even.
UITBLAZEN
Afscheid van
't Peronisme
Raul Alfonsin: eerst
democratie verstevigen
'Eerst plaatsen
dan pas praten'
Mooie zomer
dankzij
kabinetsbeleid
0> O)
00 O)
c
c
e
mm
O) O) O
O) i-
i
I
i
Rotterdamse
koopmanstwist
ARGENTINIË NA DE VERKIEZINGEN:
DINSDAG 1 NOVEMBER 1983
T5 PAGINA 2
ACHTERGROND
Na de vredesdemonstratie:
Haags
hoogstandje
Hoe vaak slaat
Winsemius
zijn vrouw
Ploeg schiet
onder duiven
van De Ruiter
Agenda
Ui
Ui 3"
Q.S
Ui
Ui
CC
O
O Q.
<3
Of
LU 1
O
r- c CC
Q- 5* Ui
Os m
co
■c
co
co
•c
E
Als puntje bij
paaltje komt blijkt
de koopman in Ne
derland nog springlevend.
De dominee heeft het lang
voor het zeggen gehad.
Net zo lang als de wel
vaart duurde, zou je kun
nen zeggen. Er waren lan
den waaraan we eigenlijk niets
mochten verkopen. Andere lan
den mochten geen wapens van
ons ontvangen, zelfs geen Fok-
ker-Friendships. Wapens ver
kopen was trouwens sowieso
immoreel.
De arbeiders van Wilton
Fijenoord denken over dat laat
ste anders. Zij willen wel on
derzeeboten bouwen voor Tai
wan. Het gaat om hun werkge
legenheid tot diep in de jaren
negentig, zo heb ik begrepen.
Burgemeester Peper van Rot
terdam echter is er tegen. Niet
omdat Taiwan een Amerikaans
pistool is, gericht op de borst
van China (waar de Chinezen
overigens niet van wakker blij
ken te liggen), maar omdat bur
gemeester Peper bang is dat de
Chinezen kwaad op ons zullen
worden wanneer wij Taiwan
van onderzeeboten en ander
varend oorlogstuig gaan voor
zien.
Burgemeeter Peper steekt zo
zijn nek wel erg ver uit. De be
trokken scheepswerf ligt in zijn
eigen gemeente en wat er nog
rest van de Nederlandse en in
het bijzonder de Rotterdamse
scheepsbouw heeft al meer dan
genoeg aanslagen overleefd.
Waar het burgemeester Peper
echter om gaat is de Rotter
damse handel met China. Toe
komstige handel nog, maar Pe
per verwacht daar een heleboel
van. Een volgende handelsmis
sie naar Peking bestudeert
reeds de kaarten.
Wel of geen onderzeeërs
voor Taiwan is dus geen ethisch
vraagstuk, maar een koop
manstwist. De keuze is Taiwa
nese boter bij de vis of Chinese
zoete broodjes in de nog niet
nader te bepalen toekomst. Als
het gaat om lange-termijnvisie.
iets dat wij in bestuurders en
politici altijd zo hoog zeggen te
waarderen, dan verdient Peper
een compliment. Trouwens,
aan moed ontbreekt het hem
ook niet.
Aan de andere kant hebben
de arbeiders in de Rotterdamse
scheepsbouw weinig aan de
toekomstige bloei van de han
del met China. Zelfs niet wan
neer Peking ooit nog eens on
derzeeboten zou willen bestel
len bij een Nederlandse werf.
De kans is groot dat we tegen
die tijd geen scheepswerven
meer hebben.
Overigens is er nog een arms
deal in discussie, namelijk de
tweedehands Starfighters voor
Turkije. Dit arme land is een
van de NAVO-neefjes die de
gebruikte spullen van de rijkere
tak plegen op te gebruiken. Er
zijn wat vingertjes de lucht in
gegaan want het Turkse regiem
is niet helemaal je dat. Het is
een preek voor een bijna lege
kerk, een laatste zucht van de
getuigenis-politiek. De inzet is
ook gering. Nog geen twee ton
per stuk betalen de Turken.
Een uiterst zacht prijsje voor
een vliegtuig dat ons in 1963
zes miljoen kostte. Werkgele
genheid is er niet mee gemoeid
en geld nauwelijks. Bijna nie
mand maakt er zich dan ook
druk over.
Business is weer business.
Liefde
„Liefde roest niet". Dat is
in meer dan één opzicht een
ouderwets spreekwoord, maar
soms is het nog van kracht.
Zesenveertig jaar geleden ging
de Serviër Djordje Jeremic in
het buitenland werken. Zijn
vrouw Anica en hij leefden
daardoor gescheiden toen de
WIM KOCK
tweede wereldoorlog hen over
viel en hen zodanig „misplaat
ste" dat ze elkaar niet meer te
rug konden vinden. Onlangs
zagen zij elkaar - inmiddels al
lebei 81 jaar oud - weer in hun
beider vaderland. Afgelopen
week. meldde een Joegoslavi
sche krant dat ze waren her
trouwd.
Djordje, die weer in Joego
slavië woonde, had zijn vroege
re vrouw overigens 15 jaar gele
den al weten op te sporen in de
Verenigde Staten, maar toen
hadden beiden afgezien van de
hervatting van hun vroegere
huwelijk, 'zolang hun nieuwe
partners nog in leven waren'.
Terugkeer
Een nog veel dramatischer
terugkeer in de vroegere, ver
trouwde omgeving maakte het
12-jarige Indonesische meisje
Imivati. Vorige week werd zij
in het oerwoud van Zuid-Su-
matra gevonden. Imivati werd
sinds zes jaar vermist. In fe
bruari 1977 was zij met een zus
en drie andere meisjes gaan vis
sen. Het vlot waarmee de meis
jes een rivier probeerden over
te steken kapseisde in een
stroomversnelling. Van vier
kinderen werden de lijken ge
vonden. Dat van Imivati was
daar niet bij en zij werd als ver
mist opgegeven.
Vorige week troffen twee ja
gers het meisje aan in een moe
rassig oerwoudgebied. Zij
dachten eerst te doen te hebben
met een orang-oetan. Maar wat
zij aanvankelijk aanzagen voor
beharing bleek een soort mos te
zijn waarmee het meisje zich
bedekt had. Zij kon niet praten,
maar zocht wel contact door
met haar handen wuivende ge
baren te maken.
Het meest fascinerende aan
deze geschiedenis is nog dat het
kind op nog geen twintig kilo
meter van haar huis werd ge
vonden. Imivatie is nu weer
thuis waar zij wordt behandeld
door dokters. Het zal nog wel
even duren eer ze haar verhaal
in geuren en kleuren kan vertel
len.
Signaal
Tot slot het zoveelste sig
naal dat een tijdperk definitief
ten einde ist Carneby Street,
ooit het hart en het symbool
van Swinging London en de op
gewekte jaren '60, maar nu
flink verpauperd, gaat zijn spe
ciale status helemaal verliezen.
Er komt weer gewoon plaveisel
in plaats van de (versleten) psy
chedelische tegels. Ook de
ouderwetse naamborden en
lantaarnpalen worden vervan
gen door gewone, moderne.
Geen kleine, maar hippe zelf
standigen meer, maar grote
projektontwikkelaars steken er
achter.
De jaren '60: dat is nu eens
echt goeie, ouwe tijd.
PEPER
...nek uitgestoken..
lllllllllllllllllllllimilllllllllllllllllllllllllNIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIïr
Uitgave van uitgeversmaatschappij De Stem b.v.
Directie: drs. J.H M Brader.
Hoofdredactie: L. Leijendekker en H Coumans.
Hoofdkantoor: Spinveld 55, Breda
Postadres: Postbus 3229, 4800 MB Breda
076-236911 Telex 54176.
Centrale redactie Breda:
Nieuwsdienst 076-236883.
Sportredactie 076-236884.
Rayonkantoren:
Bergen op Zoom, Zuivelstraat 26, 01640-36850.
Breda, Nwe. Ginnekenstraat 41©076-236326.
Etten-Leur, Markt 28, 01608-21550.
Goes, Klokstraat 101100-28030.
Hulst, Steenstraat 14, ©01140-13751
Oosterhout, Arendstraat 14 ©01620-54957.
Roosendaal, Molenstraat 45. ©01650-37150.
Terneuzen, Nieuwstraat 9, ©01150-17920.
Vlissingen, Torenstraat 5. 01184-19910.
Abonnementen:
20,49 per maand; 61,15 per kwartaal of 238,00 per jaar.
Heeft u de krant niet ontvangen? Onze excuses
Bel voor nabezorging tijdens kantooruren uw rayonkantoor.
Centrale melding (ook op zaterdag) 076-236888.
Lezersservice:
Informatie over Stern-reizen en promotie 076-236911
Fotoservice 076-236573
Advertenties:
Informatie grote advertenties 076-236881
't Kleintje ©076-236882.
Overlijdensadvertenties 076-236442
(Buiten kantooruren maandag t/m vrijdag van 19.00 tot 20.30 uur
en zondag van 18.30 tot 21.30 uur 076-236394/236911
Rsnkrplfltipf?'
Postgiro 1114111 - ABN rek. 520538447.
NCB rek. 230301584 - Rabo rek. 101053738.
Door Pieter-Jan Dekkers
TOT vandaag toe heeft de
geschiedenis in Argentinië
zich met de regelmaat van
de klok herhaald. Perioden
met militaire dictaturen
werden steevast gevolg door
grote verkiezingsoverwin
ningen van de Peronisten.
Zo kwam kolonel Juan
Peron in 1946 via de stembus
aan de macht, nadat hij een
jaar tevoren door militairen
gevangen was gezet. De ko
lonel had zich als minister
van oorlog en arbeid derma
te populair bij de grote mas
sa gemaakt, dat hij een
rechtstreekse bedreiging
vormde voor de aan de
macht zijnde militaire junta.
De arbeiders pikten die ar
restatie echter niet en onder
druk van de massa in de
straten van Buenos Aires
maakte de junta Peron zelfs
president. Waarop in 1946
dan een grote verkiezings
overwinning volgde.
In 1955, na tien jaar poli
tieke en maatschappelijke
hervormingen, maar ook een
lege staatskas, kwam Peron
in hevige botsing met de
rooms-katholieke kerk. Ook
vanuit het leger werd het
verzet tegen de zich generaal
noemende Peron heviger.
Met als gevolg, dat de presi
dent dat jaar werd afgezet
en vervangen door een mili
taire junta. Peron ging in
ballingschap in Spanje, van
waaruit hij nauwe contacten
bleef onderhouden met zijn
peronistische beweging.
Opeenvolgende militaire
regeringen slaagden er niet
in Peron te doen vergeten.
Voor miljoenen Argentijnen
bleef Peron de enige man,
die Argentinië kon redden.
In 1972 zwichtte de dan aan
de macht zijnde militaire
junta voor de peronistische
druk en schreef het weer
vrije verkiezingen uit. De
geschiedenis herhaalt zich
dan: de peronisten onder lei
ding van stroman-presi
dentskandidaat Campora
slagen glansrijk en verove
ren de macht.
Dat Peron zelf geen kan-
didaat was kwam omdat er
nog een aantal aanklachten
tegen de voormalige presi
dent liepen. (Een daarvan
wegens verkrachting van
een minderjarig meisje, vlak
na de dood van de legendari
sche Evita Peron). Die aan
klachten werden echter in
november 1972 ingetrokken.
Campora trad bijna onmid
dellijk na zijn installatie als
president af, zo de weg ope
nend voor nieuwe verkiezin
gen. En die won Peron, sa
men met zijn derde vrouw,
de voormalige nachtclub
danseres Isa belle, glansrijk.
Tijdens zijn derde ambts
periode als president bleek
Peron meer energie te moe
ten besteden aan het bij el
kaar houden van zijn elkaar
hevig bestrijdende aanhan
gers, dan aan het weer uit
het economisch moeras ha
len van Argentinië. Boven
dien kwamen de linkse
stadsguerrilla's in opmars.
Toen Peron in 1974 stierf
volgde zijn vrouw Isabel
hem op. Haar bewind duur
de slechts twee jaar, toen
grepen militairen opnieuw
de macht. Isabel, door velen
een politiek onbenul ge
noemd, heeft tevergeefs ge
probeerd de rol op te pakken
van de in 1952 overleden
tweede vrouw van Peron,
Evita. Isabel liet zich bij
staan door duistere figuren
uit de peronistische partij,
die even corrupt bleken te
zijn als de machthebbers in
1945, die Peron juist vanwe
ge de corruptie aan de kant
had gezet.
Corruptie is niet uitslui
tend een peronistische aan
gelegenheid, al leek het daar
in 1976 wel veel op. Corruptie
is een welhaast ingeburgerd
landsgebruik, dat zich ook
tijdens de militaire dictatuur
voordeed. De corruptie,
zwarte handel en smokkel-
praktijken liepen onder Isa
bels bewind naar zodanig uit
de hand dat het economische
en sociale stelsel werd on
dermij nd.
Geen wonder dat de mees
te Argentijnen de val van
Isabel Peron niet betreurden
en zelfs enig vertrouwen
stelden in de nieuwe militai
re machthebber, generaal
Videla.
Het vervolg is bekend: Vi
dela zette de 'vuile oorlog',
die Isabel Peron was begon
nen tegen alles wat maar
naar links lonk, onverdroten
voort. Duizenden mensen,
sommige schattingen spre
ken van 30.000, werden door
de geheime politie opgepakt.
Van hen is nooit meer wat
vernomen.
De voor Argentinië zo
rampzalig verlopen oorlog
om de Malvinas (Falkland-
eilanden) en de economische
chaos, die de militairen had
den aangericht, brachten de
Argentijnen in het geweer,
met als gevolg dat de huidige
president Bignone, opvolger
van de na het Falkland-
échec opzij gezette president
generaal Galtieri, voor afge
lopen zondag algemene ver
kiezingen uischreef
En zie, voor het eerst sinds
de Tweede Wereldoorlog
herhaalt de geschiedenis
zich niet. De Argentijnen
hebben massaal gebruik ge
maakt van de mogelijkheid
de democratie te herstellen.
En wat vrijwel niemand had
voorspeld gebeurde: niet de
peronisten wonnen deze ver
kiezingen, maar de burgelij-
ke radicalen.
Dat is nogal opvallend,
omdat de peronisten met
Kort nadat duidelijk is dat Alfonsins Radicale Partij
heeft gewonnen staat de nieuwe politieke leider van
Argentinië een menigte journalisten te woord.
hun machtige vakbeweging
en bindingen met het mili
taire regime een geweldige
voorsprong hadden op de
kandidaat van de radicalen,
Alfonsin. De verkiezingsuit
slag betekent voorgoed het
einde van het peronistische
ideaal: de derde weg tussen
kapitalisme en communis
me.
Hoewel de peronisten het
Alfonsin de komende tijd
nog erg moelij k kunnen ma
ken - via de vakbeweging
voorbeeld - heeft zijn tegen
stander Luder al laten weten
de nieuwe president slechts
met democratische middelen
te zullen bestrijden. Dat zou
dan voor het eerst in de Ar
gentijnse geschiedenis zijn.
Of Alfonsin er in slaagt
Argentinië weer op het de
mocratisch spoor te krijgen
blijft desondanks twijfel
achtig. Argentijnen zijn van
nieuwe machthebbers ge
wend dat ze snel resultaten
boeken (Peron bijvoorbeeld
zorgde voor elke verkiezing
steevast voor een forse
loonsverhoging, daarmee de
arbeidende klasse aan zich
bindend). Blijven die resul
taten uit, dan neemt ook de
onrust weer toe.
Als Alfonsin in januari (of
in december, waarop gespe
culeerd wordt) zijn intrek
neemt in het presidentiële
paleis, treft hij daar een eco
nomische chaos aan met mil
joenen werklozen, een infla
tie van 300 procent per jaar
en een volstrekt lege staats
kas. Dat laatste schijnt ove
rigens een goed Argentijns
gebruik te zijn.
Om enige orde in deze
chaos te scheppen zal Alfon
sin de hulp van het Interna
tionaal Monetair Fonds niet
kunnen ontberen. Buiten
landse financiële hulp om de
openbare financiën te sane
ren betekent voor de Argen
tijnse arbeider echter de
broekriem verder aanhalen.
En dan maar hopen dat de
peronisten zich koest houden
en de militairen in hun ka
zernes blijven.
Van onze redactie buitenland
BUENOS AIRES - Raul Al
fonsin, leider van de Radica
le partij die de Argentijnse
verkiezingen heeft gewon
nen, werd op 13 maart 1926
in het zuidelijke stadje Cha-
comus geboren als zoon van
een Spaanse immigrant.
De 57-jarige advocaat
werd de verrassing van de
eerste democratische Argen
tijnse verkiezingen sinds 10
jaar. Met veel bravoure zette
de volbloedpoliticus, die
vooral de linkervleugel van
de partij vertegenwoordigt,
zich in voor de Radicalen.
Maandenlang reisde hij door
alle provincies van het land,
waarbij hij mensenmenigten
op de been kreeg waarvan de
partij vroeger alleen kon
dromen.
Alfonsin bezocht de mili
taire school in Chacomus en
kwam op jonge leeftijd in de
Radicale Partij. Toen hij 24
jaar was publiceerde hij een
weekblad en werd hij partij
voorzitter in zij n stad. Met 27
werd hij in de Landdag, de
Argentij nse eerste kamer,
gekozen als vertegenwoordi
ger van de provincie Buenos
Aires. In 1963, onder de radi
cale regering van Arturo II-
lia die in 1966 bij een militai
re staatsgreep werd omver
geworpen, werd Alfonsin vi-
ce-fractievoorzitter van de
Radicale Partij in de Kamer
van Afgevaardigden van het
nationale congres, het parle
ment. Alles wat de Radicale
Partij de afgelopen 20 jaar
heeft bereikt dankt zij aan
deze middelgrote man met
een goedmoedige gelaatsuit
drukking, die met zijn ener
gieke, directe manier van
spreken vooral indruk
maakte op de jeugd. Zijn
groet - de gesloten handen
links boven de schouder en
de afstandelijke omarming -
werd een kenmerk van de
partij.
Alfonsin werd snel een
sleutelfiguur binnen de Ra
dicale partij maar in 1972 gaf
de partij bij presidentsver
kiezingen de voorkeur aan
Ricardo Balbin als tegen
kandidaat van de peronist
Hector Campora, die met
grote meerderheid werd ver
kozen.
Na de militaire staats
greep tegen Isabel Peron in
1976, durfde Alfonsin de
kwestie van de 'verdwenen'
Argentijnen en van de 'vuile
oorlog' tegen het linkse ver
zet aan de kaak te stellen. De
dood van Ricardo Balbin en
de wens tot democratisering
gaven Alfonsin een nieuwe
kans. Eerder dit jaar werd
hij, als leider van de bewe
ging 'Vernieuwing en Ver
andering', voorzitter van de
Radicale Partij en kandidaat
in de strijd om het presi
dentsschap.
Alfonsins prestatie de Ra
dicale partij te hervormen, is
des te groter als men in
ogenschouw neemt dat deze
vroeger zeer conservatieve
partij het in eerdere rege
ringsperioden zocht in over
dreven economisch nationa
lisme en in het bestuur alles
tot in details wilde regelen.
Alfonsin bezocht het afgelo
pen jaar tijdens talrijke bui
tenlandse reizen onder meer
de Franse president Mitter
rand en de Spaanse premier,
Felipe Gonzalez. Zijn doel is
snel noodmaatregelen te ne
men om de ontluikende de
mocratie te stabiliseren en
dan een periode van gerech
tigdheid en vooruitgang in
luiden.
Door Pieter Eggen
DE demonstranten is de
stramheid van de mars za
terdag in Den Haag nog
nauwelijks uit de benen of
de eerste kruisraketten wor
den al overgevlogen naar de
Britse militaire basis van
Greenham Common. De
stelling dat demonstreren
misschien wel aardig en nut
tig is, maar de nieuwe kern
wapens niet tegenhoudt,
lijkt bewezen.
De plaatsing van de raket
ten, die in wezen al een feit
is, plaatst de vredesbewe
ging voor de vraag hoe de
oppositie tot resultaat kan
leiden. Mient-Jan Faber, se
cretaris van het IKV, zei in
een interview met De Stem
van verleden week vrijdag,
niet benauwd te zijn voor de
effecten. Hij zal zijn achter
ban als het moet van de ene
beschaafde actie naar de
volgende demonstratie van
vredelievendheid 'slepen'.
Die aanpak mag loffelijk en
hoffelijk zijn; of ze de aan
dacht van de massa's voor
het vraagstuk kan vasthou
den is de vraag. Ook binnen
de comités, die het veelkleu
rige palet van de vredesbe
weging vormen, bestaan
diepe meningsverschillen
over het actievoeren 'na-
Den-Haag'.
Globaal vallen drie reac
ties in de nabije toekomst te
voorspellen. Een groep,
waarschij nlij k de grootste,
keert zich af van het demon
streren in de wetenschap dat
„het allemaal toch niet
helpt". Ook Faber moest af
gelopen weekend toegeven
dat je niet tot Sint Juttemis
kunt blijven betogen. Een
tweede groep zal vermoede
lijk het politieke gevecht
zoeken. Vredesclubs als het
IKV spelen sterk op de kaart
van de 'lobby' op de politieke
beslissers. Een derde groep -
vermoedelijk de kleinste -
kiest voor het gebruik van
geweld. Blokkades, maar
misschien ook nog wel gro
vere middelen.
Met name in Duitsland is
na de demonstraties de angst
voor herlevend terrorisme
groot. Met de van Duitsers
bekende neiging tot zwaar
wichtigheid voorzien politie
ke commentatoren daar nu
al een herhaling van '68, toen
niet de verbeelding, maar
een nieuwe elite aan de
macht kwam. Als reactie
daarop doken diep teleurge
stelde wereldverbeteraars
onder in het gewelddadige
verzet van de Rote Armee
Fraktion. Of zich een derge
lijk proces van verscherping
van de tegenstelling her
haalt is natuurlijk de vraag.
Bovendien is Nederland
Duitsland niet; de radicali
sering hier leidde na 1968
ook niet tot noemenswaardi
ge explosies van emoties.
Dat wil overigens niet
zeggen dat de mensen, die
'liever hier nieuwe raketten
hebben, dan dat de Sovjet-
Unie SS-20's vernietigt', nu
achterover kunnen leunen in
hun fauteuilles. Het gaat
uiteindelijk niet om de
kruisraketten, maar om de
besluitvorming. De regerin
gen van Europese landen,
waar de raketten geplaatst
moeten worden, hebben de
laatste maanden hun best
gedaan hun trouw aan het
stationeringsbesluit te tonen,
maar erg veel hoop op het
doorbreken van de wapen
wedloop hebben ze daarmee
niet gegeven.
Dat is tot nog toe ook niet
gebeurd met de onderhande
lingen in Genève, die eerder
op een onontwarbaar spel
letje poker lijken, dan op se
rieuze pogingen kernwapen-
beheersing te bereiken. Het
geschuif met 'zwarte pieten',
mogelijke (tussen-)oplossin-
gen en dreigementen heeft
een doorbraak niet dichter
bij gebracht.
'Geholpen' door de drei
gende plaatsing heeft Mos
kou verleden week gepro
beerd met een 'laatste bod'
de weg naar een akkoord te
effenen. Het voorstel kwam
deze keer van Andropov zelf
af. Hoewel het een gedeelte
lijke herhaling was van eer
der geopperde ideeën, bevat
te Andropovs voorstel enkele
nieuwe elementen. Moskou
is nu bereid zoveel SS-20's te
vernietigen dat men niet
méér overhoudt dan het
aantal kernkoppen dat aan
Franse en Britse zijde staat.
In de praktijk komt het Rus
sische idee overeen met tus
sen de 54 en de 140 SS-20's.
Dat verschil in getallen ligt
aan de onduidelijkheid die
bestaat over de exacte sterk
te van de Engelse kern
macht. Bovendien kondigde
Moskou aan eveneens af te
zien van plaatsing van SS-
20's in het Aziatische deel
van de Sovjet- Unie. In an
dere woorden: de ongeveer
190 overtollige SS- 20's wor
den niet teruggetrokken
maar vernietigd. Daarmee
zou Andropov 'genoegen' ne
men met een kleiner aantal
middellange afstandraket
ten dan er vóór de aanvaar
ding van het Navo-'dubbel-
besluit' stonden
Hoewel de Navo-landen
niet erg happig zijn op het
opschorten van de plaatsing
van de nieuwe raketten, lijkt
aanvaarding van een uitge
werkt voorstel op basis van
het bod als tussenoplossing
wel goed te verkopen. Dat
het eindelijk zover komt
mag betwijfeld worden, niet
in de laatste plaats omdat
zowel Frankrijk als Enge
land niet gebruikt willen
worden als Europese tegen
hanger van de Russische
'mini-atoommacht' die de
SS-20's vormen. Plaatsing,
hoe bitter de (buiten-) parle
mentaire 'gevechten' ook in
Duitsland en Nederland zul
len worden, lijkt daarmee
toch nauwelijks te vermij
den.
De massale vredesdemon
straties hebben wat dat be
treft geen wezenlijke invloed
op het mateloos ingewikkel
de geworden politieke pro
ces. De vredesbewegingen
hebben uiteindelijk ook niet
kunnen voorkomen dat de
denktrant van de politieke
elite in twee jaar tijd opge
schoven is van eerst praten
dan plaatsen naar eerst
plaatsen en dan praten.
„EEN vakman - laat ik lie
ver zeggen: iemand die zijn
of haar vak goed verstaat -
wordt gewaardeerd. Dat
gaat ook op in de moeilijke
omstandigheden van van
daag. Een goede opleiding
geeft een betere kans op de
arbeidsmarkt."
Geboeid luisteren de aan
wezigen - schoolbestuur,
ouders, plaatselijke autori
teiten - naar het betoog van
minister De Koning, die zo
juist weer een bouwvakker
het brood uit de mond heeft
gestoten door zélf de eerste
steen te leggen voor een
nieuwe leerlingenbouw
plaats.
Maar anders dan De
Graaf (ook Sociale Zaken) en
Lubbers de afgelopen weken
mochten meemaken, werd
De Koning niet beschimpt of
gemolesteerd. Nee, in Voor
schoten bleef het stil, zelfs
toen de minister, wellicht
met de specie nog onder de
nagels, zich juichend uitliet
over de effecten van het ka
binetsbeleid op de werkgele
genheid in de bouw.
Kabinetsbeleid? Effecten?
Werkgelegenheid?
Lubbers, met deze vraag
overvallen, zou wellicht het
antwoord niet weten, maar
De Koning is niet voor één
gat te vangen.
Had het kabinet niet 1-
miljard extra uitgetrokken
voor de weg- en waterbouw
en volkshuisvesting? Was er
niet die aparte aftrekrege
ling voor groot onderhoud?
En tenslotte, had het macro-
economisch beleid van het
kabinet niet gezorgd voor
een daling van de rente
stand, met alle gevolgen van
dien voor de bouw?
Klopt allemaal, uiteinde
lijk. Al is het wel zo dat het
kabinet pas na zware druk
van de Kamer met dat mil
jard kwam aanzetten, pas na
maanden gedonder die af
trekregeling uitbreidde en
tussentijds passief toezag
hoe als gevolg van interna
tionale ontwikkelingen de
rentestand zakte, die kort
daarvoor door nieuwe
staatsleningen in Nederland
nog was opgedreven.
Heel even nog, en De Ko
ning noemt ook de mooie zo
mer een gevolg van het ka
binetsbeleid.
„IN 1982 behaalden bij het
korps rijkspolitie 8 vrouwen
de graad van geoefend man,
terwijl in dat jaar 21 vrou
wen slaagden voor de graad
buitengewoon geoefend
man."
(Minister Korthals Altes
van Justitie in antwoord op
Kamervragen over zijn be
groting).
DE Tweede Kamer mocht de
afgelopen week voor de
tweede maal de Milieube
groting van minister Pieter
Winsemius behandelen.
'Mocht', omdat sinds Ginjaar
(een wat saaie man; sterk
wetgevend gericht) en Lam-
bers (snelle en harde werk
ster, ongeduldig; sterk prak
tijk-gericht) daar weg zijn,
zo'n begrotingsbehandeling
op een heel eigen, bijna ge
zellige manier verloopt.
Winsemius, die voor zijn
komst naar Den Haag werd
gezien als het nog thuiswo
nende broertje van Chris
van Veen, heeft zich snel in
gewerkt.
Met zijn beminnelijke, bij
na fluwelen aanpak verte
dert hij de oppositie en
neemt hij het bedrijfsleven
voor zich in. En zo kan hij
onopvallend, zonder te strui
kelen of uit te glijden, pre
cies doen waar hij zin in
heeft.
Alleen vorige week ging
het even bijna mis, toen het
PSP-Kamerlid Van Es de
minister vroeg, hoe vaak zijn
milieu-inspecteurs niet in
beroep zijn gegaan. „Daar
kan ik niet op antwoorden,"
aldus Winsemius, die eraan
toevoegde: „Dat is net zoiets
als vragen hoe vaak je je
vrouw niet geslagen hebt."
Van Es kwam al terugge-
rend naar de micro, maar
Winsemius zag zijn fout het
zelfde moment in: „Dit was
natuurlijk niet zo'n erg ge
lukkige vergelijking."
„JA, kennelijk kan hij toch
zijn oude métier niet losla
ten. Maar het blijft natuur
lijk erg vreemd dat een
staatssecretaris van Land
bouw zich als bewindsman
over defensie-zaken uitlaat."
Winsemius
.vergelijking
De woordvoerder van de
echte defensieminister, Job
de Ruiter, kan het maar ma
tig waarderen dat Ad Ploeg,
voormalig defensiespecialist
van de VVD en nu als staats
secretaris op Landbouw spe
ciaal belast met behoud van
natuur en landschap, kenne
lijk aan milieudefensie niet
genoeg heeft.
In Vlissingen toonde hij
zich afgelopen week tegen
stander van een 100 twee
zijdige nucleaire ontwape
ning, omdat dan de Sovjet
Unie conventioneel weer de
sterkste is en dus het oor
logsgevaar alleen maar zou
toenemen.
„Ach, wij storen ons niet
aan wat Ploeg zegt. Het is
communis opinio binnen de
NAVO om te streven naar
een voortgaande, gelijkmati
ge ontwapening," zegt de
woordvoerder van minister
De Ruiter.
-Wanneer gaat De Ruiter
De Koning
.mooi weer.
- FOTO'S ARCHIEF DE STEM
een spreekbeurt houden over
de melkoverschotten binnen
de EG?
„Dat zal nog lang duren.
Onze minister is gewend om
zich alleen met zijn eigen
werk te bemoeien."
DE Kamer zet deze week
na een reeks stemmingen -
haar behandeling voort van
de departementsbegrotin
gen. Aan de beurt is het on
derdeel politie van de begro
tingen van Justitie (voor de
rijkspolitie) en Binnenlandse
Zaken (voor de gemeentepo
litie). Daarna komt de be
groting van Verkeer en Wa
terstaat van minister Smit-
Kroes.
Zij heeft toch een drukke
week, omdat vanmiddag de
Kamer ook nog met haar wil
praten over de voortgang
van de Oosterscheldewer-
ken.
h-
O
O
n
<0
cc
■c
co
■c
oo JZi
co
Cl
3
c
4
