VANNACHTEEN
UURTJE MINDER!
3,7 PR
OPEEN DRAKACEL SLAAPT UWÈL!
ZATERDAG 24 MAART 1984
EXTRA OP ZATERDAG5
PAG|J 7aTERDAG 24 MAART
aanvullend geld nodig en daarvoor wordt jaarlijks
de Nationale Collecte Kinderbescherming gehou
den.
Deze week is het weer zover.
Russen
Boven-
moerdijkers
Alweer Faber
tegBsr"
PAPIER1
VOOR UW PEN
Kerk en
politiek
sterschuim
matrassen
Spanje: weer
treinstaking
VS: minder
noodhulp
El Salvador
„Buitenlandse
leningen voor
Suriname"
mm
T11
]VIeER DAN 30.000 Nederlandse kinderen leven
niet in een 'natuurlijk' eigen gezin, maar zijn toe
vertrouwd aan de Kinderbescherming. Hoewel dit
werk door de overheid wordt gesubsidiëerd is er
Gewone kinderen in
een ander leefpatroon
Door Coks van Eijsden
„En dit is nu Elly", zei
juffrouw Sterksma,
maatschappelijk werk
ster, en ze duwde een aar
zelend meisje met lang
zwart haar een eindje in
mijn richting. „Dag me
vrouw"; het handje werd
gauw teruggetrokken. In
de kamer zat ze recht op
de stoel, knieën tegen el
kaar, handen om de
knoopjes van de zo zicht
baar zondagse jurk. De
voeten in keurig gepoetste
schoenen klemden
krampachtig om elkaar
heen.
„Wat een truttekleren", voel
de ik m'n kinderen denken,
„wat een saaie." Maar ik zag
haar ogen snel langs mijn
ribbroek flitsen en ze wóónde
niet echt in haar jurk; dat
zag je aan d'r gespannen lijf.
„Elly wil graag op zaterdag
of af en toe een heel weekein
de hier komen, hè Elly?" Elly
knikte ja tegen de juf en zei
effen in mijn richting „dat
lijkt me wel leuk".
Het was uitvoerig doorge
praat met de staf en met de
dagelijkse leiding van het te
huis, waar zij via de kinder
bescherming was geplaatst:
met Elly was eignelijk niets
aan de hand en daarom zou
het heel goed zijn voor haar
eens een normale gezinssi
tuatie te ervaren als tegen
wicht voor het instellingsle
ven. Ik vertelde Elly hoe
'normaal' bij ons - man,
vrouw, kinderen - een zater
dag verliep: beetje laat en
lang ontbijten, soms eerst
vers brood halen. Dan: eentje
naar hockey, 'n ander naar
de bibliotheek, beetje huis
opruimen, koffiedrinken,
sommigen huiswerk maken,
boodschappen doen natuur
lijk, veel zaterdagse bood
schappen. „Mag ik dat ook?"
vroeg ze gretig en lekker los
op 't puntje van haar stoel:
„Is er een supermarkt?" Na
tuurlijk zou ze boodschappen
mogen doen, maar ik gaf me
zelf meteen de opdracht in de
gaten te houden, dat mijn
eigen kinderen niet al hun
karweitjes op die Elly zouden
afwentelen.
„Ik moet wel even wat zake
lijke gegevens met u afhan
delen", zei j uf f rouw Sterks
ma en Elly dook automatisch
weg achter een gezicht van:
ik zit hier wel, maar eigenlijk
hoor ik er niet bij. Misschien
was die opmerking een hint
geweest in mijn richting,
maar hoe dan ook, ik hou er
niet van over de hoofden van
kinderen heen zaakjes te re
gelen, dus ik zei: „Wil je mee
luisteren of wil je naar boven
stripboeken lezen of zo?"
Stripboeken natuurlijk en de
twee die rustig bij tafel had
den zitten lezen, vlogen over
eind. „Kom mee, dan zal ik je
mijn kamertje laten zien." En
„Als je blijft slapen, kom je
in 't stapelbed boven mij of
vind je dat eng. Wil je liever
onder, dat kan ook hoor."
„Elly is echt een heel redelijk
en leuk meisje, we denken
niet, dat u er last mee zal
hebben." Waarom klonk me
dat nu zo onpersoonlijk in de
oren, alsof een jong hondje
werd afgeleverd met de ge
bruiksaanwijzing erbij. We
waren in een paar voorge
sprekken al uitvoerig inge
licht - over al Elly's achter
gronden; over haar thuis-si-
tuatie waarin zij met geen
mogelijkheid paste; over
haar moeder die zo labiel
was, dat zij het maar nèt kon
redden met de drie jongere
kinderen; over de school in
het tehuis waar Elly een uit
stekende leerlinge bleek;
over Elly's hunkering naar
een sportclubje en muziekles
en haar verlangen als een ge
voeld, wanneer één van ons
dacht: „Hè, doe niet zo verve
lend", of „Stel je niet aan met
je koffie en je kaas". Het zat
ons niet lekker en na een
paar weken belden we er nog
eens over op. „Juffrouw
Sterksma? Nee, die werkt
hier niet meer, die is ge
trouwd en woont in Gronin
gen." Verontwaardiging
alom bij onze kinderen. Wat
een méns, kinderen die onder
jouw zorg vallen zo maar in
de steek laten. Moesten Elly
en haar andere pupillen ze
ker opeens overschakelen op
een ander, om daar je hele
hebben en houwen mee door
te praten en jezelf aan toe te
vertrouwen.
Weer beseften we pijnlijk
hoe anders het leven verloopt
van een uit huis geplaatst
kind. Overigens wist de op
volgster van 'dat spook, die
verraadster' te melden, dat*
woon kind in de stad te lopen,
boodschappen te doen.
„Ons tehuis - hoe mooi ook -
is veel te ver van de stad om
de kinderen in 't normale
maatschappelijk leven te la
ten meedraaien, daarom is
dit misschien een goede tus
senoplossing", en juffrouw
Sterksma knikte mij bemoe
digend toe. Waarom mocht ik
haar niet. Zat m'n sympathie
meteen aan de kant van het
kind, dat als een pakje werd
afgeleverd, wilt u hier maar
tekenen? Ik dwong mezelf tot
een hartelijk, eveneens be
moedigend: „het zal vast wel
lukken". Want dat mens deed
toch gewoon haar werk, wat
zeurde ik, ze deed het waar
schijnlijk nog erg goed ook;
het was toch een heel nieuwe
aanpak, dat wekelijks gast-
gezinbezoek. Juffrouw
Sterksma was natuurlijk
okee, de gevoeligheid lag bij
mij, als moeder: „Och gut,
zo'n schaap, aan allerlei be
geleiding blootgesteld." Wees
nuchter, maék er wat van,
riep ik mezelf tot de orde, ac
cepteer het onvermijdelijke,
dat kinderen soms in zo'n si
tuatie terechtkomen. „Dag
juffrouw Sterksma, dag Elly,
tot zaterdag dan, hè?"
Dagelijks leven
met een
dienstrooster
Via Elly leerden wij de gang
van zaken in het tehuis ken
nen als onze broekzak. We
zagen de voordelen en de na
delen, stuitten op een aanpak
die ons soms fantastisch
doordacht en tegelijk ook nog
ludiek voorkwam, maar ons
op andere momenten de ha
ren uit het hoofd deed ruk
ken: „Hoe kunnen ze dat zo
doen". We leerden alle
groepsleiders en -leidsters
kennen, eerst uit de verha
len: Ineke, Anneke, Boukje,
Jaap, Joop, Kees. Ineke was
lekker hip, Anneke een schat,
Boukje streng, maar wel heel
lief. Met Jaap kon je ver
schrikkelijk lachen, dat was
dolle pret als die dienst had
„en toch geen rotzooi, hoor".
Tussen Joop en Elly klikte
het niet, dat had je wel eens
zo, niks aan te doen. Kees
maakte alles weer goed. „Bij
Kees voel je je zo veilig, hè,
daar kan je ook heel gewoon
goed mee praten, niet in de
therapie maar gewóón, net of
je thuis bent met je vader."
Beetje bij beetje schoven de
stukjes informatie - ons ach
teloos toegespeeld - ineen tot
een wat duidelijker beeld.
Het was heel belangrijk wie
volgens rooster dienst deed
op het moment dat de kin
derbij slag binnenkwam, be
seften we. „Als Ineke mee
gaat naar de stad, dan kan ik
dit keer een leuke spijker
broek kopen. Boukje zeurt
steeds dat ik een nieuwe win
terjas moet hebben, maar het
kan mij niks schelen om dit
ouwe jack aan te doen, als ik
eerst maar een toffe spijker
broek heb." In afwachting
van de belangrijke bank-
overschrijving werden prij
zen van broeken links en
rechts vergeleken. Het moest
liefst zo goedkoop mogelijk,
want Elly wou ook naar de
tandarts. Eén voortand was
afgebrokkeld en verkleurd,
ze wilde daar zo verschrikke
lijk graag iets aan laten doen,
trots als ze was op haar gave
gezichtje, sprekende ogen en
mooie lange haar. „Maar d'r
is geen geld voor, wel gewoon
nakijken natuurlijk, maar
niet voor die tand en dat kan
ik niet uitstaan."
Zo kwam Elly een voorjaar
lang op zaterdag rond koffie
tijd ons huis binnen en begon
meteen in de keuken een pot
geurige koffie te zetten. „Hè,
lekker, die automaten bij ons,
waardeloos." Zelf dronk ze
maar een klein kopje, nam
verder chocolademelk of
thee, maar het plezier van
koffiezetten liet ze zich niet
ontnemen. Geen koek, gebak
op puddingbroodje voor haar
bij de koffie, gewoon een bo
terham met kaas. „Zalig",
zuchtte Elly dan, terwijl ze
genotvol het stuk kaas om
klemde en er zorgvuldig en
bijna likkebaardend plakjes
afsneed voor de verse bruine
boterham. „Tenminste niet
van die zweetkaas uit plastic,
die de avond tevoren al uit de
keuken komt. Zó vies, ik eet
nooit kaas bij ons."
Hoe gewoon
is gewoon?
Op die manier waren wij het
'gewone' gezin, waar Elly
normaal kon meedraaien.
Ons zaterdagse leventje ver
anderde daar nauwelijks
door; ook ajs zij een weekend
bleef, betekende dat niet echt
een inbreuk op ons leefpa
troon. We probeerden na
tuurlijk wel haar extra aan
dacht te geven en vooral
ruimte voor al datgene,
waaraan zij in het tehuis niet
toekwam. Maar dat ging niet
veel verder dan dat koffie
zetten, pannekoeken bakken
of een karbonaadje braden,
gezellig de tafel dekken,
boodschappen doen, zélf het
broodbeleg voor de zondag
uitkiezen, of 's morgens uit
gebreid douchen en dan lu
xueus lang in een badjas
rond lopen; zulk soort din
gen.
Intussen gingen onze kinde
ren gewoon hun gang: de
clubjes, het huiswerk, de
sport, de bibliotheek, de tele
foontjes met vriendinnen of
klasgenoten over een proef
werk, de vaste taken in huis.
Er was er wel eens eentje die
vrijdags zei: „Hè, moet dat
kind nou elke week komen?"
Of zaterdags in de keuken te
gen mij„Weet je dat ze altijd
op mijn plaatsje zit bij het te
levisie kijken, daar wil ik zelf
wel weer eens, hoor." Zoiets
werd uitgepraat, opgelost,
zelfs in overleg met Elly ge
regeld. Bij dit alles dachten
wij, ouders, maar steeds: wat
goed, dat wij een paar kinde
ren in voorraad hebben; bij
al hun activiteiten is er dan
altijd wel eentje thuis om sa
men met Elly TV te kijken,
samen boodschappen of een
spelletje te doen, samen rus
tig in de kamer te zitten le
zen. Want we wilden zo
graag dat ze het naar haar
zin had.
Opeens was er dat telefoontje
van dat tehuis: Elly zou za
terdag niet komen. Ziek mis
schien, veronderstelden we,
of een verjaardag in de
groep, een feestje. Later bel
de juffrouw Sterksma; of er
iets was gebeurd, want Elly
wou helemaal niet meer naar
ons toe en niemand begreep
eigenlijk goed waarom. We
gingen al ons handelen en de
gesprekken van de vorige
weekends na, gingen zelfs in
onze gewetens wroeten. Wie
weet had Elly het wel ge-
Elly het uitstekend maakte,
prima op school, prettig met
anderen. Als er nog iets bij
zonders was zou ze contact
met ons opnemen. Misschien
was het nieuwtje er af van
die bezoekjes, forceren had
geen zin. „En ziet u, het blijft
altijd moeilijk met onze kin
deren."
Het werd zomer, een romme
lige vakantietijd brak aan, af
en toe noemde iemand nog de
naam 'Elly' en we zeiden dat
ze bofte met zo'n warme zo
mer. Want ze zou twee weken
naar een kamp gaan, ergens
aan zee, daar hadden we al
enthousiaste verhalen over
gehoord. Toen scholen en
clubjes weer begonnen wa
ren en alles en iedereen in
het normale bekende ritme
schoof, kwam sterker de ge
dachte op aan dat opgewekte
meisje dat zo schijnbaar van
zelfsprekend die weekends
bij ons was geweest. Waarom
niet meer?
Op een woensdagmiddag
overwon ik mezelf en belde
op, vroeg meteen naar Elly
zelf. „We willen allemaal
graag weten of je een fijne
vakantie hebt gehad met dat
mooie weer en ik zou je graag
weer eens zien, het is zo lang
geleden, hoe zie je er nu uit?
Hoe zitje haar? Kan ik niet
eens bij je komen?" „Ja", zei
ze wat vragend. En na een
korte stilte: „Ja, leuk, hart
stikke leuk, komt u dan echt
zomaar bij mij op bezoek?"
Wanneer het de beste tijd
was, wilde ik weten. Ze
moest het even gaan vragen,
kwam al gauw weer aan de
telefoon: „Nu meteen van
middag, kan dat?" En een
uurlje later liepen we stijf
gearmd de poort van het te
huis uit: „Lekker wandelen
en kletsen met z'n tweeën,
hè?"
Al gauw begon ze er zelf
over. Dat ze het altijd wel ge
zellig had gehad bij ons,
maar ze voelde zich zo anders
dan onze kinderen. Omdat
wij krampachtig ons best de
den aardig te zijn en zo op
haar letten, viel dat extra op
(ADVERTENTIE)
We zullen vannacht
een uurtje slaap
moeten ontberen.
Daar moet iets tegen
over staan.
Een Drakacelmatras
bijvoorbeeld.
Daarop slaapt u
uren beter!
en daarom kwam ze toen op
eens niet meer, zag ze er te
genop. Dat moest ze een
beetje beter uitleggen, vónd
ik, zo snapte ik er niet veel
van. Het werd een lang ver
haal, een open gesprek. Het
kwam er op neer, dat zij - El
ly - nu eenmaal moest accep
teren geen clubjes te hebben,
geen kast vol boeken, geen
fiets, geen muziekinstru
ment, geen vriendin een paar
straten verder. Dat was nu
eenmaal zo. Daar hoefden
wij helemaal niet mee te zit
ten, er hoefde ook heus niet
altijd een kind thuis te blij
ven om met haar te spelen.
Stel je voor, kinderen genoeg
om haar heen de hele week.
Lief bedoeld allemaal hoor,
maar zo bleef ze toch dat
kind waar je aardig voor
moest zijn, een buitenbeentje.
En ze wou niets liever dan
zich gewoon een beetje thuis
voelen. „Maar jullie hebben
echt aan me gedacht in de
vakantie, jeetje zeg". En dat
ik benieuwd was hoe ze eruit
zag. Bruin zeker, en zag ik
wel hoeveel haar haar in die
tijd gegroeid was? Eigenlijk
wou ze wel weer komen, fijn
dat ik opgebeld had, zelf was
ze er nooit over begonnen.
Tegen etenstijd ging ik op
een draf naar huis. Bekijk
maar wanneer het uitkomt
en wanneer je wil, riep ik te
gen Elly. De volgende dag om
twaalf uur wisten we het al:
ze kwam zaterdag en dan
meteen het hele weekend, dat
was wel goed, hè?
Gewoon
thuis
Weer volgde - tot haar plaat
sing in een pleeggezin - een
tijdje met Elly. Niemand zat
ermee die weken, wij niet en
zij niet. Ze was wel eens een
hele middag alleen thuis -
een volkomen normale ge
zinssituatie immers. Die van
ons probeerden inderdaad
hun boodschappentaak aan
Elly over te dragen, soms
lukte dat, soms zei ze: „Com
mandeer je hondje en blaf
zelf, trut". Ik denk niet, dat
er in die na-vakantieperiode
zo veel echt anders verliep
dan daarvoor. De grootste
verandering was, dat Elly
door onze belangstelling en
door mijn bezoekje zichzelf
uitgetild wist boven 'dat zie
lige meisje'. Ze was gewoon
iemand, zoals wij allemaal
ieder voor zich iemand wa
ren. En wij zagen haar ook
zo. Daarom kon het goed ge
beuren, dat op zo'n zaterdag
het ene meisje tegen het an
dere zei: „Zeg, jij mag altijd
al m'n boeken lezen en dat is
heel wat, want ik ben er
hartstikke zuinig op. Maar
als ik eens vraag of je wil
dammen of mens-erger-je-
nieten, dan wil je niks,,a-so
ciale klier die je bent." Dat
was dan tegen Elly uit het
kindertehuis, die zo'n uitbar
sting nam zoals 'ie bedoeld
was - gewoon.
Wij lezen nogal eens de in
gezonden stukken in uw
blad, waar ze nogal fel uit
vallen tegenover 'Rusland.
Ook jullie uitlatingen zijn
tegenover Rusland altijd ne
gatief. En dit allemaal om
dat wij van Amerika die al
les vernietigende kruisra
ketten moeten plaatsen.
Door deze plaatsing worden
ze alleen maar stinkend rijk.
Als Europa vernietigd is,
kunnen zij het weer opbou
wen en zo blijft hun econo
mie goed op peil en hun land
weer vrij van oorlog. Eén
ding begrijp ik niet: waarom
moeten wij de Russen ha
ten? Dit is toch ook een
vorm van racisme, opge
drongen door de westerse
kapitalisten? Waarom zijn
wij in Nederland nog bij de
Navo? Daar kun je beter
uitstappen. Dit apparaat
kost bergen geld en wij zijn
straks geen Nederland meer,
maar een land van de Vere
nigde Naties. Hier in Neder
land wonen allerlei rassen,
dus mensen, laten wij in Ne
derland allemaal een wor
den en niemand meer haten.
Ook de Russen niet, dan le
ven wij zonder oorlog en
zonder fascisme. Dan zal er
geen kapitalist meer rijk
kunnenworden van de ge
mene wapens,die ze uitvin
den om de mensheid te ver
nietigen.
Breda
M. Hartman
Zoals verwacht kwam er
een demagogische reactie
van de heer De Vroome in
De Stem van 21 maart j.l.
Zoals gebruikelijk werd de
aandacht van de kern der
zaak buiten beschouwing
gelaten en allerlei onzin er
bij gehaald. Wat was zijn
bijdrage aan de opbouw van
onze zgn. sociale verworven
heden? Welke verdrukte,
kansarme kneus krijgt zo'n
grote uitkering, dat hij
daarvan via duur vervoer
her en der herrie kan gaan
schoppen, storingsappara-
tuur kan aanschaffen even
als apparatuur om pamflet
ten te drukken en te ver
spreiden? Inderdaad werden
wij hier eeuwenlang onder
drukt en uitgebuit. Dat ge
beurde wel. door boven-
moerdijkse instanties en
personen, die zich elders ook
bezig hielden met kolonisa
tie en slavenhandel. Hier
kregen we ze in de vorm van
drosten, belastinggaarders,
'gerechtsdienaars', onge
vraagde predikanten, kos
ters en onderwijzers, die ons
beroofden en bestalen. Tus
sen ons wonen nu vele bo-
venmoerdijkers, die hier
rustig leven en werken en
zich verdienstelijk maken
door constructief bezig te
zijn met de samenleving.
Daar heeft niemand bezwa
ren tegen. Integendeel. Er
zijn echter ook figuren, die
vanuit hun domme vooroor
dein, denken en doen alsof
ze t.o.v. ons Übermenschen
zijn. Die zijn arrogant en
achterlijk. We mogen ze niet
en we moeen ze niet. En
daarmee: basta!
Rucphen
P.C. Mari jnissen
Wilt u weer tulpenbollen
eten? Of het alsnog probe
ren? Opnieuw of voor de
eerste maal een soldaten
laars in uw kruis voelen?
Dat kan. Dan moet y de
'nuttige idioot' (Lenin, J.B.)
voor de SU Mient Jan Faber
zijn zin geven. Dan haalt hij
in zijn onbenul zijn rode ka
meraden binnen. En dan be
leef je tijden waarin zelfs
weinig bollen meer voor
handen zullen zijn. Tijden,
die door slechts enkelen van
ons voorzien worden. Je
dochter van zes is niet veilig
loP
en ook oma, die bijna ta
wordt, moet zich verstoprwl
Vooral als de rode bevrij I
ders soldij hebben ontva l
gen en zij volgegoten ziiJ
met wodka of met 1
waar maar alcohol in j.l
Desnoods eau de cologne I
Deze betaaldagen zijn b!
rucht en als gruwelijk be I
kend in de eerste drie maan I
den na de 'bevrijding' (LI
de vrienden van onze lievJ
Mient. Dit gebeurde in a]J
door hen 'bevrijde' landet l
van Estland tot BulgarjJ
toe. En waar ze in Aghanis-1
tan de kans krijgen, hetzelf.l
de afgrijselijke gebeuren!
Nu, in deze dagen. MaardJ
zal slechts hun 'entree' zijn I
De Goelag-Archipel volg!
drie maanden later; in hel
begin gaan eerst de v
lingen van Faber. MenseJ
uit de S.U. vertrouwen na.|
melijk nooit mensen meteeal
andere nationaliteit, die ]J
gedwee hun diensten aan!
bieden. Reeds eerder gezi
daar hebben zij slechts ver-l
achting voor. En arirJ
zachtaardige Mient, bid, i
vraagt Hem of je vrienden]!
dan snel
brengen.
Den Haag
J. Bergwerf
ter dood zullen!
De EERSTE niet roodhuidige amerikanen
waren vrome puriteinen uit Plymouth in
Engeland. Deze zogeheten Pilgrim Fathers
zetten in 1620 voet aan wal in Noord-Ame-
rika op een rotsig stuk kust, nu nog steeds
Plymouth Rock geheten. Al eeuwen geven
de amerikanen elkaar een grimmig grapje
door: In 1620 the Puritans landed on Ply
mouth Rock, maar het zou leuker geweest
zijn voor ons (niet-puriteinen) als 'the Ply
mouth Rock had landed on the Puritans'.
Aldus een oud amerikaans mopje, geba
seerd op het werkwoord 'landed'. Een mo
dern nederlands mopje, gebaseerd op die
zelfde werkwoordvorm 'landed' luidt als
volgt: "That beats the Dutch!' the Dutchman
said, when
1) the Pershings landed on his head
2) the Ewings
3) the Mooncalves
4) the Lubbers
5
P.s. Doorhalen wat U onjuist acht en bij het ont
breken daarvan kunt U achter 5 zelf de naam van
Uw keuze invullen.
Om U te helpen bij Uw keuze even een toe
lichting. De Oxford Dicitionary geeft achter
het engelse woord: Lubber, de omschrij
ving: big, clumsy, stupid fellow
Awiticui
Spneu/m
Nu de gereformeerde
hervormde kerk zich hebbeil
uitgesproken tegen de plaai-l
sing van kruisraketten, is|
dan eindelijk de kogel
de kerk. Zo dit dan toch poli-1
tieke stellingame betekent!
mag in verband met
brandende kwestie van del
kruisraketten geen verkeer!
de indruk gewekt worden
Immers door de eeuwen|
heen hebben de kerkleiders
zich altijd politiek geëngaJ
geerd, ook al betrof data!
leen zijdelingse betrokken!
heid door wapens te z
nen. Het mag slechts verba-1
zen dat de rooms-katholieke|
kerk zich niet uitspreekt e
de dialoog zoveel mogelijk I
verhult. Nog maar kort gele-1
den meende het hoofd van I
de r.-k. kerk in Nederland
op spitsvondige wijze eenl
uitspraak uit de weg te moe-1
ten gaan met betrekking to!
plaatsing van die kruisra-1
ketten in Nederland. Del
kardinaal zaait twijfel in®|
harten van de gelovigen e:.|
bevordert de ongeloofwaar-f
digheid door na te laten e
uitspraak te doen en de ver-I
antwoordelijkheid van zich
af te leggen en die op del
schouders te te laden van|
weifelende gezagsdragers I
Maar is het ook in het zichtI
van komende verkiezingen.
dat er nu een dringend be-1
roep gedaan wordt om I
plaatsing van kruisraketten I
tegen te gaan? En zelfs Ni)-1
pels weet niet met zekerheid I
om welke aantallen het well
gaat. Kiezersbedrog is zeifcl
de plaatsing van één kruis- r
raket in Woensdrechtendatl
wordt misschien vergeten
door CDA en VVD.
Oosterhout
H. Telchuijs
Van onze correspondent
rONN- West-Duitsland gaat
een rijbewijs op proef invoe
ren. Na het behalen van het
rijbewijs moeten auto- en
motorrijders in een proefpe
riode van twee jaar bewijzen
dat ze in het verkeer goed uit
de voeten kunnen.
Wie in die tijd veel over
tredingen of brokken maakt
moet ofwel weer op rijles,
opnieuw examen doen of
zich onderwerpen aan een
medisch-psychologisch on
derzoek, waarbij bekeken
wordt of het rijbewijs defi
nitief moet worden inge
trokken.
IM
WASHINGTON (ANP)
Monetaire Fonds IMF v|
groei van de wereldecor
procent zal uitkomen er
procent.
Dat staat volgens ingewijc
nog vertrouwelijk rapport d;
besproken in een vergaderir
van het IMF in Parijs.
Het IMF is tot de conclusie
gekomen dat er verleden jaar
onmiskenbaar een keer ten
goede is ingetreden. De we
reldeconomie ontworstelde
zich aan de recessie en hervat
te haar groei.
Van onze redactie buitenland
MADRID - Voor de derde
maal binnen een maand heeft
het spoorwegpersoneel in
Spanje het werk neergelegd.
Er was vrijdag geen trein
verkeer tussen de grote steden.
Forensentreinen reden wel, zij
het met een onvolledige bezet
ting.
Aanleiding tot de staking is
de eis van de vakbonden dat
de salarissen van het spoor
wegpersoneel met 8 procent
worden verhoogd. De directie
van de Spaanse spoorwegen,
een staatsonderneming, wil
niet verder gaan dan een sala
risstijging met 5.9 procent.
Verdere stakingen worden
niet uitgesloten.
WASHINGTON - De Ameri
kaanse president Reagan gaat
ermee akkoord de gevraagde
militaire noodhulp voor El
Salvador van 93 miljoen dollar
te verminderen tot 62 miljoen
dollar, indien de Senaat in ruil
daarvoor volgende week de
hulp goedkeurt.
De Amerikaanse regering
zegt dat zonder de noodhulp de
Salvadoraanse strijdkrachten
niet in staat zijn een normaal
verloop van de verkiezingen te
garanderen.
PARAMARIBO/DEN HAAG
(ANP) Er zijn voor Suriname
mogelijkheden leningen te
hijgen in het buitenland.
Dat heeft de Surinaamse
premier drs. W. Udenhout
donderdag gezegd op een pers
conferentie in Paramaribo.
Udenhout woonde vorige
week in Washington een ver
gadering bij van de Organisa
tie van Amerikaanse Staten
[DAS). Hij sprak ook met en
kele Amerikaanse bewindslie
den onder wie de minister van
buitenlandse zaken Shultz en
iunctionarissen van het Inter
nationale Monetaire Fonds
(IMF).
Over de VS zei Udenhout
aat dit land Suriname een
«eerlijke kans" wil geven. Hij
noemde de VS overigens „de
koning van de democratie".
P<
N
k
zc
C
Leviticus X telt in het Oude TestaiWn'l
maar twintig verzen. Voor de kompleteWJ
viticus verwijs ik U naar de Torah. Daa'|
verluidt Leviticus X.22. De Heer heeft f'
zegd: Wanneer twee mannen vechten in'
aanwezigheid hunner vrouwen den ffl®
geen vrouw den tegenstrever haars mans
zijn geslacht grijpen - op straf van dood.
~tr-
Si fuego non volvo, alfa non romeo!
taunus non passat lada non fiat! uit: 'SM" I
Vabis, Domine?' van Ignatius de Toyota I
P.s. Dichter bij huis (in Friesland) vond
de spreuk: Guod fan dokter en hou
lizze net lekker op 'e tonge oftewel: Med|CI'] I
en koeiestront liggen niet lekker in
mond.
PJAKARTA (AFP-RTR) - De
'slamitische groepering „Isla-
jnitische Jihad (Heilige Oor-
'°g)" heeft Amerikaanse, Brit-
se> Franse en Italiaanse bur
ners met de dood bedreigd in
"beven die de afgelopen da-
Ion aan hun ambassades in
"Jakarta werden afgeleverd.
Woordvoerders zeiden dat
dreigement serieus wordt
eenomen en dat voorzorgs
maatregelen zijn genomen.
De vier genoemde landen
orden vanwege hun deelne-
"\g aan de multinationale
„„gesmacht in Libanon be-
huldigd van de moord op
"'-"•zenden moslims.
°ok wordt hen kwalijk ge-
tten dat ze wapens leveren
n Israel. Men zwoer wraak.
E
re
te
O
se
gi
O'
b
