Amerikaanse tienerrage:
inbreken in computers
DAGBOEK UIT
DE JAREN
VAN ALLENDE
JDAG 16 SEPTEMBER 1983
EXTRA
'iet is precies dertien jaar geleden dat de
socialist Salvador Allende de Chileense
presidentsverkiezingen won. Drie jaar
later, op 11 september 1973, maakte een
nilitaire coup onder leiding van generaal
Hnochet een einde aan het bewind van
Allende. Een van de tegenstanders die
oen om het leven werden gebracht, was
e zanger Victor Jara, de troubadour van
de Chileense volksrevolutie. De weduwe
van Jara heeft haar herinneringen aan
haar man en de tijd van Allende
vastgelegd in een (dag)boek: 'Het
involtooide lied'. In onderstaand verhaal
enkele fragmenten daaruit.
SANTIAGO DE CHILI, 4 september 1970 - „De tele
foon gaat. Het is een van de vrienden van Victor, die
weet te vertellen dat Allende bijna gewonnen heeft.
5 september 1970
3 november 1970
11 september 1973
13 september 1973
18 September 1973
Industrieën, ziekenhuizen, banken en
ministeries in de Verenigde Staten zijn in
hoog tempo hun reusachtige computers
man het beveiligen tegen een plotseling
actief geworden guerrilla-leger van
inbrekers: schrandere jongelui, die zich
'et 'eenvoudige' huiscomputertjes vanuit
'Un tienerkamers toegang verschaffen tot
alle mogelijke administratie en
databanken.
Automerk
VANUIT JONGENSKAMERS WORDEN HELE DA TABANKEN OP STEL TEN GEZET
Toegangscodes
Afschermen
T48
President Allende zwaait van
af het balkon, terwijl de gewa
pende politie het presidentiële
paleis omsingelt. FOTO ANP-
iedereen werd opge
pakt en naar het Chili-stadion
gebrachtFOTO ANP
Dat lijkt zo in tegenspraak
met wat we (Victor en ik) op de
radio horen. Op een gegeven
moment kunnen we het binnen
niet meer uithouden. We be
sluiten naar het centrum te
gaan. Bij het kantoor van Al
lende zou een grote mensenme
nigte staan.
Buiten is het doodstil en de
huizen zijn donker. Op andere
verkiezingsavonden rent men
eikaars huis in en uit. Die stilte
in onze buurt (een van de bete
re buitenwijken van Santiago)
is een goed teken. Er is geen
spoor van blijdschap. Onze ca
nasta-spelende buren lijken al
naar bed te zijn.
Bij het kantoor van Allende
is het inderdaad druk. Als we
onze weg door de menigte zoe
ken wordt Victor herkend. Hij
krijgt vriendschappelijke klop
jes op de rug. Binnen is het een
drukte van belang. Ik zie alle
maal bekende gezichten en op
eens ook Salvador Allende.
Om vijf over twaalf klinkt
het bevrijdende woord: Allende
heeft de presidentsverkiezin
gen gewonnen. Buiten begin
nen de mensen feest te vieren.
Ze klimmen in lantaarnpalen
en bomen rn de hoop een glimp
van de nieuwe president op te
kunnen vangen. Binnen is het
een en al omhelzingen en tra
nen. Ik word meegesleurd in
het feestgewoel en sta opeens
tegenover Allende. Ik feliciteer
hem, maar hij zegt: „Niet zo af
standelijk. Dit is niet het mo
ment om verlegen te zijn."
Een paar tellen later stapt
Aïlende het kleine balkon op.
Het is zo klein, dat hij er nau
welijks kan staan. De menigte
buiten is in korte tijd enorm
aangegroeid. Met paarden en
wagens zijn inwoners van de
sloppenwijken naar het cen
trum gekomen om samen de
overwinning te vieren. Zodra
Allende verschijnt houden ze
op met dansen en vuurwerk af
steken. „Allende, Allende", roe
pen ze.
Victor en ik rennen naar bui
ten en storten ons in het feest
gewoel. Met geïmproviseerde
fakkels beginnen de mensen
aan een optocht van het kan
toor van Allende naar het pre
sidentiële Moneda-paleis. Op
eens komt uit de andere rich
ting een kolonne pantserwa
gens. Een dreigend voorteken?
Maar de militairen trekken
verder, zonder iets te doen.
Wanneer we laat in de nacht
het feest achter ons laten en on
ze doodstille wijk inrijden,
vraag ik mij af wat er in al die
donkere huizen omgaat. Ik
vraag mij af of de buren ons
morgen nog gedag zullen zeg
gen. We zijn blij en bang. Zul
len de fascisten en de CIA wer
kelijk toestaan dat Allende de
macht krijgt? We gaan slapen
met het gevoel alsof de wereld
op zijn kop staat."
„De vreugde over de verkie
zing van Allende is getemperd
door de wetenschap dat rechtse
krachten in Chili alles zullen
doen om te voorkomen, dat hij
werkelijk de macht in handen
krijgt. Hij he^ft 39,9 procent
van de stemmen gekregen, zijn
voornaamste rivaal Alessandri
34,9 procent. Volgens de Chi
leense grondwet moet, als geen
van de kandidaten de absolute
meerderheid heeft behaald, het
Congres de president aanwij
zen. Normaal is dat de man die
de meeste stemmen heeft ver
gaard, maar in theorie kan dat
ook nummer twee zijn. In het
Congres zijn krachten aan het
Het onvoltooide
Chileense lied
van Victor Jara
werk, die willen dat Alessandri
president wordt.
Hun eerste wapen is de eco
nomische druk: het veroorza
ken van paniek op de beurs en
het onttrekken van enorme
sommen geld aan de economie.
Bedrijven worden gesloten en
op grote schaal wordt voedsel
en andere goederen geham
sterd, om een kunstmatige
schaarste te kweken. „Allende,
chaos", hebben de rechtsen tij
dens de verkiezingscampagne
op schuttingen geschreven. Ze
zij n druk bezig die voorspelling
uit te laten komen."
„De Chileense nationale
feestdag was dit jaar anders
dan andere jaren. Het leek alsof
de meeste Chilenen een tweede
onaf hankelijkheidsf eest vier
den: nu niet van het Spaanse
rijk maar van de multinatio
nals en de oligarchie.
Vandaag, de dag dat Allende
officieel zijn intrek neemt in
het Moneda-paleis, wordt op
het plein voor het paleis het
grootste festival gehouden dat
Chili ooit heeft gekend.
Het is een indrukwekkende
gebeurtenis, waaraan ook Vic
tor deelneemt, op het moment
dat hij opkomt om zijn lied
„Onze companero presidente"
te zingen, verschijnt Allende
opeens op het balkon van het
Moneda-paleis, aan de andere
kant van het plein. Over de
hoofden van de duizenden heen
groet hij Victor. Voor de men
sen is het een feest, zoals zij nog
nooit hebben meegemaakt. Ze
hebben het gevoel dat zij samen
met Allende het Moneda-paleis
zijn binnengegaan."
„Terwijl de kinderen in de
tuin aan het spelen zijn en ik in
de keuken het eten klaarmaak,
worden we opgeschrikt door
het gebulder van een vliegtuig,
gevolgd door een enorme ont
ploffing. Het lijkt wel oorlog. Ik
storm na&r buiten om de kinde
ren in veiligheid te brengen,
doe de luiken voor de ramen en
probeer mij ervan te overtui
gen, dat ik het mij allemaal
maar verbeeld.
Maar de vliegtuigen blijven
komen. Op dit moment worden
al mijn illusies de grond inge
boord: als we het tegen dit ge
weld moeten opnemen, hebben
we geen enkele kans. Dan ko
men de helikopters. Vanuit de
slaapkamer zie ik ze zweven,
angstaanjagende insecten, van
waaruit het huis van Allende
onder vuur wordt genomen.
Plotseling gaat de telefoon.
Ik hol er naar toe om de stem
van Victor te horen. „Lieverd,
hoe gaat het met je? Ik kon niet
eerder bellen. Ik ben ik de tech
nische faculteit. Je weet waar
schijnlijk wel wat er aan de
hand is." Ik vertel hem over de
bommenwerpers. J}Wanneer
kom je naar huis?" „Ik bel je
nog wel."
Vanaf dat moment kunnen
we niets anders doen dan naar
de radio luisteren - militaire
communiqué's afgewisseld met
marsmuziek. Intussen staan de
buren op hun balkons, om maar
niets te missen van de aanval
len op het huis van Allende.
Sommigen brengen een toost
uit. Een ander hangt zelfs de
vlag uit.
Terwijl wij ons in spanning
afvragen of Allende de aanval
op het Moneda-paleis kan over
leven, belt Victor weer. „Ik
moet hier blijven. We kunnen
niet weg. Maar morgen vroeg
kom ik naar huis. Ik houd van
je."
„Ik houd ook van jou", zeg ik
met verstikte stem, maar Vic
tor heeft al opgehangen."
„Ik heb nog steeds niets van
Victor gehoord als Quena belt.
Zij vertelt dat iedereen die in
de technische faculteit was, is
opgepakt en naar het Chili-sta
dion gebracht, waar Victor zo
vaak heeft opgetreden. Ze weet
echter niet of hij daar ook zit.
Als 's avonds plotseling de te
lefoon gaat, slaat mijn hart een
keer over. Een onbekende, ner
veuze stem vraagt naar 'com-
panera Joan'. Hij zegt: „U kent
mij niet, maar ik heb een bood
schap van uw man. Ik ben zo
juist vrijgelaten uit het stadion.
Victor zit daar nog. Ik moest u
zeggen dat u met de kinderen in
huis moet blijven. Verder zei
hijdat hij niet de indruk heeft
dat hij zal worden vrijgelaten."
„Bedankt voor het tele
foontje, maar wat bedoelde hij
met die laatste opmerking?"
„Ik weet nietjriet. Dit is alles
wat hij mij gezegd heeft. Sterk
te. companera."
De volgende morgen, wan
neer het uitgaansverbod even is
opgeheven, ga ik de stad in, op
zoek naar de auto, die Victor bij
de universiteit heeft laten
staan. Op de hoek van de straat
die naar het stadion leidt, sta ik
even in tweestrijd. Ik kijk naar
de menigte bij het stadion en de
gewapende wachten. Het is on
mogelijk dichtbij te komen. Bo
vendien, wat moet ik doen? Ik
ga verder naar de universiteit.
Op de campus en in het gebouw
is het angstaanjagend stil. Dan
pas word ik mij er van bewust,
dat alle ruiten en deuren kapot
zijn en de voorkant van het ge
bouw vol kogelgaten zit. De
parkeerplaats is leeg, op onze
auto na. Er zijn vrijwel zeker
militairen in de buurt, maar op
een oude man na zie ik nie
mand.
Voorzichtig loop ik naar de
auto. Opeens sta ik bij een plas
vol bloed. „Dit is onze auto
niet", denk ik, als ik de sleutels
probeer. De oude man komt
dichterbij. „Wat moet u?",
vraagt hij. „Dit is mijn auto",
antwoord ik hem. „U kunt be
ter maken dat u wegkomt. Het
is hier niet veilig", zegt hij,
waarna hij mij helpt het glas
van de voorbank te vegen en ik
zo snel mogelijk naar huis rijd."
„Opeens hoor ik iemand bij
het tuinhek. Vanuit het raam
van de badkamer zie ik een
jonge man en ga naar buiten.
„Ik zoek de vrouw van Victor
Jara, ben ik hier goed? Alstu
blieft, geloof mij. Ik ben een
vriend", fluistert hij. Hij ziet er
bezorgd en opgejaagd uit. „Ik
ben lid van de communistische
j eugdbeweging.
Ik open het hek en laat hem
binnen. In de kamer zitten we
tegenover elkaar. „Het spij t mij
heel erg, maar ik moet u vertel
len, dat Victor dood is. Een van
onze vrienden, die in het mor
tuarium werkt, heeft zijn li
chaam gezien en herkend. Al
stublieft, weest dapper en komt
u met mij mee om hem te iden
tificeren. Droeg hij een blauwe
onderbroek? Hij ligt er al meer
dan 48 uur en als niemand het
lijk opvraagt, zal hij in een
massagraf worden begraven."
Een half uur later rijd ik,
half verdwaasd, door de straten
van Santiago. De jongeman,
Hector, zit naast mij. Hij vertelt
dat hij in het mortuarium is
gaan werken om de lijken te
kunnen identificeren van de
talrijke anonieme doden, die el
ke dag worden binnengebracht.
Bij het mortuarium aange
komen, loodst hij mij naar bin
nen. De aanblik is afschuwe
lijk: overal liggen lijken, tot in
de kantoren toe. We lopen door
een lange gang. Achter een
deur een nieuwe lange rij li
chamen, jongeren en ouderen.
Daar, in het midden, ligt mijn
Victor."
S Door Mare de Koninck
WASHINGTON - De inbre
kersrage heeft zelfs Ameri-
ka's minister van defensie,
Casper Weinberger, een
spoedonderzoek doen beve
len naar de afscherming van
de militaire en spionage-
computers van het Penta
gon.
Verder is de Amerikaanse
inlichtingendienst CIA aan het
onderzoeken in welke omvang
onbekenden 'invasies' uitvoe
ren in de data-electronica van
het ministerie van financiën.
Er is een nieuw specialisme
in de computertechnologie ont
staan: de computerbeveiliging,
waarin goud te verdienen valt.
En de verdieners zijn niet zel
den de kleine computer jockey's
zelf, die hun fantasierij ke slim
migheden verkopen aan de ka
pitalistische reuzen.
Helden van Amerika's jong
ste generatie van electronische
bollebozen zijn acht jongens -
tussen 17 en 21 jaar oud - uit de
stad Milwaukee in het Ameri
kaanse midden-westen. Tegen
deze 'bende', die zichzelf de co
denaam 4r-l-A (naar het tele
foon-netnummer van hun stad)
gaf, loopt thans een officieel
justitieel FBI-onderzoek, nadat
twee maanden geleden werd
ontdekt, dat zij in niet minder
dan 60 computersystemen van
bedrijven en overheden in de
VS en in Canada hadden 'inge
broken'.
De meest spectaculaire kraak
was die in de computer van het
nucleaire laboratorium van het
Pentagon in Los Alamos, waar
in de jongelui vanuit het 3000
km. verwijderde Milwaukee
een zestal opdrachten beant
woord kregen, alvorens het
systeem zich voor de onbevoeg
den afgrendelde. De 4-1-4-ben-
de snuffelde zo ook een tijdje
door de informatie van het
Sloan-Kettering kankercen
trum in New York (waar ze
mogelij k bestralingsgegevens
over patiënten hebben 'aange
past') en verrichtte financiële
omzettingen in de electronische
boekhouding van de Security
Pacific Bank in Los Angeles.
De jongste van het stel, 17-
jarige Neal Patrick, is een be-
kend gezicht in kranten en op
televisie geworden en siert deze
week zelfs de omslag van het
weekblad Newsweek (een eer
die doorgaans slechts de groot
sten der aarde te beurt valt). In
interviews vertelt hij hoe de
4-1-4's met elkaar via hun huis
computers communiceerden en
nu en dan elkaar lijfelijk ont
moetten in de lokale 'pizza-hut',
en hoe betrekkelijk eenvoudig
het was om geheime codes en
wachtwoorden van grote com
puters te doorbreken of te 'ra
den'.
De jongens werkten met
goedkope 'Apple' en 'Radio-
Shack'-computers en maakten
daarbij gebruik van telefoon
verbindingen (waarvan ze de
rekeningen per computer naar
willekeurige abonnees boek
ten). Het inbrekerswerk verliep
langs een grote computercen
trale, 'Telenet' geheten, waarop
honderden bedrijven en orga
nisaties zijn aangesloten. Tele
net verbindt een aantal open
bare en aantal afgeschermde
computers. De afgeschermde
kunnen alleen worden bereikt
en met elkaar communiceren,
nadat geheime cijfer- en letter-
sleutels op het toetsenbord van
de aanvrager zijn ingetikt.
De 4-M-bende beschikte
over zogenaamde 'modems', dat
zijn apparaten die electroni
sche impulsen in geluiden ver
en terugvertalen, zodat inge
wikkelde computerboodschap-
pen in luttele seconden via ge
wone telefoonlijnen kunnen
worden uitgewisseld. De stu
denten ontdekten dat de gehei
me computers simpele toe
gangscodes hadden, bijvoor
Voor jeugdige bollebozen is'inbreken in computersystemen een op
windende hobby. foto
beeld het gewone telefoonnu-
mer plus nog een getal van
twee cijfers. En ze vonden uit
dat er aparte wachtwoorden
bestaan, waarmee onderhouds-
technici hun computers kunnen
bereiken. Die wachtwoorden
blijken veelal erg voor de hand
liggend, zoals 'system', of 'test',
of de voornaam van de echtge
note van de betrokken onder-
houdsman, danwel het merk
van diens auto.
Het was niet moeilijk om de
huiscomputers in Milwaukee
een lange lijst te laten samen
stellen van mogelijke sleutel
woorden, die vervolgens auto
matisch werd geprobeerd, tot
dat er een paste. Neal .Patrick
werd gepakt, toen hij een com
puter probeerde binnen te drin
gen, die een groot aantal ver
geefse kontaktpogingen als
verdacht weet te onderkennen,
vervolgens de kontaktzoeker
een videospelletje aanbiedt op
diens huisschermpje onder het
mom, dat de aanvrager even
geduld moet uitoefenen, en in
tussen traceert waar die
vreemde snoeshaan zich op
houdt.
Terwijl overal in de Verenig
de Staten melding wordt ge
maakt van een ware explosie
van electronische inbraakpo
gingen door kennelijk aan com
puters verslaafde jongelui, pro
beert de industrie koortsachtig
dergelijke beveiligingsvoorzie
ningen te schakeren en vervol
maken. Het is een nek-aan-
nek-race tussen bewakers en
krakers, waarbij men niet zel
den dieven met dieven probeert
te vangen.
Zo is de 20-jarige Burt Sloane
uit Boston - sinds zijn 13e jaar
recreatief computer-inbreker -
inmiddels een rijke jongeman
in zonovergoten Californië,
waar hij van een computerfir
ma 'zwaar betaalde speeltijd'
krijgt om bij concurrentiële
computers de insluipmogelij he
den te ontdekken. Het feit dat
Burt als kind na schooltijd tot
negen verschillende computers
van het fameuze Massachusets
Institute of Technology (MIT)
wist door te dringen, maakte
hem op de electronische markt
van onschatbare waarde.
De rage van het computer
kraken wordt door woordvoer
ders van het bedrijfsleven als
een groter probleem gezien dan
het verschijnsel van de profes
sionele computerfraude, waar
bij employé's knoeien in de fi
nanciële boekhouding ter ver-
rij king van zichzelf.
De meeste juristen in de Ver
enigde Staten geloven niet dat
computerjockey's ooit gerech
telijk veroordeeld kunnen wor
den. Als huiscomputers vrij te
koop zijn (voor een paar hon
derd dollar al) dan kan men de
consument moeilijk verbieden
om in zijn eigen huis het toet
senbord te bespelen zoals hij
wil. Het is aan de eigenaren
van de andere computers om
hun apparaten desgewenst af te
schermen tegen de moderne
akkoorden van veelbelovende
computerdilettanten op hun
electronische klaviertjes.
Een van die eigenaren is de
fensie-minister Weinberger,
die naar aanleiding van de
nieuwe en hoogst actuele film
'War Games' (waarin een scho
lier vanuit zijn ouderlijk huis
de Pentagoncomputer weet
wijs te maken dat de Russen
een massale atoomaanval heb
ben ingezet, die meteen moet
worden beantwoord.gerust
stellend heeft verklaard, dat
computers geen kernraketten
lanceren en er nog altijd men
sen van vlees en bloed voor no
dig zijn om op de knop te druk
ken. En dat de essentiële Penta
gon-computers volkomen los
staan van elk ander electro-
nisch net. Hetgeen ontelbare
geobsedeerde jongelui in Ame
rika en daarbuiten er niet van
zal weerhouden om toch naar
electronische achterdeurtjes in
het Amerikaanse nucleaire
commandocentrum te blijven
zoeken voor de aardigheid
