Miep Eversdijk is bij haar man gebleven 'Iedereen wilde de Dutch People zien' Roerig jaar voor Lenie Booms >E STEM 1984 GEZICHTEN VAN 1083 Kuitaart zaterdag 31 december 1983 E. Herman- v. Gremberghe Gebr. Moorthamer Oostburg jwels )tus" Choi lispolderhavan Gebr. Broekiart Jac. Zn. St. Knis A.C.M. Pariden de Croock Philippine I iskerke Lamswaarde errewegh B.V. Th. v. Driessche- Roelands ie R. Heijens- v.d. Bergen OOSTERHOUTER ZAG NA 37 JAAR AMERIKAANSE REDDER Roerend eens Achter de kachel Toch wel zin Opruimen Uitdaging 'Lullig' Politie Woede PAGINA 4 Schoenhandel Nieuwstraat 19 Koewacht wenst vrienden, bekenden en clientele Gelukkig Nieuwjaar Met dank voor het genoten vertrouwen in het afgelopen jaar wensen wif al onze cliënten een voorspoedig 1984 Ook in het nieuwe jaar zijn wij weer geheel tot uw dienst Vishandél Hulster weg 99 Kuitaart |rslagerij Jburg, tel. 01170-2832 t allen een ïedig 1984 Idisch restaurant tastburg, Holland (1 1 /0-3361 clienten een loedig 1984 Granen, zadei en peulvruchte, bestrijdingsmiddlen Lange Nieuwstr. 2-33 Kruispolderhavn tel. 01143-26 wensen familie en begunstigei Voorspoed) nieuwjaar Landbouwmechanistie en loonbedrijf Wilhelminaweg 3, St.-Kruis, tel. 01175100 wenst u allen eer Voorspoedic Nieuwjaar |ndste mosselrestaurants „Auberge des Moules" Philippine, tel. 01159-265 ooedig 1984 louwbedri|f \l Lamswaarde, tel. 01142-282 561 NS Hulst, tel. 01140-13325 <e en utiliteitsbouw rrken-betonwerken nst allen een poedig 1984 Met dank voor het genofê" vertrouwen in het afgelopen jaar wensen wij al onze cliënten en familie een voorspoedig 1984 Ook in het nieuwe jaar zijn wij weer geheel tot uw dienst Zelfbediening )nze 84 17 en ns ig Lamswaarde Taxibedrijf wenst familie, vrienden en klanten een voorspoedig 1984 ,0e ol Frederik Hendrikstr. 24 Lamswaarde Piet en Miep Eversdijk..een eensgezind echtpaar - FOTO DE STEM BEN STEFFEN Door Jan van Zuilen MIEP EVERSDIJK; dat is toch die vrouw uit Zevenbergschen Hoek die afgelopen voorjaar haar sexegenoten opriep massaal te gaan scheiden uit protest tegen de belasting op de tweeverdieners Hoe het nu met haar is Wel, zelf is ze nog steeds de gelijk getrouwd met haar man Piet en de tweeverdie- nerswet is nog net zo drei gend als toen. Onveranderd gebleven is ook haar strijd lust. Ze is hooguit nog iets kwader geworden. „Vind je dat gek kwettert ze, „we gaan het nu pas merken. Let jij maar eens op maatje, als je straks je salarisbrief openmaakt. Dan piep je wel anders". Ik heb dan zojuist gepro beerd toch nog een licht puntje in de wet op de twee verdieners te zien: de gelijke behandeling van man en vrouw. „Oh", brandt ze on- middelijk weer los, „noem jij dat gelijke behandeling?!. Nou, ik noem het je reinste discriminatie, want wie zijn er de dupe van: precies de lager betaalde vrouwen of vrouwen met een part-time baan. En dat zijn de mees ten. Alleen vrouwen die meer verdienen dan hun man gaan er op vooruit, maar hoeveel zijn er dat?! Ja, Neelie Smit - Kroes bij voorbeeld, Die zorgt wel voor zichzelf". Dat Miep niet is geschei den is te begrijpen. Zelden een echtpaar gezien dat het zo (ont)roerend met elkaar eens is. Vooral als ze het hebben over het beleid van de dames en heren in Den Haag. Neem Piet. Die zegt: I „Het is vandaag de dag in Nederland zo dat je gestraft wordt als je werkt. Iedere f keer bedenken ze weer wat I nieuws om je te laten inleve- ren. En wat ik nog het ergste I vind is dat een kleine meer- j derheid het vertikt om te I luisteren naar een grote j minderheid. Wat wij mo- t menteel hebben is geen par- lementaire democratie maar i een parlementaire dicta tuur". Als ze eenmaal bezig zijn over wat er in hun ogen alle maal niet mis is in onze maatschappij, lopen Miep en Piet om beurten af als een strak opgedraaide wekker, i Het is toch hopelijk geen ob sessie voor jullie vraag ik geschrokken. Nee, zo'n vaart loopt het nu ook weer niet, haast Piet zich te zeggen. „Weet je, als ik er over praat of er over lees, ja dan kan ik me knap nijdig maken. Maar verder, och, ik wil eer lijk zijn. Ik heb een goede baan (bij de Spoorwegen, JvZ) met uitstekende voor uitzichten. Ik heb een paar promoties op rij gemaakt. Daardoor heb ik de kortin gen op de ambtenarensala rissen aardig bij kunnen be nen. Het gaat ons ook niet zozeer om het geld, maar veel meer om het principe". Door al die oprispingen komen we amper toe aan het uiteindelijk doel van onze ontmoeting: Hoe is Miep ge varen na haar scheidingso- proep, ook al is ze dan zelf nog getrouwd. Wat dat be treft; het aantal reacties is buiten verwachting groot geweest. De telefoon heeft de eerste weken na de op roep roodgloeiend gestaan, zeggen ze en de PTT bracht stapels post. Alleen wel jammer dat Miep met die reacties zo weinig heeft kunnen doen. „Ik was van plan geweest ze naar de minister te sturen. Had die eens met eigen ogen kunnen lezen hoe de gehuwd werkende vrouwen over de belasting voor de tweever dieners denken. Maar de meeste mensen die mij bel den of schreven, wilden niet dat hun naam bekend zou worden. Ik heb dat geres pecteerd". Wat Miep - en ook Piet, want die heeft ook menig te lefoontje aangenomen - al helemaal is meegevallen is dat de reacties overwegend positief waren, van mensen dus die het roerend met Miep eens waren, „Ik heb welgeteld drie negatieve re acties gehad, waarvan dan nog twee anoniem. En die wil ik eigenlijk niet eens meetellen. De derde was van iemand, waarvan ik niet an ders had verwacht. Wat ze zeiden Het bekende ver haal van jullie vrouwen ho ren thuis achter de kachel, te zorgen voor je man en je kinderen". Of de actie dan wel zin heeft gehad? „Ongetwij- Door Ad Burger MET EEN onwaarschijnlijk klinkend verhaal haalde de Oosterhoutse voormalig KNIL-militair R. Michielsen in april van dit jaar de krant. feld", antwoordt Miep, „er is erg veel aandacht aan mijn oproep besteed. Nadat jullie er over geschreven hadden zijn ook landelijke dagbla den. naar me toe gekomen en later ook nog de radio. De VARA heeft ons geïnter viewd en bij de VPRO heb ben we in een forum geze ten. Door al die publiciteit denk ik toch dat wij er aan hebben bijgedragen dat de wet op de tweeverdieners is uitgesteld. Eerst zou het toch al per 1 juli zijn gebeurd". Nee, ze kunnen er niet over uit, Miep niet en Piet ook niet. Toen puntje dichter bij paaltje kwam, heeft Miep met. de gedachte gespeeld haar baan op te geven. Ze is part-time - 20 uur per week - medewerkster van een assurantiekantoor in Breda. De baan aanhouden betekent dat Piet zoveel meer belasting moet gaan betalen dat Miep zo goed als voor niets gaat werken. „Daarom, het is dat ik zoveel plezier in mijn werk heb, anders was ik er echt mee gestopt. Bovendien kan ik niet tegen de hele dag thuis zitten. Ik zou niet weten wat ik moest doen. Daarom heb ben we maar besloten dafaik mijn werk aanhou. Kijk wat dat betreft heb ik het geluk dat Piet het helemaal met me eens is. Die accepteert het dat hij moet inleveren om mij te laten werken, maar ik ken maar genoeg gezinnen waar dat niet het geval is. Daar zegt de man tegen zijn vrouw: blijf jij maar eens mooi thuis". Maar begrijp Miep goed: Er hoeft maar één gaatje in die tweeverdienerswet te zitten en ze zal het uitbuiten. Reken maar van yes. En Piet zal heipen zoeken naar dat gaatje. „Je kunt je", legt hij uit, „voorstellen dat er te sjoemelen valt met het be grip kostganger. Wordt die nu wel of niet meegeteld. Nou, als dat niet duidelijk blijkt, gaan Miep en ik als nog scheiden. Dan neem ik' haar als kostganger bij me in huis. Betaalt ze me ka merhuur. Soit". „Beter nog", vult Miep haar man aan, „zou zijn ais we naar Amerika gingen emigreren. Als het aan mij lag liever vandaag dan mor gen. Het is dat Piet het niet wil, maar anders Na 37 jaar had hij einde lijk contact weten te leggen met de Amerikaanse vlieg tuigpiloot, die hem en zijn mede-gevangenen uit een krijgsgevangenenkamp bij de Japanse hoofdstad Tokio het leven heeft gered. Deze piloot maakte deel uit van een eskader jacht vliegtuigen, die de opdracht kregen op de barakken van de gevangenen en de bij het kamp behorende fabriek te schieten. Een levensgevaar lijke situatie, vooral omdat de vliegtuigen juist tot actie overgingen als de gevange nen voor het appèl stonden opgesteld. Door, toen het eskader bij een volgende gelegenheid kwam overliegen, te zwaai en en zo duidelijk te maken dat ze niet met de Japanners verward moesten worden, hielden de beschietingen van de ene op de andere dag op. Eén keer is er nog een vliegtuig teruggekomen, dat een kokertje uitgooide. De heer Michielsen waagde het toen om uit het gelid te stap pen, het voorwerp op te ra pen en het in de zaak van zijn werkkleding te stoppen, In dat kokertje zat een briefje, met daarop de naam en woonplaats van de vlie ger: J.C. VanArsdale jr. uit Pennsylvania. De piloot had zelf nog 'lots of luck' op de achterkant van het papiertje gekrabbeld. Michielsen kreeg van Amerikaanse lot genoten te horen dat het de bedoeling was dat hij, als hij eenmaal weer thuis was, contact zou moeten opnemen met de afzender. De heer Michielsen nam zich dat wel voor, maar bracht zijn voornemen nim mer in de praktijk. Totdat hij in augustus van het vorig jaar besloot zijn oorlogshe rinneringen op te rufmen en de enveloppe weer aantrof. Op aanraden van zijn vrouw besloot hij om te pogen con tact op te nemen met J.C. VanArsdale jr. Via allerlei omwegen - de betrokken vliegtuigpiloot was inmiddels verscheidene malen verhuisd - kwam de Oosterhouter tenslotte toch achter VanArsdales woon plaats: het gehucht Prospe rity in de Amerikaanse staat Pennsylvania. Na een uit voerige correspondentie be sloot het echtpaar Michiel sen begin dit jaar, daartoe financieel in staat gesteld door de eenmalige uitkering voor voormalige KNIL'ers, de oversteek naar de VS te maken. „Het was voor ons toch een bepaalde uitdaging", kijkt de heer Michielsen te rug op zijn bezoek aan de States. „We kenden VanArs dale en zijn vrouw eigenlijk alleen van de schriftelijke en telefonische correspon dentie die we gedurende een aantal maanden gevoerd hadden; we moesten nog af wachten of het zou klikken tussen ons en hen". „We zijn uitstekend ont vangen daar. De familie VanArsdale heeft ons overal mee naartoe genomen. We zijn bij ik-weet-niet-hoe- veel-kennissen te eten ge vraagd. Bij terugkomst in Nederland hebben we ons op dat punt weer behoorlijk moeten matigen", aldus de heer Michielsen. De komst van het Neder landse echtpaar aan het Amerikaanse provinciestad je is niet bepaald onopge merkt verlopen. Nog voor dat de heer en mevrouw Mi chielsen in Prosperity arri veerden, was het gehele dorp al op de hoogte van hun komst. Verantwoordelijk daarvoor was de 'postmas ter', de chef van het post kantoor, die, met toestem ming van de gastheren van de Nederlanders overigens, overal had rondgebazuind dat er buitenlands bezoek op komst was. Het relaas van de heer Michielsen haalde ook nog regionale krant. Onder de De heer Michielsen met het stukje papier, dat hem na 37 jaar een reis naar de Verenigde Staten opleverde - FOTO HANS CHAB0T kop 'WWII memories lead Dutchman to Prosperity' maakte de Observer mel ding van het uitzonderlijke relaas van de heer Michiel sen, die zo weet deze krant te melden uit het Nederlandse 'Oasterhout' komt, „Aan de hand van dat krantebericht en door de verhalen die over ons in het dorp de ronde de den, kwamen er regelmatig mensen langs die per se de Dutch people' wilden spre ken. Op een gegeven mo ment stond er zelfs een film ploeg voor de deur, die onze belevenis op tv wilden bren gen. Daartegen hebben we toen 'nee' gezegd, want an ders zou de belangstelling ons helemaal boven het hoofd gegroeid zijn", aldus de heer Michielsen. „Maar ondanks die soms grote belangstelling is het bezoek aan de Verenigde Staten ons uitstekend beval len", oordeelt de heer Mi chielsen. „Wanneer, dat we ten we nog niet precies, maar een keer teruggaan doen we zeker". DoorAns van Goch DE Dinteloordse Lenie Booms paradeerde het afgelopen jaar diverse keren in de kolommen van De Stem. In maart van dit jaar haalde ze de dagbladpers, toen ze met een alternatief huwelijksbureau be gon. Gedurende de zomer maanden konden de Stemle- zers vernemen, hoe ze door de lange arm van de justitie gestraft werd toeri ze een goudvink verzorgde en weer een tijdje later kwam ze in het nieuws toen ze de ruiten van de Sosjale Joenit in Ber gen op Zoom insloeg, omdat ze het adres van haar zoon te weten wilde komen. December 1983. In haar dijkhuis in Dinteloord laat Lenie Booms de gebeurte nissen van het afgelopen jaar de revu passeren. Haar huwelijksbureau, -de offi ciële naam ervan is contac tencentrum voor alleen staanden- loopt als een trein; wanneer ze de kans krijgt zal ze weer een zieke vogel gaan verzorgen of-t-ie nou beschermd is of niet en ze is nog steeds boos op de medewerkers van de Joenit. Lenie Booms heeft begin 1983 het contactencentrum voor alleenstaanden opgezet. „Ik vond het zo lullig, dat er uit de noden van alleen staanden geld gehaald werd". Uit ervaring weet ze namelijk, dat degenen, die via een huwelijksbureau aan een partner willen ko men voor de bemiddeling van dergelijke instellingen massa's geld op tafel moeten leggen. „Ik laat het dan niet bij kritiek spuien alleen, dat weet je, ik dóe dan ook din gen". Degenen, die zich in schrijven, betalen 29,50. „Dat geld is voor porto- en admi nistratiekosten, je moet echt niet denken dat we er een cent wijzer van worden. In tegendeel, we leggen er zelfs nog geld op toe", aldus Lenie Booms. Hun initiatief sloeg in. In de kaartenbakken van het contactencentrum staan in middels 1000 mensen geregi- Lenie Booms. streerd, die op zoek zijn naar een partner. De inschrijvers vertegenwoordigen alle ge ledingen van de bevolking en zijn afkomstig uit alle de len van het land. Hun leef tijden varieren van 18 tot 100. „Gedurende de vier maanden dat we nu draaien hebben we 120 mensen aan een partner geholpen", ver telt ze niet zonder enige trots. „Maar we hadden in het begin echt niet in de gaten dat we ons zoveel op onze hals haalden", vertelt ze. „Dag en nacht hingen we aan de telefoon, de mensen dachten dat we een soort hulpcentrum waren". Later zijn ze zakelijker geworden. Een antwoordapparaat meldt wanneer het contac tencentrum telefonisch be reikbaar is en er worden geen mensen geholpen, voordat het inschrijfgeld binnen is. „Het is al niet zo veel geld en dan ik vind. het gewoon stijlloos, dat sommi gen proberen onder het be talen van dat beetje geld uit te komen". „Maar hoe dan ook, we gaan er mee door", vervolgt ze. „Per slot van rekening is duidelijk genoeg gebleken dat we aan een behoefte vol doen", meent ze. Strijdbaar als ze is neemt Lenie Booms het niet alleen voor de alleenstaanden op. Ze is ook stapelgek op die ren. Niet alleen heeft ze een groot aantal huisdieren, maar ze verzorgt ook regel matig zwerfdieren, die haar pad kruisen. Een keer had die dieren liefde wel heel verstrekken de gevolgen. Ze vond Vorige winter een zieke goudvink. Ze pakte het beestje op, nam het mee naar huis en ver zorgde het beestje daar. Maar wat Lenie niet wist is dat een goudvinkeen be schermde vogel is. Lenie Booms kreeg een procés ver baal wegens het houden van beschermde vogels en de kantonrechter bestrafte haar hiervoor met een boete. „Ik vond dat stijloos", herin nert ze zich, „vandaar dat ik uit principe weigerde dat geld te betalen". Resultaat: een dag hechtenis. „Het is toch idioot dat je daarvoor veroordeeld wordt" vindt ze. En het zit haar nu nog dwars dat ze op het politie bureau behandeld werd als de eerste de beste crimineel. „Per slot van rekening lopen er heel wat ergere schurken rond", vindt ze. In oktober kwam Lenie Booms trouwens nog een - FOTO DE STEM DICK DE BOER keer met de politie in aanra king. Ze kreeg namelijk een proces verbaal, omdat ze de ruiten van de Sosjale Joenit in Bergen op Zoom had in geslagen. Ze wilde namelijk het adres van haar zoon te weten komen, die daar zijn toevlucht had gezocht. „Mijn woede heb ik afge reageerd, het was best wei een lekker gevoel", zei ze toen. Nu, drie maanden later heeft ze nog geen spijt van deze ongewone handeling. Ze beseft echter wel dat ze hierdoor een gedeelte van haar eigen glazen heeft in gegooid, want het adres van haar zoon heeft ze nog steeds niet. Toch is ze geenszins van plan om zich door vader landse burocratie te ont moedigen. „Wellicht zal je volgend jaar nog genoeg over me te schrijven heb ben", merkt ze niet zonder enige zelfkennis op.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1983 | | pagina 29