SÉW A
egom
Aanblijven Conny van Bentum als zwemkoningin onzeker
J
A**
rteren
stof opwaaien,
[ualr.99
A7q|
.DONDERDAG 22 SEPTEMBER 1983
T48
pp-
vWV
■:sV«>J?Z»2w
<A£*C
\e*e^
-
S5^^*'/,V
zpe'
te*6*:
I be Stem. 076-2369IT
angt U als U Uw ondertrouw
i/an De Stem
loet u het dan Als u ruirrt-
op èen van onze kantoren
ipstuurt dan garanderen wi|
Felicitatiedienst
lijk pakket met
de- en reductie-
merkartikelfa-
Greg Lemond weet precies
wat hij wil
den HAAG-De 22-
I jarige Amerikaan Greg
Lemond is niet alleen de
eerste Amerikaan in de
regenboogtrui van de
beroepsrenners, de
jongste aller
wereldkampioenen is
waarschijnlijk ook de
eerste, die na de
huldiging de beurs op de
knip heeft gehouden. Hij
hoefde niemand te
betalen voor bewezen
diensten. De Australiër
Phil Andersen, de enige
die hand- en
spandiensten voor hem
verrichtte, deed dat
I onbezoldigd.
Met zijn wereldtitel is
Lemond doorgedrongen tot de
top van de internationale
wielerwereld. Hij deed dat op
een leeftijd, dat de meeste
i coureurs in de wereld nog
amateur zijn en bij successen
I voorzichtig de overstap naar
het profmilieu wagen. Lemond
is al een ervaren prof, die als
jongen al precies wist wat hij
wilde. In februari '80 was hij
achttien en liep hij aan het
handje van zijn fietsenmaker
in Amerika in Maastricht op
Peter Post af. De invloedrijke
ploegleider stelde in Limburg
de nieuwe Raleigh-ploeg met
Joop Zoetemelk voor. „Dit is
Greg Lemond", zei de
I iietsenmaker tegen Post
I wijzend op de blonde jongen
1 met blond haar, lichtblauwe
I ogen en puistjes in zijn
I gezicht. „Hij is achttien en wil
heroepsrenner worden".
"Sorry", was het antwoord
I van Post, „ik heb nu geen tijd,
lik ga met vakantie, mijn
I vliegtuig wacht".
In Maastricht stond
I misschien wel de grootste
I kampioen van de tachtiger
I jaren voor Post en had hij niet
Imeer voor hem over dan een
•handdruk. Al snel bleek
I Lemond een groot talent te
■zijn. Een van de weinigen die
Ikansprinten, tijdrijden en
•bovenal klimmen. Een renner
Ier,et bovendien een niet te
Is'uiten dadendrang. Post zag
•hetlater wel in. Spijt heeft hij
lag steeds niet. „Wat moest ik
|nou met een ventje van
[achttien jaar beginnen.
Iedereen zou me voor gek
hebben versleten".
Lemond vond Posts reactie
begrijpelijk. Hij was tevoren
overtuigd afgescheept te
worden. „Ik wilde niet bedelen
voor een contractje. Mijn
vriend, Michael Fatka, die in
Amerika ook een Raleigh-
ploegje begeleidt, meende dat
ik een kans had. Hij betaalde
de overtocht. Zonde van het
geld".
Min of meer door toeval
rolde Lemond in de
wielersport. In de bergen van
de Sierra Nevada was hij skier
met Olympische dromen toen
een winter nauwelijks sneeuw
met zich bracht. Fietsen was
een alternatief, dat hern
aanstond. Twee jaar later was
hij in Buenos Aires
wereldkampioen der junioren
en vijftien maanden later
beroepsrenner naast Bernard
Hinault. Hij is een echte na
oorlogse Amerikaan, die eerst
de wereld rondreist alvorens
een plaats in de maatschappij
te zoeken. Junior nog sjouwde
Lemond zijn racefiets mee in
plaats van een knapzak en
begon hard mee te fietsen. Hij
ontdekte snel dat het echte
wielrennen in Europa te doen
was. De Belgische sprinter
Noel de Jonckheere werd zijn
vriend en adviseur. Hij raadde
de Amerikaan aan alleen bij
een zeer goede ploeg (Guimard
of Post) een prof contract te
tekenen.
De Breton Cyrille Guimard
was direct van Lemond
gecharmeerd toen hij hem in
zij n enige seizoen bij de
amateurs het Circuit de la
Sarthe de complete
Oosteuropese top zag
afdrogen. Met zijn negentien
jaar was Lemond een der
jongste beroepsrenners. „Ik
kreeg van Guimard alle
gelegenheid om te leren.
Prestaties werden van mij niet
verwacht. Bernard Hinault
verdiende het geld voor de
ploeg wel. Als amateur fietste
ik 30.000 dollar (80.000 gulden)
bij elkaar. Als eerste
jaarsprof was mijn salaris
aanzienlijk minder. Ik durfde
best wat risico te nemen. Ik
kon altijd nog teruggaan en
weer amateur worden".
Met Guimard als raadgever
volgde Greg Lemond dezelfde
weg als Hinault. Stapje voor
stapje naar de top. Geen Tour
de France de eerste jaren,
weinig wedstrijden en veel
rust. Had hij een dag geen zin
om te koersen, was dat altijd
goed. „Ik heb drie seizoenen
lang nooit druk op de
schouders gevoeld van moeten
presteren. Bij andere ploegen
had ik vanaf het begin van
ieder seizoen op jacht moeten
gaan naar overwinningen om
brood voor de rest van de
ploeg te verdienen. De
Jonckheere waarschuwde me
daarvoor. In de meeste andere
ploegen was ik beslist kapot
gegaan". Lemond heeft in alle
rust naar de top kunnen
toewerken. Het bracht hem de
wereldtitel. Hij zou nu de
verantwoordelij kheid over
een hele ploeg aan moeten
kunnen. „Misschien is dat wel
zo. Toch wil ik liever nog wat
wachten. Ik zou het in elk
geval zeer betreuren als
Hinault bij ons weggaat. Dat
zet mij en Fignon te veel op de
voorgrond. We zijn immers
nog jong".
Amerikanen spreken over
het algemeen geen Frans en
Fransen geen Engels. Om hem
niet te laten vereenzamen
contracteerde Guimard voor
Lemonds eerste prof jaar de al
enkele jaren in Europa
rondtoerende Amerikaan
Jonathan Boyer. Ze kenden
elkaar niet, maar ze konden
elkaar tenminste verstaan. In
woorden alleen, want binnen
een paar weken groeiden ze
uit tot gezworen vijanden.
„We gingen elkaar haten. Mijn
eerste seizoen was net
begonnen. We fietsten in de
Ronde van Corsica. In een van
de ritten raakte ik tien
minuten achter. Na de finish
stond Boyer onder de douche
te zingen, dat ik tien minuten
verloren had. Hij vond dat
kennelijk leuk. Hij strooide
ook het praatje rond dat ik last
had van heimwee. Zijn vrouw
zei tegen de mijne dat alle
beroepsrenners met doping
fietsten. Hij is gek, geloof ik.
In het wereldkampioenschap
in Praag stelde hij voor, dat
wij tweëen voor de
Amerikaanse titel zouden
rijden".
Na afloop van het eerste
seizoen werd Boyer ontslagen
door de sponsor. Lemond had
geen Amerikanen meer nodig
om een weg te vinden. „In
Amerika heeft niemand
verstand van wielrennen. Als
ik naar de Amerikanen
geluisterd had, zou ik nooit
meer dan honderd kilometer
trainen en reed ik nu nog bij
de amateurs". Met Boyer
rekende Lemond negen
maanden later tijdens het WK
in Goodwood ook persoonlijk
af. Tijdens de laatste
kilometers ontsnapte Boyer
uit een selecte kopgroep,
waarin de gevestigde orde
elkaar beloerde. Lemond
sleurde de groep naar zijn
landgenoot toe en won zilver
achter de Italiaanse sprinter
Saronni. De toekijkende
wereld nam hem zijn
landverraad kwalijk, zonder
te weten wat de achtergrond
was. Lemond investeerde
vijfduizend gulden in dat
wereldkampioenschap, dat hij
individueel reed. „Voor de
tweede plaats had ik dat geld
over. Niet voor iemand, die mij
alleen maar dwars heeft
gezeten".
Lemond trok zich van de
critici niets aan. De besten zijn
vaak de moeilij ksten. Lemond
voelde zich niet geroepen een
uitzondering op die regel te
zijn. Hij is overigens prettig in
de omgang, behalve als geld in
het geding is. Hij is prof om te
innen, het liefst zo veel
mogelij k en als het even kan
in dollars, niet om af te
schuiven. Dit jaar sukkelde hij
wat met zijn gezondheid. Hij
debuteerde in de Ronde van
Spanje en had voortdurend
zware benen. Pas in de
Dauphine Liberé kwam de
vorm. Hij won drie etappes en
weken later ook het
eindklassement toen Pascal
Simon voor doping werd
gedeklasseerd. In de Ronde
van Zwitserland (derde) reed
hij ook goed. Hij weigerde
echter een start in de Tour na
het afhaken van Hinault. Dat
recht had hij. Ook het recht
van vakantie. Zo bouwde hij
krachten op voor het
wereldkampioenschap.
Lemond deed interval-
training in de Nederlandse
criteriums, maakte lange
oefentochten en voelde in de
Ronde van Nederland de vorm
terugkeren. In Altenrhein kon
Lemond zoveel dat hij alleen
beter was dan gebundelde
krachten. Hetgeen alles zegt
over zijn klasse.
Is het toeval dat een
Greg Lemond: „Ik wilde niet bedelen voor een contractje
Amerikaan aan de wielertop
plaatsneemt juist als in
Amerika dollars in de
wielersport geinvesteerd
worden? Volgens Lemond wel.
Hij heeft niets te maken met
de mensen, die bezig zijn de
wielersport in de Verenigde
Staten op te krikken. Van de
eerste Ronde van Amerika
bleef hij weg. De
organisatoren weigerden hem,
en alle anderen, startgeld te
betalen. Lemond: „Ze wilden
alles voor niets. Zelfs als mijn
manager optreden. Ik heb er
feestelij k voor bedankt".
Lemond is trots op zij n land.
Zijn activiteiten in de
wielersport zijn puur voor
hemzelf. Als de ij veraars in
zijn land daar automatisch
van mee profiteren is het hem
best. Willen zij iets van hem
gedaan krijgen, moet er geld
op tafel komen. „Ik vraag mij
af of ik het wielrennen wel
groot zou kunnen maken",
zegt de wereldkampioen.
„Voor de Olympische Spelen
wist haast geen enkele
Amerikaan wat hardrijden op
de schaats was. Toen kwam
Eric Heiden. Hij won gouden
medailles. Een schitterend
foto de stem johan van gurp
succes, maar het schaatsen
had er niets aan. Bij het
afscheid van Heiden viel die
sport terug naar het oude
niveau van nul. Ik bedoel
maar. Wielrennen heeft
misschien meer kans, omdat
het niet zo afhankelijk is van
een piste en op elk stukje weg
beoefend kan worden. Ik weet
niet of deze titel wat helpt. Het
is ook mijn zorg niet".
Studie gaat nu voor'
I door Hans Braat
IBARNEVELD - Hoewel
I net teruggekeerd van de
I BK in Rome staan de
I koffers alweer ingepakt
I «P de kamer van Conny
I wn Bentum, alsof ze de
I "olgende dag opnieuw
I non een zwemevenement
18oat deelnemen.
I De Barneveldse tiener,
11,1 Rome gelauwerd met
I Msmaal eremetaal, heeft
I tee keer echter een
I andere reden om de
dierbare spulletjes in te
pakken. In Utrecht
begint ze aan de studie
medicijnen, zodat de
Veluwe wel verruild
moet worden voor de
Domstad.
Het roept direkt de vraag op
of Conny van Bentum wel de
nieuwe ongekroonde koningin
van de vaderlandse
zwemsport zal kunnen blijven.
De gekozen studierichting
vergt nu eenmaal veel tijd en
om uit te blinken in de
zwemsport moeten ook heel
wat offers worden opgebracht.
Conny van Bentum: „Toch
hoop ik er wel degelij k op dat
het me zal lukken. Volgend
jaar wil ik er in L.A. in ieder
geval bij zijn. En een Albert
Boonstra is er toch ook in
geslaagd. Zijn artsen-studie
heeft hij kunnen voltooien
terwijl hij daarnaast bleef
behoren tot de vaderlandse
top. Dus waarom ik ook niet?.
Het zal me wel meer
inspanning gaan kosten, want
ik blijf in Barneveld trainen,
dus dat wordt bijna dagelijks
op en neer reizen. Maar daar
zie ik niet tegen op. Om iets te
bereiken moet je ook kunnen
afzien. Daar heb ik geen
enkele moeite mee; mijn
opvoeding wellicht."
Conny van Bentum was de
'aangename' verrassing
tijdens de onlangs gehouden
Europese kampioenschappen.
De Gelderse tiener wist zich te
bevrijden van het predikaat
eeuwige tweede en keerde met
het meeste eremetaal terug.
Het verbaasde zelfs haar
clubtrainster Rianne Smits.
„Toen Conny van Bentum
naar Rome vertrok was ze in
een goede vorm. Dat ze zich
met de besten zou kunnen
I ri ..ÏS-.
nnH van Bentum puft uit na een gewonnep race tijdens het afgelopen wereldkampioenschap
s een jaartje verliezen, maar met die nieuwe strukturen is dat er niet meer bij.
'8 TOIIC
Kn°9 weieens
in Rome: Vroeger kon
- foto archief de stem
gaan meten, daarvan was ik
overtuigd, maar op medailles
had ik nog niet zozeer
gerekend. Gelukkig wist
Conny van Bentum haar vorm
vast te houden, terwij 1
anderen enigszins terugvielen.
Dat verklaart voor een groot
gedeelte haar oogst aan
plakken, want supertijden
heeft ze in Rome niet weten te
realiseren."
Conny van Bentum stelt
zich al even realistisch op als
haar coach. „Het
zelfvertrouwen mocht in
Rome optimaal zijn, maar toch
had ik mijn kansen laag
ingeschat. Ik weet dat ik hard
door het water zou gaan, maar
ook dat anderen in het
verleden sneller gingen. Met
dit resultaat kon ik dus best
tevreden zijn."
Lijnrecht tegenover de
verrichtingen van de
Barneveldse stonden de in het
oog springende tegenvallende
prestaties van Annemarie
Verstappen. Als reden
daarvoor gaf de Brabantse de
afwezigheid van Bert Sitters
op, maar Conny van Bentum
ziet dat niet als een geldig
excuus.
„Natuurlijk heeft iedereen
Bert Sitters gemist. Als je een
paar maanden vantevoren
plots met een nieuwe
bondscoach krijg te maken,
dan is dat altijd wel eventjes
wennen. De
trainingsmethoden van
Geurts weken echter niet af
van die van Bert Sitters.
Louter technisch gezien
hoefden de prestaties daarom
niet minder te zijn dan vorig
jaar tijdens de
wereldkampioenschappen in
Ecuador.
Ik geloof daarom eerder dat
het een psychische kwestie is
geweest. Ook ik vond het
jammer dat Bert Sitters er
niet bij was. Het gaf altijd een
geruststellende gedachte hem
aanwezig te weten langs de
rand van het bassin.
Het betekende een extra
stimulans om het onderste uit
de kan te halen.
Veel verschil kan dat echter
niet uitmaken, dat kan
hoogstens in tienden van
seconden worden uitgedrukt.
De terugval van Annemarie
Verstappen moet daarom een
andere reden hebben gehad.
Ik geloof eerder dat de
favorietenrol haar te zwaar is
gevallen."
De mindere prestaties van
Annemarie Verstappen
betreurt de Gelderse zwemster
echter wel. „fdet Annemarie
Verstappen kan ik goed
opschieten; ik beschouw haar
als een vriendin. Daarom gun
ik haar best gouden medailles
en wereldtijden."
Een verklaring waarom
Conny van Bentum wel haar
vorm wist vast te houden en
Annemarie Verstappen niet,
kan ook gelegen zijn in het feit
dat Rianne Smits in Rome
aanwezig was en Veltman, de
clubtrainer van de Brabantse,
niet.
Conny van Bentum:
„Natuurlijk vond ik het fijn
dat mijn eigen trainster er bij
de Europese
kampioenschappen bij was.
Voor Annemarie moet het
echter geen verschil hebben
uitgemaakt, want bij de WK
in Guyaquil was Veltman er
ook niet bij."
Rianne Smits ziet in de
resultaten van Conny van
Bentum daardoor wel een
rechtvaardiging van haar
trainingsmethodiek. „Als
coach moet ik me niet louter
bezig houden met het
opvoeren van de tijden. Ik heb
met jonge mensen te maken.
Aan hun karaktervorming
moet ik dus ook denken. Bij
Conny ben ik er geloof ik in
geslaagd dat ze zich ook
zelfstandig weet te ontplooien.
Dat is het grote voordeel van
mijn pupil in Rome geweest."
Een nog jonge Conny van Bentum met een van haar
eerste medailles. - foto archief de stem
Het betekende wel dat de
Barneveldse definitief uit de
schaduw trad.
„Sommige mensen hebben
weieens gesuggereerd dat ik
er altijd moeite mee heb gehad
dat Annemarie Verstappen zo
voor het voetlicht was
getreden. Dat ik daardoor een
terugval kreeg. Daar geloof ik
zelf niet in, maar iedereen
maakt weieens een mindere
periode door.
In Rome heb ik in ieder
geval aangetoond ook te
kunnen presteren als
Annemarie Verstappen er bij
is. Als ik het water in duik heb
ik maar één gedachte en dat is
winnen.
Hoewel Conny van Bentum
nu voor een belangrij k
sportjaar staat, -in '84 staan
immers de Olympische Spelen
op het programma-, eist ook
de studie de nodige aandacht
op. Conny van Bentum vindt
de studie daar bij belangrijker
dan het zwemmen.
„Vroeger kon je nog weieens
een jaartje verliezen, maar
met die nieuwe strukturen is
dat er niet meer bij. Wil ik de
medicijnenstudie met succes
afmaken dan zal ik er vanaf
het begin flink aan moeten
trekken. Als dat niet te rijmen
valt met het zwemmen dan zal
ik daar een punt achter
moeten zetten.
Natuurlijk hoop ik dat het
niet nodig blijkt te zijn. Per
slot van rekening wil ik er in
Los Angeles graag bij zijn."
