Eerst goed waterdan
sparen met stenen
Plaa
moe
PLOETEREN IN
HET PARADIJS
FOSTER PARENTS PLAN JOKYAKARTA GOOCHELT MET DRIE 'BALLEN'
De briefplicht
voorgoed voorbij
«ssC-
\sS5ssS
tess*
Zeevissen op het diepe
Grieks v
WOENSDAG 5 DECEMBER 1984
EXTRA OP WOENSDAG=
HENGELEN
PAPIER
VOOR UW PEN
Voorpost
Martelingen
Cheysson li<
EG -commis
Europese N,
J11
„.icNSPAb a ui
Foster Parents.Is dat niet die club waar Frits Bom be
gin dit jaar overheen is gevallen?
Deze van de straat opgepikte reactie typeert het lekke
geheugen van menige Nederlander. Alleen de sensatie
van het moment blijft hangen. Wat er uiteindelijk waar
bleek van Boms beschuldigingen - niets dus - over zak-
kenvullerij, weten slechts weinigen zich te herinneren.
Jammer.
Want ondanks Boms (te) late excuses trokken bijna
5000 van de ruim 100.000 pleegouders in Nederland in de
loop van dit jaar toch hun maandelijkse gift van 45 gul
den in.
Jammer.
Vooral voor de honderdduizenden kinderen in straat
arme landen, voor wie financiële adoptie de enige loop
plank is naar een betere toekomst.
Jammer.
Ook voor Foster Parents Plan, een particuliere hulpor
ganisatie die wereldwijd meer geeft dan alleen een hand
vol duiten.
Met hoeveel hoop Foster Parents Plan World Wide in
22 landen de wanhopige armoe aanpakt, de mouwen op
stroopt 'na de bom', is onze verslaggever Hans Toonen
gaan bekijken.
In droge desa's rondom Jokyakarta.
Maar ook op Bali, een hemels paradijs met aards ge
ploeter.
Door Hans Toonen
Zomaar een scheef huis aan
een bocht op een droge heuvel,
een heel eind buiten Jokya-
karta. Zo te zien niks bijzon
ders. Toch ligt hier het geluk
voor het opscheppen.
Met geld van 'Foster Pa
rents Plan' zijn dertien huisjes
elk verrijkt met een betonnen
bak waarheen water uit een
verderop gelegen bron wordt
geleid. Scheelt een uur sjou
wen per dag.
Bovendien blijft het water
schoon.
Scheelt veel buikloop.
Hoeveel geld dit 'wonder'
heeft gekost wil Myrna Setun-
ga - fel, gedreven, soms te - als
adjunct-directeur van FPP-
Jokyakarta op de cent nauw
keurig laten zien. Graag zelfs.
Het bronwater-project van
Piyungan kost in totaal 773.000
roepiah ofwel bijna 2.600 gul
den. Hiervan profiteren vijf
zogeheten 'Foster-gezinnen'
en acht niet door FPP ge
steunde families. Met zijn der
tienen hebben zij zelf 100.000
roepiah bijgedragen. Niet in
contanten. Maar met zweet.
Myrna Setunga wappert
met begrotingen, vergunnin
gen. En vooral met rekenin
gen. Uitbundig afgestempeld
door 'lurahs', dorpshoofden die
daar - volgens beproefd volks
gebruik - zelf ook wijzer van
worden.
Myrna's openhartige hou
ding heeft veel te maken met
een nog altijd pijnlijk litteken,
overgehouden van de, achteraf
valse beschuldigingen van
Nieuwe Revu en Frits Bom,
als zou er gesjoemeld zijn. Met
name door Foster Parents in
Jokyakarta.
Pas na een dag of twee sa
men optrekken verdwijnt
haar nijdige, argwanende blik.
Bakslenen
Gauw terug naar die bocht.
Want iets snap ik niet hele
maal.
Het huisje is bouwvallig.
Waarom niet eerst gezorgd
voor een tochtvrije woning?
De aangesproken bewoonster
lacht wijs: „Wat heb ik aan
een mooi huis zonder goed
drinkwater.
Toch zie ik naast het huis
een groen uitgeslagen stapel
bakstenen.
Resultaat van twee jaar
sparen. Zo gauw ze wat geld
over heeft, holt ze niet naar de
bank. Maar koopt er weer wat
stenen voor. De roepiah wordt
steeds minder waard, de bak
steen dus alsmaar duurder.
Die stapel stenen is haar
spaarbankboekje.
Sinterklaas
Natuurlijk kan Foster Parents
World Wide makkelijk haar
bamboe-huisje uit steen laten
optrekken. Even een greep uit
het steunfonds, in 1983 nog
goed voor bijna 140 miljoen,
en in die bocht kan men zijn
geluk niet op.
Voor Sinterklaas spelen.
Daar past men feestelijk voor
bij deze particuliere hulporga
nisatie. „Niets is zo eenvoudig
als geld uitdelen," schok
schoudert Anibal Luis Opran-
di, 50, antropoloog, socioloog,
een boom van een Argentijn.
En sinds kort directeur van
Foster Parents Plan in de sul-
tansstad Jokyakarta, met bij
na 20.000 gezinnen het 'dichtst
bevolkte' werkterrein van
FPP.
„Akkoord, armen minder
arm maken door hun inkomen
te verhogen is een van onze
eerste opdrachten. Maar
maandelijks geld geven en
verder je schouders ophalen,
daar schiet zo'n dorpeling ook
niets mee op. Hem leren hoe
hij zijn eigen toekomst kan be
palen; hem wakker schud
den vooral dat zie ik als on
ze opdracht."
Blijkbaar een iastig karwei.
Drie ballen
Myrna Setunga vergelijkt
haar werk met een goochelaar.
„Wij van Foster Parents Plan
Hila Margono: van sigarenmaakster tot hoofd van FPP-
Donor Services Department te Jogyakarta.
moeten voortdurend drie bal
len in de lucht houden: de
pleegouders, de regering van
het land waar wij opereren en
het pleeggezin."
pleegouders: natuurlijk
vindt menig pleegouder het
prettig om te lezen dat 'zijn'
kind voortaan onder een
nieuw zinken dak woont, waar
die maandelijkse 4a gulden
vanaf stralen.
„Toch investeren wij liever
in immateriële zaken. Voor
15.000 roepiah kun je een golf
platen dak kopen. Maar geen
zelfvertrouwen. Geen inzicht
in je eigen mogelijkheden. Hoe
wij het thuisfront van het
duurzame nut van deze vorm
van ontwikkelingshulp moe
ten overtuigen, is nog een ban
ge, open vraag.
„Klopt, ergens twee toiletten
neerzetten, fotootje van opstu
ren en vervolgens achteraf
leunend het applaus van de
donor in ontvangst nemen, is
makkelijker."
regering: zonder instem
ming van de regering zet FPP
geen enkel ontwikkelingspro
ject, van kippenfarm tot wa
terleiding, in de steigers.
Het is verboden - en hoogst
onverstandig - kritiek te uiten
op 's lands politieke koers,
schouderklopjes te geven aan
de oppositie, hoe weldoordacht
en terecht die ook mogen zijn.
Maar wie temidden van de
allerarmsten werkt, botst on
vermijdelijk tegen problemen
die wortelen in een politiek
moeras. FPP-directeur Op-
randi wil, uiteraard schoor
voetend, alleen kwijt dat het
wakker schudden van de In
donesiër ook broodnodig is.
„Hij moet los van wat men
op Java het zogeheten 'nerimo'
noemt. Het is een fatalistische
houding die ik echter ook in
andere arme landen ben tegen
gekomen. Dat 'never-ques-
tion-the-king' gevoel werkt
verlammend. Daar moeten we
met zachte hand en een heel
persoonlijke, warme benade
ring toch doorheen."
0 pleeggezin: wie minder ver
dient dan 5000 roepiah (krap 17
gulden) per maand is arm ge
noeg voor FPP-steun - ergens
moet je een armoe-grens trek
ken - van maandelijks 3000
roepiah per gezin.
In Jokyakarta komen de
'foster-families' eens in de
twee maanden naar het dis
trictskantoor. Beuren 6000
roepiah; praten wat bij, leggen
problemen en wensen voor.
Van dit bedrag moet men dui
zend roepiah sparen bij de
Credit Union, een coöperatieve
leenbank van en voor de
dorpsgemeenschap.
Myrna Setunga: „Vaak wa
ren die 5000 roepiah binnen
een dag op aan voedsel. Of aan
het afbetalen van schulden.
Om ze te leren doordacht met
geld om te gaan, krijgen ze
binnenkort om het half jaar
18.000 roepiah. Bovendien wil
len we graag weten hoe dat
geld wordt uitgegeven. Dat
riekt naar bevoogding. Maar
zo zetten wij elk gezin wel aan
tot nadenken over hun beste
dingen. Leren ze projecten aan
te pakken, bijvoorbeeld de
bouw van een school of dorps
huis, waar de hele gemeen
schap voor verantwoordelij k
is."
Armzabg
Ngenep is zo'n armzalig para
dijs waar FPP goochelt.
Die maandag zijn welgeteld
37 peuters met hun in zondag
se sarongs gewikkelde moe
ders bijeen in het huis van de
duku, het dorpshoofd. Doel en
nut van dit Javaanse thee
kransje: het laten wegen van
de kroost. Daarna aandachtig
kijken naar dias over verstan
dig eten. Met als 'tussen
doortje' lichtbeelden van zwe
rende wonden en moeders met
uitgemergelde babies op de
schoot.
Een deurgat verder schaven
en timmeren negen Javanen
aan twaalf hardhouten stoe
len. Ook hier is FPP bijge
sprongen door de timmer
werkplaats in te richten.
Van huis uit zijn de negen
'Ngeneppers' boer. Maar op
deze stoffige heuvels ben je
gauw en vaak uitgeboerd.
Terwijl de pinda- en cassave-
velden wachten op regen pro
beren deze boeren als timmer
man er wat bij te verdienen.
De twaalf stoelen zijn besteld.
En leveren per stuk 2500 roe
piah (iets meer dan acht gul
den), samen goed voor bijna
honderd gulden. De verdeling
is als volgt: 75 gulden blijft in
de pot, de rest dient als aflos
sing van de lening bij de Cre
dit Union.
Prima klus om het toch al
schamele inkomen bij te spij-
Het verplichte met-mij-gaat-
het-goed-briefje, dat zes keer
per jaar namens het pleegkind
wordt geschreven naar de
pleegouders, gaat niet langer
op de post.
Vanaf 1 januari hoeft het
pleegkind alleen te reageren op
brieven van pleegouders. Een
omwenteling die aantikt.
Tussen haakjes, dit verstan
dige besluit, waarvan de fos
ter-parents' wereldwijd in
middels op de hoogte zijn, is
ingefluisterd vanuit Neder
land. Een te dure, tijdrovende
verplichting. Zo omschreef het
merendeel van de ruim 100.000
Nederlandse pleegouders (do
nors) de schrijfplicht van 'hun',
pleegkind.
Op het zogeheten 'Donor
Services Department' in Jokya
karta heerst opluchting over
het naderende einde van de
verplichte brief.
Hila Margono, in vijftien
jaar opgeklommen van siga
renmaakster tot hoofd van deze
'FPP-inktpot', legt uit: „Eigen
lijk was die verplichte corres
pondentie voor het kind vaak
heel pijnlijk. Want het meren
deel van de pleegouders schreef
nooit terug. Het uitblijven van
een prentbriefkaart of een
briefje beschouwden kinderen
als een harteloos teken. Don't
they love or like me?vroe
gen velen zich heel verdrietig
af."
Zeker als andere kinderen in
het dorp wel regelmatig post
ontvingen leidde deze situatie
tot verzoeken om nieuwe
pleegouders!
Antwoord of niet, toch
moesten er tot voor kort jaar
lijks zes brieven plus een voort
gangsrapport worden geschre
ven.
Een papieren plicht waar
voor in Yogyakarta - goed
voor 19.104 pleegkinderen, van
wie er 10.722 door Nederland fi
nancieel zijn geadopteerd - tot
op heden 18 vaste krachten
druk in de weer zijn. In- en
uitgaande post sorteren. En
waar nodig vertalen. Dit laatste
karwei wordt in Jokyakarta
opgeknapt door 50 tot 65 part
timers. Stuk voor stuk studen
ten die voor elke vertaalde
brief 110 roepiah (=35 cent)
beuren.
Om een indruk te krijgen
van de werkzaamheden op het
FPP-kantoor in Yogyakarta: in
augustus zijn er 9833 brieven
geschreven, 1948 ontvangen en
1802 vertaald.
Bevrijd
Toegegeven, het wegvallen van
de eenzijdige schrijfplicht
raakt nogal wat werkstudenten
in de portemonnee.
„Maar onze veldwerkers zijn
dadelijk wel bevrijd van een
tijdrovende klus. Bovendien
worden de vaste krachten, die
door deze verandering hun
kantoorbaan verliezen, niet op
straat gezet maar omgeschoold
tot assistent van de maatschap
pelijk werkers," voegt Hila
Margono eraan toe.
De correspondentie wordt
vanaf 1 januari beperkt tot een
verslag over de voortgang van
het pleegkind, plus foto van het
gezin. Twee maal per jaar
brengt het dorpshoofd of het
hoofd van een bepaalde corpo
ratie verslag uit over de ont
wikkeling van de projecten in
het dorp waar het kind op
groeit.
Kerstkaart
Tot slot, pleegouders zouden
wat meer geduld moeten op
brengen voor het soms wat on
handige niveau van de brief.
De Indonesiër is niet gewend
brieven te schrijven. Zeker niet
op het platteland.
Trouwens, waarom zou ie
schrijven?
Waarover, en vooral: naar
wie?
Zijn hele familie, van oom
tot opa, woont per slot van re
kening een paar hutten verder
op.
Nog even een tip voor wie
toch graag Tiaar zijn/ haar
pleegkind in Indonesië of an
dere niet-christelijke landen
schrijft. Stuur nooit een Kerst
kaart. Van de Indonesische re
gering mogen deze 'heidense'
gelukwensen niet onder kinde
rogen komen.
Zelfs katholieke of protes
tante kinderen in 's werelds
grootste moslim-republiek mo
gen deze Kerstkaarten alleen
maar even zien.
Thuis boven je bamboe-bed
prikken is taboe.
ouders maandelijks 300 tot 500
roepiah schoolgeld.
keren. De vader van Tukiyan-
ti, een 'foster-kind', verdient
als boer 10.000 roepiah per
maand. Een hongerloon. Maar
gelukkig komt het dagelijks
eten van eigen grond.
Als timmerman heeft hij het
breder: 15.000 roepiah, natuur
lijk per maand. Te weinig om
van te sparen. Jammer, want
zijn zoon mag later onderwij
zer worden. Bovendien rotten
de bamboe-wanden van zijn
huis weg.
Bij hem niet alleen.
Wind
Ngenep telt 78 huisjes: lemen
vloer en vaalwit gekalkte
wanden van riet. Veelal zon
der ramen. Want de Javaan,
bang van geesten, huivert van
wind. Zeker in de dessa.
„Het liefst houdt men alles
potdicht. Dus kampen we met
veel gevallen van tuberculo
se," verzucht Myrna, die zelfs
spreekt van een 'loosing battle'
tegen wind-geesten.
Toch zijn er al vijftien hui
zen in Ngenep verbeterd. Ste
nen muren, tegelvloer. En ra
men die niet open kunnen/
mogen
Nagenoeg alle huizen in
Ngenep staan uit het lood,
tochten en verschimmelen.
Welk krot als eerste wordt op
geknapt maken de dorpelin
gen onderling zelf uit. Samen
kiezen, voor elkaar verant
woordelijk zijn. Precies zoals
Foster Parents Plan dat graag
ziet. Maar elkaar toch de
ruimte geven om hard te wer
ken aan eigen dromen.
Even langs bij Suginjanto,
vader van drie kinderen. Be
halve boer, timmerman is hij
ook kleermaker. Dit derde
ambacht heeft hij geleerd via
een FPP-cursus. Maar goed
ook. Want door regelmatig
voor twee kwartjes een hemd
Konijnen
te naaien verdient hij genoeg
om 'rijk' te dromen.
Zijn droom?
Een van zijn zonen achter
een loket in Jokyakarta.
Geen onderscheid
Het valt meteen op.
Rejodani, een desa in de
vlakte ten noorden van deze
voormalige hoofdstad van In
donesië, oogt groener dan
Ngenep, hoog in de heuvels.
Minder kierende lemen hui
zen. Zelfs de straatjes met
daarlangs betonnen goten
voor de opvang en afvoer van
het regenwater, zijn aange
veegd. Tenminste, die dinsdag.
FPP-medewerkster Flory
Mardjuki, frêle maar onver
moeibaar, loodst me naar een
school met 59 verlegen kleu
ters. De meesten zijn gekleed
in een geel-groen uniform.
Kun je de armoe niet van af
lezen.
Achttien zijn 'fosterchild'.
Flory: „Waar wij projecten
opzetten - hier in Rejodani
bouwen we momenteel een
nieuwe school - wordt na
drukkelijk geen onderscheid
gemaakt tussen wie wel of niet
door ons gesteund wordt. Geen
kroontjes op kinderhoofden.
Maar voluit meewerken aan
de opbouw van een hele dorps
gemeenschap."
Dat onderscheid - tenminste
in financiële opzicht - kom je
wel tegen bij de drie onderwij
zeressen. De door de regering
aangestelde onderwijzeres
verdient 30.000 roepiah per
maand. De twee anderen zijn
aangesteld door het dorps
hoofd van Rejodani. Zij beu
ren elk maandelijks 5000 roe
piah plus tien kilo rijst. Maar
ook deze betaling in natura
gaat niet aan de neus van de
'regeringsjuf' voorbij.
Bovendien betalen de
Waar ze het van doen in dit
gehucht met welgeteld 85 ge
zinnen?
Aan de rand van Rejodani
ligt het antwoord: een 'kolam
ikan' ofwel een visvijver. Vo
rig jaar aangelegd met steun
van FPP. Want, zo redeneert
men bij deze hulporganisatie,
je kunt iemand een vis geven
en dan heeft hij elke dag te
eten. Leer je hem echter vissen
dan heeft hij zijn leven lang te
eten!
Tussen haakjes; niet elk
project lukt. Met het veelbelo
vende konijnen-project, waar
zelfs 'Jakarta' oren naar had,
is men stevig onderuit gegaan.
Op papier was het net een
sprookje: konijnen fokken
voor verkoop en consumptie.
Dat is andere koek dan de eeu
wige bord nasi goreng met
hier en daar een stukje kip.
Helaas, door ziekte, maar nog
meer doordat de Javaan niet
wist hoe je konijn smakelijk
moet bereiden, is dit projekt
ter ziele. Achteraf gezien was
het plan niet goed doordacht.
Trouwens, de Javaan eet veel
liever eend.
Of vis, zoals in Rejodani.
De eerste oogst uit de visvij -
ver woog 17 kilo. En is door de
dorpelingen zelf opgegeten. De
volgende vangst moet op de
markt toch altijd 700 roepiah
per kilo opbrengen. Een deel
van de'opbrengst wordt inge-
leverd'bij de plaatselijke Cre
dit Union.
Credit Union
Weer die naam.
Logisch, want juist ideze
leenbank is de ruggegraat van
bijna alle FPP-programma's
in 22 landen, verdeeld over
drie werelddelen.
Hoe het werkt? Elk lid is
verplicht maandelijks min
stens 250 roepiah te sparen.
In Rejodani, waar 56 van de
75 gezinnen lid zijn, is de 28ste
van elke maand spaardag. Sa
men hebben ze inmiddels een
tegoed van dik twee miljoen
roepiah. In de afgelopen twee
jaar is Credit Union - niet
meer dan een bankje van
bamboe met een houten bu-
reau"als kluis - aangesproken
voor de aanschaf van leer- en
lesmateriaal, leningen voor
verblijf in het ziekenhuis, le
ningen om het huis te verbete
ren. Of gewoon om het school
geld te betalen.
De rente is billijk: 2% per
maand voor leningen. En 1,8
voor spaargeld. Toen er nog
geen Credit Union was opge
richt, moesten de dorpelingen
geld lenen bij 'tollenaars' te
gen een woekerrente van
maar liefst 10% per maand.
Eventuele winst wordt aan
gewend voor de aanschaf van
meubilair. Stoelen bijvoor
beeld. Komt er iemand in het
dorp stoelen tekort voor een
feestje dan kan hij ze' gratis
komen lenen.
Het bestuur van Credit
Union bestaat uit vrijwillgers.
Boekhouden, het invullen van
formulieren is hen bijgebracht
door FPP. De boeken worden
gecontroleerd door drie dorpe
lingen.
Ook waarin de dorpsbank
investeert of aan wie men geld
leent, is niet langer de eerste
zorg van FPP. De dorpelingen
zijn wijs genoeg om zelf hun
zaakjes te regelen. Wie echter
geld komt lenen voor bijvoor
beeld een motorfiets, krijgt de
deksel op de neus. Want die is
niet echt arm. Zo iemand
wordt doorverwezen naar een
commerciële bank in de stad.
Wanneer Foster Parents
Plan, zoals internationaal is
afgesproken, na vijf a tien
jaar ploeteren wegtrekt uit
een bepaald gebied dan laat
het in vol vertrouwen Credit
Union achter.
Als een vingerafdruk van
een goede vriend.
Sf
•portvissers die het goed
met zichzelf menen, in dit ge
val zeevissers, trekken er in de
koude periode van het jaar op
uit om de kabeljauw en de
wijting achter de vinnen te
zitten. Dat is een uitstekend
idee op dit moment, behou
dens stormachtige dagen, de
vis doet het goed. Nu vissen
veel zeevissers normaliter niet
zo frequent op het diepe wa
ter van de volle zee en dat
geeft problemen. Denk nu
maar niet dat men met Oos-
terscheldespulletjes of Wad
denmateriaal ook op volle zee
uit de voeten kan, want dat is
beslist niet waar. Zelfs al is
het niet zo diep, men kan een
voudigweg met dergelijke
visspullen niet uit de voeten.
Stroom
Eerst en vooral is er de
stroom, die altijd, en in volle
hevigheid aanwezig is. In pe
rioden met weinig stroom
vangt men op de Noordzee
hooguit wat vis in de buurt
van wrakken of in een diepe
kuil. Felle stroom dus, genoeg
een pond lood, precies 500
gram dus, noodzakelijk te
maken. Dat is uitzondering,
toegegeven, maar het komt
wél voor. 200 Gram lood is op
de Noordzee gewoon, 250 gram
beslist veelvuldig in gebruik.
Doet men het anders dan zijn
de vangkansen meteen een
stuk afgenomen. Ankeren
van dezelfde lood is voorop
het schip evenals de zijkant
een must. Dat bereikt men het
best met harde, praktisch on
buigbare, ankers. Dat vergt
van de hengel nogal wat.
Wanneer het lood moet wor
den losgetrokken. Eén troost:
de gul doet dat tijdens het
toehappen vaak voor ons, en
wijtingen kunnen er ook wat
van.
met Rien van Nunen
Vooral met extreem lange on.l
delrijnen. Heel wat tassenI
jassen en hengels hebben dj
schadelijke gevolgen hiermJ
van nabij ondervonden, ou|
over persoosnlijke ongeluk.!
ken nog maar niet te spreken I
Het spreekt vanzelf dat ei
dergelijke hengel nodig is on|
het werpgewicht te zameiJ
met het aas aan de haken I
zover mogelijk van de boot k|
krijgen
Ver is lekker
'Wat je ver haalt is lekker!
geldt voor de bootvisserij opl
de Noordzee als nergens an l
ders. Op het voorschip teerpi 1
men zover mogelijk teger.-
strooms. Het lood krijgt del
gelegenheid zich vast te zet-
ten als de lijn voldoend,]
'slack' meekrijgt. Hele aolkj.1
stammen hengelaars werpen I
wel goed maar sluiten de mo-
len meteen. Gevolg: het lood 1
pakt minder snel, de !ijr,|
komt steiler te staan en ment
bekort de werpafstand meljl
tientallen meters. Bovendien]
en dat is opvallend, laten reei]
schippers overdag een hitlp f
motor draaien, hetgeen
waai veroorzaakt. Kabeljau-i
wen houden daar niet «ati il
Het voorsachip is daarom;!
voor veel vissers de enige
plaats waar zij kabeljautt]
kunnen verwachten.
Hengel
Lijn slap
Voor het vissen met lijndik
ten van meer dan 40/100 en
werpgewichten tot 400 gram
heeft men vanaf de Noordzee-
kotter ander materiaal nodig
dan normaal. Vergeet even de
korte boothengels die tot voor
kort in zwang waren. De hen
gels waarmee nu het meest
succesvol wordt gevist zijn
haast allen net boven of onder
de 3,50 m. Die hengels bezitten
bovendien een vrij dunne top
en een steile taper zodat men
een stevige hengel combi
neert met een goed afleesbare
top. Vist men met een derge
lijke hengel dan is het aan
boord uitkijken geblazen.
Wanneer het getij langs heli
schip giert, zodat de anker-II
ketting ervan gilt en het j|
schip als het ware in zijn
heel begint mee te trillen (et I
dat komt voor) is het zaak de I
lijn slap te houden. Binnen I
de kortste keren ligt ook het
best ankerende loodje bij al]
die andere schuin achter of]
onder het schip. Wie nu echt 1
ver kan werpen vangt toch]
nog wel vis al houdt dat bij]
een dergelijke stroom nooit I
over. Wie er dan in slaagt met]
dunne lijnen toch aanzienlij1
ke werpgewichten ver weg te
krijgen is vaak toch nog sue-1
cesvol...
Er is in De Stem van 28-11-
1984 opmerkelijk veel ruim
te gereserveerd voor de ver
zuchtingen van de CPN-er
Ma ut Boshart, die geteisterd
wordt door anonieme brief
schrijvers. De communisti
sche leider komt aanvanke
lijk over als een gemoedelijk
oud baasje, dat deze onsym
pathieke methodes met de
nodige humor weet te pare
ren. De cynische ondertoon
van zijn verhaal verraadt
echter een bloedstollende in
tolerantie. Onverwachte ca
paciteiten komen tegen het
eind van zijn epistel aan het
licht: De 'Meesterspeurder'
heeft het poststempel
'Roosendaal' ontwaard, en
concludeert gemakshalve
dat Voorpost er dan wel
achter zal zitten! En passant
komt de (communistische)
aap uit de mouw: Anders
denkenden, lees anti-com
munisten, horen volgehs
Maut in een inrichting thuis.
Waar hebben we dat meer
gehoord? Juist, de psychia
trische klinieken in de Rus
sische Heilstaat. Wij distan
tiëren ons als vereniging
Voorpost nadrukkelijk van
anonieme briefschrijverij.
Wel is het ons intussen dui
delijk geworden dat er nog
griezelige heertjes, 'rondlo
pen met bouwplannen om
hier in Nederland gekken
huizen op te richten voor on-
willigen van het systeem
Goelag.
Oudenbosch
F. v.d. Eynde
10 December, dag van de
rechten van de mens. Dage
lijks worden mensen voor
diverse doeleinden gemar
teld. Kunt u zich voorstellen
dat de regering van een land
een jonge vrouw doodschiet
omdat deze vrouw een ande
re godsdienst aanhangt dan
de regering voorstaat? Kunt
u zich dan ook nog voorstel
len dat die regering aan de
moeder van die vrouw een
rekening presenteert ten be
drage van ca. ƒ600,- voor de
kosten van de kogels waar
mee die vrouw werd dood-1
geschoten? Dit lot viel twee
vrouwen in Iran ten deel
omdat zij aanhangers waren
van het Bahé'i Geloof. Het is
slechts één voorbeeld van de I
vele schendingen van de
mensenrechten in de gehele I
wereld. Hoe schrijnend dit
in het geval van de Bahé'is I
is wordt pas echt duidelijk I
wanneer men hoort dat het I
Bahé'i Geloof niets anders I
dan 'verdraagzaamheid... en I
liefde jegens alle volkeren I
en geslachten der aarde'
leert. Helaas is Iran slechts I
één van de vele landen waar
door of namens de autoritei
ten fundamentele mensen-1
rechten met grote minach-1
ting worden vertrapt. Am-1
nesty International maakt I
melding van 98 landen waar I
gevangenen systematisch I
worden gemarteld! Dus niet I
voor niets is de tiende de-1
cember door de Verenigde
Naties ingesteld als de DAG I
VAN DE RECHTEN VAN
DE MENS. Het zou een dag I
moeten zijn voor extra be I
zinning op wat wij kunnen I
doen: bijv. (meer) steun ge-1
ven aan mensenrechtenor
ganisaties; zelf (intensiever! I
werken aan een mentaliteit I
waarin voor schending van
mensenrechten geen pla
meer is. Ook zouden we (op I
welke manier dan ook!) aan-
dacht kunnen schenken i
het werk van de Verenigde
Naties op dit gebied. Juist
deze maanden wordt in de I
39e zitting van de Algemene I
Vergadering van de V.N. een I
ontwerp-verdrag besproken r
tegen martelen. De wereld
doet met zo'n verdrag 1
stap in de richting van een I
menswaardiger en recht-1
vaardiger samenleving.
Breda
A. Büch
RECTIFICATIE
In de brief van Ing.
P.H. van den Belt over
de oorlogsdagen 1942
in Indië (de brief was
een reactie op de pu-
blikatie van deel 11
van De Jong's oorlogs
geschiedenis en stond
in De Stem van 3 nov.
jl.) is door een niet
meer te achterhalen
oorzaak een vervelen
de fout geslopen. Ge
suggereerd werd dat
legercommandant Ter
Poorten zelfmoord
pleegde. Dit is onjuist.
Het was zijn voorgan
ger generaal-majoor
H.L. Maurer.
De Zwitserse tekenai
Van o
DUBLIN - De E
teravond in grot
Terwijl de regeri
Grieks veto, dacht
officieel met Span
kunnen gaan ond
minister van Buit
aan, dat Griekenla
toetredingsperikeli
ruggespraak met z
Het zag er gisterav
naar uit dat alle ak!
die tijdens de Top in
met pijn en moeite
werden, door de Grie
nieuw aangevochten
worden. De rest weige
opnieuw te praten ove
als besloten achten. 1
onzekerheid over de
de officiële onderhan
met Spanje en Portuj
nen starten.
Niet de verwachtte
heid over beperking
wijnproduktie, ma
Griekse eis voor com
voor specifieke Midc
Zee-produkten bij to
van Spanje en Portuj
het breekpunt. Omdat
dellandse Zee-landen
producten schade ondi
van de toetreding,
Europese Commissie
steld een bedrag van
jard vrij te maken vt
pensatie aan Grie
(34%), Italië (47%) en F
(17%) over een periode
DUBLIN - De Franse
van Buitenlandse
Claude Cheysson, is
tot lid van de Europe
missie. Dit heeft
Franejois Mitterrand
avond in Dublin meeg
De nieuwe Europe
missie, met als voor
Fransman Jacques
de plaats van de Luxe
Gaston Thorn, treedt
nuari 1985 aan.
Van onze redactie bu
BRUSSEL - De NA
doorgaan met de plaa
meuwe raketten voo
dellange afstand
Europa, zolang er
koord is bereikt met
jet-Unie. Dat hebbe
nisters van Defensi
Europese NAVO-lan
uag verklaard na ee
komst in Brussel.
Alleen als er met c
Gnie een evenwichti
troleerbaar akkoord
reikt dat de behoefte
gapens wegneemt, i
vO bereid de plaatsi
zetten, terug te draa
passen, aldus het
qué van de Eurogroe
De Britse ministe: