-is )E STEM
Brood
voor de
op de plank
Mechelincks
Zwerfkatten bleven
probleem voor Zuidzandse
Hoe een gok een goudmijn werd
Behangersbedrijf
loopt op rolletjes
1984
GEZICHTEN VAN 1083
ERBRANDING
zaterdag 31 dec ember 1983
BERGSE MONIKA
mVOGELZANG (18)
m HEEFT
■buders van Hulst ma-
Idag 6 januari 1984 te
fe kerstboomverbran-
in het plan „Moer-
phansstraat te Hulst
kien zal van gemeen-
liari 1984 te Clinge,
|ansteen, Heikant, Ka
an de binnenstad van
Lari 1984 in het buiten
plegen gedeelte van
pe dagen de bomen 's
gen.
|f 83.
_pn
fn Hulst,
yer, P Molthoft.
i.F. van Denderen
y
AGINA 5
Van een onzer
ZE WILDE werken
maar mocht het niet
omdat de papieren van
de overheid niet deug
den.
Daar kwam het eigenlijk
op neer. Daarom deelde ze
maar gratis broden
uit..weet u nog...van Vera
Mechelinck uit Westdorpe.
Hoe is het haar verder ge
gaan?
„Prima, 'k zijn de koning
te l ijk, alle dagen ga'k op de
fiets met brood leuren. Ge
moe' mij een keer zien ver
trekken mee mijne fiets vol
met brood".
liet is haar dan toch ge
lukt. Deze zomer kwam ze in
hel nieuws. Ze wilde brood
gaan venten omdat de laat
ste bakker van Westdorpe
ermee gestopt was. Vera, 35
jaar en moeder van twee
kinderen: „Mijn man werkte
I eenentwintig jaar op de
Glasfabriek en toen kreeg ie
zijn ontslag, maar juist in
die week rolde er een briefje
in de bus. De bakker stopte
ermee. Ik zeg tegen mijn
man: Is dat niks voor ons. Ja
je moet toch wat en de bij
stand-dat is niks voor ons.
Wij willen graag werken".
Zo kwamen Vera Meche
linck en haar man Frank bij
de gemeente Sas van Gent
terecht. Ze vroegen er een
ventvergunning. De ge
meente was een en al be
reidwilligheid, maar een
vergunning kregen ze niet.
De gemeentelijke verorde
ning voorzag niet in brood-
venters. Vera ging niet bij
de pakken neerzitten. Er
kwam een handtekeningen
actie in Westdorpe en ze
deelde gratis brood uit. Dat
laatste liep spaak toen de
politie ingreep. Vera bleef
met honderden broden zit
ten, maar ook dat ontmoe
digde haar niet.
De verordening is inmid
dels aangepast en dat bete
kent dat de ondernemende
Mechelincks nu 'alle dagen'
met brood het dorp ingaan.
Daar komt nog bij dat haar
man bij nader inzien niet
ontslagen is. Dat wil wel
I zeggen dat Vera nu alleen
'het brood moet doen'.
„Ik vent met brood deur
aan deur. Dat doe ik nou al
weer een paar maanden en
dan krijg je zo je vaste
klantjes. D'r zijn ook adres
sen waar ze brood in de win
kels kopen, want dat kan
I nog wel hier in Westdorpe".
Het brood bezorgen doet
Vera op de fiets. Ze vertelt:
Vero Mechelick met haar 'handel'.
„Ja...op de fiets..gewoon
ouwerwets met van die gro
te fietstassen en nog een
paar tassen met broden aan
m'n stuur...ik zei al..ge moe'
dat zien vertrekken".
Om haar brood op tijd bij
haar klantjes te krijgen
staat ze om vijf uur op, zes
dagen in de week: „Om zes
uur komt het brood binnen,
dat betrek ik van een bakker
uit Assenede. Het moet eerst
gesneden worden, dat doe ik
zelf.,.nou en dan stap ik rond
d'n negenen op de fiets, al-
foto de stem cor j. de boer
leen op zaterdag doen we 't
met z'n allen., de kinders en
mijne man erbij ee...'t is wel
wat..maar ja.je bent bezig
en je verdient wat.'t is goe'
gelukt jongen., 'k ben zo blij
dat het gaat., ge kunt dat,
nie' geloven".
Van een onzer verslaggevers
ilN APRIL van het af-
Igelopen jaar was ze
even in het nieuws. De
Zuidzandse huisvrouw
[Emmy Versluys die
zich het lot van de
(jonge) zwerfkatten
aantrok.
Zij constateerde dat
^teeds meer mensen ertoe
overgaan jonge katjes aan
Ihun lot over te laten. 'Rond-
I uit verbijsterend noemde zij
i het gemak waarmee mensen
hun huisdier maar achterla-
j ten. "Daar moet iets aan ge
daan worden", vond Emmy
die gastvrij onderdak aan
een aantal katten bood. Een
eerste stap vond zij een regi-
stratieplicht voor katten.
„Dan kun je in ieder geval
de eigenaar van een zwerf
kat opsporen". Ook sterilisa
tie van katten zou aan de
oplossing bijdragen.
Is er iets aan gedaan? Het
blijkt dat Emmy Versluys
een ervaring rijker en waar
schijnlijk een illusie armer
is geworden. Het geloof in de
dierenbescherming is ook
niet toegenomen. „Ik heb
contact met de Dierenbe
scherming in Middelburg
opgenomen. Daar zaten ze
ook tegen het probleem aan
te kijken en ze zouden mij in
Emmy Versluys.
ieder geval informatie op
sturen. Ze hebben mijn
adres opgeschreven maar
eerlijk gezegd zit ik nog
- foto de stem cor j de boer
steeds op die informatie te
wachten".
Emmy Versluijs nam ook
contact op met haar dieren-
arts. Die stond wat sceptisch
tegenover haar plan zwerf
katten te registreren. „D':r
zijn er al een paar miljoen:,
hoe wil je dat aanpakken zeiii
hij tegen mij".
Afgelopen zomer werd de
Zuidzandse nog eens harcl
met de neus op de feiten ge
drukt. Dierenliefhebster al»
zij is, nam zij van kennissen
die op vakantie gingen tijde
lijk een poes in huis. Heit
beestje was echter zwangeir
en bracht twee jonge katjes
ter wereld.
„Stad en land heb ik afge
beld om die katjes ergens
onder te brengen, want zo
maar op straat zetten wilde
ik niet, ik heb er zelf al vieif.
Het is me echter niet gelukt.
Ten einde raad ben ik er
maar mee naar de dieren
arts gegaan. Met toestem
ming van de kennissen na
tuurlijk. Die heeft ze toeni
een spuitje gegeven".
Niettemin blijft Emmy
Versluijs hopen. „Ik zou zo
graag iets aan het zwerfkat-
tenprobleem willen doen. Nu
is het rustig maar straks in
het voorjaar als de katers-
weer gaan 'jagen' zitten we
binnen de kortste keren
weer met jonge zwerfkatjes.
Maar ja, een nieuw jaar,
misschien ook nieuwe;
ideeën, want het blijft me
bezighouden".
'Van een onzer verslaggevers
HEEL WAT mensen
clie krap bij kas zitten,
p roberen hun overtol
lige of te dure spullen
aian de man te bren
gen.
Heel wat anderen, ook al
krap bij kas, zoeken goede
tweedehands spullen, omdat
ze nieuwe niet kunnen beta
len, of er gewoon het geld
niet voor over hebben.
Breng al die mensen (en
spullen) op één plaats bijeen
e-in je hebt een bedrijf dat
loopt als een trein.
Met deze formule, opge
daan tijdens een verblijf in
A.ustralië, begon oud-ver
pleger Chris Slijm begin dit
jaar in een voormalige bak
kerij loods te Koewacht de
Zeeuwsvlaamse Kringloop-
beurs. Geen variatie op de
aloude rommelmarkt, maar
<e«n plaats waar mensen
spullen kunnen brengen, die
•door bemiddeling weer wor
den doorverkocht.
De 'gok' bleek een schot in
de roos en al ras werd het
onderkomen te klein om al
les wat binnenkwam te her-
lbergen. Vandaar dat Slijm
en zijn compagnon Bart
Verlaan in september de he
le handel verhuisden naar
een groter pand (2.000 m2) in
de Wilhelminalaan te Sint-
Jansteen. Daar kunnen nu
ook forsere zaken als cara
vans, boten en zelfs een oude
brandweerauto worden ge
stald.
„Gemiddeld", schat Ver
laan, eigenlijk een afgestu
deerd landbouwingenieur,
„komen er per week zo'n 60
mensen hier allerlei spullen
brengen". Bovendien wordt
er ook nog het nodige aan
huis opgehaald. Het meeste
Bart Verlaan en Chris Slijm.
blijft niet lang liggen en
gaat grif van de hand. Be
grijpelijk, als je weet dat er
bijvoorbeeld op een gewone
zaterdag zo'n 600 belangstel
lenden komen rondsnuffelen
in de Kringloopbeurs.
Het aanbod, zelfs mensen
uit Middelburg en Vlissin-
gen komen hun spullen
brengen, varieert van bank
stellen, wandkasten, sche
merlampen en stereo-torens
tot fietsen, gasfornuizen,
drumstellen en een hele col
lectie orgels. De liefhebber
kan er momenteel zelfs
eentje vinden dat nieuw
12.0(10 gulden kost. Ook de
meest gekke dingen maken
de beide mannen mee. Er is
zelfs een levende papegaai
in de aanbieding geweest.
De vogel heef t niet lang tus
sen de honderden andere
spullen moeten vertoeven,
want ook daarvoor meldde
zich een kooer.
Omdat er zoveel binnen
komt", zegt Verlaan, „kun
nen we nu ook wat strenger
fotode stem cor j de boer
selecteren, zodat de voor
raad meestaai bestaat uit
vrij nieuwe spullen. We
hebben wel eens iemand aan
de deur gekregen die een
bankstel te koop wilde zet
ten, dat bijna van ellende uit
elkaar viel. Maar daar 'be
ginnen we natuurlijk niet
aan". Inmiddels is het duo
ook begonnen met het voor
delig op de kop tikken van
partijgoederen. Dat heeft al
geleid tot een uitgebreide
collectie (nieuwe) kleding en
tapijten.
Van een onzer verslaggevers
BEGIN vorig jaar
stond ze nog als werk
zoekende schoolverla
ter ingeschreven op
het arbeidsbureau in
Bergen op Zoom.
Nu een jaar later runt de
18-jarige Monika Vogelzang
een behangersbedrijf waar
zestien man hun brood ver
dienen. En werk is er volop.
Bestaat er dan toch nog
zoiets als een American
Dream of heeft de Bergse
tiener gewoon mazzel ge
had? Het antwoord luidt:
beide. Met haar vader als
kruiwagen, de kantonrech
ter als ruggesteun en een
portie lef die ze zelf inbracht
begon Monika op 18 april als
directrice van haar eigen
behangersbedrijfje, zoals
meldde De Stem op 19 april
van dit jaar. Ze wist amper
hoe ze een rol papier moest
inpappen, laat staan dat ze
twee baantjes kaarsrecht
aan de muur kon bevestigen.
Maar zo handig hoefde ze
dan ook niet per sé te zijn.
Haar vader was degene
die over de benodigde papie
ren en vakkennis beschikte.
Omdat die destijds zijn
eigen bedrijfje failliet zag
gaan en hij het zonde vond
om lijdzaam op zijn pensio
nering te zitten wachten,
ontstond het plan om op
nieuw te beginnen. Ditmaal
met Monika aan het roer en
pa als bedrijfsleider. Prakti
sche moelij kheid was even
wel dat Monika met haar 18
lentes te jong was om zonder
toestemming van de kanton
rechter als kleine zelfstandi
ge aan de slag te gaan.
Toen de ontheffing er
door kwam, was alles bin
nen de kortste keren in kan
nen en kruiken. Vanaf de
achttiende april plakte pa
Vogelzang weer behang en
dochterlief hielp een handje
om wat vakkneepjes te le
ren. Maar het merendeel
van de tijd zat ze op het ad
ministratiekantoor van Rei-
cher, de boekhouder van Re-
nibo (Renovatie Nieuw
Bouw) zoals het behangbe-
drijf in de Kamer van Koop
handel staat ingeschreven.
De naam Vogelzang klonk
vooral boven de rivieren als
een klok. De oude relaties
stelden vertrouwen in het
nieuwe bedrijfje en zelfs tot
in Amsterdam werden
nieuwbouwwoningen voor
zien van een dito behan
getje. „In ploegen van drie of
vier man gaan we op kar
wei. We plakken ongeveer
anderhalve woning per man
Monika Vogelzang: snelle run op maatschappelijke ladder. - foto de stem oick de boer
per dag. Dat is 150 banen",
aldus pa Vogelzang, die van
lieverlee meer personeel
moest aantrekken.
Dochter Monika pikt in
het blad Cobouw de adver
tenties eruit die voor het
maken van offertes interes
sant zijn. „We zijn nu ook
van plan om een schoon
maakbedrijf op te zetten.
Dan kunnen we nog goedko
per werken. Bij nieuwbouw-
werken komen na de behan
gers altijd de schoonmakers.
Houden we dat in eigen
hand, dan gaat dat in eén
moeite door", zo toont Moni
ka haar zakelij k inzicht.
Om kostente besparen
werkt Renibo vanuit de hui
selijke woning aan het Hof
van Beieren. De enige grote
investeringen golden des
tijds smeermachines en
plaktafels. Er wordt met
huurauto's en eigen wagens
naar het werk gereden.
„Voor particulieren werken
we niet, iedereen behangt
tegenwoordig bijna zelf", zo
legt de directrice uit.
Hoewel het de zaak voor
de wind gaat, is Monika niet
van plan om haar leven als
directrice te slijten. „Ik hoop
dat mijn broertje de zaak
over een paar jaar over
neemt. Hij zit nu nog op het
vormingsinstituut aan de
Oberonstraat en is dus nog
te jong", aldus Monika. Wat
wil ze zelf dan gaan doen?
Schouderophalend: „Dat
weet ik nog niet". Haar moe
der heeft daar zo haar eigen
gedachten over: „Trouwen
en huisvrouw worden".
