dus wil ik THEATER VAN DE WELVAART
INI T-SHIRT
KATOENEN
39.-
Nederland-promotie
in Y.S. nog
maar weinig bekeken
JUlilNK
E
'RUS-SLAG
KATOENEN
BL0US0NS
It.
OPLOSSING
r>r>
dat?
k|
kan!
Mijn nieuwe programma „De Autochtoon"
is het tweede uit een drieluik, waarin ook de
persoonlijke band met mijn moeder en onze
ambities en frustraties als artiest, worden
Muzeval
Swingend
Rockmuziek
EERSTE AFLEVERING HENRI REMMERS'
BV&t&WMl G&WSl?//
ucky Luke:Daisy Town
Suske en Wiske: Het Bretoense broertje
-^aiSSPAG 8 MAART 1983
rim
T3
PAGINA GIDS 2
sm*;.
i heeft zo zijn ideeën..-
i eigen huis. De vraag
;n: vindt u voor
ook een passende
ék? Dat het&itbyre
•merkt ifipdrS
orlegt aan uw y
dviseür.
jraag Knnia adviseren,
irnia elke hypotheek
nijden op welke
^le. wens dan ook.
ovengens ook in
ikeringen van Ennia
dt. Laat daarom nooit
ig achterwege. Maak
senduidelijk.kenbaar.
jken ze soms onmo-
negen van de tien
uzal uw verzekering®-.
toch antwoorden:
•qittrtusoR
bd buil u|
1007
.li'iiJiqa ii ïhs
Joris Schiks: „Ik
houd van uitbundig"
Door Marjan Mes
I gebruikt."
get derde en laatste
I wordt geregisseerd door
Globe-acteur Theu
Boermans. We zijn nu
tl hard bezig om daar-
I voor de voorbereidin-
I (en te treffen en in ons-
1 ielf te spitten.
;cb
li-D JSftVl
'loori .Jbioi.' j
>;r; tsv/ iiiBrn
-Li nl bis.1
>3 ai JstI jloo
i(i in 1 riorna;, I
IOOV .sibnua
JiRg '-'sni'.
Twintig jaar cabaret en
muziek maken worden in
programma verwerkt,
ir ook de gemiste kansen
Ivan mijn moeder en mij.
|siet dat het zo ernstig
I wordt, hoor. Tenslotte dol ik
I maar wat met de werkelijk
heid. In „De Autochtoon"
I jok. Dat is toch vooral amu-
I sement en ik houd van uit
bundig, vooral als het om
t!-.»,» i .(W eaziiaö ziwol.
ttBb JiuCMisaW Ui
iet piïov Jt.lor! ,bnfi! arto j
n'mW sis ziosd-ornoo n(is
iwu'ji.l nys isj;j{ trusm
jl-j ïfid
iel wensen.
uA
1 ui
f!tK.-Jd3
irmuismouwen in 100%
fn jersey.
bleu
si'
p./v jqDi-
Mn*l
gttsUtfi
-*9fi12 ïöt X13:) j
in sportief model. Wit, zwart,,
groen
en turquoise.
Mt. 36 t/m 46
loaei. vvii, iwcuL
Joris Schiks (41), bekender
in West-Duitsland dan in
ons land, heeft vorig jaar
zijn come-back als Neder
lands cabaretier gemaakt
met „Ik zeg wat ik zie",
waarin hij aan de vleugel
werd begeleid door zijn
moeder, de pianiste Pauline
je Bruyn-Prince. Op 16
maart gaat zijn nieuwe ca
baretprogramma „De
Autochtoon" in première in
het Bredase Theater Achter
om. Op diezelfde dag wordt
in Het Turfschip in Breda de
grote „Spektakelbeurs" ge
houden, waarin hij met een
groot aantal andere theater
gezelschappen en impressa-
riaten aanwezig is om zijn
.Theater van de Welvaart"
aan de man te brengen. Ook
op 17 maart treedt hij in
Achterom op met „De
Autochtoon".
„De naam 'Theater van de
I Welvaart' is natuurlijk iro-
I riisch bedoeld", vertelt de
ige, besnorde artiest.
I Van de welvaart hebben
I rijn vrouw (Francisca van
I Leeuwen) en ik nooit zoveel
I gemerkt en die vonden we
I »k nooit zo belangrijk. Die
I economische recessie is mis-
I schien wel goed om weer al-
aal belangrijke, essen-
I 'iele dingen bij de mensen
naar boven te halen, die ver-
,t waren door teveel ma-
terieel bezit Tegelijk gaan
las ook nare, negatieve
«genschappen een rol spe-
zoals behoudzucht en
I het zich afzetten tegen
vreemde invloeden van bui
tenaf. Daarover gaat „De
Autochtoon" zo'n beetje.
Ook over de ruimdenkend
heid, die door de angst voor
verlies van zekerheid, wordt
ingeperkt. Mijn vraag is:
wat is vernis en wat is wer
kelijke aanwinst geweest de
afgelopen jaren. Tegelijker
tijd probeer ik een toe
komstbeeld te schetsen, wel
op een malle manier natuur
lijk."
In de vroege jaren zes
tig was Joris Schiks een be
kende jonge cabaretier in
Utrecht.
Hij trad er op in een eigen
keldertje, De Muzeval, aan
de Oude Gracht, waar hij
bovendien zo'n beetje als de
peetvader van het Utrechtse
cabaret fungeerde; van jon
ge artiesten als Herman van
Veen, Rikkert Zuiderveld,
Robert Long en Jaap Fi
scher. Zijn-moeder, klassiek
pianiste van origine, bege
leidde hem in die jaren.
„Ik was een jaar of negen
tien," aldus Schiks In zijn
houten, Eindhovense wo
ning, „en het publiek vond
het maar raar: een jongen,
die met z'n moeder optrad.
Er werd sentimenteel over
gedaan, maar ook van:
gunst, die knul kan nog niet
op eigen benen staan. Het
waren brave tijden - Ina
Boudier-Bakker - woonde
vlakbij - en het enige pu
bliek, dat je waardeerde,
waren de studenten. Omdat
ik me een beetje schaamde,
dat ik met m'n moeder op
trad, gebruikte ik het pseu
doniem René Vos."
Joris en Pauline hadden
een voorkeur voor o.a.
Brecht en Tucholsky en
speelden Satie, waarvan
toen nog niemand had ge
hoord. In 1965 won Schiks
het AMVJ-concours voor
kleinkunstenaars. Ischa
Meijer en Ivo de Wijs be
hoorden tot de mede-finalis
ten. Schiks, die een tijdlang
bij zijn vader in München
had gewoond en daar ook
korte tijd de toneelschool
volgde, is door deze achter
grond een kenner van het
Duits en de Duitse literatuur
Autochtoon gecomponeerd,"
vertelt Schiks, terwijl hij
een elektronisch instrument
voor de dag haalt, dat hij sa
men met ritme-boxen ge
bruikt om een eigentijds ge
luid in zijn programma te
brengen.
Hij laat er wat van horen
en moet zelf verschrikkelijk
lachen om een geïmprovi
seerd nummer op de ge
luidsband, waarin hij een
smartlap persifleert. „Paro
dieën op smartlappen," zegt
hij, „vind ik heerlijk en het
publiek is er gek op. Even
later klinkt „Liedje", een
van zijn succesnummers, dat
ook tijdens de première
wordt gebruikt. Met lallende
articulatie maar een stem
die klinkt als een klok, zingt
de artiest een tekst over sok
ken met gaten en natte te
nen, waarbij het melodische
en de ritmiek het belang
rijkste zijn. Het doet een
beetje denken aan de be
faamde „Shaffy Kantate."
Joris Schiks in „De Autochtoon".
foto patrick meis
en cabaret geworden, waar
van hij altijd dankbaar ge
bruik heeft gemaakt.
Resultaat was, dat hij in
de jaren zeventig bijzonder
succesvolle optredens in de
grote steden van de Bonds
republiek heeft gehad.
Hij heeft het gepresteerd
om teksten van Duitse
auteurs uit de jaren dertig
met een begeleiding van
rockmuzikanten te zingen;
soms op festivals buiten op
pleinen en in parken voor
een publiek van tienduizend
mensen. Hij heeft dan ook
een stem met een prachtig
warm timbre, maar ook met
een enorm volume. Soms lij
ken zijn geluid en intonatie
trouwens wat op die van
Wim Kan.
Dat hij in de late jaren
zestig in ons land vergeten
raakte, had te maken met
een aantal knie-operaties
waardoor hij driejaar uit de
roulatie was. Overigens was
hij tot aan diens dood gecon
tracteerd bij de BV Knossos
van Wim Sonneveld met zijn
literaire cabaret Pandoer,
een soort voorloper van Poë
zie Hardop. Hij trad met
Duitse poëzie op in o.a.
Klein-Bellevue in Amster
dam, waarvan Sonneveld
ook de eigenaar was.
„Francisca en ik hadden
op een gegeven moment ge
noeg van die rock-musici,
omdat die zich nooit aan af
spraken hielden. Waarom ga
je weer niet met je moeder
optreden?" stelde Francisca
mij voor en dat leek me een
prima idee, want mijn moe
der is een zeer vitaal en pro
gressief type. Zij heeft prak
tisch alle muziek voor De
Pauline de Bruyn-Prince
begeleidt het nummer swin
gend als een jeugdige Ge
dachten bezingt van een va
der, die zich bezorgd maakt
om de toekomst van zijn
zoon.
Dat ze hem aan de toneel
school in München ooit
voorstelden om opera te
gaan studeren, is niet hele
maal bevreemdend. In „De
Autochtoon" zitten ook twee
Duitse liedjes, waaronder
één van Brecht. „Als je je te
gen het fascisme richt, is het
Duits de meest aangewezen
taal," vindt Schiks. De Duit
se taal heeft een zeggings
kracht, die het Nederlands
mist en bovendien mist de
Nederlandse samenleving
een bepaald soort scherpte,
die de Duitse wel heeft."
In het voorjaar brengt Jo
ris Schiks „De Autochtoon"
in Duitsland uit, in een
Duitse bewerking. „Veel
liedjes," aldus Schiks, „ko
men improviserend tot
stand. Ik ben nogal wispel
turig en heb sterk wisselen
de stemmingen. De ene keer
wordt een nummer dus
Himmelhoch jauchzend en
de andere keer somber,
maar over het algemeen ben
ik bepaald geen doemden
ker. Ik ben ook erg blij, dat
ik nu weer in Nederland kan
werken en ben niet zo bang
voor mislukking. Je doet het
vak al twintig jaar en je
weet precies wat je met de
techniek kunt en hoe de wis
selwerking met het publiek
zal zijn."
Henri Remmers -fotoaudet
Van onze correspondent
WASHINGTON - Naar
schatting 1 op de 1000
Amerikanen heeft afge
lopen zaterdag de eerste
aflevering gezien van het
televisieprogramma 'Hol
land on satellite'.
Deze serie vol reclame voor
Nederland als vakantieland en
handelspartner wordt ge
maakt door het produktiebu-
reau Satellite Network Hol
land van Nederlands tv-per-
soonlijkheid Henri Remmers
en moet vooralsnog 52 weke
lijkse uitzendingen van een
uur gaan omvatten. Het mi
nisterie van Economische Za
ken in Den Haag heeft er aan
promotie-boodschappen een
kleine half miljoen gulden
voor dit (eerste jaar ingesto
ken.
Dat 'Holland on satellite',
zoals Remmers' woordvoerder
ons dit weekeinde verklaarde,
over heel de Verenigde Staten
kan worden ontvangen, blijkt
erg betrekkelijk. Het pro
gramma wordt uitgezonden
door het Amerikaanse bedrijf
Satellite Programm Network
(SPN), waarop een beperkt
aantal lokale kabelmaat
schappijen is geabonneerd. In
totaal zijn er 5,5 miljoen tv-
toestellen (plm. 17 miljoen kij
kers) op aangesloten, gecon
centreerd in het noord-oosten
en midden-westen van het
land.
Een schatting op basis van
Amerikaanse kijkgewoonten
leert dat op het uitzenduur
(zaterdagmiddag van zes tot
zeven) niet meer dan een
kwart van de Amerikanen
naar de televisie kijkt. Dat
brengt het aantal potentiële
kijkers naar Holland on Satel
lite op 4,25 miljoen. Vervolgens
hebben kabelkijkers in de V.S.
de keuze uit minstens 20 zen
ders. Uitgaande van een gelij
ke aantrekkingskracht van al
le kanalen op het publiek,
trekt het SPN-kanaal dan
212.500 kijkers, op een totale
Amerikaanse bevolking (en
bijna even groot tv-publiek)
van 233 miljoen.
In de eerste aflevering van
'Holland on Satellite', waar
voor uw correspondent in
Washington 20 kilometer
moest reizen om een aangeslo-
ten tv-toestel te vinden, draai
den de molens en bloeiden de
tulpen er lustig op los. Presi
dent-directeur Dekker van
Philips verklaarde dat moder
ne communicatie-technieken
de banden tussen de V.S. en
Nederland nog kunnen ver
sterken en Freddie Heineken
achtte de verscheping vorig
jaar van 700 miljoen flessen
bier naar Amerika veelbelo
vend voor de voortzetting van
de reeds 200 jaar bestaande di
plomatieke betrekkingen tus
sen beide landen.
Ook Grolsch-bier had een
reclame-spot in de uitzending.
Zulks ondanks het feit dat een
van de vragen in de afsluiten
de Holland-kwis luidde: „Wat
is de eerste letter van Hollands
meest beroemde bier?".Staats-
secretaris van Economische
Zaken, Bolkestein (die als mi
nister van Handel en Export
werd aangekondigd), herin
nerde eraan dat Nederland en
de V.S. eikaars grootste bui
tenlandse investeerders zijn,
maar dat de balans voor ons
land nadelig uitvalt en meer
Amerikaanse import van
bloemen en hoog-technologi-
sche produkten geboden is.
Verder wees de KLM erop
dat de Amerikaanse toerist
voor zijn harde dollar nu nóg
meer fietsen, grachten etc. kan
komen bekijken en wees Ame
rikaans ambassadeur in Den
Haag, W. Dyess, nog eens op
het NAVO-bondgenootschap
als „geloofwaardige afschrik
king en garantie voor vrede,
vrijheid en welvaart" (nadat
„het pacifisme is uitgepro
beerd en mislukt").
Verder zong programma
presentatrice Lori Spee een
eigen lied dat niets met Neder
land te maken had, was er een
fraaie documentaire van
Haanstra over Rembrandt,
een reportage over de Olie B.
Bommel-film en werden de
blote borsten van de bed-part-
ner van Golden Earing-zanger
Barry Hay bedekt door een
elektronisch plakkertje.
De kijkers konden schrifte
lijk reageren bij een postbus
in de staat New York, zodat
pas over enige tijd de 'respons'
bekend zal zijn.
w lil 5p
10
euze pastelkleuren..
ie en bleu
'ril 48 i
fWVM
*3uiua:qai do
auiep 4ubui uba jbbij 'sjtpaj puiaq ^lie^japuo
's^uxi %ui\d 'ubui uba ^au 'aapuo uaua^s 'ubui
uba jous 'piaaq uba uaaq 'jbbpubs 's^uqiaoA
