„Nou, van mij hoeven ze helemaal niet o< TALEN K ZATERDAG 7 ME11983 JfrATERDAG 7 ME11! 'OK KINDEREN, losgeweekt uit een andere cultuur, vieren morgen moederdag. Vraag het maar aan Kim, Lee, Soy en Jay: vier Koreaanse kinderen met een kansloos verleden. In Nederland kregen ze voor het eerst een achternaam, van Dick en Lutz Kerkhoven uit Zaltbommel. Uiteraard mag hun mama morgen uitslapen. M Twijfels S Wennen Lomp Schrik Stilte Zwarte Zingen .OMENDE vrijdag, kc congrescentn vredesbewegi verontruste bui de samenwerke voor de „Tw atomaire ontw conferentie dus zones' v De NIEUWE pr Herzog, werd Vi bij de Verenigde zijn rol in het Ei Wereldoorlog. Arnhem, Lim Nederland nc Door Hans Toonen Zonder achternaam tel je in Zuid-Korea niet mee. Ben je bovendien geboren uit een ontmoeting met een voorbijtrekkende Amerikaanse soldaat, dan besta je doodgewoon niet. Kim Kerkhoven, nu 16, was zo'n vergeten zoon. De eerste 4,5 jaar van zijn leven is hij dan ook met de nek aangekeken. Was hij levend begraven in een kindertehuis in Seoel. Een schrijnende ervaring die Kim opnieuw beleefde toen hij in 1979 met zijn nieuwe ouders en broer Lee, ooit ook een 'va derloze' verschoppeling, met vakantie was in zijn vaderland. Vader Dick: „Zelfs voor de gids, die dag in dag uit met ons optrok en volledig op de hoogte was van de adoptie-achtergron den van ons gezin, was Kim nog minder dan lucht. Vooral voor mij als vader was dit schaamte loos negeren een pijnlijke ont dekking. Toch zijn mijn vrouw Lutz en ik achteraf erg blij met deze ervaring. Want nu zijn we er vast van overtuigd dat we er destijds goed aan hebben ge daan om Kim te adopteren." Hoe adopteer je? Op afstand door maandelijks 45 gulden over te boeken, of door zo'n kansloos kind in een totaal vreemde samenleving een nieu we, betere kans te geven? Ook Dick, 45, vol-grijs, verte genwoordiger, en Lutz, 40, fel tegen hen die aan haar kinderen komen, lagen eind jaren zestig wakker van deze gewetens vraag. Hun eigen drie kinderen waren vanwege een erfelijke ziekte ten dode opgeschreven. Zet daar bovenop een aangrij pende tv-uitzending van de schrijver Jan de Hartog, zelf vader van twee Vietnamese we- zen, en de weg naar adoptie was onontkoombaar. Terwijl Jay, 7 jaar en zicht baar aan het 'wisselen' dicht te- gen haar moeder aankruipt, licht Dick toe: „Onze dochter Yolanda leefde nog toen wij im- pulsief reageerden op De Har- togs oproep om in godsnaam iets te doen aan de vele wezen op deze wereld. Wat uit zeg I maar eigen belang begon, groei de al gauw uit tot grote betrok- kenheid. Voor dit eigen belang hoef je je als ouders niet te schamen. Bij de meeste adopties staat dit centraal. En niet de hulp aan het kind in nood." Bij Dick Kerkhoven groeide de betrokkenheid zelfs uit tot actief meebesturen bij de Ne- derlandse Vereniging Wereld- I kinderen, waar aan adoptie al- leen dan wordt meegewerkt als geen andere (financiële) hulp uitkomst biedt. „In Korea heb- ben kinderen, die niet door hun I vader zijn erkend, absoluut 1 geen toekomst. Dan hoor je er niet bij. Zuid-Korea kent nu eenmaal geen Burgerlijke Stand. Bovendien mag alleen de vader zijn kind inschrijven in het familie-register. Weigert hij dat, dan is de toekomst van zijn kind teruggebracht tot nul- komma-nul. Kinderen zonder achternaam mogen niet naar school Op 13 mei 1971 kreeg Kim voor het eerst een achternaam: Kerkhoven. Nog geen vijf jaar later kreeg hij er een broertje bij. Lee, nu 12, ooit te vondeling gelegd door een radeloZe moe- der. En op 23 septemnber 1980 breidde het gezin Kerkhoven zich uit met Soy (nu 10) en Jay, twee Koreaanse zusjes zonder vader. Kortom: vier kinderen uit een land zonder Moederdag of Va- derdag. Natuurlijk is dat even wen- nen. Vooral voor de omgeving, I de collega's op het werk, je ken- nissen. Maar niet aan het moe- der- of vaderschap. Lutz: „Ik was toch al moeder van drie, inmiddels overleden kinderen. Toen ik moeder werd I van een bruin kindje, had ik I daar dan ook niet zoveel moeite I mee. Eerlijk gezegd heb ik de adoptie-procedure als heel pret- I tig ervaren. Kijk, als vrouw ben je alleen in verwachting van een kind, terwij 1 je bij een adop- I tie samen in verwachting bent. Vanaf het moment dat de maat schappelijk werker ons de foto van Kim liet zien, groeiden we samen naar dat kind toe. Samen Het gezin Kerkhoven uit Zaltbommel. Van links naar mcMs: Soy, Kkn, Lee, Jay en hun ouders Lutz en Dick, Kim, Lee, Soy en Jay kregen een achternaam in Zaltbommel schrijf je een brief, samen wacht je af. Samen ga je naar Schiphol..." Ze aarzelt even, slikt en bekent dan: „Onze grootste angst op Schiphol was: herken ik mij n kind wel Even later legt Dick uit: „Sinds enige tijd mogen adop- tie-ouders niet langer zelf hun kind in Korea ophalen. De gea dopteerde kinderen, meestal vijf, soms meer, worden onder escorte naar Nederland gevlo gen. Zelf heb ik ook weieens als escorte gefungeerd. Als je dan met vijf babies op je arm uit het vliegtuig stapt en tegen de wachtende ouders zegt: hier is je kind.dan voel je je echt Onzelieveheer." Hier is je kind! Toch een ge baar dat niet iedereen zal ont roeren. „Klopt, voor menigeen zijn en blijven wij de surrogaat-ouders van onze kinderen. In het begin stoorden wij ons daaraan. Nu allang niet meer. Natuurlijk blijft het triest, want zo'n predi kaat getuigt van kortzichtig heid," verzucht Dick. Kim was het eerste bruine kindje in Zaltbommel. Dus een bezienswaardigheid, aan wie bewondering, nieuwsgierigheid, maar ook lompheid ten deel vie len. Dick: „Van de ene dag op de andere liep ik met een bruin knulletje met kroeshaar over straat. Toen kwam ik buurtbe woners tegen die botweg vroe gen: wie is dat zwarte jong? Heus, het kostte me moeite om niet uit mijn vel te springen. Gelukkig kreeg de vragensteller een hoofd als een pioen na mijn antwoord: dat zwarte jong is voortaan mijn zoon!" Lutz: „Erger dan lompheid vind ik een bepaald soort be wondering. Zo van: gut, wat ge weldig knap van je om vier van die zwartjes aan te nemen. On derhuids voel je toch onbegrip voor het feit dat je liefde" kunt geven aan een andermans kind. Irritant is ook dat je voortdu rend het verschil moet uitleggen tussen een eigen en een geadop teerd kind. Gewoon omdat er geen verschil bestaat. Ik krijg ook weieens vragen die pijn doen vanwege hun domheid. Zo van: als ze straks wanneer ze groot zijn, ook dankbaar zijn?.Nou, van mij hoeven ze helemaal niet dankbaar te zijn, hoor. Nog erger vind ik opmer kingen als: wat doe je nou als ze straks naar hun eigen moeder terug willen?Ik zeg dan steevast: maar ik ben hun moe der. Punt uit. Trouwens, ook zo geheten 'eigen kinderen' gaan een keer het huis uit. Sommigen emigreren naar een ver land." Ze schrikt van mijn vraag naar de plaats van de Koreaan se moeders in het nieuwe leven van hun kinderen. Plukt aan haar bloemetjes jurk. „...Ik heb veel respect voor deze moeders. Want het kost veel liefde om bewust je kinderen af te staan. Maar ver der spelen zij geen rol mee- r..Ook niet bij onze kinderen. Ja, hun Koreaanse moeder ebt langzaam maar onherroepelijk weg." In theorie kunnen Kim, Lee, Soy en Jay later -indien ge- wenst- het spoor terugvolgen naar hun vergeten verleden. Maar in de praktijk komt zo'n speurtocht neer op het zoeken naar de speld in de bekende hooiberg. Hun moeders weten niet waar hun kinderen zijn. De naam Kerkhoven is uitsluitend bekend bij de leiding van Ko rean Social Service, het kinder tehuis in Seoel. Bovendien wo nen hun moeders in al dan niet verpauperde wijken, waar zelfs de straten geen namen dragen. Op Kim na hebben de Kerk- hovenijes wat foto's uit hun eerste kinderjaren. Lee's verle den beslaat zelfs een halve foto album. Kiekjes van zijn pleeg ouders met op de achtergrond groene heuvels. Of Lee gekiekt voor een poort met stenen dra ken. De volgende bladzijde van de album toont Kim op houten schaatsjes, een foto gemaakt door zijn nieuwe vader. Vader zijn van kinderen die elkaar als ze boos zijn, uitschel den voor 'Chinees' of 'Mongool'? Dick: „In mijn functie als be stuurslid van Wereldkinderen hou ik regelmatig lezingen voor aspirant-adoptie-ouders en zeg maar de katholieke Huisvrou wen Vereniging. Standaard- vraag op dit soort avonden is: hoe voel je je nu als vader? Dan geef ik het volgende antwoord: een natuurlijk vaderschap be gint met een avondje plezier, gevolgd door 3 maanden in de zenuwen zitten over je zieke vrouw, dan gaat het drie maan den goed, vervolgens moet je je (lacht) vleselijke lusten nogeens een kwartaal opzouten. Dan is er de geboorte van jouw baby, die je in het begin weinig of niks zegt" Grijpt enthousiast naar een nieuwe sigaar en vervolgt: „Maar bij een adoptie -ik spreek liever van een pre-adop- tieve zwangerschap - ben je sa men zwanger. Een gevoel dat Lutz al heeft uitgeduid. De eer ste reactie uit de zaal is dan: jij hebt makkelijk praten, want jij hebt nog nooit zelf een geboorte van een eigen kind meege maakt! Wanneer ik dan verwijs naar onze drie eigen overleden kinderen, valt er een doodse stilte." Hoewel adoptie inmiddels een ingeburgerd begrip is in onze samenleving botsen ouders zo als Dick en Lutz Kerkhoven nogal eens tegen een Houdt- Holland-Blank-Muur op. Lutz wordt nog woedend van die ontmoeting in een Amster damse tram. „Ik zat daar met Kim toen iemand me aanstootte met de opmerking: zeker ge trouwd met een zwarte. Dick heeft een denk-aan-mij- foto van zijn vier kinderen op het dashboard van zijn auto. „Er rijden nogal eens zakenre laties met me mee. De meer be schaafden vragen bij het zien van die foto of ik soms met een buitenlandse ben getrouwd. De onbeschoften houden het bij: een zwarte." Over deze discriminerende reacties maakt vooral Dick zich zorgen. „Ik ben bang dat mijn kinderen straks op één hoop worden geveegd met alles wat negatief is. Goed, Kim is zwart. Die kleur staat buiten kijf. Maar als vader is het toch moei lijk wennen dat je zoon vanwe ge zijn uiterlijk het mikpunt wordt van agressie. Als hij met een stel vrienden kattekwaad uithaalt, dan pikken ze juist hem eruit als de grote raddraai er. Later ontdek je dat dit voor oordeel voor het oprapen ligt. Want Kim valt meteen op tus sen al die blanke kopjes. Deson danks merk ik te vaak dat zij, die roepen dat al die Surina- mers moeten oprotten, daarmee ook mijn zoon bedoelen." Lutz: „Een van onze vrienden die zelf Surinamer is, heeft eens gezegd: vanwege ons uiterlijk moeten we altijd dubbel-voor- zichtig zijn." Dick: „En ik wil hem juist be schermen tegen dat voortdu rend op je hoede zijn. Per slot van rekening is hij Nederlan der. Dat is wellicht wat naïef gedacht, ik geef dat grief toe. Maar hij hoort niet op die ene hoop thuis. Overigens laat Kim zich niet door mij beschermen. Daarvoor is ie zelf al mans ge noeg." Kinderen en dronkaards zeg gen de waarheid, zo beweert de volksmond. De vraag is of de kinderen Kerkhoven op school, straat of in de buurt reeds met deze waarheid pijnlijk kennis heb ben gemaakt. Nee, smerige opmerkingen over hun afkomst, zijn hen tot nog toe bespaard gebleven. Goed, Lee is weieens uitgeschol den voor pinda-Chinees. Maar sinds hijzelf onlangs een spreekbeurt heeft mogen hou den over adoptie, laat de klas hem in zijn waarde. Op school weet nu ook iedereen hoe dit ge zin nader tot elkaar is gekomen. Over Moederdag weten ze in middels ook van de hoed en de rand. Want juf heeft het keurig uitgelegd aan Soy en Jay. Of Soy zich nog de eerste Moederdag in Zaltbommel her innert? Ogen dichtgeknepen: „Ik ge loof dat ik met mijn vader toen twee porseleinen gansjes heb gekocht. Haar moeder helpt even: „Die heb ik niet op Moederdag ge kregen, maar op mijn verjaar dag. Toen zongen jij en Jay 'Happy Birthday To You', weet je nog?" Joy: „Zullen we morgen dan 'Lang zal ze leven' voor u zin gen, mam?. Door Bert van Velzen Volapük. Het wóórd, klinkt een beetje zorgwekkend, als een vervelende huidaandoe ning. Hij heeft Volapük Jas- ses! Maar neen, Volapük is< kunsttaal, die meer dan een eeuw geleden werd pescJiajxi| door de Beierse pastoor Jo- hann-Martin Schley er. Nai korte bloeiperiode is het Volt] pük failliet gegaan, belast door een al te grote rijkdom van vormen. Het Esperanto van de Pools I oogarts Ludovic Zomen hof f heeft de tand des tijdshe 1K doorstaan: er zouden in oft I land enkele tienduizenden I mensen een zekere greep ben op de wereldhulptaal:' dokter Esperanto. Maar iM moed dat aanmerkelijk ffldl mensen op onze aardbodevJ Nederlands spreken dan fiff ranto. Het is een klein legi<4 van welwillende mensen im zich niet hoeven te behelpt'! met de internationale wefflt van het Engels, die de "LM Franca' geworden is, de taal van toeristen, z lieden, wetenschappers enj_ plomaten. De taal ook w»si| Britse premier Stanley Bwf win, die de volgende gedei' I waardige woorden heeft «Hf laten: „Ik trek liever in hel L openbaar mijn broek utl^l dat ik ooit een woord zal ulf ineenandere taal." Daar ft' de wereld het mee doen. Het werd een dode kunsttaal omdat - hoe kan men anden I van een pastoor uerwacMen-1 Schleyer naar maximale vol-! maaktheid streefde. Het feit dat Esperanto nog leeft is in I niet geringe mate te danken I aan de maximaal eenvoud de "Lingvo Internacia', die door de oude staatsman Wil-1 lem Drees met onwrikbaar[J loof is aanbevolen voor inter nationaal gebruik, als de taill van mensen van goeden tail f Het is opmerkelijk hoeveelg gingen er na de ineenstortinM van de toren van Babel zijn ondernomen om de mensheid! een universele hulptaal tegiM ven. Er staan er honderden ti I boek, vaak met mooie namerj als Ido en Novial. De taal scheppers hebben de zegen g> had van grote geesten als Dei cartes, Voltaire, Montesquieu! en Tolstoi. De begaafde Rus beweerde dat hij, na 2 uur stil die, het Esperanto gemakkeF lijk kon lezen en begrijpen. Er zit ongelofelijk veel e in kunsttalen. Soms kan dal I een rampzalige onttakeling van de geest tot gevolg hebk In het voorjaar van 1950 u>eri| uit Tsjecho-Slowakije gewell dat zich daar in een inrichliif een patiënt bevond die aan een talenmanie leed. Hij tol de alle Europese talen, sprak I Japans en Chinees en hij hall niet minder dan 16 nieutseli! len ontworpen. Hij had de Bil bel vertaald in het MarsiaarJ de taal die door de bewonen f van de planeet Mars wordt gil sproken als ze bestaan. De to l len van deze Tsjech werden I bij wijze van spreken, dood I geboren. Andere stierven in hun prille jeugd. Toen de Tsjechische talensuf in het nieuws kwam lancet". Anders Olson in Stockhotasl taal "Ling'die hij gebaseerd I had op verscheidene dode e l levende talen. In ons eigen land werd in 1955 een beeld-I taal, 'Picto' genaamd, aan dm mensheid aangeboden. Met f ongeveer 300 afbeeldingen in pictogrammen ongeveer: j les kunnen worden gezegd Het Picto werd geen succes, evenmin als "Intercedede kunsttaal die 19 jaar fjelede«| werd gecreëerd door de Am- f sterdamse sigarenwinkelier! Cohen. Het is met woordjes ;f probeerd, met beeldjes en ool| met cijfertjes. Een opvallende cijfercode, h Petelkaans, werd kort va d( Tweede Wereldoorlog onti pen door professor Iwan Peïl ka die van de Oekraïne nai' I Canada was geëmigreerd, (él Petelkaans was 8.300 (eenwl dig) want ik was 1, gij twsll hij was 3 en zij 4; de letter 11 gaf de meervoudsvorm aan; J toevoeging 0 duidt op eentt standig naamwoord en OOoi een werkwoord. In de code ei Iwan Petelka is 34 (hij enzïI een stel, 330 betekent mensf 330xzijn mensen. Iwan Pet<| kaiser niet ver mee gek Door VERSCHIL] ten in ons la ker bij het i de bebouw I 'kernwapen I dere geniet I hun bijzond nadrukkelij] minder trot: I te hebben op I voortdurend spiraal. Inm i proeent van gemeenten i Dat 'voorree i voor gemee i ook U zou m uw eigen (vo of huis tot maken voor] nenverklare Of de Nederl; het erop aankon ken van uw besl meente is vers t\ De 'kernwapt de betrekkelijk val zeer kleinsc een oude, vrome europese vredes litici van versch droom heet ee Europa en weet verzekerd van e sinds Europa n aan de beide gr viel. Berlijn ontva zo'n 3000 mensen desvraagstuk be congresgangers ze het bekende R dat een kernwaï Polen tot Portug ven. In kringen ging wordt het c< tieke partijen, zo land, Labour in munistische Pai PvdA in ons la element van d« gezien. Zo imme weging aan polit in dié landen, jaar nieuwe ke zullen worden. Het congres ve als vervolg op eet ke conferentie in jaar van 1981 on bouw van het zo'n duizend vert de tot nieuwe we desbeweging elk gesproken over ideaal van een ke pa. De conferent de afspraak op oi opnieuw de star Door onze correi Rob Simo JERUZALEM diende in de pantsereenhet pantserdivisie gardetroepen, doorbraken de bruggen hel over de Zn lemsvaart Grave over trokken maai in de 'Slag oi hem' niet in si bij Nijmegen stoten. Ik wai divisie", Chaim Herzo zijn aandeel cier van het leger in de bei van Nederlan zog is deze w opvolger vai schak Navon de president raël beëdigd. De 64-jarige H< in Ierland is gé getogen, heeft bij

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1983 | | pagina 22