Staat kan vele miljarden aan rente besparen Amerikaans Congres holt vetorecht uit Gonzalez houdt de geest van Franco in de fles Studenten moeten lenen om te kunnen studeren Vaticaans bankschandaal voor oplossing DONDERDAG 22 SEPTEMBER 1983 ACHTERGROND PONDERDAG22SEPT REAGAN MAG ZIJN GANG GAAN IN LIBANON Vietnam Kosten Strijd om Bei Staking België Rugdekking Oproep T11 Door Louis van de Geijn DE Nederlandse staat zou jaarlijks enkele miljarden guldens minder aan rente behoeven uit te geven dan hij doet. Bij de huidige fi nanciering van de staats schuld moet de regering in feite boeten voor haar eigen succes. Gezien de rente op staatsleningen en de inflatie worden kapitaalverschaf fers immers wel heel erg ge nereus beloond. De Rotterdamse hoogle raar Eduard Bomhoff vindt dat de overheid anders moet gaan lenen. Niet negen of tien procent betalen, maar twee of drie. Maar dan wel die lening 'waardevast' ma ken. De bezitters van obliga ties moeten er zo zeker van kunnen zijn, dat hun kapi taal niet intussen wordt uit gehold door de geldontwaar ding. De beloning die een kapi taalverschaffer normaliter van de overheid verlangt, gaat zo'n twee of drie pro cent uit boven het inflatie percentage. Nu in Nederland de inflatie op jaarbasis tus- sen de twee en drie procent bedraagt, zou de staat dus voor zo'n zes procent moeten kunnen lenen. De jongste staatslening moest echter nog negen procent doen. Het verschil zit hem vol gens Bomhoff vooral in de onzekerheid die in financiële kringen heerst over de geld politiek van de overheid. Niet het werkelijke tempo van de prijsstijgingen be paalt hun houding, maar hun verwachting voor de toekomst. Krijgt de regering de inflatie onder de knie, of wordt zij gedwongen om een stimulerende politiek te voe ren die de prijzen weer op drijft In zijn boek 'Monetary Uncertainty' (monetaire on zekerheid), uitgegeven ter gelegenheid van het eeuw feest van de Bank Mendes Gans, deelt Bomhoff de kri tiek van enkele Amerikaan se vakgenoten op het Ameri kaanse geldbeleid, en strekt die ook uit tot Nederland. De Amerikaanse autoriteiten hebben wel een ferme poli tiek afgekondigd met be trekking tot de groei van de geldhoeveelheid, maar heb ben daarvan in de praktijk niet veel terecht gebracht, menen de critici. Het gevolg is dat de finan ciële wereld een extra slag om de arm nam als het ging om staatsleningen. Bomhoff heeft met behulp van een aantal modellen geprobeerd het effect van die onzeker heid op de rentestand aan te geven. In de Verenigde Sta- Bomhoff .absurd. - FOTO ARCHIEF DE STEM ten kan de rente op lange termijn obligaties daardoor wel zo'n twee procent zijn opgedreven. Als de monetaire autori teiten (de centrale bank en de minister van financiën) nu maar consequent vast kunnen houden aan hun uit gangspunten t.a.v. de geld hoeveelheid, dan kunnen de geldschieters daarin ver trouwen stellen. De ver wachting omtrent de inflatie en de werkelijke geldont waarding behoeven elkaar dan niet bijzonder veel te ontlopen. Nu dat vertrouwen ont breekt, moeten de overheden die onzekerheid duur beta len. In feite, zo haalt Bom hoff zijn Amerikaanse colle ga Allan Meltzer aan, gaat de staat dan door het bieden van absurd hoge renteper centages wedden tegen het succes van het eigen anti-in flatie-beleid. Dat laatste is niet nodig als er wordt gewerkt met geïndexeerde leningen. De staat garandeert dan im mers de koopkracht van het geleende kapitaal en betaalt bijvoorbeeld 2,5% rente. In Engeland heeft men daar mee de laatste jaren goede ervaringen opgedaan. De re gering neemt met zo'n koop krachtgarantie voor beleg gers de onzekerheid omtrent de geldpolitiek weg. Eduard J. Bomhoff; „Moneta ry Uncertainty"; North Hol land PC; Amsterdam, New York, Oxford. Reagan 'belo ning'. Door Pieter Eggen ALS het uiteenvallen van Libanon door Amerikaans optreden voorkomen kan worden is dat mooi meege nomen; lukt het niet dan is dat jammer. Mocht Libanon ten onder gaan in onderling gekrakeel dan nog kan nie mand beweren dat onze na tionale belangen in het ge ding zijn. Met die wat cynische ana lyse gaf de Amerikaanse krant The New York Times deze week een ongedwongen kijk op het steeds benauw der wordende avontuur van de Amerikaanse mariniers in Libanon. Maar zo vrijblijvend wa ren de opmerkingen van de gezaghebbende krant nu ook weer niet, want ze bevatten venijnige kritiek op de rol wisseling die president Rea gan - kennelijk onder de druk van de omstandighe den - voor de Amerikaanse legermacht ter plaatse be dacht heeft. Precies een jaar geleden zetten 1200 mariniers voet op Libanese bodem om daar - als onderdeel van de inter nationale vredesmacht - een bufferfunctie te gaan ver vullen voor de bedreigde Pa lestij nen. Aanleiding was de slachtpartij een week daar voor van Falangistische mi litieleden in de kampen Sa- bra en Chatilla, die aan meer dan 400 Palestij nen het leven kostte. De vredesmacht (be staande uit contingenten Amerikaanse, Franse, Ita liaanse en Britse soldaten) had dus tot taak de veilig heid van de meest bedreigde groepen in Beiroet te be werkstelligen. Achterliggende gedachte was dat van de vredesmacht een dermate dreigende wer king zou uitgaan, dat het nieuw gevormde Libanese leger op zijn gemak het cen trale gezag van de kersverse president Amin Gemayel zou kunnen vestigen. Het Amerikaanse opperbevel in Libanon werd bovendien be last met de opleiding van het Libanese leger. De tweede taak hield ove rigens niet in dat de vredes macht nu een soort politie agente zou gaan spelen in Beiroet. Die ondankbare taak bleef voorbehouden aan de reguliere legermacht. De geplande terughoudendheid van de internationale troe pen leidde er in het afgelo pen jaar toe dat regelmatige aanslagen van verschillende kanten (waarbij enkele tien tallen militairen het leven lieten) min of meer onbe straft konden blijven. Niet de irritatie daarover, maar het totale échec van de Amerikaanse Midden-Oos- ten-politiek was in de loop van dit jaar verantwoorde lijk voor een feitelijke ge daantewisseling van de Amerikaanse troepenmacht. In laatste instantie dwong de Israëlische aftocht uit het Shouf-gebergte de Amerika nen in de rol van bescherm heer van het Libanese leger, dat in 'Druzen-land' poogde zijn 'nationale' opdracht te bewij zen. Herhaalde beschietingen over en weer, de dood van twee Amerikaanse mari niers eind augustus en nog eens drie deze maand en de vrij massale vlootverster- king hebben de Amerikanen in een totaal nieuwe positie gebracht. Het was amper verwonderlijk dat deze rol- verandering ook de Ameri kaanse publieke opinie en politiek is opgevallen. Uit een opinie-onderzoek in on der meer Newsweek bleek dat de Amerikanen er niets voor voelen opnieuw (na M- Amerika en Tsjaad) in een onduidelijk militair avon tuur te worden ondergedom peld. Die stemming sloeg over naar het Congres, waar ijve rige parlementariërs ogen blikkelijk aan de bel trok ken. De Amerikaanse aan wezigheid in Libanon, zo stelde een groep Afgevaar digden vast, moest vanaf 29 augustus (de dag dat de eer ste mariniers sneuvelden) onder de War Powers Act van 1973 vallen. Immers Amerikaanse militairen be vonden zich vanaf dat mo ment in een „gevechtssitua tie", zoals die de wet dat om schrijft. De War Powers Act werd tien jaar geleden aangeno men om president Nixon te kunnen dwingen een einde te maken aan de Vietnam- oorlog. Het sturen van troe pen naar gebieden waar Amerikaanse belangen op het spel staan werd in de wet beperkt tot 60 dagen, met een uitloop tot 90 dagen om een eventuele aftocht ordelij k en veilig te laten verlopen. Als die termijn is afgelopen moet, volgens de wet, de Amerikaanse president zijn troepen terugtrekken, tenzij het Congres (Huis van Afge- Amerikaanse mariniers in Libanon..onduidelijke taak. vaardigden én Senaat) ver dere militaire bemoeienis goedkeuren. Met de aan vaarding van de wet zette het Congres een forse streep door de presidentiële vrij heid van handelen in crisis situaties. Het is duidelijk dat Rea gan het appèl op de War Po wers Act nu niet zo kon waarderen en hij wenste dan ook niet te buigen. Hij mag zich gelukkig prijzen dat het Congres zelf tamelijk ver deeld is over de vraag of de wet nu wel of niet van toe passing is op de Libanese kwestie. Een belangrijke rol speelt daarbij de uitspraak die het Hooggerechtshof deze zomer deed. Dat hoogste juridische college stelde vast dat het veto-recht dat het Congres in bepaalde wetten heeft vastgelegd strijdig is met de bevoegdheid van de presi dent. De War Powers Act zou daarvan een voorbeeld kunnen zijn. Immers het Congres stond bij aanvaar ding de president toe iets te doen (troepen uitzenden voor 60 dagen), maar bond de be voegdheid van de president gelijk in door het laatste woord voor zichzelf te bewa ren. Dat nu, zo zeiden de ho ge rechters, kan niet. Overi gens is de strijd over de uit spraak nog niet gestreden en riskeert een Amerikaanse president grote heibel als hij zich niets van het vetorecht zou aantrekken. Wel duidelijk is geworden dat de juridisch onduidelijke situatie die nu is ontstaan in het voordeel van de presi dent uitpakt. Over de vraag of de War Powers Act ja dan nee geldt voor de Amerika nen in Libanon ging de pre sident in overleg met het Congres. En zie: er rolde een voor Reagan alleszins aan vaardbaar 'compromis' uit Tot aan de presidentsverkie zingen van 1984 zal het Con gres de Amerikaanse mari niers (en Reagan) ongemoeid laten. De president beloonde deze afspraak met de toezeg ging dat de troepen alleen ingezet zullen worden voor - FOTO'S ARCHIEF DE STEM de „handhaving van de vre de" in de omgeving van Bei roet. Overigens wel met de mogelijkheid om de „veilig heid van de troepen" te mo gen waarborgen. Dat bete kent dat er geen einde hoeft te komen aan de lucht- en zeesteun voor de Ameri kaanse mariniers. Voor het oog heeft Reagan daarmee "zijn' troepen dus weer dich ter bij de taken van de vre desmacht gebracht, maar in werkelijkheid heeft hij, via een achterdeur, de War Po wers Act uitgehold. Het Con gres heeft de discussie over het onderwerp nog niet af gesloten, maar het lijkt on waarschijnlijk dat het hele akkoord met Reagan nu nog onderuit gaat. Door Anton Theunissen IN het centrum van Valencia lichtte een paar weken gele den een hijskraan het borst beeld van dictator Franco van een monumentaal paard. Het beeld bleef even hangen. Een aantal toe schouwers zong met gestrek te arm het fascistenlied „ca ra el sol" om de laatste eer te bewijzen aan de terreurrid- der, anderen fluisterden, dat nu ook symbolisch het Fran co-tijdperk begraven was. In een wat dagsluitings- achtig jargon filosoferen de Spanjaarden heel graag over zulke gebeurtenissen. Maar de conclusies eindigen altijd in weifelende vragen en twijfels: Is het Franco-tijd- perk echt afgelopen Of Regeert de geest van Franco toch nog vanuit de witte graftombe nabij Madrid De antwoorden op zulke vragen krijgen de Spanjaar den niet zelden aangeboden in de vorm van feiten. Kort na het slopen van het Franco monument in Valencia moest de socialistische rege ring van Felipe Gonzalez op een riskante manier haar nek uitsteken door de com mandant van de regio-Val- ladolid, Fernando Soteras Casamavor te ontslaan. Deze houwdegen, een van Span- je's machtige 'slapende leeu wen', had in een interview met een weekblad zij n onde mocratische denkbeelden breed laten uitmeten. Hij stelde voor om de veroor deelde militaire leiders van de coup van februari 1981 (die hij als 'vaderlandslie vende officieren en waar achtige heren' betitelde) vrij te laten, hoewel premier Gonzalez onlangs nog gratie voor de coupleiders van de hand had gewezen. Ook meende generaal Soteras dat de regering, in geval van een noodsituatie,haar ondoel treffendheid zou moeten er kennen en de macht in han den zou moeten laten aan de generale staf. Zo'n noodtoe stand bestond er volgens hem ook in februari 1981 „ge zien het terrorisme en de economische wantoestand". Felipe Gonzalez, die al eind april van dit jaar de mi litairen voorhield dat ingrij - pen in de politiek door solda ten in het vervolg niet onge straft zou blijven, reageerde op deze provocatie conse quent en beslist: de generaal de laan uit. Gonzalez, die gisteren herhaalde, dat er geen extra ruimte is voor de krijgsmacht in een democra tische politiek, bevestigde in feite niet meer dan het bur gerlijk gezag, maar het was wel de eerste keer sinds Door Mathieu Kothuis DE strijd om een goed stelsel van studiekostenfinancie ring duurt nu al ruim tien jaar. En de kans dat er bin nenkort een nieuwe regeling aan de Tweede Kamer zal worden voorgelegd is vrij wel uit te sluiten. Volgens de HBO-raad, een advies- en overlegorgaan voor het Hoger Beroepson derwijs, is het inmiddels al wel zover dat de gelden waarmee een nieuwe rege ling moet worden gefinan cierd, de studiefinancie ringspot en de kinderbijslag, steeds verder worden afge roomd. Studenten staat vrij wel geen andere weg meer open dan bij de banken te le nen om hun studie- en on derhoudskosten te betalen. En terwijl minister Deetman de Kamer heeft toegezegd dit jaar meer duidelijkheid in deze kwestie te verschaf fen, gaan de onderwijsspe- cialisten van de verschillen de poltieke partijen er steeds meer vanuit dat er ook nu niets van een nieuwe rege ling zal komen. Overigens hebben de ja- renlange duscussies over een nieuwe studiefinancierings regeling er inmiddels wel toe geleid dat de drie grote par tijen in de Kamer vrij dicht bij elkaar staan over de gro te lijnen van die regeling. Zo blijkt ook het CDA steeds meer te voelen voor een eer ste concept dat de oud-mi- nister van Onderwijs Van Kemenade (PvdA) voor die studiefinancieringsregeling heeft ontworpen. In dat con cept ging het om een gedeel te beurs én een gedeelte ren tedragende lening, samen tot een maximum van de mini mumuitkering voor de ver gelijkbare leeftijdsgroepen. In dit Van „Kemenade- con cept" zou terugbetaling van de lening gebeuren naar verhouding van het inkomen na de studie, terwijl 16 jaar na beëindiging van de studie nog resterende schuld zou worden kwijtgescholden. Vooral ook onder druk van de economische recessie lijkt de kans dat er dit jaar in de Tweede Kamer een goede regeling voor de stu diekostenfinanciering wordt afgerond vrijwel nihil. Dat heeft de HBO-raad er niet van weerhouden een voor stel voor een dergelijke rege ling op tafel te leggen. Zo moet in de ogen van de HBO-raad iedere student een beurs kunnen krijgen. Die beurs moet na de studie, via een academicusbelas ting, worden terugbetaald. Het bedrag van de studiefi nanciering moet in dit voor stel bestaan uit de kosten van levensonderhoud (ge koppeld aan de bijstandsuit kering voor 23-jarigen) en studiekosten waarvoor lan- delij k per studierichting prijsafspraken moeten wor den gemaakt. Studenten be talen in dit voorstel gedu rende de opleiding geen eigen bijdrage. Pas na de studie beginnen de studen ten de studieschuld in de academicusbelasting terug te betalen. Inmiddels blijkt uit de ko mende onderwijsbegroting dat verdere bezuinigingen onafwendbaar, ook op de studietoelagen, onafwend baar zijn. Die bezuinigingen betekenen volgens de HBO- raad echter ook dat de nor men om voor een dergelijke toelage in aanmerking te ko men, worden opgeschroefd. De studenten komen dan haast vanzelf bij de banken terecht, zo vreest de HBO- raad. Onderzoekingen heb ben inmiddels al aangetoond dat studenten minder ge neigd zijn te gaan studeren wanneer de kosten in hun ogen niet opwegen tegen de baten die men er van ver wacht. En de econoom H. Spoor zet in een onderzoek uiteen dat zelfs een verho ging van het collegegeld on- middelijk een rem betekent op de aanmelding van stu denten voor het Hoger Be roepsonderwijs. Dat uit dit onderzoek ook blijkt dat met name de lagere inkomens groepen erg gevoelig zijn voor veranderingen in het onderwijs, betreurt de HBO- raad dan ook zeer. Met name daarom wijst de commissie studentenvoorzieningen van de HBO-raad collegegelden en rentedragende leningen nadrukkelijk van de hand. De commissie vindt dat die eigen bijdragen vooral die toegankelijkheid van het HBO ernstig schaden. Dat is ook een van de redenen waarom de commissie een voorstel van de Academische Raad voor een nieuw finan cieringsstelsel dat daarvan uitgaat, afwijst. Am< vree in d Gonzalez .kleine stapjes. - FOTO ARCHIEF DES!» Franco, dat een regen doortastend optrad en u schroomvallig een ernst incident met de mantel 4 liefde bedekte. Toch zal dit alles gj aanleiding zijn voor deg schoonmaak, die door de kervleugel van de socialist sche partij geëist wordt, de militaire gelederen v; Franco-getrouwen. Gok lez, die heel goed weet het leger de daden van socialistische regering is aangeboren wantrouw volgt, blijft in militaire s ken uiterst terughoudt! handelen. Hij trapt de mi tairen nooit onnodig voori schenen en voelt er nitt voor 'de slapende leeuw van Spanje' - zoals de ma sen in de strijdkrachtentt respect genoemd worden te bruusk te alarmeren. Gonzalez en zijn jonge® in de Antwerpse haven voor lopig, waar nu honderden ichepen wachten om gelost te worden, terwijl de sluis ge- maar geleidelij k en zonder Biiddeld slechts vijf schepen te veel pijn. Serra, een koel P':'r keer aan kan. In de nacht van dinsdag op woensdag was het in de haven van Zeebrugge, waar de haven niet plat lag, zo druk met veerboten, die uitweken van Antwerpen en Oostende, en aan- en afrijdend verkeer, dat politie er aan te pas moest hoopt de aandacht vani |jomen Zeebrugge is als zee militairen meer naar 8 haven echter geen alternatief voor Antwerpen. nister van Defensie, Na Serra, willen grote verani ringen binnen het zakelijke Catalaan dienstweigeraar ond Franco, ligt goed bij demi tairen. Hij wil uiteindeli dat het Spaanse leger z opgeheven hoofd de twinti, ste eeuw kan binnenmarct ren. De Spaanse eventuele buitenlandse vj and te richten dan op bette gers van God en vaderlas Het leger moet weg uit t steden en het moet gelee kele andere steden hebben worden dat het zijn de vijand te verjagen plaats van staatsgreep» nario's op te stellen en oefenen. De Spaanse regering Iwi de tijd mee en kan de men 'uitzingen': Spanjetö momenteel 565 generaal met een gemiddelde leeftf van 73 jaar. De jongste ges raai is 58. Narcis Serra ziet deze gerontologis® kaste - waarin men w Franco-'diehards' aantref, zoveel mogelijk, want zich inmiddels zo opgehoopt, dat het bijna zeker nog meer dan een week zal duren voor die opgeruimd zijn. militaire rebellen doen inslapen. Binnenkort moeten Spanje nieuwe mensen 5 gevoelige posten - bijv# beeld een nieuwe staf# van het leger - benoem worden. Dat geeft de van de strijdkrachten W zaam te vernieuwen en 1 die manier 'de milit* mentaliteit' in het lege' meer moderne, democri' sche zin bij te stellen. politiek van kleine stap)® weliswaar, maar een le aanpak zou geesten W' nen oproepen, die de jaarden zojuist hebben. Van onze correspondent Cees Manders ROME - Het heeft weer eens ouderwets (Vaticaans) lang geduurd, maar volgende week komt er toch echt enige opheldering over het zoge naamde bankschandaal waarbij de paus en vele Europese geldinstellingen betrokken zijn. De gemengde Vaticaans- Italiaan.se financiële com missie, vorig jaar op aan dringen van de Italiaanse regering ingesteld, heeft in middels laten doorscheme ren haar werkzaamheden op zeer korte termijn te zullen kunnen afronden. In Rome wordt al gerekend op 30 sep tember, dat is dan na een dikke negen maanden wer ken (zes meer dan voorzien). Gaat alles naar wens en verwachting, dan zal die commissie van experts heb ben uitgezocht of en in hoe verre de pauselijke bank, de IOR, moet betalen aan de schuldeisers van de Banco Ambrosiano, de grootste particuliere bank van Italië die vorig jaar plotseling over de kop ging. De conclusies van de commissie worden met grote spanning tegemoet gezien, vooral omdat die ein delijk zullen aangeven hoe het precies zit met die be faamde of beruchte garan tieverklaringen die het Vati- caan in zulke grote proble men hebben gebracht. De pauselijke bank, de IOR, deed goede zaken met de Banco Ambrosiano, waarvan het Vaticaan overi gens ook aandeelhouder was. De directeur van deze bank, de later onder zo tragische en verdachte omstandighe den omgekomen meester- manipulator Calvi, wist de president van de IOR, mgr. Marcinkus, ertoe over te halen hem bij zijn finan ciële escapades de noodzake lijke rugdekking te geven. Marcinkus schreef voor Cal vi (ook toen Calvi al voor fi nanciële delicten was ver oordeeld) enige verklaringen uit, waarin hij aangaf dat de ondernemingen (vrijwel al len in Latijns-Amerika) waarvoor Calvi geld nodig had, beheerst werden door de IOR of het Vaticaan. Met de garantieverklaringen klopte Calvi aan bij de Euro pese banken, en deze leenden hem zonder aarzeling wat hij nodig had, dankzij die fraaie Vaticaanse brieven. Maar de monseigneur en de bankdirecteur wisten wat ze aan elkaar hadden, want Calvi moest de IOR wel in het geheim een broef terug schrijven, waarin stond dat de IOR niet door haar ga rantieverklaringen gebon den was. Van deze geheime briefwisseling wisten de banken niets af, anders zou den ze Calvi's avonturen uiteraard nooit hebben gefi nancierd. Toen de bank-kolos Am brosiano in moeilijkheden kwam, vroegen de Europese banken en alle anderen (on der wie vele kleine spaar ders en aandeelhoudertjes) hun centen terug. De Am brosiano ging failliet, maar de Italiaanse regering die een bepaalde verantwoorde lijkheid voor de bank over nam, kwam te zitten met schulden ter hoogte van en kele miljarden dollars. 1,3 Miljard daarvan was verschuldigd als gevolg van de leningen die aan Calvi waren verstrekt op grond van die vermaarde Vati caanse garantieverklarin gen, en dat bedrag vroeg de Italiaanse regering dus van de IOR terug. Die vordering is nog steeds niet geïnd, ook al heeft de Italiaanse justitie dagvaardingen uitgereikt aan IOR-president Marcin kus en aan twee van zijn naaste medewerkers. De Ita liaanse minister van Finan ciën deed vorig jaar in het parlement een voor Italiaan se doen unieke oproep op de paus zelf om tussenbeide te komen en de IOR te gelasten te betalen. 1,3 Miljard dollar is voor een bankje als de IOR dat slechts 2 miljard dollar aan activa heeft, natuurlijk een enorm bedrag, dat niet zomaar kon en kan worden opgehoest. Maar voor dit probleem heeft het Vaticaan dezelfde oplossingen als die welke in Italië in zwang zijn: commissies benoemen, die voor hun 'studies' zo veel tijd nemen dat ondertussen zon der haast en zonder publici teit getracht kan worden met de tegenpartij tot zaken te komen. De eerste door het Vati caan benoemde commissie deed haar werk te snel en was in november 1982 al klaar. Bovendien wees deze commissie de vordering van Italië af, en dat was natuur lijk geen oplossing. Een tweede commissie, door het Vaticaan en Italië samen en paritair bemand, ging ver volgens aan het werk en na vele studies en lange reizen missie enige aansprak heid van het Vaticaan zal kunnen ontkennen, zal voorstellen die met percentage van het spronkelijk gevorderde drag af te kopen. De geweldige die vorig jaar aan dit bjj schandaal is gegeven, niet het effect gehad dat Vaticaan vreesde: de f® ciële offerbereidheid va gewone gelovigen in 1,1 en kerkprovincie is op gebleven, ondanks hun De Amerikaanse bis schop Paul Marcinkus. naar dat buitenland waar het Vaticaan en de Banco Ambrosiano hun zakelijke belangen hadden, staat de commissie nu op het punt haar huiswerk in te leveren. Verwacht wordt dat de com- dat er in het verre niemand meer leeft a Heilige Franciscus en daar met miljoenen afe zeer nonchalant word't gesprongen. mgr.JMarcinkus belo" hele affaire een trag' ontknoping te hebben, de paus is voor hem op naar een andere baad wisselaars in de Vatica tempel zullen voortaan moeten zijn. Vervolg van pagina 1 Namens de liberale bond zei L. de Witte: „We hebben natuur lijk geen volledige voldoening, maar wij hadden onze acties al opgeschort in de hoop dat we met de regering tot een ak koord zouden kunnen komen. Het behoud van de pensioen rechten en de garantie tot eind 1985 heeft ons ertoe doen be sluiten akkoord te gaan." Woordvoerder H. de Cuyper van de christelijke bond zei te moeten vaststellen dat er een stap vooruit is gezet. „We heb ben de garantie dat bepaalde zaken binnenkort niet op nieuw aan herziening toe zijn." Ook al zal de staking van daag tot het verleden behoren, dan zal het zeker nog enige tijd vergen, voor alles weer zijn normale verloop krijgt. De treinen zullen wellicht pas vrijdag weer rijden en de pos terijen moeten een enorme berg post sorteren en versprei den. Zorgelijk blijft de situatie De stapels vuilniszakken in de straten van Brussel en en- In de petroleum-industrie in Antwerpen staakte men giste ren ook. Hoewel aangekondigd was dat er van een echte sta ing sprake was, bleek er een werkonderbreking van enkele uren plaats te vinden. Dat had wel als gevolg, dat benzinesta tions in Brussel te laat bevoor raad werden en dat binnen zeer korte tijd bij talloze ben tuurlijk afvloeiing' kan 6 f™ftatl°ns lanee files wach- J «ende auto's stonden. Armeniërs DE president van de recht bank in Almelo, mr. H. van Biesen, heeft woensdag bij ring mogelijkheden de vonnis in kort geding de Ne derlandse Staat verboden acht Armeense Christenen, een echtpaar met vier kinderen en pen echtpaar zonder kinderen, iet land uit te zetten. Hij is van mening dat van hen op unianitaire gronden niet kan «rden verlangd dat zij naar Turkije terugkeren Van onze correspondent Jan Drummen be Franse douane is van a maanden uitpluizen slaa c'>mPutergegevens in ge- p ongeveer vijfduizend Zwi?SCn 'e 'dentificeren die in 1 .serse banken zogenaamde heto'm<' rekeningen hebben, n volgens de Franse bodenV^ ten strengste ver- da!>en 611 ander werd woens- blari ?nt'"lu'd door het week- De p Canard Enchainé. n0t,L anse douane bevestigt riwi °ntkent het bericht for diep maar betreurt de voortij- aant Publicatie die het een kuntlB„ lieden mogelijk zou zoeinÜ maken aan de onder- I) 'pen te ontsnappen. lten aie van Zwitserse ban- ontkent en zegt dat haar

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1983 | | pagina 4