Miep Eversdijk
is bij haar
man gebleven
'Iedereen wilde
de Dutch
People zien'
Roerig jaar voor Lenie Booms
>E STEM
1984
GEZICHTEN VAN 1083
Kuitaart
zaterdag 31 december 1983
E. Herman-
v. Gremberghe
Gebr.
Moorthamer
Oostburg
jwels
)tus"
Choi
lispolderhavan
Gebr. Broekiart
Jac. Zn.
St. Knis
A.C.M. Pariden
de Croock
Philippine
I iskerke
Lamswaarde
errewegh B.V.
Th. v. Driessche-
Roelands
ie
R. Heijens-
v.d. Bergen
OOSTERHOUTER ZAG NA 37 JAAR AMERIKAANSE REDDER
Roerend eens
Achter de kachel
Toch wel zin
Opruimen
Uitdaging
'Lullig'
Politie
Woede
PAGINA 4
Schoenhandel
Nieuwstraat 19
Koewacht
wenst vrienden, bekenden
en clientele
Gelukkig Nieuwjaar
Met dank voor het genoten
vertrouwen in het
afgelopen jaar wensen wif
al onze cliënten een
voorspoedig 1984
Ook in het nieuwe jaar
zijn wij weer geheel
tot uw dienst
Vishandél
Hulster weg 99
Kuitaart
|rslagerij
Jburg, tel. 01170-2832
t allen een
ïedig 1984
Idisch restaurant
tastburg, Holland
(1 1 /0-3361
clienten een
loedig 1984
Granen, zadei
en peulvruchte,
bestrijdingsmiddlen
Lange Nieuwstr. 2-33
Kruispolderhavn
tel. 01143-26
wensen familie
en begunstigei
Voorspoed)
nieuwjaar
Landbouwmechanistie en
loonbedrijf
Wilhelminaweg 3,
St.-Kruis, tel. 01175100
wenst u allen eer
Voorspoedic
Nieuwjaar
|ndste mosselrestaurants
„Auberge des Moules"
Philippine, tel. 01159-265
ooedig 1984
louwbedri|f
\l Lamswaarde, tel. 01142-282
561 NS Hulst, tel. 01140-13325
<e en utiliteitsbouw
rrken-betonwerken
nst allen een
poedig 1984
Met dank voor het genofê"
vertrouwen in het
afgelopen jaar
wensen wij al onze
cliënten en familie een
voorspoedig 1984
Ook in het nieuwe jaar
zijn wij weer geheel
tot uw dienst
Zelfbediening
)nze
84
17
en
ns
ig
Lamswaarde
Taxibedrijf
wenst familie, vrienden
en klanten een
voorspoedig 1984
,0e ol
Frederik Hendrikstr. 24
Lamswaarde
Piet en Miep Eversdijk..een eensgezind echtpaar
- FOTO DE STEM BEN STEFFEN
Door Jan van Zuilen
MIEP EVERSDIJK; dat is toch die vrouw uit Zevenbergschen Hoek die
afgelopen voorjaar haar sexegenoten opriep massaal te gaan scheiden uit
protest tegen de belasting op de tweeverdieners
Hoe het nu met haar is
Wel, zelf is ze nog steeds de
gelijk getrouwd met haar
man Piet en de tweeverdie-
nerswet is nog net zo drei
gend als toen. Onveranderd
gebleven is ook haar strijd
lust. Ze is hooguit nog iets
kwader geworden. „Vind je
dat gek kwettert ze, „we
gaan het nu pas merken. Let
jij maar eens op maatje, als
je straks je salarisbrief
openmaakt. Dan piep je wel
anders".
Ik heb dan zojuist gepro
beerd toch nog een licht
puntje in de wet op de twee
verdieners te zien: de gelijke
behandeling van man en
vrouw. „Oh", brandt ze on-
middelijk weer los, „noem jij
dat gelijke behandeling?!.
Nou, ik noem het je reinste
discriminatie, want wie zijn
er de dupe van: precies de
lager betaalde vrouwen of
vrouwen met een part-time
baan. En dat zijn de mees
ten. Alleen vrouwen die
meer verdienen dan hun
man gaan er op vooruit,
maar hoeveel zijn er dat?!
Ja, Neelie Smit - Kroes bij
voorbeeld, Die zorgt wel
voor zichzelf".
Dat Miep niet is geschei
den is te begrijpen. Zelden
een echtpaar gezien dat het
zo (ont)roerend met elkaar
eens is. Vooral als ze het
hebben over het beleid van
de dames en heren in Den
Haag. Neem Piet. Die zegt:
I „Het is vandaag de dag in
Nederland zo dat je gestraft
wordt als je werkt. Iedere
f keer bedenken ze weer wat
I nieuws om je te laten inleve-
ren. En wat ik nog het ergste
I vind is dat een kleine meer-
j derheid het vertikt om te
I luisteren naar een grote
j minderheid. Wat wij mo-
t menteel hebben is geen par-
lementaire democratie maar
i een parlementaire dicta
tuur".
Als ze eenmaal bezig zijn
over wat er in hun ogen alle
maal niet mis is in onze
maatschappij, lopen Miep en
Piet om beurten af als een
strak opgedraaide wekker,
i Het is toch hopelijk geen ob
sessie voor jullie vraag ik
geschrokken. Nee, zo'n vaart
loopt het nu ook weer niet,
haast Piet zich te zeggen.
„Weet je, als ik er over praat
of er over lees, ja dan kan ik
me knap nijdig maken.
Maar verder, och, ik wil eer
lijk zijn. Ik heb een goede
baan (bij de Spoorwegen,
JvZ) met uitstekende voor
uitzichten. Ik heb een paar
promoties op rij gemaakt.
Daardoor heb ik de kortin
gen op de ambtenarensala
rissen aardig bij kunnen be
nen. Het gaat ons ook niet
zozeer om het geld, maar
veel meer om het principe".
Door al die oprispingen
komen we amper toe aan het
uiteindelijk doel van onze
ontmoeting: Hoe is Miep ge
varen na haar scheidingso-
proep, ook al is ze dan zelf
nog getrouwd. Wat dat be
treft; het aantal reacties is
buiten verwachting groot
geweest. De telefoon heeft
de eerste weken na de op
roep roodgloeiend gestaan,
zeggen ze en de PTT bracht
stapels post.
Alleen wel jammer dat
Miep met die reacties zo
weinig heeft kunnen doen.
„Ik was van plan geweest ze
naar de minister te sturen.
Had die eens met eigen ogen
kunnen lezen hoe de gehuwd
werkende vrouwen over de
belasting voor de tweever
dieners denken. Maar de
meeste mensen die mij bel
den of schreven, wilden niet
dat hun naam bekend zou
worden. Ik heb dat geres
pecteerd".
Wat Miep - en ook Piet,
want die heeft ook menig te
lefoontje aangenomen - al
helemaal is meegevallen is
dat de reacties overwegend
positief waren, van mensen
dus die het roerend met
Miep eens waren, „Ik heb
welgeteld drie negatieve re
acties gehad, waarvan dan
nog twee anoniem. En die
wil ik eigenlijk niet eens
meetellen. De derde was van
iemand, waarvan ik niet an
ders had verwacht. Wat ze
zeiden Het bekende ver
haal van jullie vrouwen ho
ren thuis achter de kachel, te
zorgen voor je man en je
kinderen".
Of de actie dan wel zin
heeft gehad? „Ongetwij-
Door Ad Burger
MET EEN onwaarschijnlijk klinkend verhaal haalde de Oosterhoutse
voormalig KNIL-militair R. Michielsen in april van dit jaar de krant.
feld", antwoordt Miep, „er is
erg veel aandacht aan mijn
oproep besteed. Nadat jullie
er over geschreven hadden
zijn ook landelijke dagbla
den. naar me toe gekomen en
later ook nog de radio. De
VARA heeft ons geïnter
viewd en bij de VPRO heb
ben we in een forum geze
ten. Door al die publiciteit
denk ik toch dat wij er aan
hebben bijgedragen dat de
wet op de tweeverdieners is
uitgesteld. Eerst zou het toch
al per 1 juli zijn gebeurd".
Nee, ze kunnen er niet
over uit, Miep niet en Piet
ook niet. Toen puntje dichter
bij paaltje kwam, heeft Miep
met. de gedachte gespeeld
haar baan op te geven. Ze is
part-time - 20 uur per
week - medewerkster van
een assurantiekantoor in
Breda. De baan aanhouden
betekent dat Piet zoveel
meer belasting moet gaan
betalen dat Miep zo goed als
voor niets gaat werken.
„Daarom, het is dat ik zoveel
plezier in mijn werk heb,
anders was ik er echt mee
gestopt. Bovendien kan ik
niet tegen de hele dag thuis
zitten. Ik zou niet weten wat
ik moest doen. Daarom heb
ben we maar besloten dafaik
mijn werk aanhou. Kijk wat
dat betreft heb ik het geluk
dat Piet het helemaal met
me eens is. Die accepteert
het dat hij moet inleveren
om mij te laten werken,
maar ik ken maar genoeg
gezinnen waar dat niet het
geval is. Daar zegt de man
tegen zijn vrouw: blijf jij
maar eens mooi thuis".
Maar begrijp Miep goed:
Er hoeft maar één gaatje in
die tweeverdienerswet te
zitten en ze zal het uitbuiten.
Reken maar van yes. En Piet
zal heipen zoeken naar dat
gaatje. „Je kunt je", legt hij
uit, „voorstellen dat er te
sjoemelen valt met het be
grip kostganger. Wordt die
nu wel of niet meegeteld.
Nou, als dat niet duidelijk
blijkt, gaan Miep en ik als
nog scheiden. Dan neem ik'
haar als kostganger bij me
in huis. Betaalt ze me ka
merhuur. Soit".
„Beter nog", vult Miep
haar man aan, „zou zijn ais
we naar Amerika gingen
emigreren. Als het aan mij
lag liever vandaag dan mor
gen. Het is dat Piet het niet
wil, maar anders
Na 37 jaar had hij einde
lijk contact weten te leggen
met de Amerikaanse vlieg
tuigpiloot, die hem en zijn
mede-gevangenen uit een
krijgsgevangenenkamp bij
de Japanse hoofdstad Tokio
het leven heeft gered.
Deze piloot maakte deel
uit van een eskader jacht
vliegtuigen, die de opdracht
kregen op de barakken van
de gevangenen en de bij het
kamp behorende fabriek te
schieten. Een levensgevaar
lijke situatie, vooral omdat
de vliegtuigen juist tot actie
overgingen als de gevange
nen voor het appèl stonden
opgesteld.
Door, toen het eskader bij
een volgende gelegenheid
kwam overliegen, te zwaai
en en zo duidelijk te maken
dat ze niet met de Japanners
verward moesten worden,
hielden de beschietingen
van de ene op de andere dag
op. Eén keer is er nog een
vliegtuig teruggekomen, dat
een kokertje uitgooide. De
heer Michielsen waagde het
toen om uit het gelid te stap
pen, het voorwerp op te ra
pen en het in de zaak van
zijn werkkleding te stoppen,
In dat kokertje zat een
briefje, met daarop de naam
en woonplaats van de vlie
ger: J.C. VanArsdale jr. uit
Pennsylvania. De piloot had
zelf nog 'lots of luck' op de
achterkant van het papiertje
gekrabbeld. Michielsen
kreeg van Amerikaanse lot
genoten te horen dat het de
bedoeling was dat hij, als hij
eenmaal weer thuis was,
contact zou moeten opnemen
met de afzender.
De heer Michielsen nam
zich dat wel voor, maar
bracht zijn voornemen nim
mer in de praktijk. Totdat
hij in augustus van het vorig
jaar besloot zijn oorlogshe
rinneringen op te rufmen en
de enveloppe weer aantrof.
Op aanraden van zijn vrouw
besloot hij om te pogen con
tact op te nemen met J.C.
VanArsdale jr.
Via allerlei omwegen - de
betrokken vliegtuigpiloot
was inmiddels verscheidene
malen verhuisd - kwam de
Oosterhouter tenslotte toch
achter VanArsdales woon
plaats: het gehucht Prospe
rity in de Amerikaanse staat
Pennsylvania. Na een uit
voerige correspondentie be
sloot het echtpaar Michiel
sen begin dit jaar, daartoe
financieel in staat gesteld
door de eenmalige uitkering
voor voormalige KNIL'ers,
de oversteek naar de VS te
maken.
„Het was voor ons toch
een bepaalde uitdaging",
kijkt de heer Michielsen te
rug op zijn bezoek aan de
States. „We kenden VanArs
dale en zijn vrouw eigenlijk
alleen van de schriftelijke
en telefonische correspon
dentie die we gedurende een
aantal maanden gevoerd
hadden; we moesten nog af
wachten of het zou klikken
tussen ons en hen".
„We zijn uitstekend ont
vangen daar. De familie
VanArsdale heeft ons overal
mee naartoe genomen. We
zijn bij ik-weet-niet-hoe-
veel-kennissen te eten ge
vraagd. Bij terugkomst in
Nederland hebben we ons op
dat punt weer behoorlijk
moeten matigen", aldus de
heer Michielsen.
De komst van het Neder
landse echtpaar aan het
Amerikaanse provinciestad
je is niet bepaald onopge
merkt verlopen. Nog voor
dat de heer en mevrouw Mi
chielsen in Prosperity arri
veerden, was het gehele
dorp al op de hoogte van hun
komst. Verantwoordelijk
daarvoor was de 'postmas
ter', de chef van het post
kantoor, die, met toestem
ming van de gastheren van
de Nederlanders overigens,
overal had rondgebazuind
dat er buitenlands bezoek op
komst was.
Het relaas van de heer
Michielsen haalde ook nog
regionale krant. Onder de
De heer Michielsen met het stukje papier, dat hem na
37 jaar een reis naar de Verenigde Staten opleverde
- FOTO HANS CHAB0T
kop 'WWII memories lead
Dutchman to Prosperity'
maakte de Observer mel
ding van het uitzonderlijke
relaas van de heer Michiel
sen, die zo weet deze krant te
melden uit het Nederlandse
'Oasterhout' komt, „Aan de
hand van dat krantebericht
en door de verhalen die over
ons in het dorp de ronde de
den, kwamen er regelmatig
mensen langs die per se de
Dutch people' wilden spre
ken. Op een gegeven mo
ment stond er zelfs een film
ploeg voor de deur, die onze
belevenis op tv wilden bren
gen. Daartegen hebben we
toen 'nee' gezegd, want an
ders zou de belangstelling
ons helemaal boven het
hoofd gegroeid zijn", aldus
de heer Michielsen.
„Maar ondanks die soms
grote belangstelling is het
bezoek aan de Verenigde
Staten ons uitstekend beval
len", oordeelt de heer Mi
chielsen. „Wanneer, dat we
ten we nog niet precies,
maar een keer teruggaan
doen we zeker".
DoorAns van Goch
DE Dinteloordse Lenie
Booms paradeerde het
afgelopen jaar diverse
keren in de kolommen
van De Stem. In maart
van dit jaar haalde ze
de dagbladpers, toen
ze met een alternatief
huwelijksbureau be
gon.
Gedurende de zomer
maanden konden de Stemle-
zers vernemen, hoe ze door
de lange arm van de justitie
gestraft werd toeri ze een
goudvink verzorgde en weer
een tijdje later kwam ze in
het nieuws toen ze de ruiten
van de Sosjale Joenit in Ber
gen op Zoom insloeg, omdat
ze het adres van haar zoon te
weten wilde komen.
December 1983. In haar
dijkhuis in Dinteloord laat
Lenie Booms de gebeurte
nissen van het afgelopen
jaar de revu passeren. Haar
huwelijksbureau, -de offi
ciële naam ervan is contac
tencentrum voor alleen
staanden- loopt als een
trein; wanneer ze de kans
krijgt zal ze weer een zieke
vogel gaan verzorgen of-t-ie
nou beschermd is of niet en
ze is nog steeds boos op de
medewerkers van de Joenit.
Lenie Booms heeft begin
1983 het contactencentrum
voor alleenstaanden opgezet.
„Ik vond het zo lullig, dat
er uit de noden van alleen
staanden geld gehaald
werd". Uit ervaring weet ze
namelijk, dat degenen, die
via een huwelijksbureau
aan een partner willen ko
men voor de bemiddeling
van dergelijke instellingen
massa's geld op tafel moeten
leggen. „Ik laat het dan niet
bij kritiek spuien alleen, dat
weet je, ik dóe dan ook din
gen".
Degenen, die zich in
schrijven, betalen 29,50. „Dat
geld is voor porto- en admi
nistratiekosten, je moet echt
niet denken dat we er een
cent wijzer van worden. In
tegendeel, we leggen er zelfs
nog geld op toe", aldus Lenie
Booms.
Hun initiatief sloeg in. In
de kaartenbakken van het
contactencentrum staan in
middels 1000 mensen geregi-
Lenie Booms.
streerd, die op zoek zijn naar
een partner. De inschrijvers
vertegenwoordigen alle ge
ledingen van de bevolking
en zijn afkomstig uit alle de
len van het land. Hun leef
tijden varieren van 18 tot
100. „Gedurende de vier
maanden dat we nu draaien
hebben we 120 mensen aan
een partner geholpen", ver
telt ze niet zonder enige
trots.
„Maar we hadden in het
begin echt niet in de gaten
dat we ons zoveel op onze
hals haalden", vertelt ze.
„Dag en nacht hingen we
aan de telefoon, de mensen
dachten dat we een soort
hulpcentrum waren". Later
zijn ze zakelijker geworden.
Een antwoordapparaat
meldt wanneer het contac
tencentrum telefonisch be
reikbaar is en er worden
geen mensen geholpen,
voordat het inschrijfgeld
binnen is. „Het is al niet zo
veel geld en dan ik vind. het
gewoon stijlloos, dat sommi
gen proberen onder het be
talen van dat beetje geld uit
te komen".
„Maar hoe dan ook, we
gaan er mee door", vervolgt
ze. „Per slot van rekening is
duidelijk genoeg gebleken
dat we aan een behoefte vol
doen", meent ze.
Strijdbaar als ze is neemt
Lenie Booms het niet alleen
voor de alleenstaanden op.
Ze is ook stapelgek op die
ren. Niet alleen heeft ze een
groot aantal huisdieren,
maar ze verzorgt ook regel
matig zwerfdieren, die haar
pad kruisen.
Een keer had die dieren
liefde wel heel verstrekken
de gevolgen. Ze vond Vorige
winter een zieke goudvink.
Ze pakte het beestje op, nam
het mee naar huis en ver
zorgde het beestje daar.
Maar wat Lenie niet wist is
dat een goudvinkeen be
schermde vogel is. Lenie
Booms kreeg een procés ver
baal wegens het houden van
beschermde vogels en de
kantonrechter bestrafte
haar hiervoor met een boete.
„Ik vond dat stijloos", herin
nert ze zich, „vandaar dat ik
uit principe weigerde dat
geld te betalen". Resultaat:
een dag hechtenis. „Het is
toch idioot dat je daarvoor
veroordeeld wordt" vindt ze.
En het zit haar nu nog
dwars dat ze op het politie
bureau behandeld werd als
de eerste de beste crimineel.
„Per slot van rekening lopen
er heel wat ergere schurken
rond", vindt ze.
In oktober kwam Lenie
Booms trouwens nog een
- FOTO DE STEM DICK DE BOER
keer met de politie in aanra
king. Ze kreeg namelijk een
proces verbaal, omdat ze de
ruiten van de Sosjale Joenit
in Bergen op Zoom had in
geslagen. Ze wilde namelijk
het adres van haar zoon te
weten komen, die daar zijn
toevlucht had gezocht.
„Mijn woede heb ik afge
reageerd, het was best wei
een lekker gevoel", zei ze
toen. Nu, drie maanden later
heeft ze nog geen spijt van
deze ongewone handeling.
Ze beseft echter wel dat ze
hierdoor een gedeelte van
haar eigen glazen heeft in
gegooid, want het adres van
haar zoon heeft ze nog
steeds niet.
Toch is ze geenszins van
plan om zich door vader
landse burocratie te ont
moedigen. „Wellicht zal je
volgend jaar nog genoeg
over me te schrijven heb
ben", merkt ze niet zonder
enige zelfkennis op.