SPORT
WJAM
W5
ZATERDAG 29 DECEMBER 198^
elink-Ferket
Dellaert
an Hurck
Zaamslai
irkt den Hamer
(rij Terneuzen
Je Pooter b.v.
mis de Vos
[ieleman B.V.
Zuiddorps
J. Lucasse
ROB DRUPPERS
VERWERKTE
TELEURSTELLING
IN STILTE:
Als een van de belangrijkste
kandidaten voor Olympisch
goud vertrok Rob Druppers
eind juni naar de Verenigde
Staten voor een langdurig ver
blijf aan de Westkust. De
Utrechter was sneller terug
dan verwacht. Geblesseerd
aan het bovenbeen en een il-
lussie armer. Geen medaille
voor het talent op de 800 me
ter. Twee augustus zette hij
weer voet op Nederlandse
grond. Rob Druppers, 22 pas,
had de teleurstelling toen al
voor een groot deel van zich
afgeschud.
VERWERKEN
BEHOEDZAAM
DOMME PECH
HELEEN HAGE
WIL WEER
NAAR DETOUR
Zes dagen lang reed Heieen
Hage tijdens de Tour de Fran
ce voor vrouwen als een bo
terbloem door het landschap.
Zes gele truien als leidster in
het algemeen individueel klas
sement werden via drie etap
pe-overwinningen namelijk
haar deel. De kleine, kittige
boeren-dochter uit de inmid
dels haast legendarische Ha-
ge-wielerdynastie oogstte er
veel belangstelling door.
REACTIES
TERUGVAL
STIMULANS
DE STEM
estdorpe - tel01158-1586
Isterij - postagentschap
del, wenst allen een
edig nieuwjaar
nk-, en groentezaak
ijk A 151Westdorpe
18, Sas van Gent
en zalig nieuwjaar
32 Westdorpe
uxe artikelen, speelgoed en
navalsartikelen
.01158-1329
lanten en vrienden
orspoedig 1985
Ot
ar
et-
uw-
A. v.d. Vijver
Taxi-Autorijschool
A 1 76 Westdorpe
Telefoon 01158-1738
b.g.g. 2333
Gelukkig en
zalig nieuwjaar
W. Gillissen-
Willems
Molenstraat 4
Westdorpe
Tel. 01158-1326
Rookartikelen
Schri|fwaren
Drukwerken
Beste wensen
voor 1985
luist - Zaamslag
wenst allen
ïlukkig Nieuwjaar
|.G. Benzinestation
|edrijvenstraat 11
Zaamslag
|el. 01153-1475
wenst een ieder
loorspoedig 1985
bn koeltechnisch bureau
|slag, tel. 01153-1247
vrienden en bekenden
likkig nieuwjaar
Timmerfabriek
-1920 Zaamslag (Zeeland)
fvenst zijn relaties
loorspoedig 1985
-1358
vjaar
BJ
setje
toedig
>ld
htèle
(edig
Van Westen
uw kledingadviseur
Plein 10, Zaamslag
tel. 01153-1332
gelukkig nieuwjaai
J.A. Muller
horloger-opticién
Plein 33 - Zaamslag
tel. 01153-1308
allen een
gelukkig 1985
Fraeijenhove's
schoenhandel en
reparatiebedrijf
Plein 9
Zaamslag tel. 1353
gelukkig nieuwjaai
Wilhelm
verf-, behang
en hobbyart.
schildersbedrijf te
Zaamslag
tel. 01153-1692-1571
wenst u een
gelukkig 1985
k Servicestation LPG-inbouwstatio"
oei-, groepsvervoer enz.
:g en nacht bereikbaar
Tel. 01156-216
veg Noord 28 - Zuiddorpe
wenst een ieder
oorspoedig 1985
gen-
)le
en-
al
Noord
De
klan-
en
tdagen
•edig
ar
Bouwbedrijf
De Witte Zoo"
b.v.
Hoofdweg Zuid 34
Zuiddorpe
wenst al zijn vrienden
en klanten een
Gelukkig Nieuwjaa
M. de Cock-
Buijsse
Café-restaurant n
't Gemeentehuis
Het adres voor
specialiteiten
Zalig Nieuwjaar
Door Romain van Damme
„Aanvankelijk zou ik tot het eind van de
Spelen in het Olympisch dorp blijven", zegt
hij nog eens terugkijkend op die voor hem
donkere periode, „maar op een gegeven
moment wilde ik naar huis. Weg uit dat
dorp. Je praat met je concurrenten die dan
nog aan de series moeten beginnen. Dat
maakte het verblijf in dat dorp moeilijker.
Het spanningsveld bleef. Daarom ben ik
weg gegaan. Toen ik eenmaal uit dat dorp
was, viel die spanning weg".
Eenmaal terug uit Nederland kwam de
Nederlandse recordhouder op de 800
meter nauwelijks aan rust toe. „De
belangstelling van de pers voor de Spelen
was natuurlijk groot", zegt hij, „maar dat
was ook het geval toen ik terug kwam".
Vandaar dat Rob Druppers besloot tijdelijk
uit Nederland te verdwijnen. „Dat moest",
legt hij uit, „anders was ik helemaal gek
geworden. Iedereen wilde met me praten.
In Utrecht kon ik niet meer op straat lopen.
Steeds moest ik vertellen wat er nou
precies gebeurd was. Ik voelde me
opgesloten. Ik ben naar Mallorca gegaan.
Ja, daar zijn in de zomermaanden nogal
wat Nederlanders. Maar het was er toch
veel rustiger dan in Utrecht. Het is me in
ieder geval goed bevallen. Daar kon ik
weer bijkomen".
Studio Sport, dat heel wat zendtijd aan de
Spelen in Los Angeles opofferde, klopte
dan ook tevergeefs bij Rob Druppers aan.
Op de vraag of hij de 800 meter finale van
commentaar wilde voorzien, werd resoluut
nee geantwoord. „Dat kon ik niet
opbrengen", weet hij nog goed, „je ziet dan
toch je concurrenten lopen. En misschien
had ik daar toen ook gelopen. Ik was
verschrikkelijk teleurgesteld. Maar zo'n
teleurstelling moet je helemaal alleen
verwerken. Dat is toch vrij snel gegaan. Ik
kan heel goed iets van me afzetten.
Bovendien ben ik nog erg jong. Over vier
jaar kan ik er weer bij zijn. Zelfs over acht
jaar is dat goed mogelijk. Dat heeft het
toch iets gemakkelijker gemaakt. Stel dat
het mijn laatste kans geweest was. Dan was
het wellicht veel harder aangekomen.
Daarnaast weet ik wat teleurstellingen
inhouden. Ik had het al eens een paar keer
meegemaakt. Zoiets maakt je mentaal
sterker".
Desondanks besloot Rob Druppers in
overleg met zijn manager twee maanden
lang de pers op afstand te houden. Niet
omdat hij een hekel heeft aan al die
vragen, maar om werkelijk helemaal tot
rust te komen. „Het werd te gek", zegt hij,
uitkijkend op de Utrechtse kunstijsbaan
waar honderden mensen duidelijk maken
waarom Nederland een schaatsland is,
„vrijwel iedere dag kreeg ik verzoeken om
interviews. Er zijn trouwens van die
periodes, dat het weer heel erg aantrekt.
Natuurlijk vlak voor grote wedstrijden,
maar ook nu, pal voor oud en nieuw. De
laatste weken heb ik gemiddeld twee
interviews per dag. Klopt, ik zeg meestal ja.
Dat doe ik trouwens altijd in overleg met
mijn manager. Sport-en dagbladen zijn
nooit een probleem. Alleen als
weekbladen, Privé en Panorama
bijvoorbeeld aankloppen, bekijken we het
wat kritischer. Dan proberen we uit te
zoeken wat precies de bedoeling van het
verhaal is. Nee, ik vind het niet erg.
Publiciteit hoort er nou eenmaal bij. En ik
geloof niet, dat ik er door veranderd ben.
Het is bij mij toch vrij snel gegaan. Drie
jaar geleden, ik was toen pas negentien, is
het begonnen. Eigenlijk weet ik niet beter.
Je groeit er van zelf in".
Nippend aan een kop warme
chocolademelk om de vermoeienissen van
een training op het complex van zijn
vereniging Hellas te 'bestrijden' wacht Rob
Druppers, internationaal naam makend
met zijn zilveren medaille op het WK
atletiek in Helsinki, op de volgende vraag.
Hij is vriendelijk, maar behoedzaam. Geen
uitbundige verteller. „Ik ben vrij nuchter",
'Volgende keer ben
ik er wel weer bij'
zegt hij, „dat zit in mijn karakter. Maar dat
wordt ook wel wat gevormd door die
atletiek. De loopnummers zijn zwaar. Zeker
de 800 meter. De concurrentie is
moordend. Bovendien komt er veel van
buiten op je af. Daarom heb ik ook een
managementsbureau. Dat wordt onder
meer bemand door Lisette Sevens, een
advocaat en een accountant. Daarom hoef
ik me alleen maar druk te maken om het
lopen. Een goede zaak. Want je hebt erg
veel energie nodig om het op die 800
meter bij te kunnen benen. Maar om terug
te komen op dat nuchter zijn, je ziet dat de
toppers op die loopnummers over het
algemeen nuchtere mensen zijn. Dat komt
ook wel omdat je veel op jezelf
aangewezen bent. Je sport tenslotte puur
voor je zelf'.
Rob Druppers, een handtekening op
Rob Druppers in de Utrechtse
Waterhoenhof, waar hij een flatje heeft: ,,/A
moest na mijn terugkeer uit LA weg uit
Nederland. Het werd te gek, ik kon niet tot
rust komen". FOTO;svch
enkele foto's zettend, kijkt inmiddels alwee
reikhalzend uit naar het komend seizoen.
Negen keer per week meldt hij zich op het
complex van Hellas om daar onder leiding
van trainer Jon Wellerdieck de nodige
rondjes te overbruggen. De 'Olympische
teleurstelling' is al lang vervaagd tot een
nare herinnering. Meer niet.
„Angst voor blessures heb er ik niet aan
overgehouden", zegt hij, „het kan altijd
gebeuren. Gewoon domme pech. Een
hamstring in het bovenbeen gescheurd. Ik
heb twee maanden gerust. Daarna weer
rustig opgebouwd. Ik hoef pas in mei weer
in vorm te zijn. Het indoorseizoen laat ik
aan me voorbij trekken. Dan is de kans op
blessures inderdaad groter. Maar dat heeft
niets te maken met het gebeuren in LA".
„Ik sta weer te popelen om te beginnen.
Omdat het seizoen voor mij wel erg snel
afgelopen was, heb ik erg veel energie
over. Het is de kunst om die te bewaren en
er straks weer voluit tegenaan te gaan. En
dan weer toe te werken naar het
eerstvolgende grote evenement. Het EK
atletiek. Daarna het WK en dan weer de
Olympische Spelen. Ik heb al gezegd dat ik
nog jong ben. Daarom heb ik die
teleurstelling vrij snel kunnen verwerken. Ik
heb nog heel wat jaren voor de boeg. Ik
heb in de afgelopen jaren veel
meegemaakt. Mentaal ben ik weer een
stukje sterker geworden. Nee, ik zie het
niet zo somber in".
'Grote vent die me tegenhoudt9
i
Door Rob van Deursen
Nog steeds, elke dag, als zij naar haar werk
als chemisch analiste in haar woonplaats
Arnhem gaat, blijft het geel haar
achtervolgen. Haar collega's verfden
namelijk het bureau, waaraan de 26-jarige
Heieen (zesde kind in een totaal van acht
bij de Hage's uit Sint Maartensdijk op
Tholen) haar dagelijkse arbeid verricht, na
terugkomst uit de Tour Feminin knalgeel.
De gevolgen van die spontane actie zijn
nog steeds zichtbaar. Niet dat het Heieen
Hage ergert. Zeker niet. Ze genoot met
volle teugen van die plotselinge
populariteit, die mede werd veroorzaakt
door het feit dat de Nederlandse wieier-
vrouwen van de achttien ritten in 'hun'
Tour-primeur er niet minder dan vijftien op
hun naam schreven. Slechts één smet
kleefde aan het avontuur in het circus van
de organisatoren Lévitan en Goddet.
Heieen Hage eindigde op de tweede plaats
in het eindklassement achter de
Amerikaanse Maltin.
„De slechste plaats, die tweede. Maar ik
heb niet het gevoel, dat mij dat kwalijk
werd genomen. Ik kreeg veel reacties. Had
ik niet verwacht. Hat wielrennen voor
vrouwen hing er immers altijd maar een
beetje bij. Maar plotseling kwamen de
mensen in de criteriums na de Tour naar
ons kijken. Dat kon je duidelijk merken.
Normaal komen de wielerliefhebbers pas
naar de koers als het hoofdnummer,
amateurs of profs, aan het vertrek staat.
Maar nu waren ze er vroeger. Ze wilden
ons zien. Dat voelde ik toch wel als een
soort genoegdoening. Ook het feit dat er
om handtekeningen werd gevraagd. Veel
mannen, die de Tour hebben gedaan,
vinden dat lastig als het publiek zo
opdringt. Maar ik kon ervan genieten".
Heieen Hage vertelt gloedvol. In haar
bovenetage in een vooroorlogse straat in
een Arnhemse wijk met veel glooiende
wegen haalt ze echter wat verlegen één van
de zes verdiende gele truien uit een lade
van een kast. Even overwint weer die
Zeeuwse karaktertrek van het moeite
hebben met het tonen van emoties. Snel
schakelt de wielrenster echter weer naar
het 'grote' blad en zegt: „Door die
belangstelling ben ik veranderd. Dat voel ik
zo. Je leert wat gemakkelijker te praten. Ik
was een nogal in mezelf teruggetrokken
persoontje. In het begin schrok ik me rot
als ze van de radio ineens die microfoon
onder m'n neus stopten".
Tot eind september sudderde de extra
aandacht van het publiek door. Daarna J
volgde de stilte. Heieen Hage zit er niet
mee. Ze is inmiddels gewend geraakt aan
het feit dat Arnhem niet zo wielerminded
blijkt. „Hier in de straat weten de mensen
wat ik in de Tour gepresteerd heb. En op
mijn werk dus. Voor de rest houdt het wel
op", zo luidt haar ervaring.
Die terugval bezorgt Heieen Hage geen
complexen. Ze raakte eraan gewend om op
het tweede plan te opereren. Haar oudere
zusters Bella en Keetie eisten namelijk,
toen die nog fietsten, alle aandacht voor
zich op. „Dat was ook mijn eigen schuld. In
de jaren dat die twee aan de top stonden,
was ik nog niet zo fanatiek. Ik studeerde
nog en het wielrennen was voor mij in het
geheel niet belangrijk. Trainen deed ik ook
niet zo veel. Ik kon net toch wel bijhouden.
Alleen pikte ik soms een graantje mee.
Zoals die keer dat Bella en Keetie een
uitnodiging-kregen om in Amerika een
wedstrijd te komen rijden. Ze mochten een
derde wielrenster meenemen. Dat werd ik
dus".
Heieen Hage schiet in een brede lach. Die
herinnering doet haar goed. Zoals ze^nu
Heieen Hage: ik genoot er met volle
teugen van...
het ook een goede beslissing vindt, toen zij
drie jaar geleden wel besloot om het
wielrennen meer aandacht te geven. Dat
op dat moment Bella en Keetie gestopt
waren, had daar volgens Heeleen Hage
niets mee te maken. „Nee, als je constant
in dat wereldje meedraait, wil je op een
bepaald moment toch meer. Ik dacht bij
mezelf: nu zou ik ook wel eens een kijkje bi
een wereldkampioenschap willen nemen.
Of een Olympisch toernooi meemaken. Ik
besefte eveneens dat ik dat alleen zou
kunnen bereiken als ik de zaken meer
serieus zou gaan aanpakken. Dus dat
betekende simpel gezegd meer trainen".
Het vierde zusje Hage deed dat met
Zeeuwse grondigheid. Uit was het met het
voor de lol meehobbelen in het peloton. Er
de overwinningen kwamen. „Dat geeft je -
een stimulans. Dan ga je er nog harder
tegenaan", aldus Heieen Hage, die in
plaats van twee keer per week elke dag het
'stalen ros' uit de schuur haalde voor de
training. En die in de weekeinden het wiel
van broer Nap Hage (amateur) koos voor
de langere afstanden. Die aanpak kostte
haar geen moeite.
„Wij Hage's hebben misschien wel een
speciale aanleg voor het wielrennen. Het
kan niet toevallig zijn dat van de acht
kinderen in ons gezin er vijf fietsen of
fietsten. En daarvan vier in KNWU-
veirband. Bij ons is de wil om te winnen noc
belangrijk. En we vinden elke sport leuk.
Nu train ik in het najaar en in de winter
gewoon door. In de week een beetje
hardlopen en tijdens het weekeinde op de
fiets. Daar heb ik schik in. Schaatsen doe ik
ook graag. Alleen op natuur-ijs. Op
kunstbanen vind ik het niet prettig. Dan
moet je die rondjes maar draaien. Nee, op
de plas. Daar kan ik me uitleven".
In 1985 hoopt Heieen Hage weer aan het
vertrek van de Tour de France voor
vrouwen te staan. Ze vond het een
geweldige belevenis, al geeft ze toe:
„Omdat wij niks gewend waren". Dat de
koers van de vrouwen het sluitstuk van de
begroting van Lévitan en Goddet vormt,
kan Heieen Hage geen zier schelen. „Dat
merk je niet. Die zes keer dat ik de gele trui
kreeg, stonden er toch duizenden en
duizenden mensen mij toe te juichen.
Prachtig vond ik het. En daarom wil ik
terug. En een grote vent die me
tegenhoudt
