Van alles
over dieren
IEAU
)uton
MISSING PERSONS
en het ongelijk
van de
platenindustrie
IU
tr* I Verdriet om een poes
popspraak
Mijn duiven
Ex-Zappa-
muzikanten in
modern jasje
W4 IzATERDAG 30 OKTOBER 1982
PAGINA GIDS 2
S& L s
Verliezer
Feest
Rijmpje voor
mijn
troetelpoes
220.000 EP's
ïuske en Wiske: De Belhamel-Bende
Lucky Luke: De bende van Joss Jamon
T3
Deze week weer jullie eigen tekeningen en verhaaltjes
over dieren. We hebben er een keus uit gemaakt, lang
niet alle inzendingen kunnen in de krant. Jammer, want
er waren heel veel grappige en mooie dingen bij! Maar
we bewaren alles, het komt misschien nog eens van pas.
Willen Elianne Gerrits en Jorg van de Korput hun
adres aan de Kleine Stem opgeven? Jullie zijn vergeten
dat bij de tekening te zetten. Dan kunnen we jullie ook
zo'n rupsenboekje toesturen, dat alle andere kinderen al
in huis hebben.
MARIJKE
Wpl VÊtS-W
£ajr> i'k ££-(
L i uu<?2~
Allemaal vragen waar-
p moeilijk een antwoord
te geven. Voor de echte
>onald-fan doet dat er
ok nauwelijks toe. Wat
em meer interesseert
ijn de bizarre avonturen
/aarin de eigenwijze
end steeds weer verzeild
aakt. Avonturen die Do-
ald met bravour tege-
loet treedt, hij zal het
vel even opknappen, zo
aat hij de lezer weten.
Jammer genoeg loopt
iet bijna altijd verkeerd
net hem af. Als hij een
vontuur tot een goed ein-
le brengt, dan is dat
lechts toeval. Meestal
ijdt hij een nederlaag.
Jaar juist dat maakt
iem, ondanks zijn verve
ende en slechte karakter-
rekken (hij is lui, eigen
vijs, onhandig, schept
;raag op en gedraagt zich
ïooit als een volwassene),
;ot de held van velen. Het
s immers nog.altijd veel
nakkelijker je te identifi-
:eren met een geboren
/erliezer, dan met een
vinnaar. Want er zijn
naar weinig winnaars.
Tot die categorie behoort
n elk geval wel het tijd
schrift Donald Duck. En
iat nu al dertig jaar lang.
tijdje op nummertje vijf.
Ik vond dat een rasechte
Muscadet met een lichte
geur van fruit en duide
lijk een beetje ziltigheid.
De smaak was verrassend
vol, beendroog zoals het
een goede Muscadet be-
itaamt, fris, maar absoluut
niet te zuur, zacht zelfs,
zuiver en evenwichtig.
Goed, die werd het niet.
Maar zover zat ik er
toch niet naast, want ach
teraf bleken er genoeg
deelnemers op wijn vijf te
hebben gestemd om hem
derde te laten worden.
Eerste werd nummer
twaalf. En daar was wijn
boer Julien Landron hele
maal mee verguld. Hij
mocht de Coupe 1981 leve
ren.
Dat moest uiteraard ge
vierd worden. Na de offi
ciële proeverij verdwenen
dan ook de spuugbakken,
de wijn bleef.
De wijn kreeg vervol
gens gezelschap van een
reeks deels buiten op een
barbeque bereide gerech
ten, die tesamen een hap
pening vormden, waarbij
ons woord „maaitijd" ho
peloos te kort schiet.
Denk daar nog even een
in gele keldermeester-
schorten gehuld muziek-
bandje, „Les joyeux vig-
nerons du Muscadet", bij,
dat zijn uiterste best deed
om aanzienlijk meer ge
luidstrillingen te gebrui
ken dan de rest spijs en
wijn, en je hebt zo onge
veer een beeld van hoe het
verder verging. Opper
best.
Van dieren kun je heel
veel gaan houden, zeker van
'n hond of 'n poes die al jaren
bij je in huis woont en waar
je voor zorgt. Het is logisch
dat je dan ook heel erg ver
driet hebt als-ie doodgaat.
Daarover gaat het boekje
„Dat is heel wat voor een
kat" van Judith Viorst. Het
begint zo: Mijn poes Roetje
is vorige vrijdag doodge
gaan.
Ik was erg verdrietig.
Ik moest huilen.
Ik wilde geen televisie kij
ken.
Ik wilde geen kip
en ook geen chocoladepud
ding.
Toen ik naar bed moest,
huilde ik nog.'
Die jongen uit het boekje
heeft echt verdriet. En dat
gaat niet zomaar over. Maar
toch gebeurt er iets: samen
met z'n moeder gaat hij din-
Roetje uit het boekje
van Judith Viorst.
gen bedenken waarom roetje
zo'n fijne poes was. En dat
helpt om het verdriet 'n
klein beetje minder te ma
ken. Want ze bedenken dat
Roetje voortleeft in de ge
dachten van de mensen die
van hem hielden en in de
planten van de plek waar hij
begraven ligt.
Als je ooit een lievelings
dier hebt gehad dat is dood
gegaan, dan zul je dit mis
schien een mooi boekje vin
den!
Dat is heel wat voor een
kat - Judith Viorts, Uitgeve
rij Kosmos, f 14,50.
Dit konijn van
Bianca Linker, 9
jaar, Noortbergmoe-
ren 21 uit Breda
spreekt voor zich
zelf!
Ik heb een poes.
Het is zo'n snoes.
Het is een lief dier,
Daarom hebben wij
veel plezier,
Zij is net zo oud als
mijn zus,
7 jaartjes dus.
Iedere avond zet ik een
schoteltje voer bij
haar neer,
Dan danst zij vrolijk
heen en weer.
's Nachts slaapt zij in
huis,
En overdags vangt zij
soms een grote, dikke,
vette muis.
Ik wil mijn poesje niet
graag kwijt
Want zij is een lieve
meid!
Leonie Wolters, 9 jaar
Hollandse Tuin 17,
's Gravenmoer.
brieven naar
spinveld55 4815hvbreda
Ik heb drie duiven en als
je je vinger er in doet pikken
ze en dat kriebelt.
Ik zorg er goed voor en
help met mijn papa het dui
venhokje schoon te maken
en ik leg ook schelpen en
geef ook voer. 's Morgens
doe ik de doek er van voor
en gooi het vuile water weg.
Ik pak ook het voer en Moni
que wou een jong poesje
hebben. Maar ik zei nee, dat
eet hij mijn duiven op.
Marco Maes
Klas 2
St. Jozefschool
Hoofdplaat
Ha Ho kleine
Op de oudjcnLctnJ dUA papten.
Hte/r jok PYbyfi fjacuzdji (jtAekend
ity Jieef. Juj, M Qjf kynsx.
A yxan. oud. JsuJb Jvem
tykreyui jW /mijn. tfjipMSiolaQ.
MWZcrify Jvdn -edd dcty
d\£jfZ (Mjod €A oLaA xndtd HUj
OU~k_ JrxaJ. jip (lYiuMfuPrfHOrf
-k/upfi Jiy -ejjMm initef &4er\_
ffYicPutfue Gv&cJkx
JV)ieuMr>bciai 1-3
Monique Gulickx uit Baarle-Nassau tekende en schreef over haar paard. Zo te zien staat het blij in de
wei!
Door Wim van Leest
NIET ALLEEN de regering
in Amerika is conservatief.
De muziekindustrie is zo
mogelijk nog conservatie
ver. Radiostations en pla
tenmaatschappijen wagen
er zich zeiden of nooit buiten
het geëffende pad van de ge
vestigde rockmuziek. Nog
steeds zweert men er bij 'fe
nomenen' als Stones, Led
Zeppelin, Who, Fleetwood
Mac en Eagles en alles wat
daar maar een beetje van
afwijkt wordt niet of nau
welijks geaccepteerd.
De groep Missing Persons
heeft dat aan den lijve on
dervonden. De moderne mu
ziek van de groep werd door
de platenmaatschappijen
afgewezen, omdat het te on
gewoon was voor Ameri
kaanse begrippen. En dat
terwijl Missing Persons toch
een enorme hoeveelheid ta
lent herbergt.
Drummer is Terry Bozzio,
die van pakweg 1975 tot 1979
een belangrijke plaats in
nam in Frank Zappa's toen
malige band, later met UK
furore maakte en ook te ho
ren was op o.a. 'Heavy metal
bebop' van The Brecker
Brothers. Gitarist Warren
Cucurullo speelde eveneens
bij Zappa. Hij werd door
Frank aangenomen, omdat
hij alle gitaarpartijen uit
zijn hoofd kende, die Zappa
ooit gespeeld had en mocht
dat tijdens concerten laten
blijken. Terry's vrouw Dale
was te horen op Zappa's Joe
Garage-project als het geile
katholieke meisje Mary.
Verder speelde ze in de film
'Lunch wagon' en was ze
ooit een playmate in de
Amerikaanse Playboy.
Patrick O' Hearn speelde
basgitaar bij Zappa en toet
senist Chuck Wild deed er
varing op bij o.a. Eddie Mo
ney. Bovendien had ook de
producer een goede staat
van dienst. Ken Scott was
immers de man achter Bo
wie's 'Hunky Dory' en 'Zig-
gy Stardust' en verder pro
duceerde hij o.a. Super
tramp, Devo en Kansas. Dat
hij overtuigd was van de
kwaliteiten van Missing
Persons mag blijken uit het
feit dat hij zich nu concen
treert op het managment
van de groep.
Het ongelijk van de pla
tenindustrie is inmiddels be
wezen. Missing Persons nam
in eigen beheer een EP op en
verzorgde zelf de promotie.
Binnen de kortste keren
werden er 10.000 exemplaren
van verkocht en kwam er
veel publiek op de groep af.
Toen raakte dan toch Capi
tol geïnteresseerd, bracht
het plaatje opnieuw uit en
inmiddels zijn er zo'n 220.000
stuks van de EP verkocht.
Dat is een absoluut record
voor een debuut-EP. De
DE HARDE KERN van Missing Persons. Van links
naar rechts Warren Cucurullo, Dale Bozzio en Terry
Bozkio.
nieuwe single 'Destination
unknown' staat inmiddels
hoog in de Amerikaanse hit
lijsten en Missing Persons is
op één na de meest gedraai
de groep op de Amerikaanse
radiostations.
Alles wijst er dus op dat
de groep dé Amerikaanse
band voor de komende jaren
gaat worden en terecht,
want de onlangs verschenen
elpee 'Spring session M' (een
anagram van de groeps-
naam) laat horen dat de
groep veel in huis heeft en
bovendien ligt de muziek
goed in het gehoor en is hij
toegankelijk voor vrijwel
iedereen.
Vorige week waren Terry
en Dale Bozzio en Warren
Cucurullo, de harde kern
van de groep, in ons land
voor promotie en bij die ge
legenheid sprak ik met het
drietal over de totnutoe ko
meetachtige carrière. Ze
maakten het me wel gemak
kelijk, want een enkele
vraag was goed voor een
spraakwaterval, waarin
zelfvertrouwen, optimisme
en verantwoorde arrogantie
de boventoon voerden.
Hoe zijn jullie bij elkaar
gekomen? Bij mijn weten
hebben jij, Terry, en Warren
nooit samen bij Zappa ge
speeld.
Terry: „Ik leerde Warren
kennen als een fan van
eindredactie
wim van leest
Frank, die na afloop van
concerten bij ons in de
kleedkamer kwam en dan al
de arrangementen uit het
hoofd kende, die Zappa
amer twee dagen tevoren
had geschreven. Warren liet
me eens een bandje horen,
waarop hij met zijn broer
speelde en toon al viel me
zijn kwaliteit op.
Na die periode bij Frank
ben ik naar UK gegaan en
met Dale naar Londen ver
huisd. Toen ik terug kwam
in de States speelde Warren
gitaar bij Frank en ik dacht
'leuk, nou staat-ie samen
met zijn idool op het po
dium'. Warren en Dale
werkten samen op 'Joe's ga
rage' en samen schreven ze
het nummer 'I like boys' dat
ook op de EP staat. Toen ik
de demo daarvan hoorde
wist ik dat dit het was en
hebben we Missing Persons
gevormd."
Voor een overigens afge
last concert hier werden jul
lie geadverteerd als Ex-Zap-
pa. Is dat een goede kwalifi
catie voor jullie?
Terry: „Nee, wat wij doen
is totaal verschillend van
wat we vroeger speelden.
Maar zo'n kwalificatie heb
je wel nodig om je voet tus-
lit bejnjp mijn leerlingen 'N
witvrouwen wier hul
[inden uit 1 Ik al Mie
i uitlegen
C luw, w ziet een doonnee ywuw. ran bij or.
lzi eruit i
f Hu willen SidonuY Oatjrnt met
\dti model ij (been denton aan*
poes
■snuq uaoqos
'ueui uba uiq 'puej;ooS ';E3rap[ai] 'squq uauajs had 'puoq uba joo 'puBqo;nB 'sjqoaj qoqapuoq 'ulipaoQ
sen de deur te krijgen om
hem verder open te krijgen
op weg naar bekendheid.
Verder heeft Missing Per
sons niets met Zappa te ma
ken."
Missing Persons is met
geleend geld begonnen en
heeft de carrière stap voor
stap opgebouwd. Dat viel
niet mee in het begin.
Dale: „De Amerikaanse
radio is werkelijk ver
schrikkelijk. Al tien jaar
draaien ze dezelfde rock of
nieuwe groepen, die ook dat
soort muziek draaien.
Het is een verschrikkelijk
vastgeroest zooitje. Regio
naal kun je nog wel bekend
heid verwerven, maar echt
landelijk doorbreken is als
afwijkende groep vrijwel
onmogelijk. Bij ons is het
gelukt en wij gaan nu de
competitie met die gevestig
de grootheden aan. Wat dat
betreft is de muziek een se
rieuze zaak, waarbij je kei
hard voor je eigen carrière
moet knokken."
Missing Persons mikt niet
op een bepaald publiek en
wil zich ook niet op één mu
zieksoort vastleggen.
Warren: „In Engeland
speelden we in een tv-pro-
gramma voor kinderen tot
een jaar of veertien. Dat is
eigenlijk het beste publiek
dat je kunt hebben. Het is
nog puur en het zijn kinde
ren van die leeftijd, die naar
aanleiding van je muziek
een gitaar of drumstel zul
len kopen. Ze zijn nog niet
bevooroordeeld.
Terry: „Volgens mij doen
kinderen vaak aan de hand
van muziek een levenshou
ding op. Daarom zetten we
niet aan tot slechte dingen
zoals druggebruik of ge
weld. Niet dat we school
meesterachtig staan te pre
ken maar we dragen ook
geen stellingname uit."
.Dale: „We bieden ze een
ontsnappingsmogelij kheid
via onze muziek, dat heeft
ieder mens nodig."
Terry: „We proberen onze
muziek voor elk wat wils te
laten zijn. Als je naar de el
pee kijkt dan zie je dat daar
verschillende dingen op
staan. Regelrechte pop,
trendy nummers, maar ook
intellectuele muziek. Je kunt
er op elk niveau naar luiste
ren en als groep proberen
we een zo breed mogelijk
terrein te bestrijken."
Niet alleen muzikaal
maar ook uiterlijk is Mis
sing Persons een aparte
groep. De leden zien er, ook
in het dagelijks leven, fan
tastisch uit als in leer gehul
de science fiction-figuren,
terwijl uit de video en foto's,
die ze me lieten zien, blijkt
dat Missing Persons op het
podium een kleurrijk en
stijlvol geheel is a la Split
Enz. Wat dat betreft zullen
ze ook in de toekomstmuziek
van video en beeldplaat hoe
ogen gooien.
Warren: „In de States heb
je het station MTV, Musical
Television, dat 24 uur per et
maal videos van groepen
uitzendt. Omdat het aanbod
beeldbanden niet zo groot is
en wij een paar goede opna
men hebben zijn we veelvul
dig te zien op dat station.
Daardoor bereik je markten,
die je anders nooit bereiken
zou. Achteraf gelegen plaat
sen in Arkansas en zo."
Uit de muziek van Mis
sing Persons mag het dan
niet zo blijken, toch is de tijd
bij Zappa van wezenlijke
invloed geweest op de groep.
Dale zei hierover schertsend
in een interview met een
Amerikaans blad: 'het was
zo erg dat we op het laatst
allemaal snorretjes en sikjes
hadden.'
Terry: „We hebben bij
Frank geleerd muzikant te
zijn, geleerd muziek hele
maal uit elkaar te halen en
te kijken waauit hij is opge
bouwd. We zijn er in ge
traind muziek te ontrafelen
en uit die elementen onze
eigen muziek te destilleren.
Daarom zijn er bij ons geen
aanwijsbare invloeden. We
pikken wel eens wat op,
maar je hoort het niet terug
als 'hé meer gehoord' en we
zijn in staat datgene te ver
klanken, dat in ons boven
komt. Daardoor hebben we
zoveel voor op andere groe
pen en willen we niet meer
voor iemand anders werken.
Deze band kan alles en we
zijn nog maar amper begon
nen."
DE AGENDA voor de komende
weken ziet er als volgt uit:
Golden Earring en Desire, van
avond in Roosendaal (Leys-
dream).
Spot the Loony, 31 oktober in
Dorst (Kaszah)
Frank Boeyen Groep, 27 novem
ber in Dorst (Kaszah)
Kid Creole and the Coconuts, 8
november in Amsterdam (Eden-
hal)
Phil Collins, 21 november in Den
Haag (twee conserten in Con
gresgebouw)
Millie Jackson, 1 november in
Amsterdam (Carré)
