkwind. De
platenbon mogen ze broederlijk delen.
„Er wordt wel eens beweerd dat popmuziek
tot kunst gerekend kan worden. Hier wordt
dan maar smalend om gelachen. De
mensen die dat doen kan ik met behulp van
'The myths and legends of king Arthur and
the Knights of the Round Table' van ex-
Yes-lid Rick Wakeman hun mening doen
veranderen.
Rick beheerst de kunst om samen met een
popband, een orkest en een compleet koor
een fantastisch, afwisselend en boeiend
produkt te maken. De overgangen van de
ene stijl naar de andere zijn vaak vrij
onverwacht en dat zorgt ervoor dat je
constant vanuit de juiste intentie naar de
plaat blijft luisteren.
Op een gegeven moment onderga je als
het ware het romantische gevoel van liefde,
dat Arthur koesterde voor Guinevere. De
muziek en zang van het koor versterken dat
gevoel uitstekend. Er zitten in de songs
vaak duidelijk waarneembare
spanningsbogen, die naar een climax
toewerken.
In 'Sir Lancelot and the Black Knight' maak
je de sensatie van het gevecht bijna bewust
mee. En bij de eerste keer luisteren (toen ik
het verhaaltje zelfs niet eens kende) vroeg
ik me mezelf constant af: wie zou dat
gevecht nu winnen?
Van RUSH zou gezegd kunnen worden dat
het KRACHT GEWELD, gecombineerd
met BEHEERSING is.
De live dubbelaar 'ExitStage left' is een
absolute 'must' voor iedereen, die houdt
van goed gestructureerde en niet simpele
symfonische rock.
Rush wordt terecht niet meer tot de echte
hardrock gerekend en dat vind ik maar
goed ook. Op goede hardrock kun je
lekker flippen en headbangen. Meer
lichamelijke betrokkenheid. Rush is echte
luistermuziek. De tekst is zeer beslist NIET
ondergeschikt aan de muziek. Er heerst
sfeer op deze plaat, je voelt een grote, zij
het rustige betrokkenheid van het publiek.
Het publiek staat elkaar op de voorste rij
niet te verdringen. Ieder zit rustig op een
stoei en geniet intens, op de wat pittigere
nummers een beetje meestampend.
Het gebruik van synthesizers vind ik op
deze elpee effectief, want Rush-muziek zou
geen Rush-muziek zijn als er geen opbouw
van spanning waarneembaar zou zijn. De
synthesizer leent zich daar uitstekend voor.
Öp sommige nummers wordt de melodie
geheel door de synthesizer bepaald.
Neil Peart is een klassieke drummer. Deze
elpee is het bewijs. Hij drumt afwisselend
en boeiend. Tijdens 'Red barchetta' vraag
ik me wel eens af hoeveel armen die kerel
heeft.
'La villa strangiato' is de topper van de
elpee. Het is mijn persoonlijke muzikaal
klaarkomen. Er zitten negen! thema's
verweven in dit nummer.
Rush-muziek heeft een uiterst levendige
kern met vee! diepgang ook, getuige de
teksten, die behoorlijk goed doordacht zijn.
Een tien van de meester!!
In Nederland is de heavy metal-band
HAWKWIND nauwelijks bekend. Ik geloof,
dat de groep in 1973 een hitje had: 'Silver
machine'.
Hawkwind maakt muziek, die gebaseerd is
op monotone ritmes, soms met de
basgitaar in een solerende rol en saxofoon,
die zacht improviserend op de
achtergrond te horen is.
De muziek blijft toch uiterst boeiend,
omdat de overschietende synthesizer
klanken bas-loopjes en soms lekker !angef
gitaar-soli meer op de voorgrond treden
dan het ritme. Toch zijn het zeer
aanstekelijke ritmes.
Deze prima underground-band heeft met
'Quark, strangeness charm' een produkt
afgeleverd speciaal voor de trouwe fans.
De muziek is nog steeds die typische
Hawkwind-heavy metal, zij het
afwisselender en melodieuzer.
De teksten lijken bij een eerste
kennismaking onzinnig, maar bij rradree
bestudering blijkt, dat ze Hawkwinds eigen
kijk op ons menszijn en de bedreigende
maatschappij tonen."
Fred Janssen
Breda
