t
Kinderen
voor kinc
iOnze stoelen zijn
vandaal-bestendig
Lotje
en
andere
verhalen
m
1 DIRECTEUR VAN GOUDENGALVANITAS:
^v"S**É2!!ie^Sfl®
i
lPpie Happie leest 1
ZATERDAG 12 ME11984
D10T1M
EXTRA
Tribuneklanten bij Ajax en de FC
Utrecht zitten erop. Bezoekers van het
Olympisch Stadion in Athene ook. Maar
ook een niet gering deel van de Neder
landse bevolking heeft als kleuter, scho
lier of student een groot deel van de
dag doorgebracht op een stoel van me
taalindustrie Galvanitas BV in Ooster
hout. Afgelopen week werd het gouden
bestaansjubileum gevierd. Dat is de
aanleiding voor een gesprek met direc
teur J. Thuring, zoon van de stichter
van het bedrijf.
Suske en Wiske: Hi
OOSTERHOUT - „We hebben de laatste ja-
ren volop geïnvesteerd. We staan er machi-
I ne-technisch en qua capaciteit goed voor.
I De kost ging voor de baat uit. De revenuen
moeten nog komen, maar hadden we het al-
lemaal niet gedaan, dan zouden we nu al op
ons retour zijn. Het is voor ons als voor zo-
veel Nederlandse bedrijven; we zijn te groot
voor het servet dat ons eigen land is, maar
te klein voor het tafellaken dat de wereld
heet. Toch willen we de sprong graag wa-
gen. We zijner klaar voor".
r^ti
mmiïm
hê\
Mm
V ,1,
;.- - -u.*
L ör
c»,if V&jfcs-asiU»
tXjzf&idf*
v «;v^ -•? v*'
j#
Een plaquette, gemaakt door de Oosterhoutse kunstenaar Niel Steenbergen, geeft de inmiddels vijftigjarige geschiedenis
van Galvanitas weer: de plaatsen waarin het bedrijf gevestigd was of is, mét gemeentewapen, een afbeelding van de bedrijfs
gebouwen en van de markantste kerken van Breda, Geertruidenberg en Oosterhout.
- FOTO'S DE STEM JOHAN VAN GURP
Een automatische lasmachine in de productiehal.
'jf/Voet cfe
alllllllllllllllillllllllll
minimiurn
miiiiii
t&iden?
19 Mei is er een fietsdag ge
organiseerd door de stich
ting Wereldkinderen. Je i
kunt 15 en 30 km fietsen. De
bedoeling is dat je sponsors 1
zoekt; dat betekent dat je <j
aan zoveel mogelijk mensen 1
vraagt of ze je per km willen i
betalen. Het geld dat zo bij i
elkaar gefietst wordt, gaat 1
/kt s'
^'tr Af eiietnaróHe wolk!.)(til
m au ettehdardife
iKom hum wi
mi
a I
a
35
v. r
'v
A Is ik zo de krant 'ns inkijk I
-je ik erg vaak iets over I
\t/oensdrecht. Waarom zo'n
drukte over Woensdrecht,
denk ik wel 'ns. Als zo'n gro-
(e groep mensen tégen kruis
raketten zijn, waarom geeft I
,nen dan niet een (klein)
beetje toe. De helft van de ra-
Maandag 14 mei om halfdrie
's middags begint er een
nieuwe school-t.v.-serie
voor vijfde en zesde klas-
sers: VIER NIEUWE VER
HALEN.
Vier bekende Nederlandse
kinderboekschrijvers heb
ben daarvoor 'n verhaal ge
schreven. Ze zetten je alle
maal aan het denken. Zo
beeft bijvoorbeeld KAREL
EYKMAN 'n verhaal ge
schreven over pesterijen en
de sterkste willen zijn, maar
ook over vriendschap. WIM
Een betere testmethode
voor de duurzaamheid van
zijn produkten kan een fa
brikant zich niet wensen.
We hebben het met de heer
Thuring over de stoeltjes in
de Kuip, over de wedstrijd
Feijenoord-Tottenham Hot
spurs in 1974 die uitmondde
in een gigantische veldslag.
Met breekijzers werden de
stoeltjes ontworteld en in
het rond gesmeten. Hard
nekkige pogingen om de
stoeltjes in brand te steken
mislukten. De heer Thuring,
niet zonder trots: „We heb
ben er niet voor niets voor
gezorgd dat het materiaal
pas bij een temperatuur van
800 graden vlam vat". De gi
gantische letters Ajax op de
eretribune van het stadion
De Meer waren eveneens
een idee van Galvanitas:
„Zelf was Ajax er niet opge
komen. Wij hebben dat idee
geopperd. Ajax was er erg
blij mee en voor ons is het
een mooi stukje reclame".
Door Kees den Exter
Een blik in een van de productiehallen van het jubilerende bedrijf.
De heer J. Thuring, zoon
van de stichter van Galvani
tas BV, heeft het druk met
de voorbereidingen van het
gouden feest. Hij wil best
verhalen van de geschiede
nis, maar kijkt net zo lief
vooruit. De zittingen .Eigen
ontwerp, orthopedisch ge
vormd, weerbestendig,
duurzaam, comfortabel en
vandaal-bestendig") worden
nu nog buitenhuis geperst.
„We calculeren of we zelf
kunnen gaan persen. Mis
schien interessant als we
meer gaan afzetten. Zelf
persen vergt zware investe
ringen. Dure machines mo
gen niet lang stilstaan.
Langzamerhand stappen we
voor allerhande zaken ook
over op een computer. We
willen er wel voor waken
dat in het bedrijf de verhou
dingen en de menselijke
schaal gehandhaafd blij
ven". Thuring, bijna 56, over
zichzelf: „Als ik het niet
meer kan behappen ben ik
weg. Heb ik ook altijd ge
zegd. Als ik het allemaal
niet meer kan volgen, ben ik
weg. In Amerika mag een
manager niet langer dan
.tien jaar op die stoel zitten."
Galvanitas ontstond in
Breda, in een pand aan de
Oranjeboomstraat, aanvan
kelijk opgezet als een ver-
chroom- en vernikkel-in-
richting op electrolytische
basis. De heer Thuring: „Al
heel snel na de oprichting
heeft men het gezocht in de
richting van voor die tijd
zeer modern meubilair met
stalen buizen. Het ging om
slaapkamers en stoelen en
feauteuils voor ziekenhui
zen. Dat leek natuurlijk heel
hygiënisch, dat blinkend
chroom".
Al snel bleek de ruimte in
Breda te krap. In '38 ver
huisde Galvanitas naar een
deel van de oude suikerfa
briek aan de Statendam in
Geertruidenberg. De heer
Thuring: „Dat liep aanvan
kelijk heel aardig, maar
toen kwam die verdomde
oorlog. Mijn vader had
daarmee moraliter ver
schrikkelijke moeilijkheden.
Je kon, op bonnen, ijzer krij
gen als je produceerde voor
de bezetter. Het alternatief
was stoppen en je mensen
wegsturen, met alle risico's
dat ze terecht zouden komen
bij de Arbeitseinsatz. Op
goed moment is hij toch
moeten stoppen. Het was
maar goed ook. De fabriek is
kapotgeschoten en leegge
stolen".
Na de oorlog kwamen de
Galvanitasmensen weer te
rug bij Thuring sr.: „Ze wil
den weer wel aan het werk
bij mijn vader. Door het en
thousiasme van die mensen
wilde mijn vader ook weer
aan de gang. Hij toog naar
Den Haag om ijzer-bonnen
en deed daar een zeer nare
ervaring op. Op de vraag
hoeveel ijzer hij de laatste
jaren verbruikt had ant
woordde hijniet zonder
trots: 'Niks'. 'Dan krijgt u nu
ook niks' luidde het ant
woord".
De vergeefse missie van
vader Thuring moet diepe
indruk hebben gemaakt op
de familie. Thuring jr. trekt
nu nog een beetje een zuur
gezicht: „We konden geluk
kig wat pijpen betrekken uit
r.
Jack Thuring: op een stoel moetje kunnen zitten
Engeland. De fabriek werd
weer wat opgekalefaterd en
afzet was er natuurlijk ge
noeg in die tijd van weder
opbouw. We leverden meu
bilair aan het leger, maak
ten kappersstoelen en een
enkele tandaFtstoel".
In 1951 overleed vader
Thuring plotseling. Thuring
jr. zat bij de luchtmacht en
genoot in Engeland een op
leiding als straaljagerpiloot.
Zijn zwager, de heer H.
Nimberg, was bedrijfsleider
bij Galvanitas. De heer Thu
ring: „Mij werd gevraagd
ook in de zaak te komen. Ik
was nog druk met de vliege
rij, maar zou het een jaar
proberen. Het beviel me pri
ma. Ik heb onmiddellijk
plannen gemaakt voor de
toekomst. In de suikerfa
briek konden we niet verder
en ik zocht expansie, met
.name in de hoek van de
schoolmeubelen. Na enig
zoeken hebben we toen het
oog laten vallen op Ooster
hout. Met burgemeester Van
Oers en secretaris De Kroon
had men een slagvaardig
gemeentebestuur, waarmee
het goed en snel zaken doen
was".
Galvanitas-reclame in de Meer.
bij duizenden op straat
kwamen te staan, ook de
schoolmeubelindustrie
kreeg klappen te verwerken.
De heer Thuring: „Het hoog
tepunt van de schoolmeu
belindustrie zat in het begin
van de zestiger jaren. Met de
vervanging van oud meubi
lair en het inrichten van
nieuwbouw hebben we dat
nog lang kunnen opvangen,
maar het hoogtepunt ligt al
lang achter ons".
Galvanitas zocht en vond
nieuwe wegen: „Toen de Be
nelux ontstond was dat onze
markt, toen de EEG kwam
gingen wij mee. Engeland
was een.moeizame opbouw
en daar donderde het in el
kaar toen het pond deva
lueerde en Frankrijk is nog
al protectionistisch inge
steld. Maar voor de rest zit
ten we in alle windstreken:
Opper-Volta, Saoedie-Ara-
bië, De Golfstaten. Alleen in
Amerika komen we niet
binnen".
Niet alleen door uitbouw
van de markt wist Galvani
tas zich staande te houden in
een land dat nu nog slechts
vier schoolmeubelfabrikan-
ten telt. De heer Thuring:
„Ik ben lid van de normali
satie-commissie voor
schoolmeubelen. Dat klinkt
gek, maar op een stoel moet
je op de allereerste plaats
wél kunnen zitten. Je moet
rekening houden met de
groei van een kind, de groei
van kinderen als het ware
inbouwen in het meubilair.
De fabrikant die daar het
best op inspeelt, kan zaken
doen".
Een rondgang door Gal
vanitas is de confrontatie
met twee feitelijk totaal
verschillende bedrijven: in
het ene hallencomplex zit de
metaalfabriek waar uit
bandstaai het stalen frame
van het meubilair stukje
voor stukje wordt opge-
bouw, in het andere deel be
vindt zicht de meubelfa
briek. Het mondt uit in een
showroom die vol staat met
schoolmeubelen in alle soor
ten en maten en meubilair
voor kantoren, praktijklo
kalen en kantines. Tussen al
dat meubilair hangen foto's
van stadions die zijn voor
zien van Galvanitas-stoelen.
Dan begint feitelijk het
succesverhaal van Galvani
tas, het verhaal van de
schoolmeubelen. Thuring:
„Na de oorlog hadden alle
scholen nog oude, gietijzeren
meubelen, net banken en ta
fels aan elkaar. Het ministe
rie dacht aan losse stoelen
en tafels. Dat nam een hoge
vlucht. Iedereen profiteerde
van de wederopbouw. Wij
dus ook. Probleem was dat
er wel twintig schoolmeu-
belfabrikanten waren, des
tijds. Hetgeen betekende dat
je je flink te weer moest
stellen. We hebben ons vast-
gevreten in die markt, veel
gedaan aan marktanalyse".
Het spreekt voor zich dat
de daling van het kindertal
niet alleen ervoor heeft ge
zorgd dat de onderwijzers
«W
