Eerst goed waterdan sparen met stenen Plaa moe PLOETEREN IN HET PARADIJS FOSTER PARENTS PLAN JOKYAKARTA GOOCHELT MET DRIE 'BALLEN' De briefplicht voorgoed voorbij «ssC- \sS5ssS tess* Zeevissen op het diepe Grieks v WOENSDAG 5 DECEMBER 1984 EXTRA OP WOENSDAG= HENGELEN PAPIER VOOR UW PEN Voorpost Martelingen Cheysson li< EG -commis Europese N, J11 „.icNSPAb a ui Foster Parents.Is dat niet die club waar Frits Bom be gin dit jaar overheen is gevallen? Deze van de straat opgepikte reactie typeert het lekke geheugen van menige Nederlander. Alleen de sensatie van het moment blijft hangen. Wat er uiteindelijk waar bleek van Boms beschuldigingen - niets dus - over zak- kenvullerij, weten slechts weinigen zich te herinneren. Jammer. Want ondanks Boms (te) late excuses trokken bijna 5000 van de ruim 100.000 pleegouders in Nederland in de loop van dit jaar toch hun maandelijkse gift van 45 gul den in. Jammer. Vooral voor de honderdduizenden kinderen in straat arme landen, voor wie financiële adoptie de enige loop plank is naar een betere toekomst. Jammer. Ook voor Foster Parents Plan, een particuliere hulpor ganisatie die wereldwijd meer geeft dan alleen een hand vol duiten. Met hoeveel hoop Foster Parents Plan World Wide in 22 landen de wanhopige armoe aanpakt, de mouwen op stroopt 'na de bom', is onze verslaggever Hans Toonen gaan bekijken. In droge desa's rondom Jokyakarta. Maar ook op Bali, een hemels paradijs met aards ge ploeter. Door Hans Toonen Zomaar een scheef huis aan een bocht op een droge heuvel, een heel eind buiten Jokya- karta. Zo te zien niks bijzon ders. Toch ligt hier het geluk voor het opscheppen. Met geld van 'Foster Pa rents Plan' zijn dertien huisjes elk verrijkt met een betonnen bak waarheen water uit een verderop gelegen bron wordt geleid. Scheelt een uur sjou wen per dag. Bovendien blijft het water schoon. Scheelt veel buikloop. Hoeveel geld dit 'wonder' heeft gekost wil Myrna Setun- ga - fel, gedreven, soms te - als adjunct-directeur van FPP- Jokyakarta op de cent nauw keurig laten zien. Graag zelfs. Het bronwater-project van Piyungan kost in totaal 773.000 roepiah ofwel bijna 2.600 gul den. Hiervan profiteren vijf zogeheten 'Foster-gezinnen' en acht niet door FPP ge steunde families. Met zijn der tienen hebben zij zelf 100.000 roepiah bijgedragen. Niet in contanten. Maar met zweet. Myrna Setunga wappert met begrotingen, vergunnin gen. En vooral met rekenin gen. Uitbundig afgestempeld door 'lurahs', dorpshoofden die daar - volgens beproefd volks gebruik - zelf ook wijzer van worden. Myrna's openhartige hou ding heeft veel te maken met een nog altijd pijnlijk litteken, overgehouden van de, achteraf valse beschuldigingen van Nieuwe Revu en Frits Bom, als zou er gesjoemeld zijn. Met name door Foster Parents in Jokyakarta. Pas na een dag of twee sa men optrekken verdwijnt haar nijdige, argwanende blik. Bakslenen Gauw terug naar die bocht. Want iets snap ik niet hele maal. Het huisje is bouwvallig. Waarom niet eerst gezorgd voor een tochtvrije woning? De aangesproken bewoonster lacht wijs: „Wat heb ik aan een mooi huis zonder goed drinkwater. Toch zie ik naast het huis een groen uitgeslagen stapel bakstenen. Resultaat van twee jaar sparen. Zo gauw ze wat geld over heeft, holt ze niet naar de bank. Maar koopt er weer wat stenen voor. De roepiah wordt steeds minder waard, de bak steen dus alsmaar duurder. Die stapel stenen is haar spaarbankboekje. Sinterklaas Natuurlijk kan Foster Parents World Wide makkelijk haar bamboe-huisje uit steen laten optrekken. Even een greep uit het steunfonds, in 1983 nog goed voor bijna 140 miljoen, en in die bocht kan men zijn geluk niet op. Voor Sinterklaas spelen. Daar past men feestelijk voor bij deze particuliere hulporga nisatie. „Niets is zo eenvoudig als geld uitdelen," schok schoudert Anibal Luis Opran- di, 50, antropoloog, socioloog, een boom van een Argentijn. En sinds kort directeur van Foster Parents Plan in de sul- tansstad Jokyakarta, met bij na 20.000 gezinnen het 'dichtst bevolkte' werkterrein van FPP. „Akkoord, armen minder arm maken door hun inkomen te verhogen is een van onze eerste opdrachten. Maar maandelijks geld geven en verder je schouders ophalen, daar schiet zo'n dorpeling ook niets mee op. Hem leren hoe hij zijn eigen toekomst kan be palen; hem wakker schud den vooral dat zie ik als on ze opdracht." Blijkbaar een iastig karwei. Drie ballen Myrna Setunga vergelijkt haar werk met een goochelaar. „Wij van Foster Parents Plan Hila Margono: van sigarenmaakster tot hoofd van FPP- Donor Services Department te Jogyakarta. moeten voortdurend drie bal len in de lucht houden: de pleegouders, de regering van het land waar wij opereren en het pleeggezin." pleegouders: natuurlijk vindt menig pleegouder het prettig om te lezen dat 'zijn' kind voortaan onder een nieuw zinken dak woont, waar die maandelijkse 4a gulden vanaf stralen. „Toch investeren wij liever in immateriële zaken. Voor 15.000 roepiah kun je een golf platen dak kopen. Maar geen zelfvertrouwen. Geen inzicht in je eigen mogelijkheden. Hoe wij het thuisfront van het duurzame nut van deze vorm van ontwikkelingshulp moe ten overtuigen, is nog een ban ge, open vraag. „Klopt, ergens twee toiletten neerzetten, fotootje van opstu ren en vervolgens achteraf leunend het applaus van de donor in ontvangst nemen, is makkelijker." regering: zonder instem ming van de regering zet FPP geen enkel ontwikkelingspro ject, van kippenfarm tot wa terleiding, in de steigers. Het is verboden - en hoogst onverstandig - kritiek te uiten op 's lands politieke koers, schouderklopjes te geven aan de oppositie, hoe weldoordacht en terecht die ook mogen zijn. Maar wie temidden van de allerarmsten werkt, botst on vermijdelijk tegen problemen die wortelen in een politiek moeras. FPP-directeur Op- randi wil, uiteraard schoor voetend, alleen kwijt dat het wakker schudden van de In donesiër ook broodnodig is. „Hij moet los van wat men op Java het zogeheten 'nerimo' noemt. Het is een fatalistische houding die ik echter ook in andere arme landen ben tegen gekomen. Dat 'never-ques- tion-the-king' gevoel werkt verlammend. Daar moeten we met zachte hand en een heel persoonlijke, warme benade ring toch doorheen." 0 pleeggezin: wie minder ver dient dan 5000 roepiah (krap 17 gulden) per maand is arm ge noeg voor FPP-steun - ergens moet je een armoe-grens trek ken - van maandelijks 3000 roepiah per gezin. In Jokyakarta komen de 'foster-families' eens in de twee maanden naar het dis trictskantoor. Beuren 6000 roepiah; praten wat bij, leggen problemen en wensen voor. Van dit bedrag moet men dui zend roepiah sparen bij de Credit Union, een coöperatieve leenbank van en voor de dorpsgemeenschap. Myrna Setunga: „Vaak wa ren die 5000 roepiah binnen een dag op aan voedsel. Of aan het afbetalen van schulden. Om ze te leren doordacht met geld om te gaan, krijgen ze binnenkort om het half jaar 18.000 roepiah. Bovendien wil len we graag weten hoe dat geld wordt uitgegeven. Dat riekt naar bevoogding. Maar zo zetten wij elk gezin wel aan tot nadenken over hun beste dingen. Leren ze projecten aan te pakken, bijvoorbeeld de bouw van een school of dorps huis, waar de hele gemeen schap voor verantwoordelij k is." Armzabg Ngenep is zo'n armzalig para dijs waar FPP goochelt. Die maandag zijn welgeteld 37 peuters met hun in zondag se sarongs gewikkelde moe ders bijeen in het huis van de duku, het dorpshoofd. Doel en nut van dit Javaanse thee kransje: het laten wegen van de kroost. Daarna aandachtig kijken naar dias over verstan dig eten. Met als 'tussen doortje' lichtbeelden van zwe rende wonden en moeders met uitgemergelde babies op de schoot. Een deurgat verder schaven en timmeren negen Javanen aan twaalf hardhouten stoe len. Ook hier is FPP bijge sprongen door de timmer werkplaats in te richten. Van huis uit zijn de negen 'Ngeneppers' boer. Maar op deze stoffige heuvels ben je gauw en vaak uitgeboerd. Terwijl de pinda- en cassave- velden wachten op regen pro beren deze boeren als timmer man er wat bij te verdienen. De twaalf stoelen zijn besteld. En leveren per stuk 2500 roe piah (iets meer dan acht gul den), samen goed voor bijna honderd gulden. De verdeling is als volgt: 75 gulden blijft in de pot, de rest dient als aflos sing van de lening bij de Cre dit Union. Prima klus om het toch al schamele inkomen bij te spij- Het verplichte met-mij-gaat- het-goed-briefje, dat zes keer per jaar namens het pleegkind wordt geschreven naar de pleegouders, gaat niet langer op de post. Vanaf 1 januari hoeft het pleegkind alleen te reageren op brieven van pleegouders. Een omwenteling die aantikt. Tussen haakjes, dit verstan dige besluit, waarvan de fos ter-parents' wereldwijd in middels op de hoogte zijn, is ingefluisterd vanuit Neder land. Een te dure, tijdrovende verplichting. Zo omschreef het merendeel van de ruim 100.000 Nederlandse pleegouders (do nors) de schrijfplicht van 'hun', pleegkind. Op het zogeheten 'Donor Services Department' in Jokya karta heerst opluchting over het naderende einde van de verplichte brief. Hila Margono, in vijftien jaar opgeklommen van siga renmaakster tot hoofd van deze 'FPP-inktpot', legt uit: „Eigen lijk was die verplichte corres pondentie voor het kind vaak heel pijnlijk. Want het meren deel van de pleegouders schreef nooit terug. Het uitblijven van een prentbriefkaart of een briefje beschouwden kinderen als een harteloos teken. Don't they love or like me?vroe gen velen zich heel verdrietig af." Zeker als andere kinderen in het dorp wel regelmatig post ontvingen leidde deze situatie tot verzoeken om nieuwe pleegouders! Antwoord of niet, toch moesten er tot voor kort jaar lijks zes brieven plus een voort gangsrapport worden geschre ven. Een papieren plicht waar voor in Yogyakarta - goed voor 19.104 pleegkinderen, van wie er 10.722 door Nederland fi nancieel zijn geadopteerd - tot op heden 18 vaste krachten druk in de weer zijn. In- en uitgaande post sorteren. En waar nodig vertalen. Dit laatste karwei wordt in Jokyakarta opgeknapt door 50 tot 65 part timers. Stuk voor stuk studen ten die voor elke vertaalde brief 110 roepiah (=35 cent) beuren. Om een indruk te krijgen van de werkzaamheden op het FPP-kantoor in Yogyakarta: in augustus zijn er 9833 brieven geschreven, 1948 ontvangen en 1802 vertaald. Bevrijd Toegegeven, het wegvallen van de eenzijdige schrijfplicht raakt nogal wat werkstudenten in de portemonnee. „Maar onze veldwerkers zijn dadelijk wel bevrijd van een tijdrovende klus. Bovendien worden de vaste krachten, die door deze verandering hun kantoorbaan verliezen, niet op straat gezet maar omgeschoold tot assistent van de maatschap pelijk werkers," voegt Hila Margono eraan toe. De correspondentie wordt vanaf 1 januari beperkt tot een verslag over de voortgang van het pleegkind, plus foto van het gezin. Twee maal per jaar brengt het dorpshoofd of het hoofd van een bepaalde corpo ratie verslag uit over de ont wikkeling van de projecten in het dorp waar het kind op groeit. Kerstkaart Tot slot, pleegouders zouden wat meer geduld moeten op brengen voor het soms wat on handige niveau van de brief. De Indonesiër is niet gewend brieven te schrijven. Zeker niet op het platteland. Trouwens, waarom zou ie schrijven? Waarover, en vooral: naar wie? Zijn hele familie, van oom tot opa, woont per slot van re kening een paar hutten verder op. Nog even een tip voor wie toch graag Tiaar zijn/ haar pleegkind in Indonesië of an dere niet-christelijke landen schrijft. Stuur nooit een Kerst kaart. Van de Indonesische re gering mogen deze 'heidense' gelukwensen niet onder kinde rogen komen. Zelfs katholieke of protes tante kinderen in 's werelds grootste moslim-republiek mo gen deze Kerstkaarten alleen maar even zien. Thuis boven je bamboe-bed prikken is taboe. ouders maandelijks 300 tot 500 roepiah schoolgeld. keren. De vader van Tukiyan- ti, een 'foster-kind', verdient als boer 10.000 roepiah per maand. Een hongerloon. Maar gelukkig komt het dagelijks eten van eigen grond. Als timmerman heeft hij het breder: 15.000 roepiah, natuur lijk per maand. Te weinig om van te sparen. Jammer, want zijn zoon mag later onderwij zer worden. Bovendien rotten de bamboe-wanden van zijn huis weg. Bij hem niet alleen. Wind Ngenep telt 78 huisjes: lemen vloer en vaalwit gekalkte wanden van riet. Veelal zon der ramen. Want de Javaan, bang van geesten, huivert van wind. Zeker in de dessa. „Het liefst houdt men alles potdicht. Dus kampen we met veel gevallen van tuberculo se," verzucht Myrna, die zelfs spreekt van een 'loosing battle' tegen wind-geesten. Toch zijn er al vijftien hui zen in Ngenep verbeterd. Ste nen muren, tegelvloer. En ra men die niet open kunnen/ mogen Nagenoeg alle huizen in Ngenep staan uit het lood, tochten en verschimmelen. Welk krot als eerste wordt op geknapt maken de dorpelin gen onderling zelf uit. Samen kiezen, voor elkaar verant woordelijk zijn. Precies zoals Foster Parents Plan dat graag ziet. Maar elkaar toch de ruimte geven om hard te wer ken aan eigen dromen. Even langs bij Suginjanto, vader van drie kinderen. Be halve boer, timmerman is hij ook kleermaker. Dit derde ambacht heeft hij geleerd via een FPP-cursus. Maar goed ook. Want door regelmatig voor twee kwartjes een hemd Konijnen te naaien verdient hij genoeg om 'rijk' te dromen. Zijn droom? Een van zijn zonen achter een loket in Jokyakarta. Geen onderscheid Het valt meteen op. Rejodani, een desa in de vlakte ten noorden van deze voormalige hoofdstad van In donesië, oogt groener dan Ngenep, hoog in de heuvels. Minder kierende lemen hui zen. Zelfs de straatjes met daarlangs betonnen goten voor de opvang en afvoer van het regenwater, zijn aange veegd. Tenminste, die dinsdag. FPP-medewerkster Flory Mardjuki, frêle maar onver moeibaar, loodst me naar een school met 59 verlegen kleu ters. De meesten zijn gekleed in een geel-groen uniform. Kun je de armoe niet van af lezen. Achttien zijn 'fosterchild'. Flory: „Waar wij projecten opzetten - hier in Rejodani bouwen we momenteel een nieuwe school - wordt na drukkelijk geen onderscheid gemaakt tussen wie wel of niet door ons gesteund wordt. Geen kroontjes op kinderhoofden. Maar voluit meewerken aan de opbouw van een hele dorps gemeenschap." Dat onderscheid - tenminste in financiële opzicht - kom je wel tegen bij de drie onderwij zeressen. De door de regering aangestelde onderwijzeres verdient 30.000 roepiah per maand. De twee anderen zijn aangesteld door het dorps hoofd van Rejodani. Zij beu ren elk maandelijks 5000 roe piah plus tien kilo rijst. Maar ook deze betaling in natura gaat niet aan de neus van de 'regeringsjuf' voorbij. Bovendien betalen de Waar ze het van doen in dit gehucht met welgeteld 85 ge zinnen? Aan de rand van Rejodani ligt het antwoord: een 'kolam ikan' ofwel een visvijver. Vo rig jaar aangelegd met steun van FPP. Want, zo redeneert men bij deze hulporganisatie, je kunt iemand een vis geven en dan heeft hij elke dag te eten. Leer je hem echter vissen dan heeft hij zijn leven lang te eten! Tussen haakjes; niet elk project lukt. Met het veelbelo vende konijnen-project, waar zelfs 'Jakarta' oren naar had, is men stevig onderuit gegaan. Op papier was het net een sprookje: konijnen fokken voor verkoop en consumptie. Dat is andere koek dan de eeu wige bord nasi goreng met hier en daar een stukje kip. Helaas, door ziekte, maar nog meer doordat de Javaan niet wist hoe je konijn smakelijk moet bereiden, is dit projekt ter ziele. Achteraf gezien was het plan niet goed doordacht. Trouwens, de Javaan eet veel liever eend. Of vis, zoals in Rejodani. De eerste oogst uit de visvij - ver woog 17 kilo. En is door de dorpelingen zelf opgegeten. De volgende vangst moet op de markt toch altijd 700 roepiah per kilo opbrengen. Een deel van de'opbrengst wordt inge- leverd'bij de plaatselijke Cre dit Union. Credit Union Weer die naam. Logisch, want juist ideze leenbank is de ruggegraat van bijna alle FPP-programma's in 22 landen, verdeeld over drie werelddelen. Hoe het werkt? Elk lid is verplicht maandelijks min stens 250 roepiah te sparen. In Rejodani, waar 56 van de 75 gezinnen lid zijn, is de 28ste van elke maand spaardag. Sa men hebben ze inmiddels een tegoed van dik twee miljoen roepiah. In de afgelopen twee jaar is Credit Union - niet meer dan een bankje van bamboe met een houten bu- reau"als kluis - aangesproken voor de aanschaf van leer- en lesmateriaal, leningen voor verblijf in het ziekenhuis, le ningen om het huis te verbete ren. Of gewoon om het school geld te betalen. De rente is billijk: 2% per maand voor leningen. En 1,8 voor spaargeld. Toen er nog geen Credit Union was opge richt, moesten de dorpelingen geld lenen bij 'tollenaars' te gen een woekerrente van maar liefst 10% per maand. Eventuele winst wordt aan gewend voor de aanschaf van meubilair. Stoelen bijvoor beeld. Komt er iemand in het dorp stoelen tekort voor een feestje dan kan hij ze' gratis komen lenen. Het bestuur van Credit Union bestaat uit vrijwillgers. Boekhouden, het invullen van formulieren is hen bijgebracht door FPP. De boeken worden gecontroleerd door drie dorpe lingen. Ook waarin de dorpsbank investeert of aan wie men geld leent, is niet langer de eerste zorg van FPP. De dorpelingen zijn wijs genoeg om zelf hun zaakjes te regelen. Wie echter geld komt lenen voor bijvoor beeld een motorfiets, krijgt de deksel op de neus. Want die is niet echt arm. Zo iemand wordt doorverwezen naar een commerciële bank in de stad. Wanneer Foster Parents Plan, zoals internationaal is afgesproken, na vijf a tien jaar ploeteren wegtrekt uit een bepaald gebied dan laat het in vol vertrouwen Credit Union achter. Als een vingerafdruk van een goede vriend. Sf •portvissers die het goed met zichzelf menen, in dit ge val zeevissers, trekken er in de koude periode van het jaar op uit om de kabeljauw en de wijting achter de vinnen te zitten. Dat is een uitstekend idee op dit moment, behou dens stormachtige dagen, de vis doet het goed. Nu vissen veel zeevissers normaliter niet zo frequent op het diepe wa ter van de volle zee en dat geeft problemen. Denk nu maar niet dat men met Oos- terscheldespulletjes of Wad denmateriaal ook op volle zee uit de voeten kan, want dat is beslist niet waar. Zelfs al is het niet zo diep, men kan een voudigweg met dergelijke visspullen niet uit de voeten. Stroom Eerst en vooral is er de stroom, die altijd, en in volle hevigheid aanwezig is. In pe rioden met weinig stroom vangt men op de Noordzee hooguit wat vis in de buurt van wrakken of in een diepe kuil. Felle stroom dus, genoeg een pond lood, precies 500 gram dus, noodzakelijk te maken. Dat is uitzondering, toegegeven, maar het komt wél voor. 200 Gram lood is op de Noordzee gewoon, 250 gram beslist veelvuldig in gebruik. Doet men het anders dan zijn de vangkansen meteen een stuk afgenomen. Ankeren van dezelfde lood is voorop het schip evenals de zijkant een must. Dat bereikt men het best met harde, praktisch on buigbare, ankers. Dat vergt van de hengel nogal wat. Wanneer het lood moet wor den losgetrokken. Eén troost: de gul doet dat tijdens het toehappen vaak voor ons, en wijtingen kunnen er ook wat van. met Rien van Nunen Vooral met extreem lange on.l delrijnen. Heel wat tassenI jassen en hengels hebben dj schadelijke gevolgen hiermJ van nabij ondervonden, ou| over persoosnlijke ongeluk.! ken nog maar niet te spreken I Het spreekt vanzelf dat ei dergelijke hengel nodig is on| het werpgewicht te zameiJ met het aas aan de haken I zover mogelijk van de boot k| krijgen Ver is lekker 'Wat je ver haalt is lekker! geldt voor de bootvisserij opl de Noordzee als nergens an l ders. Op het voorschip teerpi 1 men zover mogelijk teger.- strooms. Het lood krijgt del gelegenheid zich vast te zet- ten als de lijn voldoend,] 'slack' meekrijgt. Hele aolkj.1 stammen hengelaars werpen I wel goed maar sluiten de mo- len meteen. Gevolg: het lood 1 pakt minder snel, de !ijr,| komt steiler te staan en ment bekort de werpafstand meljl tientallen meters. Bovendien] en dat is opvallend, laten reei] schippers overdag een hitlp f motor draaien, hetgeen waai veroorzaakt. Kabeljau-i wen houden daar niet «ati il Het voorsachip is daarom;! voor veel vissers de enige plaats waar zij kabeljautt] kunnen verwachten. Hengel Lijn slap Voor het vissen met lijndik ten van meer dan 40/100 en werpgewichten tot 400 gram heeft men vanaf de Noordzee- kotter ander materiaal nodig dan normaal. Vergeet even de korte boothengels die tot voor kort in zwang waren. De hen gels waarmee nu het meest succesvol wordt gevist zijn haast allen net boven of onder de 3,50 m. Die hengels bezitten bovendien een vrij dunne top en een steile taper zodat men een stevige hengel combi neert met een goed afleesbare top. Vist men met een derge lijke hengel dan is het aan boord uitkijken geblazen. Wanneer het getij langs heli schip giert, zodat de anker-II ketting ervan gilt en het j| schip als het ware in zijn heel begint mee te trillen (et I dat komt voor) is het zaak de I lijn slap te houden. Binnen I de kortste keren ligt ook het best ankerende loodje bij al] die andere schuin achter of] onder het schip. Wie nu echt 1 ver kan werpen vangt toch] nog wel vis al houdt dat bij] een dergelijke stroom nooit I over. Wie er dan in slaagt met] dunne lijnen toch aanzienlij1 ke werpgewichten ver weg te krijgen is vaak toch nog sue-1 cesvol... Er is in De Stem van 28-11- 1984 opmerkelijk veel ruim te gereserveerd voor de ver zuchtingen van de CPN-er Ma ut Boshart, die geteisterd wordt door anonieme brief schrijvers. De communisti sche leider komt aanvanke lijk over als een gemoedelijk oud baasje, dat deze onsym pathieke methodes met de nodige humor weet te pare ren. De cynische ondertoon van zijn verhaal verraadt echter een bloedstollende in tolerantie. Onverwachte ca paciteiten komen tegen het eind van zijn epistel aan het licht: De 'Meesterspeurder' heeft het poststempel 'Roosendaal' ontwaard, en concludeert gemakshalve dat Voorpost er dan wel achter zal zitten! En passant komt de (communistische) aap uit de mouw: Anders denkenden, lees anti-com munisten, horen volgehs Maut in een inrichting thuis. Waar hebben we dat meer gehoord? Juist, de psychia trische klinieken in de Rus sische Heilstaat. Wij distan tiëren ons als vereniging Voorpost nadrukkelijk van anonieme briefschrijverij. Wel is het ons intussen dui delijk geworden dat er nog griezelige heertjes, 'rondlo pen met bouwplannen om hier in Nederland gekken huizen op te richten voor on- willigen van het systeem Goelag. Oudenbosch F. v.d. Eynde 10 December, dag van de rechten van de mens. Dage lijks worden mensen voor diverse doeleinden gemar teld. Kunt u zich voorstellen dat de regering van een land een jonge vrouw doodschiet omdat deze vrouw een ande re godsdienst aanhangt dan de regering voorstaat? Kunt u zich dan ook nog voorstel len dat die regering aan de moeder van die vrouw een rekening presenteert ten be drage van ca. ƒ600,- voor de kosten van de kogels waar mee die vrouw werd dood-1 geschoten? Dit lot viel twee vrouwen in Iran ten deel omdat zij aanhangers waren van het Bahé'i Geloof. Het is slechts één voorbeeld van de I vele schendingen van de mensenrechten in de gehele I wereld. Hoe schrijnend dit in het geval van de Bahé'is I is wordt pas echt duidelijk I wanneer men hoort dat het I Bahé'i Geloof niets anders I dan 'verdraagzaamheid... en I liefde jegens alle volkeren I en geslachten der aarde' leert. Helaas is Iran slechts I één van de vele landen waar door of namens de autoritei ten fundamentele mensen-1 rechten met grote minach-1 ting worden vertrapt. Am-1 nesty International maakt I melding van 98 landen waar I gevangenen systematisch I worden gemarteld! Dus niet I voor niets is de tiende de-1 cember door de Verenigde Naties ingesteld als de DAG I VAN DE RECHTEN VAN DE MENS. Het zou een dag I moeten zijn voor extra be I zinning op wat wij kunnen I doen: bijv. (meer) steun ge-1 ven aan mensenrechtenor ganisaties; zelf (intensiever! I werken aan een mentaliteit I waarin voor schending van mensenrechten geen pla meer is. Ook zouden we (op I welke manier dan ook!) aan- dacht kunnen schenken i het werk van de Verenigde Naties op dit gebied. Juist deze maanden wordt in de I 39e zitting van de Algemene I Vergadering van de V.N. een I ontwerp-verdrag besproken r tegen martelen. De wereld doet met zo'n verdrag 1 stap in de richting van een I menswaardiger en recht-1 vaardiger samenleving. Breda A. Büch RECTIFICATIE In de brief van Ing. P.H. van den Belt over de oorlogsdagen 1942 in Indië (de brief was een reactie op de pu- blikatie van deel 11 van De Jong's oorlogs geschiedenis en stond in De Stem van 3 nov. jl.) is door een niet meer te achterhalen oorzaak een vervelen de fout geslopen. Ge suggereerd werd dat legercommandant Ter Poorten zelfmoord pleegde. Dit is onjuist. Het was zijn voorgan ger generaal-majoor H.L. Maurer. De Zwitserse tekenai Van o DUBLIN - De E teravond in grot Terwijl de regeri Grieks veto, dacht officieel met Span kunnen gaan ond minister van Buit aan, dat Griekenla toetredingsperikeli ruggespraak met z Het zag er gisterav naar uit dat alle ak! die tijdens de Top in met pijn en moeite werden, door de Grie nieuw aangevochten worden. De rest weige opnieuw te praten ove als besloten achten. 1 onzekerheid over de de officiële onderhan met Spanje en Portuj nen starten. Niet de verwachtte heid over beperking wijnproduktie, ma Griekse eis voor com voor specifieke Midc Zee-produkten bij to van Spanje en Portuj het breekpunt. Omdat dellandse Zee-landen producten schade ondi van de toetreding, Europese Commissie steld een bedrag van jard vrij te maken vt pensatie aan Grie (34%), Italië (47%) en F (17%) over een periode DUBLIN - De Franse van Buitenlandse Claude Cheysson, is tot lid van de Europe missie. Dit heeft Franejois Mitterrand avond in Dublin meeg De nieuwe Europe missie, met als voor Fransman Jacques de plaats van de Luxe Gaston Thorn, treedt nuari 1985 aan. Van onze redactie bu BRUSSEL - De NA doorgaan met de plaa meuwe raketten voo dellange afstand Europa, zolang er koord is bereikt met jet-Unie. Dat hebbe nisters van Defensi Europese NAVO-lan uag verklaard na ee komst in Brussel. Alleen als er met c Gnie een evenwichti troleerbaar akkoord reikt dat de behoefte gapens wegneemt, i vO bereid de plaatsi zetten, terug te draa passen, aldus het qué van de Eurogroe De Britse ministe:

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1984 | | pagina 4