KIIIME
SliM
üt~\
Rickie Lee Jones
dwingt respect af
J
jrJÊ ijné
Italiaanse rock
is al volwassen
ONTDEK DE
VERSCHILLEN
eend voor eend.
TOUR
DE
FRANCE
popspraak
GOED VOOR JE ENGELS
Zappa's wens in vervulling
ons
moeder
is niet
thuis'
een nieuw boek van Guus Kuver
Amerikaanse raketten in Woensdrecht:
z P
/T' Lt»k cfbr U
6'J
p (jcmoAk-t s J
k'fcy Luke: Daisy Town
Suske en Wiske: De Gouden Ganzeveer
pe Happie: Houdt van een lekker toetje
Boes
LOSSING
W/jtTERDAG 2 JUL11983
T3 PAGINA GIDS 2
Dp en neer naar Parijs met een bu.
Op één dag. Dat zou ik noorftfoeil
al was het de laatste mogelijkbejl
nog eens naar het buitenland J
gaan. Ik heb niets, of in elk ge J
niet veel, tegen busreizen. Die mol
derne reisbussen lijken me ze2
heel comfortabel, met toilet en kol
fiezetapparaat. Aangezien ik echt»
een blije rijer ben, dat wil zeggen]
meestal met plezier een auto bt
stuur, zal ik er niet gauw toe kome.
met een bus op vakantie te gak
Dat neemt niet weg dat ik er i
ge ervaring mee heb want er zijn qi
eenmaal reizen die je met de bus l
hoort te maken. De jaarlijkse reii
naar onze zusterstad in Engelen
bi/voorbeeld. Dat gaat altijd met dl
bus. Eerst naar Oostende om in f]
schepen aan boord van een i
sche veerboot. Als je geluk heb
blijkt dat niemand het paspoort i
igeten is. Ontschepen in Dover waa
zich het belangrijkste ongemak m
de hele reis voordoet. Allemaal ui^
stappen, koffers uitladen, meteige,
koffer paraderen langs douane-b
ambten die te beroerd zijn om ooi
maar één van ons uit te nodigen fa|
koffer, vanzelfsprekend zonder cm
trabande (want die zit in de plasti
tassen van de taxfree shop) te op
ne
Na het opnieuw inladen van deze
tig a zeventig koffers kan de rit nat
het noordwesten beginnen. Als A
eenmaal door Londen bent, bi#
het gemak van de bus. Je kunt ge
woon in je stoel in slaap vallei,
Knikkebollende hoofden alom.
leen de reisleider op dat gekke lag
stoeltje voorin slaapt niet. Hij norb
wakker gehouden door de chauffeti
die aanspraak wil hebben. In
buurt van Birmingham staat ee
grote Dunlop-fabriek. Al sinds jat
en dag grijpt de chauffeur de micro
foon om te vertellen dat daar nu bi
bekende tennisballen worden ge
maakt, terwijl het net zo goed auto
banden kunnen zijn. Niemand hee\
het ooit gecheckt. Routine. Enwa
doet het er toe? Of een kathedra
nu uit 1150 stamt of uit 1450, dat
oud is zie je zó. Explicaties ra
chauffeurs moeten dus nooit al ld
letterlijk worden genomen, al wili\
graag toegeven dat de microloc
met de handige spiraaldraad er i
zeker gezag aan verleent
Voor de jaarlijkse reis naar de zes
terstad is de bus ideaal, maar w
een dagtocht naar Parijs niet. Db
heb ik ervaren in mijn smalle-beur,
vakanties van de jaren vijftig. Je
de toch ook wel eens de grotten ra
Han zien, of de Cascade de Coo, i
Drachenfels en de Dom van Keule,
Dat kon voor een habbekrats. Mai
dan moest je wel om vijf uur je be
uit, drie kwartier fietsen naar het op,
stap punt en uren in de buszitlt
om, ondanks je jeugdige krachte
hondsmoe en in het holst van i
nacht weer bij het uitstijgpuntl
worden afgezet, waarna nog de wj]
enveertig minuten durende liet
tocht naar huis wachtl4
Van dat fietsen bleek je eigenlijk i
te knappen, gaar en doorgedrag
als je was door het getal in de be
van mensen die in Altenahr of Mon
schau van iets hadden geproefd bi
ze thuis nooit kregen. Albert Heiji
verkocht toen nog geen wijn en:
leen pastoors dronken hem. En i
doodenkele misdienaar. Stiekim
Hij zou zéker niet begrepen hebt
waarom de ééndagstoeristenzic
vrijwillig volgoten met spul waarna
hij niet beter wist of het was zuur at
azijn
Een foltering apart, vooral op de
rugweg wanneer je dus niet vlugge
noeg naar huis kon, waren de laM
ze Umleitungen die je toen habit
Duitsland. Telkens wanneerdebu
net even lekker ging op een nieut
stukje Autobahn, kwam er weer zo't
Umleitung en begon het trage ge
wriemel door nauwe, donken
dorpskernen opnieu*
Busreizen zijn prachtig. Eéndagsre
zen misschien ook, maar dan tien
niet verder dan de Zaanse Schat
of Manneken Pis. Zéker met heli
maal naar Pa"l]
Wim Ko
Lenden moetje niet aaien.
Lie dat? Ik niet.Ikheb 'l
"oknooit geprobeerd. Jij wel
Penden aaien elkaar niet, zegt
Guus Kuyer. En ze vrijen ook
„iet zoals mensen vrijen, ze
'aken elkaar bijna niet aan.
Waarom niet Omdat ze
waterdichte pakken" aan
hebben. Veren met 'n laagje
et zodat ze lekker licht op het
Later kunnen dobberen. Als je
«gaat aaien, dan aai je het
Let van hun veren en dat is
wenqevaarlijk, dan
I verdrinken ze.
pat kun je lezen in „Eend
oor eend", het nieuwste boek
,an Guus Kuyer, die ook de
kladeliefboeken" schreef. Dit
jjoek is verdeeld in 44 kleine
hoofdstukjes die afgelopen
jaar in de Taptoe hebben
estaan Nu staan ze allemaal
jji elkaar en dat is veel leuker:
«leest het als één verhaal en
Ll is nog spannend ook.
Nu zul ie denken: eenden,
wat is daar nou aan. Dat dacht
lk0ok Eenden, nou ja... Ik
„mg nooit 's 'n middag naar
.jenden zitten kijken, ik heb
Lel wat anders te doen. Maar
Lu Als ik nu door het
Llhelminapark in Breda loop
Lan kijk ik op 'n andere manier
Laar de eenden en dat komt
LoorGuus Kuyer. Hij heeft
jtwee jaar lang naar die
Lesten zitten kijken, vlak bij
zijn huis. En hij gaf ze namen:
Hendrik, Kareltje en Gerdien.
En Jaap, die nogal 'n sufferd is
en Hennie die hij in Purmerend
kocht omdat hij 'n vrouwtje
zocht voor Jaap.
Al die eenden en hun pullen
- hun jonge eendjes - leer je
kennen in dit boek, met hun
eendenplezier en verdriet. Er
gaan heel veel pullen dood -
zo is de natuur - maar ook
volwassen eenden.
Het mooiste hoofdstuk uit
het boek vind ik „Plotseling
alleen". Je zou het eigenlijk
zelf moeten lezen, maar ik zal
proberen het in het kort te
vertellen. Er is een eend
overreden op de snelweg. Een
vrouwtjeseend. De woord - de
mannetjeseend - zit er
urenlang bij en houdt de
wacht. Totdat er mannen
komen met een plastic zak,
daar stoppen ze het dode
vrouwtje in.
De woerd kijkt op de plek
waar hij het vrouwtje het laatst
heeft gezien. Ze is weg. Hij
snapt er niks van en hij weet
niet wat hij moet doen. Hij kent
geen enkele regel die zegt wat
je moet doen als je vrouwtje in
het niets verdwijnt. Plotseling
Er staan heel veel mooie en grappige tekeningetjes in „Eend
voor eend". Ze zijn gemaakt door The Tjong Khing.
rec/a,
ICffe;
brieven naar.
spinveld 55 4815hvbreda
alleen, zonder bruikbare
regels bij de hand, dat is
verdriet. Zo eindigt dat
hoofdstukje.
Guus Kuyer houdt veel van
eenden. Dat merk je als je dit
boekje leest. Hij schrijft er net
zo boeiend over als over
mensen en kinderen. Hoe dat
kan Misschien omdat ze 'n
beetje op elkaar lijken, eenden
en mensen. Maar misschien
ook omdat 't Guus Kuyer is die
erover schrijft. Hij kan namelijk
ontzettend goed kijken. En als
je goed naar iets kijkt wordt
het boeiend. Ook een eend
Marijke
Eend voor eend
schrijver: Guus Kuyer
uitgeverij: Querldo
illustraties: The Tjong Khing
prijs: f 18.25
leeftijd: voor jong en oud
Volgend jaar moet beslist
«orden of er in Nederland
kruisraketten mogen komen.
Als ze mogen komen, dan
komen ze in Woensdrecht, bij
Bergen op Zoom. Dat heeft
minister De Ruiter afgelopen
dinsdag gezegd, en het was
wor iedereen een verrassing,
l/erwacht werd dat het militaire
vliegveld De Peel zou worden
uitgekozen. Daarom zou daar
dit weekend een vredeskamp
«orden opgericht.
Woensdrecht ligt vlakbij de
kerncentrale in Doel (België)
en de kerncentrale in Borssele
(Zeeland); de Scheldehaven
jmet veel scheepvaart is er ook
«iet ver vandaan. Een druk
stukje land dus en daarom had
niemand aan Woensdrecht
gedacht. Toch is dit vliegveld
het meest geschikt volgens de
minister. Er wordt gefluisterd
dat óók Woensdrecht is
gekozen omdat de mensen
daar nogal rustig zijn, niet snel
in verzet komen.
„Wel interessant een
Amerikaans kind in de klas, en
goed voor je Engels", zo
reageerden veel kinderen. Ook
winkeliers zien het wel zitten:
1100 Amerikanse soldaten,
met hun gezinnen erbij 2500
mensen, daar valt aan te
verdienen I De gemeenteraad
kwam wel in verzet. De
raadsleden vinden dat
„plaatsing van deze wapens in
Nederland en dus ook in
Woensdrecht ongewenst is".
Ook bisschop trnst, de
voorzitter van de
vredesbeweging Pax Christi,
vindt dat: ze moeten er
helemaal niet komen.
De raketten zullen alleen in
vredestijd in Woensdrecht zijn.
Als er oorlog uitbreekt, worden
ze naar een geheim gehouden
plaats gebracht. Daèr worden
ze dan door Amerikaanse
soldaten afgeschoten,
Nederlandse soldaten mogen
er helemaal niet aankomen.
Het vliegveld wordt ook
gebruikt door de
opleidingsschool van de
rijkspolitie. De ME (mobiele
eenheid) oefent er, dat zijn
politieagenten die alleen bij
rellen optreden. Misschien
blijft het deze zomer wel niet
bij oefenen alleen.
Vredesgroepen zijn al druk
aan het denken over acties,
vandaag is de eerste.
Muriel
iTourde France is
jonnen en voor sommigen
iet nu een maand lang tv-
fen. De Tour werd voor het
Kt in 1903 gereden en gaat
lier een afstand van ongeveer
"00 km. De finish is altijd in
Ihartje van Parijs op de
taps Elysées. Dit jaar doet
taiard Hinault niet mee, want
(heeft een knieblessure,
irom is er een kansje dat
'Nederlander de Tour wint:
lp Zoetemelk, Johan v.d.
tide en Peter Winnen zijn de
jile favorieten. 24 Juli zullen
Hiel weten; dan is de laatste
ippe over 195 km.
LieL/c ju/
U weeu//j i/iNc/cri Ltel
U 'N cje KL/95.. J
hckhen et*
Cke /v/hj
Deze tekening wordt aangeboden aan
juffrouw Hester door de kleuters van Mariakleuterhof in Etten-Leur. Helaas
moetjuffr. Hester weg, want er zijn niet genoeg leerlingen meer.
RICKIE LEE Jones debu
teerde een paar jaar geleden
met een elpee, die in het
nummer 'Chuck E.'s in love'
een klassieke single had.
Rickie Lee zat toen meer aan
de rock en minder aan de
jazz. Haar tweede elpee 'Pi
rates' was meer jazz en
daardoor voor velen minder
toegankelijk.
Op de eerste en de tweede
elpee drong de gelijkenis
met zowel Tom Waits als
met Joni Mitchell zich op.
Tom Waits, omdat Rickie
Lee ook een voorkeur toonde
voor het donkerbruine
nachtleven met al zijn
prachtige hopeloze figuren.
Joni Mitchell, omdat Rickie
Lee al evenzeer de stem tot
een instrument verheven
had en hetzelfde soort vocale
uithalen wist te produceren.
'Girl at her volcano' is de
derde plaat en dit keer is het
een mini-elpee met in totaal
zeven nummers erop. Drie
daarvan zijn klassiekers.
'My funny valentine' is al
heel oud, 'Walk away Rene'
was een hit voor de Four
Tops en 'Under the board
walk' was onlangs voor de
zoveelste keer een hit in de
versie van de Tom Tom
Club.
Twee nummers zijn 'live',
maar passen niettemin goed
in de sfeer van de plaat. Die
sfeer is, met uitzondering
van 'Under the boardwalk
wellicht, weemoedig a la
Waits met knappe instru
mentale prestaties van mu
zikanten als Neil Larsen,
Michael Ruff, Victor Feld-
man, Dean Parks en Rickie
Lee zelf. Dat Waits' 'Rain
bow sleeves' op dit plaatje
staat, zal dan ook wel niet
toevallig zijn.
I
dlyi
mii *fü
Rickie Lee Jones:weemoed a la Waits
- FOTOWEA
'Girl at her volcano' is een
mini-elpee met veel sfeer en
is, ondanks de geringe com
positorische inbreng van
Rickie Lee zelf en de betrek
kelijke ouderdom van de
meeste nummers, meer dan
een tussendoortje.
Jones dwingt er bewonde
ring mee af en liefhebbers
van muziek met én onder
huidse én hoorbare emotie
moeten er beslist naar gaan
luisteren. Voor de fans is er
ook nog de cassette 'Some
thing cool', die een regsitra-
tie is van haar concert van
maart 1979 in Carré in Am
sterdam.
Wim van Leest
VORIG JAAR, in zo'n stemming, die je na een zalige vakan
tie hebt, heb ik voor de gein een Italiaanse plaat meegeno
men bij een bezoekje aan een Hilversumse platenmaat
schappij.
eindredactie
wim van leest
Frank Zappa -fotocbs
FRANK ZAPPA heeft j aren rondgelopen met het plan zij n
instrumentale werk uit te laten voeren door een echt symfo
nie-orkest.
Daarvoor had ik in Italië
al gehoord dat de pop in de
eigen taal daar op een hoog
peil stond, maar niettemin
dacht ik een elpee te hebben
met op de Nederlandse
markt geënte vino- en amo-
re mia-muziek.
Dat bleek dus niet het ge
val te zijn. 'Strada facendo'
heette die plaat en hij werd
gemaakt door ene Claudio
Baglioni. 'Strada facendo' is
de elpee, die het afgelopen
jaar het meest op mijn
draaitafel belandde en hoe
wel mijn Italiaans niet ver
der gaat dan 'E pericoloso
sporgersi', zing ik de teksten
mee zoals een kind van zes
Engelse platen meezingt;
brabbelend maar onbe
schaamd.
'Strada facendo' staat
centraal op een onlangs ver
schenen dubbele live-elpee
van Baglioni, die de spre
kende titel 'Alé-Oó' mee
kreeg. En ook van die plaat
sta ik te kijken. Vooral van
de entourage. Want waar
Bowie hier twee keer een
stadion vol publiek trekt,
daar speelt Claudio Baglioni
in Italië 43! stadions en hal
len vol en trekt hij een mil
joenenpubliek. Een toege
wijd publiek ook, dat de
nummers van buiten kent en
waarvan het vrouwelijk
deel Claudio begeert, zoals
de Nederlandse meisjes
Henny Vrienten begeren.
Een maand of wat geleden
was er op de Duitse tv een
Rocknacht met louter Ita
liaanse artiesten en daaruit
bleek, dat dat land veel ge
talenteerde muzikanten
herbergt. De muziek kan je
met een gerust hart 'soul'
noemen. Emoties treden bij
voortduring op de voor
grond, maar van goedkoop
sentiment is hoegenaamd
geen sprake. Daarvoor is
enerzijds de Italiaanse taal
te beeldend en te rijk. An
derzijds vloeit het voor een
belangrijk deel voort uit het
feit, dat er in Italië slecht
Engels gesproken wordt en
men al in een vroeg stadium
begonnen is rockmuziek van
Italiaanse teksten te voor-
Claudio Baglioni is bo
vendien een creatief musi
cus. Hij vermengt rockmu
ziek met Zuideuropese zwier
en zijn teksten, zo vertelt
mijn vloeiende Italiaans
sprekende vriendin, zijn
buitengewoon poëtisch, doch
niet wereldvreemd.
'Alé-Oó' is een goed voor
beeld van wat er op dit mo
ment op de Italiaanse podia
gebeurt en dat is niet gering.
Voor wie niet tegen live
platen kan, kan ik 'Strada
facendo' aanbevelen. Die
plaat koppelt ingehouden
kracht aan uitbundigheid en
laat horen, dat de simpele
bezetting van een rockband
(gitaar, drums, bas en key
boards) nog wel degelijk
geïnspireerd kan klinken en
nieuwe wegen kan vinden.
Als ik straks weer naar
Italië ga, zal ik dan ook mijn
oren open houden om meer
van dat moois op te sporen.
Een muziekrecensent heeft
eigenlijk nooit vakantie.
Wim van Leest
Even heeft het er naar
uitgezien, dat dat hier twee
jaar geleden in het kader
van het Holland Festival zou
gaan gebeuren, maar geld
nood stond uitvoering in de
weg.
Begin dit jaar is het er
echter toch van gekomen.
Op drie achtereenvolgende
dagen in januari speelde het
London Symphonic Orche
stra (LSO) onder leiding van
Kent Nagano werken van
Zappa. Het aanwezige pu
bliek schijnt daar, naar ver
luidt, wat moeite mee gehad
te hebben, want in de veron
derstelling dat het orkest
nog aan het stemmen was,
kuchte en rommelde men
door de eerste stukken heen.
Die uitvoeringen in Lon
den zijn nu voor een deel op
plaat verschenen. 'The Lon
don Symphonic Orchestra,
Zappa Vol. r heet die plaat
en als alles goed gaat, ver
schijnt straks ook nog een
'Vol. 2'. Deze eerste elpee, die
voorlopig enkel via de im
portkanalen te verkrijgen is,
bevat puur orkestrale mu
ziek, zoals je die ook aan
treft op platen als '200 mo
tels', 'Lumpy gravy' en
'Burnt weeny sandwich'.
Verwacht geen vloeiende
melodietjes, want die staan
er op deze plaat niet.
De muziek vertoont in
vloeden van Zappa's favo
rieten Edgar Varese en An
ton Webern en heeft vooral
aandacht voor het percus-
siewerk. Daarvoor is Zap
pa's vaste percussionist Ed
Mann aan het LSO toege
voegd, terwijl ook drummer
Chad Wackerman mee
speelt.
De nummers op de plaat
zijn voor een deel al bekend.
'Envelopes' kennen we van
'Ship arriving too late to sa
ve drowning witch' en 'Pe
dro's dowry' is ook terug te
vinden op 'Orchestral fa
vourites'. Het 27 minuten
durende 'Mo 'n Herb's vaca
tion' is als 'Mo's vacantion'
bekend van verscheidene
bootlegs.
Uitgevoerd door een groot
orkest als het LSO krijgt de
muziek van Zappa iets ge-
dragens en stijgt zij boven
haar tijdperk uit. Het is net
alsof Zappa, die op deze
plaat geen noot speelt, al
dood is en posthuum geëerd
wordt en voor even is hij
'bigger than life'.
In januari van het vol
gend jaar zal er, als er niks
tussenkomt, kamermuziek
van Zappa uitgevoerd wor
den onder leiding van Pierre
Boulez. En wie weet ver
dwijnt Zappa wel helemaal
naar de 'klassieke' hoek.
Voor de popmuziek zou dat
een verlies zijn. Of het voor
de klassieke muziek een
aanwinst is, weet ik niet.
Daar heb ik absoluut geen
verstand van.
Wim van Leest
DE AGENDA voor de komende
weken ziet er als volgt uit
Torhout Werchter met Scabs,
John Cale, Eurrhytmics, Warren
Zevon, Simple Minds, U2, Peter
Gabriel en Van Morrisons, van
daag in Torhout en morgen in
Werchter.
Parkpop met Nick Lowe en Paul
Carrack, Mari Wilson, Diamond
Head, Marillion en Defunkt, mor
gen in Den Haag in het Zuiderpark.
John Cale, 4 juli in Amsterdam
(Paradiso)
Warren Zevon, 5 juli in Amster
dam (Paradiso)
Aan deze
STEM-EXPRBS
werkten mee:
Tekst:
Jan van de Ven
Edo Sauren
Piet de Bont
Toon Kloet
Wim Kook
Ad Burger
Peter Schouten.
Paul de SchipPer
Foto's:
Ben Steffen
Dick de Boer
Johan van Gurp-
Vormgeving:
Ad Pertijs
Ad Karremans
Eindredactie:
Peter Schouten-
"-„Kss w
(S
T IS ME OE1.UKT APPIE MEE TE KKIJcSEM SMOEPI6,'
Maar A!lé#3=RST, csrtJrT "rMer^bz/
J£ zvrr&z -&/-1ZU. „rp-4
sppaj puBjjio;;oqq oi 'M-ioajooa
6 'japunp 8 'JOiouipjoqqBdsja;uoB i 'joqoui
daajfpuBq 9 's^ur apapBiqaS g 'pjoq^Bds do
duiBi f 'sqqoaj puBq g '[aim do ja;s g 'uajoq 1
