Ontvoeringen in de Libanese bergen aan de orde van de dag Een broodnodige operatie Italiaanse DC los van kerk Max Van der Stoel neemt zetel in Veiligheidsraad over Jongemi ex-vrien Thatch vast in 1 Economie VS groeit 6,6 procent ACHTERGROND Moeilijk leven Aangrijpend Verdienste Vrijblijvend Geloven Druzen en christenen bittere vijanden Reserve 'Tien tot twintig grote industrie-bakkers moeten dicht' Vaticaan geïnteresseerd in uitslag verkiezingen IN DUITSE SC Britse klacht over haring vangst Nederland DONDERDAG 23 JUN11983 T11 Door onze correspondent Mare de Koninck NEW YORK - Mr. Hugo Scheltema neemt dezer dagen afscheid als Ne derlands ambassadeur (permanent vertegen woordiger) bij de Vere nigde Naties in New York. Hij wordt per 1 juli a.s. opgevolgd door voormalig PvdA-minis- ter van Buitenlandse Zaken, mr. Max Van der Stoel. Scheltema, die 65 wordt en met pensioen gaat, heeft al een vaarwel-handdruk ge kregen van VN-secretaris- generaal Perez de Cuellar en voorts is deze laatste maand gevuld met recepties waarop ontelbare collega-diploma- ten uit alle landen van de wereld hem het ga-je-goed- kerel komen wensen. Scheltema is een van de prominenten uit het leger van Nederlandse diploma ten die levenslang in het be lang van het vaderland over de wereld zwerven en tel kens voor een klein aantal jaren in een andere hoofd stad wonen en werken. Zo kwam de jonge diplomaat Hugo Scheltema in de eerste jaren na de Tweede Wereld oorlog in China terecht, werkte hij op de Nederland se vertegenwoordiging bij de UESO in Parijs, was hij ambassadeur in Djakar- ta(Indonesië), bekleedde hij nog niet zolang geleden het zelfde ambt in Brussel en werd in 1978 zijn laatste taak die van permanent ver tegenwoordiger van de Ne derlandse regering bij de wereldomspannende Vere nigde Naties. In zijn kantoor op de der de Avenue op Manhattan, op twee 'blocks' afstand van het hoge, platte VN-gebouw en niet veel verder van de thea ters op Broadway, vertelt mr. Hugo Scheltema over zijn loopbaan en over het werk bij de Verenigde Na ties, nu Nederland tijdelijk lid is geworden van de Vei ligheidsraad. Voelt hij zich nog wel Ne derlander na zo'n uitheemse carrière? „O jawel, hoor, honderd procent. Ik ga nu ook in Ne derland wonen, in Den Haag. Ik ben altijd regelma tig terug blijven gaan naar mijn vaderland. Toen ik in Indonesië zat, ging ik wel drie maal per jaar naar Den Haag. Trouwens, op een am bassade in het buitenland ben je heel sterk verbonden met je vaderland. Je werkt met landgenoten en je wordt misschien nog wel beter op de hoogte gehouden met wat er thuis aan de hand is dan wanneer je in Nederland zelf zou zij n". Ambassadeur Scheltema zegt VN en diplomatenvak vaarwel Mr. H. Scheltema bestudeert stukken in de Veilig heidsraad. - FOTO AP Waarom is een diplomaat eigenlijk altijd een man en vrijwel nooit een vrouw? „Op zichzelf zijn vrouwen natuurlijk net zo goed in staat om diplomaat te zijn als mannen. Mijn Belgische collega hier bij de Verenigde Naties is een vrouw en die is voortreffelijk. Maar er zijn praktische problemen in de buitenlandse dienst. Er zijn nog heel veel landen waar vrouwen naar de keuken en naar de harem worden ver bannen. Daar kan een Ne derlandse vrouw als diplo mate niet functioneren. Er zijn landen waar vrouwen geen auto mogen rijden en ga zo maar door. We zijn in Nederland voor gelijkheid en het probleem is dat we voor vrouwen de maatstaf van globale inzetbaarheid zouden moeten verlagen en dat is weer in strijd met de gelijkwaardigheid. Naar Iran bijvoorbeeld stuurt Buitenlandse Zaken zelfs geen getrouwde diplomaten meer". Vrouwen van diplomaten hebben toch al vaak een moeilijk leven. Meer dan el ders wordt in de diplomatie van de echtgenote een aan vullende - zij het onbetaal de rol - verwacht en kan zij veelal geen eigen carrière opbouwen, indien ze haar man op zijn omzwervingen wil blijven volgen. Behalve de telkens beperkte verblijf sperioden staan ook soms politieke complicaties een baan voor een diplomaten vrouw in de weg. Scheltema: „Natuurlijk hebben vrouwen van diplo maten recht op een eigen loopbaan. Maar willen man en vrouw bij elkaar blijven, dan moeten ze nu eenmaal vaak een keuze maken. Ik heb mijn carrière helemaal met mijn vrouw samen ge daan. Ik weet niet hoe ik het zonder haar had moeten doen. Met name in Indonesië speelt in de diplomatie de echtgenote een heel belang rijke rol. Het gaat er maar om of je als vrouw zo'n leven interessant vindt". Zijn jaren in Indonesië vormden voor Hugo Schelte ma het hoogtepunt in zijn buitenlandse diensttijd. „Ik kwam daar in 1968 als ambassadeur. Dat was in zoverre een ideaal moment, omdat de Nieuw-Guinea- kwestie nog niet lang achter de rug was, de diplomatieke betrekkingen verbroken waren geweest, toen nog al tijd op een absoluut diepte punt zaten en dus alleen maar konden verbeteren. Het was ook het jaar dat Soeharto officieel president werd en een nieuw buiten lands beleid begon. Het was aan mij om het koninklijk bezoek van Juliana aan In- donesire voor te bereiden, dat de bezegeling moest worden van de herstelde re latie. Dat is een gigantisch succes geworden. Ik had met de Indonesiërs eindeloos zit ten dubben over het pro gramma. Het idee was opge komen om de majesteit de Indonesia-universiteit in Djakarta te laten bezoeken. Dat was heel riskant, want met studenten weet je het nooit. Het moest feilloos ver lopen, anders zou het hele bezoek kunnen mislukken. Op de grote dag begon het al met een opstopping, waar de koninklijke stoet niet door heen kon. Maar toen we een maal arriveerden, dat was het aangrijpendste moment, toen zag het zwart van de jongelui. Ze hadden alle maal rood-wit-blauwe vlag getjes en ze riepen: Dag oma, dag oma! Dat was fan tastisch. Ik zie nog voor me hoe de rector van de univer siteit zijn speech voorlas uit een sjiek lederen album en hoe vervolgens koningin Ju liana voor haar antwoord een klein briefje met aante keningen uit haar handtasje frunnikte. Dat maakte haar populariteit, haar oma beeld als je wilt, volmaakt." Zo kleurrijk en spannend is het leven van een Neder lands gezant in den vreemde natuurlijk niet altijd. Hier bij de Verenigde Naties in New York is het politieke schouwspel in de loop der jaren er steeds saaier op ge worden en de verrichtingen van de duizenden ambtena ren in kantoren, vergader ruimten en wandelgangen in de reusachtige opstaande luciferdoos aan de oever van de East River, alsmaar sub tieler. Weinigen hebben de Ver enigde Naties zo scherp van karakter zien veranderen als Hugo Scheltema. Hij was immers ook al in de prilste jaren van de volkerenorga nisatie als lagere ambtenaar een paar jaar werkzaam op dezelfde Nederlandse VN- missie als waar hij 25 jaar De VN-Veiligheidsraad. later als ambassadeur zou terugkeren. „Toen ik hier in 1951 kwam, toonde de VN nog al le sporen van zijn oor sprong: de samenwerking van de overwinnaars van de Tweede Oorlog. We waren toen met 51 landen. Daarin hadden de westerse landen een overheersende positie. De overigen waren toen voornamelijk de Zuidameri- kaanse staten. Dat beteken de dat als iemand iets ge daan wilde krijgen, een uit spraak van de Algemene Vergadering bijvoorbeeld, hij zich vooral richtte op La tijns-Amerika. Dan kreeg je meteen een flinke hap van het ledental mee. Toen ik in 1978 terugkwam, zaten hier 150 landen met hun verte genwoordigers bijeen. Nie mand had vroeger voorzien dat het er zoveel zouden worden. Het dekolonisatie proces heeft zich verrassend snel en wijdverbreid vol trokken. Dat is trouwens een van de grote verdiensten van de VN geweest, dat nieuwe landen via aanslui ting bij de Verenigde Naties internationale erkenning kregen, gingen meewerken in de VN-onderorganisaties en een rol kregen in de we reldpolitiek." Die uitbreiding van het ledental heeft binnen de VN het nummerieke machtscen trum verlegd naar Afrika en Azië, die als ontwikkelings landen massaal het Noord- Zuid c.q. rijk-arm probleem aan de orde stellen en bete kenis geven aan wereldom spannende VN-organen als Unesco (onderwijsfonds), FAO (wereld voedsel orga nisatie), Unicef (kinder fonds), Wereldbank, GATT (wereld-tarievenovereen- komst), UNCTAD (wereld handelsconferentie), UNDP (fonds voor ontwikkelings- projekten), het vluchtelin- gencommissariaat en nog een tiental andere 'ontmoe- tings- en samenwerkings- plaatsen' van bijna alle lan den van de wereld. Dit zijn de feitelijke werkplaatsen van de VN, die thans trouwens danig te lij den hebben van de economi sche wereldrecessie en van de neiging van de grootste lidstaat, de Verenigde Sta ten van Amerika, om te knijpen op de bijdragen aan de VN-fondsen. Maar het meest 'zicht baar' verricht de volkeren organisatie een taak van wereldvredesbewaarder in de politieke debatten in de Algemene Vergadering, waarin elk land een stem heeft en in de Veiligheids raad, waarin 15 landen ver tegenwoordigd zijn - waar van vijf grootmachten per manent en tien andere lan den telkens wisselend - en die alleen bijeen komt als ergens op aarde directe oor log dreigt. Nu Nederland sedert be- - FOTO ARCHIEF DE STEM gin dit jaar en tot het eind van volgend jaar lid is van de Veiligheidsraad, heeft de Nederlandse permanente vertegenwoordiger bij de VN een meer dan dubbele verantwoordelijkheid. Op dracht is nu niet alleen om standpunten van de Neder landse regering voor te be reiden en uit te dragen op het 'wereldtoneel' van de al gemene vergadering, maar ook om een bijdrage te leve ren aan het werk in het se lecte gezelschap van het 'wereldcrisiscentrum', zoals men de Veiligheidsraad zou kunnen noemen. Tijdens Scheltema's laat ste VN-maanden is de Vei ligheidsraad tweemaal bij eengekomen en is de Neder landse ambassadeur ver wikkeld geweest in het di plomatieke krachtenspel waaruit doorgaans een door de V-raad te aanvaarden tekst van een uitspraak rolt. Ditmaal gingen de raadszit tingen over Namibië, het VN-mandaatsgebied in Zuidwest-Afrika waaruit de republiek Zuid-Afrika zich weigert terug te trekken; en over een door Nicagarua ge melde dreigende inval van het door de Verenigde Sta ten gesteunde Honduras. Het valt niemand die bij de VN werkt, en ook mr. Hu- go Scheltema niet, gemak kelijk om uit te leggen waarom het belangrijk is dat de Veiligheidsraad voortdurend 'bindende' re- soluties blijft produceren die ofwel zo vrijblijvend zijn dat iedereen ermee kan in- stemmen ofwel van de hand worden gewezen door lan- den wier belangen erdoor geschaad zouden worden. 20 legde Israël de VN-opdracht naast zich neer om zich uit Libanon terug te trekken, liet Argentinië zich niet door een VN-resolutie, maar pas door Britse soldaten van de Falklands verdrijven, blijft Zuid-Afrika zwarten discri mineren en Namibië bezet ten en blijven de Verenigde Staten zich militair mengen in Midden-Amerika. Scheltema„Het effect van besluiten van de Veilig heidsraad is moeilijk te me ten. Ze zijn formeel bindend, maar kunnen niet worden afgedwongen omdat de VN nu eenmaal geen wereldre gering is die over een eigen leger of politiemacht be schikt om beslissingen des noods met geweld door te drukken. Daarvoor zou su- pra-nationaliteit vereist zijn. En hoe moeilijk dat te bereiken is, zie je bijvoor beeld aan de kennelijke on mogelijkheid van de EG- landen om tot een werkelijk verenigd Europa te komen. Toch werken de betrokken landen er hier in de Vere nigde Naties altijd hard aan dat hun belangen worden erkend. In het geval van Ni caragua bijvoorbeeld had dat land belang bij een uit spraak die niet op een veto van de Amerikanen zou stuiten. Dat is ons gelukt. Er is een rustige tekst uitgeko men, waarin de mogelijk heid van een regionaal vre desplan met medewerking van Mexico en Venezuela is geopperd. Iedereen is rede lijk tevreden naar huis ge gaan. Als je het hebt over het belang van de Verenigde Naties, dan kom je meestal niet veel verder dan het ver moeden dat er nog veel méér oorlogen zouden zijn als de VN er niet was geweest. En ik denk dat dat vermoeden juist is en dat de VN dus uitermate belangrijk is. Een VN-activiteit die vol gens Scheltema van groeiende betekenis is, is de vorming van internationale vredeslegers, zoals er thans een in Zuid-Libanon is ge stationeerd en waaraan Ne derland deelneemt. „Je kan natuurlijk niet zeggen dat Unifil een onverdeeld succes is geweest, maar ook hier geldt dat je kunt vermoeden dat de gebeurtenissen in Li banon nog veel bloediger zouden zijn geweest als de VN-soldaten er niet waren geweest." Van onze redactie buitenland SHWEIFAT - De „oude man van de bergen", de Druzenleider Amin Takieddin, frommelde nerveus aan zijn machinepistool van Russi sche makelij en wachtte tot zijn vijanden op de verweerde weg in de buitenwijken van Beiroet verschenen. In de buurt trommelde een Israëlische ko lonel op het stuur van zijn jeep. Hij moet elke dag weer trachten de strijdende Libanese christenen en Druzen-moslims van moorden te weerhouden. Die dag treedt hij op als be middelaar in de talrijke ontvoeringsgevallen in de Libanese bergen. De „oude man van de bergen" - sjeik Al- Jebel in het Arabisch - is de codenaam van Sjeik Amin Takieddin, een ruim 50-jarige Druzen-leider uit het bergdorp Shweifat, juist buiten Beiroet. De Israëlische kolonel heeft opdracht gegeven dat een zwaar Israë lisch escorte de christelijke onderhandelaars, die bang zijn in een hinderlaag van de Dru zen te lopen, begeleidt. Enkele minuten later arriveren drie func tionarissen van de „Libanese krachten", de door de Falangisten beheerste christelijke militie, in een Israëlisch konvooi van tanks, pantserwagens en jeeps. De Israëlische kolo nel begroet de christelij ke afgevaardigden en brengt hen naar sjeik Amin. Hij slaat zijn arm om de schouders van elk van de rivalise rende leiders. „Beide zijden houden ongeveer' 100 mensen in gijzeling, maar vandaag pro beren we zes van beide kanten uit te wisse len", zegt de kolonel. „Ze zullen ze nooit allen tegelijk laten gaan - ze willen graag een re serve houden om mee te onderhandelen". De besprekingen tussen de Druzenleider en de christelijke functionarissen worden spoedig afgebroken. Sjeik Amin blijft erbij dat zijn zes gevangenen topfunctionarissen zijn van de Falange-partijdie op de grimmi ge schaal van de gijzelaarsuitwisseling veel meer waard zijn dan zes gewone Druzen. Maar volgens de christenen zijn de gevan genen gewoon onschuldige burgers die bij toeval op de bergweggetjes in hun auto het slachtoffer zijn geworden van ontvoering. De Druzen, een islamitische sekte die eens Libanon regeerde, vormen nu een minder heid van ongeveer 300.000 zielen in het door de christenen beheerste Libanon. Ze bestrij- "den de christelijke strijdgroepen sinds de ja ren zestig van de vorige eeuw. Het is een ge sloten en traditioneel volk en de Druzen zeg gen graag: „Iedere Druze wordt geboren met een geweer in de hand". De jongste strijd da teert van de Israëlische invasie van vorig jaar, toen de overheersing door de Druzen van het Shoufgebergte teniet werd gedaan doordat rechtse christelijke milities, Israels belangrijkste bondgenoten in Libanon, door de Israëlische troepen in het gebied werden binnengelaten. Sinds die tijd bestrijden beide zijden elkaar met raketten en handwapens, met moorden en ontvoeringen. De problemen die de Israëliërs als scheids rechter het hoofd moeten bieden, blijken uit de volgende halteplaats op het programma van de kolonel. Een Druzenstrijder zegt dat zijn vader, een ouderling, de vorige dag is verdwenen. Hij zoekt wraak, maar de kolo nel, gesteund door sjeik Amin, belooft vóór vier uur uit te zoeken of de Falangisten hem hebben. De Druze gaat akkoord, maar na de lunch komt de Israëlische legerradio met het antwoord van de Falangisten: ze' zeggen dat ze de verdwenen man niet hebben. De Druze maakt een hoofdbeweging naar twee broers, ze nemen hun wapens en vertrekken. „Ze gaan naar de hoofdweg om een paar christe nen te ontvoeren", legt de kolonel vermoeid uit. Kan hij ze niet tegenhouden? „We zijn een politiemacht zonder politiebevoegdhe- den. We kunnen niet iedereeen controleren", zegt hij. Een Druzenleider zegt erover: „Ik kan ze niet tegenhouden. Hun familie is 6.000 men sen sterk en ze zijn allemaal uit op wraak. Als ik ze zou tegenhouden, zou ik ook tegen ze "strijden". Sektarische ontvoering is gemakkelijk in Libanon. Van iedere Libanese inwoner is zijn godsdienst vermeld op de identiteitskaart. Als hij of zij door gewapende elementen tot staan wordt gehouden, beslist dat ene woord of hij mag doorgaan of dat hij achter in een auto verdwijnt. Door Jan Hanff DEN HAAG - „Als er in de komende paar jaar tien tot twintig grotere industriële bakkers vrijwillig hun poor ten sluiten, dan is de Neder landse bakkerswereld zo goed als uit de zorgen." Er klinkt voorzichtig opti misme door in de stem van directeur P.Buyze van de Bakkerij Stichting, die deze week de tweede grote schoonmaak in de branche aankondigde: er moet een einde gemaakt worden aan de structurele overcapaciteit van ongeveer twintig pro cent. Dat kost duizend ba nen, maar het is hét - zij het bittere - medicijn voor een broodnodige gezondmaking van het bakkersbedrijf. Buyze heeft er geen idee van wélke onrendabele be drijven zich, moegestreden, zullen melden. „Ze zijn echt niet zo gek om dat van te vo ren te zeggen. Ze kunnen uit het hele land komen, er is geen 'hoek' waar je de mees te klappen kunt verwach ten." Vanaf augustus kunnen onrendabele bakkersbedrijven zich laten uitkopen. Daarvoor - en voor de afvloeiing van het personeel - liggen vele miljoenen klaar. Het Sociaal Econo misch Overleg in het Bakkersbedrijf heeft na drie jaar pra ten met werkgevers, werknemers, grote en kleine onderne mingen een regeling getroffen, waarmee alle partijen het uiteindelijk eens werden. Het gaat allemaal op vrijwillige basis. Maar het is wél de bedoeling dat de overcapaciteit van ongeveer 20 procent vóór 1989 is weggewerkt. Ondernemingen, waarvan de toekomst uitzichtsloos is, krijgen een onder de gege ven omstandigheden rede lijke mogelijkheid aangebo den om er mee te stoppen. En voor het personeel is een sociale regeling getroffen, die voor velen voorziet in WW plus een extra uitke ring gedurende een aantal jaren - dat laatste afhanke lijk van de leeftijd. De herstructurering wordt niet afgedwongen. Evenmin als in de eerste sa neringsronde, die startte in 1975 en waarbij 12 vrij grote broodfabrieken verdwenen. Waarom nu een tweede herstructureringsronde heeft de eerste ronde van 1975 dan toch te weinig op geleverd? Buyze: „Laat ik het zó zeggen: zónder die sa nering van toen zou de el lende nü niet te overzien zijn." Volgens Buyze en het Pro- duktschap ontstond er rond 1978 weer een overcapaciteit van het aandel van de war me bakkers en bovendien nam het broodverbruik, dat nu, in 1983 weer wat aan trekt, af. Daarom begon het Sociaal Economisch Overleg in het Bakkersbedrijf in 1980 te werken aan de opzet van een tweede herstructuring. De besprekingen verliepen niet rimpelloos. Tenslotte waren er niet alleen de verschillen de belangen van werkgevers en werknemers bij betrok ken, maar ook die van de grote, industriële én de klei nere, warme bakkers. De regeling kreeg uitein delijk vrijwel hetzelfde ge zicht als die in 1975. Om de kosten te bestrijden is er een fonds dat wordt gevoed door heffingen bij de fabrikant- die het mag doorberekenen aan de consument - van 1,3 cent per brood. De ondernemers hebben spelregels aanvaard die een nieuwe ongewenste uitgroei van de capaciteit moeten verhinderen. Afgesproken is dat bedrijven die méér dan 100 balen meel per week verwerken, niet mogen uit breiden - daar mag geen oven worden bijgebouwd Zit men beneden die grens, dan wel. Ter vergelijking: in de ja ren dertig telde ons land meer dan 15.000 brood- en banketbakkers, in 196' 10.000, in '66 6700, in '70 5500 en in '79 nog 4000. Van onze correspondent Cees Manders ROME - De pastoor van Poggio Filippo, een dorp in Midden-Italië, weigert de plaatselijke kandidate van de christen-demokratische partij (de DC) in de komende parlementsverkiezingen te steunen. Enige tijd .terug had de aspirant-politica de parochieherder verzocht aardige dingen over haar en haar partij te zeggen in de zondagse preek en na de mis verkiezingsfolders aan de gelovigen te laten uitdelen. „Waar haalt ze het lef vandaan?", heeft de pastoor uitgeroepen. Een dergelijke reactie van een eenvoudig 'plattelands'- pastoor bewijst dat er in Ita lië de laatste jaren iets ver anderd is. De kerk heeft zich losgemaakt van de partij die na de oorlog j uist was opge richt om de katholieken po litiek onderdak te brengen: de Democrazia Christiana. Deze ontwikkeling is be gonnen met het tweede Va ticaanse concilie en wordt a.s. zondag voltooid, wan- neer de Italianen een nieuw parlement kiezen geheel zonder de ruggesteun van bisschoppelijke richtlijnen en stemadviezen. De enige wijze raad die de Italiaanse bisschoppenconferentie de gelovigen nog heeft gegeven, is: in elk geval te gaan stem men en dit dan te doen over eenkomstig ieders eigen christelijke geweten. In de kerken van Rome is in deze laatste week voor de verkiezingen nauwelij ks meer een aanduiding van de verkiezingstrijd te vinden en de zondagse preek houdt zich meer bezig met het hei lig jaar en de Poolse reis van de paus dan met de actuele politieke thema's. De gelovi gen zijn dus nu helemaal op hun eigen politieke inzicht aangewezen. Opiniepeilingen die in frequentie toenemen naar mate de verkiezingen nade ren, wijzen niet op groot verlies van de DC, nu deze partij voor het eerst het zon der kerkelijke begeleiding en steun moet stellen. Inte gendeel, voor de DC zit er een 'sprong' in van 29 naar 31 of zelfs 32 procent. Dit komt omdat de Italiaanse bisschoppen de katholieken hebben aangespoord achter de verkiezingspropaganda en achter de beloftes te kij ken naar de coherentie van de programma's en van de kandidaten. En de DC van nu is anders dan die van 1979 en daarvoor: De nieuwe lei der De Mita komt beter over, met een realistischer pro gramma, terwijl zijn lijst zoveel mogelijk van corrup te geestverwanten is ont daan. Van de andere kant van de Tiber (het Vaticaan) is geen enkele bemoeienis met de Italiaanse verkiezings strijd te melden. De Vati caanse krant, de Osservato- re Romano, onthoudt zich zowel van commentaar als van advertenties ten gunste van deze of gene politieke partij. Kandidaten van de verschillende politieke par tijen wijzen wel gretig op de gelijkluidendheid van hun ideeën met die van de paus, maar voor de rest is de sfeer in deze verkiezingsstrijd op vallend werelds. Zelfs het onderwerp van de schanda len waarin het Vaticaan verwikkeld is, zijn niet door de een of andere partij aan geroerd. Het is duidelijk dat de DC de voorkeur van het Vati caan heeft, al wordt die op geen enkele manier uitge sproken. Een DC die het ook de komende jaren in Italië voor het zeggen heeft, blijft voor het Vaticaan en voor de Italiaanse 'bisschoppen de garantie dat de kerk haar centrale positie in de Ita liaanse samenleving niet prijsgeven. Bovendien is verkiezingsuitslag voor de paus interessant omdat de nieuwe Italiaanse regering met het Vaticaan moet gaan onderhandelen over een nieuw concordaat, waarin afspraken moeten worden gemaakt over godsdienston derwijs, over de wederzijdse financiële verplichtingen en over de werking van het kerkelijk recht. Een DC in de regering doet wat goed is voor Italië, maar nooit wat slecht is voor het Vaticaan. JONDERDAG23JUNI Van onze redt gross BIEBERAU - De Wes eind gemaakt aan de gijzeling vroegere vriend. Zij bestorm waar het meisje werd vastgeho De vriend van het meisje, ochtend de klas waar het i bedreiging met een pistool leerlingen het klaslokaal te en sloot de gordijnen. Via een briefje liet hij de pol gestoord met het meisje wilde winnen. Hij zei gewapend te ben. De jongeman dreigde ee mei dv ver zi de Van onze correspondent WASHINGTON - De Ameri kaanse economie, die als 'trek paard' voor de bedrijvigheu in Europa wordt beschouwd blijft zich krachtig herstellen. Voorlopige cijfers van d< Amerikaanse regering ove: het tweede kwartaal van 198: geven aan dat het bruto natio naai produkt thans met eei tempo van 6,6 procent op jaar basis aan het stijgen is. Omdat in het eerste kwar taal het groeiritme nog maa op 2,6 procent lag en het onze ker is of in de tweede helft vai dit jaar het economisch herste zich nog krachtiger zal vol trekken dan thans het geval is houden woordvoerders val het Amerikaanse ministeri van Economische Zaken he voorlopig op de verwachtin, dat over heel 1983 de economi sche groei rond 6 procent za gaan bedragen. Martin Feldstein, presiden Reagans hoogste economise] adviseur, bleef gisteren ge woontegetrouw aan de voor zichtige kant. Alle vooraanstaande Ame rikaanse economen zijn het e nu over eens dat in decembe vorig jaar de depressie i geëindigd. Van onze correspondent LONDEN - Britse vissers be schuldigen hun Nederlands collega's van overdreven ha ringvangst in de Noordzee. D Britten eisen daarover ee: dringend Europees onderzoek Het bewijs dat de haring scholen van de Noordzee doo Nederlandse vissers 'geplun derd' worden, werd volgens d Britten kort geleden gelever door een uit Nederland af komstig aanbod van 10.000 to bevroren haring aan ee Europese visconservenfabriel die geassociëerd is met ee Noordengelse trawlerfirma. Pas sedert begin juni mag i de Noordzee opnieuw naar ha ring gevist worden. Voordie was daar een zesjarig verbo van kracht, tot er weer mee haring aanwezig zou zijn. Voorlopig mag de hele vis sersvloot van de EG niet mee dan 9.000 ton haring vangei Het Nederlandse aandei daarvan is 3.000 ton. Nicaragua BIJ een beschieting grens tussen Honduras caragua zijn gisteren Amerikaanse journalisten dood. Zij werden g door een raket die uit gua was afgevuurd. I heeft ontkend bij de betrokken te zijn. aan d en Ni twe ge getroffe NicarE lan aansla Dat Van onze correspondent De B™tse regerin hatcher blijft bij haar ver wezmgsbelofte, dat ze haa van de afgelopen vie ar »hm Groot-Brittannië o iroJS .e weg te hunnen bren sen zal voortzetten. Wetsontwerpen, die ee maand geleden verdaagd wer v!l0mdat Premier Thatche verkiezingen uitgeschreve dienriWvrd?n °Pnieuw ine£ ls een belangrijk Politiewet bij. Ook c li en te conservatieve begrc dJ|hKv.der's elgemene streel Dart- v onveranderd: met seritï ere vriiheid, privat g van bepaalde genatit

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1983 | | pagina 4