ank
flSIïï
•REN.
DEREND'*! I
GOED |l
prwppuK p
verheid
INTEREST
[termijn 2 jaar
ïegebrui-
Apotheek,
ie
aflossen,
lom nader
de post-
iijk advies
fofassuran-
Jere termijnen
spaarbank
Grand Prix
klassement
De top-tien
door Leon Krijnan
Yannick Noah, nog
onwetend van de schorsing,
waar hij enkele weken later
mee geconfronteerd zou
worden, gooit het op de
onwezenlijke sfeer op de
banen van All England Club:
„Ik ga er niet meer naar toe.
Ik weet niet wat het precies is,
maar ik voel me daar
helemaal niet thuis. Het is de
hele geest van het toernooi,
"bad vibrations, you
know
Vitas Gerulaitis probeert in
zijn eentje al een paar jaar om
een boycot van het heilige der
heiligen te organiseren. "Gras
is voor koeien", zo
verklaarden alle tennistoppers
decennia geleden al, en zo
denken de meesten er nu nog
over.
Wimbledon is niet te
vergelij ken met enig ander
toernooi in de hele wereld,
maar tot nu toe is er nog
niemand in geslaagd om het
ongrijpbare te definiëren. Wat
maakt Wimbledon nou anders
dan die drie andere Grand
Slam-toernooien en die 72
andere Grand Prix-toernooien
over de hele wereld?
De niet te vreten aardbeien
met slagroom? De excentrieke
Londense jet-set? De dames
met de idiote hoeden? De oud
strijders in hun
voorwereldlij ke rode
uniformen? De werklozen, die
al dagen van te voren dag en
nacht in de rij staan voor een
kaartje, uitgerust met een
tassie brood en een
thermosfles thee?
De verklaring is in wezen
simpel: Wimbledon heeft
helemaal niets met tennis te
maken. Wimbledon stijgt
boven het spel uit, het is
belangrijker dan de lijnen, de
spelers, de ballen en de
rackets. Wimbledon is een
begrip, dat boven zichzelf is
getild, een paradox, die uit zijn
voegen is gebarsten.
Wimbledon is Wimbledon en
dat er nou toevallig ook nog
getennist wordt, allah, dat
wordt op de koop toe genomen.
„Men" gaat niet naar de
paardenrennen van Ascot
voor de knollen en de jockeys,
en „men" gaat niet naar de
jaarlijkse roeiwedstrijd tussen
Oxford en Cambridge om de
heren studenten te zien zweten
en slempen. Men gaat er naar
toe om later te kunnen zeggen:
"Ik ben er geweest, ik heb het
allemaal gezien, ik kan erover
meepraten". Iemand die thuis
voor de buis zit, kan „het"
allemaal veel beter volgen dan
de stakker, die voor een
rERDAG18 JUN11983
T44 PAGINA SPORT 2
b-heid wil meer vrouwen
gmen.
'rden vooral ook zij
I te solliciteren.
Je (bruto(salarissen zijn in het
nkelijk van leeftijd, opleiding
zijn exclusief 7'/i% vakantie-
illicitaties. indien niet anders
nder vermelding van het bij
:tie genoemde
per (in linkerbovenhoek van
>ppe en voor elke vacature een
rief) en uw huisadres met
len aan de Rijks
e Dienst, Prins Mauritslaan 1-
stbus 20013,
avenhage.
ïg van ontvangst van uw
f wordt u door het
a ministerie, de dienst of
ezonden.
1)9/32/91236061
-tel. 09/32/37766901
pustitie
i te openen Huis van Bewaring te
atie: instrueren en begeleiden van
personeelsleden bij lichamelijke
jma's MAVO 4 en CIOS.
128,- en max. f 1533,- per maand.
Ih onderzoek maakt deel uit van de
Iden voor 9 juli 1983.
imbledon:
voer voor psychologen
(mnl./vrl.)
lening
luur per week
761
Jlie Nastase, de boef
met gevoel voor humor
- foto archief de stem
we McEnroe te vuur en te
zwaard gaan bestrijden", zo
verklaarde Alan Mills, de
nieuwe hoofdscheidsrechter,
die in Parijs met opgetrok
ken wenkbrauwen de frat
sen van McEnroe gadesloeg,
„maar ik wil bij ons niet één
van de Parijse scènes her
haald zien. Hij zal niet gedis
kwalificeerd worden omdat
hij toevallig zijn naam tegen
heeft, maar we zullen dit
maal niet aarzelen om de re
gels toe te passen. Het moet
voor eens en altijd afgelopen
zijn".
De hoofdrolspeler in de
tennis-operette had in Parijs
voorlopig zelf het laatste
woord: „Misschien moet ik
wel eens uitgesloten worden.
Misschien zou dat mij een
lesje leren. Als alle spelers
zouden reageren zoals ik, dan
liep het stadion leeg, dat is
duidelijk. Eigenlijk ben ik
zeer timide en kalm, maar op
de baan barst ik los. Zo ben ik
nou eenmaal. De nummer
één zijn daar heb ik altijd
van gedroomd, maar het is
veel moeilijker dan ik ooit
had gedacht. Diep in mij zit
een perfectionist, met mijn
eigen incompetentie kan ik
niet omgaan, daar wordt ik
nerveus van. Daarom word ik
steeds weer zo kwaad op me
zelf en dat reageer ik dan
weer af op de officials. Ik
weet dat het verkeerd is en
dat ik moet trachten om dat
te overwinnen. Maar dat gaat
dan weer ten koste van mijn
spel. Het is het een of het an
der
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Literatuur: McEnroe, a rage for
perfection, door Richard Evans, uitgever
Sidgwick an Jackson, London, 1983 WCT
Guide to World Championship Tennis,
World of Tennis Yearbook 1973 tot en
met 1983, ATP Media Guide 1983, Tennis
International, Tennis Weekly.
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
vol9ens schema gaat loopt Jimmy Connors
mliijf e van Wimbledon John McEnroe weer tegen
- foto archief de stem
Op het hoogste niveau heeft
tennis veel weg van boksen.
Het lichaam lijdt weliswaar
geen schade, maar het ego kan
onherstelbare deuken oplopen.
Mentaal is tennis veel harder
en wreder dan boksen of
welke sport dan ook, waarbij
de klok uiteindelijk de
winnaar aanwijst. Een bokser
kan in de eerste tien ronden
een voorsprong opbouwen en
zich dan gedeisd houden tot de
verlossende gong klinkt. Een
voetbalploeg kan twee keer
scoren of genoegen nemen met
een gelijk spel en zich
vervolgens inmetselen in de
verdediging tot het laatste
fluitsignaal.
Niets van dat alles in het
tennis. Tennis is een gevecht
op leven en dood, een gelijk
spel bestaat niet. Een
tennisspeler kan aan de
leiding staan met 6-0,6-0, 5-0
December 1982. John Patrick McEnroe heeft zojuist de finale van het Kampioenschap der Europese kampioenen verloren
van Ivan Lendl. Hij bekijkt de prijsuitreiking en denkt er het zijne van - foto de stem johan van gurp
De oer-Engelse conservatief Buster Mottram, de enige
toptennisser die in zijn vrije tijd in een streepjespak
rondloopt, zei het een paar jaar geleden al:
„Wimbledon?, een halve meter diep uitgraven en er
een paar ton gravel in storten. Dan wordt het
misschien nog eens een echt toernooi". Ivan Lendl liet
zich vorig jaar enkele weken voor de inschrijving iets
genuanceerder uit: „Het spijt me, maar ik ben
allergisch voor gras. Ik heb last van hooikoorts",
aldus de „IJzeren Man", die Wimbledon liet voor wat
het was en vervolgens twee weken actief de golfsport
ging beoefenen in Amerika, overigens ook op gras.
en 4U-U, en hij kan nog steeds
verliezen. Als hij zich niet als
een matador tussen de horens
van de stier waagt om het
zaakje af te maken, gaat hij
alsnog aan het gas.
Iedere topper wordt nerveus
als hij een matchpoint in
handen heeft en sommigen
slagen er zelfs in om een naam
op te bouwen in het verliezen
van partijen in het zicht van
de overwinning. Zoals Vijay
Amritray, die er tot tweemaal
toe in slaagde om in drie sets
niemand minder dan Björn
Borg in drie sets op
matchpoint te krijgen; om
vervolgens in vijf sets te
verliezen.
Het is dus niet zo
verwonderlijk dat deze sport
wrede kampioenen
voortbrengt zoals John
McEnroe. Levendig,
beweeglijk, technisch en
tactisch zo begaafd dat andere
sterren erbij verbleken en toch
zo gespannen dat een explosie
van zijn temperament nooit
ver onder de oppervlakte ligt.
Dat is precies wat tennis
vraagt en dat is wat McEnroe
te bieden heeft.
Het klinkt misschien dwaas,
maar het is de waarheid van
de New-Yorker: McEnroe
betreedt het speelveld niet om
herrie te zoeken. Zijn enige
doel is om ooit nog eens een
perfecte tennispartij te spelen:
6-0, 6-0, 6-0 zonder een enkele
misslag. Daar is het hem om
begonnen. Omdat hij zoveel
van zichzelf vraagt, ziet hij er
ook geen been in om van
anderen hetzelfde te vragen.
Of het nou ballenjongens,
lijnrechters of scheidsrechters
zijn.
De behoefte om te kunnen
ontploffen, om een uitlaat te
vinden voor al die
samengeperste energie, is
derhalve een fysieke en
emotionele noodzaak. Nastase
had vroeger hetzelfde
probleem, maar als geboren
clown kon hij tenminste nog
een deel daarvan relativeren
in onvervalste loltrapperij.
McEnroe kan dat niet. Het
klinkt misschien raar, maar
hij heeft toch een sterk gevoel
voor humor en een onvervalst
gevoel voor puur
entertainment. Zijn grollen in
Parijs in zijn partij tegen
Wilander bewezen het. Hij
kan het zich echter niet
veroorloven, want op het
moment dat hij zijn sport niet
110 procent serieus neemt,
verliest hij. In Parijs speelde
hij even de dirigent voor 18.000
Fransen, toen zij de
overvliegende Space Shuttle
toejuichten, nam daarna met
ontbloot bovenlijf een Tarzan-
pose aan, en maakte
vervolgens geen punt meer.
Blijft de vraag of McEnroe
een speciale behandeling
verdient binnen het exclusieve
wereldje van het toptennis.
Zelf verwacht hij dat in ieder
geval niet. Het omgekeerde is
vaak het geval. De oer-
eerlijke McEnroe wordt dan
leen dag voor de start van
I Wimbledon ziet het Grand
1 p„x klassement er als volgt
L|, De resultaten van het
I qras-toernooi van Queens,
(dat afgelopen zondag door
jimmy Connors werd gewon-
I nen zijn reeds in het klasse-
ment verwerkt.
|i Yannick Noah (Fra) 1515
I punten uil 8 toernooien, 2.
Mats Wilander (Zwe) 1324
I punten uit 9 toernooien, 3.
José Higueras (Spa) 1154
I punten uit 8 toernooien, 4.
I Jimmy Connors (USA) 1985
I punten uit 7 toernooien, 5.
I |Van Lendl (Tsj) 999 punten
luit 7 toernooien, 6. Gene
I Ma/er (USA) 730 punten uit 6
toernooien, 7. John McEnroe
I (psA) 720 punten uit 4 toer-
nooien, 8 Guillermo Vilas
I (Arg) 500 punten uit 5 toer-
nooien, Jimmy Arias (USA)
1 492 punten uit 8 toernooien
I en 10. Eliot Teltscher (USA)
1475 punten uit 9 toernooien
I oe hoge positie van Noah,
I Wilander en Higueras is
uiteraard te danken aan het
resultaat dat zij op het Grand
|siam toernooi van Roland
Garros behaalden: Noah
kreeg voor zijn overwinning
maar liefst 600 punten, terwijl
Wilander en Higueras res
pectievelijk 355 en 240 pun-
I ten in hun zak staken. Dat
verandert dus snel over veer-
tien dagen, want Noah en Hi
jras verschijnen niet in
I Londen, en Wilander kan op
het gras met zijn baseline-
tennis nog niet goed genoeg
uit de voeten
I De eerste 12 in het Grand
I Prix klassement spelen in ja-
Inuan in de New Yorkse Madi-
I son Square Garden om de
Ibonuspot van enkele miljoe-
Knen dollars
De top-tien van de wereld
ranglijst ziet er, na het toer
nooi van Queens en vóór
Wimbledon als volgt uit: 1
Jimmy Connors (USA), 2.
John McEnroe (USA), 3. Ivan
Lendl (Tsj), 4 Yannick Noah
(Fra), 5 Guillermo Vilas
(Arg), 6. JoséHigueras (Spa),
Mats Wilander (Zwe), 8.
Gene Mayer (USA), 9. José
Clerc (Arg) en 10. Vitas Ge
rulaitis (USA).
donker plaatsje op de derde
ring van het centre-court een
paar honder piek op de zwarte
markt heeft betaald.
Desondanks beschouwen al
die stakkers zich als
afgevaardigden van de goden,
zij zijn er immers zelf bij
geweest.
Dat is het hele wezen van
Wimbledon en daarom zal het
bruine gras nooit omgespit en
uitgegraven worden.
De hardnekkigge tradities
van Wimbledon worden voor
een groot deel even
hardnekkig in stand gehouden
door een exclusief gezelschap,
een oude stam, een
verzameling van kleurrijke en
folkloristische scribenten, de
Engelse tennisverslaggevers.
In Engeland zijn er honderden
lopende encyclopediën, die
zich tennis als specialisatie
verworven hebben. Tijdens de
wedstrijden en de verplichte
persconferenties na afloop,
onder het genot van Pale-Ales
en halve liters Guinness, slaan
ze elkaar luidkeels met cijfers
en namen uit het verleden om
de oren. Met slechts één doel
voor ogen: het in stand houden
en uitbouwen van de legende,
die het doel van hun bestaan
is.
De barbaren, die weigeren
om de etiquette-regels van die
legende na te leven, moeten
kapotgeschreven, vernietigd
en, het ergste wat hen volgens
de opvattingen van de Britten
kan overkomen, verwijderd
worden.
John Patrick McEnroe is zo
iemand. Wat McEnroe nog
steeds niet begrijpt is dat de
Engelsen zoveel aanstoot
nemen aan de manier waarop
zijn gedrag het image begon te
veranderen van een sport, die
in Engeland nog steeds bekend
staat als Lawn Tennis. Het
probleem, waarvan McEnroe
slechts een afspiegeling is, ligt
besloten in de steeds breder
wordende kloof tussen wat
mensen denken wat tennis en
wat het in werkelijkheid is. Er
bestaat een steeds groter
wordend verschil tussen wat
de conservatieve Britten
willen zien en wat zij geschokt
te zien krijgen.
Rex Bellamy van het
achtenswaardige dagblad The
Times stroopt al sinds de jaren
vijftig Roland Garros en
Wimbledon af. Zijn op en top
Britse hart sloeg een paar
slagen over, toen hij McEnroe
voor het eerst aan het werk
zag op het heilige gras. "Dit
laag bij de grondse spektakel",
zo schreef hijnadat hij een
beetje van de schok hersteld
was, stuurt al onze
vooropgezette meningen in de
war over hoe sportlui zich voor
een betalend publiek horen te
gedragen".
Het probleem ligt niet alleen
bij de intense betrokkenheid
van de deelnemers, de uit de
hand gelopen bedragen, die op
het spel staan, en de vaak
voorkomende incompetentie
van het scheidsrechterskorps.
Het is inherent aan het spel
zelf. Dat komt gedeeltelijk
doordat het oude spel, het
koninklijke tennis, zoals het
beoefend werd door Henry VII
en Francois I, verfijnd werd
door een burgerlijke majoor
tot lering ende vermaak van
zijn deftige, Victoriaanse
burgervriend]es. Daarom
baadt het spel nog steeds in
een bedrieglijk aureool van
totale deftigheid.
Want tennis is helemaal
geen deftig spel. Vanuit
psychologisch oogpunt
bekeken is het een uiterst
kwaadaardig spelletje. Het
feit dat pas nu een nieuwe
generatie zich daarbij neer
begint te leggen, is het bewijs
voor het gegeven dat het
publiek zich jarenlang in het
ootje heeft laten nemen.
gestraft terwijl bijvoorbeeld
een Jimmy Connors zich
allerlei overtredingen kan
permitteren, geniepig
gecamoufleerd als onschuldige
geintjes. Dat doet McEnroe
nooit. Hij komt iedereen met
open vizier tegemoet, lokt een
confrontatie uit, vraagt
duidelijke antwoorden en
drijft een conflict altijd ten
top.
De kale, boomlange ten-
nis-mode-ontwerper Teddy
Tingling omschrijft het als
volgt: "De mensen deinzen
terug voor McEnroe, vooral
in Engeland, waar de deftige
burgers nog steeds van me
ning zijn dat sommige din
gen beter niet gezegd kunnen
worden. Hij zaait verdeeld
heid in hun beschermde we
reldje doordat hij de mensen
ertoe dwingt om posities in te
nemen, die ze liever niet in
zouden nemen
Topsporters in teamspor
ten krijgen in de mêlee van
teamgenoten altijd de gele
genheid om hun hart grondig
te luchten. Waarom zouden
tennissers dan niet af en toe
de kans krijgen om een keel
op te zetten? En toch worden
tennisspelers nog steeds, en
zeker in het geval John Pa
trick McEnroe, aan de
schandpaal gebonden, uitge
scholden en bestempeld als
een schande voor hun sport,
het lieve, zoete, lelieblanke
lawn tennis.
Maandag is het weer
zover. Dan mag McEnroe het
weer opnemen tegen heel
Groot-Brittannië. Met in zijn
achterhoofd de wetenschap
dat hij dit jaar maar één
maal zijn mond te ver open
hoeft te trekken om verwij
derd te worden van de heili
ge grond.
„Ik wil nog niet zeggen dat
„Die bal was een meter uit" aldus Mac in een karakteristieke pose, de onderlip vooruit
gestoken en de neus hoog opgetrokken alsof er een riool openstaat - foto de stem johan van gurp
