Abortus-discussie nu in ziekenhuizen
De grenzen aan
onze vrijheid
van wonen
Remco
de jarei
Mitterrand
'bekent'
toch fouten
Macaber licht op
verkiezingsdebat in 1980
DINSDAG 12 JULM 983
ACHTERGRONDi
PAGINA J
Dankbaarheid
^SDAG 12 JUL11983
Ziekenfondsraad: Allemaal vergunning aanvragen
Noodgevallen
Ethiek
Kosten
Compromis
Te vroeg
Veranderd
Speurtocht
Wooncultuur
Zu
Luke: De Dalton.
Pe Pappie En De Bo
T11
Dankt Reagan
Witte Huis
aan dief
Door Mare de Koninck
MET toenemende ernst
zijn journalisten in Ame
rika - en met name de le
den van het fameuze eli
tekorps der White House
Press - in de 'Carter-
briefingbook'-affaire
aan het wroeten. Het is
een schandaal waarvan
het nog de vraag is of het
die naam verdient, dat
ook enigszins komische
aspecten heeft en waarin
niettemin koppen zouden
kunnen rollen. Bijvoor
beeld de kop van William
(Bill) Casey, de directeur
van de Amerikaanse in
lichtingendienst CIA.
Drie weken geleden begon
'Briefing-gate' toen het boek
'Gokken met geschiedenis'
uitkwam, waarin de schrij
ver-journalist Lawrence
Barrett onthult, dat een van
de medewerkers van toen
malig president Jimmy Car
ter in 1980 diens 'briefing-
book' voor het televisiedebat
met kandidaat Ronald Rea
gan heeft gestolen en het
heeft gegeven aan de mede
werkers van Reagan.
De laatste was daarom
geheel voorbereid op alles
wat Carter zou zeggen, zodat
Reagan uiterst doeltreffen
de reacties ten beste kon ge
ven, als sterkste uit het tv-
debat tevoorschijn kon ko
men en in theorie dank zij de
dief van Carters briefing-
book president van de Vere
nigde Staten kan zijn ge
worden.
Het briefingbook was een
map met ruim honderd losse
bladen, waarin de mensen
van de verkiezingscampag
nestaf van president Carter
over alle denkbare politieke
onderwerpen concrete gege
vens, populaire slogans en
ontwerp-antwoorden op ty-
REAGAN ontkent ook maar iets te maken te hebben
met nieuwe 'schandaal', dat door het Witte Huis waart.
pische Reagan-stokpaardjes
hadden genoteerd.
Zulk huiswerk voor een
presidentskandidaat is in de
Amerikaanse verkiezingen
heel normaal en Carter wist
dat Reagan eveneens door
diens medewerkers werd
'gebriefd' over hoe hij Car
ter het beste van repliek kon
dienen. Wat Democraat
Carter echter niet wist, was
dat Republikein Reagan -
als althans de onthullingen
juist zijn - over copieën van
het vertrouwelijke brie
fingsmateriaal uit het Car
ter-kamp beschikte.
De beeldband van het tv-
debat - dat op 28 oktober
1980 plaats vond - is dezer
dagen talloze malen terug
gedraaid en inderdaad ziet
men Reagan dan vaak met
een doeltreffendheid en ac
curaatheid, die hem door
gaans vreemd is, op de op
merkingen van Carter rea
geren.
Allerlei feitelijke gege
vens, bijvoorbeeld over so-i
ciale verzekeringen en over
energiepolitiek, waarmee
'detaillist' Carter zijn poli
tieke tegenstander dacht te
kunnen overrompelen, wer
den door Reagan weerlegd
met cijfers die hij als 'globa-
list' normaal gesproken niet
paraat kon hebben.
Wie het Carter-briefing-
book zou hebben gestolen en
aan de republikeinse cam
pagnestaf zou kunnen heb
ben gegeven, is nog volsla
gen duister. Maar interes
sant is wat over het gebeur
de intussen door de toenma
lige medewerkers van oppo
sitieleider Reagan is toege
geven. Want die personen
zijn nu nog medewerker van
Reagan en dus lid van de
presidentiële Witte Huis-
CARTER wordt vlak vóór het
kandidaat Reagan geschminckt.
staf.
Met name heeft James
Baker, toen campagne-as
sistent van Reagan en thans
naaste adviseur van de
Amerikaanse president en
chef van de Witte Huis-staf.
verklaard, dat hem in 198C
het veelbesproken briefing
book in handen is gedrukt
door William Casey, destijds
hoofd van Reagans campag
nestaf. „Ik herinner me het
gezien te hebben en dat Cas
ey het gekregen had van
iemand van de Cartercam
pagne", zei Baker. Casey is
nu directeur van de CIA.
Reagan heeft hem met die
functie beloond voor zijn in
zet tijdens de verkiezings
strijd.
En David Gergen, toen
public-relationsman van
kandidaat Reagan en nu -
ook 'uit dankbaarheid' - di
recteur voorlichting van het
Witte Huis, zegt een „misti
ge herinnering" te hebben
aan het briefingbook, dat
echter geen belangrijke rol
zou hebben gespeeld in de
republikeinse verkiezings
strategie.
Intussen heeft Reagan
zich vrijgepleit van enige
betrokkenheid bij de affaire.
Tijdens een rechtstreeks op
de Amerikaanse televisie
uitgezonden persconferentie
werd de president over de
kwestie danig onder vuur
genomen, maar verklaarde
hij: „Ik heb nooit geweten
dat dergelijk materiaal
heeft bestaan. Natuurlijk
werd ik ingelicht over de
standpunten van de andere
partij, en over hun reacties
op onze standpunten. Maar
geruchtmakende tv-debat met de toenmalige presidents-
Het zou hem niet baten: Reagan 'won' dat debat. - fotoanp
en niet de eventuele ontvan
ger in het Reagan-kamp.
Dat die ontvanger, zoals
het er nu naar uitziet, uitge
rekend de latere directeur
van de Amerikaanse inlich
tingendienst CIA, William
Casey is geweest, zorgt in
Washington voor heel wat
cabareteske commentaren.
Na het inlichtingenwerk dat
Casey toen heeft verricht
kon hem de hoogste CIA-
post moeilijk worden ont
houden. Casey zelf onthoudt
zich al een week lang van
alle commentaren, hetgeen
het nog onvolledige verhaal
van het Carter briefingbook
alleen maar waarschijnlij
ker maakt.
Intussen heeft Reagan
achtduizend vellen papier,
die de verkiezingscam-
pagmne betreffen en die op
het Witte Huis aanwezig
waren, overgedragen aan de
Justitie en openbaar ge
maakt. Bestudering van die
berg teksten zal mogelijk
meer onthullen over de wij
ze waarop achter de scher
men de jongste Amerikaan
se verkiezingsstrijd is uitge
vochten.
Maar nu al zijn er aantij
gingen, dat er behalve die
achtduizend vellen nog an
dere documenten moeten
bestaan, die waarschijnlijk
op de privé-adressen van de
betrokken Reagan-advi-
seurs liggen. Als het Carter
briefingbook is gestolen en
er sprake is geweest van een
misdrijf, wordt behalve de
vraag wie de dief is geweest,
vooral de kwestie interes
sant wie er van heling kun
nen worden beschuldigd.
WILLIAM Casey.
- foto ap
dat waren allemaal gege
vens die in de hele campag
ne al openlijk een rol hadden
gespeeld. We hebben er nu
weer in mijn staf met elkaar
over gepraat, maar niemand
heeft gezegd, dat hij over dat
boek beschikte. En trou
wens, het heeft mij in elk
geval nooit bereikt, dus wat
doet het er eigenlijk toe".
Het was een echt Reagan-
achtig antwoord, waarin de
president geenszins uitsloot,
dat zijn medewerkers gesto
len materiaal uit het Witte
Huis hebben gekregen, en
dat -hij daarvan heeft kun
nen profiteren. Reagan be
vestigde, dat hij het ministe
rie van Justitie heeft opge
dragen de zaak te onder
zoeken en hij legde er opval
lend veel nadruk op, dat er
mogelijk maar één juridisch
aanspreekbare schuldige is:
de dief uit het Carter-kamp
Door Mick Salet
HOE de ziekenfondsen
abortus straks gaan ver
goeden is nog niet duide
lijk. Wel is zeker dat de
abortus-wet begin vol
gend jaar van kracht
wordt. Dat betekent dat
ziekenhuizen en klinie
ken nu een besluit moe
ten nemen: vragen we de
benodigde vergunning
aan of niet?
Zo'n twee jaar geleden
nam het parlement, na ja
renlange politieke strijd, de
abortus-wet (officieel: wets
ontwerp houdende regelen
met betrekking tot het af
breken van zwangerschap)
aan. De wet gaat echter pas
écht werken als er praktij k-
regels zijn opgesteld. Dat ge
beurt met een „algemene
maatregel van bestuur". Die
wordt opgesteld door CDA-
minister Brinkman (Wel
zijn) en zijn VVD-collega's,
minister Korthals Altes
(Justitie) en staatssecretaris
Kappeyne van de Coppello
(Emancipatie).
Volgens de maatregel
moet het bestuur van een
ziekenhuis of speciale abor
tus-kliniek binnenkort een
vergunning aanvragen voor
het afbreken van zwanger
schappen. Zonder zo'n ver
gunning mag er geen abor
tus meer worden uitgevoerd.
Gebeurt dat toch, dan kan
de.arts die abortus verricht
heeft tot een gevangenis
straf van maximaal 4,5 jaar
veroordeeld worden en het
bestuur van het ziekenhuis-
zonder-vergunning tot een
boete van 100.000.
Ziekenhuizen zonder ver
gunning kunnen grote prak
tische problemen oproepen
voor daar werkende artsen.
Die kunnen zelfs na bepaal
de „levensreddende" abor
tus-operaties strafbaar
worden gesteld. Het pro
bleem voor de arts is extra
groot, omdat hij in korte tijd
een beslissing zal moeten
nemen (abortus of niet?) in
een kwestie waarover de
wetgever niet erg duidelijk
is.
De abortus-wet geldt na
melijk niét voor het afbre
ken van zwangerschappen
die het onvermijdelijke ge
volg zijn van andere, nood
zakelijk geoordeelde medi
sche handelingen of opera
ties. Dus in noodgevallen
mag ook een arts in een zie
kenhuis-zonder-vergunning
overgaan tot abortus als een
andere noodzakelijke medi
sche ingreep daartoe
dwingt. Bijvoorbeeld bij een
bepaalde carcinoomoperatie.
"Maar de wet geeft niet
precies aan wat die noodge
vallen zijn. Daarmee ris
keert de arts in „twijfel-ge-
vallen" overtreding van de
wet en zal de rechter moeten
oordelen of de verrichtte
operatie nu wel of niet nood
zakelijk (voor moeder of
kind?) was. Is de arts „bang"
voor de strafrechtelijke ge
volgen, dan moet hij afzien
van de operatie of de patiënt
doorverwijzen naar een zie
kenhuis of kliniek mét ver
gunning. Vraag voor de arts
op dat cruciale moment: is
dit medisch verantwoord?
Kortom: ziekenhuizen die
geen vergunning aanvragen
(of krijgen) leggen een zwa
re verantwoordelijkheid op
de schouders van daar
werkzame medici.
Vooral om deze praktische
problemen te omzeilen, pleit
de Nationale Ziekenhuis
Raad (NZR) ervoor dat alle
ziekenhuizen en klinieken
een abortus-vergunning
aanvragen. Dat betekent
niet dat de NZR alle zieken
huizen een abortus-praktijk
wil opdringen. „Men moet
bedenken dat met het aan
vragen van een vergunning
het beleid van een zieken
huis nog niet vastligt. Het is
niet zo dat wanneer de over
heid een vergunning ver
leent, hiermee wordt uitge
drukt dat zwangerschapsaf-
brekihg in ethisch opzicht
„mag"; de overheid drukt
hiermee slechts uit dat abor
tus in het betreffende zie
kenhuis of kliniek niet valt
onder de strafbaarstelling".
Er is dus, wat de NZR be
treft, een onderscheid nodig
tussen vragen van recht en
ethiek. Oftewel: een zieken
huis kan om ethische rede
nen het verrichtten van
abortus verwerpen, maar
hoeft, als men toch een ver
gunning aanvraagt, in nood
gevallen niet te vrezen voor
straffen of medisch 'onver
antwoord' gedrag.
In de ziekenhuizen en kli
nieken moet men binnen
kort een antwoord op deze
vraag geven. De NZR pleit
er daarbij voor dat zowel
bestuur als alle medewer
kers zich over de zaak uit
spreken. „Een ethisch beleid
moet kunnen steunen op de
gehele breedte van de orga
nisatie van het ziekenhuis.
Voordat over de keuze van
al of niet vergunning aan
vragen wordt beslist, moet
het ethisch beleid in princi
pe eerst zijn vastgesteld".
In de praktijk kan het zijn
dat het bestuur die vraag,
vanuit godsdienstige of le
vensbeschouwelijke achter
grond, anders beantwoordt
dan medewerkers in de in
stelling. Daarbij is het voor
het personeel belangrijk te
weten dat cao noch abortus
wet iemand verplicht mee te
werken aan de abortus
praktijk. Voor medewerkers
met gewetensbezwaren
moet een sociale oplossing
worden gevonden (uitspraak
van de rechter).
Overigens, maar dat zal
duidelijk zijn, gelden na
tuurlijk alle eisen en voor
waarden van de abortuswet,
zoals het voorgaande ge
sprek tussen vrouw en arts
over de noodzakelijkheid
van een abortus, de vijf da
gen bedenktijd enzovoorts.
In een brief aan de Twee
de Kamer schrijft minister
Brinkman (WVC, Welzijn,
Volksgezondheid en Cul
tuur) hoe hij zich nu het ver
loop van de procedure voor
stelt. Als de algemene maat
regel van bestuur dit jaar
nog in het Staatsblad komt
te staan, kunnen in de loop
van het volgende jaar de
eerste vergunning verleend
worden. In totaal kan die
aanvraag-procedure zeven
maanden duren.
Brinkman: „De beoorde
ling van het verzoek tot ver-
gunning-verlening zal ge
schieden door de Directie
Gezondheidszorg, Beroepen
en Opleidingen van mijn de
partement. Van die zijde zal
de vergunningaanvraag ter
adviseringen worden over
gedragen aan de Genees
kundige Hoofdinspectie. De
Regionaal Geneeskundig In
specteur in de provincie
waar het aanvragende zie
kenhuis is gelegen, zal een
onderzoek instellen naar de
vraag of aan de voorwaar
den ter verkrijging van een
vergunning is voldaan. Na
het uitbrengen van een ad
vies zal door mij over de
verlening van een vergun
ning worden beslist".
In zijn brief aan de Twee
de Kamer vervolgt de minis
ter met een politiek belang
rijke passage: „Zodra beslist
is over bedoelde vergun
ningaanvragen doet zich ook
de vraag voor of kosten van
abortus-ingrepen die vol
doen de de abortus-wet, in
aanmerking komen voor
vergoeding op grond van de
Ziekenfondswet. Het kabi
net is van oordeel dat uit een
oogpunt van rechtsgelijk
heid voor ziekenhuizen en
zogenaamde abortus-klinie
ken gelijke behandeling na
gestreefd moet worden".
Nu bestaat die gelijke be
handeling niet. Abortus die
wordt verricht in een zie
kenhuis wordt wel vergoed
door het ziekenfonds. In de
abortusklinieken (zoals
Bloemenhove) niet. Het ka
binet vindt dat die gelijke
behandeling er wel moet ko
men. Maar niet nu. Het eer
ste is een belangrijke toe
zegging aan de WD-fractie
in de Tweede Kamer. Het
tweede aan het CDA. Kort
om: een politiek compromis,
dat enige uitleg verdient.
Als volgend jaar de ver
gunningen aan ziekenhuizen
en klinieken worden ver
leend, en de abortuswet dus
echt gaat werken, moet in
middels ook duidelijk zijn
wat er met het ziekenfonds
pakket gaat gebeuren. Als
het aan staatssecretaris Van
der Reijden (Volksgezond
heid) ligt, wordt het ver-
strekkingen-pakket waar
alle verplicht verzekerden
nu 'gratis' recht op hebben
dan kleiner. De rest komt in
een vrijwillige verzekering.
Als dat eenmaal precies
vaststaat, moet besloten
worden in welk deel de
abortus komt: in het 'gratis'
basispakket of in de 'aan
vullende' verzekering.
Er is een Kamer-meer
derheid van VVD, PvdA en
een deel van het CDA, die
vindt dat de abortus dan in
het basis-pakket moet ko
men, zodat het voor iedereen
„financieel bereikbaar" is.
Een ander deel van het CDA
wil abortus liever in de aan
vullende verzekering, zodat
de premie-betaler (in de
praktijk vaak de 'kostwin
ner' en niet de meisjes of
vrouwen die in problemen
zouden kunnen komen) zelf
kan bepalen of hij mee gaat
betalen aan de abortus
praktijk.
Opmerkelijk voor deze
Haagse discussie is dat het
financiële aspect nauwelijks
een rol lijkt te spelen: door
dat de gemiddelde verpleeg-
duur na abortus in het zie
kenhuis ongeveer 3,5 dag is,
kost de abortus daar ook
ruim drie keer zo veel als in
de speciale klinieken (poli
klinisch: binnen 24 uur). Bij
zo'n 25.000 abortussen per
jaar in ons land scheelt dat
zo'n acht miljoen gulden, al
dus een berekening van de
Ziekenfondsraad. Ook blijkt
dat in veel gevallen de Ge
meentelijke Sociale Dienst
een abortus in een speciale
kliniek betaalt, omdat jonge
meisjes of vrouwen van bui
tenlandse werknemers niet
bij vader of man om geld
'durven' vragen of anders
zins geen geld hebben voor
een abortus.
De politieke discussie over
de ziekenfondsvergoeding,
wordt pas later dit jaar of
begin volgend jaar, aan het
Brinkman
- foto anp
Binnenhof afgerond. Daar
bij zet de VVD druk op de
ketel. Want als de wijzigin
gen in het ziekenfondspak
ket (de plannen van staats
secretaris Van der Reijden)
te lang uitblijven, moet ook
de vergoeding door het zie
kenfonds in de abortuskli-
niek-met-vergunning voor
eind volgend jaar geregeld
worden. De VVD kan daar
bij rekenen op steun van de
PvdA. Het regeer-akkoord
tussen CDA en WD biedt de
WD de mogelijkheid om dit
samen met de PvdA te rege
len.
Het is echter nog te vroeg
om hier definitieve uitspra
ken over te doen. Ten eerst
moet blijken wat er met de
plannen-Van der Reijden
gaat gebeuren. Ten tweede
is pas volgend jaar duidelijk
hoeveel ziekenhuizen een
abortus-vergunning gaan
aanvragen. Als blijkt dat in
bepaalde gebieden weinig,
of misschiën zelfs geen, zie
kenhuizen bereid zijn zo'n
vergunning aan te vragen
en ook krijgen, worden
vrouwen in die regio's 'ach
tergesteld'. Ze kunnen dan
nergens anders heen dan
naar een abortuskliniek
met-vergunning, die veel
minder over het land ge
spreid zijn. Dat zou weer een
reden extra zijn om ook de
kosten in deze klinieken on
der te brengen in het ver
plichte en 'gratis' zieken
fondspakket.
Het woord is nu dus aan
de ziekenhuizen en de kli
nieken: een vergunning, ja
of nee?
Door Mathieu Kothuis
ONDANKS de vele
vrijheden waarop we in
onze maatschappij kun
nen bogen zijn er in de
loop der jaren duidelijk
nieuwe grenzen gesteld
aan onze vrijheid van
leven. Op de manier
van wonen en de wijze
waarop wij onze leefsi
tuatie kunnen beïnvloe
den, komen die grenzen
aan de vrij heid wellicht
het duidelijkst naar vo
ren.
Want welke invloed heb
ben we in feite op de inrich
ting van onze huurwoning?
En welke mogelijkheden
hebben we nog als we oud of
gehandicapt toch thuis wil
len blijven wonen?. En wel
ke obstakels moeten niet
worden overwonnen wan
neer een aantal mensen sa
men een huis willen kopen?
Wie de vraag stelt of men
sen nu meer te zeggen heb
ben over hun manier van
wonen en leven dan bijvoor
beeld honderd haar geleden
het geval was, kan een ont
hutsend antwoord verwach
ten. Dan pas blijkt dat we op
de wijze waarop we willen
wonen in feite erg beperkt
zijn in onze vrijheid. Want
wonen in deze tijd is duide
lijk teruggebracht tot het
hebben van een huis.
In de loop der jaren zijn
de woonomstandigheden
enorm veranderd. De naaste
familie die veelal inwoonde,
vertrok. Werk in of om de
woning verdween. Zieken,
bejaarden en gehandicapten
wonen in een tehuis en wor
den door anderen verzorgd.
Kinderen en diegenen die
betaald werken verrichten
zijn een flink deel van de
dag van huis. Werk en on
derwijs vinden elders plaats
en voor vakantie en ont
spanning gaan we eveneens
vaak van huis. Kortom de
woon- en leefomstandighe
den wijzigden drastisch.
De winst van die verande
ring is bekend. We kregen
meer kans tot ontwikkeling,
los van familie en traditie.
Een grotere rechtvaardig
heid werd mogelijk in de
verdeling van geld, werk,
zeggenschap en waardering.
De keerzijde wordt gevormd
door de eenzaamheid en ver
vreemding door het verloren
gaan van die woon- en 1
verbanden.
Humanitas maakte een I
verslag van een speurtoefc.'
naar mensen die in onze sa-
menleving proberen meer
verband in hun leven en het
samenleven te brengen
onder de gemiddelde woon.
wijze mogelijk is. Het ven
slag van deze speurtocht
„Sporen van een nieu^
wooncultuur", is een eerste
vervolg op de conferentie
'Sporen van de Toekomst'
die de Bestuurscommissie
Humanitas Welzijn Oudere-
in het najaar van 198"
niseerde.
In het verslag worden tie J
voorbeelden gegeven vaj
projekten, van woonvormen I
die mensen tot stand braeh-i
ten ondanks de regelingen I
voorschriften, gewoontes ei
belangen die zo bepalen,
zijn voor de huisvesting igb
Nederland. „We zochten I
mensen die zich niet wilden!
schikken in die beperkingen!
en die hun onvrede hebben|
omgezet in aktie", aldus d
projectgroep die bij elk pr>|
ject expliciet de plaats voo
de ouderen onderzocht!
Want, zo zegt de Humani-I
tas-projectgroep: „We heb
ben de overtuiging dat o
samenleving er slecht
doet oudere mensen te isole-:
„Sporen van een nieui
wooncultuur" wil een i
zijn dat inspireert. De pro
jectgroep van Humanita
wil met haar verslag be
leidsmakers, bouwers, in
vesteerders en plannen®
kers duidelij k laten zien da
er vanuit een ander perspec
tief naar huisvesting
ken kan worden. „De pn
jectbeschrijvingen tons
concreet aan dat we het nit
over dromen en illusies heb
ben", aldus de projectgroep
„Sporen van een nieui
wooncultuur" vormt boven
dien een prima documenta
tie- en informatiegids
vele adressen van woono:|
ganisaties, van belang
al die mensen die met hu
eigen huisvesting bezig zijl
„Sporen van een niem
wooncultuur", 175 pagina:
te bestellen door overmi
king van 17,50 op g»
582.000 ten name van Hum:
nitas, J. W. Brouwerstal
16, Amsterdam.
Do0r Rein van der Helm
„0ICKE (België) - Zoals te
«vachten viel heeft het
van de Zweede radio met
oVermacht het Iiedjes-
fctival om de Knokke CuP
«gewonnen. Nadat de Zwe-
„zowel de voorrondes als de
Llve finale met de meeste
„ten afsloten bleek ook tij-
de finale in een stampvol
i jno Knokke het punten
tal van de zeer professio-
*1 „ptredende Scandinaviërs
vL de andere teams onbe-
Ijkbaar.
■Een opmerkelijke tweede
rd met 14 punten aexhter-
nd het team van BRT
(Vlaa
men
belui;
halve
Dat di
genstf
Remco Campert.
Door Henk Egbers
Van lieverlede steeg in mij
et verlangen om de slap-
ick-situatie waarin ik was
recht gekomen te ont
luchten", verzucht Romke
nslotte. Hij heeft dan ook
:n nogal ingewikkeld rela-
epatroon achter de rug.
emco Campert noemt die
oor hem getekende verwik-
ilingen „een zedenschets
t de jaren tachtig". De ro
an heet „De Harm
Sepje Kurk Story" (uitg.
e Bezige Bij -f. 17,50).
Het is alsof hij na ruim 20
ar nog zijn conclusies uit
n andere roman „Het le-
nis verrukkulluk" wil be-
stigen: „Iedereen die in
luk gelooft, is ongeluk-
Ee" slapstick-situatie?
Jet helemaal. Er is ook veel
(nie en onmacht. Hij be-
ipt niet enkel „het leven",
'ar ket leven betrapt hem
Hij kan er soms niet
*5 ,mee uit de voeten en
Bt dit op" door grotesk te
'™en- "Het was wonder-
r,, lk n°g aan woorden
TMe die hun inhoud al-
jtg niet meer dekten,
lp ,en ik hebben geen
T uding, dacht ik, Miepje
en ik
hebbei
Illus
ook d<
Rudy
fotogr
in het
versch
aanslu
simisir
„Tru|
deze d
op. Op
nieuwe
film D
waren
vriend,
Kurk
punt.
nog ma
te het
meteen
aantrek
een var
spelen i
de supe
van H
daarin
van de
ron", ve
verhaal
heen
wordt tu
die van
tieke Ier
van zijn
het prir
Door Jan Drummen
President Mitterrand
heeft in een privé-on-
derhoud met een voor
aanstaande Parijse
journalist een aantal
„bekentenissen" gedaan
over gemaakte fouten,
tekortkomingen en ver
gissingen en verklaart
dat de socialisten na de
verkiezingsoverwin
ning van 1981 een beetje
over het paard getild
waren en dat hun hoofd
op hol geslagen was.
Mitterrand erkent een
serie fouten gemaakt te
hebben sedert hij in mei
1981 aan het bewind kwam.
Om te beginnen had hij
meteen in 1981 de franc
moeten devalueren; hij
had het versoberingsplan
een jaar eerder moeten
lanceren; hij zei dat hij de
ernst en de omvang van de
economische wereldcrisis
onderschat en daarbij
Reagan's hulp overschat
heeft.
„Wij hebben in 1981 mis
schien een beetje ge
droomd", erkende Mitter
rand, „zoals wij de wereld
crisis onderschat hebben,
hebben wij de goede wil
van de Amerikanen over
schat. Ik verwacht niets
meer van Reagan." Verder
verklaarde hij„Ik was een
beetje de kluts kwijt door
de overwinning, wij waren
in een roes."
De gepubliceerde uitla
tingen van de president
bevestigen in grote lijnen
een zekere nieuwe koet
van het linkse bewind®
nu een streng en strak ver
soberingsplan ingevoe»
heeft dat sterk afwijktvï
de traditionele oorsprW
kelijke socialistische ecaj
nomische politiek die
economie nieuw leven
de inblazen door de k
.kracht op te voeren
geen deels ingegeven wejj
door de verwachting datlj
wereldeconomie zich reli
tief snel zou herstellen
Tot dusverre hebbel'
socialisten zich hoogst'
rughoudend getoond 8
het er om ging vergissi
gen, fouten en tekor®
mingen te erkennen enk
kele vooraanstaande
ren van de regering
ben altijd tegen alle loffj
en tegen de feiten in
beerd hun beleid g'
praten met soms wat P
sierlijke gevolgen.
Degenen die
maanden voorspellen ®l
Mitterrand deze herfst
een kabinetshervor
gedwongen zal worden
dat hij er niet aan zal f'
komen enkele cent
guren (dus in zekere
politici die tot de
behoren) daarin op te
men, zien in de bekent'
sen van de president
bevestiging van hun
spellingen.
Er staat voor velen
dat eerste minister Man
zal moeten heengaan;
stond tot de „bekent'"
sen" minder vast dat
terrand een hand uitst"
naar het centrum.
"a-h
""""""""IIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIWIIIIJIIIIIIIIIIIIIIUIHIIII
't het
